ftikdjcr NölchMatt. ■} S? . „u „l. ,i, „i.„3} Inhalt: 58. Papac Leonis XIII. epistola encyclica de Rosario Mariali. — * ,, 5g. Decretum generale circa occursum et concursum l'estorum secundariorum cum f'estis primariis eorumque repositionem. — 60. Berechnung der Congrua bei m - ■ ■ fr der Bauconcurreiizpflicht. — 61. Verordnung des Finanzministeriums vom 4. August 0 gll. tIIi IL 1893, betreffend die Gebühreupflicht von Urkunden, mit tveldjen das Pfandrecht an un- ^ beweglichen Sachen bei unverändertem Fortbestände der Pfandforderung theilweise auf-gelassen wird. — 62. Mäßigkeitsverein. — 63. Einladung zur Einsendung der periodi-scheu Eingaben und anderer Ausweise. — 64. Coucurs-Äerlautbaruug. — 65. Chronik der Diveesc. 58. Venerabilibus Fratribus Patriarchis Primatibus Archiepiscopis et Episcopis aliisque locorum Ordinariis pacem et communionem cum Apostolica Sede habentibus LEO PP. XIII. Venerabiles Fratres Salutem et Apostolicam benedictionem. Laetitiae sanctae, quam Nobis annus quin-quagesimus ab episcopali consecratione feliciter plenus adcluxit. pergrata nimirum ex eo fuit accessio, quod omnes. per universitatem catholicarum gentium, non secus ac filios pater, consortes ha-buerimus. fidei et amoris signifieatione pulcher-rima. In quo nova semper cum gratia agnoscimus et praedicamus Dei providentis consilium et summe in Nosmetipsos benevolum et Ecclesiae suae haud leviter profuturum: neque minus avet animus, eiusdem beneficii optimam apud Deum concilia-tricem, Matrem eius augnstam, salutare laudibus et efferre. Huius quippe eximia caritas, quam dinturno varioque aetatis spatio sensimus Ipsi niultis modis praesentem, praesentior in dies ante oculos f ul get. atque animum suavissime afficiens, tiduciä non humana confirmat. Caelestis Reginae vox ipsa exaudiri videtur. Nos benigne tum eri-gentis in asperrimis Ecclesiae temporibus, tum consilii copiä ad instituta communis salutis pro-posita adiuvantis, tum etiam admonentis ut pie-tatem omnemque virtutis cultum in christiano po- pulo excitemus. Talibus respondere optatis iam pluries antehac iucundum Nobis sanctumque fuit. In fructibus autem qui hortationes Nostras, ipsa auspice, sunt consecuti, dignum est quod comme-moremus, perampla religioni sacratissimi eius Bosarii allata esse incrementa; hanc in rem so-dalitiis quoque piorum qua auctis qua constitutis. scriptis docte opportuneque in vulgus editis, ipsis elegantiorum artium nobilissimis ornamentis in-ductis. — Nunc vero perinde ac si eamdem stu-diosissimae Matris excipiamus vocem, qua urgeat, Clama, ne cesses, rursus de mariali Rosario vos alloqui libet, Venerabiles Fratres, appetente octobri; quem mensem esse ei devotum, acceptissimo eiusdem Rosarii ritu, censuimus, tributis sacrae in-dulgentiae praemiis. Oratio tarnen Nostra non eo proxime spectabit ut addamus, vel laudem preca-tioni ex se praestantissimae, vel fidelibus stimulos ad eam sanctiore usu colendam; verum de non-nullis dicemus lectissimis bonis, quae inde hauriri possunt, temporum et hominum rationi maxime opportunis. Sic enim Nobis persuasissimum est, religionem Bosarii, si tarn rite colatur, ut vim insitam virtutemque prolerat suam, utilitates, non singulis modo, sed omni etiam reipublicae esse maximas parituram. Nemo est quem fugiat, quantum Nos. pro supremi Apostolatus munere ad civile bonum con-ferre studuerimus, ac porro parati simus, sic Deus adsit, conferre. Nam, qui imperio potiantur, eos saepe monuimus, ne perferant leges per easque agant, nisi ad norm am aequissimam divinae Mentis; cives autem, qui eeteris, sive ingenio, sive partis meritis, sive nobilitate fortunisque anteeellant, orebro adhortati sumus ut eonsiliis collatis et viribus, res maximas potissimasque civitatis tueantur et provehant. — Sed vero nimis multa sunt, quibus, ut modo est civilis consociatio, publicae