VERBA HISPANICA XXIII • EsAsí Juan Bonilla Padalec (odlomek) Nevidne roke ga držijo, čuti jih na prsih, po zaslugi rahlega, a neodjenljivega prijema niti opazi ne, da pada. Spodaj svet kot sestavljanka, razprostrto telo, koščki zemlje, spravljeni skupaj v obleko iz krp, makadamske in asfaltne ceste kot neštete žile organizma, ki bi lahko tudi brez vseh njih še naprej obstajal, nekaj gora, mišic iz skal in rastlinja, in na levem robu slepeče lesketanje jezera. Po žilah zleknjenega telesa se pomikajo barvasti gumbi, lenobne krvničke, avtomobili, ki bežijo iz mesta. Mesto: iz položaja, v katerem se nahaja padalec, je mesto trdovraten madež, ki izpušča v zrak kopreno onesnaženja in hrupa. Med tlemi in padalcem je komajda nekaj majhnih belih oblakov, otočkov čiste pare, zaostalih za veliko četo, ki je sinoči prečkala nebo nad pokrajino. Več kot minuto je že v zraku in padalca pričenja skrbeti. Zakaj se tla ne dvignejo k njemu? Zakaj mu v slušalki še ni zapiskalo v opozorilo, da mora odpreti padalo? Zakaj ga nevidne roke, ki jih še zmeraj čuti na prsih, ne izpustijo? Vprašanja, vprašanja, vprašanja. Ne morejo spremeniti dejstva: pol ure po tem, ko je odskočil z letala, padalec še vedno visi v zraku, ne da bi se bil spustil za en sam meter, na isti točki, na tisoče čevljev nad gladino gorja, ga zadržujejo nevidne roke, iz prijema katerih se ne zna izviti. Padalec je v sebi zatrl občutek tesnobe in nelagodja, ki ga je spravljal ob pamet. Zaspal je na tisočih čevljev nad gladino gorja, potem ko je bil v napadu panike spet in spet kričal, v upanju, da ga bo kdo slišal, ne da bi se zavedel, kako njegovi kriki, ki mu jih v glavi vsakokrat raznese kot z vso močjo ob steno zalučano zrelo hruško, nikakor ne preglasijo zvočnega zidu, ki vlada v višavah, kako ne sežejo niti pol metra od grla, iz katerega se mukoma izvijajo. Vdan v usodo kot obsojenec, ki samega sebe prepričuje, kako ima tem manj možnosti, da ohrani zdravo pamet, čim dlje se ne sprijazni z razsodbo, je padalec opustil iskanje jasne razlage, ki bi mu zagotovila občutek varnosti v novonastalih okoliščinah. Še zmeraj visi v zraku kot že nekaj ur tega, še vedno v primežu nevidnih rok, ki mu ne pustijo pasti, še vedno občuduje pokrajino tam spodaj, s skupaj zraščenimi travniki, po katerih se kdaj pa kdaj zganejo barvaste pike 266 VERBA HISPANICA XXIII • EsAsí ali pa jih vznemirja samo počasno premikanje senc. Odpreti padalo ni ravno prepričljiva izbira: bilo bi tako kot do konca pohoditi zavoro v že ustavljenem avtomobilu. Med padalčevim telesom in zemljo se zdaj pase številčen trop oblakov. Nebesna preproga nad padalcem pričenja temneti. Sonce na njegovi desni ni več ognjena krogla, spremenilo se je v sočen sadež, v katerega bo zagrizlo nekaj gora. Njegov sok se bo razlil po obzorju, za zdaj še popolni krog se bo preoblikoval v pas oranžastega črnila, ki se bo naposled raztopilo, medtem ko bo po tunelih iz vesolja pričel curljati sij zvezd, ki so umrle pred stoletji, planetov na dosegu roke, zbirke draguljev, ki nam jo neznani trgovec vsako noč ponudi, tako da jo razprostre po temnem plašču neba, kakor bi bila nakit, s katerim naj si ozaljšamo prečudno dejstvo, da smo živi, pa da smo tako neznatni, četudi je edino sporočilo, ki ga vsa ta zbirka zvezd v resnici nosi, naj sprevidimo, da slavijo naš obstoj. Padalec ne čuti mraza, in ko se tega zave, je prepričan, da lahko le ena stvar pojasni vse, kar se mu godi: smrt. Pride do sklepa, da se ne more spustiti zato, ker je mrtev, ker ni več tisto, kar je bil, temveč se je spremenil v privid, v prebivalca gube, kamor se bo zatekel, dokler se ne bo dokončno razblinil. Traducción: Nace Fock 267 VERBA HISPANICA XXIII Juan Bonilla El Paracaidista (fragmento) Unas manos invisibles lo sostienen, las siente en el pecho, es una presión leve pero firme, la responsable de que no perciba que está cayendo. Abajo, el puzzle del mundo, un cuerpo tendido, trozos