Leto 1913. LJUBLJANSKI štev- V- ŠKOFIJSKI LIST 49. Litterae Apostolicae. Indicitur universale Iubilaeum in memoriam pacis a Constantino Magno Imperatore ecclesiae datae. PIUS PP. X. Universis Christifidelibus has Nostras litteras inspecturis salutem et Apostolicam Benedictionem. — Magni faustique eventus commemoratio, quo sedecim abhinc saeculis pax tandem Ecclesiae concessa fuit, dum omnes catholicas gentes summa afficit laetitia, eisque pietatis opera suadet, Nos movet imprimis ad caelestium munerum thesauros aperiendos, ut ex huiusmodi solemnitate lecti uberesque fructus in Domino percipiantur. Par enim atque item peropportunum videtur, Edictum a Constantino Magno Imperatore Mediolani promulgatum concelebrare, quod prope secutum est victoriam contra Maxentium, glorioso Crucis vexillo partam, et saevis in Christianos vexationibus finem faciens, illos in eam libertatem vindicavit, cuius pretium divini Redemptoris et Martyrum sanguis fuit. Tum demum militans Ecclesia primum ex iis triumphis egit, qui qualibet eius aetate omnigenas insectationes perpetuo subsequuntur, atque ex eo die potiora semper in humani generis societatem contulit beneficia. Nam homines superstitioso idolorum cultu paulatim relicto, tum legibus, tum moribus institutisque Christianam vitae rationem magis ac magis amplexi sunt, atque ita factum est, ut iustitia simul et caritas in terris florerent. Consentaneum igitur esse ducimus, hac felici occasione, qua tam egregium factum recolitur, Deum, Virginem Eius Genetricem et reliquos Caelites, Apostolos praesertim, etiam atque etiam adprecari, ut populi universi decus et honorem Ecclesiae instaurantes, ad tantae matris gremium confugiant, errores, quibus inconsulti fidei inimici eius claritati tenebras obducere nituntur, pro viribus depellant, Romanum Pontificem summa observantia colant, in catho- lica denique religione omnium rerum praesidium et columen fidenti animo intueantur. Tum sperare licebit, homines oculis ad Crucem denuo fixis, in hoc salutari signo et Christiani nominis osores, et effraenatas cordis cupiditates omnino devicturos. Verum quo humiles preces, in catholico orbe hac saeculari solemnitate adhibendae, spirituali fidelium bono satius cumulentur, eas Plenaria Indulgentia in forma Iubilaei locupletandas censuimus, omnes Ecclesiae filios vehementer hortantes, ut Nostris suas quoque supplicationes pietatisque officia coniungant, et hac eis oblata Iubilaei gratia in animorum emolumentum pariter atque in religionis utilitatem quam maxime fruantur. Quare de Omnipotentis Dei misericordia ac Beatorum Apostolorum Petri et Pauli autoritate confisi ex illa ligandi sol-vendique potestate, quae Nobis licet immerentibus divinitus data fuit, atque auditis etiam VV. FF. NN. S. R. E. Cardd. Inquisitoribus Generalibus, praesentium tenore omnibus ac singulis utriusque sexus Christifidelibus vel in hac alma Urbe Nostra degentibus, vel advenientibus ad eam, qui hoc vertente anno a Dominica in Albis, ex qua saecularia sollemnia in Ecclesiae pacis memoriam incipient, usque ad festivitatem Deiparae Virginis ab Immaculata Conceptione inclusive, Basilicas S. Ioannis in Laterano, S. Petri Principis Apostolorum ac S. Pauli extra muros bis singulas adeant, et ibi aliquandiu pro Ecclesiae catholicae et huius Apostolicae Sedis prosperitate et exaltatione, pro haeresum extirpa-tione et omnium errantium conversione, pro Christianorum Principum concordia et totius fidelium populi pace et unitate secundum mentem Nostram preces ad Deum effundant, ac semel 12 intra huiusmodi temporis spatium, admissis rite expiatis, caelesti convivio se reficiant, atque insuper eleemosynam pro sua quisque facultate vel in egenos, vel, si malint, ad pias causas erogent, plenissimam omnium peccatorum Indulgentiam ad instar Iubilaei generalis concedimus et impertimus. Iis vero, qui ad Urbem convenire nequeant, Plenariam eandem largimur Indulgentiam, dummodo sui loci templum vel templa, ab Ordinario semel tantum designanda, pari temporis intervallo, omnino sexies visitent, et alia pietatis opera, quae superius diximus, integre perficiant. Veniam praeterea facimus, ut haec Plenaria Indulgentia etiam animabus, quae Deo in caritate coniunctae ex hac vita migraverint, per modum suffragii applicari possit, ac valeat. Concedimus autem, ut navigantes et iter agentes, ubi ad sua domicilia seu alio ad certam stationem se receperint, operibus suprascriptis peractis, et visitata sexies ecclesia cathedrali vel maiori aut parochiali loci eorum domicilii seu stationis, eandem Indulgentiam consequi licite queant. Regularibus vero personis utriusque sexus, etiam in claustris perpetuo degentibus, nec non aliis quibuscumque sive laicis, sive ecclesiasticis, saecularibus vel regularibus, in carcere vel captivitate exsistentibus, vel aliqua corporis infirmitate, seu alio quovis impedimento detentis, qui memorata opera, vel aliqua ex iis praestare nequeant, ut illa Confessarius in alia pietatis opera commutare, vel in aliud proximum tempus prorogare possit, eaque iniungere, quae ipsi poenitentes efficere poterunt, cum facultate etiam dispensandi super Communione cum pueris, qui ad eam nondum admissi fuerint, concedimus item atque indulgemus. Insuper omnibus et singulis Christifidelibus tum laicis, tum ecclesiasticis saecularibns vel regularibus, cuiusvis Ordinis et Instituti, etiam specialiter nominandi, facultatem facimus, ut sibi ad hunc effectum eligere possint quemlibet presbyterum Confessarium saecularem seu regularem ex actu approbatis et hac facultate fas sit uti etiam monialibus, novitiis aliis-que mulieribus intra claustra degentibus, dummodo Confessarius approbatus sit pro monialibus. Talis confessarius eosdem vel easdem intra dictum temporis spatium ad confessionem apud ipsum peragendam accedentes animo praesens Iubilaeum consequendi, et reliqua opera ad illud lucrandum necessaria adimplendi, hac vice et in foro