disoiplinae vincula infirmentur, atque populi a iusta morum honestate persequenda abducantur. Iam Nobis tria praecipue videntur teterrima in communis boni perniciem: ea sunt, modestae vitae et actuosae fastidium; liorror patiendi; futurorum, quae speramus, oblivio. Querimur Nos, ipsique fatentur ultro ac dolent qui omnia revocant ad naturae lumen et utilitatem, vulnus humanae societati, idque vehemens, ex eo infligi, quod ofiicia virtutesque negliguntur, quae genus vitae exornant tenue et commune. Hinc enimvero, in domestica consuetudine debitam natura obedientiam a liberis detrectari proterve, omnis impatientibus disciplinae, nisi si quae est voluptaria et mollis. Hinc opifices suis se artibus removere, defugere labores, nec sorte contentos, altiora suspicere, improvidam qua ndam expetentes aequationem bonorum; similia multorum studia, ut, natalirure relicto, urbium rumores capiant effusasque illecebras. Hinc inter ordines civitatum aequilibritas nulla; nutare omnia, animos simultatibus invidiaque torqueri, ius conculcari pal am, eos denique, qui spe sint falsi, per seditionem et turbas publicam tentare pacem, iisque obsistere quorum est illam tutari. — Contra haec curatio petatur a Rosario mariali, quod simul certo precum ordine constat et pia mysteriorum Christi Servatoris et Matris commentatione. Nempe gaudionm mysteria probe et ad vulgus enarrentur, ac, veluti picturae quaedam imaginesque virtutum, in oculis dominum constituantur: perspiciet quis-que, quam ampla inde quamque facilis, ad vitam honeste componendam, offeratur documentorum copia, mira nimos suavitate allicientium. — Ob-versatur Nazarethana domus, terrestre illud divi-numque sanctimoniae domicilium. Quantum in ea quotidianae consuetudinis exemplar! quae socie-tatis domesticae omnino perfecta species! Simpli-citas ibi morum et candor; animorum perpetua consensio; nulla ordinis perturbatio; observantia mutua; amor denique, non ille fucatus et mendax. sed qui officiorum assiduitate integre vigens, vel oculos intuentium rapiat. Illic datur quidem Studium ea parando quae suppeditent ad victum et cultum; id vero in sudore vultus, et ut ab eis, qui, parvo contenti, potius agant ut minus egeant, quam ut plus habeant. Super haec omnia, summa tranquillitas mentis, par animi laetitia ; quae duo recte factorum conscientiam nunquain non comi-tantur. — Quarum exempla virtutum, modestiae nimirum ac demissionis, laborum tolerantiae et in alios benevolentiae, diligentiae tenuium officiorum quae sunt in quotidiana vita, cetera demum exempla, simul atque concipiantur sensim animis alteque insideant, sensim profecto in eis optata consiliorum morumque mutatio eveniet. Tum sua cuique munera, nequaquam despecta erunt et mo-lesta, sed grata potius et delectabilia: atque, iu-cunditate quadam aspersa, enixius ad probe agen-dum conscientia officii valebit. Ex eo mores in omnes partes mitescent; domestica convictio in amore et deliciis erit;' usus cum eeteris plus multo habebit sincerae observantiae et caritatis. Quae quidem, ex homine singulari, si late in famiiias. in civitates, in universum quempiam populum tra-ducantur, ut ad haec instituta moderentur vitam: quanta inde reipublicae emolumenta sint obven-tura, apertum est. Alterum, sane funestissimum, in quo deplo-rando nimii nunquam simus, eo quia latius in dies deteriusque inficiat animos, illud est, recusare dolorem, ad versa et dura acriter propulsare. Pars enim hominum maxima tranquillam animorum Hbertatem non iam sie habent. ut oportet, tamquam praemium iis propositum qui virtutis fungantur mnnere, ad pericula ad labores invieti: sed com-mentitiam quandam civitatis perfectionem cogi-tant. in qua, omni ingrata re sabmota, cumulata sit deleetationum huius vitae complexio. Porro ex tam acri effrenataque beate vivendi libidine pro-clive est