Wr. 4268. IX. mi7. Folium officiale dioecesis Lavantinae. Cerkveni zaiikaznik za Lavantinsko škofijo. Kirchliches Verordnungsblatt für die Lavanter Diözese. Inhalt. 76. Benedicti PP. XV. Litterae encyclicae de praedicatione divini verbi. — 77. Sacrae Congregationis Consistorialis normae pro sacra praedicatione. — 78. Medaillen und Kruzifixe für unsere Kriegsgefangenen im Feindesland. — 79. Hintanhaltung der Eheschließung von Kriegsgefangenen. — 80. Verlegung des Steuer- und gerichtlichen Depositenamtes von Franz nach Cilli — 81. Tätigkeitsbericht des Anbetung-- und Paramentenvereines. — 82. Lebensinittel-sainnilung in der Diözese Lavant. Ausweis der Personen und der Pfarren, die Lebensinittcl gespendet haben. — 83. Diözesau-Nachrichten. 76. Benedicti PP. XV. Litterae encyclicae de praedicatione divini verbi. AI) PATRIARCHAS, PRIMATES, ARCHIEPISCOPOS EPISCOPOS ALIOSQUE LOCORUM ORDINARIOS, PACEM ET COMMUNIONEM CUM APOSTOLICA SEDE HABENTES. BENEDICTUS PP. XV. VENERABILES FRATRES SALUTEM ET APOSTO-LICAM BENEDICTIONEM. Hnmani generis Redemptionem Iesus Christus in arn Crucis moriendo cum consummasset, velletque adducere homines ut, suis praeceptis obtemperando, compotes fierent aeternae vitae, non alia usus est via quam suorum voce praeconum qui, quae ad salutem credenda facien-daque essent, hominum universitati denuntiarent. Placuit Deo per stultitiam praedicationis salvos facere credentes. ' Elegit igitur Apostolos, quibus cum per Spiritum Sanctum dona infudisset tanto muneri consentanea, Euntes, inquit, in mundum universum praedicate Evangelium.2 Quae quidem praedicatio faciem orbis terrae renovavit. Nam, si Fides Christiana mentes hominum a multiplici errore ad veritatem, animosque a sordibus vitiorum ad omnium virtutum excellentiam convertit, profecto ipsius praedicationis ope convertit : Fides ex auditu, auditus autem per verbum D/tristi.3 Quapropter, quoniam, Dei nutu, iisdem causis quibus procreatae sunt, res conservantur, patet praedicationem christianae sapientiae ad continuandum aeternae «alutis opus divinitus adhiberi; et eam in maximis gra-vissimisque rebus iure numerari : in quam propterea curae cogitationesque a Nobis praecipuae conferendae sunt, maxime si aliqua ex parte, a nativa integritate, cum suae efficacitatis detrimento, deficere videatur. Id enimvero est, venerabiles Fratres, quod ad ceteras miserias horum temporum quibus Nos ante alios sollicitamur, accedit. Etenim, si circumspiciamus quam multi sint qui verbo Dei praedicando dant operam, tanta occurret copia, quanta fortasse numquam fuit antea. Si autem consideremus, quo loco sint publice ac privatim mores atque instituta populorum, crescit in dies vulgo rerum quae supra naturam sunt, despicientia et oblivio ; sensim a christianae virtutis severitate disceditur, maiores-que ad probrosam ethnicorum vitam quotidie regressus fiunt. Horum quidem malorum variae sunt multiplicesque causae: nemo tamen negaverit deplorandum esse, quod eis malis a ministris verbi non satis afferatur medicinae. Numquid sermo Dei talis esse desiit, qualis ab Apostolo dicebatur, vivus et efficax et penetrabilior omni gladio ancipiti? Num gladii huius aciem usus diuturnitas hebetavit? Vitio certe tribuendum est ministrorum qui non tractant, quemadmodum oportet, hunc gladium, si is non omnibus locis vim suam exerceat. Neque enim dici potest melioribus, quam nos, temporibus Apostolos usos esse, quasi tum aut plus esset docilitatis ad Evangelium aut minus contra divinam legem contumaciae. Omnino igitur, quod Nos apostolici officii conscientia admonet duorumque proximorum Decessorum exemplum hortatur, huc summo stadio, pro rei gravitate, incumbendum Nobis esse intelligimus, ut praedicationem divini verbi ad eam normam, ad quam Christi Domini i ussu Ecclesiaeque statutis dirigenda est, ubique revocemus. Principio, venerabiles Fratres, quaeramus oportet, quas ob causas in hoc genere de via declinetur. Iam istae causae ad tres redire videntur: aut is ad praedicandum assumitur qui non debet; aut id maneris non co exercetur consilio quo debet ; aut non eo modo quo oportet. Etenim praedicationis munus, ex Tridenti nae Synodi doctrina, Episcoporum praecipuum est.1 Apostoli quidem, quorum in locum successere Episcopi, hoc maxime suarum partium esse duxerunt. Ita Paulus: Non enim misit me Christus baptizare, sed evangelizare.2 Ceterorum autem Apostolorum ea fuit sententia: Non est aequum nos derelinquere verbum Dei, et ministrare mensis.3 Etsi autem proprium id est Episcoporum, tamen, quoniam variis distenti curis in suarum gubernatione ecclesiarum, nec scraper nec usque quaque ipsi per se possunt, necesse est etiam per alios huic officio satisfaciant. Quare in hoc munere quicumque praeter Episcopos versantur, dubitandum non est quin, episcopali fungentes officio, versentur. — Haec igitur prima lex sanciatur, ut munus praedicationis sua sponte suscipere liceat nemini ; sed ad illud exsequendum cuivis opus sit missione legitima, quae, nisi ab Episcopo, dari non potest : Quomodo praedicabunt, nisi mittantur?4 Missi sunt enim Apostoli et ab Eo missi qui summus est Pastor et Episcopus animarum nostrarum ;6 missi septuaginta duo illi discipuli ; ipseque Paulus, quamvis constitutus iam a Christo vas electionis ut nomen eius coram gentibus et regibus portaret,0 tum demum iniit apostolatum quum seniores, Spiritus Sancti mandato Segregate mihi Saidum in opus (Evangelii),7 obtemperantes, eum cum impositione manuum dimisissent. Id quod primis Ecclesiae temporibus perpetuo usitatum est. Omnes enim, vel qui in sacerdotum ordine eminebant, ut Orige-nes, et qui postea ad episcopatum evecti sunt, ut Cyrillus Hierosolymitanus, ut Ioannes Chrysostomus, ut Augustinus cetcrique Doctores Ecclesiae veteres, sese ex sui quisque Episcopi auctoritate ad praedicandum contulerunt. Nunc vero, venerabiles Fratres, longe aliud venisse in consuetudinem videtur. E sacris oratoribus non ita pauci sunt, in quos apte cadere illud dixeris, quod queritur Dominus apud Ieremiam : Non mittebam prophetas, et ipsi currebant.8 Nam cuicumque vel ex ingenii indole vel aliis quibusvis de causis ministerium verbi suscipere libuerit, facile ei patet aditus ad suggesta templorum, tamquam ad palaestram in qua quivis suo arbitratu sese exerceat. Itaque ut iam de medio tollatur tanta perversitas, vestrum est, venerabiles Fratres, providere; et quoniam de pabulo vestris gregibus praebito reddenda Deo Ecclesiaeque a vobis ratio est, ne sinite ut quis, iniussu vestro, in ovile se inferat et oves Christi ad suum arbitrium pascat. Nemo igitur in dioecesibus vestris, nisi vocatus probatusque a vobis, iam nunc sacras conciones habeat. 1 Sess. XXIV. Do Ref. c. IV. - 1 1. Cor. 1, 17. - = Act. 6, 2. — 4 Itom. 10, 15. — 1 l. Potr. 2, 25. - « Act. 0, 15. 7 Act. 13, 2. — 8 lerom. 23, 21. Hic vero summa cum vigilantia attendatis volumus, quibus munus tam sanctum demandetis. Qua in re Episcopis hoc tantum, Concilii Tridentini decreto, permittitur ut idoneos eligant, id est qui possint officium praedicationis salubriter exsequi. Salubriter, dictum est - notate verbum quo rei continetur norma - non eloquenter, non cum plausu audientium, verum cum animarum fructu, ad quem, tamquam linem, divini verbi administratio pertinet. — Quod si pressius definiri a Nobis cupitis quos reapse habeatis idoneos, eos dicimus in quibus divinae vocationis argumenta repcrictis. Nam quod requiritur ut quis ad sacerdotium admittatur : Nec quisquam sumit, sibi, honorem, sed qui vocatur a Deo,1 idem opus est ut quis ad praedicandum habilis aptusque indicetur. Quae quidem vocatio haud difficile deprehenditur. Christus enim, Dominus et Magister Noster, cum in eo esset ut in caelum adsccn-deret, nequaquam dixit Apostolis ut illico, diversi abeuntes, praedicare inciperent : Sedete, inquit, in civitate, quoadusque induamini virtute ex alto.7 Hoc igitur erit indicio quempiam divinitus ad id muneris vocari, si is virtute ex alto sit indutus. Quod cuiusmodi sit, licet ex iis colligere, venerabiles Fratres, quae in