Jtro. 312.	1867.
II.
lintilidirs BmàW-Nrtt
für die
Cmmntrr Diözese.
Inhalt: I. Fromme Stiftungen sind ohne Zögern behufs Ordinorints-Konfirmation vorzulegen.
11. Die vorfchriftmüfiigc Führung der Messenverzeichnisse wird wiederholt cingeschärft.
III. Mittheilung zweier päpstlicher Allocutionen.
IV. Erinnerung bezüglich der Gemeindcum lagen.
V. Bekonntgabe der Pfarrkonkurs-Priifnngen pro 1867.
1.
Aus Anlaß vorgekommener Fälle, in welchen die gesetzliche formelle Berichtigung frommer Stiftungen zum Nachtheile der Stifter unnöthiger Weise hinnusgefchoben wurde, ergeht hiemit zur genauesten Darnachachtnng nachfolgende Anordnung:
1. Wenn das Pfarr- oder Knratialamt davon, daß Jemand eine fromme Stiftung für gottesdienstliche Verrichtungen u. dgl. machte, auf ämtlichcm Wege in Kenntniß gesetzt worden ist, so hat dasselbe innerhalb des Zeitraumes von drei Monaten alle zur Konfirmation der Stiftung nothwendigen Dokumente dem Ordinariate cinznsenden, oder die diesfalls obwaltenden Hindernisse, oder Bedenken, z. B. in Betreff der Acceptation, anher anzuzeigen.
2. Kein Herr Pfarrer oder Kurat darf es sich erlauben, eigenmächtig irgend welche Bestimmung — sei es auch nur interimistisch — bezüglich der Stiftnngsverbindlich-Feiten, und der Vertheilung der Stiftungsbezüge zu treffen. Strenge untersagt ist, ohne Erlaubnis des Ordinariates, irgend welche Jahrtags- oder M essen st ist n ng nach Art von Manual-Stipendien zu behandeln. Die Herren Dechante werden über den Vollzug dieser Anordnung wachen, und in Fällen des Dawiderhandelns anher Bericht erstatten.
II.
'Noch immer werden nicht überall die Meffenverzeichniffe vorschriftmäßig geführt, weshalb man sich hie und da selbst aus den Nachlässen verstorbener Priester nicht die lieber-zeugung verschaffen kann, welche hl. Messen von ihnen schon, welche noch nicht gelesen wurden; was zur Folge hat, daß die mangelhaften Meffenverzeichniffe weder vom weltlichen Gerichte, noch vom Ordinariate anerkannt werden, und deßhalb manche Intention nie mehr in Vollzug kommt.
Deßhalb wird die genaueste Führung der Meßverzeichnisse — die in wenig-stetig gehefteten Bögen, nicht in losen Blättern, etwa blos mit Bleistift, statt Tinte beschrieben, bestehen müssen — wiederholt eingeschärft.
1. Der Tag der erhaltenen, wie der bereits persolvirten Meßintention; wie nicht minder der S t i p e n d i e n b e t r a g für jede einzelne Intention muß deutlich ausgedrückt sein.
2. Jede Seite ist sogleich zu unterfertigen, sobald die erste Intention auf derselben eingetragen wird.
3. Eigens zu verzeichnen sind die s. g. Manual-Stipendien; eigens wieder die Sti s t m e ss e n ; die s. g. R e ligions f o nds. Me ssen (Dotationsmessen); aber auch die m i ss ae pro populo Seitens der selbstständigen Seelsorger und Provisoren. Eine solche Hl. Messe pro parochianis muß am bestimmten Tage selbst gelesen, und darf nicht eines Stipendiums wegen verschoben werden. Ihre Persolvirung am Sonn- oder Festtage ist für den Seelsorger eine Pflicht der Gerechtigkeit.
III.
Seine Heiligkeit Papst Pius IX. haben in dem geheimen Consistorium am 23. -Oktober 1866 nachstehende zwei Allocutioneu gehalten.
