Kirchliches Derordmmgs-Slatt für die Lavanter Discese. Inhalt. 47. Decretum S. R. C. circa beatificationem seu declarationem martyrii servorum Dei Marci Origini, Stephani Pongracz et Melchioris Grudecz. — 48. Decretum Aurelianen, venerabilis servae Dei Ioannao d’Arc. — 41). Decretum II. 8. R. 0. circa beatificationem seu declarationem martyrii servorum Dei M. Origini, Steph. Pongracz et Melcb. Grodecz. — 50. Decretum 8. R. C. circa beatificationem et canonizationem servi Dei Ioannis Bapt. Vianney. — 51. Decretum II. 8. R. 0 circa beatificationem et canonizationem servi Dei Ioannis j Bapt. Vianney. — 52 Decretum 8. R. C. circa canonizationem B. Alexandri Sauli. — 53. Decretum 8. C. C. de clericis in Americani et ad insulas Philippinas profecturis. — 54. Einladung zu den heil. Priesterexerzitien. — 55. Jahresbericht über den Allgemeinen Verein der christlichen Familien zur Verehrung der heil. Familie zu Nazareth für das Vereinsjahr 1903/4. — 56. Rompilgerfahrt der Erzbruderschaft vom heil. Erzengel Michael in Wien. — 57. Die Ordination und die Ordinande». — 58. Literatur. — 59. Dibcesan-Nachrichten. 47. Decretum Strigonien. seu Cassovien. Beatificationis seu Declarationis martyrii venerabilium Servorum Dei Marci Crismi, Canonici Strigoniensis ; Stephani Pongracz et Melchioris G-rodecz. sacerdotum e Societate Iesu. SUPER DUBIO : „An constet de martyrio eiusque causa, itemque de signis seu miraculis martyrium ipsum illustrantibus in casu et ad ejfectum de quo agitur.“ Effusus diu lateque Christi martyrum sanguis tam illustrem Ecclesiae historiam comparavit, ut huic aemulae caelestis Hierusalem commode possint verba regii vatis aptari : „Gloriosa dicta sunt de te civitas Dei.“ Dum vero, ut habet Augustinus, „sanguine martyrum suorum Ecclesiae corpus ornatur,“ (Serm. 41 do Fass. Doni.) recordatio illa invictae fortitudinis atque constantiae ad fidem roborandam, ad fovendam pietatem mire conducit, excitatque memoriam Paulinae sententiae : „non sunt condignae passiones huius temporis ad futuram gloriam quae revelabitur in nobis.“ Eorum ingenti numero, unde admirabilis huiusmodi historia coalescit, tres hodie adiiciuntur, Casso viae ab haereticis in odium religionis peremti anno MDCXIX. Sunt autem hi Marcus Crisinus canonicus Strigoniensis, Stephanus Pon-graczius Melchior Grodeczius, ambo sacerdotes e Societate Iesu. Marcus Crisinus, Romae olim Collegii Germanici alumnus, deinde in Graecensi Academia phiolosophiae doctor, vitae modestia, gravitate morum et studio religionis eluxit. Is, quum aliquot annos Strigoniensi Seminario magna eruditionis et virtutis laudo praefuisset, in Canonicorum eius loci collegium adseitus est. Inde dimissus, ut Seminarii Hungarici curam susciperet, quum in id negotii diligentissime incumberet, nactus est occasionem martyrii ex Germanico bello ab haereticis excitato saeculo XVII, atque adeo ex Bohemica illa perduellione anni MDCXVIII, quae brevi Moraviam Lusatiam, Silesiam, Hungariam, ipsamque Austriam in perfidiae societatem traxit. Ineunte mense Septembri anni MDCXVIII, quum percrebuisset rumor imminere Cassoviae copias haereticorum, horumque excitata factio in seditionem erumperet, divexans maxime sacerdotes, Marcus Crisinus accessit patribus Stephano Pongraezio Ilungaro et Melchiori Gro-deezio Silesio, quos regius ille dux una cum Cassoviensibus catholicis expetiverat, ut Christiana ibi negotia procurarent. Etsi autem hi sancti viri ministerii sui causa absentes periculum vitare poterant, nihilominus, ubi ancipitem didicere catholicorum statum, statim ad aciem, seu potius ad certissimam mortem convolarunt. Ibi non diu se impiorum ira continuit. Nam statim indictum est Venerabilibus Dei Servis ne domo pedem efferrent ; tum, circumsepta militibus aede, omnes ab illorum accessu prohibiti, ipsique subsidio quovis ac cibo destituti. Tandem in pervigilio nativitatis Deiparae, haereticorum satellites noctu in Christi confessores impetum faciunt. Atque occurrentis primum Stephani pectus ferrea clava percutiunt; resupinum semianimem prosternunt; inde nudant, eiusque manibus revinctis post terga, faces lateribus admovent, ad usque detecta viscera ustulant, membra per summam ignominiam exsecant, pede contundunt circumducto capiti loro arctissime, ut oculi exilire viderentur, volutatum in proprio sanguino trahunt ; etiamtum spiranti duobus gravissimis vulneribus caput sauciant. Ad ultimum fessi mortuumque bominem rati in proximam cloacam de- j trudunt, ubi horas viginti vitam morte >ieiorem produxit | ea fortitudine atque constantia, ut aedituum forte illac transeuntem ad fidei firmitatem cohortari non dubitaverit. Eadem propemodum, nec minori animi vi, passi sunt Marcus et Melchior, et ipsi ustulati, exsecati, contusi in cloacam proiecti, uno exitus discrimine, quod hi abscisso capite occubuerunt. Vulgata, eademque constans opinio martyrii, et gloriae Venerabilium Servorum Dei splendidiore luce perfusa ob signa complura, seu prodigia, praesertim quae circa ipsorum gloriosum sepulcrum edita sunt, brevi effecerunt ut de horum martyrio institueretur actio, et canonicae inquisitiones tum auctoritate Ordinaria tum Apostolica fierent. Quibus rite confectis iisdemque habitis legitimis, validis in Ordinario coetu S. Rituum Congregationis pridie calendas Martias an. MDCCCLXV111 ad Vaticanum coacto, et PP. Cardinalium sententia confirmata a 88.mo Domino Nostro Pio PP. IX fel. ree. sexto idus Martias eiusdem anni ; instaurata causa est, ac de Summi Pontificis Leonis XIII fel. ree. venia peculiari ordini PP. Cardinalium commissa, de qua sententiam proferrent. In eo coctu habito decimo sexto calendas Quintiles anni mox elapsi in Aedibus Vaticanis quum propositum fuisset Dubium: „An constet de martyrio eimque causa, Venerabilium Servorum Dei Marci Crismi Canonici Striyoniensis, Stephani Pongracz et Md-chioris Grodecz itemque de signis seu miraculis martyrium ipsum illustrantibus in casu et ad effectum de quo agitur11, omnes qui aderant R.mi Cardinales et Officiales Praesules latis suffragiis constare censuerunt. Verum 88.mus Dominus Noster Pius PP. X, recens ad Petri cathedram evectus, quem providentissimus Deus uti Christianis solatio dedit, sic diutissime sospitem servare gratulantis Ecclesiae bono et sanctorum suorum gloriae velit, auditis omnibus, quae a. R.mo Cardinali Seraphino Cretoni 8. RR. Congregationi Praefecto fideliter ad Ipsum relata sunt, a supremo Suo proferendo judicio supersedendum duxit, graviterque perpendens quanti res ponderis esset, spatium Sibi sumpsit divinae opis implorandae. Tandem hac dic quae ad anniversariae lucis declarationis Christi celebritatem illuxit, Idem SSmus Pater, sacris ante religiosissime operatus, ad Se accivit Rmos Cardinales Seraphinum Cretoni 8. R. Congregationi Praefectum et Andream Steinhuber causae Relatorem una cum It. P. Alexandro Verde 8. Fidei Promotore meque infrascripto Secretario, iisque praesentibus solemriiter pronunciavit : „Ita constare de martyrio eiusque causa, itemque de signis seu miraculis martyrium ipsum illustrantibus praedictorum Venerabilium Servorum Dei Marci Crisim Canonici Stri-goniensis, Stephani Dongracz et Melchioris Grodecz Sacerdotum e Societate Iesu, ut procedi possit ad ulteriora in casu et ad effectum de quo agitur.