Lavanter Discese.
Inhalt: I. Papae Leonis XIII. epistola encyclica ad Episcopos Hungariae. — II. Papae Leonis XII. epistola encyclica de Kosario Mariali. — III. Decretum S. C. Concilii de convellendis eradicandisque abusibus missarum celebrationem spectantibus. — IV. Decretum generale circa occursum et concursum festorum secundariorum cum festis primariis eorumque repositionem. — V. Decretum generale continens catalogum festorum. — VI. Statthaltern» Erlaß, betreffend dic Beglaubigung der für Deutschland bestimmten Civilstandsurkunden. — VII. Diöeesan-Nachrichten.
I.
Sanctissimi Domini Nostri Leonis divina providentia Papae XIII. epistola encyclica ad Episcopos Hungariae.
VENERABILIBVS FRATRIBVS PRIMATIBUS ARCIIIEPISCOPIS EPISCOPIS ALIISQVE LOCO-RVM ORDINARIIS IN HVNGARIA GRATIAM ET COMMVNIONEM CVM APOSTOLICA SEDE
HABENTI BVS
LEO PP. III.
VENER AB I LES ERAT RES SALVTEM ET APOSTOLICAM BENEDICTIONEM
Constanti Hungarorum in hanc Apostolicam Scdcin pietati observantiaeque paterna seni per Pontificum romanorum benevolentia mutuo cumulateque respondit ; Nosque ipsi praecipuae caritatis pro-videntiaeque testimonia nunquam passi sunms a vobis a gente vestra desideravi. Istiusmodi vero animum Nostrum singulari quadam ratione patefecimus, cum septeni ante annos maximi taustissimique eventus memoriam Hungaria celebravit. Hanc siquidem opportunitatem nacti, epistolam ad vos dedimus, Venerabiles Fratres, in eàque tum avitam Hungarorum fidem, virtutes et clare facta commemoravimus, tum etiam consilia vobiseum de rebus communicavimus, quae ad gentis istius salutem et prosperitatem, per haec tam infensa catholico nomini tempora, pertinere viderentur. Eadem vero causa idemque propositum Nos modo impellunt ut iterum ad vos perscribamus. — Sane in eo genere rerum, quae omnium animos istic postremo hoc tempore permoverunt, Apostolici officii Nostri ratio postulat, ut vos clerumque vestrum ad animorum constantiam, ad concordiam, ad alacritatem in erudiendis monendisque opportune populis curae vestrae concreditis enixius cohortemur. — Sed alia praeterea sunt apud vos, quae novam sollicitudinis causam Nobis afferunt : pericula intelligimus, quae religioni graviora quotidie impendent. — Haec enim vero, uti praecipuas curas cogitationesque Nostras ad se convertunt, ita maxime operam vestram, Venerabiles Fratres, vehementius efflagitant; eamque valde confidimus consiliis expectationique Nostrae parem omnino futuram.
Quod generatilo ad officia catholicorum attinet, tam acri praesertim insidiosaque institutorum Christianorum oppugnatione, maiorem in modum oportet ut universi serio naviterque perpendant quanti referat in omni temporum rerumque varietate salvam iiieolumemque esse in civitate religionem, itemque quantopere intersit perfectam stabilemque hac in re animorum consensionem retineri. Causa nimirum agitur de summo maximoque omnium bonorum, quae est sempiterna hominum salus, ncque minus de iis ipsis conservandis tuendisque rebus, quae in civili societate vel ad quietem vel ad veri nominis felici-
tatom impense expetuntur. — Ita plane excelsi illi viri, gratissiinaque omnis posteritatis memoria digni, sensere, (pii in eximium fortitudinis animi exemplum ubique gentium, quavis aetate, mirifico eluxerunt, seseque velut murum pro domo Dei impertierunt; non sua omnia solum, sed et vitam ipsam, religionis Ecclesia eque causa, parati profundere. — In quo pariter habet Hungaria vestra domestica exempla, empie, longo aetatum decursu, et multa et praeclara. Quin immo quod ipsa in catholica fide a Stephano rege et Apostolo suo accepta, fideliter constanterque permanserit, in hoc sane, praeter singulare Dei beneficium, agnoscendus est fructus firmissimi perpetuique gentis istius propositi ; quod nempe mature intellexerit quum de religione ageretur, de gloria nominis de ipsa incolumitate generis sui causam agi. Mirum vero quam generosas et insignes istiusmodi animorum affectio virtutes aluerit : quarum ope vel in summis temporum difficultatibus magnitudini periculorum 11011 dissimilem 11 ungar! fortitudinis constnn-tiaeqnc magnitudinem opposuerunt. Earum sane praesidio virtutum, quum iteratas Tartarorum incursiones, tum etiam diuturnos immanesquc Maliumcdanorum impetus invicti refutarunt : digni sane qui in hoc tam periculoso certamine ab exteris etiam gentibus, a principibus summis, maxime a romanis Pontificibus, omni adiuvarentur subsidio; ncque enim de fide tantummodo imperioque Hungarorum, sed de ipsa religione catholica, de Occidentis salute dimicabatur. — Simili ratione recentiorum saeculorum procellas, quae tam graves apud finitimas gentes edidere ruinas, etsi earum violentiam ipsa quoque sensit Hungaria, iacturasque fecit 11011 sane leves, sospes tamen effugit; effugietque in posterum si modo suus religioni stet honos, omnesque pernoscant quae sua cuiusque sint quotidiana officia, eaque diligentissime colant.
Atque ut ad ea veniamus, quae propositum Nostrum propius attingunt, haud mediocri profecto animi dolore perspeximus, praeter ea quae Hungariae legibus, uti alias compiesti sumnms, „cum „Ecclesiae iuribus discrepant et eius facultatem agendi minuunt ac professioni catholici nominis officiuntl), et alia fuisse postremi hisce annis vel publica auctoritate decreta vel acta, haud minus sane Ecclesiae ipsi rei que catholicae perniciosa : eo autem qui nunc est communium rerum vestrarum cursu, valde pertimescendum, ne longe graviora eveniant religioni damna. — Iamvero, quod nominatim pertinet ad ea rerum capita, quae ferventius apud vos proximo hoc tempore agitata sunt, vestrum est, Venerabiles Fratres, studiose concorditerque dare operam, ut omnes tum sacerdotes tum laici apprime agnoscant quid sibi liceat et a quo cavere debeant, ne contra naturalis divinae-que legis offendant praescripta. Et quoniam plerique vestrum de iis ipsis rebus animarum curatores iusseruut Apostolicae Sedis indicium, a vobismetipsis perrogatum, expectare, vestrum iam erit, Venerabiles Fratres, eosdem sacrorum administros sedulo admonere ut religioni habeant ne minimum quidem ab iis discedere quae Apostolica Sedes vel statuerit vel praeceperit: quod autem sacerdotibus 11011 liceat, planum est ne lai cis quidem hominibus illud licere. — Ceterum ad prohibendam plurimorum malorum vim, permagni ponderis est, ut animarum curatores nunquam desistant lfiulti-tudinem commonere, ut ab ineundis cum alienis a catholico nomine coniugiis, quantum fieri possit, abstineant. Probe intelligant fideles, notatumque animis habeant, ab eiusmodi coniugiis, quae semper Ecclesia detestata est, ex eo maxime esse abhorrendum, uti Nos ipsi alio loco ediximus2), „quod occasionem praebent vetitae societati et communicationi rerum sacrarum ; periculum religioni creant eoniugis catholici ; impedimento sunt bonae institutioni liberorum, et persaepe animos impellunt, ut cunctarum religionum aequam habere rationem assuescant, sublato veri falsique discrimine“.