conscientiae dumtaxat ab excommunicationis, suspensionis, et aliis ecclesiasticis sententiis et censuris, a iure vel ab homine quavis de causa latis vel inflictis, etiam Ordinariis lo- corum et Nobis, seu Sedi Apostolicae etiam in casibus cuicumque ac Summo Pontifici et Sedi Apostolicae speciali licet modo reservatis, et qui alias in concessione quantumvis ampla non in-telligerentur concessi, nec non ab omnibus peccatis et excessibus, quantumcumque gravibus et enormibus, etiam iisdem Ordinariis ac. Nobis et Sedi Apostolicae, ut praefertur, reservatis, in-iuncta ipsis poenitentia salutari aliisque de iure iniungendis, et si de haeresi agatur, abiuratis prius et retractatis erroribus, prout de iure, absolvere; nec non vota quaecumque etiam iurata ac Sedi Apostolicae reservata (exceptis semper castitatis, religionis et obligationis, quae a tertio acceptata fuerint, seu, in quibus agatur de praejudicio tertii, nec non poenalibus, quae praeser-valiva a peccato nuncupantur, nisi commutatio futura iudicetur eiusmodi ut non minus a peccato committendo refrenet, quam prior voti materia) in alia pia et salutaria opera commutare, et cum poenitentibus huiusmodi in sacris Ordinibus constitutis, etiam regularibus, super occulta irre-gularitate ad exercitium eorumdem Ordinum, et ad superiorum assecutionem dumtaxat contracta, dispensare possit ac valeat. Non intendimus autem per praesentes super alia quavis irregu-laritate, sive ex delicto sive ex defectu, vel publica vel occulta aut nota, aliave incapacitate, aut inhabilitate quoquo modo contracta dispensare, vel aliquam facultatem tribuere super praemissis dispensandi, seu liabilitandi et in pristinum statum restituendi etiam in foro conscientiae ; neque etiam derogare Constitutioni cum appositis declarationibus editae a fel. rec. Benedicto XIV decessore Nostro, quae incipit „Sacramentum poenitentiae“ neque demum easdem praesentes iis, qui a Nobis et Apostolica Sede vel aliquo Praelato seu Iudice ecclesiastico nominatim excommunicati, suspensi, interdicti seu alias in sententias et censuras incidisse declarati, vel publice denunciati fuerint, nisi intra praedictum tempus satisfecerint, et cum partibus, ubi opus fuerit, concordaverint, ullo modo suffragari posse aut debere. Quod si intra praefinitum terminum, iudicio Confessarii, satisfacere non potuerint, absolvi posse concedimus in foro conscientiae ad effectum dumtaxat assequendi Indulgentias Iubilaei, iniuncta obligatione satisfaciendi statim ac poterunt. — Quapropter in virtute sanctae obedientiae praesentium tenore districte praecipimus, atque mandamus omnibus Ordinariis locorum ubicumque existen-tibus, eorumque Vicariis et Officialibus, vel, ipsis deficientibus, illis, qui curam animarum exercent, ut quum praesentium Litterarum transumpta aut exempla etiam impressa acceperint, illa per suas ecclesias ac dioeceses, provincias, civitates, oppida, terras et loca publicent, vel publicanda curent, populisque etiam verbi Dei praedicatione, quoad fieri possit, rite praeparatis, ecclesiam seu ecclesias visitandas, ut supra, designent. — Non obstantibus Constitutionibus et Ordinationibus Apostolicis, praesertim quibus facultas absolvendi in certis tunc expressis casibus ita Romano Pontifici pro tempore existenti reservatur, ut nec etiam similes vel dissimiles indulgentiarum et facultatum huiusmodi concessiones, nisi de illis expressa mentio vel specialis derogatio fiat cuiquam suffragari possint; nec non regula de non concedendis indulgentiis ad instar, ac quorumcumque Ordinum, et Congregationum sive Institutorum etiam iuramento, confirmatione Apostolica, vel quavis firmitate alia roboratis statutis, et consuetudinibus, privilegiis quoque induitis, et Litteris Apostolicis eisdem Ordinibus, Congregationibus et Institutis illo-rumque personis quomodolibet concessis, approbatis et innovatis; quibus omnibus et singulis etiamsi de illis eorumque totis tenoribus specialis specifica, expressa et individua, non autem per clausulas generales idem importantes, mentio seu alia quaevis expressio habenda, aut alia aliqua exquisita forma ad lioc servanda foret, illorum tenores praesentibus pro sufficienter expressos, ac formam in iis traditam pro servata habentes, hac vice specialiter nominatim et expresse ad effectum praemissorum derogamus, ceterisque contrariis quibuscumque. Ut denique praesentes Nostrae, quae ad singula loca deferri non possunt, ad omnium notitiam facilius deveniant, volumus, ut praesentium transumptis, vel exemplis etiam impressis, manu alicuius Notarii publici subscriptis, et sigillo personae in dignitate ecclesiastica constitutae munitis, ubicumque locorum et gentium eadem prorsus fides habeatur, quae habeatur ipsis praesentibus, si forent exhibitae vel ostensae. Datum Romae apud S. Petrum, sub anulo Piscatoris, die VIII martii MCMXIII, Pontificatus Nostri anno X. De speciali mandato Ssmi R. Card. Merry del Val, a Secretis Status. 50. Sveto leto. V listu z dne 8. marca so nam sv. Oče, papež Pij X., oznanili sveto leto, ki naj traja od letošnje Bele nedelje do praznika brezmadežnega spočetja Device Marije, dne 8. decembra. Vprašamo: 1. zakaj so sv. Oče v tako nenavadnem času razpisali sveto leto in 2. kake koristi nam to leto prinaša. I. Znano vam je, kako so rimski cesarji preganjali krščansko vero. To krvavo preganjanje je trajalo tristo let. Do leta 250. so kristjane preganjali cesarji Nero, Domicijan, Trajan, Marko Avrelij, Septimij Sever in Maksimin iz Tracije. Pod temi cesarji so kristjane mučili in morili zato, ker so pripadali veri, katere država ni priznala, ker niso hoteli po božje častiti poganskih malikov in cesarja. Ta razlog se je poudarjal v smrtnih obsodbah. Zraven je pa še pogansko ljudstvo hujskalo zoper kristjane. Ker kristjani niso častili poganskih bogov, katerim so Rimljani pripisovali vso moč, slavo in srečo, so jim očitali, da so lrezbožniki, sovražniki države in ljudstva. Ker niso hoteli kadila zažigati cesarjem in jih po božje častiti, se je reklo, da greše zoper cesarje. Ker se niso udeleževali nesramnih veselic, se je trdilo, da so sovražniki človeškega rodu. Ker se je med njimi godilo mnogo čudežev, so se obrekovali, da so čarovniki. Ker so se shajali po noči k sv. maši in k sv. obhajilu, so jih grdili, da nameravajo uničiti človeški rod, da zauživajo meso in kri otrok, da uganjajo največje nesramnosti. Tako so prve kristjane grdili in zasramovali; tako se je pogansko ljudstvo zoper kristjane ščuvalo. Tako je bilo do 1. 