“ Hoc autem Decretum vulgari et in acta 8. Rituum Congregationis referri i ussit VIII idus Januarias, anno MDCCCCIV. Seraphinus Card. Cretoni, S. Ii. C. Praefectus. L. *J> 8. t Diomedes Panici, Archiep. Laodicen., S. li. C. Secretarius. 48. Decretum Aurelianen, venerabilis Servae Dei Ioannae L'Are, virginis vulgo dictae puellae Aurelianen. SUPER DUBIO: „An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe, Caritate in Deum et iti proximum, ac de cardinalibus Prudentia, lustitia, Fortitudine, Temperantia earumque adnexis in gradu heroico in casu et ad effectum de quo agitur.“ Dei Sapientiae, quae ludit in orbe terrarum, placuit saeculo XV excitare virili pectore virginem quae Deboris, Iaelis, Iudith aemulata virtutem, verius ac proprius praeconium sibi vindicaret rarae mulieris, quale in sacris Litteris legitur : „accinxit Fortitudine lumbos suos, roboravit brachium suum : — manum suam misit ad Fortia.“ Decuit autem eo prodigio donari gentem et nominis amplitudine et rei militaris gloria nobilissimam, ut, quemadmodum haec olim salutem ac dignitatem suam acceptam referre debuit Aureliancnsi Puellae, sic in praesenti tempestate turbulentissima, dona pacis ac iustitiae ab eadem sperare discat, cui hodie faustissimis auspiciis, heroicarum virtutum gloriam Ecclesia decernit. Ven. Dei 8erva Ioanna d' Are, in pago Domremy prope Valliscolorcm, ad Campaniae et Lotharingiae fines, VIII Id. lanuar. anno MCCCCXII edita est piissimis parentibus atque in humili fortuna constitutis. Adolescentula domesticis curis intenta, saepe etiam paterno custodiendo gregi, delituit in Deo, vacans orationi plurimum in sui oppidi templo. Singulari quoque in proximos caritate flagrans invisebat aegrotos, afflictos relevabat, aliorum necessitatibus tanta liberalità occurrebat, ut aliquando suo se lecto privaret, ne fessis itinere quietis copia deesset. Hoc umbratilis vitae genus retinuit usque ad annum aetatis suae XVIII. Erant eo tempore Galliae res inclinatae maxime, ob exturbatum avito regno Carolum VII eumdemque coactum ad sui principatus australes partes confugere. Ubi, pressus ab Anglis, Britannis, Burgundionibus, imminutis eius exiguis copiis, locisque munitis huc illuc expugnatis, vix regium retinebat nomen. Iamque Aurelianorum ad moenia totius impetus belli constiterat, eamque urbem Augii sperabant ianuam fore, qua effracta et revulsa, tota sibi ad victoriam Gallia pateret. Extrema in hac fortuna belli, cum i ani vel acerrimos duces animus consiliumque deficeret,, constitit rci-publicae salus in foemina. Huic, ante annos quatuor, obiecta per quietem fuerat Michaelis Arcàngeli species cum caelestium aligerum ingenti multitudine, voxque audita principis aethereae militiae praecipientis ut Aurelianam ad urbem properaret duceretque Carolum, regem Rhemis consecrandum. Obstupuit primo puella ; sed iteratis diu visis ac vocibus, adiectisque deinde caelesti Duci sanctis virginibus Catharina et Margarita, divinis monitis audientem se praebuit, suamque Deo virginitatem, quasi obedientiae pignus, devovit. Ac multum quidem eam exercuit arcani celandi prudentia; multum postea, res comperta parentibus. Quibus omnibus tandem aliquando superatis, ab avunculo, sic ipsa llagitante, Valliscolorem. ad Robertum de Baud-ricourt praefectum deducta est. Ilie primum risu excepit puellae consilia ; inde secum reputare, mox diem ex die ducere ; ad ultimum, omni abrupta mora, armis indutam cum equis ct militum comitatu iussit coram rege se sistere. Quem cum Ven. Ioanna convenisset ei que ad aurem secreta quaedam revelasset, praeter ipsum nota nemini, facta illi potestate, cum exercitu Atirclias profecta est. Urbem ingressa, atque impetu terribili hostes insecuta, obsidionis opera singula deiecit, perruptisque munitionibus, vexillum sustulit suum. Pari prodigio aliis oppidis liberatis, nutantem Carolum impulit ut regia consecratione Rhemis inungeretur. Ilis, quae Deus illi mandaverat, functa plus quam viriliter, justitiae humanae indignam merccdem haud minori virtute constantiaque tulit. Capta enim in eruptione quadam a Burgundionibus, iniqua proditione venumdata est Anglis animum, expleturis nece virginis crudelissima. Rothomagum delata raptaque in ius, nullius fuit criminationis expers, excepta morum castitate. Acta tandem per corruptissimos iudices causa, innocens virgo damnata est poena cumbustionis, quam fortiter subiit die XXX mensis Maii anno MCCCCXXXI, oculis in Christi Crucem defixis, effusis precibus fervidissimis et implorata venia pro suae mortis auctoribus coram populo confortissimo. Anno ab eius interitu quarto et vicesimo, auctore Callisto III P. M. qui Rhemensi episcopo aliisque negotium dedit totius causae denuo cognoscendae, res antea indicata, rescissa est, et redintegrata fama Ven. Dei Servae, cuius de innocentia vix erat aput quemquam dubitatio. In dies autem crescente rumore sanctitatis ac prodigiorum, quibus Deus visus est illustrare velle demortuam, a viris ex omni gente, praesertim gallica, praeclarissimis, admotae sunt preces Apostolica«; Sedi, ut, quemadmodum olim a Christi Vicario vindicata puellae fuisset integritas, ita ah ipso sententia prodiret, qua caelitum honores eidem ad-sercrentur. Itaque, multis collectis testimoniis ex Aureli-anensi, Virdunensi ac S. Deodati dioecesibus, iisque ad SS. Rituum Congregationem delatis, introductionem Causae signandam esse declaratum est a Sanctissimo D. N. Leone PP. XIII. fel. ree. die 27 mensis Ianuarii anno MDCCCXCIV. Secuti sunt Apostolici processus ; quorum validitate comprobata, de virtutum gradu heroico Ven. Servae Dei disceptatum est apud 88. Rituum Congregationem, primum in antepraeparatorio Conventu in aedibus bo. me. Rmi Cardinalis Lucidi Mariae Parocchi decimo sexto calendas lanciarli anno MDCCCCI ; secundo in praeparatoriis Comitiis ad Vaticanum, decimo sexto calendas Apriles anno mox praeterito ; denique ibidem in coetu universo coram Sanctissimo D. N. Pio PP. X, habito decimo quinto calendas Decembres eiusdem anni. Ubi, cum a Rmo Cardinali Dominico Ferrata Causae Relatore, dubium fuisset propositum : „An constet de virtutibus theologalibus Fide, Spe, Caritate in I)eum et in proximum, ac de cardinalibus Prudentia, lustitia, Fortitudine, Temperantia earumque adnexis Ven. Servae Dei Ioannae d’ Are in gradu heroico, in casu et ad effectum' de quo agitur,“ Rmi Cardinales SS. Ritibus praepositi et Patres Consultores, singuli suam protulere sententiam. Quibus suffragiis perpensis Sanctissimus Dominus Pius PP. X a supremo edendo indicio in praesens abstinuit, adstantes hortatus ut in re tam gravi divinum lumen expostularent. Hodierno vero die Deo Servatori sacro Se gentibus manifestanti per stellam, qui dies idem natalis fuit Ven. Servae dei Ioannae, futurae olim quasi flammae coruscantis et in terrestri et in caelesti Hierusalem, Idem SSmus Dominus, Sacro religiosissime peracto, nobiliorem hanc Vaticanam aulam ingressus et pontificio solio assidens, Rmos Cardinales accersivit Seraphinum Cretoni S. R. Congregationi Praefectum et Dominicum Ferrata Causae Relatorem ; item R. P. I). Alexandrum Verde 8. Fidei Pro-motorem et me infrascriptum Secretarium, iisque praesentibus solemniter edixit : „ita constare de virtutibus theologalibus Fide, Spe, Caritate in Deum et in proximum, ac de cardinalibus Prudentia, lustitia, Fortitudine, Temperantia earumque adnexis Ven. Servae Dei Ioannae d’ Are in gradu heroico, in casu et ad effectum de quo agitur ut procedi possit ad ulteriora, hoc est ad quatuor miraculorum discussionem.