Apostolis, statini ut virtutem desuper acceperint, scimus evenisse. Ubi enim in eos Spiritus Sanctus descendit - ne mirifica, quibus aucti sunt, charismata attingamus ex rudibus infirmisque hominibus docti perfectique evaserunt. Sit igitur sacerdos quispiam congruenti tum scientia tum virtute praeditus modo ei dona naturae suppetant quae necessaria sunt ne tentetur Deus - recte ad praedicationem vocatus videbitur, ncque erit cur ab Episcopo ad hoc munus non possit assumi. Quod ipsum vult Tridentina Synodus, cum edicit, ne quos Episcopus praedicare sinat qui non sint moribus et doctrina probati.3 Itaque Episcopi est eos, quibus praedicandi munus deferre cogitat, diu multumque experiri, ut quae quantaque sit eorum et doctrinae copia et vitae sanctimonia cognoscat. Qui si remisse negligenterque se gesserit, is profecto in re gravissima deliquerit, et in eius caput culpa recidet vel errorum quos imperitus praedicator fuderit, vel offensionis malique exempli quod improbus dederit. Quo autem faciliores in hoc vestras, venerabiles Fratres, reddamus partes, volumus ut qui praedicandi potestatem petunt, non secus ac qui confessiones peccatorum excipiendi, de eorum moribus et eruditione posthac duplex severumque fiat iudicium. Quisquis igitur in alterutro mancus et claudicans repertus sit, nullo rei cuiusquam respectu, repellatur ab eiusmodi munere cui non esse eum idoneum constiterit. Postulat id vestra ipsorum dignitas, quorum vices a praedicatoribus geruntur, ut diximus ; flagitat Ecclesiae sanctae utilitas, quandoquidem sal terrae et lux mundi esse,1 si quis alius, is debet qui in verbi ministerio versatur. His probe consideratis rebus, ultra progredi ad explicandum, quem sacrae praedicationis et finem et modum esse oporteat, supervacaneum potest videri. Nam si ad eam, quam memoravimus, regulam sacrorum oratorum delectus exigatur, quid est dubii quin, congruis ornati virtutibus, dignam in praedicando et causam sibi proponant et rationem teneant? Sed tamen prodest haec duo illustrare capita, ut eo melius appareat, quare interdum boni praedicatoris forma in nonnullis desideretur. Quid praedicatoribus debeat in suscepto munere exsequendo esse propositum, licet intelligere ex eo quod ii possunt ac debent de se idem, quod Paulus, affirmare : Pro Christo legatione fungimur.2 Si autem legati sunt Christi, illud ipsum velle debent in legatione peragenda quod Christus voluit in danda; immo quod ipse, dum vixit in terris, sibi proposuit. Ncque enim Apostoli, et praedicatores post Apostolos, alio missi sunt atque Christus : Sicut misit me Pater, et ego mitto vos.8 Scimus autem cuius rei gratia Christus de caelo descenderit : aperte enim declaravit : Ego ad hoc veni in mundum, ut testimonium perhibeam veritati,1 Ego veni, ut vitam habeant.5 Utrumque igitur persequantur oportet qui sacrae praedicationi dant operam, id est, ut traditae a Deo veritatis diffundant lumen et ut in iis qui audiunt, super-naturalem excitent alantque vitam ; brevi, ut animarum quaerendo salutem, Dei promoveant gloriam. Quare, sicut perperam appelletur medicus, qui medicinam non faciat, vel alicuius artis doctor qui eam non doceat artem, sic qui praedicando non curat ad pleniorem Dei cognitionem et ad aeternae salutis viam homines adducere, eum declamatorem vaniloquum appellari licet, praedicatorem evangelicum non licet. Atque uti nam huiusmodi declamatores nulli sint! — Quid vero est quo ducuntur maxime ? Alii quidem inanis gloriae cupiditate : cui scilicet ut satisfaciant: „Student magis alta quam apta dicere, facientes apud infirmas intelligentias miraculum sui, non ipsorum salutem operantes. Erubescunt humilia et plana dicere, ne sola haec scisse videantur... Erubescunt lactare parvulos.“ 6 Cumque Iesus Dominus ex humilitate auditorum ostenderet se eum esse qui exspectabatur : Pauperes evan-gelizantur,7 quid non moliuntur isti, ut ex urbium celebritate atque ex primariorum dignitate templorum commendationem suis sermonibus acquirant ? Quoniam autem in rebus a Deo revelatis quaedam sunt, quibus corruptae humanae naturae perterreatur infirmitas, quaeque oh eam causam accommodatae non sunt ad evocandam multitudinem, ab iis caute se abstinent eaque tractant in quibus, 1 Matth. 6, 13. 14. — * 11. Cor. 5, 20. — 3 loau. 20, 21. 4 Ibid. 18, 37. — 6 Ibid. 10, 10. — 0 Gillebertus Ab., In Cant. Canticor. sera. XXVII, 2. — 7 Matth. 11, 6. si loci rationem excipias, nihil est sacrum. Ac non raro contingit, ut in media pertractatione rerum aeternarum labantur ad politica, praesertim si quid eius generis animos audientium vehementer teneat occupatos. Omnino unum hoc iis esse studium videtur, placere audientibus ei usque morem gerere quos Paulus prurientes auribus1 dicit. Hinc ille gestus non sedatus et gravis, sed qualis in scaena aut in concione populari solet agi ; hinc illae vocis vel remissiones molliores, vel contentiones tragicae ; hinc illud orationis genus proprium ephemeridum ; hinc sententiarum illa copia ab impiorum et acatholicorum petita scriptis, non a divinis Litteris, non a Sanctis Patribus ; hinc denique illa et, quae ab eorum plerisque usurpatur volubilitas tanta verborum, qua obtundant quidem aures et admirationem moveant audientibus, sed nihil his boni afferant quod domum reportent. Iam vero mirum quantum praedicatores isti opinione falluntur. Habeant licet quem tanto cum labore nec sine sacrilegio petunt plausum imperitorum : num pretium est operae, quando simul subeunda eis est prudentium omnium vituperatio et, quod est maius, formidandum Christi severissimum iudicium ? Quamquam, venerabiles Fratres, unice plausus quaerere praedicando non omnium est, qui a regula normaque aberrant. Plerumque huiusmodi significationes qui captant, ideo captant ut eas ad aliud assequendum dirigant vel minus honestum. Nam, oblivioni dantes illud Gregorii : „Non praedicat sacerdos ut comedat, sed ideo ut praedicet, manducare debet“2 haud ita rari sunt qui, cum ad alia munera, quibus decenter alerentur, non se factos esse intelligerent, ad praedicationem se contulerunt, non ministerii sanctissimi rite exercendi, verum quaestus faciendi causa. Videmus igitur curas omnes istorum minime conversas esse ad quaerendum ubi maior sperari possit fructus animarum, sed ubi plus conficiatur praedicando lucri. Iam vero, cum ab his nihil exspectare liceat Ecclesiae, nisi damnum et dedecus, summopere vobis, venerabiles Fratres, est vigilandum, ut, si quem inveneritis praedicatione ad suam gloriam vel ad quaestum abuti, eum sine cunctatione amoveatis ab officio praedicandi. Nam qui rem tam sanctam polluere non veretur tanta perversitate propositi, non sane dubitabit ad omnes indignitates descendere, ignominiae labem aspergens non sibi tantum, sed ipsi etiam sacro muneri, quod tam prave administrat. Eadem autem erit adhibenda severitas in eos, qui quo decet modo non praedicent, propterea quod ea neglexerint, quae ad recte hoc ministerium obeundum necessario requiruntur. Haec vero quae sint, docet exemplo ’ II. Tim. 4, 3. — 3 Iu I. Rogum, lib. III. suo is qui ab Ecclesia cognominatus est Praedicator veri-ta'is, Paulus Apostolus : cuius similes praedicatores utinam, Dei miserentis beneficio, multo plures habeamus. Primum igitur quod discimus a Paulo hoc est, quam bene paratus et instructus ad praedicandum venerit. Ncque vero hic loquimur de doctrinae studiis in quibus, Gamaliele magistro, diligenter versatus erat. Scientia enim in eo per revelationem infusa, obscurabat ac paene obruebat eam quam ipse sibi comparaverat : quamquam hanc quoque non parum ei profuisse ex eius Epistolis apparet. Prorsus necessaria est praedicatori scientia, ut diximus, cuius quidem luce qui caret, facile labitur, ex Concilii Lateranensis IV. verissima sententia : „Ignorantia est mater cunctorum errorum“. Non tamen de qualibet rerum scientia volumus intelligi, sed de ea scilicet quae propria est sacerdotis, quaeque, ut^in pauca conferamus rem, cognitione sui, Dei, ct officiorum continetur: sui, inquimus, ut suas quisque utilitates omittat ; Dei, ut