VERBA HISPANICA XXIII • EsAsí
Ignacio Aldecoa
Jastreb je spletel gnezdo v kavarni
(odlomek)
Donje Francisquite je bila ena sama krepost; slonokoščen, čokat in nedostopen stolp kreposti. V kavarno je prihajala okrog enajstih, naročila lipov čaj in se pričela s svojim pomožnim bikoborcem in soprogom, donom Fortunatom, bogato in v en glas zgražati. Med obsojanjem in zavračanjem si je z udarci pahljače hladila materinske in tudi ognjevite prsi. Donja Francisquita je bila tako pregrešna v kreposti, kot so drugi ljudje krepostni v pregrehi in hkrati mislijo, da vse vedo. Don Fortunato je od časa do časa kot osel zarigal v znak soglasja z modrovanji svoje gospe, medtem ko je zalival svoj kurji britof z janževcem.
-	Ta je že tretji in tista, ki nosi posledice, je snažilka. Potem se pa nikar ne pritožuj čez vamp.
-	Saj se ne pritožujem.
-	Da se ne pritožuješ? Življenje pa preživljaš na stranišču. - Donja Francisqui-ta je zaupljivo zavila z usti:
-	Poglej, Forti, poglej, kako se lisjak približuje kuzli. Kakšna sramota. Glej, človek, glej, in ne daj se motiti ...
-	Že, že.
-	Mar ne vidiš, kako se je hinavec prestavil od mizice k mizi . Kakšen gnus . Če je že tale prašič nagnusen ... Pa ona ... Kaj porečeš o njej? S tem ogromnim dekoltejem, da se ji vidi do .
-	Ja, ja ... - je dejal opazovalec don Fortunato.
-	Ne glej je - je zaukazala donja Francisquita. - Ne glej tega izmečka ... Kakšne izzivalne kretnje in kakšna nespodobnost ... In ni samo ona, sem prihajajo tudi druge . Jasno, če ima lastnik posel, moraš držati gobec . Potem pa naj se nihče ne pritožuje zaradi izgubljenega dostojanstva, sramu in vsega, kar je mogoče izgubiti .
Traducción: Tina Šilc
264
VERBA HISPANICA XXIII • EsAsí
Ignacio Aldecoa
Un buitre ha hecho su nido en el café
(fragmento)
Doña Francisquita era la virtud; la ebúrnea, achaparrada e inasequible torre de la virtud. Llegaba sobre las once al café, pedía su tila y comenzaba a horrorizarse tan ricamente y de consuno con su peón de brega y marido don Fortunato. Entre condena y repulsa se refrescaba la maternal, también briosa, pechuga a golpe de abanico. Doña Francisquita era una viciosa de la virtud como otras gentes son virtuosas del vicio y se las saben todas. Don Fortunato de vez en cuando rebuznaba una aquiescencia a la plática de su señora mientras cargaba la andorga de anís.
-Ésta es la tercera y la que paga las consecuencias es una servidora. Luego no te quejes de la barriga.
-No me quejo.
-¡Que no te quejas! Y te pasas la vida en el váter. Doña Francisquita torció la boca en la confidencia:
-Mira, Fortu, mira al zorro cómo se acerca a la zorra... Qué vergüenza. Mira, hombre, mira y no te distraigas...
-Ya, ya...
-Pero no ves cómo el camándula se ha cambiado del velador a la mesa... Pero qué asco... Si será asqueroso el tío gorrino... Y ella... ¿Qué me dices de ella? Con todo ese escotazo que se le ve hasta...
-Ya, ya... -dijo el observador don Fortunato.
-No la mires -ordenó doña Francisquita-. No mires esa basura... Y qué gestos tan provocativos y qué indecencia... Y no es ella sola, que viene por aquí cada una... Claro, como el dueño hace negocio, pues chitón... Y luego que nadie protesta, porque se ha perdido la dignidad, la vergüenza y todo lo que hay que perder...
265