Nr. 1535.	IV.	1895.
Kirchliches Verordnungs-Matt
für die
Lavanter Diöcefe.
Inhalt: I. Gewährung des Festes Apparitionis B. Mariae V. Immaculatae de Lourdes. — II. Epistola Apostolica Leonis PP. XIII. ad Anglos. — III. Litterae Apostoliche Leonis PP. XIII., quibus per solemnia s. Pentecostes Catholicis peculiares preces commendantur. — IV. Fünfundzwanzigjähriges Jubiläum zu Ehren des Hl. Josef als Schutz-pntron der fnth. Kirche. — V. Die Ordination und die Ordinande». — VI. Weisung behufs Constatierung der vorschriftsmäßigen Sicherstellung der Kirchen-Pfründcn- und Arineninstituts-Capitalien. — VII. Diöcesan-Nachrichten.
I.
Gewährung des Festes Apparitionis B. Mariae V. Immaculatae (de Lourdes) sub ritu duplici majori.
Um dem an einigen Cvnferenzstationen von den versammelten Herren Conferentisten geäußerten Wunsche um Erwirkung der Genehmigung des Officiums und der Messe De Apparitione B. M. V. Immaculatae, vulgo de Lourdes, für die Lavanter Divcese zu entsprechen, hat fid) das Ordinariat unterm 8. Mai 1895 mit folgendem Ansuchen an den heiligen Apostolisck)en Stuhl gewendet:
Beatissime Pater!
Precibus cleri mei dioecesani, anno elapso in conferentiis pastoralibus congregati, libenter obsequens, hisce humillime supplico, quatenus Sanctitas Vestra benigne indulgere dignetur, ut Festum Apparitionis B. M. V. Immaculatae cum Officio et Missa propriis a clero Dioecesis Lavantinae sub ritu Duplicis majoris die 11. Februarii quotannis recoli valeat, addita facultate idem Festum transferendi in primam diem liberam iuxta Rubricas, quoties ea dies impedita occurrerit; atque ut Festum Ss. Septem Fundatorum Ordinis Servorum B. M. V. in eamdem diem 11. Februarii incidens pro Dioecesi Lavantina in diem liberam 21. Februarii transponatur.
Ad pedes Sanctitatis Vestrae provolutus benedictionem Apostolicam enixe efflagitat
Sanctitatis Vestrae
' obsequiosissimus et humillimus servus.
Nachstehend wird nun dem Wohlehrwürdigen Divcesan-Clerns das Breve ddto. 14. Mai 1895, mit welchem die Sacra Rituum Congregatio dem hierämtlichen Ansuchen gewillfahrt hat, zur Kenntnis gebracht:
La van t in.
Votis Cleri sibi commissi libenter obsecundans Reverendissimus Dominus Michael Napotnik Episcopus Lavantinus Sanctissimum Dominum Nostrum Leonem Papam XIII. supplex rogavit, ut ad pietatem erga Deiparam Virginem Immaculatam in universa Lavantina Dioecesi magis magisque fovendam, Kalendario ac Proprio in usum eiusdem Cleri totius Dioeceseos Lavantinae, die undecima Februarii inseri valeat sub ritu Duplici maiori festum Apparitionis Beatae Mariae Virginis Immaculatae, vulgo de Lourdes, cum Officio ac Missa pro Tarbiensi Dioecesi approbatis ; facta potestate idem festum transferendi in primam sequentem diem liberam iuxta Rubricas quotiescumque enuntiata dies impedita occurrerit : fixe translato Officio Sanctorum Septem Fundatorum Ordinis Servorum B. M. V.
l
in diem vigesimam primam Februarii. Sacra porro Rituum Congregatio, utendo facultatibus sibi specialiter ab eodem Sanctissimo Domino Nostro tributis, Reverendissimi Oratoris precibus benigne annuit : servatis Rubricis. Contrariis non obstantibus quibuscumque. Die 14. Maii 1895.
Caj. Cardinalis Aloisi-Masella, Praefectus.
A. Tripepi, Secretarius.
Auf ©ruttò dieser Genehmigung wird das Fest Apparitionis B. M. V. Immaculatae iti das Diöcesan-Directorittm des nächste» Jahres eingestellt, und das Officium mit dem Meßformulare für diese s Fest dem Wohlerwürdigett Diöcesatt-Clerus rechtzeitig zttgetnittelt werden.
II.
Epistola Apostolica Leonis PP. XIII. ad Anglos.
LEO PP. XIII.
AB ANGLOS REGNVM CHRISTI IN Fl DEI VNITATE QVAERENTES SA L VTEM ET PACEM IN DOMINO
Amantissimae voluntatis significationem sibi quoque a Nobis habeat gens Anglorum illustris. — Eam quidem allocuti communiter sumus, data non multo antehac epistola apostolica ad principes et populos universos : verumtamen ut id propriis litteris efficeremus, i ani Nobis admodum in desiderio resederat. Desiderium alebat ille quo semper fuimus animo propenso in nationem vestram, cuius res a vetustate praeclaras Christiani fasti loquuntur : eaque amplius movebant quae non infrequenti cum popularibus vestris sermone acceperamus, tum de observantia Anglorum in Nos humanissima, tum praecipue de calescentibus istic animorum studiis in eo, ut pacem sempiternamque salutem per fidei unitatem requirant. — Testis autem est Deus quam incensam foveamus spem, posse operam Nostram aiferre aliquid ad summum christianae unitatis negotium in Anglia tuendum et procurandum : Deoque, benignissimo conservatori vitae, habemus gratiam, qui, ut istud etiam contenderemus, hoc Nobis aetatis in-columitatisque concesserit. Quoniam vero optati exitus expectationem nulla in re magis quam in admirabili gratiae eius virtute collocamus, in id ipsum propterea appellare Anglos, quotquot gloriantur christiano nomine, meditato consilio decrevimus. Atque eos invitamento et alloquio cohortari aggredimur, ut pariter erigant ad Deum et intendant fiduciam, opemque ab illo, tantae rei maxime necessariam, assiduitate sanctarum precum implorent.