“ Hoc autem Decretum in vulgus edi et in acta 88. Rituum Congregationis referri iussit VIII Idus Januarias, anno MDCCCCIV. Seraphinus Card. Cretoni, S. H. C. Praefectus. L. 8. t Diomedes Panici, Archiep. Laodicen., S. It. C. Secretarius. 49. Decretum Strigonien. seu Cassovien. Beatificationis seu Declarationis martyrii venerabilium Servorum Dei Marci Crisini, Canonici Strigoniensis ; Stephani Pongracz, Melchioris Grrodecz, sacerdotum e Societate Iesu. SUPER DUBIO: „Au, stante approbatione marUjrii et causae marti/rii signis ac miraculis a Deo illustrati et confirmati, Tuto procedi possit ad solemnem Venerabilium Servorum Dei Beatificationem. “ Reparator omnium Iesus Christus, qui, committens Apostolis munus procurandae hominum salutis, ait: vFcce ego mitto vos sicut agnos inter lupos“, dum aperte prae-nunciat quid sit ah iis expcctandum, qui veniunt in vestimentis ovium ut gregem furentur et mactent et perdant, Idem plane docet quae sint boni pastoris partes, quo studio tueri gregem oporteat divini sanguinis pretio redemptum, qua alacritate pro eiusmodi causa pericula sint atque ipsa mors obeunda: „Bonus pastor animam suam dat pro ovibus suis“. 1 luic obtemperantes voci, ab Ecclesiae primordiis ad hos usque dies, ex iis quos fatue mundus abhorret prope innumerabiles extiterunt. Hi „Facti omnium peripsema“ propter Christum, spoliati, oppressi, exagitati, impietatis conatibus obstiterunt impavidi, vires omnes conferentes ad fidem tuendam, quam suo tandem sanguine confirmarunt. Gloriosum hoc album augent fortissimi viri tres, Marcus Crisinus, Canonicus Strigoniensis, ortus Crisii, Croatiae in urbe principe, anno, uti creditur, MDLXXX, cum coque Stephanus Pongraczius Ilungarus et Melchior Grodeczius Silesius, uterque tam bene meritae simulque tot criminationibus temere impetitae Societatis lesu sodales. Tristes Casso vi ensi urbi totique vicinitati saeculo XVII agitabantur dies propter incendium funesti belli, quod, a rebellibus Bohemis primo excitatum, Hungariam quoque superiorem invaserat. Quo gliscente tumultu error impune grassabatur, occupatisque per nefariae factionis sectatores catholicis templis, eo res religionis devenerant, ut’ vere nova esset „abominatio desolationis in loco sancto“. Mediis iis fluctibus intrepidi sese obiecerunt Venerabiles Dei Servi, qui forte haud procul Cassovia degentes apostolici muneris causa, ubi primum senserunt huic urbi gravius imminere periculum, etsi satis conscii quae sibi barbari tortores pararent, eo statini convolarunt. Ibi comprehensi, quaestioni de fide subiecti sunt, adhibitis una cum minis etiam illecebris, quibus, si fieri posset, ad eiurandam catholicam religionem permoverentur. At fortissimi Christi milites quum immobiles in fide persisterent, seque vitam pro ovibus libenter daturos profiterentur, impiarum iram sic incenderunt, ut nullum ferme acerbitatis genus hi praetermiserint, quo truculentior ipsis pararetur interitus. Itaque, tridui fame quasi enecti, nudantur, vinciuntur, raptantur, per contumeliam exsecantur, igneae ballistae rotula cruciantur, atteruntur ; lateribus admoventur faces, adeo ut, exesa carne, ossa et viscera pateant ; obtruncantur Marco et Melchior! capita suisque cum corporibus in cloacam proficiuntur una cum semianimi Stephano, qui horas prope viginti medio in illo sordium nidore im-manique corporis cruciatu iacuit, antequam extremum anhelitum duceret. IIorum martyrii, quod accidit in pervigilio nativitatis Deiparae anno MDCXIX fama longe lateque diffusa praeclarisque illustrata signis, Pius X P. M., ex 88. RR. Congregationis consulto VIII idus ianuarias hoc ineunto anno MDCCCCIV de ipso martyrio eiusque causa et signis martyrium ipsum confirmantibus constare edixit. Id unum erat reliquum ut inquireretur utrum caelitum Beatorum honores Tuto praedictis martyribus decerni possent. — Itaque in conventu universo habito coram Sanctissimo Domino Nostro septimo calendas huius mensis quum Reverendissimus Cardinalis Andreas Steinhuber causae Relator dubium proposuisset: „An stante approbatione martyrii et causae martyrii signis et. miraculis a Deo illustrati et confirmati Tuto procedi possit ad solemnem horum Venerabilium Servorum Dei Beatificationem“, Reverendissimi Cardinales et PP. Consultores suam singuli protulere sententiam ; Sanctissimus Dominus Noster vero, etsi comperta assertorum signorum veritate, solemne Suum judicium distulit in alium diem. Hodierna vero die, Dominica prima in Quadragesima, idem Sanctissimus Dominus, sacris pientissime operatus, nobiliorem aulam Vaticanae aedis ingressus et pontificio solio assidens, accorsili iussit Reverendissimos Cardinales Scraphinum Cretoni 8. Rit. Congregationi Praefectum, eiusve loco et vice Aloisium Tri pepi ipsius 8. R. C. Pro-Praefectum, et Andrcam Steinhuber causae Relatorem, una eum 11. P. Alexandro Verde Sanctae Fidei Promotore I ineque infrascritto a secretis, iisque adstantibus solcami decreto sanxit: „Tuto procedi posse ad solemnem Venerabilium Servorum Dei Marci Crismi, Stephani Pon-gracz, Melehioris Grodecz Beatificationem“. Hoc autem Decretum publici iuris fieri et in Acta S. R. C. referri litterasque Apostolicas in forma Brevis de Beatificatone quandocuraque celebranda expediri mandavit decimo ea lendas martias, anno MDCCCCIV. Seraphinus Card. Cretoni, S. lì. C. Praefectus. L. + S. Diomedes Panici, Arcbiep. Laodicen., S. li. C. Secretarius. 50. Decretum Bellicen. Beatificationis et Canonizationis ven. Servi Dei Ioannis Baptistae Vianney, parochi vici Ars. SUPER DUBIO : „An et de quibus miraculis constet in casu et ad effectum de quo agitar“. Quod magnus ille Gregorius de pastorali scribens officio affirmavit : „ars artium regimen animarum“, quum semper et ubique, tum vero maxime corruptis populi studiis ac moribus comprobatur. Nam, quo plura et graviora aegrae societatis sananda sunt vulnera, eo difficilior curatio est, aptiorque medici postulatur manus. Solet autem iis temporibus divina Providentia suscitare sibi sacerdotem fidelem eique redintegrandae suae plebis munus committere, quemadmodum olim Ieremiae : „Ecce constitui te ut evellas et destruas et disperdas et dissipes et aedifices et plantes“. (1, 10). Ea sors obtigit Galliae initio proximi saeculi, per Viri ministerium, cuius utilitas non intra vicum se continuit, sed ad gentis fines prolata est. Venerabilis Dei Servus loannes Baptista Vianney, titulo muneris quod sanctissime obivit, quam suo ipsius nomine notior, quippe soleat appellari „Parochus vici Arsa custodia paterni gregis, cui puer erat addictus, ad sacri pastoris officium divinitus vocatus vitae innocentia omniumque virtutum exemplo, pii sacerdotis, qui cius curam susceperat, ex-pectationem et vota, non implevit modo, sed est longe praetergressus. Vici Ars