I.
VI-;\i;i(ll{II.KS FKATREN.
Non semel, Venerabiles Fratres, afflictas iamdiu in Italia sanctissimae nostrae religionis res, gravissimasque Nobis et Apostolicae Sedi a Subalpino Gubernio illatas iniurias, tum Nostris Litteris in lucem editis, tum variis Allocutionibus in hoc amplissimo Vestro consessu liabitis, pro Nostri Apostolici muneris officio deploravimus, ac vel facile intelligitis quanto in dies conficiamur moerore, cum videamus, idem Gubernium maiore quotidie impetu catholicam Ecclesiam, salutares eius leges, sacrosque ministros indesinenter impetere. Etenim proli dolor ! Sacrorum Antistites, et integerrimi utriusque Cleri viri, et alii lio nestissimi catholici cives, nulla religionis, iustitiae, ac vel ipsius humanitatis ratione habita, ab ipso Gubernio magis in dies vel in exilium eiecti, vel in carcerem detrusi, vel ad coactum domicilium damnati, indignis quibusque modis vexati, Dioeceses cum m aximo animarum damno suis orbatae pastoribus, Virgines Deo sacrae a propriis Monasteriis expulsae, et ad mendicitatem redactae, Dei Templa violata, episcopalia Clericorum Seminaria clausa, miserae iuventutis institutio christianae disciplinae erepta, erroris,'et iniquitatis magistris commissa, et Ecclesiae patrimonium usurpatum ac distractum.
Cum autem Gubernium idem, ecclesiasticis despectis censuris, ac iustissimis Nostris, et Venerabilium Fratrum Sacrorum in Italia Antistitum reclamationibis plane spretis, plures constituerit leges catholicae Ecclesiae, eiusque doctrinae, iuribusque
maxime adversas, et icciro a Nobis damnatas, non dubitavit quoque de civili, uti appellant, matrimonio legem ferre, quae non solum catholicae doctrinae, verum etiam civilis societatis bono summopere adversatur. Hac enim lege matrimonii Sacramenti dignitas, et sanctitas proculcatur, eiusque institutio evertitur, ac turpissimus fovetur concubinatus. Namque inter fideles matrimonium esse non potest, quin uno eodemque tempore sit Sacramentum, ideoque ad Ecclesiae potestatem omnino spectat ea omnia decernere, quae ad matrimonii Sacramentum possunt pertinere.
Atque etiam idem Gubernium manifeste laedens publicae Consiliorum Evan-gelicorum professionis statum, qui in ecclesia Dei semper viguit et vigebit, planeque contemnens maxima beneficia Regularium Ordinum, qui a Sanctis viris fundati, et ab Apostolica Sede probati tot gloriosis laboribus, ac piis, utilibusque operibus de Christiana, civili, ac litteraria republica optime sunt meriti, minime reformidavit legem sancire, qua in omnibus regionibus sibi sublectis omnes utrinsque sexus Religiosas Familias suppressit, earumque omnia, et alia multa Ecclesiae bona sibi usurpavit, ac dividenda constituit. Antequam vero in possessionem Venetae Provinciae pedem poneret, ad illas quoque regiones eadem decreta et easdem leges extendere non dubitavit, et Conventionem a Nobis cum Carissimo in Christo Filio Nostro Francisco Iosepho Austriae Imperatore initam ibi penitus delendam, ac nullam vim nullumque robur habere contra omnes leges et iura decrevit.