ut ingenia labefactentur; quae, si non penitus excidunt. at enervantur tarnen, ut vitae Malis abiecte cedant miserabiliterque suocumbant. — Iu hoc etiarn discriraine, plurimum quidem opis ad spiritus roborandos (tanta exempli auctoritas est) ex mariali Rosario expectari licet; si dolentia, quae vocantur, mysteria, vel a primis puerorum aetatulis, ac deinceps assidue, tacita suavique con-templatione versentur. Videmus per ea Christum, auctorem et consummatorem Fidei nostrae, coepisse facere et docere; ut, quae genus nostrum de la-borum dolorumque perpessione docuisset, eorum in ipso exempla peteremus, et ita quidem ut, quae-cumque difficiliora perpessu sunt, ea sibi ipse toleranda magna voluntate susceperit. Maestitia videmus confectum, usque eo ut sanguine totis artubus, veluti sudore, manaret. Videmus vinculis, latronum more, constrictum; iudicium pessimo-i'um subeuntem; diris, contumeliis. falsis criminibus impetitum. Videmus fiagellis caesum ; spinis co-i'onatum ; suffixum cruci; indignum habitum qui diu viveret. dignum qui succlamante turba periret. Ad haec, Parentis sanctissimae aegritudinem re-putamus, cuius animam doloris gladius, non attigit modo, sed pertransivit, ut mater dolorum compel-laretur et esset. — Virtutis tantae specimina qui crebra cogitatione, non modo oculis, contempletur, Quantum ille profecto calebit animo ad imitandum ! Esto ei quidem maledicta tellus et spinas germinet ac tribulos, mens aerumnis prematur, morbis ur-geatur corpus; nullum erit, sive hominum invidia, sive irä'daemonum, inveetum malum, nullus pu-blicae privataeque calamitatis casus, quae non ille evincat tolerando. Hinc illud recte, Facere et Pati fortia christianmi est; christianus etenim, qui-cumque habeatur merito, Christum patientem non subsequi nequaquam potest. Patientiam autem dici- mus, non inanem animi ostentationem ad dolorem obdurescentis, quae quorumdam fuit veterum phi-losophorum; sed quae, exemplum ab illo trans-ferens qui, proposito sibi gaudio, sustinuit crucem, confusione contempta (Hebr. XII, 2), ab ipsoque opportuna gratiae exposcens auxilia, perpeti aspera nihil renuat atque etiarn gestiat, perpessionemque, quantacumque ea fuerit, in lucris ponat. Habuit catholicum nomen, ac sane habet, doctrinae huius discipulos praeclarissimos, complures ubique ex omni ordine viros et feminas, qui. per vestigia Christi Domini, iniurias aoerbitatesqne omnes pro virtute et religione subirent, illud Didymi, re magis quam dicto, usurpantes: Eamus et nos, et moria-mur cum eo (Ioann. XI, 16). — Quae insignis constantiae facta etiarn atque etiarn multiplicentur splendide, unde praesidium civitati, Ecclesiae virtus augescat et gloria! Tertium malorum caput, cui quaerenda est medicina, in hominibus maxime apparet aetatis nostrae. Homines enim superiorum temporum. si quidem terrestria, vel vitiosius. adamabant, fere tarnen non penitus aspernabantur caelestia: ipsi ethnicorum prudentiores, hanc nobis vitam hospi-tium esse, non domum, commorandi diversorium, non habitandi. datum docuerunt. Qui nunc vero sunt homines, etsi Christiana lege instituti, fluxa praesentis aevi bona plerique sic consectantur, ut potiorem patriam in aevi sempiterni beatitate, non memoria solum elabi, sed extinctam prorsus ac deletam per summum dedecus velint; frustra com-monente Paullo: Non habemus hie manentem civi-tatem, sed futuram inquirimus (Hebr. XIII, 14). Cuius rei explorantibus causas, illud in primis oecurrit, quod multis persuasum sit, cogitatione futurorum caritatem dirimi patriae terrestris rei-que publicae prosperitatem convelli: quo nihil profecto odiosius, ineptius nihil. Etenim non ea sperandarum natura est rerum, quae mentes hominum sibi sic vindicent, ut eas a cura omnino avertant praesentium bonorum; quando et Christus regnum Bei edixit quaerendum, prim um id