curio adlectus „venit, non in sublimitate sermonis aut sapientiae, sed in bonitate et alacritate animae suae“ Cor. II, 1. — Eccl. XLV., XXIX). Qua vero caritate flagrabat, „omnibus omnia factus“ id brevi est consecutus, ut Ars oppidum fieret, non solum domicilium orationis ac palestra christianae virtutis, sed miseris asylum, hospitium infirmis, toti providentia regioni. Atque hoc, scilicet, providentiae nuncupatam nomine altricem domum constituit puellis a pupillatu tutandis, popularis educationis exemplar. Ceterum concionando assidue, instanter orando, se ieiuniis, vigiliis, flagris macerando, solidos ferine dies noctisquc haud exiguam partem impen- dendo poenitentibus excipiendis, id gratiae meruit, ut „augeret Dominus qui salvi fierent quotidie in idipsum“ (Act. Ap. II, 47). Hinc mirabilior in dies coepit eius videri vita, hinc nominis eius late diffundi rumor, ad ipsum confluere omnis conditionis homines, non modo ex Galliae provinciis, verum etiam ex Belgis, ex Anglia, ex Germania ; idque, non intermisso spatio, sed per annos quinque supra vigiliti. Quas ad peregrinationes obeundas studio etiam ducebantur visendi virum supernis donis ditatum, qui et intimas animi scrutaretur latebras et futura praenosceret ; de quo, etiam tum vivo, multa prodigia ferrentur. Fama haec sanctitatis ac signorum in dies aucta post eius pretiosum obitum, qui accidit prid. Non. sextiles an. MDCCCLIX, effecit ut, vix elapso quinquennio, Ioannis Baptistae Vianney causa ad 88. Rituum Congregationem deferretur. Post nuperrimum vero decretum approbationis virtutum a Sanctissimo D. N. PP. Leone XIII fel. ree. editum VII Cai. augusti anno MDCCCXCVI, de duobus miraculis, quae intercessione Ven. Dei Servi patrata vulgabantur, accurata inquisitio peracta est, tabulaeque judiciales a SS. Rituum Congregatione recognitae ac probatae sunt. I lorum primum accidit in oppido S. Laurent le Macon, anno MDCCCLXII. Claudius Leo Roussat, sexennis puer, comitiali morbo correptus, affectis resoli!tisque nervis, impeditis artubus, amissa loquela, miserum trahebat spiritum in idque devenerat ut nec valeret salivam retinere. Adhibitis frustra remediis, in diesque crescente vi morbi, de infirmi salute medici spem omnem abiecerant. Tunc parentes ad Ioannis Baptistae Vianney sepulcrum secum adduxerunt puerum, ut Venerabilem Dei Servum novendialibus precibus exorarent. Admoto ad tumulum brachio pueri paralysi affecto, coepit continuo sanatio ; quippe illa ipsa manu puer primo porrigit stipem egeno, deinde sulphurata accendit, mox libere domum discurrit ; ad ultimum, absolutis novendialibus, pleno linguae usu fruitur et pristina valetudine. Alterum contigit miraculum eodem anno, Lugduni, in hospitio puellarum Curiae 8. Ioannis. Adelais Ioly, novem annos nata, cum corruens in parietem offendisset, in laevo brachio affecta est albo tumore. Desperata medicorum indicio cura, patientis brachio applicita est, inter novendiales preces, corrigia calceamentorum Ven. Ioannis Baptistae Vianney. Secuta illico sanatio est, eaque sic plena, ut morhi vestigia mox extiterint nulla. De utroque miraculo instituta quaestio est, confectae Apostolicae tabulae earumque agnita et probata validitas. Instaurata est deinde actio, primum in antepracparatorio Coventu, in Aedibus Reverendissimi Cardinalis Lucidi M. Barocchi el. me. habito XII cal. ianuarias an. MDCCCCII ; mox in praeparatorio ad Apostolicum Palatium Vaticanum coacto XIII cal. martias superioris anni; denique coetu universo coram Sanctissimo D. N. Pio PP. X collecto VII cal. februarii volv. an. ; quo in coetu, per Reverendissimum Cardinalem Franciscum Desideratum Mathieu, Cardinali Lucido M. Barocchi e vivis erepto in causae Relatorem suffectum, proposito dubio: „An et de quibus miraculis constet in casu et ad effectum de quo agitur“, Sanctissimus Pater Consultorum et Cardinalium excepit suffragia, nihil tamen decernens, ut in re tam gravi tempus divinae opis implorandae suppeteret. Tandem ho- dierna die, Dominica prima in Quadragesima idem Sanctissimus I). N., sacris in domestico Sacello litatis, Vaticanam nobiliorem aulam ingressus et pontificio solio assidens, advocari iubet et coram Se sistere Reverendissimos Cardinales Seraphinum Cretoni SS. RR. Congregationi Praefectum, eiusve loco et vice Aloisium Tri pepi ipsius 8. R. C. Pro - Praefectum, et Franciscum Desideratum Mathieu causae Relatorem una cum R. P. Alexandro Verde 8. Fidei Promotore, meque infrascripto Secretario, iisque adstantibus solemni Decreto sanxit: „Constare de duobus miraculis ; de primo : — instantaneae perfectaeque sanationis pueri Claudii Leonis Roussat a gravissimo morbo epilectico ; — de altero : instantaneae perfectaeque sanationis adolescentulae Adelaidis Joly a tumore albo in laevo brachio.“ Hoc autem Decretum in vulgus edi et in 88. Rituum Congregationis acta inseri iussit decimo cal. martii anno MDCCCC1V. Seraphinus Card. Cretoni, S. 11. C. Praefectus. L. * S. Diomedes Panici, Archiep. Laodicen., S. R. C. Secretarmi. 51. Decretum Bellicen. Beatiticationis et Canonizationis ven. Servi Dei Ioannis Baptistae Vianney, parochi vici Ars. SUPER DUBIO: „An, stante approbatione duorum miraculorum, Tuto procedi possit ad solemnem eiusdem Ven. Servi Dei Beatificationem“. E sacerdotalis ordinis viris, quorum „laus in Ecclesia Dei est“, plures pastorali ministerio sanctissime functi ac saluberrime, tam insigni fama claruerunt, tam alta sui vestigia signarunt, ut in memoria et in ore populi adhuc quasi vivi versentur. Quominus autem hi lucerent „quasi lucernae ardentes in caliginoso loco“ non obfuit aut humilis ipsorum atque abdita vita, aut circumscriptus eorumdem industriae et alacritati campus, aut studia partium furo-resque civiles, aut invidia aemulorum, aut prava iudicia insectantium quidquid religioni benevertat. Talem scilicet pastorem admirata Gallia est superiore saeculo, Ioannem Baptistam Vianney, exigui quidem gregis ducem ac magistrum, sed aequantem animo magnitudinem Apostoli. Is, media in illa caligine quam turbulentissimae tempestates induxerant, vere iubar extitit longe lateque diffusum, quo ducti lumine fideles turmatim ac per annorum seriem haud mediocrem, ad Vicum Ars vel ah remotissimis locis confluxerunt. Erat enim in Venerabili Dei Servo cum singulari vitae sanctimonia et gravitate conjuncta mira suavitas, qua paene innumerabiles omnis ordinis et conditionis homines allecti, facile ipso usi sunt et indefesso poenitentiae ministro et magistro pietatis prudentissimo, Concionato!