Nr. 2240.	y.	18%.
Kirrhlilhes Deriàungs-Klatt
für die
Lavanter IMöccfc.
Inhalt: Edictum indictionis secundae Synodi Lavantinac.
EDICTUM
indictionis secundae Synodi Lavantinae.
 -e«e---
MICHAEL,
Dei gratia et misericordia Princeps-Episcopus Lavantinus,
cuncto clero venerabili ac dilecto salutem benedictionemque a Domino et
omne bonum !
[i duo ex vobis convenerint super terram, ait Dominus ac Redemptor noster Jesus Christus, «de omni re, quam cunque petierint, fiet illis a Patre meo, qui in coelis est. Ubi enim sunt duo vel tres congregati in nomine meo, ibi sum in medio eorum». (Matth. 18, 19. 20). Cui promissioni dominicae lirma lide et fiducia invicta stantes in eo versamur, ut secundam Synodum dioecesanam indicamus et convocemus.
Origines synodorum dioecesanarum concilium provinciae Viennensis, anno 1858 celebratum, perspicue explicat : «Quum inter episcopum et sacerdotes, inquiens, quos in commisso grege pascendo adiulores habet, intimus nexus intercedere debeat, ex antiquissimis ecclesiae temporibus antistites suae dioecesis clericos, praesertim in animarum
i
cura laborantes frequenter congregaverunt, ut eos salutaribus monitis instruerent, desideria patefacta paterne exciperent, corrigenda corrigerent, et quae dioecesis rebus prodessent, decernerent et promulgarent». (Acta et decreta concilii provinciae Viennensis. Vindobonae, 1859. cap. XI. pag. 80).
In alma nostra dioecesi Lavantina a priscis temporibus synodi dioecesanae celebrari consueverunt, ut de moribus moderandis, de abusibus et excessibus corrigendis et de omnibus, quibus animarum salus promoveri possit, negotiis in honorem Domini ordinandis deliberaretur et constitueretur. Ex historicis monumentis patet, iam anno 1418 ante festum s. Jacobi apostoli, anno 1456 et 1549 ante diem 18. mensis Februarii celebratas esse synodos dioecesis Lavantinae, cuius ultimae acta et statuta unacum statutis caeterarum dioecesium provinciae Salisburgensis eodem anno in librum collecta sunl. (Florian! Dalliam, Concilia Salisburgensia provincialia et dioecesana. Augustae apud Vindelicos, 1788. Pagg. 170, 237 et 330—331). 'festantibus libris parochialibus ab anno 1657 usque ad annum 1790 per Styriam celebratae sunt plurimae synodi dioecesanae et quidem in diversis civitatibus. Haud raro binae quotannis synodi, verna et autumnalis, convocabantur, siculi Alteserra: Nec semel, inquit, sed iterum in anno vocari synodum episcopalem, antiqui iuris fuit. (Traci de iurisdic. eccles. Lib. II. c. 9). Sensim sensimque vero iniuria temporum usus synodorum exolevit. Post sat longam annorum seriem et finibus dioecesis annis 1786 et 1857 noviter circumscriptis primam Synodum Lavantinam anno 1883 congregari fecit praemature denatus princeps-episcopus Jacobus Maximilianus, vir piae memoriae felicissimaeque recordationis.
Postquam	Deo	favente	et adiuvante canonicam totius peramplae dioecesis
visitationem peregimus, praesenti epistola circulari secundam Synodum Lavantinam anno labenti	celebrandam	indicimus et	convocamus, ut ita proprio desiderio cedamus.nec non
vestris	volis, fratres et	lilii in	Domino dilecti, obsecundemus atque temporum loco-
rumque indigentiis respondeamus.
Hoc edicto synodal i satisfacere nitimur pervetusto ecclesiae, dilectae matris nostrae, mandato, quod sacrosanctum concilium Tridentinum renovavit verbis: «Synodi quoque dioecesanae quotannis celebrentur, ad quas exempti etiam omnes, qui alias cessante exemptione interesse deberent, nec capitulis generalibus subduntur, accedere teneantur'; ratione tamen parochia Ii um aut aliarum saecularium ecclesiarum, etiam annexarum,	debeant ii,	qui	illorum curam gerunt, quicunque illi sint, synodo interesse».
(Sess. XXIV. de reform, cap. II.)