quidem, at non ut cetera praeteriremus. Nam usura. praesentium rerum, quaeque inde honestae 12* habentur delec-tationes, si virtutibus vel augendis vel remunerandis adiumento sunt; item, si splendor et cultus terrenae civitatis, ex quo mortaliam con-soeiatio magniüce illustratur, splendorem et cultum imitatur civitatis caelestis; nihil est quod rationis participes dedeceat, nihil quod consiliis adversetur divinis. Auctor est enim naturae Deus idemque gratiae; non ut altera alteri ofticiat atque inter se digladientur, sed ut amico quodam foedere coeant. ut nempe, utvaque duce, immortalem illam beatitatem, ad quam mortales nati summus, faci-liore veluti via, aliquando contingamus. — At vero homines voluptarii, sese unice amantes, qui cogitationes suas omnes in res caducas humiliter abiiciunt, ut se tollere altius nequeant, ii, potius quam a bonis quibus fruantur aspectabilibus aeterna appetant, ipsum plane amittunt aeternitatis aspec-tum, ad conditionem prolapsi indignissimam. Ne-que enim divinum Nuinen graviore ulla poena multare hominem possit, quam quum illum blan-dimenta voluptatum, bonorum sempiternorum im-memorem, omni vita consectari permiserit. — A quo tarnen periculo ille profeoto aberit qui, pietate Kosarii usus, quae in illo proponuntur a gloria mysteria, attenta repetet frequentique memoria. Mysteria etenim ea sunt, in quibus clarissimum christianis mentibus praefertur lumen ad suspi-cienda bona, quae, etsi obtutum oculorum effu-giunt, sed certa tenemus lide praeparasse Deum diligentibus se. Docemur inde, mortem, non inte-ritum esse omnia tollentem atque delentem, sed migrationem commutationemque vitae. Docemur, omnibus in caelum cursum patere; quumque illo Christum cernimus remeantem, reminiscimur felix eius promissum: Vado parare vobis locum. Docemur, forre tempus, quum absterget Deus ornnem lacrimam ab oculis nostris, et neque luctus, neque clamor, neque dolor erit ultra; sed semper cum Domino erimus, similes Dei, quoniam videbimus cum sicuti est; poti torrentc voluptatis eins, San-ctorum cives, in inagnae Reginae et Matris beatis-sima communione. — Haec autem considerantem animum inflammari necesse est, atque tum illud iterare Viri sanctissimi: Quam sordet tellus, dum caelum aspicio! tum eo uti solatio, quod momen-taneum et leve tribulationis nostrae aeternum gloriae pondus operatur in nobis. Enimvero una haec est ratio praesentis temporis cum aeterno, terrestris civitatis cum caelesti apte iungendae; hac una educuntur fortes animi et excelsi. Qui quidem, si magno numero censeantur, dignitas et amplitudo stabit civitatis; florebunt quae vera, quae bona, quae pulchra sunt, ad nonnam illam expressa quae omnis veritatis, bonitatis, pulcritudinis summum est principium et fons perennis. Iam videant omnes, quod principio posuimus, quarum sit utilitatum fecunda marialis Rosarii virtus, et quam mirifice possit ad temporum sa-nanda mala, ad gravissima civitatis damna pro-hibenda. — Istam vero virtutem, ut facile cognitu est, illi praecipue uberiusque percepturi erunt qui cooptati in sacra Rosarii Sodalitia, peculiari et inter se fraterna coniunctione et erga sanctissi-mam Virginem obsequio prae ceteris cominen-dantur. Haec enim Sodalitia, auctoritate romano-rum Pontificum comprobata, ab eisque donata privilegiis et muneribus indulgentiae, suo palarn ordine ac magisterio reguntur, conventus statis habent temporibus, praesidiis optimis instruuntur quibus sancte vigeant et ad commoda etiam so-cietatis humanae conducant. Haec sunt veluti agmina et acies, praelia Christi per sacratissima eius mysteria pugnantes, auspice et duce Regina caelesti: quorum illa supplicationibus, ritibus, pompis quam adsit propitia, praeclare omni tempore patuit, ma-gniflce ad Echinadas. — Magno igitur Studio in talibus Sodalitiis condendis, amplificandis, mode-randis