Caritati in vos providentiaeque Nostrae facta Pontificum decessorum praelucent, in primis Gregorii Magni : cuius quidem insignia de religione ac de Immanitate promerita, iure in gente vestra singulari quodam nomine collaudantur. Quum enim pro convertendis Anglis Saxonibus, quemadmodum in monachatu proposuerat, assiduis cogitationum fluctibus urgeretur '), si apostolicos in eis labores praesens quidem obire, ad ampliora destinante Deo, non potuit, mirum sane quo ille animo, qua constantia grande propositum institit perficiendumque curavit. Nam ex ipsa monachorum familia, quam domi suae ad omnem doctrinam et sanctimoniam eximie formaverat, illuc delectam manum, beati Augustini ductu, alacer mittit, contra miseram superstitionem nuncios evangelicae sapientiae, gratiae, mansuetudinis. Coepta porro sua nullis Immanis subnixa praesidiis, et spem per difficultates crescentem, plena tandem videt et cumulata. — Cuius eventum rei eidem Augustino per litteras nuncianti, triumphans ipse gaudio ea rescripsit : Gloria in excelsis Deo, et in terra pax hominibus bonae voluntatis: gloria Christo  cuius morte vivimus, cuius infirmitate roboramur, cuius amore in Britannia fratres quaerimus quos
') Ioann. Diae, in viia eius II, 33.
ignorabamus, cuius munere quos nescientes quaerebamus, invenimus. Quis autem narrare sufficiat quanta hic laetitia in omnium corde fidelium fuerit exorta, quod gens Anglorum, operante omnipotentis Dei gratia, et tua Fraternitate laborante, expulsis errorum tenebris, sanctae fidei luce perfusa est: quod mente integerrima iam calcat idola, quibus prius vesano timore subiacebat ?1 ) Idemque Ethclberto regi Cantii et Bertac reginae gratulatus est epistolis perbenignis, quod altera recordandae memoriae Helenam, alter Constantinum piissimum Imperatorem essent imitati ;2) tum utrumque et gentem saluberrimis monitis confirmavit, plcnisque prudentiae institutis provehere et augere reliqua vita non desiit. Ita in Britanniae finibus cliristianum nomen, temporibus priscis ab ipsa Ecclesia invecti m, propagatum, vindicatum,3) quod exterarum deinde occupatione gentium oppressum, longo intervallo defecerat, feliciter Gregorio auspice restitutum est.
Haec principio revocare libuit, non ideo solum quia per se egregia sunt et Ecclesiae Christi gloriosa sed quia populo Anglorum, cuius gratia sunt gesta, certe erunt ad commemorandum pergrata. — At vero, quod magni interest reputare, eadem caritatis Gregorii instantiaeque argumenta, transmissa voluti hereditate, in eis non dissimiliter apparent qui 1’ontifices successerunt. Sive enim dignis pastoribus designatis, sive datis humanae divinaeque doctrinae magistris optimis, sive disciplinae et hortationis suppeditatis auxiliis, diligentissime est ab illis abundeque praestitum quidquid resurgenti apud vos ecclesiae ad firmamentum erat opus et ubertatem. Huiusmodi curis perbrevi sane tempore respondit exitus; ncc enim usquam fortasse altius in animis recens fides insedit, ncque acriores pietatis sensus erga beatissimi Petri Cathedram viguerunt. Cum quo christianae unitatis centro, in romanis Episcopis divinitus constituto, iam tum summa Anglis coniunctio intercessit decursuquc aetatum perstitit, fidelissimo obsequio, firma : id quod tam multis tamque nobilibus rerum monumentis consignatum est, nihil ut testatius fieri queat.
Verum saeculo sexto decimo, in illa religioni catholicae asperrima per Europam tempestate, Anglia simul, ncque ignota est causa, gravissimum vulnus accepit : quae primum divulsa a communione Apostolicae Sedis, dein ab ea fido sanctissima abducta est, quam complura iam saecula, cum magno etiam libertatis emolumento, laeta coluerat. Dissidium triste ! quod decessores Nostri ex intima caritate deploraverunt, omnique providentiae ratione conati sunt restinguere et profluentem inde malorum vim deminuere. Longum quidem est, ncque est necessarium, seriem persequi earum rerum quae ipsorum in hoc sedulam perpetuamque curam declarent. — Praesidium vero insigne et praevalidum ab iis paratum est, quoties peculiares indixerunt preces eo proposito ut Deus Angliam suam benignus respiceret. Cui eximio caritatis operi sese nonnulli maiorem in modum dediderunt viri sanctitate illustres, nominatim Carolus Borromaeus et Philippus Nerius ; maximeque superiore saeculo Paulus ille, auctor Sodalitatis a Christi Passione, qui, non sine quodam caelesti afflatu, ut proditum est, ad thronum divinae gratiae supplicando instabat, eoque enixius, quo minus favere optatis tempora videbantur. — Nosmetipsi, multo etiam antea quam ad summum sacerdotium eveheremur, hoc idem religiosae precationis officium in eamdem causam impensum, et magni fecimus et valde probavimus ; huiusque rei ineunda quaedam subit animo recordatio. Quo enim tempore belgica in legatione versaremur, oblata Nobis consuetudine cum Ignatio Spencer, eiusdem Pauli sancti a Cruce alumno pientissimo, tunc nempe accepimus initum ab eo ipso, homine anglo, consilium de propaganda certa piorum societate, rite ad Anglorum salutem comprecandum. 4) Tale consilium, et fide et amore fraterno excellens, vix attinet dicere quanta Nos gratia complexi simus quantàque studuerimus ope fovere, praecipientes cogitatione largum inde utilitatis solarium
') Epist. XI, 28, al. IX, 58.
2) Ib. XI, 66, al. IX, 60; XI, 29, al. IX, 59.
3) In hoc valde egit sanctus Caelestinus I, adversus haeresim pelagianam quae Britannos infecerat. Qua de re sanctus Prosper Aquitanus, scriptor eiusdem aetatis, idemque postea sancti Leonis Magni notarius, sic habet in suo Chronico: „Agricola pclagianus, Scveriani pelagiali! episcopi filius, ecclesias Britanniae dogmatis sui insinuatione corrupit. „Sed ad actionem Palladii diaconi, Papa Caelestinus Germanum, antissiodorensem episcopum, vice sua mittit, et deturbatis „haereticis, Britannos ad catholicam fidem dirigit.“ Migne, Bibi. PP. — 8. Prosp. Aquit. opp., voi. un., pag. 594.