Itaque iuxta gravissimum Nostri apostolici ministerii officium in hoc nobilissimo Vestro conventu iterum pro Religione, pro Ecclesia, sacrisque eius legibus, pro huius Petri Cathedrae iuribus et auctoritate Pontificiam Nostram vocem attolimus, et omnia et singula, quae sive in his, sive in aliis rebus ad Ecclesiam, eiusque iura pertinentibus contra ipsam Ecclesiam, et illius iura ac leges a Subalpino Gubernio, et ab inferioribus quibuscumque Magistratibus decreta, gesta et attentata sunt, vehementissime querimur et reprobamus. Ac decreta ipsa cum omnibus inde sequutis Auctoritate Nostra Apostolica abrogamus, ac nullius prorsus roboris et valoris fuisse et fore declaramus. Ipsi autem illorum auctores, qui christiano nomine gloriantur, meminerint, ac serio considerent, se misere incidisse in censuras, poenasque spirituales, quas Apostolicae Constitutiones, et Oecomenicorum Conciliorum Decreta in Ecclesiae iurium invasores ipso facto incurrendas infligunt.
Nostis autem, Venerabiles Fratres, quomodo quidam homines callidi Nobis obiiciant, et ad eorum arbitrium perperam interpretentur Benedictionem, quam Italiae impertivimus, ubi nullis certe Nostris meritis, sed inscrutabili Dei indicio ad hanc Apostolicam Sedem evecti veniae paci sque verba pro Nostra in Pontificiae Ditionis populos caritate sponte emisimus. Equidem Nos, de universi Dominici gregis bono vera-que felicitate vehementer solliciti, tunc Italiae bene precantes a Deo humiliter impen-seque efflagitavimus, ut eam ab impendentibus malis liberaret, utque pretiosissimum catholicae fidei donum in Italia maiorem in modum vigeret, ac morum honestas, iustitia, caritas, omnesque christianae virtutes quotidie magis efflorescerent. Atque etiam nunc
haud omittimus fcrventissimas Deo semper adhibere preces, ut catholicos Italiae populos propitius eripiat a tot ac tantis omnis generis calamitatibus, quibus Italiae moderatorum, et multiformis persecutionis opera misere opprimuntur, ac divexantur. In-primis vero clementissimum Dominum exoramus, ut eosdem Italiae populos caelesti sua ope adiuvet et roboret, quo in divina sua fide et religione stabiles et immoti permaneant, et Christiana fortitudine tot adversa ac plane tristia ferre ac tolerare possint.
Desipiunt vero qui ex hoc inferunt, et exposcere non desinunt, ut Nos per apertissimam iniustitiam, pluribus Pontificiae Nostrae Ditionis provinciis iam spoliati, civilem Nostrum et Apostolicae hujus Sedis principatum eiuremus. Quisque certe videt, quam iniusta, et quam perniciosa Ecclesiae sit huiusmodi petitio. Singulari enim Divinae Providentiae consilio, veluti alias innuimus, factum est, ut, Romano Imperio everso, et in plura regna diversasque ditiones diviso, Romanus Pontifex in tanta Regnorum varietate, ac praesenti humanae societatis statu civilem suum principatum haberet, quo nulli unquam civili potestati sublectus omni libertate supremam suam auctoritatem iurisdictionemque in universam Ecclesiam sibi a Christo Domino divinitus collatam exerceat; ac fideles ipsius Pontificis decretis, monitis, mandatis plena conscientiae tranquillitate ct fiducia obsequantur, acquiescant, quin unquam vel leviter suspicari queant, ipsius Pontificis acta alicuius Principis, civilisque potestatis voluntati et impulsui esse ullo modo obnoxia. Nos itaque civilem Principatum divino Providentiae consilio in bonum universalis Ecclesiae constitutum non solum renunciare haud possumus, verum etiam omnia ipsius civilis Principatus iura debemus strenue tueri ac defendere, et sacrilegam Sanctae Sedis provinciarum usurpationem vehementer expostulare, veluti saepe expostulavimus, et hac quoque occasione etiam atque etiam expostulamus et reclamamus. Omnes autem agnoscunt, quanto studio sacrorum catholici orbis Antistites civilem Nostrum et huius Apostolicae Sedis principatum tum voce, tum scriptis propugnaverint, ac declaraverint, eumdem principatum in praesenti potissimum rerum mundanarum conditione necessarium omnino esse ad plenam Romani Pontificis in universo catholico grege pascendo libertatem tuendam et vindicandam, quae cum totius Ecclesiae libertate est plane couiuncta.