Sed avitae Hungarorum religioni maiora impendent, uti monuimus, damna. Quotquot istic sunt inimici catholici nominis 11011 dissimulant profecto quid velint : nimirum, armis omnibus ad nocendum aptioribus, illud assequi ut Ecclesia resque catholica in deteriorem quotidie conditionem compellantur. Vos itaque, Venerabiles Fratres, vehementitis quam unquam alias hortamur, nulli ut labori parcatis, quo tantum periculum a grege vobis commisso a patria vestra propulsetis. — Illud imprimis curate atque efficite ut universi, exemplo et auctoritate vestra confirmati, religionis causam fortes et ani-
!) Epist. Kncycl. aci Episcopos Hung. die XXII. Aug. MDCCCLXXXVI. 8) Litt. Encycl. de Matrimonio christiano, an. MDCCCLXXX.
rnosi suscipiant, firmiter tueantur. Profecto, haud raro accidit, ncque enim reticebimus id quod est, ut nonnulli inter catholicos, quo tempore maxime deberent virtute constantifique summa eniti in tuendis viudicandisque Ecclesiae iuribus, specie quadam humanae prudentiae ducti, vel in diversa abeant, vel nimis in actione timidos remissosque se praebeant. Atqui facile perspicitur, istiusmodi agendi rationem periculis sane gravissimis aditum patefacere, praesertim si de iis agatur «jui vel auctoritate polleant vel in opinionibus multitudinis plurimum possint. Praeter enim quam quod officium deseritur i ustum ae debitum, haud levis plerumque offensionis affertur causa, et via intercluditur ad eam obtinendam servan-damque concordiam, quae facit ut omnes idem sentiant, idem suo facto comprobent. Qua sane re, catholicorum scilicet vel desidia vel dissensione, nihil potest inimicis catholici nominis optatius contingere : haec nempe illuc, quo proclive est, crebrius evadunt, ut inimicis ipsis liberum expeditumque ad peiora audenda locum reliquant. Oportet sane omnibus in rebus consilii prudentiam temperantiamque habere comites; Ecclesia ipsa vult in defensione veritatis consultam adhiberi agendi rationem: nihil tamen a germanae prudentiae legibus tam alienum, quam comittere ut religio impune vexetur, populi salus in discrimen adducatur.
Cum vero ad firmandam concordiam, aeque ac ad actuosam catholicorum hominum solertiam excitandam, mire efficacem salutaremque vim habeant, uti experiendo patet, annui eorumdem conventus, in quibus de re catholica, de piorum operum omnis generis incremento, Episcoporum ductu atipie auspiciis, communia consilia conferuntur ; ideo vehementer optamus ut ea naviter perficiantur, quae vosmet non multo ante, hac super re, opportune providisse cognovimus. Ncque enim dubitamus, conventus eiusmodi, qui ut aliis quoque in locis haberentur valde Nos auctores fuimus, rationibus vestris magnopere profuturos. — In eo etiam sedulo vos prospicere decet, ut in legumlatorum coctus ii viri spectatae religionis probatacque virtutis cooptentur, qui animum gerant tenacem propositi, videlicet ad Ecclesiae reique catholicae iura vindicanda promptum semper atque alacrem. — Videtis praeterea, Venerabiles Fratres, tum ephemeridum tum librorum ope, in id acriter incumbere qui ab Ecclesia dissident, ut errorum perversarumque opinionum venena late spargant in vulgus, mores bonos corrumpant, atipie ab actione vitae Christianae multitudinem abducant. Intelligant igitur homines vestri, tempus i am esse conari aliquid maius in hoc genere, omnique ratione efficere ut scripta scriptis opponantur, quae magnitudini certaminis paria existant, atque idonea malis remedia suppeditent.
Maxime vero, Venerabiles Fratres, studia vestra in puerorum atque adolescentium institutione fixa et locata esse volumus. Mens Nobis non est ea iterare, quae i am in iisdem ad vos litteris, initio commemoratis, exposuimus: facere tamen non possumus quin nonnulla, quae gravioris momenti sunt, breviter attingamus. — De primordiorum scholis, instandum urgendumque est, Venerabiles Fratres, ut curiones ceterique animarum curatores summo in eas studio continenter evigilent, maximasque ponant officii sui partes in alumnis sacra doctrina erudiendis. Tale vero munus, nobile atque grave, ne alienae procurationi permittant, sed ipsi sibi assumant habeantque carissimum, cum certum sit. a. sana piaque puerilis aetatis institutione, non familiarum solum, sed rei ipsius publicae incolumitatem magnam partem pendere. Ncque industriam solertiamque putetis ullam fore tantam, quin sit adhibenda maior ut scholae eiusmodi laeta quotidie incrementa capiant. Illud valde opportunum fuerit, in unaquaque Dioecesi Inspectores scholarum et dioecesanum et decanales constitui, quibuscum quotannis Episcopi de scholarum statu -et conditione, immo et de ceteris rebus ad fidem, ad mores, ad animarum curam pertinentibus, consilia conferant. Quod si necesse sit ut vel novae instituantur, pro locorum ratione, scholae, vel ut iam conditae amplificentur, minime dubitamus quin vestra, Venerabiles Fratres, multis iam explorata argumentis, itemque catholicorum hominum ex omni ordine liberalitas prompta sit et generosa adfutura.
De mediis vero, ut aiunt, deque maiorum disciplinarum scholis, perstudiose cavendum ne bona illa velut semina in animos puerorum infusa, misere in adolescentibus pereant. Quantum igitur vel agendo vel rogando potestis, tantum contendite, Venerabiles Fratres, ut eiusmodi pericula vel amoveantur vel minuantur: imprimisque pastoralis solertia vestra in eo valeat, ut praelectionibus de religione tradendis probi deligantur doctique viri, utque eae removeantur causae, quae salutarem atque
uberem earumdem fructum nimis saepe impediunt. — Ceterum, etsi Nobis bene cognitae sunt proba-taeque curae a vobismetipsis collatae ut istae studiorum optimorum sedes, quae ex auctorum mente in Ecclesiae atque Episcoporum potestate esse debent, tales perseverent, quales ab ipsis constitutae, maiorem tamen in modum vos hortamur, ut omni oblata opportunitate in id ipsum pergatis communi consilio, uti vestrum ius est et officium, incumbere. Quod enim dissentientibus a catholico nomine concessum est, aequitati pariter iustitiaeque repugnat id catholicis denegari : publice autem refert, ut quae a maioribus tam pie sapienter«pie instituta sunt, non in Ecclesiae fideique catholicae detrimentum, sed in utriusque tutelam ac praesidium, atque adeo in ipsius rei publicae bonum, perpetuo adhibeantur.
Hoc denique officii Nostri ratio exposcit, ut ea vobis impensissime commendemus, quae de adolescentibus clericis, de presbyteris in eis ipsis litteris habuimus commendata. — Profecto si vestrum est, Venerabiles Fratres, plurimum consilii atipie operae in recte instituenda omni inventu te ponere, multo vos magis in iis elaborare necesso est, qui in Ecclesiae spem adolescunt, ut nempe et sacerdotii honore digni sint et muneribus eius rite obeundis aptam pro temporibus virtutem praescierant. In quo quum praecipuas vigilantiae vestrae partes i ure sibi vindicent sacra Seminaria, alacriore in dies studio contendite ut optimis ea institutis floreant, abundentque adi umentis iis omnibus quae necessaria sunt ; ita sane ut, delectorum moderatorum disciplina, ad inores, ad virtutes sui ordinis proprias, atque ad decus omne doctrinae, vel divinae vel humanae, sacrorum alumni mature optimeque excolantur.