omnes ad cum et cognoscendum et diligendum adducat ; officiorum, ut ea servet et servari praecipiat. Ceterarum rerum scientia, ista si desit, inflat nec quicquam prodest. Illud potius videamus, qualis in Apostolo praeparatio fuerit animi. Qua quidem in re tria sunt maxime consideranda. Primum ut se totum Paulus divinae voluntati dediderit. Vixdum enim, cum iter faceret Damascum, lesu Domini virtute tactus est, edidit illam Apostolo dignam vocem : Domine, quid me vis facere?1 Nam promiscua illi,? statim 'coeperunt esse pro Christo, sicut perpetuo fuerunt postea, laborare et quiescere, egere et abundare, laudari ct contemni, vivere et mori. Non est dubium quin ideo in apostolatu tantum profecerit, quod se Dei voluntati pleno cum obsequio permisit. Quare similiter ante omnia obsequatur Deo quisquis praedicator ad salutem animarum nititur; ut nihil quidquam sit sollicitus quos auditores, quem successum, quos fructus habiturus sit: denique ut Deum dumtaxat, non se rcspiciat. Hoc autem tantum Deo obsequendi studium animum postulat adeo comparatum ad patiendum, ut nullum fugiat laboris molestiaeque genus. Quod alterum in Paulo fuit insigne. Nam, cum de eo dixisset Dominus : Ego ostendam illi, iquanta oporteat eum q>ro nomine meo pati,8 ipse deinde aerumnas omnes tanta cum voluntate complexus est ut scriberet: Superabundo gaudio in omni tribulatione nostra.:l Iam vero haec laboris tolerantia in praedicatore si emineat, cum quicquid humani in^eo sit, abstergeat, ac Dei gratiam ei ad fructum ferendum conciliet, tum incredibile est quam cius operam christiano populo commendet. Contra, parum ad permovendos animos ii possunt, qui quocumque venerint, ibi commoditates vitae plus aequo consectantur, ac dum suas conciones habeant, nihil aliud fere attingunt ministerii sacri, ut appareat plus eos propriae servire valetudini, quam animarum utilitati. Tertio denique loco spiritum orationis qui dicitur, necessarium praedicatori esse intelligimus cx Apostolo ; qui ut primum vocatus est ad apostolatum, Deo supplex esse instituit: Ecr.e enim orat.1 Etenim non copiose dicendo nec subtiliter disserendo aut vehementer perorando salus quaeritur animarum : qui hic consistat praedicator nihil est nisi aes sonans aut cymbalum tinniens.2 Id quo fit ut vigeant humana verba mirificequc valeant ad salutem, divina est gratia : Deus incrementum dedit.3 Dei autem gratia non studio et arte comparatur, sed precibus impetratur. Quare qui parum aut nihil orationi est deditus, frustra in praedicatione operam curamque consumit, cum coram Deo nec sibi nec audientibus quicquam proficiat. Itaque, paucis concludentes quae hactenus diximus, his Petri Damiani verbis utamur : „Praedicatori duo sunt permaxime necessaria, videlicet ut sententiis doctrinae spiritualis exuberet, ct religiosae vitae splendore coruscet. Quod si sacerdos quispiam ad utrumque non sufficit, ut ct vita clarus et doctrinae facultate sit profluus ; melior est vita procul dubio quam doctrina . . . Plus valet vitae claritas ad exemplum, quam eloquentia vel urbanitas accurata sermonum ... Necesse est ut sacerdos, qui praedicationis officio fungitur, et doctrinae spiritualis imbribus pluat, et religiosae vitae radiis splendeat : instar illius Angeli, qui natum Dominum pastoribus nuntians, et splendore claritatis emicuit, etfquod evangelizare venerat, verbis expressit.“4 Sed, ut ad Paulum redeamus, si quaerimus quibus de rebus consuevisset praedicando agere, ipse sic omnia complectitur : Non enim indicavi me scire aliquid inter vos, nisi lesum Christum, et hunc crucifixum.5 Efficere ut Iesum Christum homines magis magisque cognoscerent et quidem cognitione quae ad vivendum, non modo ad credendum, pertineret, h c est quod omni apostolici pectoris contentione laboravit. Itaque Christi dogmata et praecepta omnia vel severiora sic tradebat, ut nihil nec reticeret nec molliret de humilitate, de abnegatione sui, de castitate, de rerum humanarum contemptu, de obedientia, do venia inimicis danda, de similibus. Nec vero timide illa denuntiabat: inter Deum et Belial eligendum esse cui serviatur, utrique non posse ; omnes, ut e vivis excesserint, tremendum manere indicium; cum Deo non licere transigi ; aut vitam aeternam sperandam, si universae obtemperetur legi, aut, si cupiditatibus indulgendo deseratur officium, ignem aeternum esse exspectandum. Ncque enim Praedicator veritatis unquam putavit abstinendum ab liuius-modi argumentis propterea quia, ob corruptionem tem- 1 Act. 9, 11. — 3 I. Cor. 13, 1. — 3 Ibid. 3, 6. — 4 Kpp. üb. I. Ep. I. ad Cinthium Urbis Pracf. — 8 I. Cor. 2, 2. porum, nimis dura viderentur iis, ad quos loquebatur. — Apparet igitur quam non probandi sint ii praedicatores, qui quaedam christianae doctrinae capita, ne fastidio sint audientibus, non audent attingere. Num medicus quisquam inutilia remedia dabit aegrotanti, quia is ab utilibus abhorreat ? Ceterum inde probabitur oratoris virtus et facultas, si, quae ingrata sunt, ea grata dicendo reddiderit. Quae autem tractanda susceperat, quo modo Apostolus explicabat ? Non in persuasibilibus humanae sapientiae verbis.1 Quanti refert, venerabiles Fratres, hoc omnibus esse exploratissimum, cum videmus non paucos e sacris contionatoribus ita dicere, ut Scripturas Sanctas, Patres Doctoresque Ecclesiae, theologiae sacrae argumenta praetermittant; nihil fere nisi rationem loquantur. Perperam profecto: ncque enim in ordine supernaturali humanis tantum adminiculis quidquam proficitur. — At illud opponitur : praedicatori qui quae divinitus revelata sunt, urgeat, non haberi fidem. — Itane vero? Sit sane apud acatholicos : quamquam cum Graeci sapientiam, nimirum huius saeculi, quaererent, Apostolus tamen cis Christum crucifixum praedicabat.2 Quod si oculos convertamus ad gentes catholicas, in his ii qui alieni sunt a nobis, fere Fidei radicem retinent : mentem enim obcaeeantur eo quod animi corrumpuntur. Postremo qua mente praedicabat Paulus? Non ut hominibus, sed ut Christo placeret : Si hominibus placerem, Christi servus non essem.3 Cum animum gereret incensum caritate Christi, nihil quaerebat praeter Christi gloriam. 0 utinam qui in verbi ministerio elaborant, omnes vere lcsum Christum diligant ; utinam possint illa « Ibid. 2, i. — " I. Cor. 1, 22. 28. — 3 Gal. 1, 10. usurpare Pauli : Propter quem (Iesum Christum) omnia detrimentum feci;1 et Mihi vivere Christus est.2 Tantum qui amore ardent, ceteros infiammare sciunt. Quare 8. Bern ardus ita praedicatorem admonet : „Si sapis, concham te exhibebis et non canalem“;3 hoc est : quod dicis, eo plenus ipse esto, et ne satis habeas in alios transfundere. „Verum, ut idem Doctor addit, canales hodie in Ecclesia multos habemus, conchas vero perpaucas!“ 4 Hoc ne eveniat in posterum, vobis omni ope atque opera enitendum est, venerabiles Fratres: quorum est et indignos repellendo., et idoneos eligendo, conformando, moderando, efficere ut praedicatores, qui sint secundum Dei cor, iam plurimi exsistant. — Respiciat autem misericors gregem suum Pastor aeternus, Iesus Christus, Virgine Sanctissima quidem, ut Matre augusta ipsius Verbi incarnati et Regina Apostolorum, deprecante ; ac spiritum apostolatus in Clero refovens, plurimos esse iubeat qui studeant „seipsos probabiles exhibere Deo, operarios inconfusibiles, recte tractantes verbum veritatis“.5 Auspicem divinorum munerum ac testem benevolentiae Nostrae vobis, venerabiles Fratres, vestroquo Clero ac populo apostolicam benedictionem peramanter impertimus. Datum Romae apud 8. Petrum die 15. Junii, in festo Sacratissimi Cordis Iesu. anno 1917, Pontificatus Nostri tertio. BENEDICTUS PP. XV.c 1 Philip. 3, 8. — 1 Ibid. 1, 21. — 1 Iu Caut. serm. 18. — 4 Ibid. — 5 II. Tim. 2, 15. 6 Acta Apostolica« Sodis. An. IX. vol. IX. Roma«, die 2. Julii 11)17. Num. 7. pagg. 305—317. 