A providissima liacee concilii Tridentini sanctione, pronti etiam ab aliis sacris canonibus utilitas synodi episcopalis sat superque evincitur. Synodum bonam et salutarem rem esse, ut Dei gloria animarumque salus promoveatur ac stabiliatur, historice
notum exploratumque est. Ubi pietas et disciplina fiorerei, frequentes luisse conventus synodales ; ubi cessarent, pietatis studia et disciplinae vigorem emarcuisse, historia ecclesiastica contestatur. « Salus ecclesiae», animadvertit synodus Colon iensis, «terror hostium eius et lidei catholicae stabilimentum sunt synodi, quas etiam rectissime corporis nervos dixerimus». (Acta et statuta synodi dioec. Budvieensis. Budvicii-Bohemorum, 18(i4. pag. (i). Et s. Carolus Borromaeus. qui spiritum Ilei habebat, adnotat apposite ad rem : « Est generalis quaedam visitatio synodus ; alias enim per annum particulares quasdam ecclesias dumtaxat visitamus, hic vero generatilo sacerdotes omnes et clericos ac in ipsis suo etiam modo populds eis commissos». (Concio in synod. dioec. XI. act. eecl. Mediol. pars VII. pag. 1429). Episcopi, in concilio provinciae Pragensis anno 1860 congregati, synodi praxim instaurare toto corde peróptabant, cum persuasissimum sibi haberent, nihil frequenti animarum recognitione et synodorum celebratione veteri disciplinae constituendae et saluti tum cleri tum populi sibi concrediti promovendae accommodatius esse. In synodo dioecesana episcopus clerum sibi commissum iterum recognoscit, tum paterna illum charitate simul universum complectitur, tum salutaribus monitis instruit, tum quae pro recta universae dioeceseos administratione necessaria cognoverit, generat im statuit, sancit atque decernit. (Acta et decreta concilii prov. Prag. Pragae, 1863. pag. 207 sq).
Nostris potissimum diebus, quibus rerum adirmela tot ac tantas subiere vices, synodum dioecesanam perutilem atque relative necessariam evasisse, nemo est, qui ambigat, quodsi quieto animo consideraverit, quantopere necessitas urgeat, episcopum clero suo arctissime uniri, ut viribus unitis regnum Dei detendatur, custodiatur, excolatur et amplificetur, ut retundantur assultus et insultus, quos portae inferi indesinenter pertentant. «Nulla cura, episcopo maior neque uberior», scribit sanctissimus Pater Pontifex maximus* Deo XIII. de die 3. Martii 1891 ad archi episcopos et episcopos imperii austriaci, «illa est, quemadmodum disciplina et rectio clericorum sacris in seminariis ad tridentinas exigenda normas, quibusnam praecipue rebus alenda in eis pietas et generosa virtus, quaenam maioribus doctrinis, ut congruenter temporibus iloreant, incitamenta adiicienda, in omni que clero quaenam ad ampliora animorum lucra sint providenda».
Quae cum ita sint, superlluum ducimus et supersedemus, uberiori verborum et argumentorum apparatu utilitatem synodi dioecesanae eiusque salubritatem momen-tumque adumbrare. Profecto, institutum, quod sancta ecclesia, mater et magistra nostra, et summi Pontifices adeo urgent; quod vigilantissimi ecclesiae pastores episcopi in dioecesibus suis prosperrimo cum successu semper adhibuerunt; quod doctissimi et celeberrimi viri ecclesiastici omnium saeculorum tantopere commendant, sanctum et salutare sil, oportet. — Similiter persuasum habemus et confidimus, Vos, fratres et lilii in Domino dilecti, bene nosse veram doctrinam ecclesiae catholicae de synodo dioecesana, quippe quae a celeberrimo Papa Benedicto XIV. definitur «legitima congregatio ab
episcopo coacta ex presbyteris et clericis suae dioecesis aliisque, qui ad eam accedere tenentur, in qua de his, quae curae pastorali incumbunt, agendum et deliberandum». (I)e Synodo dioecesana. Lib. I. c.	I. num. 4. pag. 4.	Romae,	1755).	Vos minime
ignorare, indubium mihi est, veram	doctrinam de iuribus clero	competentibus et non
competentibus, de suffragiis emittendis aliisque rebus in synodali conventu pertractantibus. Summi momenti est pro nostra re constitutio «Auctorem fidei » de die 28. Augusti 1792, per quam a Papa Pio VI. damnatae sunt propositiones 85 synodi dioecesanae Pistoriensis. (Henrici Denzinger, Euchiridion symbolorum et definitionum. Wirceburgi, 1874 edit, quint. pag. 275—304).
Quae in memoriam sibi revocetis, commendamus Vobis assiduam lectionem classici operis P. Benedicti XIV. de	synodo dioecesana	lib. XIII,	Scripta,	in quibus de
synodo dioecesana recta principia	referuntur, laudari	merentur inter	cetera, quae
sequuntur :
Dr. .1. Amberger, Der Clerus auf der Diöcesansynode. Regensburg, 1849.