Quod vero ad fructuosam Cleri vestri actionem pertinet, hoc huius maxime est temporis, ut vestra, Venerabiles Fratres, sive in eo dirigendo concordia, sive in hortando monendoque solertia et caritas, sive in tuenda ecclesiastica disciplina firmitas officii eluceat singularis. — Vicissim quotquot sunt ex ordine cleri neccsse est ut Episcopis suis summa cum fide adhaerescant, eorum excipiant monita, consilia et coepta ad i uvent ; in perfunctione autem munerum sacrorum, in laboribus pro salute hominum sempiterna suscipiendis promptos semper alacresquc, caritate duce, sese impertiant. — Cum vero in omnes partes plurimum possint sacerdotum exempla, imprimis studeant, semetipsos vivam virtutis et continentiae formam oculis Christiani populi constanter exhibere. Caute vero videant, ne civilium vel politicarum rerum studiis plus nimio se dedant ; illudque saepe Pauli Apostoli meminerint:	Nemo
militans Deo, implicat se negotiis saecularibus : ut ei placeat, cui se probavit '). Certe, exteriorum providentiam, inoliente S. Gregorio Magno, in internorum sollicitudine rectum est non relinquere: nomi-natimque quum de religione tuenda aut dc communi bono provehendo agitur, non sunt profecto ea negligenda praesidia atque adiumonta quae tempus vel locus afferat. Summa tamen prudentia vigilan-tiaque opus est. ne scilicet gravitatem modumque transiliant sacri ordinis viri, et minus ipsi caelestia quam humana curare videantur. Aptissime idem Gregorine M. : „Saecularia itaque negotia aliquando ex compassione toleranda sunt, nunquam vero ex amore requirenda : ne cum mentem diligentis aggravant, hanc suo victam pondere ad ima de caelestibus mergant“2). — Illud etiam volumus, excitari a vobis qui curiis praesunt, ut ecclesiarum suarum peculium religiose custodiant diligcntissimcipic administrept : si qua vero et hoc in genere minus recta insederint, vos item aptam curationem pro munere admovete. — Praeterea valde opportunum censemus, studiosam a Clero conferri curam, ut quae istic sunt Sodalitates scu Confratcrnitates laicae in pristinum decus revirescant. Nempe de ea re agitur, quae non minus earumdem Sodalitatum, quam publicum spectet religionis bonum. Ut enim cetera omittamus, plurimum sane adiumenti vobis cleroque vestro talia Sodalitia attere possunt quum in excolendo ad pietatem, ad Christianam vitam populo, tum etiam in firmanda salutari illa, quam tantopere expetimus, animorum volnntatumque consensione.
Demum de iis omnibus, quae vel ad religionis fideique avitae tutelam, vel ad institutorum catholici nominis incrementum, vel etiam ad Cleri 'utriusque disciplinam pertinent, optimum sane salu-berrimumque fore arbitramur, Venerabiles Fratres, si consilia identidem inter vos conferre consueveritis, ea communi indicio decreturi, quae vel necessaria vel magis opportuna dignoveritis.
II. Tim. 2, 4.
2) Reg. Pastor. i>. 2, c. VII.
Futurum confidimus ut universi ex 1 lungaria catholici homines, tam plena periculi rerum suarum inclinatione perspecta, atque in his omnibus, quae diximus, paternae Nostrae sollicitudinis studio-sissimaeque erga ipsos voluntatis testimonium recognoscentes, animum viresque sumant; omnique, uti par est, religione consiliis monitisque Nostris obtemperent. Vobis autem, Venerabiles Fratres, itemque clero populoque catholico, una vel ut mente unoque animo pro religione strenue adlaborantibus aderit propitius Deus, maximeque felicem coe])tis vestris virtutem impertiet. Ncc deerit profecto in causa sanctissima i ustissima que summi Principis benevolum ac propensum studium, Apostolici inquimus Regis vestri, cuius vel ab initiis principatus sui late perspecta sunt in gentem vestram promerita.
Quo autem omnia secundum vota ac prospere cedant, magnas ad Deum preces et ipsi No-biscum adhibete, Venerabiles Fratres : potissime patrocinium interponite augustae Dei Genitricis ; turn etiam implorate fidem sancti Stephani Apostoli vestri, ut e caelo Hungariam suam benignus respiciat. in caque divinae beneficia religionis sancte inviolateque conservet. — Caelestium vero munerum auspicem et paternae Nostrae benevolentiae testem, Apostolicam benedictionem vobis, Venerabiles Fratres, clero populoque vestro universo, peramanter impertimus.
Datum Romae apud S. Petrum, die II Septembris An. MDCCCXCIII, Pontificatus Nostri decimo sexto.
LEO PP. XIII.
11.
Sanctissimi Domini Nostri Leonis divina providentia Papae XIII epistola encyclica de Rosario Mariali.
VENERABILIBVS FRATRIBVS PATRIARCHIS PRIMATI 15VS ARCHIEPISCOPIS ET EPISCOPIS AL1ISQVE LOCORVM ORDINARIIS PACEM ET COMMVNIONEM CVM APOSTOLICA SEDE
HABENTIBVS
LEO PP. XIII.
VENERABILES ERATU ES SALVTEM ET APOSTOLICAM BENEDICTIONEM
Laetitiae sanctae, quam Nobis annus quinquagesimus ab episcopali consecratione feliciter plenus adduxit, pergrata nimirum ex eo fuit accessio, quod omnes, per universitatem catholicarum gentium, non secus ac filios pater, consortes habuerimus, fidei et amoris significatione pulcherrima. In quo nova semper cum gratia agnoscimus et praedicamus Dei providentis consilium, et summe in Nosmetipsos benevolum et Ecclesiae suae haud leviter profuturum ; ncque minus avet animus, eiusdem beneficii optimam apud Deum conciliatricem, Matrem cius augustam, salutare laudibus et efferre. Huius quippe eximia caritas, quam diuturno varioque aetatis spatio sensimus Ipsi multis modis praesentem, praesentior in dies ante oculos fulget, atque animum suavissime afficiens, fiducia non humana confirmat. Caelestis Reginae vox ipsa exaudiri videtur, Nos benigne tum erigentis in asperrimis Ecclesiae temporibus, tum consilii copia ad instituta communis salutis proposita adiuvantis, tum etiam admonentis ut pietatem omnemque virtutis cultum in christiano populo excitemus. Talibus respondere optatis iam pluries antehac ineundum Nobis sanctumque fuit. In fructibus autem qui hortationes Nostras, ipsa auspice, sunt consecuti, dignum est quod commemoremus, perampla religioni sacratissimi cius liosarii allata esse incrementa; hanc in rem sodalitiis quoque piorum qua auctis qua constitutis, scriptis docte opportuneque in vulgus editis, ipsis elegantiorum artium nobilissimis ornamentis inductis. — Nunc vero perinde ac si eamdem studiosissimae Matris excipiamus vocem, qua urgeat, Clama, ne cesses, rursus de mariali Rosario vos
alloqui libet, Venerabiles Fratres, appetente octobri ; quem mensem esse ei devotum, acceptissimo eiusdem Rosarii ritu, consuimus, tributis sacrae indulgentiae praemiis. Oratio tamen Nostra non eo proxime spectabit ut addamus, vel laudem precationi ex se praestantissimae, vel fidelibus stimulos ad eam sanctiore usu colendam ; verum de nonnullis dicemus lectissimis bonis, quae inde hauriri possunt, temporum et hominum rationi maxime opportunis. Sic enim Nobis persuasissimi»» est, religionem Rosarii, si tam rite colatur, ut vim insitam virtutemque proferat suam, utilitates, non singulis modo, sed omni etiam reipublicae esse maximas parituram.