77. Sacrae Congregationis Consistorialis normae pro sacra praedicatione. Ut quae Beatissimus Pater nuper in Encyclicis Litteris Humani generis redemptionem de sacra praedicatione docuit àc praestituit ad praxim facilius deducantur, Eminentissimi Patres 8. C. Consistoriali praepositi, ipso Summo Pontifice plene adprobante, sequentes sanci-vere normas, quibus Reverendissimi locorum Ordinarii uti debeant, ut tuto in re tam gravi procedant ; casquc eadem Sanctitas Sua statini exsecutioni mandandas praecipit, quo scilicet quod Apostolus nominat ministerium verbi eos afferat fructus in tuitionem ac propagationem fidei chri-stianaeque vitae custodiam, quales et divinus Magister Christus intendit et catholica Ecclesia sibi i ure promittit. CAPUT I. A quibus et qua ratione praedicatores Verbi Dei sint eligendi. 1. Reverendissimi locorum Ordinarii illud ante omnia prae oculis habeant, quod Sacra Tridentina Synodus, an- teriores praescriptiones innovans ac perstringens, cap. IV. sess. 24. De Reform., sancit ; ubi, postquam monuit praedicationis munus Episcoporum praecipuum esse, sic sequitur : Mandat (S. Synodus) ut iti ecclesia sua ipsi (Episcopi) per se, aut, si legitime impediti fuerint, per eos quot ad praedicationis officium assument; in (diis autem ecclesiis per parochos, sive, iis impeditis, per alios ab Episcopis (impensis eorum qui eas praestare aut tenentur vel solent) deputandos, in civitate aut in quacumque parte dioecesis censebunt expedire, saltem dominicis et solemnio-ribus diebus festis .. sacras Scripturas divinamque legem annuntient. Nullus autem saecularis sive regularis, etiam in ecclesiis suorum Ordinum, contradicente Episcopo, praedicare praesumat. Quod plane in novo ecclesiastico Codice confirmatur can. 1327, 1328 et 1337. 2. Cura igitur ad Episcopum loci Ordinarium praedicandi munus praecipue spectet, cumque ad eumdem pertineat assumere ac deputare qui ipsum substituant pro-que ipso suppleant in hoc gravissimo ministerio, etiam specifice in casu quo praedicationis impensae, aut ex iure aut ex consuetudine, ab aliis sint persolvendae; nullus nec valide nec licite eligere aut advocare contionatorem quempiam etiam pro ecclesia propria ; null usque de clero sive saeculari sive regulari, huiusmodi inventionem licite acceptare poterit, nisi intra limites ac modos in sequentibus articulis statutos. 3. Parochi, vi missionis habitae in eorum electione, sicut ad confessiones excipiendas habilitantur, ita etiam facultate contionandi gaudent, salva quidem lege resi-dentine salvisque conditionibus ceteris, quas Ordinarius necessario vel utiliter apponendas censuerit. Idem de Canonico Theologo dicendum quoad lectiones Scripturae sacrae. 4. In reliquis casibus universis, ad praedicandum populo fidelium in publicis templis vel oratoriis, etiam regularium, et a sacerdotibus etiam regularibus, necesse est ut facultas obtineatur ab Ordinario dioecesis. 5. Huiusmodi facultas, ad normam eorum quae in Codice praescribuntur can. 1341, § 1 et 2, petenda est : a) a prima Capituli dignitate, audito tamen Capitulo, pro praedicationibus, quae ex lege vel voluntate Capituli fiant in ecclesia propria; b) a Superiore regulari, servatis respectivi Ordinis vel Congregationis regulis, pro ecclesiis religionum clericalium ; c) a parocho pro ecclesia parochiali aliisque ecclesiis ah ea dependentibus ; d) et si agatur de parocho ecclesiae spectantis ad Capitulum vel ad Ordinem religiosum, ab eodem parocho pro concionibus quae ab ipso pendent, secluso Capituli vel religionis interventu ; e) a sacerdote primicerio vel capellano confraterni-tatis cuiuslibet pro ecclesia propria ; f) a sacerdote ecclesiae rectore, quique sacras ibidem functiones de iure peragit, pro omnibus ecclesiis aliarum corporationum moralium non clericalium, aut religionum laicalium, monialium, privatorum. 6. Ad tramitem decisionum 8. C. Concilii in Sutrina, 8. Maii 1688, et in Ripana, 21. Maii 1707, qui praedictam facultatem postulat, debet tantum contionatoris nomen proponere, idque subordinate ad beneplacitum Ordinarii, qui solus uti potest verbis eligimus et deputamus ad postulationem N. N., etc. 7. Postulatio ad obtinendum contionatorem aliquem facienda est tempore utili et opportuno, ut Ordinarius commode queat informationes necessarias de eiusdem persona habere (Codic., can. 1341, § 2): hoc autem tempus, generatili! loquendo, haud erit inferius duobus mensibus, uti i am statuit 8. C. Concilii in Theanen., 19. Aprilis 1728 et 30. Aprilis 1729; salva tamen Episcopis facultate tempus aliud statuendi etiam brevius pro genere et gravitate praedicationis et pro qualitate contionatoris, dioece-sani vel cxtradioecesani. 8. Quicumque, obligatione petendi facultatem posthabita, sacerdotem quempiam ad contionandum invitaverit; itemque sacerdos quilibet, qui tali modo invitatus scienter acceptarit et concinnatus fuerit, puniendi sunt ab Ordinario poenis eius arbitrio statuendis, non exclusa suspensione a divinis. 9. Facultas praedicandi, quando agitur de concionatore extradioecesano, scripto tribuenda erit, designato etiam loco et genere praedicationis, pro quibus concessa fuerit. 10. Ordinarii, onerata graviter eorum conscientia, facultatem concinnandi nemini concedent, nisi prius ipsis constiterit de illius pietate, scientia et idoneitate, secundum praescriptiones quae sequenti capite tradentur : si vero agitur de sacerdotibus extradioecesanis vel de religiosis cuiuscumque Ordinis, nisi prius rcspectivum Ordinarium et Superiorem interpellaverint ac responsionem favorabilem habuerint. 11. Ordinarius et Superior regularis, qui ab alio Ordinario de informationibus interrogati fuerint circa pietatem, scientiam atque idoneitatem ad praedicandum cuiuspiam eorum subditi, tenentur sub gravi eas pro veritate tradere, secundum scientiam et conscientiam prout in can. 1341, § 1, novi Codicis praescribitur. Ordinarius vero qui illas recipit, tenetur eisdem se conformare, secretum de acceptis notitiis absolute servando. 12. Ordinarius qui, ob informationes ut supra acceptas aut aliam ob caussam, censuerit in Domino contionandi facultatem alicui denegare, sufficit ut idipsum petenti facultatem significet quin aliud addat, soli Deo rationem de sua sententia redditurus. CAPUT II. Quo pacto constare debeat de idoneitate concionatoria. 13. Oeneratim loquendo, sicut ad tribuendam sacerdoti cuivis facultatem pro ministerio excipiendi fidelium confessiones Ordinarii arctissime obligantur certitudinem acquirere de eius idoneitate et culpa se innexos reputarent, si ad tantum munus admitterent qui moribus foret indignus, vel scientiae debitae defectu incapax; ita et non aliter i idem Ordinarii debent se gerere, antequam aliquem assumant et destinent ad ministerium verbi. 14. Medium ordinarium ad dignoscendam cuiuspiam idoneitatem ad praedicationis officium, praesertim quoad scientiam et quoad actionem, est examen a candidato voce et scripto subeundum coram tribus examinatoribus, qui arbitrio Ordinarii possunt seligi vel inter examinatores synodales vel etiam inter sacerdotes extradioecesanos, aut etiam e clero regulari. Cognita autem idoneitate quoad scientiam et actionem, vel etiam in antecessum, haud minori studio, imo etiam maiori, inquiret Ordinarius, num idem candidatus pietate, honestate morum et publica aestimatione dignus sit qui verbum Dei evangelizet. 15. Pro lniiusmodi duplicis examinis exitu, poterit Ordinarius candidatum declarare idoneum aut generatilo aut pro aliqua solummodo praedicationis specie, ad tempus vel ad experimentum et certis sub conditionibus, aut absolute et non in perpetuum, dando ili pagellam praedicationis, ea omnino ratione qua datur pro confessionibus, vel ei facultatem praedicandi simpliciter denegando. 16. Non prohibentur tamen Ordinarii, in casibus particularibus et per exceptionem, quominus aliquem ad praedicandum, sine praevio examine de quo supra, admittant, dummodo aliis iisque certis argumentis de eius idoneitate constet. 17. Vetitum tamen absolute esto diplomata, ut aiunt, praedicationis subditis etiam propriis impertiri, vel subditis etiam propriis sed honoris titulo aut in aestimationis signum. 