Ncque huiusmodi homines verentur clamitare, Nos debere cum Italia, scilicet cum nostrae religionis hostibus, qui Italiam se constituere iactant, iu gratiam redire. Sed quomodo Nos, qui sanctissimae religionis, salutarisque doctrinae, ac virtutis i ustiti a eque assertores ct vindices constituti omnium salutem procurare debemus, cum iis convenire unquam possumus, qui sanam non sustinentes doctrinam, et a veritate auditum avertentes a Nobis fugiunt, ac ne illis quidem Nostris desideriis et postulationibus obsequi voluerunt, quae eo spectabant, ut tot in Italia Dioeceses pastorali orbatae solatio et praesidio suos haberent Episcopos?
litinam vero ii omnes, qui Ecclesiam, Nos, et hanc Apostolicam Sedem tam vehementer oppugnant, oculos animumque in veritatem iustitiamque intendentes aliquando illuminentur, et resipiscant, ac in se reversi, et animarum suarum, bono consu-
leutes salutari poenitentia adducti ad Nos venire contendant. Nihil certe Nobis gratius esse posset, quam Evangelici Patris more et exemplo illis occurrere, eosque complecti summopere in Domino gaudentes, quod filii mortui erant, et revixerunt, perierant, et inventi sunt. Ac tunc plane perspicerent quantum augusta nostra religio virtutum omnium fecunda parens et altrix, ac vitiorum expultrix, tum privatae cuiusque, tum publicae omnium felicitati conducat. Ubi enim ipsa religio, eiusque salutaris dominatur doctrina, ibi necesse est, ut morum honestas, integritas, pax, iustitia, caritas, et omnes virtutes vigeant ; nec populi illis gravissimis divexantur malis, quibus misere opprimuntur, ubi eadem religio, eiusque doctrina despicitur et conculcatur.
Iam vero ex luctuosissimis factis raptim, dolcnterque commemoratis, atque ex tristissimis quotidianis in Italia eventis omnes vel facile videre et coniicere possunt, quibus quantisque haec Apostolica Sedes sit obiecta periculis, et quomodo acerbissimis rebellionis minis, incredulorum odiis, et inimicorum Crucis Christi iris exposita. Furiales undique voces continenter personant, quibus acerrimi hostes clamare non cessant, hanc urbem Romam funestissimae huius Italicae perturbationis, ac rebellionis participem, i rumo caput esse debere. At dives in misericordia Deus haec impia inimicorum hominum consilia ac desideria omnipotenti sua virtute disperdat, et nunquam permittat, ut alma haec Urbs Nobis carissima, ubi maximo, ac plane singulari suo beneficio Petri Cathedram collocavit, quae inexpugnabile est divinae suae fidei rcligionisque fundamentum, ad calamitosissimum illum redeat statum a sancto Praedecessore Nostro Magno Leone tam graphice expressum *), cum primum Beatissimus Apostolorum Princeps eandem hanc urbem tunc mundi Dominam est ingressus.
Nos quidem etiamsi omni fere humana ope destituti, tamen officii Nostri probe memores, et omnipotentis Dei auxilio omnino fidentes, parati sumus cum ipsius vitae discrimine Ecclesiae causam Nobis a Christo Domino divinitus commissam impavide propugnare, et si oportuerit, eam adire regionem, ubi meliore, quo fieri possit, modo supremum Nostrum apostolicum ministerium exercere valeamus.