par est contendere et eniti, non unos in-quimus alumnos Dominici Patris, quamquam illi ex disciplina sua debent summopere, sed quot-quot praeterea sunt animarum curatores, in sacris praesertim aedibus ubi illa iam habentur legitime instituta. Atque etiam Nobis maxime in votis est, ut qui sacras expeditiones ad Christi doetrinam. vel inter barbaras gentes invehendam vel apud excultas confirmandam obeunt, hac item in re elaborent. Ipsis omnibus hortatoribus, minime du-bitarnus, quin multi e Christißdelibus animo ala- eres futuri sint, qui tum eidem Sodalitati de nt nomen. tum eximie studeant bona intima. quae exposuimus, assequi. illa nimirum quibus ratio et quodammodo res Eosarii continetur. Ab exemplo autem Sodaliurn maior quaedam reverentia et pietas ei‘ga ipsum Rosarii cultum ad eeteros manabit fideles: qui ita excitati. ampliores impendent curas ut quod Nobis desideratissimum est, eorumdem salutarium bonorum copiam abunde participent. Haec Nobis igitur praelucet spes. hao duci-mur atque in tantis reipublicae damnis valde re-creamur: quae ut plena suecedat. ipsa exorata ^fficiat Eosarii inventrix et magistra. Dei et do- minum Mater. Maria. Fore autem vestra omnium opera, Venerabiles Fratres, confidimus, ut doeu-menta et vota Nostra ad familiarum prosperitatem, ad pacem populorum et omne bonum eveniant. Interea divinorum munerum auspieem ac bene-volentiae Nostrae testem. vobis singulis et clero populoque vestro Apostolicam benedictionem per-amanter in Domino impertimus. Datum Eomae apud 8. Petrum die 8. Sep-tembris anno MDCOCXCIII, pontificatus Nostri sextodecimo. LEO PP. XIII. 59. S. Rituum Conrtregationis Decretum generale quoad praeeminentiam inter festa primaria et secundaria ejusdem ritus. Jamdudum apud viros sacrae liturgiae perilos quaestio agebatur gravissimi sane moinenti quoad praeeminentiam inter festa primaria et secundaria ejusdem ritus. Verum hac controversia nondum eomposita, identidem Sacra Rituum Congregatio peculiaribus in casibus responsa dedit, ac plura particularia edidit Decreta, quin umquam rem per generale Decretum definiret. Qu um vero hisce post-remis temporibus in eiusmodi quaestione maxima esset discrepantia ex multiplici atque opposita penes seriptores sacrae liturgiae Eubricarum interpreta-tione; necessarium duxit Apostolica Sedes unicam Tandem normam statuere, quae ubique et ab Omnibus, praesertim in ordine divini Ofticii uniformiter ^edigendo, servaretur. Quocirca Sanctissimus Domi-nus Noster Leo Papa XIII. commisit E. P. D. Augu-stino Caprara, 8. Fi dei Promotor;, ut votum ex officio exararet, in ordinariis Sacrorum Eituum Oongi-egationis Comitiis discutiendum ; posteaquam Diversae ea de re a viris in Eubricarum scientia Peritis fuerunt sententiae, elucubrationibus multa ei'uditione exornatis. Quibus omnibus prelo cusis, communicatis-que una cum voto praefati S. Fi dei Promotoris, in ordinario Sacrorum Eituum Congregationis Coetu, subsignata die ad Vaticanum coadunato, a me infrascripto Cardinali, eidem Sacrae Congre-gationi Praefecto et Eelatore, sequens Dubium pro-positum fuit. videlicet: „An et quomodo festa secundaria Domini, B. Mariae Virg., Angelorum, Ss. Apostolorum. aliorumque Sanctorum praefarenda sint festis primariis ejusdem ritus et classis, sed minoris dignitatis, tarn in occursu. quam in con-cursu, et in eorumdem repositione?“ Itaque Emi ac Emi Patres Sacris tuendis Eitibus praepositi. mature perpensis rationibus tum a memoratis viris, tum a E. P. D. Promotore S. Fi dei adductis, ita rescribendum censu-erunt: „In voto E. P. D. Promotoris Fidei, nimirum : Festa primaria, utpote solemniora, aliis secundariis in casu praeferenda esse tarn in occursu quam in consursu, ad formam Eubricae X. de Translatione festorum n. 6. Quod si eadem festa transferri contingat. in illorum repositione servetur ordo praescriptus in memorata Rubrica n. 7.; et tiat catalogus festorum, quae uti primaria, vel secundaria retinenda sunt.