18. Servata, pro regularibus et religiosis exemptis, eorum Ordinariis facultate deputandi subditos, quos secundum regulas et constitutiones Ordinis noverint dignos et idoneos, conformiter tamen semper ad praescriptiones Codicis, can 1338, ad praedicandum intra septa domus religiosae ves monasterii ; si tamen destinare aliquem voluerint ad conciones habendas in publicis ecclesiis, non exclusis Ordinis propriis, tenentur illum coram dioeeesa-no loci Ordinario sistere ad examen subeundum iuxta superius disposita articulis 13, 14, 15. CAPUT III. Quid in sacra praedicatione servandum sit vel vitandum. 19. Quoniam sancta sancte tractanda sunt, nemo praedicationem suscipiat, quin digne ac proxime se praeparaverit studio simul et oratione. 20. Argumenta concionum sint essentialiter sacra (Cod. can. 1347). Quod si concionator alia argumenta tractare voluerit non stricte sacra, semper tamen domui Dei convenientia, facultatem a loci Ordinario petere et obtinere debebit; qui quidem Ordinarius eam numquam concedet, nisi re mature considerata eiusque nesessitate perspecta. Concinnatoribus tamen omnibus de re politica in ecclesiis agere omnino et absolute sit vetitum. 21. Elogia funebria nemini recitare fas esto nisi praevio et explicito consensu Ordinarii, qui quidem, antequam consensum praebeat, poterit etiam exigere, ut sibi manuscriptum exhibeatur. 22. Concionator prae oculis semper habeat et in praxim deducat, quae S. Hieronymus Nepotiano commen- dabat: Divinas Scripturas saepius lege: imo numquam de manibus tuis sacra lectio deponatur . . Sermo presbyteri Scripturarum lectione conditus sit. Studio autem Scripturarum sacrarum iungatur studium Patrum ac Doctorum Ecclesiae. 23. Citationes ac testimonia scriptorum aut auctorum prophanorum sobrietate summa adhibeantur, multoque magis dicta haereticorum, apostatarum et infidelium; numquam vero personarum viventium auctoritates proferantur. Fides et Christiana morum honestas non his egent adsertoribus ac defensoribus! 24. Concionator ne plausus auditorum aucupetur, sed quaerat unice animarum salutem et commendationem a Deo atque Ecclesia. Docente te in ecclesia non clamor populi, sed gemitus suscitetur. Lacrymae auditorum laudes tuae sint. (Hicron. ad Nepotianum). 25. Usus, qui alicubi invaluit, ephemerides vel plagulas typis impressas adhibendi tum ad auditores aucupandos ante praedicationem, tum post praedicationem ad concionatoris meritum extollendum, reprobandus omnino est et damnandas, quovis id praetextu boni fiat. Curent Ordinarii, quantum poterint, ut ne id usuveniat. 26. Quoad actionem in concionando nil melius praescribi potest quam quod 8. Hieronymus Nepotianum admonebat: Nolo te declamatorem et rabidam garr ulum que sine ratione, sed, mysteriorum peritum et sacramentorum Dei eruditissimum. Verba volvere, et celeritate dicendi apud imperitum vulgus admirationem sui facere, indoctorum hominum est.. Nihil tam facile quam vilem plebeculam et indoctam concionem linguae volubilitate decipere, quae quidquid non intelligit plus miratur. 27. Quamobrem concionator tam in ratiocinatione quam in linguae usu sese communi auditorum captui accomodct; quoad vero actionem ac recitationem, eam observet modestiam et gravitatem, quae illi convenit qui pro Christo legatione fungitur. 28. Caveat item semper ac diligentissime, ne sacram praedicatiotiem in quaestum vertat, quaerendo quae sua sunt, non quae Icsu Christi ; ne sit igitur turpis lucri cupidus nec vanae gloriolae lenocinio se capi sinat. Nunquam vero ex animo permittat excidere quod, secandum Evangeli! et Apostolorum doctrinam et Sanctorum exempla, idem Hieronymus Nepotiano suggerebat: Non confundant opera tua sermonem tuum; ne cum in ecclesia loqueris, tacitus quilibet respondeat: Cur ergo haec quae dicis, ipse non facis? - Delicatus magister est qui, pleno ventre, de ieiuniis loquitur.. Sacerdotis os, mens manusque concordent. CAFUT IV. Cui et quomodo interdicenda praedicatio. 29. Concionatores, qui praescriptiones superiori capite editas negligant, si emendationis spem praebeant et graviter non offenderint, prima alteravo vice ab Episcopo moneantur ac reprehendantur. 30. Si vero emendationem neglexerint aut graviter cum fidelium scandalo peccaverint, Episcopus, ad tramitem Codicis, can. 1340, §§ 2 et 3. a) si agatur de proprio subdito aut de religioso, cui praedicandi facultatem ipse dederit, concessam facultatem, nullo hominum respectu, aut ad tempus revocet aut omnino abroget; b) si autem de sacerdote extradioeccsano agatur vel de religioso, cui non ipse pagellam impertiverit, praedicationem illi in dioecesi sua interdicat simulque de re moneat tam Ordinarium proprium quam eum qui praedicationis pagellam eidem concessit ; in casibus autem gravioribus ne omittat ad 8. Sedem referre ; c) poterit etiam Episcopus, imo et debebit pro diversitate casuum, concionatore graviter peccante, coeptam praedicationem ipsi intercipere. 31. Interdici pariter praedicatione oportet, saltem ad tempus et pro aliquo loco, quicumque aut pro sua vivendi ratione aut quavis alia de causa, etsi inculpabiliter, publicam bonam existimationem amiserit, ita ut ministerium suum inutile vel damnosum evaserit. 32. Ordinarii dioecesani commissionem vigilantiae pro praedicatione, unusquisque in sua dioecesi, instituent, quae iisdem sacerdotibus componi poterit ac commissio pro examine candidatorum. 33. Quia vero nec Episcopi nec commissio vigilantiae adesse ubique in dioecesi poterunt ; quum agetur de praedicationibus maioris momenti in locis dissitis, Ordinarii exigent his desuper a Vicariis Foraneis vel a parochis informationes peculiares et tutas iuxta normas superius traditas. CAPUT V. De praeparatione remota ad ministerium praedicationis. 34. Ordinarii et Superiores religiosorum stricto obligantur proprios clericos ad sanctam salutaremque praedicationem ab ipsa inverdii aetate formare studiorum lempore, tum ante tum post susceptum sacerdotium. 35. Curabunt igitur »t dicti clerici, dum sacrae theologiae dant operam, de variis praedicationum generibus doceantur ; praeque manibus habeant et gustent exemplaria insignia, quae in omni concionum genere Sancti Patres reliquerunt, praeter illa, quae in sacris Evangeliis, in Actibus et Epistolis Apostolorum ubique accesserunt. 36. Studebunt item Ordinarii, ut iuvenes instituantur de actione et pronuneiatione in concionibus servandis, ut eam deinde gravitatem, simplicitatem et concinnitatem praeseferant, quae nihil histrionem sapiat, sed verbo Dei conveniat, probetque condonantem pro animi persuasione et ex corde loqui sublimemque spectare finem, qui ministerio suo est praestitutus. 37. Haec dum in seminariis vel studiorum locis peragentur, Superiores scrutabuntur, quod genus praedicationis singulorum alumnorum dispositioni magis respondeat, ut deinde ea super re ad Ordinarium referant. 38. Initialem autem institutionem, quam clerici in seminariis vel in studiorum domibus habuerunt, Ordinarii, etiam post sacros Ordines susceptos, perficiendam curabunt. 39. Quamobrcm, iuxta informationes de unoquoque habitas, eos facilioribus primum ac humilioribus praedicationibus occupabunt et exercebunt, ut in tradenda pueris christiana catechesi, Evangelio breviter explicando, iisque similibus. 40. Poterunt demum Ordinarii suis clericis praescribere ut, aliquo annorum spatio, examen de praedicatione in curia quotannis subeant tam voce quam scripto, ea quidem methodo, quae ipsis magis probabitur, confor-miter scilicet ad praescriptiones Codicis pro examinibus annuis a clericis subeundis post sacerdotii susceptionem. Ex S. C. Consistoriali die 28. Junii, in pervigilio 88. App. Petri et Pauli, anno 1917. f C. Card. De Lai, Ep. Sabinen., Secretarius. L. + 8. f V. Sardi, Archiep. Caesariem, Adsessor.1 1 Acta Apostolicae Sedis. An. IX. vol. IX. Romae, die 2. Julii 1917. Num. 7. pagg. 328—334. 