Dr. Jos. Fessler, Über die Provincial-Concilien und Diöcesansynoden. Innsbruck, 1849.
Georg Philipps, Die Diöcesansynode. Freiburg in Breisgau, 1849.
Vincenz Maximil. Sattler, Die Diöcesansynoden. Regensburg, 1849.
Omnia haec opuscula superat vastum opus: Aloys Schmid, Die Bisthumssynode. 1. Band (pagg. 404). Regensburg, 1850; 11. Bandes 1. Abili, (pagg. 234), 2. Abili, (pagg. 319). Regensburg, 1841.
Ilis praemissis et cum respectu ad articulum IV. Concordati austriaci de die 18. Augusti anni 1855, ubi «archiepiscopis et episcopis id omne exercere liberum relinquitur, quod pro regimine dioecesium sive ex declaratione sive ex dispositione sacrorum canonum iuxta praesentem et a Sancta Sede adprobatam ecclesiae disciplinam ipsis competit, ac praesertim . . . convocare et celebrare ad sacrorum Canonum normam . . . synodos dioecesanas eorumque acta vulgare» — indicimus in nomine Domini et convocamus secundam Synodum Lavantinam, celebrandam a vespere diei 28. mensis Septembris usque ad antemeri diem 2. Octobris anni vertentis in civitate nostra residentiali Marburgensi in sanctuario sancti Aloysii, ecclesia seminarii alumnorum clericalis.
Ad indictum conventum synodalem invitamus et requirimus hisce Reverendissimum ecclesiae nostrae cathedralis Capitulum, Abbatem Celeiensem et Praepositum Peloviensem, utrumque admodum ReVerendum Dominum usum mitrae habentem, item omnes decanos, parochos, provisores vicem parochi gerentes. <nec non regulares, qui, jurisdictione parodi iali curam animarum gerunt, alque omnes et singulos, qui de i ure
vel consuetudine synodo interesse tenentur et de facto primae Synodo, anno 1883 celebratae, interluerunt. Omnes hos viros ecclesiasticos ordinaria nostra potestate et auctoritate episcopali solemniter et publice advocamus, monendo eos, ut statuto tempore ad sacram Synodum compareant, nisi iusto et legitimo impedimento detineantur. Specialiter invitamus Reverendissimum Patrem Abbatem monasterii B. M. V. de redemptione Reichen-burgi ; porro omnes Reverendos ac Venerabiles coenobiorum in dioecesi nostra Lavan-tina existentium superiores, nec non omnes animarum pastores, quibus ob gravem quamdam et urgentem causam literis singillatim per nos scriptis propositam in Domino synodi celebrationem denuntiabimus, ut quantum heri poterit, ad Synodum conveniant.
Ut vero nostra secunda Synodus dioecesana salutares et prolicuos ad ferat fructus, qui pastoribus et gregi proliciant, communes preces effundantur, oportet. Propterea in Domino mandamus et ordinamus, ut post praesentis edicti publicationem in ecclesia nostra cathedrali nec non in cunctis ecclesiis decanalibus tanquam insignioribus quinta cuiuslibet hebdomadis feria, usquedum Synodus linita fuerit, missa votiva de Spiritu sancto celebretur, iisdemquc feriis quintis ab omnibus sacerdotibus, sacrificium missae peragentibus, Collecta de Spiritu sancto, salvis tamen rubricis, interponendo persolvatur. De cetero paterne confidimus, non fore, ut sive in piis precibus sive diligenti et obedienti comparii,ione quidquam in vobis desideretur, quod ad promovendam sancti operis intentionem et obtinendos uberiores fructus coelestium gratiarum, sine nostra etiam admonitione, conducere, ipsimet facile judicabitis.
Quoniam vero consiliorum et actionum, quae in sacra Synodo tractantur, emolumenta spiritualia non solum ad clerum sed et ad omnes omnino ecclesiae nostrae Lavantinae subditos pervenire optamus, multum proderit, si plebs fidelis cum clero ad hunc finem preces et vota coniungat, et Deo ter Sancto, qui plantatis et rigatis solus dat incrementum, intentionum et actionis futurae successum commendare satagat. Monendi sunt igitur ehristifideles, ut et ipsi preces- suas cum nostris i ungant, eoquod ipsorum saluti et prosperitati collatis nostris consiliis piisque studiis in sacra Synodo providere intendimus. Commendet ergo grex dioecesanus communem causam fervidis precibus Deo, ut Synodum nostram visitare, disponere et benedicere dignetur, ita ut actio dignum sortiatur exordium, felicem et fructuosum progressum et exitum. Unde volumus et mandamus, ut Dominica decima octava post Pentecosten, immediate Synodum nostram praecedentem, in omnibus ecclesiis parochialibus Sanctissimum publicae adorationi exponatur, et Litaniae de omnibus Sanctis unacum sacratissimo Rosario persolvantur. In ecclesia s. Aloysii, ubi actiones synodales pertractantur, possunt fideles post praeviam confessionem et sacram communionem aliisque solitis conditionibus adimpletis plenarias quoque indulgentias durante Synodo sibi acquirere.