“ Die 27. Junii 1893. Denmm bis omnibus Sanctissimo eidem Domino Nostro relatis per nie ipsum infrascriptum Oardinalem Praefectum, Sanetitas Sua sententiam ejusdem Sacrae Congregationis ratam habuit, et conlirmavit, jussitque ita, et non aliter Rubricarum praescripta hae in re esse interpretanda: Rescripta. seu Decreta, tum generalia tum particularia, in contrarium faeientia suprema auctoritate sua pe-nitus abrogando. Die 2. Julii, anno eodem. C. Card. Aloisi Masella, S. R. C. Praef. Loco + Sigilli. Vincentius Nussi, Secret. 60. Berechnung der Hongrua öei der Bauconcurrenzpflichl. Lultus-Miniüerial-Lrlaß vom 16. December 1892, beziehungsweise böhm. Ltatthalterei-Lrlak vom 16. Januar 1893, tir. 740 an die öezirkshauptmannschaften. Ueber die Frage, ob bei Entscheidungen über die Baucoucurreuzpflicht der Pfarrbeneficiaten die gegenwärtige, mit dem Gesetze vom 19. April 1885, R.- G.-Bl. Nr. 17, festgestellte Congrua maßgebend sei, oder ob noch immer die zur Zeit der Erlassung des Pfarrbau-Coucurrenz- Normales vom 23. Mai 1806 (Hofkanzleidecret vom 18.April 1806, Z. 22.616 ;ti. 1805) bestandene Cougrua iit Betracht zu kommen habe, hat Seine Excellenz der Minister für Cnltns und Unterricht laut des dem Herrn k. k. Bezirkshaupt-ntaitn mit dem Statthalterei - Erlasse vom 2. März 1888, Z. 18.527 (Normalien-Sammlung Nr. 392) zur Daruachachtuug bei Füllung von Coueurreuz-erkenntnissen iu Pfarrbauaugelegeuheiteu mitgetheilteu Erlasses vom 23. Februar 1888, Z. 12.286 ai. 1887 sich dahin ausgesprochen, daß nach seiner Auffassung unter deu Ausdrücke« „kanonische Portion" nnd „Congrua in dem eitierteu Coucurreuz-Normale" nicht die damalige Congrua als fixer Betrag, sondern die jeweilige gesetzliche Congrua zu verstehen ist. Gegenwärtig hat jedoch Seiue Excelleuz der Herr Minister für Cnltns und Unterricht mit dem Erlasse vom 16. December 1892, Z. 6835, anher zu eröffnen befunden, daß Hochderselbe gegenüber den Ent- scheidungen des Verwaltuugsgerichtshoses vom 9. Januar 1892 und 14. Mai 1891, Z. 78 und 1754, gemäß welchen dieser Gerichtshof an der Ansicht festhält, daß unter der iu den Absätzen 5 und 6 des Coucurreuz-Normales vom 18. April 1806, Polit.-Gesetzsammlung Band 26 Seite 49, Nr. 31 erwähnten kanonischen Portion nur die zur Zeit der Crlassuug dieses Normales in Geltung gestandene Congrua verstaudeu werden könne, nicht mehr in der Lage sei, die im oben angeführten hohen Erlasse vom 23. Februar 1888, Z. 12.286 ai. 1887 zum Ausdrucke gebrachte Auffassung zur Geltuug zu bringen. Gleichzeitig hat Seine Excellenz der Herr Mi-nister darauf aufmerksam gemacht, daß im Uebrigen nach dem Wortlaute des eitierteu Normales („von ihrem Benefieinm") nicht das Gesammteinkommen des Pfründners (einschließlich der etwaigen Congrna-ergänznng aus dem Religioussoude), souderu uur das sogeuauute Localeinkommen bei der Bemessung des Conenrrenzbeitrages iu Betracht zu ziehe» ist. Hievou setze ich den Herrn k. k. Bezirkshauptmann zur genauen Darnachachtnng in künftigen Fällen in die Kenntniß. 61. Verordnung des Kinanzministerimns vom 4. August 1893, betreffend die Gebührenpsticht von Urkunden, mit welchen das Pfandrecht an unbeweglichen Lachen bei unverändertem Fortbestände der pfandforderung theilweise aufgelaffen wird. 1. Urkunden, wodurch das Pfandrecht an unbeweglichen Sachen bei unverändertem Fortbestände der Forderung theilweise aufgelassen wird, unterliegen tu der Regel nach T.-P. 101, I.A 11 des Gesetzes vom 13. December 1862 (R.-G.-Bl. Nr. 89) der Gebühr nach dem Werthe der Pfandforderung und Scala II. Ist aber erwiesenermaßen der Werth der von der pfandrechtlichen Haftung befreiten Sache geringer als der Werth der Pfandforderung, so ist die Scalagebühr nach dem Werthe der Sache zu bemessen. 