250. Od 1. 250. do 1.313. so pa sami cesarji kar naravnost zapovedali, da se morajo kristjani preganjati kot smrtni sovražniki samega rimskega cesarstva. Rimsko cesarstvo so napadali divji narodi od vseh strani. Od leta do leta je rastla nevarnost, da cesarstvo samo razpade. Zato so se cesarji prizadevali cesarstvo v sebi kar najbolj utrditi in zato varovati njega verski temelj, namreč vero v stare bogove. Toda teh bogov kristjani niso mogli in niso hoteli 12* priznati, marveč so v pravi veri živega troje-dinega Boga malike zaničevali in se niso nikdar udeleževali raznih priseg, darovanj in slavnosti na čast teh malikov. Iz tega vzroka so jih cesarji sami imeli kar naravnost za sovražnike države, za veleizdajice. Zato so izdali strašna povelja, da naj kristjane love in mučijo. Zapovedali so, naj se z mukami prisilijo na vero rimske države, zato naj se ne umore hitro, ampak le počasi mučijo. Posebno cerkvene poglavarje naj iščejo, zapirajo in more. V tem smislu so postopali cesarji Decij, Vale-rijan, Avrelij in Dioklecijan s svojimi socesarji. Preganjali so kristjane po vsem cesarstvu, izredno kruto in surovo; brezštevilna množica je bila pomorjena. Dioklecijan je že natisnil spominsko svetinjo na to, da je krščansko ime popolnoma uničeno. Toda Jezus svojih ni zapustil; v naj večji sili in zadregi jim je čudežno pomagal. Dioklecijan se je obupan odpovedal cesarstvu 1. 305. Odstopili so še nekateri socesarji. Vladali so pa pozneje: cesar Konstantin v Galiji, kruti cesar Maksencij v Rimu in omahljivi cesar Licinij na iztoku. Leto 312. se vname odločilna vojska med Maksencijem in Konstantinom, med poganstvom in krščanstvom. Konstantin udere iz Galije v Italijo in pobije več trum Maksencijeve vojske. Že je pridrl do Rima, kjer se mu postavi v bran sam Maksencij. Vojska Maksencijeva šteje blizu 180.000 mož, Konstantinova pa le nekako 20.000 mož. Nevarnost za Konstantina je grozna. Konstantinu so poganski vedeževalci napovedali nesrečo. Dušo njegovo prešinja misel, če bi ne bilo bolje, ako bi se obrnil k Bogu kristjanov in ga v tem odločilnem trenutku prosil za pomoč. Kar se mu nekoliko pred glavno bitko prikaže na nebu ob belem dnevu sijajen križ z napisom: „V tem znamenju boš zmagal.“ Križ je videl on in vsa njegova vojska. Ko to premišljuje, se mu v spanju prikaže Gospod in mu reče, naj si napravi bojno zastavo s križem in zmagal bo. Konstantin še pogan posluša. Na vojaških zastavah zasveti križ. Dne 28. oktobra 312 se ob reki Tiberi, malo pred Rimom vname usodepolna strašna bitka. In glej! Konstantinova mala armada požene v beg veliko armado Maksencijevo. V veliki gneči se podere most čez Tibero, veliko vojakov pade v deročo reko, v kateri utonejo. Sam cesar Maksencij utone med njimi. Konstantin gre zmagoslavno v Rim. Toda ne gre na kapitol v tempelj najvišjega poganskega boga, v tempelj Jupitrov; marveč spozna očitno sredi poganske armade in sredi poganskega Rima, daje zmagal in Rim osvobodil trinoga edino s pomočjo svetega križa. In ko so mu postavili slavnosten kip v spomin zmage, je zahteval, naj se mu da v roke križ. Opomnim, da je ta prikazen križa popolnoma gotova. Dokaz je škof Evzebij, kateremu je cesar Konstantin s prisego potrdil resničnost, dokaz Konstantin sam, ki je ravno zavoljo te prikazni slavil križ v svoji armadi, akoravno je bilo v njej premnogo poganov, slavil v poganskem Rimu pred ljudstvom in starešinstvom, katerim križ in križani ni bil po volji, slavil v vsem svojem zakonodajstvu, po katerem je previdno in polagoma iztrebljal poganstvo, vpeljeval pa in do veljavnosti povzdigoval krščanstvo. Eden prvih sadov je bil razglas Konstantinov spomladi 1.313. v Milanu, ko sta on in njegov socesar Licinij oznanila popolno prostost krščanske vere. Od sedaj naj bo vsakemu dovoljeno, da postane kristjan, dovoljeno, da si krščanske cerkve in krščanske družbe pridobivajo premoženja in zapovedano, dati kristjanom nazaj vse, kar se jim je po krivici vzelo. S tem razglasom je krščanstvo zadobilo prostost in je svoj blagodejen vpliv razširjalo v družine, v društva, v državo in v vse javno in zasebno življenje. Ta dogodek spomladi 1.313. pač zasluži bolj od vseh drugih, da se ga veselo in hvaležno spominjamo. Na to nas izpodbujajo sv. Oče, ker so ravno v ta namen razpisali sveto leto. II. Sveto leto se odlikuje s tem, da se ves krščanski svet vabi, naj več moli, naj več dobrega stori, naj več pokore dela, se k Bogu obrne in tako odvrne od sebe zasluženo šibo božjo, pridobi si pa milosti in dobrote od njega. Sv. Oče kar naravnost pravijo, naj v svetem letu zopet s pravim zaupanjem obračamo oči v sveti križ, da bi mogli v tem znamenju premagati sovražnike krščanskega imena in obrzdati svoje razuzdane strasti. Prosijo nas, naj z njihovimi molitvami združimo tudi mi svoje molitve in jim dodajmo še raznih pobožnosti, da bo milost svetega leta prav mnogo koristila našim dušam in sploh sveti veri. Da bi nas k molitvi in k drugim dobrim delom bolj uspešno izpodbudili, so posegli v prebogati zaklad zasluženj Gospoda Jezusa, Device Marije in svetnikov, pa nam iz tega zaklada ponujajo popolne odpustke vseh časnih kazni, ako do praznika Marije brezmadežne, do 8. decembra, vredno prejmemo sv. zakramente, ako obiščemo šestkrat cerkev določeno od škofa, molimo po namenu sv. Očeta in vrh tega damo miloščino za siromake ali za