- assiduus, fervidus, caelestium rerum contemplationi semper intentus, castigator sui corporis acerrimus, de se humillime sentiens, egenis, pupillis, afflictis perfugium atque solatium, curae suae concreditos filios „pavit in innocentia cordis sui, et in intellectibus manuum suarum deduxit eos“. (Ps. LXXVII, 72). llarum fama virtutum post Ven. Servi Dei obitum confirmata, non modo diuturnis peregrinationibus ad sepulcrum eius gloriosum, sed variis etiam prodigiis, causa iterum agitata est riteque instituta actio super duobus miraculis, quo de utroque Sanctissimus D. N. Pius Papa X constare decrevit nono Cal. Martias hoc ineunte anno. Unum supererat, iuxta sacri huius Fori statuta, ut inquireretur, utrum Beatorum Caelitum honores Venerabili Dei Servo Ioanni Baptistae Vianney Tuto decerni posscnt. Itaque in coetu universo sacrae huius Congregationis, habito coram Sanctissimo Domino Nostro octavo Idus Martias huius anni Reverendissimus Cardinalis Franciscus Desideratus Mathieu discutiendum dubium proposuit : „An, stante approbatione duorum miraculorum, Tuto procedi possit ad solemnem huius Venerabilis Servi Dei Beatificationem“. Omnes qui aderant, quum Reverendissimi Cardinales, tum huius 8. Rituum Congregationis Patres Consultores, latis suffragiis, unanimi consensu Tuto procedi posse affirmarunt ; Sanctissimus vero pater supremum indicium suum distulit in alium diem, admonuitque ut in re tanti momenti supernum lumen implorarent. Tandem hodierna die Dominica II post Pascha, qua Christus in evangelio exhibetur exemplar et forma boni Pastoris qui animam suam dat pro ovibus suis, Beatissimus Pater, sacro devotissime peracto, Vaticani nobiliorem aulam ingressus et pontificio solio assidens, ad Se accivit Reverendissimos Cardinales Seraphinum Creto ni 8. R. Congregationi Praefectum, eiusve loco et vice Aloisium Tri pepi ipsius 8. R. C. Pro-Praefectum et Franciscum Desideratum Mathieu Causae Relatorem una cum R. P. Alexandro Verde 8. Fidei Promotore meque infrascripto Secretario, iisque adstantibus rite pronunciavit: „Tuto procedi posse ad solemnem Venerabilis Servi Dei Ioannis Baptistae Vianney Beatificationem.11 Hoc autem Decretum publici iuris fieri, et in acta 88. RR. Congregationis referri, Litterasque Apostolieas in forma Brevis de Beatifieationis solemnibus in patriarchal! Basilica Vaticana ubi primum licuerit celebrandis expediri iussit decimoquinto Cal Maias an. MDCCCCIV. L. «F S. Seraphinus Card. Cretoni, S. II. C. Praefectus. f Diomedes Panici, Archiep. Laodicen., S. R. C. Secretarius. 52. Decretum Alerien. seu Papien. Canonizationis B. Alexandri Sauli e Congregatione 00. RR. 8. Pauli Barnabitarum, Episcopi Aleriensis et postea Papiensis. SUPER DUBIO : „An et de quibus miraculis constet in casu et. ad effectum de quo agitur.“ Recens adhuc memoria viget honorum, quibus Apostolica Sedes adscitum inter sanctos Caelites prosequuta est Antonium Mariam Zaccaria, quo patre legifero gloriatur inclyta Congregatio, de religione dequc omni humanitate optime merita, clericorum 8. Pauli regularium, qui vulgo Barnabitae appellantur. Augent hodie illius decorem Familiae totiusque Ecclesiae laetitiam supremi honores decreti Filio, paternae sanctitatis haeredi dignissimo, Beato Alexandro Sauli. Insignis hic Mediolanensis civis, divinae gratiae ubere copia praeventus, vias Domini vel a teneris annis sic arripuit eaque alacritate cucurrit, ut et domesticis virtutibus „perfectus homo Dei“ iure sit habitus, et vehementi studio procurandae hominum sallitis divinitus datus esse videatur. Sacri enim ministerii paene formam omnem expressit, sive magisterio ad optimam sacri ordinis alumnorum institutionem, sive scriptis editis doctrina et pietate refertis, sive coniuncta cum episcopis opera in christianae plebis regimine, sive in administrata naviter sancteque universa familia, cuius institutum primo in fiore juventutis fuerat amplexus. Quibus ex omnibus facile confici poterat, qualis futurus esset episcopus, si quando ad id muneris, expugnata eius modestia, vocaretur. Res autem opinionem omnem, non comprobavit, sed vicit. Nam et Aleriensi sedi datus antistes eo ardore restinctam insulae pietatem excitavit, sic efferatos mollivit mores, ut insulae Cymaeae Apostolus meruerit appellari ; inter Papieuses vero sic est versatus, ut haud facile judicaveris, pastoralibusne magis industriis, au veri nominis prodigiis gregem suum confirmaverit. Quae signa, quum longe clarius et crebrius viri sancti tumulum illustrassent, Benedictum XIV permoverunt ut Beatorum Caelitum honores ipsi decerneret. Mox autem instantibus adhuc Sodalibus a. 8. Paulo, ut fastigium honoribus imponeretur, id est ut in sanctorum album Beati Alexandri nomen accenseretur, praesertim quod bina vulgarentur eo suffragante patrata miracula, Sedis Apostolicae venia diligenter in illa inquisitum est tabulaeque a 88. Rituum Congregatione recognitae et probatae sunt. Primum ordine propositionis miraculum contigit Mo-doetiae, anno MDCCXLI. Carolus Riva, annum et ultra diuturna paraplegia miserrime divexatus motuquo omni destitutus, vehiculo trahebatur a filiis per vias urbis quaeritans stipem. Solemnia forte habebantur Alexandro Sauli, beatorum caelitum honoribus recens aucto. Ad ea ductus aegrotus, triduo post inchoatam supplicationem, ili ico et penitus a morbo convaluit, quem aut omnino insanabilem indicaverant medici, aut longi temporis curam postulantem. Alterum accidit miraculum Bastiae in insula Cymaea anno MDCCCXCIX. Maria Canessa annos iam tredecim affectione strumo-tuberculari laborabat, quae, pluribus vul- veribus membra depascentibus, ad usque textus osseos pervaserat. Ob contractionem vero sinistri cruris impotem standi, iamque a triennio lectulo iacere coactam, inspecta morbi gravitate ac pertinacia, medici ferme reliquerant. Fortunatus illuxit miserae dies XIX mensis Martii, quo die novendialium precum extremo, (pias ad B. Alexandrum demerendum susceperat, temporis momento sanata est, fruiturque adhuc optima valetudine. De utroque miraculo rite instituta actio est, primum in antepraeparatorio Conventu quarto nonas Septembres anno MDCCCCll indicto penes Reverendissimum Cardinalem Lucidum Mariam Barocchi cl. mein. Causae Relatorem ; iterum in praeparatorio coetu ad Vaticanum coacto decimo quarto Calendas lunias an. MDCCCC111 ; tertio denique in generalibus Comitiis coram Sanctissimo Domino Nostro Pio Papa X habitis in aedibus Vaticanis octavo Idus Martias volventis anni ; in quibus Reverendissimus Cardinalis Hieronymus Maria Gotti suffectus in Causae Ponentem et Relatorem dubium proposuit : „An et de quibus miraculis constet in casu et ad effectum de quo agitur‘l. Reverendissimi Cardinales sacris tuendis Ritibus praepositi et PP. Consultores unanimi consensione de utroque miraculo constare consuerunt. Quorum exceptis omnium suffragiis, Sanctissimus Dominus a suo aperiendo indicio supersedit, quod aspirante Deo quamprimum Se prolaturum sperare dixit, Reverendissimorum Cardinalium ac PP. Consultorum votis plane consonum. Hodierna autem die Dominica II post Pascha, qua die ab Ecclesia proponitur Evangelium Boni Pastoris, Sanctissimus Dominus Noster Eucharistica Hostia religiosissime litata, ad se arcessiri iussit Reverendissimos Cardinales Seraphinum Cretoni S. RR. Congregationi Praefectum, eiusve vice et loco Aloisium Tripepi ipsius 8. RR. Congregationi Pro - Praefectum, et Hieronymum Mariam Gotti Causae Relatorem una cum R. P. Alexandro Verde S. Fidei Promotore meque infrascripto a secretis, hisque adstantilms solcmnitcr edixit: „Constare de duobus miraculis: de primo: Instantaneae perfectaeque sanationis Caroli Riva a diuturna et gravi paraplegia e mielite chronica transversa exorta; de altero: Instantaneae perfectaeque sanationis Mariae Canessa a gravi et diuturna: affectione strumo-tuber culari“. Hoc autem Decretum evulgari et in SS. Rituum Congregationis acta referri iussit decimoquinto Cai. Maias an. MDCCCCIV. Seraphinus Card. Cretoni, S. Ii. C. Praefectus. L. «P 8. *j* Diomedes Panici, Arcbiep. Laodicen., S. li. C. Secreturius. 