Nemo est quem fugiat, quantum Nos, pro supremi Apostolatus munere, ad civile bonum conferre studuerimus, ac porro parati simus, sic Deus adsit, conferre. Nam, qui imperio potiantur, eos saepe monuimus, ne perferant leges per easque agant, nisi ad normam aequissimam divinae Mentis ; cives autem, qui ceteris, sive ingenio, sive partis meritis, sive nobilitate fortunisque antecellant, crebro adhortati sumus ut, consiliis collatis et viribus, res maximas potissimasque civitatis tueantur et provehant. — »Sed vero nimis multa sunt, quibus, ut modo est civilis consociatio, publicae disciplinae vincula infirmentur, atipie populi a insta morum honestate persequenda abducantur. Iam Nobis tria praecipue videntur teterrima in communis boni perniciem : ea sunt, modestae vitae, et actu,oene fastidium; horror patiendi ; futurorum, quae speramus, oblivio.
Querimur Nos, ipsique fatentur ultro ac dolent qui omnia revocant ad naturae lumen et utilitatem, vulnus humanae societati, idque vehemens, ex eo infligi, quod officia virtutesque negliguntur, quae genus vitae exornant tenue et commune. Hinc enimvero, in domestica consuetudine debitam natura obedientiam a liberis detrectari proterve, omnis impatientibus disciplinae, nisi si quae est voluptaria et mollis. Hinc opifices suis se artibus removere, defugere labores, nec sorte contentos, altiera suspicere, improvidam quamdam expetentes aequationem bonorum : similia multorum studia, ut, natali rure relicto, urbium rumores capiant effusasque illecebras. Hinc inter ordines civitatum aequilibritas nulla ; nutare omnia, animos simultatibus invidiaque torqueri, ius conculcari palam, eos denique, qui spe sint falsi, per seditionem et turbas publicam tentare pacem, iisque obsistere quorum est illam tutari. — Contra haec curatio petatur a Rosario mariali, quod simul certo precum ordine constat et pia mysteriorum Christi Servatoris et Matris commentatione. Nempe gaudiorum mysteria probe et ad vulgus enarrentur, ac, vel uti picturae quaedam imaginesque virtutum, in oculis hominum constituantur : perspiciet quisque, quam ampla inde quamque facilis, ad vitam honeste componendam, offeratur documentorum copia, mira animos suavitate allicientium. — Obversatur Nazarcthana domus, terrestre illud divinumque sanctimoniae domicilium. Quantum in ea quotidianae consuetudinis exemplar ! quae societatis domesticae omnino perfecta species! »Simplicitas ibi morum et candor ; animorum perpetua consensio ; nulla ordinis perturbatio ; observantia mutua ; amor denique, non ille fucatus et mendax, sed qui officiorum assiduitate integre vigens, vel oculos intuentium rapiat. Illic datur quidem studium ea parando quae suppeditent ad viytum et cultum ; id vero in sudore vultus, et ut ab eis, qui, parvo contenti, potius agant ut minus 'egeant, quam ut plus habeant. Super haec omnia, summa tranquillitas mentis, par animi laetitia ; quae duo recte factorum conscientiam nunquam non comitantur. — Quarum exempla virtutum, modestiae nimirum ac demissionis, laborum tolerantiae et in alios benevolentiae, diligentiae tenuium officiorum quae sunt in quotidiana vita, cetera demum exempla, simul atque concipiantur sensim animis alteque insideant, sensim profecto in eis optata consiliorum morumque mutatio eveniet. Tum sua cuique munera, nequaquam despecta erunt et molesta, sed grata potius et delectabilia : atque, jucunditate quadam aspersa, enixius ad probe agendum conscientia officii valebit. Ex eo mores in omnes partes mitescent ; domestica convictio in amore et deliciis erit; usus cum ceteris plus multo habebit sincerae observantiae et caritatis. Quae quidem, ex homine singulari, si late in familias in civitates, in universum quempiam populum traducantur, ut ad haec instituta moderentur vitam ; quanta inde reipublicae emolumenta sint obventura, apertum est.
Alterum, sane funestissimum, in quo deplorando nimii nunquam simus, eo quia latius in dies deteriusque inficiat animos, illud est, recusare dolorem, adversa et dura acriter propulsare. Pars enim
hominum maxima tranquillam animorum libertatem non iam sic habent, ut oportet, tamquam praemium iis propositum qui virtutis fungantur munere, ad pericula ad labores invicti : sed cbimnentitiam quamdam civitatis perfectionem cogitant, in qua, omni ingrata re submota, cumulata sit delectationum huius vitae complexio. Porro ex tam acri effrenataque beate vivendi libidine proclive est ut ingenia labefactentur ; quae, si non penitus excidunt, at enervantur tamen, ut vitae malis abiecte cedant miserabiliterque succumbant. — In hoc etiam discrimine, plurimum quidem opis ad spiritus roborandos (tanta exempli auctoritas est) ex manali Rosario expectari licet; si dolentia, quae vocantur, mysteria, vela primis puerorum aetatulis, ac deinceps assidue, tacita suavique contemplatione versentur. Videmus per ea Christum, auctorem et consummatorem Fidei nostrae, coepisse facere et docere; ut, quae genus nostrum de laborum dolorumque perpessione docuisset, eorum in ipso exempla peteremus, et ita quidem ut, quae-cumque difficiliora perpessu sunt, ea sibi ipse toleranda magna voluntate susceperit. Maestitia videmus confectum, usque eo ut sanguine totis artubus veluti sudore, manaret. Videmus vinculis, latronum more, constrictum; indicium pessimorum subeuntem; diris, contumeliis, falsis criminibus impetitum. Videmus flagellis caesum; spinis coronatum; suffixum cruci; indignum habitum qui diu viveret, dignum qui succlamanto turba periret. Ad haec, Parentis sanctissimae aegritudinem reputamus, cuius animam doloris gladius, non attigit modo, sed pertransivit, ut mater dolorum compellaretur et esset. — Virtutis tantae specimina qui crebra cogitatione, non modo oculis, contempletur, quantum ille profecto calebit animo ad imitandum! risto ei quidem maledicta telus et spinas germinet ac tribulos, mens aerumnis prematur, morbis urgeatur corpus; nullum erit, sive hominum invidia, sive ira daemonum, invectum malum, nullus publicae privataeque calamitatis casus, quae non ille evincat tolerando. 1 line illud recte, Facere et pati fortia christianum est; christianus etenim, quicumque habeatur merito, Christum patientem 11011 subsequi nequaquam potest. Patientiam autem dicimus, non inanem animi ostentationem ad dolorem obdurescentis, quae quorumdam fuit veterum philosophorum ; sed quae, exemplum ab illo transferens qui, proposito sibi gaudio, sustinuit crucem, confusione contemptaV, ab ipsoque opportuna gratiae exposcens auxilia, perpeti aspera nihil renuat atque etiam gestiat, perpessionemque, quantacumque ea fuerit, in lucris ponat. Habuit catholicum nomen, ac sane habet, doctrinae huius discipulos praeclarissimos, complures ubique ex omni ordine viros et feminas, qui, per vestigia Christi Domini, iniurias acerbitatesque omnes pro virtute et religione subirent, illud Didyrni, re magis quam dicto, usurpantes:	Farnus et
nos, et moriamur cum eo2). — Quae insignis constantiae facta etiam atque etiam multiplicentur splendide, unde praesidium civitati, Ecclesiae virtus augescat et gloria !