78. Medaillen und KruMre für unsere Kriegsgefangenen im Feindesland. Im November 1915 hat die Sammelstelle für Gesan-geiienleklüre zirka 3000 Strick Skaprrliermedaille» und Kruzifixe für unsere Gefangenen und Austansä)invaliden uach Rnß-land gesendet. Diese kleine Menge ließ bei den österreichischen Gefangene» größte Freude und den sehnlichsten Wunsch nach mehr lebendig werden; wollte doch jeder ein Kreuz oder eine Medaille sein eigen nennen. Nunmehr sind die tatsächlichen Grnndlagen geschaffen, um wenigstens einer größeren Anzahl von Kriegsgefangenen in Form eines Christuskreuzes oder einer Skapuliermedaille, nur heimatlichen Ursprungs, mit dem Gruße aus der Heimat auch geistliche Erbauung zu vermitteln. Zu diesem Behufe hat der Kriegsgefangenenbüchereidienst (Abteilung II der Ausknnftstelle des Gemeinsamen Zentral- nachweisbureans) in Wien, IV., Karlsplatz 13, den Plan gefaßt, die gleichen Medaillen und Kreuze, mit denen unsere Kriegsgefangenen in den feindlichen Staaten beschenkt werden sollen, im Hinterlande und an der Front zum Verkaufe zu bringen. Da sich der Verkaufspreis für eine Medaille auf 40 Heller und für ein Kreuz auf 00 Heller stellt, sichert jeder, der zwei Medaillen oder zwei Kreuze käuflich erwirbt, damit der Abteilung H die Möglichkeit, eine gleiche dritte Medaille oder ein drittes gleiches Kreuz unseren Gefangenen als Liebesgabe zukommen zu lassen. Wer wollte unseren Kriegsgefangenen nicht einen solchen Gruß senden? Wer wollte nicht mehrere Stücke ankaufen, damit einige andere gleiche Stücke seinen Anverwandten und Freunden oder anderen unserer Gefangenen in Frankreich, Italien, Rußland, Sibirien oder Japan zugewendet werden können! In diese fernen Länder zieht mit unseren Medaillen und Kreuzen ein vielfacher und leicht verständlicher Gruß hinaus, der für die Gefangenen nicht inniger und erwünschter sein kann. Das Kreuz als Zeichen der Erlösung mahnt an die Erlösung zur Gnade für die Seele und mit diesem Trost ist es zugleich auch das Zeichen der Erlösungshoffnung aus ihrem bitteren Leid. Die eindringlich erhobenen Hände des Erlösers mit dem strahlenden Herzen zeigen die Wunden und das Vorbild, wie eigenes Weh zu tragen ist, während die Schutzfrau mit dein geneigten Haupt Vertrauen und Geduld mild erstarkt. So werden unsere Gefangenen, die des geistlichen Trostes vielfach entbehren müssen, durch das kleine Kreuz an ihre Kirche in der Heimat, an das Kreuz am Altare erinnert werde», und gar mancher wird in der Betrachtung des sterbenden Heilands auch ans die Erlösung von allen irdischen Qualen gewiesen werden und damit Erleichterung auch in seinem Leid finden. Möge keiner es verabsäumen, dieses schöne christliche Werk der Nächstenliebe nach Kräften zu unterstützen, unterstützt er damit doch so kräftig die armen Kriegsgefangenen! Insbesondere werden die hochwürdigen Seelsvrgeämter und Klostervorstehungen, die Kongregationen und katholischen Organisationen auf diese Aktion aufmerksam gemacht und ein-geladen, derselben bei dem Vertriebe der Medaillen und Kreuze nach Kräften behilflich zu sein. 79. Hintanhaltung der Eheschließung von Kriegsgefangenen. Aas hohe Ministerium für Kultus und Unterricht hat unterm 17. Juli 1917 Zl. 18.430 nachstehende Zuschrift anher gerichtet: „Dem k. und k. Kriegsministerium werden in letzter Zeit immer häufiger Bitten Kriegsgefangener um Erteilung der Heiratsbewilligung mit eigenen Staatsangehörigen vorgelegt. Das genannte Ministerium hat verfügt, daß derlei Gesuche — mit Ausnahme solcher von Deutschrussen — ihm nicht vorzulegen und bereits von den Kommandos der Kriegsgefangenenlager (Osfiziersstationen für Kriegsgefangene rc.), bezw. den Inspizierenden für Kriegsgefangenenlager rc. oder den Militärkommandos abweislich zu erledigen sind, wobei den Bittstellern bekannt 51t geben ist, daß ihre Bitten erst bei Friedensschluß einer Erwägung unterzogen werden können. Über Ersuchen des k. und k. Kriegsministeriums vom 29. Mai 1917, Abt. 9, Nr. 29362 von 1917, wird das F. B. Or-dinariat hievon in Kenntnis gesetzt." Hievon werden die F. B. Pfarrämter zur Benehinungs-wissenschast verständigt. 80. Verlegung des Steuer- und gerichtlichen Depositennmtes von Fron; noch Eilli. Das Präsidium der hochlöblichen k. k. Finanz-Landes-Direkton für Steiermark hat mit dem Schreiben vom 5. Juli 1917 Zl. 76/28/Praes. 1917 anher mitgeteilt, daß vom 30. September 1917 an die Amtstätigkeit des k. k. Steuer- und gerichtlichen Depositenamtes in Franz provisorisch an das k. k. Steueramt in Eilli übergeht und daß daher von diesem Zeit- punkte an die gesamte, das k. k. Steueramt in Franz betreffende Amtskorrespondenz an das k. k. Steueramt in (Siili zu leiten wäre. Das wird hiemit dem hochwürdigen Klerus zur Kenntnis gebracht. 81. Tätigkeitsbericht des Anbetungs- und Paramentenvereines. Der Ausschuß des „Vereines zur immerwährenden Anbetung des allerheiligsten Altarssakramentes und zur Ausstattung armer Kirchen in der Lavanter Diözese" hat über die Vereinstätigkeit in der Zeit vom 30. Juni 1916 bis 30. Juni 1917 folgenden Bericht erstattet: An Vereiusbeiträgeu wurden gesammelt 5270 K 97 h, somit seit dem Grüudungsjahre insgesamt 155.463 K 23 h. Die gesamten Jahreseiuküuste wurden zur Anfertigung von Kirchenparamenten und Kirchenntensilien verwendet. Verfertigt und angeschafft wurden: 20 Meßgewänder, 14 Alben, 19 Priesterchorröcke, 2 Vela, 42 Purifikatorien, 14 Korporalien, 30 Lavabotüchlein, 22 Pallen, 2 Versehbursen, 1 Zi-boriummäntelchen, 2 weiße Stolen, 3 doppelfärbige Stola, 4 Zingula, 6 Pultdecke», 2 Altartücher, 4 Pluvialie». Unentgeltlich haben an der Verfertigung obgenannter Paramente gearbeitet: Baronin und Baronesse Lebzeltern, Baronin und Baronesse Teuchert, Fräulein Marie Schniiderer, Frl. Anna Eichler, Frl. Theres Pöschl, Frau Bertha Pfri-mer, Frau Oberst Tusch, Frau Josefine Langler, Frau Marie Schroltenbach, Fräulein Elise Frohm, Frl. Marie Deutsch, Frau Katharina Hermann, Frau Maria Posolofska, Fräulein Elise Kočiaš, Frau Weißenstein. Dem Vereine sind neu beigetreten 316 Mitglieder, so daß der Verein derzeit 28.411 Mitglieder zählt. Die verfertigten Gegenstände wurden, da eine öffentliche Ausstellung derselben wegen der Zeitverhültnisse nicht angezeigt erschien, am Donnerstag den 5. Juli 1917 von Seiner F. B. Gnaden und Exzellenz dem hochwürdigsten Herr» Fürstbischof Dr. Michael Napotnik feierlich geweiht und gelangten sodann zur Versendung an die einzelnen Besteller. 82. Lebensmittelfammlung in der Diözese Lavant. Ausweis der Personen und der Pfarren, die Lebensmittel gespendet haben. Muter Bezugnahme auf das Versprechen im Kirchlichen Verorduungsblatte für die Lavanter Diözese Nummer 111, Seite 39, Absatz 6 werden hiermit die Personen und Pfarren, die Lebensmittel opferfreudig gespendet haben, veröffentlicht. Es sind folgende: Baronin Twickel, Marburg 3 50 kg Würste, 7 kg frisches Obst ; Frau Wagrandl, Marburg 20 K ; K. Hrup, Podplat bei Kostreiniz 93 St. Eier, 17 kg Bohnen; Val. Purgaj, Hlapje bei St. Jakob W. B. 1 kg Speck, 28 St. Eier, 8 kg Bohnen; unge». Frau, Herrengasse, Marburg 10 K ; Familie Roj, Gams 1-50 kg Selchfleisch, 25 kg Sauerkraut; Anna Klinar, Radiseli Pf. Schleiniz — 40 kg Würste, 110 kg Speck, 3 35 kg Bohnen; ungen. Familie aus St. Jakob W. B. — 78 kg Selchfleisch, 2 50 kg Speck, 36 St. Eier; Wohlehrwürdige Salesianer in Wernsee 4 kg Speck, 2 kg Schweinschmalz, 6 kg Bohnen; Rosa Leber, Tröova Pf. St. Peter bei Marburg 1 • 55 kg Bohnen; Peter Gartner, Tröova Pf. St. Peter bei Marburg 5 St. Eier, 1 • 70 kg Bohnen; Mathias Peklür, St. Jakob W. B. 5 ■ 08 kg Speck; Dienerschaft bei H. Dr. Schniiderer 20 K ; ungen. Frau, Lenaugasse, Marburg 1 - 50 kg Schweinschmalz; Alois Čntfo in St. Peter bei Marburg 3 90 kg Speck, 20 St. Eier, 10 25 kg Bohnen; Ehrwürdige Schulschwestern in St. Peter bei Marburg 4-75 kg Bohnen, 10 K; Barbara Walzer, Blumengasse, Marburg 1 kg Zucker, 2 kg Mehl, 2 K; Klara Senčnik in Celestrina Pf. St. Peter b. M. 30 St. Eier; Johanna Brus, Gartengasse, Marburg 15 kg Sauerkraut ; Johanna Pfenner, St. Peter b. M. 4 St. Eier, 1-75 kg Bohnen; Aloisia Maroško, St. Peter b. M. 6 St. Eier; Theresia Korošec, St. Peter b. M. 4 St. Eier; Maria Ledinek ans Črcta b. Schleiniz — 60 kg Schweinschmalz, 10 St. Eier, 7 kg Bohnen; Anton Stober, Besitzer in Košak — 85 kg Käse. — 75 kg Rindschmalz, 32 St. Eier; Mathias Obran, Feldwebel. Fischergasse, Marburg 50 K; ungenannte Frau— 25 kg Selchfleisch, 10 St. Eier; Jakob Horvat, Besitzer in Grušova, St. Peter b. M. 4 St. Eier, 1-25 kg Bohnen, 4 K; Rosalia Gršovnik, St. Georgen a. d. Peßniz —• 75 kg Selchfleisch, — 45 kg Speck; Friedrich Keleriö, St. Jakob W. B. 2 K; Familie Dr. Grögl, Marburg 16 K ; Johann und Maria Baumanu, F. B. Ökonom in Windenau 40 K ; Gut Wiudenau — ■ 60 kg Würste, 2 kg Speck, 50 St. Eier, 40 kg Sauerkraut, 1 kg Dörrobst, Wein 28 Flaschen ìi 3/i 1, 22 Flaschen à 1/s 1; ungen. Frau, Hauptplatz, Marburg 4 kg Bohnen, 150 kg Hirsebrei, 113 kg Kaffee; Monika Sadek, St. Kunigund a. B-1 kg Speck, 13 St. Eier, 10 kg Bohnen. Dekanat Pfarre Dekanija Župnija ©eich- fleisch Povoj eno meso Würste Klobase Sveck n Stücken t. verhackt Slanina zaseka (zabela) Eier Jajca Bohnen (Fisolen) Bob -fižol Geld Denar kg kg kg St. kg K — •60 — 40 1-70 78 18 5 4-50 — 5 260 100 52 5 — 25 225 105 13-55 — 2 45 85 22 - 1 — •20 1-75 110 40 20 1 — •40 2-50 55 12 3 1-40 — - 84 - - 4-50 - 3 — 7 2 60 16 50 5 5 175 18 28 2-50 293 13-50 21 — •25 1 75 30 13-50 2 — •10 — 2 - 10 6-25 — 140 30 - 2-50 1-70 - 10-69 - 1 — -- 80 24 - 1.