kak drug dober namen. Pokoren sv. Očetu poživljam vse vernike naše škofije, naj se s polnim srcem udeleže milosti sv. leta, in sicer prav po željah sv. Očeta, namreč v ta namen, da bi premagali svoje strasti in vse sovražnike krščanskega imena, katerih je premnogo v naši škofiji, v preljubi nam Avstriji in po vesoljnem svetu. Daj Bog, da bi onemogli in bili osramočeni prav vsi, ki se posebno pri nas, pa tudi drugod ali naravnost bore zoper Boga, zoper Gospoda Jezusa, zoper njegovo ljubezen v sv. Zakramentu in zoper versko, čisto življenje, ali pa te peklenske nakane podpirajo, ker podpirajo njihove spise, knjige, časopise, društva in shode. Dragi moji! na noge in storite vse, da se udeležite teh milosti in posebno popolnega odpustka. Da ga zadobite, morate po določbi svetega Očeta tole storiti: 1. Prejeti morate vredno zakramenta svete pokore in svetega Bešnjega Telesa. Za dotično spoved imajo spovedniki prav nenavadna pooblastila odvezovati tudi od grehov in cerkvenih kazni sicer škofu ali celo papežu pridržanih, ter izpreminjevati razne obljube izvzemši samo nekatere. Otroke, ki še niso bili pri prvem svetem obhajilu, more spovednik od te dolžnosti odvezati. 2. Obiskati morate šestkrat župnijsko cerkev domačo ali katerokoli. Za odpustke velja obisk, ako se gre v cerkev, potem se izide vun in se zopet vanjo povrne. To je posebno za starčke, bolehne in tem podobne osebe ugodno. Ker je pa časa dovolj, je lepše, ako se gre šestkrat od doma v župnijsko cerkev. Za bolnike in za druge, ki ne bi mogli obiskati cerkve, morejo spovedniki obisk izpremeniti v drugo dobro delo. 3. Pri vsakem obisku se mora moliti na namen sv. Očeta. Ta namen je pa blagostanj ; in poveličanje svete Cerkve in apostolske sto ice, iztrebljenje krivover in izpreobrnitev vseh, ki so v zmotah, sloga krščanskih vladarjev ter mir in edinost vsega vernega ljudstva. Koliko naj se moli, ni ravno zapovedano; svetuje se petkrat „Oče naš“ in „Češčena Marija“. 4. Podeli naj se tudi kaka miloščina revežem, ali v kak dober namen, n. pr. za sv. Očeta, za zavod sv. Stanislava. Za vso družino more to miloščino podeliti hišni oče. Za siromaka zadostuje kak vinar. Spovedniki pa morejo to miloščino izpremeniti v kako drugo dobro delo. Odpustki se morejo dobiti samo enkrat in se smejo nameniti dušam v vicah. Posebno slovesno naj se v naši škofiji praznuje praznik svete Trojice. Duhovna opravila naj bodo pred izpostavljenim sv. Rešnjim Telesom in i>o opravilu naj se zapoje Te Deum laudamus. Tudi h katoliškemu shoda vabim vernike, posebno zastopnike cerkvenih in svetnih društev, saj bo tudi ta shod kot jubilejni shod v proslavo leta 313., ko se je krščanstvu podelila za-željena prostost. Molite, molite veliko in pomnoži naj se še bolj prejemanje svetih zakramentov. O ko bi se privadili tudi možje in mladeniči pristopati najmanj enkrat v mesecu! Posebno šolske otroke prosim, da pristopate večkrat v mesecu in po vsaki spovedi k sv. obhajilu! Kaj pa obhajilo večkrat v tednu, vsak dan? Dekleta in žene, posebno vas prosim, da se ojunačite za prav pogosto, za vsakdanje sveto obhajilo in tako z lepim zgledom pritegnete tudi možke, posebno mlade dečke. Marija, mati Jezusova, mati naša, o izprosi nam od svojega Jezusa zmago, popolno zmago nad našimi strastmi in nad sovražniki Jezusovimi! V Ljubljani na drugo nedeljo po Veliki noči 1913. f Anton Bonaventura knezoškof. * * * Pro confessariis:1 1. Beligiosis utriusque sexus etiam in claustris perpetuo degentibus nec non in carcere vel captivitate existentibus vel aliqua corporis infirmitate seu alio quovis impedimento detentis, qui memorata pia opera vel aliqua ex iis praestare nequeant, confessarius illa in alia pietatis opera commutare vel in aliud proximum tempus prorogare potest eaque iniungere, quae ipsi poeni-tentes efficere poterunt. Confessarius etiam dispensare valet super Communione cum pueris, qui ad eam nondum admissi fuerunt. 2. Begulares et Religiosi cujusque ordinis et instituti pro confessione ad lucrandum jubilaeum eligere possunt absque licentia superiorum quemcunque confessarium approbatum sive saecularem sive regularem. Moniales et eorum novitiae aliae-que mulieres intra claustra degentes eligere possunt quemcunque confessarium pro monialibus approbatum, sive sit actu vel pro monialibus i Ex Folio ecclesiastico Archidioeeesis Goritiensis. in genere vel pro aliquo tantum monasterio approbatus. 3. Talis confessarius absolvere potest ab omnibus peccatis et censuris Episcopo vel Romano Pontifici etiam speciali modo reservatis illos, qui cum intentione jubilaeum consequendi confitentur et quidem in foro conscientiae tantum. Excipiuntur : 1. Casus constitutione Sacramentum l>oenitentiae reservati sc. absolutio complicis et calumniosa denunciatio sacerdotis de crimine sollicitationis. 2. Absolutio illorum, qui a Rom. Pontifice vel ab alio praelato vel judice ecclesiastico nominatim excommunicati, suspensi, interdicti seu in censuras incidisse declarati fuerint, nisi lii competenti auctoritati satisfecerint vel si tempore jubilaei satisfacere non possint, dum- modo se id quamprimum facturos esse promiserint. Quae absolutio posterior valet solummodo in foro conscientiae et ad effectum dumtaxat lucrandi Indulgentias jubilaei. 4. Conceditur confessariis facultas dispensandi etiam Regulares ab irregularitate occulta ad exercitium sacrorum Ordinum et ad assecutionem ordinum superiorum. 5. Commutandi vota etiam jurata et Summo Pontifici reservata exceptis: 1. votis castitatis perpetuae et ingressus in religionem; 2. votis in favorem tertii factis et ab eo acceptatis nisi hic juri suo renuntiaverit; 3. votis poenalibus ad removendum periculum peccati emissis, nisi commutatio fiat in opus, quod aeque utile sit ad idem periculum removendum. 