Tertium malorum caput, cui quaerenda est medicina, in hominibus maxime apparet aetatis nostrae. Homines enim superiorum temporum, si quidem terrestria, vel vitiosius, adamabant, fere tamen non penitus aspernabantur caelestia: ipsi ethnicorum prudentiores, hanc nobis vitam hospitium esse, non domum, commorandi diversorium, non habitandi, datum docuerunt. Qui nunc vero sunt homines, etsi Christiana lege instituti, fluxa praesentis aevi bona plerique sic consectantur, ut potiorem patriam in aevi sempiterni beatitate, non memoria solum elabi, sed extinctam prorsus ac deletam per summum dedecus velint ; frustra commonente Paulo :	Non habemus hic manentem civitatem, sed
futuram inquirimus3). Cuius rei explorantibus causas, illud in primis occurrit, quod multis persuasum sit, cogitatione futurorum caritatem dirimi patriae terrestris reique publicae prosperitatem convelli : quo nihil profecto odiosius, ineptius nihil. Etenim non ea sperandarum natura est rerum, quae mentes hominum sibi sic vindicent, ut eas a cura omnino avertant praesentium bonorum; quando et Christus regnum Dei edixit quaerendum, primum id quidem, at non ut cetera praeteriremus. Nam usura praesentium rerum, quaeque inde honestae habentur delectationes, si virtutibus vel augendis vel remunerandis adiumento sunt; item, si splendor ct cultus terrenae civitatis, ex quo mortalium consociatio magnifice illustratur, splendorem ct cultum imitatur civitatis caelestis; nihil est quod rationis participes
') Hebr. XII, 2. a) Ioann. XI, 10. 8) Ilebr. XIII, 14.
dedeceat, nihil quod consiliis adversetur divinis. Auctor est euini naturae Deus idemque gratiae ; non ut altera alteri officiat atque inter se digladientur, sed ut amico quodam foedere coeant, ut nempe, utraque duce, immortalem illam beatitatem, ad quam mortales nati sumus, faciliore velati via, aliquando contingamus. — At vero homines voluptarii, scsc unice amantes, qui cogitationes suas omnes in res caducas humiliter abiiciunt, ut se tollere altius nequeant, ii, potius «piam a bonis quibus fruantur aspectabilibus aeterna appetant, ipsum plane amittunt aeternitatis aspectum, ad conditionem prolapsi indignissimam. Ncque enim divinum Numen graviore ulla poena multare hominem possit, quam quum illum blandimenta voluptatum, bonorum sempiternorum immemorem, omni vita consectari permiserit. — A quo tamen periculo ille profecto aberit «pii, pietate Rosarii usus, quae in illo proponuntur a gloria mysteria, attenta repetet frequentique memoria. Mysteria etenim ea sunt, in quibus clarissimum Christianis mentibus praefertur lumen ad suspicienda bona, quae, etsi obtutum oculorum effugiunt, sed certa tenemus fide praeparasse Deum diligentibus se. Docemur inde, mortem, non interitum esse omnia tollentem atque delentem, sed migrationem cornimitationemque vitae. Docemur, omnibus in caelum cursum patere ; quumque illo Christum cernimus remeantem, reminiscimur felix cius promissum : Vado parare vobis locum. Docemur, fore tempus quum absterget Deus omnem lacrimam ab oculis nostris, et neque luctus, ncque clamor, neque dolor erit ultra; sed semper cum Domino erimus, similes Dei, quoniam videbimus eum siculi est; poti torrente voluptatis eius, Sanctorum cives, in magnae Reginae et Matris beatissima communione. — Haec autem considerantem animum inflammari necesse est, atque tum illud iterare Viri sanctissimi : Quam sordet tellus, dum caelum aspicio! tum eo uti solatio, quod momentaneum et leve tribulationis nostrae aeternum gloriae pondus operatur in nobis. Enimvero una haec est ratio praesentis temporis cum aeterno, terrestris civitatis cum caelesti apte iungendae; hac una educuntur fortes animi et excelsi. Qui quidem, si magno numero censeantur, dignitas ct amplitudo stabit civitatis; florebunt quae vera, «piae bona, quae pulchra sunt, ad normam illam expressa quae omnis veritatis, bonitatis, pulchritudinis summum est principium et fons perennis.
Iam videant omnes, quod principio posuimus, quarum sit utilitatum fecunda marialis Rosarii virtus, et quam mirifice possit ad temporum sananda mala, ad gravissima civitatis damna prohibenda. - Istam vero virtutem, ut facile cognitu est, illi praecipue uberi usque percepturi erunt qui cooptati in sacra Rosarii Sodalitia, peculiari et inter se fraterna coniunctione et erga sanctissimam Virginem obsequio prae ceteris commendantur. Haec enim Sodalitia, auctoritate romanorum Pontificum comprobata, ab eisque donata privilegiis ct muneribus indulgentiae, suo palam ordine ac magisterio reguntur, conventus statis habent temporibus, praesidiis optimis instruuntur quibus sancte vigeant et ad commoda etiam societatis humanae conducant, llaee sunt vel uti agmina ct acies, praelia Christi per sacratissima eius mysteria pugnantes, auspice et duce Regina caelesti: «piorum illa supplicationibus, ritibus, pompis quam adsit propitia, praeclare omni tempore patuit, magnifice ad Echinadas. — Magno igitur studio in talibus Sodalitiis condendis, amplificandis, moderandis par est contendere et eniti, non unos inquimus alumnos Dominici Patris, quamquam illi ex disciplina sua debent summopere, sed quotquot praeterea sunt animarum curatores, in sacris praesertim aedibus ubi illa iam habentur legitime instituta. Atque etiam Nobis maxime in votis est, ut qui sacras expeditiones ad Christi doctrinam, vel inter barbaras gentes invehendam vel apud excultas confirmandam obeunt, hac item in re elaborent. — Ipsis omnibus hortatoribus, minime dubitamus, quin multi e Christifidelibus animo alacres futuri sint, qui tum eidem Sodalitati dent nomen, tum eximie studeant bona intima, quae exposuimus, assequi, illa nimirum quibus ratio et quodammodo res Rosarii continetur. Ab exemplo autem Sodalium maior quaedam reverentia et pietas erga ipsum Rosarii cultum ad ceteros manabit fideles, «pii ita excitati, ampliores impendent curas ut, quod Nobis desideratissimum est, eoriumlem salutarium bonorum copiam abunde participent.
Haec Nobis igitur praelucet spes, hac ducimur atque in tantis rei publicae damnis valde recreamur: quae ut plena succedat, ipsa exorata efficiat Rosarii inventrix et magistra, Dei et hominum Mater, MARIA. Fore autem vestra omnium opera, Venerabiles Fratres, confidimus, ut documenta et vota Nostra ad familiarum prosperitatem, ad pacem populorum et omne bonum eveniant. — Interea
divinorum munerum auspicem ac benevolentiae Nostrae testem, vobis singulis et clero .populoque vestro Apostolicam benedictionem paramanter in Domino impertimus.