-20 _ 1 - _ - — •90 „ 107 26 20 1 - l" 70 — 3-94 -50 — •75 12 4 305 14 90 12-50 118 23 23 4 — 100 50 13-20 12 3-50 — 85 130 32-80 2-75 2-75 160 40 112-67 47 — 430 230 - 4 1-50 5 130 32 15 5-50 - 1-50 81 2-75 12 2-50 6 ' 281 112-50 20 12 • 10 — 120 25 - 8 — 125 60 - 2-25 -•25 1-40 112 39 2 4-75 — - - - — i 2-75 -•25 2-75 37 1 10 14 7 316 200 30 110 - -75 - - 125 7 3-50 87 2 40-25 — 43 12 25 - — •50 — •10 2 25 10 ~ 5-70 — •40 9-17 212 64 35 1-50 1 — 471 72 14-40 3 — -•48 66 25 2 7 8-50 665 115 - 150 — 5 240 56 30 — '50 — •10 1 85 32 Verschiedenes Razno kg I. Marburg l. Dr. U. St. Peter St. Martin . St. Barbara St. Margareten. Ober-St. Kunigund Zelluiz .... Gams .... Hl. Kreuz . . . II. Altenmark Altenmarkt St. Martin Windischgraz St. Johann Raßwald St. Nikolaus St. Veit Pameče . Dolič . St. Peter Podgorje III. Gill (Siili . . Sachsenfeld Gntendorf Tüchern . Greis St. Peter Galizien . Heilenstein IV. Drache nbnrg Drachcnburg. St. Peter . Hörberg . Windisch-Landsberg St. Veit Ulimien . Peilenstein . Fantsch . . . Felddorf. Prevorje. Montpreis . V. D r a nfeld. Kötsch Zirkoviz . St. Lorenzen St. Johann. Schleiniz Frauheim Honig •75 Käse 1 50, Dörrobst 8 Schweinschmalz 7'25 Dörrobst —"50 Schweinschm. — 65, Dörrobst 2 ,Schweinschmalz 3160, Rindschm. 1 — 30, Dörrobst — • 80 Schweinschmalz 1 ‘50 Rindschm. —'50, Dörrobst 15 Dörrobst 8 80, Rollgerstc 2 Erbsen 2 Dörrobst 1 Schweinschmalz 1, Erbsen 10 40, < Dörrobst 3 Erbsen 3 "60 Schwichm. 2 25, Rindschm. -'50 Dörrobst 4 Kaffee I, Zucker 1 Hirsebrei 6, Rollgerstc 2 Hirsebrei 3 40, Rollgerstc 1 Erbsen 2, Dörrobst 2 Dörrobst 3'50 Rindschmalz — '50 Rindschmalz 2, Dörrobst V50 Dörrobst 4 1 Sauerkraut 126, Rohe Rüben ' 370, Brot 8 Dekanat Selch - Würste Speck in 0titcfen Eier Bohnen (Helb Verschiedenes Pfarre fleisch u. verhackt (Fisolen) Dekanija Župnija rovojeno meso Klobase Slanina zaseka (zabela) Jajca Bob -fižol Denar Razno kg kg kg St. kg K kg VI. Fr aß lau. Fraßlau 3-80 - 4-10 130 32 60 Rindschmalz 2, Hirsebrei 4 Franz 9 - 9-30 250 112-50 26 Dörrobst 10-50 St. Paul 4-75 - 2-50 40 12 - Schweinschmalz 1 ' 50 St. Martiu 4-78 — -10 3 25 50 7 66 Dörrobst 5 St. Georgen 2 - 65 -•50 - 126 14 31 Rindschmalz 1 -50 St. Andrà 2-80 - - - 23-50 15-60 Rindschmalz — 50, Dörrobst 5 Gomilsko 11 3 - 680 74 - Schweinschmalz 9 Maria Riet - - — 13 ■75 21 Rindschmalz — • 50 VII. Gouobiz. Gouobiz 33-83 - - 1139 154-60 537-92 Dürro: ft 14, Sauerkraut 300 Prihova 8 1 9 545 115 - .Rindschmal; i 50 Oabram - - - - 20 Soče 1 - 2 94 40 15 Rindschmalz - '50 St. Kuuigund 3-70 — •43 - 33 - - Rindschmalz —-30 Špitalič 1-07 1 - 211 - 21-80 Schweinschmalz 7-57 Retschach 5 - 3 115 21-50 - Skomeru 2-50 — •10 2 13 - - Stranizen 4-50 - -40 2-50 31 18 58 Kebl 1 75 — •50 — 50 27 12 10 Schweinschm. 1, Rindschm. — "40 St. Barthvloina .... 2 — — •50 104 80 - Rindschmalz —'50 Vlil. Großsouutag. Großsonntag 170 — 860 225 120 1 — ' Zwiebel 1, Gebr. Kaffee — 12 Frieda» 4 1 - 370 80 27 Schweinschmalz 4, Dörrobst 5 Potstrau - - - 1000 280 - Schwschm. 29-08, Sauerkrt. 314 St. Nikolaus — — - 360 34 — Schweinschm. 4, Sauerkraut 10 (Käse 150, Rindsch 1, Saucrkr. < 2, Hirsebrei 1 • 25, Dörrobst 8 Allerheiligen St. Thomas 4-75 1 4-75 7 130 100 60 45 St. Wolfgang - - 10-43 117 70 6-50 Sauerkraut 150, Dörrobst 4 - 50 ! St. Leonhard 2 - 5 62 181 47 - IX. Ja ring. Jaring 10-08 - - 201 8 - Schweinschm. 11-55, Rindschm. I St. Jakob 4 - 6 60 12 - St. Ägiden 3-40 _ 6-40 116 15 50 Schweinschmalz 1 • 50 Witschein 18-15 — •40 224 31-20 55-50 (Schwschm. 13, Rindschm. —'40, ' Sauerkraut 23, Dörrobst 175 St. Georgen h — •75 - 3 45 40 4 12 Schwsch. 1, Sauerkr. 3. frisch. Obst 9*80 Unter-St. Knnigund - 45 — 30 — •80 13 3 36 Dörrobst —"50 X. St. Leonhard. St. Leonhard 3 — 15 245 60 74 Dörrobst — 50 St. Ruprecht 1-50 — •80 23 236 157 — Schweinschm. V50, Rindschm. 1 Hl. Dreifaltigkeit .... 5 - - 692 200 41-10 Schweinschm. 24, Kurbisk.öl -'50 Negau 1-70 - 19 233 65 3 Rindschmalz V50 St. Benedikten . ' . 4-50 - 14 300 75 — Kürbiskernöl 1 St. Anna 2-50 --90 15 • 20 330 76 — Dörrobst 3 90 St. Georgen 7 - 15 120 35 — Frisch. Obst 7, Dörrobst 4, Kortosf. 40 St. Wolfgang 1 20 - 1 146 47 40 Schwsch. 8'70, Käse 3-15, Dörrobst 7'S0 Maria Schnee 1 - 1 43 16 7 St. Anton 3 Dekanat Pfarre Dekanija Župnija Sclch- fleisch Povoj eno moso Würste Klobaso Speck in Stücken ü. verhackt Slanina zaseka (zabela) Eier Jajca Bohnen (Fisolen) Bob -fižol Geld Donar Verschiedenes llazuo kg kg kg St. kg K kg XI. Suttenberg. Battenberg St. Georgen Kavellen Hl. Kreuz Kleinsonntag Wernsee 10 3 1 — -25 — 20 — 17 2 40 — -40 54 27-50 20 33 4 1270 350 409 340 130 105 230 70 80 20 40 157-62 41 • 64 50 40 6-40 24 Kukuruzmehl 4, Kiirbisk.öl 1*50 Schwsch. 1-50, Nlndsch. 2'50, Diirrod. 4 | ©tirocini*. 5, »tindsti. Dörrobst l, 1 alleili 2, Rollgcrslc —'75 Rindschmalz — ■ 20, Dürrobst 3 Schweinschnialz 7 • 30, Dörrobst 4 XII. Mahr e n l> e r g. Mahreuberg RemSnik Fresen Hoheninauten -•50 1 . 1-25 — 20 — 40 3 1 7-75 17 90 50 100 1-50 85 21 20 20 30 8-30 Schweinschnmlz —" 10 Dörrobst 1, Sauerkraut 8 XIII. Marburg r. Dr. U. St. Magdalena Leinbach St. Lorenzen Maria Wüste 3-50 1-86 2 50 1 — 20 - -20 — 50 3 1-50 44 55 20 26 10 26 2 7-50 3 3 160 88 Dörrobst — SO Erbsen 6, Dörrobst 2, Brot 4 Dörrobst 32 XIV. St. Marein. St. Marcili St. Georgen Ponikl Zibika Trennenberg Kalobje Schleiniz St. Stefan St. Veit Sühenheim 6-19 2-90 2 5 1-40 •40 tim 1 -50 — -40 - -40 4 5-50 6 -25 — 33 -•25 4 339 238 169 70 81 85 383 16 52 46 32-20 42 60 44 03 6-50 5-50 10 48-40 87-86 23 17 42 27 10 26-20 Sauerkraut 30 Sauerkraut 5 iSchweinschm. 1, Rindsch. — SO, I Dörrobst 10 50 Rindschmalz —-25, Dörrobst 1 XV. Neukirchen. Nenkirchen Hoheneck Weitcusteiu . . • . Dobrna St. Martin Steriiftein 12-18 6 2 5 4 -50 — •50 -00 10 — •25 6-50 30 90 79 100 100 292 24 73 34 4 35 115 80 158 9 ,Weizen 14, Karto ssrln 30, 1 Rollgerste 1 Rindschmalz 1-50, Dörrobst 1 Schwei a schmalz 4 Rindschmalz — 50 XVI. Ober bürg. Oberburg St. Laveri Laufen Sulzbach Riez Praßberg Leutsch . . . . Maria Neustist St. Martin St. Michael Maria Nazareth .... Boöna 9-20 5-90 6-80 10 5 8-50 1-10 4 4-80 15 8-50 2 — 50 1 -30 - -•68 3 25 11 2 4 - -4 1 60 135 178 30 68 38 115 100 142 45 3-20 35-40 16 15 2 50 17 26 50 13 13 13-40 25 2 32 68 30 68 53 30 13 14 3 tRindschmalz 1-35, Hirsebrei ' —* 75, Dörrobst 7 "80 Hirsebrei 2 40, Dörrobst 14 95 Dörrobst 31 , Schweinschmalz 7, Dörrobst 2 z Schweinschmalz 1 -75, Hirsebrei ' 3, frisches Obst 2, Dörrobst 5 Rindschmalz 2 • 10, Dörrobst 14 Rindschmalz 152 Dörrobst 5 Rindschmalz — '50, Dörrobst 7 Hirsebrei I, Dörrobst — 75 Dekanat Pfarre Dekanija Župnija Seid). fleisch Povojono meso Würste Klobaso Speck in Stücken u. verhackt Slanina zaseka (zabela) Eier Jajca Bohne» , (Fisolen) Bob -fižol Geld Denar Verschiedenes Razno kg kg kg St. kg K kg XVII. Pkttau. Pettau - - - - - 57 St. Peter und Paul - — 10 3 70 27 - Schweinschmalz 4, Dörrobst 4 Haidin 3 -•00 10 447 120 50 Dörrobst 1 Wurmberg 178 • 12 - 100 42 3 Schweinsch. 