51. Jubiläumsjahr. Mit dem päpstlichen Schreiben vom 8. März 1913 hat der hl. Vater Pius X. ein Jubiläumsjahr verkündet, welches heuer vom weißen Sonntage bis zum Feste der unbefleckten Empfängnis Mariä am 8. Dezember dauern soll. Wir fragen uns: 1. warum hat der hl. Vater in so außergewöhnlicher Zeit ein Jubiläumsjahr ausgeschrieben, und 2. welchen Nutzen bringt uns dieses Jahr? I. Es ist wohl bekannt, wie die römischen Kaiser durch dreihundert Jahre den christlichen Glauben blutig verfolgt haben. Bis zum Jahre 250. haben die Kaiser Nero, Domitian, Trajan, Markus Aurelius, Septimius Severus und Maximus der Thrazier die Christen verfolgt. Unter diesen Kaisern wurden die Christen aus dem Grunde gemartert und gemordet, weil sie sich zu einem Glauben bekannten, den der Staat nicht anerkannt hat, weil sie den heidnischen Göttern und der Person des Kaisers nicht göttliche Verehrung zollen wollten. Diese Gründe gab man als Ursache für die Todesurteile an. Nebenbei wurde das heidnische Volk gegen die Christen aufgehetzt. Weil die Christen die heidnischen Götter, denen die Römer ihre Größe, Macht, Ruhm und Glück zuschrieben, nicht verehren wellten, verschrie man sie als Ungläubige, als Feinde des Staates und des Volkes. Weil sie dem Kaiser göttliche Verehrung versagten, sagte man, sie frevelten gegen den Kaiser. Weil sie an ausgelassenen Belustigungen nicht teilnahmen, behauptete man, sie wären Feinde des Menschen- geschlechtes. Weil unter den Christen viele Wunder geschahen, wurden sie als Zauberer beschuldigt. Weil sie sich nachts zur hl. Messe und Kommunion versammelten, warf man ihnen vor, sie wollten das menschliche Geschlecht vertilgen, sie genößen Fleisch und Blut kleiner Kinder und trieben allerlei Unsittlichkeiten. — Auf solche Weise wurden die ersten Christen verleumdet und verhöhnt; derart wurden die Heiden gegen die Christen aufgehetzt. So war es bis zum Jahre 250. Von diesem Jahre an bis 313 gaben aber die Kaiser selbst mehrere Erlässe heraus, nach welchen die Christen als Todfeinde des römischen Staates verfolgt werden sollten. Wilde Völker bedrängten nämlich das römische Reich von allen Seiten. Dem Kaiserreiche drohte Verfall. Deshalb bemühten sich die Kaiser die Grundfeste des Staates: den Glauben an die alten Götter zu stärken. Allein diese Götter konnten und wollten die Christen nicht verehren; im festen Glauben an einen wahren, lebendigen, dreieinigen Gott, verwarfen sie jeglichen Kult zu Ehren der heidnischen Götter. Deshalb hielten die Kaiser die Christen als Verräter des Staates, daher ihre blutigen Verfolgungsedikte; durch langes, langsames Martern sollten die Christen gezwungen werden, sich für den Glauben des Staates zu erklären. Natürlich suchte man vor allem die Vorsteher der christlichen Gemeinden zum Abfalle zu bringen. — So handelten die Kaiser Dezius, Valerian, Aurelius, Diokletian. Grausam und blutig verfolgte man die Christen im ganzen römischen Reiche; unzählige Scharen wurden gemordet, so daß sich der Kaiser Diokletian bereits rühmte, den christlichen Namen ausgerottet zu haben. Aber Jesus hat die Seinigen nicht verlassen; als die Not am höchsten war, da kam wunderbare Hilfe! — In Mißmut dankte im Jahre 305 Diokletian ab; ebenso auch Maximinian. Zwischen den Nachfolgern kam es zu gewaltigen Kämpfen. In Gallien herrschte Konstantin, in Rom der grausame Maxentius, in Osten der wankelmütige Lizinius. Im Jahre 312 kam es zur Entscheidung zwischen Maxentius und Konstantin, zwischen Heidentum und Christentum. Konstantin drang aus Gallien nach Italien ein, schlug einige Truppen des Maxentius und kam bis in die Nähe von Rom. Hier trat ihm Maxentius selbst mit einem Heere von rund 180.000 Mann entgegen; die Truppen Konstantins beliefen sich auf kaum 20.000 Mann. Konstantin schwebte in großer Gefahr. Obwohl heidnische Wahrsager dem Konstantin Unglück voraussagten, erwog der Kaiser im Innersten seines Herzens, ob es nicht geratener wäre, sich in dieser großen Gefahr an den Gott der Christen zu wenden und ihn um Hilfe anzuflehen. Da erschien eines Tages vor der entscheidenden Schlacht am Himmel bei hellem Tage ein großes, leuchtendes Kreuz mit der Aufschrift: „Durch dieses Zeichen siege!“ Konstantin und das ganze Heer sahen diese Erscheinung. Während Konstantin dieses erwog, erschien ihm der Herr nachts und befahl ihm eine Kriegsfahne mit dem Zeichen des Kreuzes machen zu lassen — und der Sieg wird an seiner Seite sein. Konstantin — noch ein Heide — gehorchte. An allen Fahnen erglänzte das Kreuzzeichen. — Am 28. Oktober des Jahres 312 entbrannte die entscheidende Schlacht am Flusse Tiber ganz nahe bei Rom. Was war der Erfolg? Die kleine Schar Konstantins jagte das ganze Heer des Maxentius in Flucht. Die Brücke über den Fluß brach infolge des Gedränges der Fliehenden zusammen ünd unzählige fanden ihr Ende in den reißenden Fluten der Tiber, unter ihnen auch Kaiser Maxentius. — Feierlich zog dann Konstantin in Rom ein; er begab sich aber nicht auf das Ka-Pitol um Jupiter, dem obersten heidnischen Gotte zu huldigen; mitten im heidnischen Rom bekannte er laut und feierlich, daß er nur mit Hilfe des hl. Kreuzes den Sieg errungen habe. Und als man ihm zur Erinnerung an diesen Sieg eine Statue aufstellte, wollte er ein Kreuz in der Hand haben. Die Erscheinung des Kreuzes ist eine gut beglaubigte geschichtliche Tatsache. Zeuge dafür ist der Bischof Eusebius, dem der Kaiser unter Eid aussagte, daß er wirklich diese Erscheinung gesehen. Zeuge dafür ist Konstantin, der das Kreuz in seinem Heere eingeführt hat, der das Kreuz öffentlich in Rom vor dem Volke und vor dem Senate, dem das Kreuz bisher ein Greuel war, laut gepriesen hat, der bestrebt war auch in der Gesetzgebung langsam und vernünftig das Heidnische zu entfernen und dem Christen-tume zum Siege zu verhelfen. Eine der schönsten Früchte war aber das Edikt Konstantins im Frühjahre 313, als er zusammen mit seinem Mitregenten und Schwager Lizinius in Mailand die volle Freiheit des christlichen Glaubens verkündete. Von nun an kann sich jeder frei zum christlichen Glauben