4) Ad hoc precem ille praecipue suadebat salutationem angelicam ; impetravitque a Coetu sollemni Ordinis sui, Romae habito an. MDCCCLVII, singulare de ea re praeceptum sodalibus omnibus eiusdem Ordinis.
anglicac genti consecuturum. Fructus autem divinae gratiae, ex bonorum precibus impetrati, non obscure quidem ante illud tempus provenerant; exinde tamen, sancto eiusmodi foedere latius dimanante, maiore copia extiterunt. Factum est enim ut complures, clarissimo etiam nomine, admonenti vocantique Deo pii volentes paruerint; idque non raro per maximas privatim iacturas, animo excelso. Praeterea mira quaedam commota est passim inclinatio animorum erga fidem et instituta catholica; ut ad haec accessio non minima facta sit existimationis et reverentiae, praeiudicatas opiniones delente studio veritatis.
Quarum rerum progressionem considerantibus, sic Nobis persuasum est, beneficio potissimum unanimae supplicisquc tam multorum ad Deum obsecrationis, maturari iam tempus quo benignitatis eius erga nationem vestram consilia se amplius prodant, ut plane sermo Dei currat et clarificetur.') — Fiduciamque adiuvant quaedam ex humana civiliquo rerum vestrarum temperatione momenta, quae si minus proxime ad id quod propositum est conducunt, conducunt tamen, vel dignità1 is humanae tuenda honestate vel iustitiae caritatisque legibus dirigendis. Sane apud vos multa datur opera causae, quam vocant socialem, dirimendae, de qua „consulto est a Nobis ipsis actum encyclicis litteris : sodalitia quoque habentur providenter condita ad aequam opificum plebisque levationem et disciplinam. Optimum similiter. quod tanta cum alacritate et firmitate contenditur, ut in populo maneat religiosa institutio : quo nullum certe stabilius est educandae soboli continendoque domestico et civili ordini fundamentum. Est item in laude, multos diligenter studioseque in id incumbere ut potus intemperantia, indigna homine labes, tempestivis cautionibus comprimatur. Illud autem egregium, coalitas nobiliorum iuveniun societates, custodiendae morum debitae continentiae, atque honori qui par est, in feminas observando: nam dolendum, opiniones de Christiana continentia serpere exitiales, quasi arbitrantium non tam restricte eo praecepto teneri virum, quam femina teneatur. — Ncc sine causa prudentes viri extimescunt rationalismi et materialismi pestes, a Nobismetipsis saepius damnatas ; quarum contagione quidquid usquam auctoritatis est in religione, in studiis doctrinae, in vitae usu, tollitur funditus vel admodum infirmatur. Quam ob rem illi praeclare consulunt qui non timide complectuntur atque etiam asserunt summa Dei et Christi eius iura, leges, documenta; his namque divinum in terris regnum consistit; hinc omnis potestas et sapientia et incolumitas derivatur. — Probeque indolem vestram virtutemque declarat multiplex beneficentiae ratio ; de languida senectute, de pueritia derelicta, de invaletudine perpetua, de inopia calamitosa, de periclitanti pudore, de vitiositate corrigenda, curaeque aliae similes, quas antiquitus Ecclesia mater studiose induxit nulloque tempore destitit commendare. Nec praetereunda est dierum sacrorum publice inviolata religio; ncque ille reverentiae habitus, quo in divinarum libros Litterarum animi fere ducuntur. — Potentia denique et opes nationis britannicae, humanitatis libertatisque beneficia una cum commerciis in oras ultimas proferentis, cui non merito sunt spectatae?
Ex hoc tamen laudatarum rerum concursu et agitatione mens tollitur ad summum omnis efficientiae principium fontemque iugem bonorum omnium : ad Deum, beneficentissimum nobis e caelo patrem. Neque enim, nisi exorato et propitio Deo, illae res vere sunt, uti oportet, privatim vel publice valiturae : quippe, Beatus populus, cuius Dominus Deus eius.2) Sic igitur animum christianus homo affectum confirmatumque habere debet, ut rerum suarum spem reponat maxime et defigat in ope divina quam sibi paret orando: inde scilicet fit ut eius actioni quiddam humano maius et generosius accedat, beneque merendi voluntas, vel uti superno ardore incitata, multo se amplius atque utilius effundat. — Deus nimirum, data exorandi sui facultate, permagno mortales et honore affecit ct beneficio; idque praesidium omnibus omnino promptum est nec operosum, nullique ex animo adhibenti recidit irritum: Magna arma sunt preces, magna securitas, magnus thesaurus, magnus portus, tutissimus locus.3) Quod si divinum numen religiose oranti ea licet expcctarc quae ad prosperum huius vitae statum proficiant, perspicuum est nihil non ei sperandum, ad aeternitatem vocato, de praestantissimorum adeptione bonorum, quae humano generi Christus peperit sacramento misericordiae suae. Ipsemet, factus nobis sapientia a
') II. Thess. III, 1.
Ps. CXLI1I, 15.
8)	Chrysost. hom. XXX in Gen. 5.
Deo et iustitia et sanctificatio et redemptio,1) ad ea omnia quae in id providentissime docuit, constituit, effecit, salutaria orandi adiecit praecepta, eademque roboravit benignitate incredibili.