19, Hirsebrei 1 '45 St. Andrà - 3-50 2-35 50 7 - Dörrobst 2-2ö, Kartoffeln 8-5 St. Lorenzen - — 20 - 180 93 76 Schweinschm. 7, Dörrobst 1-50 St. Marxen - - 3-75 77 23-75 - Kürbiskernöl —"50 St. Margareten — 75 11 228 60 50 Hirsebrei 1 -25 PolenSak - --25 10 151 44 16 12 »Schweinschm. I, Hirsebrei 5 * 60, 1 Kartoffeln 3'60 XVIII. Rvhitscl,. Rohitsch 8-20 2-50 — 614 104 200 Schweinschmalz 6 Hl. Kreuz — — • 10 -•20 387 70 - Schweinsch. 6 - 70, Dörrobst 2-20 St. Hemma - - - 45 19 42 St. Peter 6 — - 146 45 20-40 St. Florian 1-50 — 2-80 26 2 12 Schillern - - - 20 6 - Dörrobst 5 XIX. Saldenhosen. Saldenhofen — — 20 1 12 7 28 Reifnik - — 10 - 13 7 2 Wuchern - — - - - 10 St. Primus - - . - - 20 - Gerstenkaffee 3 XX. Sauritsch. Sauritsch 8 88 64 Dörrobst 6, Kartoff. 10, Mehl 5 St. Barbara 1-40 -10 5 5 95 34 37 Dörrobst —"60 Leskovec 4 I 2-50 43 14 2 Dörrobst 14 St. Veit 4-50 - 8-50 300 20 12 XXI. Schalltal. Skalis 13 1-20 8 196 36 50 - (Sauerkraut 100, frisches Obst i 3-20, Dörrobst 5 St. Martin 2 75 -•75 - - 12 - Dörrobst 2'25 St. Johann 0-25 1-75 - - 60 - Schweinschmalz 3, Rindschmalz 2 St. Ägiden — - 64 50 68 Schönstein - - - 13 9 70 Dörrobst 1 "60 Oberponikl 7 - 3 - 20 60 Dörrobst 2 Zavodnje - — •30 - 18 7 10 Schweinschmalz 3, Dörrobst 4 XXII. Tüffer. Tüffer 2 — k- - - 70 Laak 10 - 170 43-60 6 Hirsebrei 1 " 25, Dörrobst 4 Dol 1 -50 1 -25 115 38 5-50 - St. Ruperti 4-10 1-70 7 15 130 40 - Rindsch. --67, Dörrobst -'50 St. Gertraud 5 — •80 2 27 13 13 Razbor 3 — •70 -27 98 23 - Dörrobst 1, Rollgerste 3 50 St. Nikolaus 3 i 40 13 15 (Rindschmalz 1, Sauerkraut 20, 1 Saure Rüben 6, Kartoffeln 18 St. Margareten - — 40 2 32 18 St. Leonhard — 75 — •20 — 51 26-13 Schweinschmalz 2 XXIII. Videm. Videm 1-25 1 25 — •20 52 (Hirsebrei 6"50, Dörrobst 2*75 1 Rollgerste 2 Rann 3 1 ' 2 66 8 _ Dekanat Selch- Würste Speck in 01 ücfcn Eier Bohnen Pfarre fleisch u. verhackt (Fisolen) Geld Verschiedenes Dekanija Župnija Povojono meso Klobase Slanina zaseka (zabela) Jajca Bob -fižol Donar Razno kg kg kg Sl. ' kg K kg Reichen bürg 10 3 30 12-74 784 200 66 sSchwnsch. 12, Rindich. —'65, Sauerki. ( 145, Hirsebrei 3, Dörrobst 2. Maiöm. 2 Lichtemualb 2 - 185 15-50 18 Schweinsch. — ■ 75, Rind sch. 2 Wisell 5 — 75 4 300 9 - Dörrobst 1 Dobova 3 50 - 60 9 50 Schweinschnialz 2-50 Kapellen - - - 50 4 — Kopreiniz 34 - 2 75 202 105 18 Schweinsch. 4, Ri no sch. 2, Dörrobst 1 Zdole 6 4 6-50 98 69 - Dörrobst 7 XXIV. Windisch-Feistritz. Windisch-Feistritz .... 4 45 1 1-66 146 40-75 44-40 St. Martin 4 1-20 7-30 135 3-30 10 ^Hirsebrei 2'75, Dörrobst 4, ' Mnlzkaffec I • 75, Schwammerl 1 Ober-Pulsgau Unter-Pulsgau 1 ‘ 11 2 • 25 3 14 360 250 140 92 38 Kerschbach 2-80 3 - 65 10-25 520 110 — Rindsch. 1 70, «SfluerT. 40, Dörrob. 5*25 Monsberg ... . . 1 — •98 3 129 17 40 Dörrobst - • 85, Kürbisk.öl - • 50 Maxau .... . . - - - - — 100 Pöltschach 4-30 1-20 2-84 262 110 65 Dörrobst —'75 Laporje 7-50 1-20 — 203 60 4 Schweinschmalz 3'50 Studeniz 16-25 1 - 226 50 12 ,Schweinschmalz 2*25, Rindschm. —'75. J Saure Rüben 8, Dörrobst 5.25 Tainach 3 2-70 - 220 30 28 Schweinsch. 3. Butter 1*50, Erbsen 8 St. Wenzel 1 1-75 23 26 16 Schluß-Summe der gespendete» Lebensmittel: Selchfleisch 769 kg, Würste 85 kg, Speck 720 kg, Schweiuschmalz 245 kg, Käse 7 kg, Butter 1 50, Nind-schmalz 42 kg, Eier 29.818 Stück, Sauerkraut 1356 kg, Saure Rübe» 14 kg, Bohnen 7720 kg, Hirsebrei 45 kg, Erbsen 31 kg, frisches Obst 29 kg, Dörrobst 354 kg, Rohe Rüben 370 kg, Brot 12 kg, Honig — 75 kg, Rollgerste 10 kg, Kaffee 7 kg, Zucker 2 kg, Zwiebel 1 kg, Karto f-felu 110 kg, Mehl 15 kg, Kürbiskernöl 4 kg, Gedörrte Schwämme 1 kg, Wein 50 Flaschen, Weizen «44 kg, Geld 5366 72 K. — Außerdem spendete die Geistlichkeit des Dekanates Schalltal einen Waggon Wöllauer Kohle. Der Arbeitsausschuß bestellte zwei weitere Waggons. Nach Erfüllung der gesetzlichen Bedingungen kamen auf Grund ministerieller Bewilligung am 10. August 1917 dem Ausschüsse 32 Tonnen der bestellten Kohle zum Preise von 12 K 50 h pro Tonne zu, die zur Abgabe an Arme gelangen werden. Das Gesamt-Ergebnis der Sammlung wurde bereits im Kirchlichen Verordnungsblatie für die Lavanter Diözese Nummer V, Seite 66 bekanntgegeben. Beim Ausweise der Butter ist jedoch ein Druckfehler unterlaufen. Statt 150 kg soll es heißen 1 50 kg, was hiermit richtiggestellt wird. Die Spende des Weizens ist im Bervrdnungsblatte Nummer V noch nicht angeführt, weil diese Spende erst später anher gesendet ward. So ist nun der Spendenausweis geschlossen und es wird der allen hochherzigen und edelmütigen Spendern bereits ausgesprochene Dank wiederholt. „Wer sich des Arine» erbarmet, der leihet auf Wucher dem Herrn: er wird's ihm hinwiederum vergelten." (l’rov. 19, 17). Gott inöge die edlen Gönner und Wohltäter mit reicher, ausgiebiger Ernte segnen und beglücken ! 83. Diihesan-Nachrichten. Besetzung der Dompropstei. Seine Heiligkeit Papst Benedikt XV. hat mit Bulle vom 2. Juni 1917 die erledigte Domprvpstei am F. B. Lavanter Kathedralkapitel den, hochwürdigen Herrn Canonicus senior Martin Matek, Doctor rom. in iure can., verliehen. Die feierliche Einführung des neuen Dompropstes in sein Amt erfolgte durch Seine F. B. Gnaden und Exzellenz in der Dom- und Stadtpfarrkirche zn Marburg am 1. August 1917. Investiert wurden die Herren: Johann Lesina, Kaplan zu St. Martin an der Pak, aus die Pfarre St. Lorenzen in Windisch-Landsberg; Josef Florjančič, Pfarrer zu St. Marlin am Pachern, auf die Pfarre St. Peter in Seizdorf; Anton Podvinski, Pfarrer zu St. Georgen am Remšnik, auf die Pfarre St. Nikolaus in Sauritsch. Bestellt wurden die Herren: Matthias Krcvh, Kaplan zu St. Georgen am Remšnik, als Provisor daselbst; Franz Sinko, Kaplan zu St. Martin in Tüchern, als Provisor zu St. Martin am Pachern. Übersetzt wurde» die Herren Kapläne: Josef Dušic von Maria Himmelfahrt in Drachenburg als III. Kaplan nach St. Martin in Trifali — bei Borrückung des Herrn Joses Petrovič vom III. auf den II. Kaplansposten daselbst; Konrad Jarh von St. Jakob in Galizien nach St. Philipp und Jakob in Laporje; Martin Kozar von St. Helena in Laak nach St. Leonhard in W. B. ; Alois Kramaršič von St. Georgen in W. B. nach Maria Himmelfahrt in Drachenburg; Anton Kuhar von St. Elisabeth in Laufen nach St. Martin an der Pak; Johann Oblak von St. Georgen an der Stainz nach St. Lorenzen ob Marburg; Joses Rchar von St. Philipp und Jakob in Laporje »ach St. Georgen in W. B. ; Paul Živortnik von St. Leonhard in W. B. nach St. Johannes Bapt. in Luttenberg (II). Wicderangestcllt wurden die Herren superarbitrierten Feld-kuraten: Weuzeslaus Jastrolmik als Kaplan zu St. Elisabeth in Laufe», und Josef Vrečko als II. Kaplan zu Georgen an der Stainz. Ferner die Herren: Franz Božiček, Provisor zu St. Nikolaus in Sauritsch, als Kaplan daselbst, und der zeitweilig beurlaubte Anton Bratkovič als Kaplan zu St. Andreas in Leskovec. Ncuangestellt wurden die Herren Presbyter als Kapläne: Leopold Amon zu St. Magdalena in Schleiniz bei Cilli; Martin Čepin zu St. Georgen an der Südbahn (II) — bei Vorrückung des Karl Arlič vom II. aus den I. Kaplansposten daselbst; Johann Kljun zu St. Margareten in Zellniz; Franz Lužar zu St. Helena in Laak; Alois Mešiček zu St. Marti» in Gams; Vinzenz Munda zu Maria Neustift bei Peltau; Alois Pirš zu St. Nikolaus in Sachsenfeld (II) ; Franz Rakun zu St. Hemma; Johan» Itančigaj zu St. Martin in Tüchern; Johann Vcr-bajnšak zu St. Pankraz in Altenmarkt (II); Matthias Zadravec zu St. Johannes Bapt. in Lnttenberg (III). Einbernfcn zur aktiven Militärseelsorge wurde» die Herren: Michael Barbič, II. Kaplan zu St. Johannes Bapt. in Luttenberg, und Josef Kuk, Kaplan zu St. Lorenzen ob Marburg. Unbesetzt sind geblieben die Kaplansposten zu St. George» am Remšnik, zu St. Georgen an der Stainz (I) und zu St. Jakob in Galizien. F. B. Lavanter Ordinariat zu Marburg, am 16. August 1917. t Michael, Fürstbischof. « St. Cyrtllus-Buchdruckerei, Mardur,,