bekennen. Christliche Kirchen und Genossenschaften dürfen sich Vermögen erwerben; sie sollen zurückerhalten, was man ihnen früher mit Unrecht weggeraubt hat. — Mit diesem Edikte erhielt die Kirche ihre Freicheit; jetzt konnte sie ihren segensreichen Einfluß über Familien, über den Staat, über öffentliches und privates Leben ausgießen. Diese Begebenheit aus dem Frühjahre 313 verdient w.ohl, daß wir dankbar ihrer gedenken; deshalb wollen wir das 1600 jährige Jubiläum dieses Ereignisses festlich begehen. In dieser Absicht hat der hl. Vater das Jubiläum ausgeschrieben. II. Im Jubiläumsjahre sollen die Christen mehr beten, mehr Buße tun, mehr gute Werke verrichten. Der hl. Vater ermahnt uns, wir müssen heuer eifriger unsere Augen zum Kreuze emporheben, damit auch wir mit diesem Zeichen alle Feinde des Christentums und unsere eigenen Laster besiegen können. Er bittet uns, wir mögen unsere Gebete mit den seinigen vereinigen, auf daß wir alle im großen Maße der Früchte des Jubiläumsjahres teilhaftig werden. Um uns zum Gebete und zu anderen frommen Werken desto mehr anzueifern, öffnete heuer der hl, Vater die Schatzkammer der Verdienste Jesu Christi, der Jungfrau Maria und aller Heiligen und bietet uns einen vollkommenen Ablaß aller zeitlichen Strafen, wenn wir zu diesem Zwecke würdig die hl. Sakramente empfangen, sechsmal eine vom Bischof bestimmte Kirche besuchen, nach der Meinung des hl. Vaters beten und obendrein Almosen den Armen oder für andere fromme Zwecke geben. Gehorsam dem hl. Vater lade ich alle Gläubigen meiner Diözese ein, reichlich teilzunehmen an den Gnaden des Jubiläumsjahres, und zwar ganz nach der Absicht des hl. Vaters, nämlich auf das wir unsere Leidenschaften und alle Feinde des christlichen Namens besiegen, deren es viele in unserer Diözese, in unserem geliebten Österreich, auf der ganzen Welt gibt. Gebe Gott, dal! alle jene bei uns und überall, die gegen Gott, gegen Christus, gegen das christliche Lehen in Wort und Schrift auftreten in ihren Bemühungen geschwächt und entkräftet werden! Meine Geliebten! Bemühen wir uns alle in diesem Jahre reichlichere Früchte anzusammeln, besonders durch den vollkommenen Ablaß. Um dessen teilhaftig zu werden, müsset ihr Folgendes tun: 1. Würdig die heiligen Sakramente der Buße und des Altars empfangen. Für diese Beicht haben die Beichtväter ganz besondere Vollmachten auch von den Sünden und kirchlichen Strafen, die sonst dem Bischöfe oder sogar dem Papste Vorbehalten sind, zu absolvieren und verschiedene Gelübde umzuändern, ausgenommen nur einige. — Kinder, die die hl. Kommunion noch nicht empfangen haben, dürfen die Beichtväter von dieser Pflicht dispensieren. 2. Ihr müßt sechsmal euere eigene oder irgend welche Pfarrkirche besuchen. Als sechsmaliger Besuch gilt es, wenn man bei einem Kirchgang in die Kirche hineingeht, dann herauskommt und dies sechsmal wiederholt. Diese Art und Weise ist für alte, kranke, gebrechliche sehr günstig. Schöner ist es wohl, wenn man sechsmal vom Haus aus in die Pfarrkirche geht. — Kranken Personen und solchen, denen diese Besuche nicht möglich wären, darf der Beichtvater die Besuche in andere gute Werke umändern. 3. Bei jedem Besuche muß man nach der Meinung des hl. Vaters beten. Diese Meinung ist: Wohl und Erhöhung der hl. Kirche und des apostolischen Stuhles, Ausrottung der Irrlehren, Bekehrung der Sünder, Eintracht der christlichen Herrscher, Friede und Einigkeit aller Gläubigen. - Es ist nicht vorgeschrieben, wieviel man beten muß; gewöhnlich wird geraten fünf „Vaterunser“ und „Gegrüßt seist du Maria“ zu beten. 4. Es soll auch ein Almosen für Arme oder zu anderen frommen Zwecken gespendet werden. Für die ganze Familie kann der Hausvater dieses Almosen geben. Bei Armen genügen auch nur einige Heller. Die Beichtväter können anstatt dieses guten Werkes auch ein anderes bestimmen. Den vollkommenen Ablaß kann man nur einmal empfangen und ihn auch den armen Seelen zuwenden. Besonders feierlich soll in unserer Diözese das Fest der heiligsten Dreifaltigkeit in diesem Jahre gefeiert werden. Beim Gottesdienst soll das Allcrheiligste ausgesetzt und am Schlüsse das Te Deum gesungen werden. Betet, betet viel, empfanget häufig die heiligen Sakramente. Wenn auch Männer und Jünglinge monatlich zum Tische des Herrn kämen! Besonders die Schuljugend möge öfters im Monate zur hl. Kommunion geführt werden. Was aber die Kommunion öfters in der Woche, alle Tage? Euch Frauen und Jungfrauen lege ich dies besonders ans Herz; gebet dadurch ein schönes Beispiel auch ändern, damit auch andere zu öfterem Kommunionempfang herangezogen werden. Maria, Mutter Jesu und unsere Mutter, erflehe du uns von deinem Jesus den Sieg, den vollkommenen Sieg über unsere Leidenschaften und über alle Feinde Christi! Laibach am 2. Sonntag nach Ostern 1913. f Anton Bonaventura Fürstbischof. 52. Dubia. (A. A. S. IV. pag. 727). Sacrae Rituum Congregationi, pro opportuna solutione, sequentia dubia proposita fuerunt, nimirum: I. In novis rubricis, tit. X, num. 2, Missae votivae aut privatae pro defunctis prohibentur in feria in qua anticipanda vel reponenda est Missa Dominicae. Quaeritur: Quid intelligendum in verbo »reponenda«? II. Si prima dies libera mensis sit sabbatum, et in eo fiat de S. Maria in sabbato, Missa prin- cipalis debetne esse de S.Maria, vel pro defunctis? Quid vero si impedita fuerit Missa Dominicae praecedentis? III. In ecclesiis quarum titulus est S. Ioseph, et in locis in quibus S. Ioseph usque nunc tamquam patronus principalis colebatur die 19 martii, festum patronale aut titulare servandumne ad-liuc est ipsa die 19 martii, seu potius in Dominicam 111 post Pascha reponendum? IV. In kalendariis dioecesanis reformatis quaedam festa particularia et non stricto propria suppressa sunt, quorum Officium vel ex Proprio dioecesano, vel ex appendice Breviarii pro aliquibus locis desumebatur. Quaeritur: Quodnam Officium adhiberi debet