53. Decretum S. Congregationis Concilii de clericis in Americam et ad insulas Philippinas profecturis. Clericos peregrinos, a remotis transmarinis oris venientes, iuxta veterum Patrum statuta et canonicas sanctiones, tit. 22, lib. I.Decret., ipsasque prudentiae regulas, nonnisi caute ad sacri ministerii exercitium esse admittendos, neminem profecto latet. Nam propter distantiam et dissimilitudinem locorum de personis carumque qualitatibus ac de valore documentorum quae ab advenis exhibentur iustum iudicium tute expediteque fieri saepe difficile est, fraus ac dolus (teste experientia) aliquando subrepunt ; unde periculum passim imminet, ne indigni ac nequam viri super gregem fidelium constituantur cum gravissima divinae ma-iestatis offensa et rei cliristianae iactura. Ad haec arcenda discrimina S. Concilii Congregatio, de speciali mandato SSmi D. N. Leonis XIII., circularibus litteris ad Italiae et Americae Ordinarios die 27. mensis Iulii 1890 datis, legem tulit, qua Italorum sacerdotum migrationem in Americam certis regulis contineret. Huiusmodi regulae hae sunt : 1. „In futurum prohibentur omnino Italiae Episcopi et Ordinarii concedere suis presbyteris e clero saeculari litteras discessoriales ad emigrandum in regiones Americae. 2. „Exceptio tantummodo admitti poterit, onerata Episcopi conscientia, pro aliquo eius dioecesano sacerdote maturae aetatis, sufficienti sacra scientia praedito, et vere iustam afferente emigrationis causam; qui tamen bonum testimonium habens intemeratae vitae, in operibus sacri ministerii cum laude spiritus ecclesiastici et studii salutis animarum hactenus peractae, solidam spem exhibeat aedificandi verbo et exemplo fideles ac populos ad quos transire postulat, necnon moralem certitudinem praestet, nunquam a se maculatam iri sacerdotalem dignitatem exercitatione vulgarium artium et negueiationum. 3. „Sed in huiusmodi easu idem Italus Episcopus et Ordinarius, omnibus rite perpensis et probatis, rem, absque sacerdotis postulantis interventu, agat cum ipso Ordinario Americano, ad cuius dioecesim ille transire cupit, et habita ab ipso Americano Ordinario eiusdem sacerdotis formali acceptatione una cum promissione eum ad aliquod ministerii ecclesiastici munus deputandi, de omnibus et singulis ad memoratam 8. Congregationem Concilii referat. Quae si tamen assentiatur, tunc poterit Episcopus discessorias litteras I concedere, communicando cum Americano Antistite per secretam epistolam, nisi ei iam cognitae sint, notas emigrantis sacerdotis proprias, ad impediendas fraudes circa subiecti identitatem. „Ex ea dioecesi in aliam in America idem sacerdos emigrare ne liceat absque nova Sacrae Congregationis licentia. 4. „Excluduntur in quavis liypothesi presbyteri ritus orientalis. 5. „Quod si non agatur de emigratione, sed de alio Italiae sacerdote, qui ob suas peculiares honestas ac temporaneas causas pergere velit ad Americae partes, satis erit ut proprius Ordinarius, his perspectis, ac dummodo de cetero nihil obstet, eum muniat in scriptis sua licentia ad tempus (unius anni limitem non excedens), in qua ipsae abeundi causae declarentur, cum conditione ut suspensus illico maneat a divinis expleto constituto tempore, nisi cius legitimam prorogationem obtinuerit. 6. „Non comprehenduntur his legibus de emigratione in Americas ii sacerdotes, qui ad hoc speciali aliquo gaudent apostolico privilegio.“ Hac lege noxia plura remota et sublata fuerunt, non tamen omnia, neque ex toto. Experientia enim docuit, ex praepostera art. 5. superius recensiti interpretatione salutaris illius legis effectum saepenumero fuisse frustratum. Praeterea constitit, nedum ex Italia, sed ex aliis quoque Europae regionibus nimiam esse, quandoque etiam perniciosam, sacerdotum migrationem in Americani, et ad Insulas Philippinas. Quae Emi 8. C. Patres, plurium Episcoporum relationibus rite, uti par erat, inspectis, eorumdem Episcoporum votis obsecundantes, rebus omnibus mature perpensis, cen-suerunt latius atque uberius esse hac de re providendum nova generali lege, quae his capitibus continetur: I. Pro Italiae clericis, firmis dispositionibus contentis in circularibus litteris diei 27. mensis Julii 1890 sub num. 1, 2, 3, 4 et 6, Ordinariorum omnium tam Italiae quam Americae conscientia super plena earum observantia graviter oneratur. Facultas vero sub num. 5. concessa circumscribitur ad casum strictae et urgentis necessitatis, ut e. g. pro gravi infirmitate alicuius in America degentis, quem Christiana caritas aut pietatis officium invisere exigant, neque tempus suppetat recurrendi ad 8. Sedem. Sed in hoc et similibus adiunctis causa urgentis necessitatis in discessoriis litteris clare et determinate exprimenda erit, absentiae tempus ad sex menses circumscribendum, et de re statini edocenda 8. Concilii Congregatio. II. Extra Italiam vero in posterum ne liceat Europae Ordinariis discessoriales pro America suis Clericis largiri, nisi requisito prius consensu Episcopi dioecesis illius, ad quam sacerdos pergere cupit, permutatis ad hunc finem secretis litteris, in quibus de aetate et de moralibus atque intellectualibus qualitatibus migrantis sacerdotis Americanus Praesul doceatur. Excipitur tamen casus strictae et urgentis necessitatis, in quo, pari modo ac supra, licentia a proprio Ordinario concedi poterit, sed ad sex menses tantum valitura, ad-notata causa urgentis necessitatis, et monito per epistolam Episcopo loci ad quem sacerdos proficiscitur. Quo vero ad sacerdotes Orientalis ritus, serventur dispositiones datae a 8. C. de Propaganda Fide litteris diei 12. Aprilis 1894. III. Pro migraturis denique ex qualibet orbis parte ad Philippinas insulas, eaedem leges ac normae serventur ac pro Italis sacerdotibus ad Americani pergentibus, hac tamen differentia, ut pro Europae aliarumque regionum sacerdotibus venia expetenda sit a. 8. Congregatione Concilii ; pro Americae vero septentrionalis sacerdotibus, a Delegatione Apostolica Washingtoniae. Itaque in posterum discessoriae litterae pro clericis in Americani et ad insulas Philippinas migraturis conficiantur in forma specifica iuxta regulas superius statutas ; et aliter factae nullius valoris sint; et qua tales ab Ordinariis illarum dioeceseon aestimentur. Facta autem de his omnibus relatione SSmo D. N. Pio PP. X. in audientia diei 17. Septembris p. p. ab in-frascripto Cardinali Praefecto, Sanctitas Sua decreta Emorum Patrum confirmavit, per circulares 8. C. litteras publicari, et ab omnibus rite observari mandavit, contrariis quibuscumque minime obstantibus. Datum Romae ex aedibus 8. C. Concilii, die 14. Novembris 1903. Vincentius, Card. Epis. Praenestinus, Prctef. C. de Lai, Secret. 