Sunt ista quidem nemini christiano non cognita; tamen haud satis recoli a plerisque et adamari solent. Hoc Nobis dat causam ut orandi fiduciam vehementius excitemus, Christi Domini ipsius verba paternamque caritatem renovantes. Illa nempe gravissima et promissis uberrima : Et ego dico vobis. Petite et dabitur vobis; quaerite et invenietis; pulsate et aperietur vobis: omnis enim qui petit, accipit, et qui quaerit, invenit, et pulsanti aperietur :a) quae mirifice illustrant Dei providentis consilium, ut precatio sit et indigentiae nostrae interpres et eorum quibus indigeamus certa conciliatrix. Quo vero mainatati Patris vota nostra accepta grataque fiant, ea Filius cum suo ipsius deprecatoris merito et nomine omnino iubet nos coniungere et exhibere : Amen amen dico vobis; si qiml petieritis Patrem in nomine meo, dabit vobis. Usque modo non petistis quidquam in nomine meo: petite et accipietis, ut gaudium vestrum sit plenum.3) Tum similitudine etiam benevolentiae actuosae, qua sunt animati parentes in liberos, rem confirmans :	Si vos, inquit, quum sitis mali, nostis bona data dare filiis vestris; quanto
magis Pater vester de caelo dabit spiritum bonum petentibus se?*) Magna procul dubio lectissimorum munerum copia eo spiritu bono continetur ; atque illa maxime inest arcana vis, de qua Christus ipse commonuit : Nemo potest venire ad me, nisi Pater qui misit me, traxerit eum.8) — Tali disciplina instituti, fieri nequaquam potest ut non invitentur, non impellantur animi ad salutarem orandi consuetudinem : nimium vero quantum in id et perseverantia insistent et exardescent pietate, ubi sese ad exempla Christi contulerint. Qui nihil timens, nulla re egens, quippe Deus, tamen erat pernoctans in oratione,6) atque obtulit preces supplicationesque. . . cum clamore valido et lacrimis fi) idque peragens, ita se Patri exhibere voluit precatorem ut meminisset se nostrum esse doctorem, prout ipse sapienter vidit, nationis vestrae ornamentum, venerabilis Beda ,8) At Christi Domini praeceptionem in hac re et exemplum nihil profecto luculentius comprobat quam supremus ille sermo, quem cruciatibus proximus necique, ad apostolos habuit. In quo, sublatis in caelum oculis, spirante pectore caritatem, Patrem sanctum etiam atque etiam compellavit, id rogans id flagitans, ut arctissima inter alumnos sectatoresquc suos coniunctio foret et permaneret in veritate ; idque tamquam evidens argumentum legationis suae divinae in oculis gentium patesceret.9)
Hoc loco gratissima enimvero obversatur cogitationi unitas fidei et voluntatum, cuius gratia Redemptor et Magister noster in ea supplicatione ingemebat: quam unitatem, rei quoque civili domi forisque perutilem, haec vel maxime tempora, dissociatis adeo perturbatisque animis, plane deposcunt. Quantum in Nobis fuit, nihil admodum quod Christi exemplum et conscientia officii admoneret, videmur praetermisisse vigilando, hortando, providendo ; Deoque imploratione supplicavimus humili et supplicamus, ut nationes de fide christiana dissentientes pristinam tandem repetant unitatem. Id proximo tempore non semel aftirmateque significavimus, ncque uno consilii modo acriores in idem curas conferre instituimus. Quam vero feliciter Nobis beateque, si rationem pastorum principi instante iam tempore reddituris, id contingat ut de his votis, quae ipso aspirante et ducente aggressi sumus perficere, libamenta ei non exigua fructuum afferamus ! — Per hos autem dies magna cum benevolentia et spe habemus animum ad Anglorum gentem conversum ; in qua intuemur crebriora et manifestiora indicia divinae gratiae, salutariter animos permoventis. Satis enim apparet, ut quotidie offendat non paucos communitatum suarum in rebus maximis vel confusio vel repugnantia ; ut alii videant qua opus sit firmitate adversus novum variumque errorem, in prava naturae et rationis placita abeuntem ; ut augescat hominum nume-
') I Cor. 1, 30.
') Luc. XI, 9—10.
8) Ioann. XVI, 23—24.
*) Luc. XI, 13.
6) Ioann. VI, 44.
6) Luc. VI, 12.
7) Hebr. V, 7.
9) In. ev. S. Ioann. XVII.
e) Ioann. XVII, 21.
rus religiosorum ac prudentiorum, qui coniunctioui cum Ecclesia catholica instaurandae cx animo mul-tumque studeant. Eloqui vix possumus quam vehementer et haec et similia plura caritatem Christi in Nobis acuant; quantäque contentione uberioris a Deo gratiae munera devocemus, quae animis ita affectis infusa, in fructus exeant optatissimos. Eos videlicet fructus, ut occurramus omnes in unitatem fidei et agnitionis Filii Dei. ') Solliciti servare unitatem spiritus in vinculo pacis : unum corpus et unus spiritus, sicut vocati estis in una spe vocationis vestrae; unus Dominus, una fides, unum baptisma.2)
Vos igitur omnes cuiusvis communitatis vel instituti, quotcumque in Angi ia estis ad hoc unitatis sanctae propositum revocandi, sermo Noster peramanter appellat. Sinite obtestemur vos per sempiternam salutem perque gloriam Christiani nominis, ut preces fundere atque vota summo Patri caelesti demisse impenseque facere ne renuatis. Ab ipso, omnis luminis largitore omnisque recte facti suavissimo impulsore, opportuna petere adjumenta contendite, ut liceat vobis doctrinae eius plene dispicere veritatem, eiusdemque misericordiae consilia fidelissime amplecti, augusto nomine interposito et meritis Iesu Christi, in quem aspicere oportet auctorem fidei et consummatorem,3) quique dilexit Ecclesiam et seipsum tradidit pro ea, ut illam sanctificaret......................ut	exhiberet	ipse	sibi	gloriosam Ec-
clesiam.4) — Difficultates si quae sunt, non sunt tamen eiusmodi ut aut caritatem Nostram apostolicam omnino iis reterdari, aut voluntatem vestram deterreri oporteat. Esto, quod rerum conversionibus ac diuturnitate ipsa dissidium convaluerit : num idcirco reconciliationis pacisque remedia respuat omnia? Nequaquam ita, si Deo placet. Sunt eventus rerum, non provisione humana tantummodo, sed maxime virtute pietateque divina metiendi. In rebus enim magnis atque arduis, si modo sint sincero et bono animo susceptae, adest homini Deus, cuius providentia ab ipsis inceptorum difficultatibus capit quo magnificentius eluceat. — Ad solatium communis spei haud longe abest ut saeculum condatur tertium decimum, postquam missos ex hac Urbe apostolicos viros, quod initio commemoratum est, gens anglica auspicato excepit, spretaque vana numinum religione, primitias fidei suae Christo Deo consecravit. Res quidem, si qua unquam fuit, celebratione et gratiis publice digna, quippe quae vobis et magnam beneficiorum copiam et amplitudinem nominis per aetates adduxit. Tali autom ex recordatione memoriae utinam id praecipue bonum sequatur, ut studiosos recti animos cogitatio capiat et aestimatio insta de fide ; quae non alia maioribus illis vestris tradita est, non alia nunc traditur. Nam lesus Christus heri et hodie, ipse et in saecula, ut Paulus praedicavit apostolus5); qui peropportune vos etiam hortatur ut memores sitis patrum vestrorum, qui vobis locuti sunt verbum Dei; quorum intuentes exitum conversationis, imitamini fidem.c)
Socios adiuturesque in causa tanta catholicos Angliae, quorum exploratissima est Nobis fides et pietas, praecipuo advocamus. Qui sacrae precationis dignitatem virtutemque frugiferam sedulo apud se perpendentes, nihil dubium quin certare velint ut inde suis omni ope succurrant, eisque et sibi demereantur Dei clementiam. Nam ut quis sua causa oret, cogit sane necessitas ; ut oret aliorum causa, studium hortatur fraternum : facile autem apparet plus quidem gratiae habituram esse apud Deum precem, non quam transmittat necessitas, sed quam caritas fraternitatis commendet. Id certe Christiani ab Ecclesiae usque primordiis alacres praestiterunt. In eo potissimum quod attinet ad fidei donum, praeclara sunt ad imitationem quae antiquitas tradidit : quemadmodum illi cognatis, amicis, principibus, civibus suis inflammato studio postularent a Deo mentem obedieutem in christianam fidem.7) — Coniunctfi in re accedit aliud quod Nos habet sollicitos. Est enim compertum Nobis, non deesse istic qui nomen catholicum teneant ii quidem, re vero et professione non ita, ut aequum est, probare curent ; maxime vero, in amplis primariisque
') Eph. IV, 13.