in ecclesiis ubi eiusmodi festa sint stricte propria, ac retinenda vel ratione tituli, vel patronatus, vel reliquiae insignis? Kecitandumne adhuc est Oficium in dioecesi suppressum, vel potius ad Commune recurrendum? V. In vigiliis S. Mathiae Apostoli, S. Matthaei Apostoli et Evangelistae, et S. Thomae Apostoli, prima in Quadragesima, ceteris in feriis Quatuor Temporum occurrentibus, licetne Missam privatam celebrare vel de festo occurrenti, vel de feria maiori, vel de vigilia? VI. Sie eadem die 27 iunii occurrant vigiliae S. Ioannis Baptistae et Ss. Apostolorum Petri et Pauli, Missae privatae poteruntne esse vel de festo occurrenti, vel de alterutra vigilia? VII. Attenta praesertim rubrica tit. IX, num.4, in locis ubi habetur Patronus 'principalis tum oppidi seu civitatis, tum dioeceseos, tum provinciae, tum nationis, debentne singula festa sub competenti ritu Patronis proprio celebrari? VIII. Octava et nona lectio Ss. Nerei et Sociorum Martyrum, S. Matthaei Apostoli et Evangelistae, ac Dedicationis S. Michaelis Archangeli suntne uniendae quando legenda sit nona lectio feriae aut Dominicae? IX. Quo colore utendum est in festo Commemorationis Omnium sanctorum S. R. E. summorum Pontificum? Et sacra llituum Congregatio, ad delationem infrascripti Secretarii, audito Commissionis Li-turgicae suffragio, reque accurato examine perpensa, respondendum censuit: Ad 1. Dicitur Missa reponenda, quae Dominica praecedenti, ob occursum nobilioris Officii, celebrata non fuit: et in casu, Missae votivae et privatae defunctorum prohibentur in illa feria in qua prima vice resumenda es Missa Dominicae. Ad II. Celebranda est Missa principalis de S. Maria in sabbato, etiam in casu quo impedita fuerit Missa Dominicae praecedentis. In ecclesiis autem cathedralibus et collegiatis, post Primam et extra chorum, celebranda est sine cantu Missa pro defunctis. Ad III. Festum de quo in casu convenientius in Dominicam III post Pascha reponatur: nisi speciales habeantur rationes illud in sua die 19 martii retinendi. Ad IV. Adhibeatur Officium hucusque recitatum, cum respondente Missa. Ad V. Affirmative. Ad VI. Affirmative. Ad VII. Affirmative; etiam quoad Patronum dioeceseos, dummodo hucusque festum eius per totam dioecesim, in locis quoque peculiarem Patronum habentibus, celebratum sit rub ritu duplici I classis cum Octava. Ad VIII. Affirmative quoad lectiones tantum Ss. Nerei et Sociorum Martyrum ac Dedicationis S. Michaelis Archangeli. Ad IX. Servetur antiqua praxis Patriarcha-lium aliarumque ecclesiarum Urbis, in quibus adhibetur color rubeus. Atque ita rescripsit, die 6 decembris 1912. Fr. S. Card. Martinelli, Praefectus. L. f S. f Petrus La Fontaine, Episc. Charystien, Secretarius. 53. Izvršba periodičnih plačil v čekovnem prometu poštne hranilnice na podlagi enokratnega zaukaza. C. kr. poštno-hranilnični urad na Dunaju sporoča z dopisom z dne 31. januarja 1912, št. 2219 semkaj: v Urad poštne hranilnice je potrebno ukrenil, da bo mogoče z enim samim nalogom nakazati plačila, ki se periodično ponavljajo, toda s tem pogojem, da se imajo dotična plačila izvrševati vedno z istim izneskom, istemu prejemniku in istega mesečnega dne. Ob katerih rokih (ali mesečno, ali vsaka dva mesca, ali vsako četrtletje 13 itd.) se imajo izneski izplačati, ter — se ima-li plačilo izvršiti v gotovini ali z dobrovpisom, to ne dela razločka. Nalog se daje po navadi s čekom. Odredbena opomba na čeku se glasi na primer: „Naj se dne 15. vsakega mesca do preklica nakaže v gotovini A. B. v N.“ ali pa: „Naj se dne 1. februarja, 1. majnika, 1. avgusta in 1. novembra vsakega leta do preklica pripiše računu štev. ... X. Y. v Z.“ Poštno-hranilnični urad bo te naloge sprejel na razpregled ter bo o svojem času, ne da bi bilo treba imetniku računa zato skrbeti, tako dolgo izvrševal nalog, dokler mu ne bo došel od imetnika preklic. Ako se plačilo nameri pri tem na nedeljo, izvrši se prihodnji dan. Izvršitev se izkaže, kakor po navadi vselej v računskem posnetku. Prejem preklica se bo imetniku računa pismeno potrdil. Zato pa, da se nalog, katerega je dal poštnemu hranilničnemu uradu, v danem slučaju o pravem času prekliče, mora zaukaznik sam skrbeti. Za morebitno škodo, ki bi utegnila nastati iz tega, da je zaukaznik zamudil preklic o pravem času, poštno-hranilnični urad ne odgovarja. Poštno-hranilnični urad si pridržuje tudi pravico, da sme po okoliščinah izvršbo trajnih plačil odkloniti ali pa ustaviti. Ta nova vpeljava dobi takoj svojo moč. Poštno-hranilnični urad je vsak čas pripravljen, podati podrobnejša pojasnila. 54. Strnitev 4*2°|0 državnih zadolžnic (februar—avgust), ki presegajo znesek 40.000 K. C. kr. finačno ministrstvo je izdalo 3. oktobra 1911, št. 68.396 na c. kr. blagajne državnih dolgov naslednji odlok: „In Abänderung des Erlasses vom 27. Februar 1903, Z. 711/F.-M., und der im nichtamtlichen Teile der „Wiener Zeitung“ vom 14. März 1903 erschienenen Kundmachung vom 10. März 1903, Z. 908,F--M., betreffend Beschränkungen der Ver-wechslungs- und Vinkulierungsgebahrung hinsichtlich der einheitlichen Rente des Vezinsungstermins Februar - August wird folgendes angeordnet: Namen-Obligationen der 4-2% einheitlichen Rente des Februar-August-Termins können in der Folge auch auf Beträge über 40.000 K ausgefertigt werden; bei der Um- und Zusammenschreibung, der Auseinander- und Freischreibung solcher 4-2 °/o Obligationen des Februar—August-Termins ist nach den allgemeinen Vorschriften zu verfallen und sind demnach insbesondere bei der Freischreibung von 4’2°/0 Namen-Obligationen dieser Rentenkategorie, auch wenn die über Beträge von mehr als40.000 K lauten, 4-2 % Überbringer-Obligationen der einheitlichen Rente des Februar—August-Verzinsungstermins hinauszugeben.