2. Erklärungen, durch welche das Simultanpfandrecht in der Art aufgehoben wird, daß die Pfandforderung auf die einzelnen Pfandgüter auf-getheilt wird, so daß nunmehr ein jedes der Pfandgüter für einen anderen Theil der Forderung haftet, unterliegen, sofern der Werth eines jeden dieser Pfand-8üter höher ist, als der infolge der Aufhebung der ^imultauhaftung darauf haftende Forderungstheil-betrag — nicht der Gebühr nach Scala II, sondern uuch T.-P. 101, I. B. des Gesetzes vom 13. December *862 (R.-G.-Bl. Nr. 89) der festen Gebühr von 60 kr. von jedem Bogen. 3. In den Fällen, in welchen die theilweise Ausübung eines Hypothekarrechtes sich lediglich als ein Konsens zu dem Rechtsgeschäfte einer dritten Person burstellt, unterliegt die Auflassungserklärung, wenn 'ücht nach Scala II eine mindere Gebühr entfällt, nach T.-P. 34, b des Gesetzes vom 9. Februar 1850 (R.-G.-Bl. Nr. 50) der festen Gebühr von 50 kr. von jedem Bogen, sofern das sichergestellte Forderungsrecht unverändert fortdauert und der Werth der Sache, auf welcher das Pfandrecht fortbestehen soll, nach Abzug der auf derselben der fichergestellten Forderung etwa vorausgehenden Lasten, nicht unter den Werth dieser Forderung herabsinkt. Die Gebührenbehandlung von Pfandrechtsauflassungen als Consense im Sinne des vorstehenden Absatzes hat, unter der Voraussetzung der in demselben angeführten Bedingungen, insbesondere einzutreten : bei Bewilligungen der Tabulargläubiger zur lastenfreien Veräußerung von Theilen eines Grundbuchskörpers, und bei Bewilligungen der Tabulargläubiger zur Löschung ihrer Pfandrechte ob einer oder mehreren der für ihre Forderungen haftenden Simultanhypotheken zum Behufs der lastenfreien Veräußerung der freigelaffenen Hypotheken. Die Nachweifung der nach den vorstehenden Bestimmungen die Befreiung von der Scalagebühr begründenden Umstände liegt, so-ferne diese Umstände nicht in der Rechtsurkunde über die Pfandrechtsauflassnng deutlich ansgedrückt erscheinen, der das mindere Gebührenausmaß ansprechenden Partei ob. 62. Mäßigkeits-Verein. .. In der Pfarre Rovte, im Decanate Vvhnika, J. e(n Mäßigkeitsverein ins Leben getreten, welcher Ükmit als canouifch errichtet erklärt wird. Dieser Verein hat zur Gewinnung des vollkom-buen Ablasses das Fest der Unbefleckten E m p f ä n g-Mariens (8. December), und zur Gewinnung Ablasses von 7 Jahren und 7 Quadragenen das die des e r st e n Jahres Fest des hl. Joseph (19. Mürz) und drei Quatember-Sonntage gewählt. Die kanonische Errichtung dieses Mäßigkeits-Vereines ist im resp. Verzeichnisse der Vereins-Mit-glieder in der, in dem Diöcesanblatte VIII, S. 87 de 1887, mitgetheilten Form anznmerken. 63. Einladung zur Einsendung der periodischen Kingaöen und anderer Ausweise. Die hochwürdigcil Herren Decanats-Curaten wollen von dem zu Ende gehenden Solarjahre 1893 folgende periodische Eingaben und andere Ausweise au die betresfendeu Decanats-ämter, und diese an das fb. Ordinariat einsenden, und zwar: 1. Die Angabe der Seelenzahl jeder eizelnen Cnrazie. 2. Den Bedarf an Direktorien und Schematismen für das Jahr 1894. 3. Den Ausweis der Bevölkerung nach der Religionsverschiedenheit. 4. Die Angabe allfälliger Abänderungen in der Poststation oder Postexpedition, zu welcher die einzelnen Cnrazien des Decanats gehören; dann die Angabe der Telegraphenämter. 5. Die Angabe der geistlichen Bezirks- und Ortsschul-iuspectoren. 6. Die Angabe etwaiger Defecte, welche im heurigen Diöcesan-Schcmatismns vorkommeu und der Daten, welche zur Vervollständigung des Local-Jndex dienen. 