Priusquam synodales itineri ad sacram Synodum accingantur, visitent infirmos, si quos habent, .simulque eorum et si qui infirmitate corripiantur, curam vicinioribus sacerdotibus aut religiosis commendent. Genera ti m praecaveant pro viribus, ne ipsis
fi —
absentibus cura animarum detrimentum captet Si (|ui forte legitime impediti fuerint, quominus se lixo tempore ad congregationem synodicam sistere possint, vel scripto vel per contrairem, sufi i ciens ad hoc mandatum habentem, excusationis causam probent.
Ad spiritum pietatis et zeli religiosi in Synodi sodalibus excitandum pia quoque exercitia institui curabimus, quibus participes sacrae Synodi se praeparare possint ad lucrandas plenarias indulgentias, quas ad Ii nem Synodi concedemus vigore specialis facultatis, a Sanctissimo Domino nostro Leone, divina providentia Papa XIII., benigne nobis commissae tenore succedentis Brevis apostolici:
»LEO XIII.
Universis Christi fidelibus praesentes litteras inspecturis salutem et apostol icam benedictionem.
Cum, sicut accepimus, in Cathedrali Ecclesia Lavant in. sacra prima Synodus prope diem benedicente Domino celebranda sit: Nos, ut opus tam pium maiori cum animarum fructu liat, omnibus utriusque sexus Christifidelibus vere poenitentibus, et confessis ac sacra communione refectis, qui memoratam Ecclesiam die, qua dicta prima Synodus inchoabitur, ac in omnibus ac sigulis actualis illius celebrationis diebus devote visitaverint ibique pro Christianorum Principimi concordia, haeresum extirpatione, peccatorum conversione ac s. matris Ecclesiae exaltatione pias ad Deum preces effuderint, plenariam semel tantum omnium peccatorum suorum indulgentiam et remissionem misericorditer in Domino concedimus.
Praesentibus post dictae Synodi celebrationem minime valituris.
Datum Romae apud S. Petrum sub annido Piscatoris die XVI. Mai i MDCCCXC Pontificatus Nostri anno decimotertio.
M. Card. Ledóchowsky.«
Notanda veniunt et succedentia. Pridie eius diei, qua Synodus proprie inchoatur, id est diei Lunae 28. scmptembris a sexta vespertina usque ad horam septimam campa nae ecclesiae cathedralis omniumque ecclesiarum in civitate Marburgensi existentium solemni ritu pulsentur. Porro ecclesia s. Aloysii festivo modo et forma solem ni ornetur. Ordo in “actionibus Synodi dioecesanae servandus in proprio, typis imprimendo libello describitur, cuius exemplar traditur in manus omnium, qui Synodo interfuturi sunt.
Tandem demum volumus et praecipimus, ul praesens edictum synodale in valvis ecclesiae nostrae cathedralis et sancti Aloysii tempore constituto allixum omnibus pateat. Schedula, manu Cancellarii subscripta, valvis afligenda, chetante Caeremoniali episcoporum (là I. Cap. XXXI. nuni. 3. pag. 115 editionis typicae. Ratisbonae, 1886), sil huiusmodi tenoris: »Synodus dioecesana per Reverendissimum Dominum Nostrum episcopum Michaelom indicta hoc anno 1896 mense Septembri die 28. Deo adiuvante in Ecclesia s. Aloysii Marburgi inchoabitur.«
Duo publicationis modo omnes et singulos, qui indicatae Synodo interesse obligantur, sic adstrictos esse declaramus et denuntiamus, ac si nominatilo et singil-lalim intimati vocatique fuerint.
»Ei autem, q u i potens est, omnia Iacere superabundan ter, quam petimus aut i ntell igimus, secundum virtutem, quae operatur in nobis: Ipsi gloria in ecclesia et in Christo lesu in omnes generationes saeculi saeculo r u m. A m e n.« (Ephes. 3, 20. 21).
Datum in residentia nostra Prine. Episcopali Marburgi, in festo s. Jacobi apostoli, die 25. Julii 1896.
Princeps - Episcopus.
F. B. Lavanler Ordinariat iit Marburg,
am 1. August 1896.
Fürstbischof.
St. Cyrillus Buohdruokerei, Marburg.