“ 55. Dijaške Marijine kongregacije. V zmislu želja gg. gimnazijalnih katehetov izjavljam, da so dijaške Marijine kongregacije izvzete diecezanskemu voditelju Marijinih kongregacij v ljubljanski škofiji, ter so neposredno pod oblastjo škofovo. Želi se pa radi statistike, da izvolijo gg. voditelji dijaških Marijinih kongregacij o novem letu diecezanskemu voditelju sporočiti o številu kongregacij in članov, o skupnih shodih in o prejemanju sv. zakramentov, kar se lahko stori potom ordinariata. V Ljubljani na praznik sv. Jožefa 1913. f Anton Bonaventura škof. 56. Različne opazke. Družba sv. Detinstva. Voditelji vsaj ene skupine članov „Družbe sv. Detinstva“ v ljubljanski škofiji smejo uporabljati vse fakultete, ki jili jo sv. stolica voditeljem dovolila pod pogojem, da dotični škof temu pritrdi. Pritrditev se je izrazila voditelju „Družbe sv. Detinstva“ z odlokom z dne 19. marca 1913, št. 1226. Naročanje cerkvene oprave. Vsled dopisa c. kr. deželne vlade z dne 20. dec. 1912, št. 32.977 se župni uradi opozarjajo, naj pri tvrdki Max Leser v Monakovem ne naročajo cerkvene oprave ali drugih cerkvenih del, ker delo nikakor ne odgovarja mogočni reklami. Kupne pogodbe in prav tako tudi druge pravne listine naj se ordinariatu predlagajo vselej že dovršene, torej 1. kolkovane, oziroma opremljene z oprostilnim pristavkom. Ta pristavek se glasi: Kolka prosta (pobotnica) po zakonu z dne 31. marca 1875, drž. zak. št. 53, oziroma z dne 28. decembra 1890, drž. zak. št. 234; 2. podpisane od župnika in obeh cerkvenih ključarjev; 3. podpečatene. Če se kaka parcela razdeli, mora pred sklepom kupne pogodbe evidenčni geometer to razdelitev v katastru zaznamovati in izdati legopisni narisek (Situationsplan), da se more dotični oddeljeni kos sveta v pogodbi natančno zaznamovati. Zgled: Če se proda ali kupi le del parcele št. 240 kat. občine Vrh, vi. št. 20, nima ta del še določene označbe. Zato mora ta del dobiti znak. Evidenčni geometer razdeli pare. št. 240 v dva dela: št. 240/1 in 240/2. Sedaj se dotični del lahko popolnoma jasno označi, n. pr. pare. št. 240/2, kat. obč. Vrh, vi. št. 20, v izmeri 560 m2. Cerkveni računi naj se ordinariatu predlagajo potom dekanijskega urada. Inventarje naj zaostali župni uradi kmalu predlože. 57. Najvišji znesek cerkvenih glavnic, ki se sme nalagati v hranilnici, je 3000 K. C. kr. deželna vlada sporoča z dopisom z dne 9. februarja 1913, št 3245, semkaj: Durch die Bestimmung des Gesetzes vom 15. September 1909, R.-G.-Bl. Nr. 198, betreffend die Einlagen von Mündel- und Kurandengeldern bei Sparkassen und beim k. k. Postsparkassenamte haben die im Grunde des kaiserlichen Patentes vom 9. August 1854, R.-G.-Bl. Nr. 208, hinsichtlich der Höhe der Sparkassaeinlagen der kirchlichen Vermögenssubjekte bestehenden Beschränkungen insoferne eine Erweiterung erfahren, als im § 1 des zitierten Gesetzes der zulässige IIöchst-betrag für derartige Einlagen bei den mit öffentlicher Genehmigung bestehenden österreichischen Sparkassen mit 3000 K festgesetzt wurde. Im Hinblicke darauf hat die zitierte Bestimmung des Gesetzes vom 15. September 1909, R.-G.-Bl. Nr. 198 an Stelle der bis dahin geltenden Vorschrift des § 194, Punkt 5 des kaiserlichen Patentes vom 9. August 1854, R.-G.-Bl. Nr. 208, bei der Elozierung des Kirchen- und Pfründenvermögens sowie des Vermögens kirchlicher Anstalten Anwendung zu finden. O tem se župni uradi obveščajo. 58. Raziskavanje po maticah. Častiti matični uradi naj pregledajo svoje roj. ok. 1702, ki je umrl 11. novembra 1769; 2. Ja- matice, če se ondi nahaja vpisano rojstvo neza Nep. Karla Reitter (Reuter, Reutter, 1. Antona Er hart (Erhard, Ehard, Ehardter), Reuther), roj. ok. 1722, ki je umrl v Gradcu dne 13* 27. julija 1808. Oba sta bila pozneje vojaškega župnijo na Hrvatskem, kjer je bil zidarski palir. stanu. 3. Martina Korošec (Korušec, Krušeč), Za ta rojstni list je namenjen znesek 10 K. roj. ok. 1763, ki se je pozneje izselil v predgradsko 59. Konkurzni razpis. Razpisuje se župnija Ovsiše v radovljiški slove na kn.-šk. ordinariat v Ljubljani. Zadnji dekaniji. Prošnje (s kompetenčno) naj se na- rok za vlaganje prošenj je 17. maj 1913. 60. Škofijska kronika. Blagoslovil je g. knezoškof dr. Anton Bonaventura Jeglič dne 6. aprila 1913 za opata v Zatičini P. Bernarda Widmann, ki je bil 31. marca 1913 za opata izvoljen. Umeščena sta bila 1. aprila 1913 gg. Franc II o enigma n, župnik na Brezovici, na župnijo Vrhniko, in Franc Češarek, župnik v Šempetru pri Novem mestu, na župnijo Brezovico. Imenovan je bil g. Franc II o enigma n, župnik na Vrhniki, za dekana vrhniške dekanije in za kn.-šk. duhovnega svetnika. Prezentiran je za župnika v Cirknici gosp. Jožef Juvanec, župnik v Borovnici. Za namestnika v c. kr. okr. šolskem svetu v Krškem je imenovan g. Anton Lesjak, du- hovni svetnik in župnik v Šent Jerneju, v Litiji pa g. Karol Jaklič, župnik na Prežganjem. Premeščeni so gg.: Valentin Mihelič, župni upravitelj na koč. Planini (Stockendorf) za kaplana v Črmošnjice; kaplan Franc Skvarča iz Črmošnjic na koč. Planino za župnega upravitelja; Ignacij Oberstar iz Bohinjske Bistrice v Sodražico; Viktor Kragl iz Sodražice na Bohinjsko Bistrico; Josip Bambič iz Polhovega gradca na Koroško Belo; Franc Sedej s Koroške Bele v Polhov gradeč. Pokojnina je dovoljena gosp. Nikolaju Križaju, župniku v Ovsišali. Knezoškofijski ordinariat v Ljubljani, dne 17. aprila 1913. Vsebina: 49. Litterae Apostolicae. Indicitur universale Jubilaeum in memoriam pacis a Constantino Magno Impera- tore ecclesiae datae. — 50. Sveto leto. — 51. Jubiläumsjahr. — 52. Dubia circa rubricas. — 53. Izvršba periodičnih plačil v čekovnem prometu poštne hranilnice na podlagi enokratnega zaukaza. — 54. Strnitev 4-2% državnih zadolžnic, ki presegajo znesek 40.000 K. — 55. Dijaške Marijine kongregacije. — 56. Različne opazke. — 57. Najvišji znesek cerkvenih glavnic, ki se sme nalagati v hranilnici, je 3000 K. — 58. Raziska-vanje po maticah. — 59. Konkurzni razpis. — 60. Škofijska kronika. Izdajatelj kn.-šk. ordinariat. — Odgovorni urednik Viktor Steska. — Tiskala Katoliška tiskarna.