') Ib. 3-5.
8)	Hebr. XII, 2.
*) Eph. V, 25—27.
°) Hebr. XIII, 8.
•) Ib. 7.
’) 8. Aug. de dono persev. XXIII, 63.
\
urbibus, ingenti numero esse homines qui religionis Christianae ne ulla quidem elementa hauserint, quique non modo nullum Deo adhibeant cultum, sed in caeca ignoratione iustitiae bonitatisque eius versentur. In hac item calamitate orandus, exorandus est Deus : velit ille, qui potest unus, aptas curationi monstrare vias, velit eorum animos viresque sustinere qui in ea ipsa causa iam desudant, velit mittere operarios in messeni suam. — Quod Nos deprecandi officium quum in tiliis Nostris urgemus, eosdem pariter debemus velle admonitos, ut ne quid de se desiderari ullo modo sinant quod impetrationis fructum efficiat, habeantque propemodum sibi quae Corinthiis edixit Apostolus : Sine offensione estote Judaeis et Gentibus et Ecclesiae Dei.1) Nam, praeter virtutes animi, quas ipsa precatio in primis postulat, eam comitentur nccesse est actiones et exempla christjanae professioni consentanea. Integritatis exempla et iustitiae, miserationis in egenos et poenitentiae, concordiae domesticae et verecundiae legum, optimae sunt orantium commendationes. Qui sancte colunt et perficiunt praecepta Christi, eorum scilicet votis divina liberalitas occurrit, secundum illud prommissum :	Si	manseritis in me et verba
mea in vobis manserint, quodeumque volueritis petetis, et fiet vobis.2) — Id autem est quod in praesentia, consociata Nohiscum prece, singulariter a Deo velitis hortamur, ut detur vobis cives concordes fratresque in complexum perfectae caritatis excipere.
Ad haec, Caelitum sanctorum adiungere iuvat deprecationem : cuius efficacitas quantum, hac praesertim in re, emineat, illud Augustini docet de Stephano acute dictum :	Si sanctus Stephanus sic
non orasset, Ecclesia Paulum hodie non haberet.*) Itaque suppliciter imploramus Grcgorium, quem suae gentis salutare Apostolum Angli consueverunt; Augustinum, alumnum et legatum cius, ceterosquc, quorum admirabili virtute, admirabilibus factis, ista dilaudata est altrix Sanctorum insula ; singularesque patronos, Petrum Principem apostolorum et Georgium ; ante omnes, sanctissimam Dei Genitricem, quam humano generi Christus ipse e cruce reliquit atque attribuit matrem, cui regnum vestrum, nobilissimo praeconio, tamquam Dos Mariae, inde a proavis est dedicatum. Eos cunctos magnis precibus adhibemus apud Deum suffragatores, ut, renovatis temporum optimorum auspiciis, ipse repleat vos omni gaudio et pace in credendo, ut abundetis in spe et virtute Spiritus sancti. 4)
Peculiaria vero precum officia quae iam, ad fidei unitatem, statis diebus modisque sunt apud catholicos instituta, ea curandum ut maiore et frequentia et religione celebrentur. In primisque vigeat sancta marialis Rosarii consuetudo, a Nobismetipsis tantopere excitata: eo quidem voluti summa evangelicae doctrinae perapte continetur, ab coque saluberrimae in populos utilitates perenni cursu fluxerunt. Hoc amplius, ad sacrae indulgentiae beneficia, quae subinde a Decessoribus sunt in eodem genere concessa, unum quoddam adiicere placet sponte et auctoritate Nostra. Id est, qui rite precem recitaverint quam huic epistolae subiicimus, indulgentiam singulis, etiam non anglis, dierum trecentorum tribuimus, plenariam praeterea, semel in mense, recitantibus quotidie, consuetisquc servatis conditionibus.
Haec omnia augeat expleatque divina obsecratio Christi de unitate ; quam hodierna die per sacratissimum Resurrectionis eius mysterium immensa cum fiducia iteramus :	Pater	sancte, serva eos in
nomine tuo, quos dedisti mihi ; ut sint unum, sicut et nos... Sanctifica eos in veritate: sermo tum veritas est... Non pro eis autem rogo tantum, sed et pro eis qui credituri sunt per verbum eorum in me ; ■ ut omnes unum sint, sicut tu Pater in me et ego in te, ut et ipsi in nobis unum sint.... Ego in eis, et tu in me; ut sint consummati in unum: et cognoscat mundus quia tu me misisti, et dilexisti eos, sicut et me dilexisti.5)
') I Cor. X, 32.
*) Ioann. XV, 7.
s) Serm. in nat. s. Stepli. VI, n, 5.
*) Rom. XV, 13.
°) Ioann. XVII, 11, 17, 20, 21, 23.
Iamvero uni versae Britannorum genti fausta a Deo omnia cupimus et exoptamus : summa vero precamur voluntate, ut quaerentibus regnum Christi et in fidei unitate salutem vota plena eveniant.
Datum Romae apud Sanctum Petrum die XIV aprilis anno MDCCCLXXXXV, Pontificatus Nostri decimo octavo.
LEO PP. XIII.
AD SANCTISSIMAM VIRGINEM
PRO ANGLIS FRATRIEVS
PRECATIO.