Datum Romae apud S. Petrum die VI II Septembris anno MDCCCXCIII, pontificatus Nostri sextodecimo.
LEO PP. XIII.
III.
Decretum 8. C. Concilii de convellendis eradicandisque abusibus missarum celebrationem spectantibus.
Vigilanti studio convellendis eradicandisque abusibus missarum celebrationem spectantibus iugiter incubuit baeó 8. C., pluraque edidit decreta, quibus omne hae in re damnabile lucrum removeri voluit, piasque testantium voluntates et obstrictam benefactoribus fidem ad amussim servari religiose« >ue custodiri mandavit.
Quapropter ad cohibendam pravam quorumdam licentiam qui ad ephemerides, libros aliasque merces facilius cum clero commutanda missarum ope utebantur, nonnulla constituit, eaque, Pio PP. IX fel. ree. approbanto, edi et Ordinariis nota fierit curavit ut ab omnibus servarentur. Propositis namque inter alia sequentibus dubiis :
„I. an turpe mercimonium sapiat, ideoque improbanda et poenis etiam ecclesiasticis, si opus fuerit, coercenda sit ab Kpiscopis eorum bibliopolarum vel mercatorum agendi ratio, qui adbibitis publicis invitamentis et praemiis, vel alio quocumque modo missarum eleemosytias colligunt, et sacerdotibus, quibus eas celebrandas, committunt, non pecuniam, sed libros aliasve merces rependunt :
II. an haec agendi ratio ideo cohonestari valeat, vel quia, nulla facta imminutione, tot Missae a memoratis collectoribus celebrandae committuntur, quot collectis eleemosynis respondeant, vel quia per eam pauperibus sacerdotibus eleemosynis missarum carentibus subvenitur:
III. an huiusmodi eleemosynarum collectiones et erogationes tunc etiam improbandae et coercendae, ut supra, sint ab Episcopis, quando lucrum, quod ex mercium cum eleemosynis permutatione hauritur, non in proprium colligentium commodum, sed in piarum institutionum et bonorum operum usum vel incrementum impenditur :
IV. an turpi mercimonio concurrant, ideoque improbandi atipie etiam coercendi, ut supra, sint ii, «pii acceptas a fidelibus vel locis piis eleemosynas missarum tradunt bibliopolis, mercatoribus, aliisque earum collectoribus, sive recipiant, sive non recipiant quidquam ab iisdem praemii nomine :
V. an turpi mercimonio concurrant, ideoque improbandi et coercendi, ut supra, sint ii qui a dictis bibliopolis, et mercatoribus recipiunt pro missis celebrandis libros aliasve merces, harum pretio sive imminuto sive integro :
VII. an liceat Episcopis sine speciali S. Sedis venia ex eleemosynis missarum, quas fideles celebrioribus Sanctuariis tradere solent, aliquid detrahere, ut eorum decori et ornamento consulatur, quando praesertim ea propriis reditibus careant:“
in peculiari conventu anni 1874 S. C. resolvit :
„A<1 I. Affirmative.
Ad II. Negative.
Ad III. IV. et V. Affirmative.
Ad VII. Negative, nisi de consensu oblatorum. “
Sed cum postremis hisce annis constiterit, salutares huiusmodi dispositiones ignorantia aut malitia saepius neglectas fuisse, et abusus hac in re valde lateque invaluisse, Eminentissimi Patres S. C. Tridentini interpretes ac vindices, rebus omnibus in duplici generali conventu mature perpensis, officii sui esse duxerunt, quod pridem decretum erat in memoriam plenamque observantiam denuo apud omnes revocare, et opportuna insuper sanctione munire.
Praesenti itaque decreto statuunt, ut in posterum si quis ex sacerdotali ordine contra enunciata decreta deliquerit, suspensioni a divinis S. Sedi reservatae et ipso facto incurrendae obnoxius sit : clericus autem sacerdotio nondum initiatus eidem suspensioni quoad susceptos ordines similiter subiaceat, et inhabilis praeterea fiat ad superiores ordines recipiendos : laici demum excommunicatione latae sententiae Episcopis reservata obstringantur.
Praeterea cum experientia docuerit, mala quae deplorantur ex eo potissimum originem viresque ducere, quod in quorumdam privatorum manus maior missarum numerus congeritur quam insta necessitas exigit, ideo iidem Eminentissimi Patres, inhaerentes dispositionibus a Romanis Pontificibus, ac praesertim ah Urbano Vili et Innocenti«) XIII in const. Cum saepe contingat, alias datis, sub gravi obedientiae praecepto decernunt ac mandant, ut in posterum omnes et. singuli ubique locorum beneficiati et administratores piarum causarum aut utcumque ad missarum onera implenda obligati, sive ecclesiastici sive laici, in fine cuiuslibet anni missarum onera, quae reliqua sunt, et quibus nondum satisfecerint, propriis Ordinariis tradant iuxta modum ah iis definiendum. Ordinarii autem acceptas missarum intentiones cum adnexo stipendio primum distribuent inter sacerdotes sibi sublectos qui eis indigere noverint: alias deinde aut 8. Sedi, aut aliis Ordinariis committent, aut etiam, si velint, sacerdotibus aliarum dioeceseon, dummodo sibi noti sint, omnique exceptione maiores, et legitima documenta edant inter praefixum congruum tempus quibus de exacta earumdem satisfactione constet.
Denique, revocatis quihuscumquo induitis et privilegiis usque nunc concessis quae praesentis decreti dispositionibus utcumque adversentur, 8. Congregatio curae et officio singulorum Ordinariorum comittit, ut praesens decretum omnibus ecclesiasticis suae jurisdictioni sublectis, aliisque quorum ex praescriptis interest, notum sollicite faciant, ne quis in posterum ignorantiam allegare, aut ah huius decreti observantia se excusare quomodolibet possit: et insuper ut sive in sacra Visitatione sive extra sedulo vigilent, ne abusus hac in re iterum inolescant.
Facta autem de his omnibus relatione Sanctissimo D. N. Leoni P. P. XIII per infrascriptum 8. Congregationis Praefectum, Sanctitas Sua hoc Eminentissimorum Patrum decretum ratum habuit confirmavit atque edi mandavit, contrariis quibuscumque minime obstantibus.
Datum Romae, dic 25 Mali 1893.
ALOYSIUS Card. E.pus Sahincnsis Praefectus.
IV.
Decretum generale circa occursum et concursum festorum secundariorum cum festis primariis, eorumque repositionem.
lamdudum apud viros sacrae liturgiae peritos quaestio agebatur gravissimi sane momenti quoad praeeminendam inter festa primaria et secundaria eiusdem ritus. Verum hac controversia nondum composita, identidem Sacra Rituum Congregatio peculiaribus in casibus responsa dedit, ac plura particularia edidit Decreta, quin umquam rem per generale Decretum definiret. Quum vero hisce postremis temporibus in eiusmodi quaestione maxima esset discrepantia ex multiplici atque opposita penes scriptores
L. SALPATI Secretarius.
sacrae liturgiae Rubricarum interpretatione ; necessarium duxit Apostolica Sedes unicam tandem normam statuere, quae ubique et ab omnibus, praesertim in ordine Divini Officii uniformiter redigendo, servaretur. Quocirca Sanctissimus Dominus Noster Leo Papa XIII. commisit R. P. D. Augustino Gaprara, 8. Fidei Promotori, ut votum ex officio exararet, in Ordinariis Sacrorum Rituum Congregationis Comitiis discutiendum ; posteaquain diversae ea de re a viris in Rubricarum scientia peritis habitae fuerunt sententiae, elueubrationibus multa eruditione exornatis.