64. Goucurs - Wertaulöarung. Die vacaute Religionsfondspfarre Javor, im Decauate dmarije, die Pfarre Draga. im Decanate Ribnica, welche dem Patronate des Allerhöchsten Landesfürsten untersteht, und die Pfarre Trebelmi, im Decanate Trebnjc, werden behufs Neubesetzung zur Bewerbuug ausgeschrieben. Die Gesuche darum sind an die hohe k. k. Landesregierung für Ärain zu Laibach zu stilisieren. Ueberdies wird die durch Beförderung erledigte Pfarre Bohinjska B strica, im Decanate Radovljica, zur Bewerbung ausgeschrieben. Die Gesuche um diese Pfarre sind an die löbliche Jn-habnng des Patronatsgutes Veldes zu richten. Endlich, werden noch die neuerrichtete bisthümliche Colla-tions-Pfarre Stur je, im Decanate Vipava; die Pfarre Zeliml.je, im Decanate Ljubljana, nnd die Pfarre Naklo, im Decanate Kranj. zur Bewerbung ausgeschrieben. Die Gesuche um §t.urje sind an das hochwürdigste fürst-bischöfliche Ordinariat in Laibach, um Zrliml.je an die wohllöbliche Juhabnng der Herrschaft Auersperg und um Naklo an das hochw. Domcapitel in Laibach zu stilisieren. Peremptorischer Competeuztermin 31. October 1893. 65. GjjrouiK der Diöcese. Die canonische Investitur erhielten die Herren: Franz Ktvgar auf die von ihm bisher administrierte Pfarre Javi rje, am 15 Sept.; Franz Rihar, Pfarrcooperator in Zelezniki, auf die Pfarre Mrkiue am 18 September, und Johann Safer, Pfarrer in Grab ovo, auf die Pfarre Duplje am 3. September 1893. Dem Herrn Johann Mesar, Pfarrer in Bob. Bibtriea, wurde die Pfarre Sm artin bei Kranj und dem Herrn Michael Barbo, die Pfarre Snarjeta verliehen. Das hohe i. f. Ministerium für Cnltus und Unterricht hat die zweite Religionslehrerstelle am Staats-Obergyimia-sium in Laibach dem bisherigen Professor am Staats-Unter-gyinnasinm in Laibach, Herrn Thomas Zupan verliehen. Herr Dr. Joses Lesar, fb. Consistorial - Rath und theol. Professor, wurde zum Direktor des ColiKsium-Aloysianum in Ltibach. und Herr Johann R^uit-r, Pfarrcoop. in Trziö, zum Spiritual dieser Anstalt ernannt. Dem theol. Studien -Präfecteu, Herrn Josef Debevec wurde die Aufnahme in das k. k. höhere Priesterbildungs-Jnstitut bei St. Augustin in Wien gewährt. Herr Johann Bevc. Pfarrcoop. in Stari Trg pri Lozu, wurde in den zeitlichen Ruhestand versetzt. Versetzt wurden die Herren: Joses Gregoriö, Pfarrcoop. in Trebelno, als solcher nach Sv. Trojica; Johann Globelnik, Pfarrcoop. in Sv. Trojica. als solcher nach Trebelno ; Johann Soukup, Pfarrcoop. in Hreuoviee, als solcher nach Unter-Idria. und Martin Nemanie, Pfarrcoop. in Unter-ldria. als solcher nach Hr^noviee. Angestellt wurden die neuausgeweihten Priester: Johann Meräol.i als Pfarrcooperator in Hör.jul, Johann Terpin als II. Pfarrcooperator in Trzie und Franz Bozic als Pfarrcooperator in ftelezniki. In das Diöcesan-Clericals emiuar wurden nenansgenommen folgendeabsolvierte Gymnasialschüler: Johann Bdlob aus Spoduia Siska, Johann Capuaer aus Muravce. Anton Drab aus Draf-ice, Josef Epich ans Mitterborf bei Gottschee, Anton Golf ans Stari Trg uri Lozu. Adalbert HybiiSek ans Ruz^na, Alois Janovsky ans MalSeö bei Tabor, Anton Jare aus Novo Me^to. Anton Jerife ans St. Vid pri Zitieini, Johann Kiemen ans Br^zovec bei Laibach, Engen Lampe aus Metlika, Johann Medie ans Sifcka, Johann Mlakar ans ZelezuikS, Franz Neubauer ans Mirna. Valentin Oblak ans Mavöife, Franz Oranic ans Krize pri Trziöu, Jakob RamovS ans Smlednik, Josef Beisner ans Ljubljana, Franz Rozman aus Kostanjevica. Johann Sex er ans 8k"f>a Loka. Johann SnmksvHC aus Bohinjska Bistrica, Andreas Siraj ans Blöke, Franz Sciiim» aus Radomilie in Böhmen, Hubert Z-ursnik aus Kranj, Bernhard Zupan aus Kropa, Johann Zavbi ans Blagoviea. Gestorben sind die Herren: Oswald Prosen, Expositns in Trboje, am 4. September, Anton Namre, pens. Pfarrer in Sraartin unter Großkahlenberg, am 13. September, und Franz Rome, Pfarrer im Naklo, am 27. September 1893. vom siirllbischöüichcn Ordinariate Laibach am 19. September 1893. Herausgeber mtö für üie Redaktion verantwortlich: Martin Pogacar..— Drmk der „Katholischen Buchdruckerei" in Laibach.