Cura autem in tam horribili procella unicum, ac validissimum praesidium sit oratio, iccirco omnibus Venerabilibus Fratribus totius catholici orbis sacrorum Antistitibus, universo catholico Clero, et cunctis Sanctae Matris Ecclesiae filiis, qui tot splendida erga Nos amoris et observantiae testimonia exhibere, et gravissimis Nostris et huius Sanctae Sedis angustiis opitulari nunquam destiterunt, etiam atque etiam inculcamus, ut omni fide, spe et caritate orationes et obsecrationes Deo semper offerant ad Ecclesiae hostes expugnandos, illosque ad salutis semitas revocandos. „Magna enim, ut Chrysostomi verbis utamur, arma sunt preces, magna securitas, magnus thesaurus, magnus portus, tutissimus locus, modo sohrii et vigiles Dominum adeamus, „mente nostra undique collecta, inimicoque nostrae salutis nullo aditu permisso“ **).
*) St. Leo Serro. 82. al. 80. in Natal. Apoetolor. Petri et Pauli.
*•*) 8. Joan. Chrysost. Homil. 80. in cap. 11. Genesis.
In tantis autem, quibus opprimimur, laboribus, non mediocri certe utimur consolatione probe agnoscentes, Deum, quando Ecclesia sua humanis destituitur auxiliis, mira operari prodigia, quae suam omnipotentiam, divinamque dexteram evidentissime manifestant, planeque confirmant, inferi portas nullo unquam tempore praevalituras adversus Ecclesiam, quae proinde de suis hostibus semper triumphans immobilis stabit usque ad consummationem saeculi. Verum summopere dolendum, quod certum non sit, hanc, vel illam nationem pretiosissimum divinae nostrae fidei, religionisque thesaurum semper esse servaturam. Et quidem multi existunt populi, qui olim fidei depositum, morum que disciplinam fideliter custodiebant, nunc heu ! ab ea divulsi sunt petra, cui Ecclesiae aedificium innititur, et ab eo seiuncti, cui potestas tradita confirmandi fratres, ac pascendi agnos, et oves, atque inter se dissidentes, et errorum tenebris obruti in maximo salutis suae discrimine versantur. Atque hic haud possumus, quin pro Nostri muneris ratione omnes Summos Principes, aliosque populorum Moderatores vehementer in Domino obtestemur, ut aliquando intelligant, ac sedulo considerent gravissimum, quo tenentur, officium curandi, ut in populis religionis amor, cultusque augeatur, ac totis viribus impediendi, quominus in eisdem populis fidei lumen extin-guatur. Vae autem illis Dominantibus, qui obliviscentes se esse Ministros Dei in bonum, praestare id neglexerint, cum possint, ac debeant ; et ipsi vehementer paveant et contremiscant, quando sua praesertim opera pretiosissimum destruunt thesaurum catholicae fidej, sine qua impossibile est placere Deo. Namque ante tribunal Christi durissimum subeuntes indicium videbunt quam horrendum sit incidere in manus Dei viventis, ac severissimam eius experiri iustitiam.
Denique dubitare non possumus, quin Vos, Venerabiles Fratres, Nostrorum laborum testes ac participes, pro eximia et perspecta vestra religione, pietate, ac singulari rei catholicae studio, una cum Nobis, et universa Ecclesia velitis fervidas conjungere preces, et clementissimum misericordiarum Patrem assidue obsecrare, ut per merita Unigeniti Filii sui Domini Nostri Iesu Christi misereatur Italiae, ac totius Europae, et universi orbis, et divina sua omnipotentia efficiat, ut, omnibus profligatis erroribus, aerumnis, ac perturbationibus, Ecclesia sua sancta ubique terrarum omni libertate ac pace fruatur, et humana societas a tantis, quibus iactatur, malis liberetur, omnesque populi occurrant in unitatem fidei, et agnitionis Filii eius ambulantes per semitas Domini, et in omni bono opere fructificantes.
II.