Quibus omnibus praelo cusis, communicatisque una cum voto praefati 8. Fidei Promotoris, in Ordinario Sacrorum Rituum Congregationis Coetu, subsignata die ad Vaticanum coadunato, a me in-frascripto Cardinali, eidem Sacrae Congregationi Praefecto et Relatore, sequens Dubium propositum fuit, videlicet : An festa secundaria Domini, B. Mariae Virg., Angelorum, Ss. Apostolorum, aliorumque Salictorum praeferenda sint festis Primariis eiusdem ritus et classis, sed minoris personalis dignitatis, tam in occursu, quam in concursu, et in eorumdem repositione?
Itaque Eminentissimi ac Reverendissimi Patres sacris tuendis Ritibus praepositi, mature perpensis rationibus tum a memoratis viris, tum a R. P. D. Promotore 8. Fidei adductis, ita rescribendum consuerunt : In voto II. P. D. Promotoris Fidei, nimirum: Festa Primaria, utpote solemniora, aliis secundariis in casu praeferenda esse tam in occursu quam in concursu, ad formam Rubricae X. de Translatione festorum n. (i. Quod si eadem festa transferri contingat, in illorum repositione servetur ordo praescriptus in memorata Rubrica n. 7 ; et fiat catalogus festorum, quae uti Primaria, vel secundaria, retinenda sunt. Die 27 Iunii 1803.
Demum bis omnibus Sanctissimo eidem Domino Nostro relatis per me ipsum infrascriptum Cardinalem Praefectum, Sanctitas Sua sententiam eiusdem Sacrae Congregationis ratam habuit, et continuavit, iussitque ita, et non aliter Rubricarum praescripta hac in re esse interpretanda : Rescripta, seu Decreta, tum generalia tum particularia, in contrarium facientia suprema auctoritate sua penitus abrogando. Die 2 Iulii, anno eodem.
CAIETANUS GARD. ALOISI-MASELLA,
.	8.	R. C. Praefectus. •
Loco «p Sigilli.
VINCENTIUS NUSSI,
8. Ii. G. Seeretarius.
V.
Decretum generale continens catalogum festorum.
Iuxta Decretum diei 2 lulii nuper elapsi, quum a me infrascripto Cardinali Sacrae Rituum Congregationi Praefecto, et Relatore in Ordinariis Comitiis, subsignata die ad Vaticanum coadunatis, proposita fuerit approbanda Catalogus Festorum, quae uti primaria vel secundaria retinenda sunt ; Eminentissimi et Reverendissimi Patres Sacris tuendis Ritibus praepositi, audito voce et scripto R. P. D. Augustino Caprara 8. Fidei Promotore, ita rescribere rati sunt : AFFIRMATIVE; evecto ad ritum Duplicis Maioris, in Kalendario universali, festo Dedicationis Basilicae Sanctissimi Salvatoris, si Sanctissimo placuerit. Catalogus vero ita se habeat:
FESTA PRIMARIA
IN CALENDARIO UNIVERSALI
§ I. Duplicia Primae Classis.
Nativitas Domini. — Epiphania Domini. — Pascha Resurrectionis. — Ascensio Domini. — Pentecostes. — Festum Corporis Christi. — Assumptio, et Immaculata Conceptio B. M. V. — Nativitas
2*
8. Ioannis Baptistae. — Festum 8. Iosepli Sponsi B. M. V. — Festum Ss. Apostolorum Petri et Pauli.
— Festum Omnium Sanctorum. — Dedicatio propriae Ecclesiae. — Patronus, vel Titulus Ecclesiae. — Patronus Principalis Regionis, vel Dioecesis, aut loci.
§ II. Duplicia Secundae Classis.
Circumcisio Domini. — Festum Sanctissimae Trinitatis. — Purificatio B. Mariae V. — Annuntiatio B. Mariae V. — Visitatio B. Mariae V. — Nativitas B. Mariae V. — Dedicatio 8. Michaelis Arcàngeli. — Natalitia Undecim Apostolorum. — Festa Evangelistarum. — Festum S. Stephani Pro-tomartyris. — Festum Ss. Innocentium Martyrum. — Festum S. Laurentii Martyris. — Festum S. Annae, Matris B. M. V. — Festum S. Ioachim, Patris B. M. V.
§ 111. Duplicia Maiora per Annum.
Transfiguratio Domini. — Dedicatio Basilicae Sanctissimi Salvatoris. — Dedicatio 8. Mariae ad Nives. — Festum Ss. Angelorum Custodum. — Dedicatio Basilicarum Ss. Petri et Pauli Apostolo-rum. — Festum S. Barnabae. — Festum S. Benedicti Abb. — Festum S. Dominici C. — Festum 8. Francisci C. — Festum Patronorum minus Principalium.
§ IV. Alia duplicia per Annum.
Dies Natalitia, vel (piasi Natalitia uniuscuiusque Sancti.
PRO ALIQUIBUS LOCIS.
S. Oabrielis Arcàngeli. — S. Raphaelis Arcàngeli. — Dies Natalitia, vel (piasi Natalitia uniuscuiusque Sancti. — Commemoratio Sanctorum, quorum Corpora, vel Reliquiae in Ecclesiis Dioeceseos asservantur.
FESTA SECUNDARIA
IN CALENDARIO UNIVERSALI
§ T. Duplicia Primae Classis.
Sacratissimi Cordis Iesu.
§ II. Duplicia Secundae Classis.
Festum Sanctissimi Nominis Iesu. — Festum Inventionis 8. Crucis. — Festum Pretiosissimi Sanguinis D. N. I. C. — Solemnitas Sanctissimi Rosarii B. M. V. — Festum Patrocinii 8. Ioseph.
§ III. Duplicia Maiora.
Exaltatio 8. Crucis. — Duo festa Septem Dolorum B. M. V. — Commemoratio B. M. V. de Monte Carmelo. — Festum Sanctissimi Nominis B. M. V. — Festum de Mercede B. M V. — Praesentario B. M. V. — Apparitio 8. Michaelis Arcàngeli. — Decollatici 8. Ioannis Baptistae. — Cathedra 8. Petri Ap., utraque. — Festum eiusdem ad Vincula. — Conversio, et Commemoratio S. Pauli Ap. — Festum 8. Ioannis ante portam Latinam.
PRO ALIQUIBUS LOCIS.
Officia Mysteriorum et Instrumentorum Passionis D. N. I. C. — Sanctissimi Redemptoris. — Sanctae Familiae Iesu, Mariae, Ioseph. — Sanctissimi Cordis Mariae. — Desponsationis, Maternitatis, Puritatis, Patrocinii B. M. V. — Translationis Almae Domus B. M. V. — Exspectationis Partus B. M. V.
— B. M. V. Auxilium Christianorum. — Prodigiorum B. M. V. — Apparitionis B. M. V. Immaculatae. — Commemoratio Omnium Ss. Summorum Pontificum.
Item alia quaecumque festa sive Domini, sive B. M. V. sub aliquo peculiari titulo, sive Sanctorum, praeter eornmdem natalem diem, uti Inventionis Corporum, Translationis, Receptionis, Patrocinii, et bisce similia.
Die 22 Augusti 1893.