0 beata Virgo MARIA, Mater Dei, Regina nostra et Mater dulcissima, benigna oculos tuos converte ad Angliam, quae Dos tua vocatur, converte ad nos, qui magna in te fiducia confidimus. Per te datus est Christus Salvator mundi, in quo spes nostra consisteret; ab ipso autem tu data es nobis, per quam spes eadem augeretur. Eia igitur, ora pro nobis, quos tibi apud Crucem Domini excepisti filios, o perdolens Mater : intercede pro fratribus dissidentibus, ut nobiscum in unico vero Ovili adiun-gantur summo Pastori, Vicario in terris Filii tui. Pro nobis omnibus deprecare, o Mater piissima, ut per fidem, bonis operibus fecundam, mereamur tecum omnes contemplari Deum in caelesti patria et collaudare per saecula. Arnen.
III.
Litterae Apostolicae Leonis PP. XIII., quibus per solemnia sacrae Pentecostes pecnliares preces Catholicis commendantur.
LEO PP. XIII.
VNIVERSIS CHRISTIFIDELIBVS PRAESENTES LITTERAS INSPECTVRIS SALVTEM ET APOSTOLICAM BENEDICTIONEM
Provida matris caritate dignum maxime est votum, quod Ecclesia rite Deo exhibere non cessat, ut populo christiano, quacumque ille patet, una sit fides mentium et pietas actionum. Similiter Nos, qui Pastoris divini ut personam in terris gerimus ita studemus animum imitari, idem propositum catholicas inter gentes fovere nullo modo intermisimus, idemque nunc enixius apud gentes eas urgemus, quas Ecclesia ipsa iam diu ad se magno revocat desiderio. Hisco vero consiliis curisque Nostris unde praecipue et auspicia petierimus et incrementa expectemus, non obscurum est apertiusque in dies extat : ab eo nimirum qui Pater misericordiarum iurc optimo invocatur, et cuius est illustrare mentes benigneque voluntates flectere in salutem. — Nec sane catholici non videre possunt quanta sit susceptarum a Nobis rerum gravitas et praestantia ; in eis namque, cum amplificatione divini honoris et christiani nominis gloria, salus plurimorum vertitur sempiterna. Quae ipsi si probe religioseque, ut aequum est, considerent, acriorem profecto sentient animis vim flammamque supernae caritatis, nihil quidquam Dei gratia recusantis, nihil non enitentis pro fratribus. Ita fiet, quod magnopere optamus, ut Nobiscum illi coniungant alacres non modo secundi exitus fiduciam, sed omnem etiam quam possint opem; eam in primis quam
humiles sanctaeque preces a Deo conciliant. — Cuiusmodi officio pietatis nullum videtur accommodatius esse tempus, quam quo olim Apostoli, post Domini ascensum in caelum, simul constiterunt perseverantes unanimiter in oratione cum— Maria Matre lesa'), promissam expectantes virtutem ex alto omniumque dona charismatum. In eo nempe Caenaculo augusto ex eoque Paracliti illudentis mysterio, Ecclesia, quae iam a Christo conce|)ta, ipso inoliente prodierat, tunc feliciter, quodam voluti affiato divinitus accedente, suum coepit obire munus per gentes omnes, in unam fidem novitatemque christianae vitae adducendas. Brevique tempore fructus consecuti sunt uberes et insignes; in quibus ea voluntatum summa coniunctio, nunquam satis ad imitationis laudem proposita : Multitudinis credentium erat cor unum et anima una8).
Oh eam Nos causam censuimus catholicorum pietatem hortatu atque invitatione excitare, ut per exempla Virginis Matris et Apostolorum sanctorum, proximis novendialibus ad sacrae Pentecostes sollemnia, Deum velint uno animo et singulari studio adprecari, illa instantes obsecratione : Emitte Spiritum tuum, et creabuntur : et renovabis faciem terrae. — Maxima enimvero ac saluberrima bona ex eo sperare licet, qui Spiritus est veritatis, arcana Dei sacris in Litteris elocutus, Ecclesiamque perpetua praesentia confirmans; ex quo, vivo sanctitatis fonte, regeneratae animae in divinam adoptionem filiorum, mire ad aeterna augentur et perficiuntur. Siquidem ex multiformi Spiritus gratia divinum in eas lumen et ardor, sanatio et robur, levamen et requies, omnisque prosequendae bonitatis animus, sancteque factorum fecunditas perenni munere derivantur. Idem denique Spiritus virtute sua in Ecclesia sic agit, ut mystici huius corporis quemadmodum caput est Christus, ita ipsemet cor apta possit similitudine appellari : nam cor habet quamdam influentiam occultam; et, ideo cordi comparatur	Spiritus	Sanctus qui	invisibiliter
Ecclesiam vivificat et unit*). — Quoniam ille igitur omnino Caritas	est cique	opera amoris	insigniter
tribuuntur, valde idcirco sperandum, fore per ipsum ut, cvagante spiritu erroris et nequitiae cohibito, arctior fiat quae decet Ecclesiae filios vigeatque consensio et societas animorum. Qui quidem, secundum admonitionem Apostoli, nihil per contentionem agant, idem sapiant, eanulem habeant caritatem unanimes4) ; atque ita Nostrum explentes gaudium, civitatem quoque incolumem florentemque non uno nomine efficiant. Ex hoc autem catholicorum inter se christianae concordiae specimine, ex hac impensa divini exorandi Paracliti religione, eo sperandum est vel maxime de reconciliatione quam instituimus dissidentium fratrum provehenda ; ut idem illi velint in semetipsis sentire quod et in Christo Iesu5), eiusdem nobis-cum fidei atque spei aliquando compotes, vinculis coniuncti optatissimis perfectae caritatis. — At vero, praeter bona emolumenta quibus fideles, quotquot hortationi Nostrae	libentes	responderint,	talem pietatis fraternique amoris sollertiam certe a Deo cumulatam habebunt,	placet Nobis praemia	sacrae in-
dulgentiae ex thesauro Ecclesiae addere et largiri.
Itaque omnibus qui novem continuis diebus ante Pentecostem quotidie preces aliquas peculiares ad Spiritum Sanctum, publice vel privatim, pie fecerint, concedimus in singulos eos dies indulgentiam septeni annorum totidemque quadragenarum ; plenariam autem in uno quolibet eorumdem dierum vel festo ipso dio Pentecostes voi quolibet ex octo insequentibus, modo rite confessione abluti sa-cràque communione refecti ad mentem Nostram, quam supra significavimus, supplicaverint Deo. Hoc praeterea tribuimus, ut si qui easdem precum conditiones iterum pro pietate sua praestent per octo dies a Pentecoste proximos, ipsis liceat utramque consequi iterum indulgentiam. Quae beneficia etiam animalius piis igni purgatorio addictis converti ad suffragium posse, atque in posteros item annos esse valitura, auctoritate Nostra decernimus atque edicimus ; iis ceterum salvis quaecumque de more sunt ac iure servanda.