54. Einladung ;n den heiligen PriesterererMen. Der hochwürdigen Divzesan-Geistlichkeit wird hiemif bekannt gegeben, daß die diesjährigen heiligen Priester-Exerzitien unter der Leitung eines bewährten Exerzitienleiters aus der Gesellschaft Jesn in den Tagen vom 22. August abends bis zum 26. August früh in der F. B. Priesterhauskirche zum Hl. Aloisius in Marburg werden abgehalten werden. Die Anmeldung zur Teilnahme an denselben hat zeitrecht und zwar längstens bis zu m 15. August im Wege des zuständigen F. B. Dekanatamtes an das F. B. Ordinariat zn erfolgen. Wie unser göttlicher Heiland einst zu seinen Aposteln, als sie von ihrer ersten Sendung zurückgekehrt waren, sprach, so ruft er auch uns Priestern zu: „Venito seorsum in desertum locum et requiescite pusillum“ (Marc. 6, 31), und mahnt uns mit diesen Worten, das; wir uns von Zeit zn Zeit in die geistige Einsamkeit znrnckziehen, um uns, abseits von den zerstreuenden Sorgen des alltäglichen Berufslebens, durch Exerzitien im Geiste zn erneuern, damit das hohe Ziel, das wir als Christen und noch mehr als Priester anstreben sollen, uns wieder lebhaft vor die Augen des Geistes gebracht werde und wir neuerdings beherzigen, was es Großes ist, wozu uns der Herr aus unverdienter Gnade berufen hat und welche Rechenschaft unser wartet, da es heißt: „Omni autem, cui multum datum est, multum quaeretur ab eo, et cui commendaverunt multum, plus petent ab eo“ (Luc. 12, 48) und „Cum augentur dona, rationes etiam crescunt donorum“. 1 Es ziemt sich somit, ja cs ist ein unabweislickies Bedürfnis für uns, daß wir mittelst der heiligen Exerzitien ans unserem Lebenswege eine Weile stille stehen und wahrznnehmen trachten, in wieweit wir bisher unserem heiligen Berufe entsprochen haben, und daß mir, falls wir hierin mehr oder weniger zn bereuen und zu beklagen finden, durch aufrichtige Rückkehr zu Gott, durch ernstliche Buße im heiligen Sakramente mit Gott wieder versöhnt und von unseren Verschuldungen gereinigt werden. Es ist sehr notwendig für uns, daß wir durch die heiligen Exerzitien das. was uns von der Welt und Sünde anklebt, abstreifen und als neue Menschen wieder ans der Einsamkeit hervorgehen, angetan mit der Kraft von Oben, erfüllt mit dem Geiste Gottes, getrieben von brennender Liebe und vom glühenden Eifer, um nach Selbstheilignng zu ringen und die uns anvertranten Seelen zur Heiligung führen zu können. 9Jiit Recht mahnt daher Papst Leo XIII. hochseligen Andenkens: „Sacerdotes quotannis per aliquot dies spiri- tualibus exercitiis vacent ; quo adiumento, si rite adhibeatur, nullum fortasse est aliud utilius ad spiritum in Clero resuscitandum et roborandum. Id autem, quo melius exsequi possint, Episcopi quolibet anno sacerdotes omnes, et si videatur, etiam singulos exhortentur vel vocent in seminarium aliamve piani domum, ubi per aliquot dies 1 8. Gregorii Papae hom 9. in Evang. san. Matth. cap. 25. Lect. VII. de Comm. Conf. Pontif. spiritualibus commentationibus animum excolant et propriae salutis et sanctificationis grande negotium agant“. 1 Eben diese Geisteserneuernng empfiehlt auch so eindringlich der gegenwärtig glorreich regierende hl. Vater Pins X., wenn er in seiner herrlichen Antritts-Enzyklika vom 4. Oktober 1903 schreibt: „Curarum haec prima sunto, ut Christum formemus in iis, qui formando in ceteris Christo officio muneris destinantur. Ad sacerdotes mens spectat, Venerabiles Fratres. Sacris namque quotquot initiati sunt, eam in populis, quibuscum versantur, provinciam sibi datam norint, quam Paulus suscepisse testatus est arnantissimis iis verbis : ,Filioli mei, quos iterum parturio, donec formetur Christus in vobis1. (Gai. 4, 19). Qui tamen explere munus queant, nisi priores ipsi Christum induerint, atque ita induerint, ut illud apostoli eiusdem usurpare possint : ,Vivo ego, iam non ego, vivit vero in me Christus.1 (Gai. 2, 20). ,Mihi vivere Christus est1. (Philipp. 1, 21). Quamobrem, etsi ad fideles omnes pertinet hortatio, ut occurramus in virum perfectum, in mensuram aetatis plenitudinis Christi (Eph. 4, 3), praecipue tamen ad illum spectat, qui sacerdotio fungitur“. Darum bitte und ermahne Ich im Sinne unserer Diözeian-Statuten * aus dem Grunde meines für das wahre Wohl aller Diözesan-Priester väterlich besorgten Herzens, daß sich in diesem Jahre des außerordentlichen Jubiläums der unbefleckten Empfängnis der allerseligsten Jungfrau und Mutter Gottes Maria die Herren Seelsorger recht zahlreich an den heiligen Exerzitien beteiligen und daß insbesondere auch jene sich bei denselben einfinden, die aus irgend einem Grunde etiva durch mehrere Jahre denselben nicht beigewohnt haben. „Renovamini spiritu mentis vestrae, et induite novum hominem, qui secundum Deum creatus est in iustitia et sanctitate veritatis“. (Ephes. 4, 23, 24). Da aber der heilige Weltapostel spricht: „Ncque qui plantat, est aliquid, ncque qui rigat, sed qui incrementum dat, Deus“ (I. Cor. 3, 7), sv wollen wir mittlerweile alle insgesamt zn Gott, dem Vater des Lichtes, von dem jede gute Gabe kommt, inständig flehe», daß er die bevorstehenden heiligen Exerzitien segne und uns ans denselben reichliche Früchte zu unserer Heiligung schöpfen lasse. 1 8. Congr. Episc. et Eegul. ad regni Ilung. arehiepp. et epp. aliosqu. ordin. — Gesta et stat. Syn. dioec. Lav. anno 1896 celebr. Marburgi, 1897. Tag. 356. 2 Gesta et stat. Syn. dioec. Lav. anno 1896 celebr. Marburgi, 1897. Pag. 357. 55. Jahresbericht über den Allgemeinen frommen Verein der christlichen Familien zur Verehrung der heiligen Familie von Uajareth für das Vereinsjahr 1903/4. j&Tit dem H. ä. Schreiben ddo. 31. Mai 1904, Zl. | der heiligen Familie von Nazareth der Jahresbericht für das 1968, ist Seiner Eminenz, dem General-Protektor des All- j eben abgelaufene Vereinsjahr 1903/4 vorgelegt worden. Die* gemeinen Vereines des christlichen Familien zur Verehrung | sein Berichte zufolge sind im abgelaufenen Vereinsjahre in der — Ili — Satianter Diözese 226 Familien mit 1187 Mitgliedern dem frommen Vereine der christlichen Familien beigetreten. Hievon entfallen ans die Pfarren: Dom- und Stadtpfarre in Marburg — Fant. 187 Mitgl. St. Margarethen an der Peßniz 8 „ 31 „ St. Peter bei Marburg 30 „ 162 „ St. Florian in Dolič 4 „ 16 „ St. Johann am Draufelde 20 „ 94 „ Fraßlau 1 „ 5 „ Gonobiz 4 „ 14 „ St. Georgen an der Peßniz 4 „ 20 „ Hl. Kreuz bei Sutten berg 13 „ 62 „ Kapellen bei Radetu 8 „ 36 „ St. Altton in W.-B. 7 fl 10 „ Neukirchen 4 „ 8 „ Sternstein 4 ft 17 „ Saufen 6 » 38 „ St. Marxen bei Pettau 26 ft 132 „ Stoperzen 50 ft 186 „ Skalis 2 1) 7 „ Tüffer 9 ft 48 „ St. Ruperti ob Tüffer 5 „ 12 „ St. Seotthard ob Tüffer 1 „ 6 „ Videm 1 „ 4 „ Artiče 19 „ 92 „ Zusammen 226 Farn. 1187 Mitgl. Der Verein zählt somit in der Diözese im Ganzen 29.543 Familien mit 145.777 Mitgliedern. An sich ist dies gewiß eine stattliche Zahl; aber mit Rücksicht auf die Gesamnitseelenzahl der Satianter Diözese, in Ansehung des bedeutungsvollen Namens, den der Verein trägt — er heißt Allgemeiner Verein der christlichen Familien — und im Hinblick auf den edlen Zweck, welchen er verfolgt, wird den hochtu. Herren Seelsorgern die größtmögliche Verbreitung und die sorgsamste Pflege dieses so zeitgemäßen frommen Vereines neuerdings auf das nachdrücklichste empfohlen. Gibt es ja doch in der Diözese noch 40 Pfarren, und zwar in den Dekanaten: Marburg l. D.