Luctuosum et nunquam satis deplorandum catholicae Ecclesiae in Poloniae Regno, ac Russiarum Imperio statum cum summo animi Nostri moerore lamentari cogimur, Venerabiles Fratres. Optime cognoscitis, Nos vel ab ipso supremi Nostri Pontificatus exordio summopere cupientes afflictis ibi sanctissimae nostrae religionis rebus, ac spirituali illorum fidelium bono consulere, omnia suscepisse consilia, atque etiam cum Serenissimo ac Potentissimo Russiarum Imperatore, et Poloniae Rege Illustri
iniisse Conventionem. Sed irritae fuere Nostrae omnes sollicitudines. Namque non solum illa Conventio maxima ex parte haud fuit executioni mandata, ac omnino despecti gravissimi illi omnes Articuli, qui iuxta promissiones ad optatum exitum erant adducendi, verum etiam magis quotidie conculcata fuere pacta, ac promissa ab ipsis Russiarum Imperatoribus ac Poloniae Regibus facta, et bellum a Russico Gubernio rei catholicae iamdiu indictum maiorem in modum asperrimis hisce temporibus fuit conflatum ad catholicam fidem in illis regionibus funditus evertendam. Nihil autem valuerunt Nostrae expostulationes per Nostrum Cardinalem a publicis negotiis factae apud illud Gubernium, nihil Nostrae Litterae ad ipsum Serenissimum Principem scriptae, quibus nullum fuit datum responsum *). Atque hic omittimus denuo percensere numerando ea omnia, quae in Nostra Encyclica Epistola ad Venerabiles Fratres Sacrorum Poloniae, et Russiarum Imperii Antistites data, typisque edita vehementer deploravimus **). Idem enim Gubernium maiore in dies insectatione catholicam oppugnans Ecclesiam semper impedivit, quominus Chelmensis Episcopus tres et amplius abhinc annos a Nobis renunciatus episcopalem posset consecrationem accipere. Postquam vero Venerabilem Fratrem Sigismundom Varsaviensem Archiepiscopum a suo grege divulsum in longinquas amandivat regiones, ei severissime interdicta omni cum suae Dioecesis fidelibus communicatione, Dilectum quoque Filium Paulum Rzewuski illius Vicarium Generalem et Suffraganeum Episcopum Prusensem in partibus Infidelium a Nobis electum, et nunquam ob impedimenta ab ipso Gubernio allata consecratum militari manu comprehensum in exilium eiecit. Atque id, propterea quia idem Vicarius de ecclesiasticis negotiis Rescripta a Nubis motu proprio data ad alios Poloniae Ordinarios perferenda curabat. Vix autem eodem Vicario Generali in exilium pulso, non dubitavit civilis Varsaviae Praeses Metropolitani Templi Varsaviensis Canonicos ad se vocare, eisque praecipere, ut, nulla interposita mora, Vicarium Capitu-larem a se propositum eligerent. Quibus iniustis mandatis iidem Canonici merito et cum eorum laude obstiterunt, cum potissimum presto essent alii, qui ab Archiepiscopo Varsaviensi ad Vicarii Generalis munus obeundum fuerant destinati, quoties commemoratus Dilectus Filius Paulus Rzewuski fuisset expulsus, quemadmodum infeliciter evenit. Wilnensis autem Episcopus a sua Dioecesi abreptus iamdiu in exilio misere vivit, quin ullo modo episcopale suum munus exercere, et gregis sibi commissi bono consulere possit.
Insuper, Venerabiles Fratres, promulgata ab eodem Gubernio sunt decreta, quibus catholica Ecclesia, eiusque auctoritas, leges, ac disciplina proculcantur. Namque hisce decretis omnia pene Regularium utriusque sexus Ordinum Coenobia de medio sublata fuere, atque omnia cuiusque Regularis Ordinis bona publico aerario adiudi-cata, et paucissimae Religiosae Familiae, quae adhuc supersunt, a suorum Summorum Moderatorum regimine abstractae, et Ordinariorum iurisdictioni subiectae, et universus Catholicus Clerus tum in Polonia, tum in Russiarum Imperio omnibus suis
*) Lit. 22. April. 1863.