Datum Romae apud Sanctum Petrum sub anulo Piscatoris die V Maii anno MDCCCXCV, Pontificatus Nostri decimo octavo.	C.	CARD. De RVGGIERO.
') Act. IV, 14.
*) Ib. 32.
») Summa th. 8. THOMAE p. IU, q. VIII, ari. 1 ad 3.
*) Philipp II, 2, 3.
°) lb. 5.
Vorliegendes Schreiben ist für dieses Jahr vielleicht für manche Pfarren der Diözese zu spät verlautbart worden, aber es behält seine Bedeutung auch für die kommenden Jahre: in posteros item annos esse valitura (seil, beneficia). Darum muss es Wohl aufbewahrt und alljährlich berücksichtigt werden. (Vergl. F. B. Ordinariats-Currende vom 20. Mai 1895 Nr. 1456).
IV.
Fünfund;wan;igjähriges Jubiläum ?» Ehren des Hl. Jolef als Schutzpatron der Katholischen Kirche.
Am 8. December l. I. werden es 25 Jahre sein, seit der hochselige Hl. Vater Papst Pius TX. mit Decret «Ido. 8. December 1870 (Kirchl. Verordnungsblatt Nr. 3512 vom 26. Dezember 1870) den hl. Josef zum Patron der katholischen Kirche feierlich erklärt hat. Die 25jährige Gedächtnisfeier dieser feierlichen Erklärung soll im laufenden Jahre nach dem Feste der unbefleckten Empfängnis der seligsten Jungfrau Maria begangen werden.
Um für eine würdige Feier dieses Jubiläums zu Ehren des Hl. Josef das Entsprechende vorzu-kehrcn, hat sich in Rom ein Comité gebildet, welches in einem an das F. B. Ordinariat gerichteten Schreiben in Vorschlag bringt, es solle als Vorbereitung auf diese Gedächtnisfeier durch 7 Monate, also von Juni angefangen sowohl in den dem Hl. Josef geweihten Kirchen, als auch in den Pfarrkirchen am achten Tage, oder am 1. oder 2. Sonntage jedes Monates eine feierliche Gebetsandacht dem Hl. Josef zu Ehren veranstaltet werden. Das betreffende Schreiben hat folgenden Wortlaut:
COMITATUS
PRO FESTIS JUBILARIBUS CELEBRANDIS 8. JOSEPHI B. M. V. SPONSI
ANNO XXV A DECRETO QUO 8. PATRIARCHA ECCLESIAE UNIVERSALIS PATRONUS DECLARATUS FUIT.
Sanctissimi et doctissimi Pontificis LEONIS XIII., qui multa de sancto Joseph in lucem eduxit, apostolica benedictione recreati et suffulti, sub protectione ac directione Emi Cardinalis Lucidi N. Parecchi SANCTITATIS SUAE Vicarii, nos infranscripti pro Festis in tota Ecclesia agendis Jubilaei Patronalis S. Joseph una simul iuncti in comitatu ut eadem et Sancto Patriarcha digna sint, et prae-stantissimarum super tota Christianitate benedictionum fecunda, accedere audemus E. T. Revmae ad cooperationem tuam impetraturi.
Quocirca, proponendam censemus praeparationem septem mensibus duraturam in memoriam septem gaudiorum et septem dolorum S. Patriarchae, incipiendo a mense Junio usque ad mensem Decembrem, quo in mense iubilaria Festa contingunt.
In nostris	votis est, ut in omnibus singulis Ecclesiis tam Sancto	Iosepho	sacris quam Paro-
chialibus,	dic octavo	cuiusque mensis, vel potius prima vel altera Dominica,	mensis,	supplicationes fiant
solemniori modo quo fieri potest.
Interim curam nostram conferemus ad impetrandum a SUMMO PONTIFICE, ut haec Festa celebrari ubique possint Dominica, quae sequitur solemnitatem Conceptionis Immaculatae B. V. M. ac indulgentias speciales implorabimus a Fidelibus lucrandas in novendialibus seu triduanis supplicationibus, quae praemittentur diei festo.
Nobis spes arridet fore ut in unaquaque Dioecesi sub proprii Ordinarii directione constituantur Comitatus qui promoveant iubilaria Festa.
Ordinarios	omnes, Curiones, Praesides Comitatuum oramus ut	certiores	nos facere velint
(litteras mittendo ad	Rmum Valerianum Sebastiani Via Alexandrina N° 84	Romam)	ut relationes uno
vel pluribus voluminibus collectas Bino Pontifici Nostro LEONI XIII exhibere possimus.
Umillimi et Devini
Iimus I). Valerianus Sebastiani Canonicus Lateranensis Praeses
Iimus I). Aloysius Biasclielli Cnis Pmi Sanguinis Rector Generalis
Rtnus I). Ioseph Mal berti Canonicus Perinsignis Basilicae S. Mariae in Cosmedin
Adm lldus D. Augustus Sili
Adm Rdus D. Ioseph Blasetti beneficiarius S. Mariae in Cosmedin
Eques Casimirus Guglielmotti
Eques Philippus Giangiacomo
Marchio Andreas Lezzani
Eques Alexander Pellicioni
Commendator Maxiinilianus Zara
Vorstehendes Schreiben wird dem hochw. Seelsorgeclerus mit dem Bemerken zur Kenntnis gebracht, dass die erwähnte Andacht am 1. oder 2. Sonntage jedes Monates nach dem nachmittägigen Gottesdienste gehalten werden könnte. Hiezu würden sich unter anderen besonders folgende Gebete eignen: Litanei zu Ehren des hl. Josef (im Venec pobožnih molitev); Gebet zu Ehren der 7 Schmerzen und 7 Freuden des hl. Josef; Gebet zum hl. Josef für die katholische Kirche (in Franz Beringer, die Ablässe; Jož. Erker, Svete molitve; Fr. Bezjak, Marija žalostna mati).
V.
Die Grdination und die Grdinanden.