-U. 3, Altenmarkt 5, Siili 2, Dranfeld 1, Gonobiz 2, Großsonntag 2, St. Seotthard 1, Suttenberg 1, St. Marein 2, Pettau 3, Rohitsch 4, Saldenhofen 2, Sauritsch 1, Schalltal 3, Tüffer 1, Videm 4, Windisch-Feistritz 3 Pfarren, in denen der genannte Verein gar nicht eingeführt ist. Auch in diesen möge der so liebliche Verein Eingang finden, damit es am Schluffe des begonnenen Vereinsjahres keine Pfarre der Diözese gebe, in der er nicht eingeführt wäre. Die Mitglieder-Verzeichnisse für das laufende Vereinsjahr 1904/5 wollen, unter genauer Angabe der Anzahl der n e ti e i n g e t r e t e n e n Familien und F a-ttt t l i c it g l i e j er, bis zn m 15. M a i 1905 anher vorgelegt werden. 56. Rompilgerfahrt der Er; Bruderschaft vom heiligen Erzengel Michael in Wien. Wom Vorstand der Erzbruderschaft vom heiligen Erzengel Michael in Wien ist unter dem 13. Februar 1904 nachstehendes Schreiben anher gelangt: Liier sürÜbischöAiche (bnnbrn ! Die Erzbrnderschaft vom heiligen Erzengel Michael in Wien beabsichtigt, anfangs Oktober dieses Jahres einen Pilger-zng nach Rom zu führen, welcher sich zu einer Huldigungsfahrt der Katholiken Oesterreichs für unseren heiligen Vater Papst Pins X. gestalten soll. Damit nun die Pilgerfahrt unter einer dieser Intention würdigen Beteiligung stattfinde, ist es nötig, daß sich derselben Katholiken aus allen Sandern Oesterreichs in großer Zahl anschließen. Die Erzbrnderschaft vom heiligen Erzengel Michael in Wien wird schon in kurzer Frist einen Aufruf in diesem Sinne ergehen lassen und die eifrigste Propaganda für die Pilgerfahrt betreiben. Um aber deren Gelingen zu sichern, wendet sich der ehrfurchtsvollst gefertigte Vorstand der Erzbrnderschaft an Euer fürstbischöfliche Gnaden mit der untertänigsten Bitte, Euer sürstbischöfliche Gnaden wollen dem gedachten Unternehmen Ihr gnädigstes Wohlwollen zuwenden, dem hochwürdigen Klerus Ihrer Diözese dasselbe zur Unterstützung anempfehlen und den von der Erzbruderschaft zur Förderung der Pilgerfahrt unternommenen Aktionen gnädige Unterstützung zu teil werden lassen. Im Besonderen gestattet sich der Vorstand die allerergebenste Bitte zu unterbreiten, Euer fürstbischöfliche Gnaden mögen einen hochwürdigen Herrn Ihrer Diözese als Vertrauensmann des Pilgerfahrts-Komitees für Ihre Diözese bestellen, mit welchem Herrn das Pilgerfahrt-Komitee sodann das weitere Benehmen pflegen würde. Der gütigen geneigten Entschließung Euer sürstbischöflichen Gnaden harrend, verbleibt mit der Versicherung vollster Untertänigkeit: Ferdinand Erbgraf zu Trauttmansdorff, m. p. Wien, am 13. Februar 1904. Indem voranstehendes Schreiben dem hochwürdigen Seelsorgeklerus zur Kenntnis gebracht wird, wird unter Einem bekannt gegeben, daß der hochwürdige Herr Bartholomäus Vvh, F. B. Konsistorialrat und Domherr in Marburg, als Vertrauensmann des Pilgerfahrtskomitees für die Saoauter Diözese bestellt worben ist. 57. Die Grdination und die Grdinanden. Mnter Hinweisung auf die h. ä. Ordinariats-Erlässe vom 5. Juli 1854, Zl. 1022/3 und vom 31. Mai 1855, Zl. 1043/4 und in Gemäßheit der Anordnung des Konzils von Trient, sess. 23. de ref. c. 5., wird hiemit kundgemacht, daß die höheren Hl. Weihen Heuer im Monate Juli, und zwar das Subdiakonat am 21., das Diakonat am 23. und das Presbyterat am 25. Juli in der hiesigen Dom- und Stadtpsarrkirche werden erteilt werden, zu welchen Weihen die nachbenannten F. B. Lavanter Alumnen befördert werden sollen: Aus dem IV. Jahrgange die Herren: Čuček Franz von St. Ruprecht in W.-B., Hribar Johann aus Mannsdorf in Krain, Kraj ne Joses von^Klein- sonntag, Spari Anton ans Jaring, Srebre Anton von Cadmili und Tratnik Josef aus Riez. Aus dem III. Jahrgange die Herren: Alt Johann von Großsonntag, Berk Anton ans hl. Kreuz bei Sauerbrnnn, Jehart Anton von St. Lorenzen ob Marburg, Letonja Franz von St. Peter und Paul in Pettott, Sagaj Alois aus Lnttenberg und Šegula Franz von St. Margarethen unter Pettau. Dieses ist am achte it Sonntage nach Pfingsten dem gläubigen Volke von der Kanzel mit der Aufforderung bekannt zu geben, Gott um gute berusstreue Priester zu bitten und falls jemand gegen die vorgenannten Ordinanden mit Grund etwas vorzubringen hätte, es nicht zu verhehlen. Literatur. Im Verlage der Ulrich M o s e r's ch e n Buchhandlung (I. Meyerhoff) in Graz ist soeben in zweiter vermehrter Auflage erschienen: Geh ei li ge t werde dein Name! Gebet- und Gesangsbüchlein. Verfaßt von Johan» Bapt. Vreže, Re-ligionsprofessor in Marburg. Graz, 1904. Das nett ausgestattete Büchlein empfiehlt sich von selbst schon dadurch, daß nach der ersten Auflage des genannten Buches in verhältnismäßig kurzer Zeit die Herausgabe einer zweiten, der vorliegenden Auflage, notwendig geworden ist. Einen weiteren Vorzug verdient das Andachtsbüchlein dadurch, daß es mit dem Zwecke, die Jugend ans dem Wege des Lebens als treuer Wächter und Förderer des Glaubens und der Sitten zu begleiten, die Absicht verbindet, den neuen Katechismus populär zu machen. Da endlich der Verfasser des Buches, ein Kinderfreund und bewährter Jugenderzieher, der Priesterreihe unserer Diözese angehört, so sei hiemit das Gebet- und Gesangsbüchlein mit dem Wunsche empfohlen, daß eä sich in allen Familien, deren Kinder den Religionsunterricht in der Sprache, in welcher das Büchlein abgefaßt ist, erhalten, baldigst einbürgern möge! Der Preis des Buches stellt sich folgendermaßen: Kaliko K 120, Chagrin K 1.80 ; Partiepreis Kaliko 20 Exemplare K 21 60, 30 Exemplare K 30. In der Herde r'schen Verlagshandlnng zu Freiburg im Breisgau sind nachstehende Andachtsbücher erschienen: 1. Das Meßbuch der Hl. Kirche (Missale lio-uianurn) lateinisch und deutsch mit liturgischen Erklürn n g e 11. Für die Laien bearbeitet von P. A n s e 1 in Schott aus der Beuroner Benediktiner-Kongregation. Achte Auflage. Mit einem Titelbild. Freiburg im Breisgan, 1903. 2. Oremus! Kleines M eßbuch z n m G e b r a u ch e beim öffentlichen und privaten Gottesdienste. Nach der größeren Ausgabe des Meßbuches von P. Ansei in Schott 0. S. B. bearbeitet von einem Benediktiner der Beuroner-Kongregation. Mit einem Titelbild. Freiburg im Breisgan, 1904. Da sich die Schvtt'schen Meßbücher als ein vorzügliches Mittel zur Förderung der vom Heiligen Vater angebahnten Wiederbelebung des alten Kirchengesanges erweisen dürften und deshalb auch die Verlagshandlung vom Heiligen Vater selbst durch ein eigenes Schreiben vom 26. Mürz 1904 zu deren Herausgabe beglückwünscht worden ist, so wird die Anschaffung genannter Andachtsbücher dem hochwürdigen Seelsorgeklerns atr» mit empfohlen. 59. Diöcesaii-Uachrichten. Ernannt wurde zum Fiirstbischöflichcn Lavanter Geistlichen Rate Herr Franz Hirti, Pfarrer in Schleim,z. Investiert wurde Herr Bartholomäus Pernat, auf die Pfarre St. Rochus in Siele. Bestellt wurde Herr Johanu Kož in a n zum Provisor der Pfarre St. Martin in Haidin. Wiederangestellt wurde als Kaplan in Haidin der zeitliche Defizientpriester Herr Augustin Jager. Gcstorven sind: Herr Josef Sorglechner, Pfarrer in Haidin, am 21. Miai im 69. und Herr Kaspar Zabukoäek, Jnbelpriester, Bescher der Ehrenmcdaille für 40 jährige treue Dienste, pensionierter Pfarrer von Seizdorf, am 25. Mai im 88. Lebensjahre. F. B. Lavanter Ordinariat zu Marburg, am 15. Juni 1904. f i Fürstbischof. ži. liliriUiu-jiudibtudetei.