**) Epist. Encycl. die 30. Julii 1864.
bonis vel ad Episcopos, vel ad Canonicorum Collegia, vel ad paroecias, vel ad ecclesiastica beneficia, vel ad quaelibet alia pia, et religiosa instituta pertinentibus spoliatur, et eorumdem bonorum redditus publici aeris alieni administrationi committuntur. Atque eisdem decretis contra ecclesiasticas leges, contra supremam huius Sanctae Sedis auctoritatem, et omnia iura statuitur nova catholici Cleri dispositio, nova in omnibus Dioecesibus cuiusque Canonicorum Collegii existendi ratio, nova paroeciarum divisio, et Capitula Collegialium Ecclesiarum abolentur, et Episcoporum plane destruitur auctoritas ac libertas, cum ipsi sine Gubernii consensu nullum parochum, nullum parochiarum administratorem, aut vicarium eligere possint. Eiusdem autem Gubernii decreto Cameneciensis catholica Dioecesis suppressa, ac proprio adempta pastori cum Luceoriensis, et Zitomeriensis Dioecesium administrationi fuit coniuncta. Legitimi Saudomirensis, et Cracoviensis praesertim Dioecesium Parochi ad Gubernii arbitrium de una ad aliam parochiam traducti, de proprio gradu deturbati, alliique in eorum locum suffecti. Plocensis vero Dioeceseos Seminarii aedes confiscatae fuere, et illius Episcopus Clericos Alumnos in coenobium olim Franciscalis Ordinis extra civitatis moenia transferre coactus, omnibus ecclesiasticis viris commeatus denegatus, ne ultra mille passuum spatium a propria residentia discedere, et inter se communicare possint. Illorum autem fidelium cum hac Apostolica Sede communicatio a Russico Gubernio tanta severitate est interdicta, ac omnino sublata, ut Nos maximo animi Nostri dolore haud amplius ullo modo possimus pro supremi Nostri Apostolici ministerii officio dilectam illam Dominici gregis partem iuvare, eiusquc spiritualibus indigentiis opem, auxiliumque ferre. Atque utinam ne veri sint tristes nuncii, qui nuper ad Nos pervenerunt, designatum nempe Chelmenscm Episcopum, et Cathedralis illius Templi Canonicos maiore ex parte ab eodem Gubernio in ignotas regiones fuisse amandatos. Nihil vero dicimus de assiduis cuiusque generis insidiis, artibus, et conatibus, quibus idem Gubernium catholicae Ecclesiae filios ab eius sinu abripere, eosque ad funestissimum schisma totis viribus pertrahere annititur, nihil de carceris, exilii, aliisque poenis, quibus Episcopi, sacrique Ecclesiae Ministri, Religiosique Viri, et catholici fideles suae religioni firmiter adhaerentes, et Ecclesiae iura propugnantes misere subiiciuntur.
Quae omnia manifestius apparent ex accurata rerum omnium expositione, quam opportunis documentis munitam, ac typis editam Vobis quamprimum tradendam iussimus. Atque ita universus catholicus orbis agnoscet, quam diuturnum sit bellum a Russico Gubernio sanctissimae nostrae religioni illatum, ut ipsa in Poloniae Regno, et Russiarum Imperio penitus deleatur. Haud ignoramus, ex funestissima, et omnino damnanda rebellione idem Gubernium arripuisse occasionom ad tam dira contra catholicam Ecclesiam suscipienda consilia, dum rebellionis rei debitis modis cohiberi, et puniri poterant, quin Ecclesiae tam grave bellum inferetur. Atque ita Deo placuisset» ut nemo ex Ecclesiae potissimum Ministris se perniciosissimis fatalis huiusmodi perturbationis motibus immiscuisset. Nos quidem nunc denuo, uti alias, rebellionem summopere damnamus et reprobamus, omnesque fideles, ac praesertim ecclesiasticos viros monemus, et exhortamur, ut impia rebellionis principia ex animo abhorreant, detesten-
tur, ac, sublimioribus potestatibus subditi sint, illisque fideliter obediant in iis omnibus, quae I)ei, eiusque sanctae Ecclesiae legibus minime adversantur.