Unter Hinweisung auf die H. ä. Ordinariats-Erlässe vom 5. Juli 1854 Z. 1022/3	und	vom
31. Mai 1855 Z. 1043/4	und in Gemäßheit der Anordnung des	Concils von Trient, sess.	23. c	5,	wird
hiemit mitgetheilt, dass die höheren Weihen Heuer im Monate Juli und zwar das Snbdiaeonat am 20., das Diaevnat am 23. und das Presbyterat am 25. in der hiesigen Domkirche werden ertheilt werden, zu welchen Weihen	die	nachbenannten F.	B. Lavanter Alumnen befördert werden sollen, nämlich:
Aus dem IV. Jahrgange die Herren:
Bračič Andreas von St. Egiden in W.-S.; Klastec Franz von Reischach; Kolarič Josef von Preborje; Kozoderc Johann von Maria Neustift b. Pettau; Kumer Karl von Franz; Muršič Franz von Sauritsch; Trafenik Josef von St. Florian am Boč.
Ans dem III. Jahrgange die Herren:
Gobec Josef von Rohitsch; Hauptmann Ignaz von St.Maria in der Wüste; Kovačič Ait ton von St. Georgen an der Stainz; Kurnik Johann von St. Georgen in W.-B.; Rožman Johann, von Artič.
Dieses ist am '6. Sonntage nach Pfingsten dem gläubigen Volke von der Kanzel mit der Aufforderung bekannt zu geben,	Gott um gute, berusstrene Priester zu	bitten und falls Jemand	gegen	die	vorgenannten Ordinanden mit	Grund etwas vorzubringen hätte, es	nicht zu verhehlen.
VI.
Weisung
behufs Loiißaticrung brr vorschrislsmiikigrn Äichrrürlluiig brr ftird)M-Pfriinbrtt- unb Ärmrniiißiluts-CapUalirn.
Damit constatiert	werde, ob die Kirchen-Pfarrpfründen- und Armeninstitutscapitalien	bei	allen
Pfarren	dem § 2 und 4 der	Instruction vom 30. Marz 1895 Nr. 851 (Kirchl. Verordnungsblatt	II.	1895
Seite 3) gemäß sicher gestellt sind, wird Nachstehendes angeordnet:
Die Hochwürdigen Herren Dechante haben bei der Vornahme der diesjährigen Visitation als F.-B. Ordinariats-Cvminissäre die Kirchen- und Armeninstituts-Cassen genau zu scvntrieren und ans Grundlage der letzten Kirchen- resp. Armeninstitutsrechnung und der Inventane» zn erheben, ob sämmtliche Schuldverschreibungen der im öffentlichen Fonde befindlichen Capitalien wirklich vorhanden und mit Vinculum versehen, die bei Privaten angelegten Capitalien aber intabuliert und die betreffenden Schuldscheine vorrathig und in der Kirchenlade hinterlegt sind.
Zu diesem Behufe ist ein besonderes Protokoll aufzunehmen, in welchem der Capitalienstand nach deir Categorie» summarisch angesetzt wird; die etwaigen Abgänge und Mängel sind aber mit genauer Anführung der Urkunde und des Capitalbetrages nach den in der Rechnung befindlichen Abtheilnngen vorzumerken.
Am Schlnße dieses Protokolles sind die Colleetnrablvsnngs-Capitalien für die Kirche, Psarrpfründe, Kaplanei, für den Meßner und Organisten ersichtlich zu machen und zwar:
1. Die Hohe des Collecturablösungs-Betrages;
2. Die bisherige Einzahlung, und
3. die Anlage der eingezahlten Collecturablösungsbeträge. Bei den Staatsschnldverschreibnngen ist auch der Curs anzusetzen, nach welchem dieselben angekauft wurden.
Die Bücher der in den Spar- und Vorschnßcassen angelegten Capitalien sind behufs Vinculiernng dem Protokolle beizuschließen und anher vorznlegen.
Das so verfaßte Protokoll ist in duplo anzufertigen, dann von der Kirchenvvrstehung und vom F.-B. Ordinariats-Commissär zu unterfertigen; das eine Pare ist bis Ende September d. I. an das F.-B. Ordinariat	in Vorlage zu bringen, das andere Pare aber in der Kirchenlade anfzubewahren.
Zur Verfaßung dieser Protokolle	können Blanguettcn nach beiliegendem Muster,	in	den	Papier-
handlungen erhältlich, verwendet werden.
Hiemit wird die d. ä. Currende vom 20. Mai 1895 Z. 1435 zur stritten Durchführung nochmals in Erinnerung gebracht.
VII.
Diöcesan-Uachrichten.
Ernennungen: Seine Fürstbischöflichen («naben haben ernannt die 1*. T. Herren Domcapitulare: Dr. Johann Križanič zum Assessor des F.-B. Diözesangerichtes und zum Defensor matrimonii et voti ; Karl Hribovšek zum Canonicus Poeni-tentiarius ; Dr. Josef Pajek zum Canonicus Theologalis und Dr. Johann MIaker zum Prosynodal-Kxaminator.
Investiert wurden: Herr Georg Galun, Pfarrer in Frese», auf die Pfarre Hörberg und Herr Franz Heber, Pfarrer in Studeniz, auf die Pfarre St. Stefan in Unterpulskau.
Bestellt wurden als Provisoren die Herren Kapläne: Andreas ICeček in Fresen, Franz Valenko in Reichenburg, Franz Hurt	in St. Egidi bei Turiak, Josef Mešiček	in Rann, Franz Kovačič in Studeniz und Anton Uavšl	in	Süsscnberg.
Wiederangestcllt wurde Herr Valentin	Vogrinc, Provisor in Hörberg, als 2. Kaplan in Kölsch.
Gestorben sind: Herr Franz Klavžer, Pfarrer zu St. Egidi bei Turiak, am 25. April im 66., Herr Josef Kočevar, Stadtpfarrer in Ran», am 30. April im 51., Herr Franz Lafontaine, Defizientpriester in Marburg, am 6. Mai im 85., Herr Franz Kene, Pfarrer in Süssenbcrg, am 9. Mai im 72. und Herr Valentin Frass, Jubelpriester, pensionierter Pfarrer von Maria-Rast, zu St. Barbara bei Wurmberg am 13. Mai im 91. Lebensjahre.
Unbesetzt sind geblieben: der 1. Kaplansposten zu Reichenburg uitb Altenmarkt; dann die Kaplaneie» zu St. Barbara bei Wurmberg, Rann und Süssenberg.
F. V. Lavauter Ordinariat in Marburg,
am 31. Mai 1895.
f Michael,
Fürstbischof.
Druck der St. L>,rillu»-B»chdrnckcre> in Marburg.