Facta postmodum Sanctissimo Domino Nostro Leoni Papae XIII. tlo bis omnibus relatione per me ipsum infrascriptum Cardinalem Praefectum, Sanctitas Sua duplicem Catalogum, pronti superius exstat, approbavit ac vulgari praecepit ; elevato ad ritum duplicem maiorem, una cum festo Dedicationis Basilicae Sanctissimi Salvatoris, festo etiam Dedicationis Basilicarum Ss. Petri et Pauli Apostolorum. Die 27, iisdem mense et anno.
CAI ETAN US Card. ALOISI-M ASELLA
S. 1t. C. Praefectus.
Loco Sigilli
VINCENTIUS NUSSI
8. R. C. Secretarius.
VI.
Slatthatterei-Erlaß
brlrrffriib Dir Beglaubigung der für Drutld|laiib brUimmtrn CinilHiiiibsurhuiibrii.
Die hochlöbliche k. k. Statthalterei in Graz hat unterm 7. August 1893, Z. 20.090, Nachstehendes anher mitgetheilt:
„Laut Erlasses des hohen k. k. Ministeriums des Innern vom 24. Juli 1893 Z. 12.422 hat die kaiserlich deutsche Botschaft in Wien bei dem k. und k. Ministerium des Aeußern den Uebelstand zur Sprache gebracht, daß die von hierländigen Pfarrämtern ausgestellten für Deutschland bestimmten Civilstandsurkunden häufig des im Sinne des Legalisirungsvertrages mit dem deutschen Reiche vom 25. Februar 1880 R.-G.-Bl. Nr. 85 erforderlichen Beglaubigungsvermerkes der zuständigen politischen Behörde entbehren, woraus für die Partheien namentlich bei Eheschließungen vielfache Weiterungen entstehen.
Auch mürbe ans Fülle hi »gewiesen, in welchen das Ansuchen um Legal isiruug der gedachten Matrikenauszüge seitens der politischen Behörde abgelehnt wurde, weil die Beglaubigung nicht erforderlich sei.
Infolge Zuschrift des hohen k. und k. Ministeriums des Aeußern vom 22. Mai 1893 Z. 19.935/7. an das hohe k. k. Ministerium des Innern mtb des obcitirten Erlasses dieses hohen k. k. Ministeriums beehrt fid) die k. k. Statthalterei, das hochwürdige fürstbischöfliche Lavanter Ordinariat diensthöflichst zu ersuchen, die mit der Matrikenführung betrauten Organe auf die Bestimmungen des Artikels III der erwähnten Convention gefälligst aufmerksam machen zu wollen."
Der besagte Artikel 111 des Legalisirungsvertrages vom 25. Februar 1880 zwischen Oesterreich-Ungarn und dein Deutschen Reiche (R.-G.-Bl. Nr. 85) hat nun folgenden Wortlaut:
„Auszüge aus den Kirchenbüchern über Taufen, Trauungen oder Todesfälle, welche in Deutschland unter dem Kirchensiegel ertheilt werden, bedürfen der Beglaubigung durch das für den betreffenden Sprengel zuständige Civilgericht und außerdem einer von diesem Gerichte darüber auszustellenden Bescheinigung, daß der Aussteller des Auszuges zur Ertheilung desselben befugt sei.
Werden dergleichen Auszüge vvu einem deutschen Militärgeistlichen ausgestellt, so ist die Beglaubigung, sowie die Bescheinigung von dem Militärgerichte zu ertheilen.
Ju Oesterreich und Ungarn bedürfen die Auszüge aus den amtlichen Gebnrts-, Trauungs- und Sterbematriken, soweit diese nicht durch eine politische Verwaltungsbehörde geführt werden, der Beglaubigung durch die zur Beaufsichtigung des Matrikenführers berufene politische Verwaltungsbehörde erster Instanz.
Wenn der Matrikensührer aber einer Militärbehörde untersteht, so ist die Beglaubigung durch das Vorgesetzte Landesvertheidigungs-Ministerium, beziehungsweise Kriegs-Ministerium zu ertheilen.
Die de» vorstehenden Bestimmungen gemäß beglaubigten Auszüge bedürfen keiner weiteren Beglaubigung." Die fb. Pfarrämter werden anmit beauftragt, künftighin bei Ausstellung von für Deutschland bestimmten Civilstandsurkunden sich genauest nach obzitirtem Artikel zu halten.
VII.
Diöcejan-Nachrichten.
Ernannt wurden: P. T. Herr Dr. Josef Pajek, Domherr am F.-B. Lavanter Domkapitel, zum wirklichen F.-B. Con sistorialrathe und Referenten und Prosinodalcxaminator und zu Titillar Consistorialräthcn die P. 'IV Herren : Johanu Bosimi, Ehren domherr, Pfarrer und Dechant in Drachenburg, Jakob Meško, Ehrendomherr und Pfarrer in St. Lorenzen in W. 33., Karl Gajšek, Ehrendomherr, Pfarrer und Dechant in Doberna, Anton Ilajšek, Ehrendomherr, Stadtpfarrer und Dechant in Wind.-Feistriz und Franz Janežič, Religionsprofessor an der k. k. Lehrerbildungsanstalt in Marburg.
Jnvestirt wurden: Herr Gregor Hrastel, Kaplan in Schleiniz bei Marburg, auf die Pfarre St. Margarethen in Zcllniz und Herr Johann Kapier auf die Pfarre hl. Kreuz bei Marburg.
Bestellt wurden: Herr I)r. Tlieol. et Phil. Anton Medved, Chorvikar an der F. B. Kathcdral Kirche, zum supplirenden Religionslehrer am k. k. Staatsgymnasium in Marburg, Herr Johann Vreže als des. Religionslehrer an der Knaben- und Mädchen bürgcrschule und an der Knabenvolksschule I. in Marburg und Herr Stephan Turkuš als Provisor in Sromlje.
Wicdcrangcstcllt wurde als Kaplan in Zcllniz der dortige Provisor Herr Jakob Cinglak.
Ueberseht wurden die Herren Kapläne: Josef Kostanjevec nach St. Knnigund am Pachern, Johann .lodi nach Hochcnegg, Martin Lah nach St. Hemma, Josef Mihalič nach Leskovez, Slitto» Mojžišek nach St. Martin bei Wind.-Graz, Johann Toman nach Schleiniz bei Marburg, Robert Vaelavik nach Süßenberg, Mathias Vaupotič nach Lnttenbcrg und Karl Wenig nach St. Stephan bei Süßenheim.
Angcstcllt wurden als Kapläne die absolvirten Herren Theologen: Peter Stefan in St. Peter bei Marburg, Slnton Štrakl iii St. Marxen, Alois Čiželc in Altenmarkt, Heinrich Krašovec in St. Martin am Pachern, Johann Kolarič in Trennen berg, Jakob Kosar in St. Peter bei Radkersburg, Matthäus Meznarič in St. Urban bei Pettau, Slnton Postružnik in .Vaveri bei Oberburg, Slnton llavšl in Maria Schnee in Wölling, Aliarti» Roškar in Oberbnrg, Franz Šalo von in St. Veit bei Ponikl und Matthäus Tertinck in St. Ruprecht ob Tüffer.
In den dauernde» Ruhestand sind getreten: Herr Slnton Pajmon, Pfarrer iti Sromlje und Herr Mathias Šinko, Pfarrer in Obcr-St. Knnigund.
Gestorben ist Herr Johann Spende, Dcficientpriester in Bočna bei Oberbnrg, am 1. September im 32. Lebensjahre.
F. B. Lavanter Ordinariat in Marburg,
am 15. Sepember 1803.
Fürstbischof.
St. Syrilln»-Biichdr»ik«r«i in Marlnir».