In tanto autem dolore non leve Nobis affert solatium eximia illorum Catholicorum virtus et constantia, qui licet tantopere divexati, tamen, Deo adiuvante in catholicae religionis professione stabiles et immoti permanent, ct malunt asperrima quaeque perpeti, quam ab eadem sanctissima religione, atque ab hac Apostolica Sede deficere.
Interim vero Dei, eiusque Ecclesiae, et Religionis causam Nobis divinitus commissam strenue tuentes, partesque Nostras Apostolica libertate explentes, in hoc amplissimo Vestro consessu Pontificiam Nostram attolimus vocem, et omnia decreta et acta a Russi co Gubernio in Religionis, Ecclesiae, et huius Apostolica^ Sedis iurium detrimentum edita, ac patrata summopere damnamus, reprobamus, et omnino irrita, ac nulla esse declaramus.
Verum sperare volumus fore, ut Serenissimus ac Potentissimus Russiarum Imperator, et Poloniae Rex Illustris serio considerans, catholicam religionem, eiusque suiatarem doctrinam firmissimum esse Imperiorum Regnorumque fundamentum, ac temporariae quoque populorum tranquillitati et felicitati maxime conducere, velit pro sua humanitate, et animi celsitudine iustissimis Nostris votis, ac postulationibus annuere, ac suprema sua auctoritate efficere, ut in vastissimi sui Imperii regionibus catholica Ecclesia, eiusque cultores a tot calamitatibus respirent, et iamdiu exoptatam assequantur pacem, et liberum suae religionis exercitium.
Ne desinamus autem, Venerabiles Fratres, assiduis, fervidisque precibus divitem in misericordia Deum in humilitate et contritione cordis nostri orare ct obsecrare, ut propitius respiciat super haereditatem suam, et exurgat in adjutorium populi sui, et Catholicam Ecclesiam tot undique iactatam procellis, tot afflictam periculis, tot dive-xatam calamitatibus divina Sua dextera protegat, adiuvet, defendat, eique optatissimam pacem, ac triumphum concedat.
IV.
Der Wohlehrw. Curat-Clerus wird auf das Gesetz hont 2. Mai 1864 über die Gemeinde-Ordnung für das Herzogthum Steiermark §. 71 aufmerksam gemacht, nach welchem Seelsorger und öffentliche Schullehrer bezüglich der Congrua von 3 tisch l ä g e n zu den direkten Steuern mit) überhaupt von Gemeindeumlagen nicht getroffen werden sollen. Wenn dennoch Fälle Vorkommen sollten, daß von Pfarr-Pfrüudnern, deren reines Einkommen die gesetzliche Congrua nicht übersteigt, Gemeindeumlagen gefordert werden, so ist dagegen unter Vorweisung der adjustirten Faßion bei der Gemeindevorstehung Einsprache zu erheben.
V.
Die allgemeine Pfarrkonkurs-Prüfung wird auch im laufenden Jahre in der fürstbischöflichen Residenz zu Marburg zweimal abgehalteu werden, und zwar von inclusive 7.—9. Mai und incl. 3.—5. September.
Die Gesuche mit Zulassung zu dieser Konkursprüfung sind durch das betreffende Dekanalamt wenigstens vierzehn Tage früher anher einzusenden.
F. B. Lavanter Ordinariat zu Marburg am 5. Februar 1867.
Jakob Maximilian,
Fürst-Bischof.
Druck von 6. Janschij» in Marburg.