de tierra que conforman un vestido hecho de retales, los caminos de arena o asfalto como incontables venas de un organismo que podría prescindir de todas ellas para seguir existiendo, algunos montes, músculos de piedra y vegetación, y en el margen izquierdo el afilado brillo de un lago. Por las venas de ese cuerpo que yace avanzan botones de colores, glóbulos lentos, autos que escapan de la ciudad. La ciudad: desde la posición en la que se encuentra el paracaidista, la ciudad es una mancha abrupta que eleva al aire una gasa de contaminación y ruido. Entre el suelo y el paracaidista apenas se interponen unas cuantas nubes pequeñas y blancas, islotes de humo pudo que quedaron rezagados del gran pelotón que anoche cruzó el cielo de la provincia. Ya lleva más de un minuto en el aire y el paracaidista empieza a inquietarse. ¿Por qué no sube el suelo hasta él? ¿Por qué no ha chillado ya su casco avisándole de que ha de abrir el paracaídas? ¿Por qué no le abandonan las manos invisibles que sigue sintiendo en el pecho? Preguntas, preguntas, preguntas. Nada pueden contra un hecho: media hora después de arrojarse del avión, el paracaidista sigue colgado del aire, sin haber descendido un solo metro, sostenido en aquel punto, a miles de pies sobre el nivel del mal, por unas manos invisibles de las que no sabe cómo desasirse. El paracaidista ha anulado en su interior la sensación de angustia y extrañeza que lo perturbaba. Se ha quedado dormido a miles de pies sobre el nivel del mal después de gritar una y otra vez, dominado por el pánico, esperando que alguien le oyese, sin reparar en que su voz, que en su propio cerebro estallaba como una pera madura arrojada con fuerza contra una pared, no lograba elevarse sobre la berrera de sonido neutro que impera en las alturas, no conseguía separarse ni medio metro de la garganta de la que emergía dolorosamente. Con la resignación de un condenado que se convence a sí mismo de que cuanto 268 VERBA HISPANICA XXIII • EsAsí más se demore en aceptar el fallo menos posibilidades tendrá de conservar la cordura, el paracaidista ha desistido en la búsqueda de una explicación que le provea de seguridad acerca de su nueva situación. Sigue colgado en el aire, como hace horas, sigue sujeto por unas manos invisibles que le impiden caer, sigue contemplando allá abajo un paisaje de prados cicatrizados por los que de vez en cuando circulan puntos de colores y a los que sólo perturba el lento avance de las sombras. Abrir el paracaídas no es una opción convincente: sería como apretar a fondo el pedal de freno de un coche que está parado. Entre el cuerpo del paracaidista y la tierra pasta ahora un rebaño de nubes numeroso. Por encima del paracaidista el tapiz del cielo empieza a oscurecerse. A su derecha el sol ha dejado de ser una bola de fuego para convertirse en una fruta pletórica que va a recibir el mordisco de unos montes. Su jugo se esparcirá por el horizonte, el círculo perfecto que es todavía se transformará en un renglón de tinta anaranjada que acabará diluyéndose mientras por los túneles del espacio empiezan a chorrear su luz estrellas que murieron hace siglos, planetas al alcance de la mano, la colección de joyas que cada noche un mercader ignoto nos ofrece extendiéndola en el mantel oscuro del firmamento como si fuese bisutería con la que adornar la extrañeza extraordinaria de estar vivos, de ser tan insignificantes a pesar de que toda esa colección de astros, en el fondo, para lo único que sirve es para que nos demos cuenta de que están celebrando que existamos. El paracaidista no siente frío, y al reparar en ello, adquiere la convicción de que sólo hay una cosa que puede explicar lo que le ocurre: la muerte. Decide que si no logra descender es porque está muerto, porque ha dejado de ser lo que era para convertirse en un espejismo, habitante de un pliegue en el que se refugiará hasta borrarse definitivamente. 269