Nr. 1872.
VI.
1900.
Kirchliches Deroàimgs-Klatt
für die
Lavantor Diöcefe.
Inhalt: 88. Alloquutio PP. Leonis XIII. ad 8. R. E. Cardinales die nativitatis Suae nonagesimo habita. — 39. Indictio Indulgentiae plenariae a Sanctissimo Patre Leone Papa XIII. occasione celebrationis secundae Synodi diocccsanac Lav. concessae. — 40. Decretum 8. Congr. Indulg. de regulis ad dignoscendas veras Indul-
gentias ab apocryphis. — 41. Einladung zur Theilnahme an der Feier der Heiligsprechung des seligen doanncs Bapt. de la Salle und der selige» Rita a Cassia. — 42. Die Ordination und die Ordinanden. — 43. Weisungen zur Abschließung von Verträgen. — 44. Diöcesan Nachrichten.
38.
Alloquutio 88. Patris Leonis XIII. ad 8. R. E. Cardinales die nativitatis Suae nonagesimo habita.
Venerabiles Fratres!
Cum praesentem ingredimur Pontificatus Nostri annum, Ipsi — humanitus loquendo — miramur longaevam vitam paucis concessam. Sed quis potest Providentiae nosse consilia ? Hoc tamen ad omnium solatium novimus, cunctos, sive senes, sive iuvenes, sub alis morari caritatis Hei, qui omnium pater est, et semper amat quando concedit vitam, amat (piando eam aufert. Adoretur itaque in humilitate et devotione perenniter divinum, qualeeunque •llud sit, beneplacitum. Interim incumbens nobis officium est, non parcere viribus ultimis, imo eas omnes et parata voluntate — quemadmodum studemus — impendere servitio Sanctae Ecclesiae. Verum quidem est alti officii onus gravius seniles premere liumeros, sed hoc respectu Ecclesia tenet ab alto promissum, pignus tutaminis contra omnem humanam infirmitatem.
Quid refert symbolici navigii gubernaculum debilibus commissum esse manibus, eum novimus in puppi vigilare et gubernare invisum divinum navis rectorem ? Benedicta sit virtus brachii sui, et misericordiarum suarum multitudo.
Suos bene feret fructus annus iubilaci, Domine Cardinalis, quemadmodum sperat et precatur Sacrum Collegium. Feret eos certo, cum in opere iuvandi animos sollicitudini Ecclesiae semper iunguntur potentes gratiae influxus. Ecce iam in umbra maiorum Basilicarum religiosi sensus conspicue cernitur motus. Incolarum Urbis pietati digne respondet illa advenientium ab exteris oris ; hos et illos sine discrimine complectitur, sicuti filios, Petri civitas, et indulgenti bonitate eos iuvat, ut semet renovent in Spiritu, hoc est, ut semet reddant meliores, magis probos, misericordiores, iustiores, promtiores ad sustinenda forti animo aspera vitae moralis certamina, lloc intenditur, hoc quaeritur ritu speciali per decursum anni sancti.
Si alii ex hac traditionali caeremonia occasionem sumere volunt calumniandi et vilipendendi, Deus illis ignoscat ; carnalis oculus in materia fixus nil nisi materiam videt. Sed ubi vel parum perpenditur in mundo eminere primumque locum tenere ordinem bonorum infinite maiorum omni materiali utilitate, quaenam anima honesta nollet revereri intenta Sedis apostolicae, quando extraordinaria industria se nuntiam ministramque facit spiritualis renovationis ? Et Roma Christiana nunquam apparet tanto sibi similis, quanto in medio harum cararum screnarumquo solemnitatum fidei. Sunt hae solemnitates sua recurrentia memorabilia festa, sunt hae vera sua festa, quia efflorescunt spontanee ex interne suo esse, et excelsae suae iunguntur destinationi, quam vis creata mutaro nequit. Profanae manifestationes, scenae sacrilegae possunt, permittente Deo, locum habere super Romae solo, ast haec non sunt romana.
Gratias Vobis agimus Venerabiles Fratres, pro amabilibus Vestris sensis, quae denuo testati estis ore venerandi Vestri decani, ct magis adhuc pro constante Vestra devotione, quae Nobis semper fuit et est maximorum solatiorum humanorum unum. Caeterum ne videatur Vobis ab indole hodierni anniversarii alienum, cum Vos invitamus, ut Vos Nobiscum eoniungatis in sancta unitate precum per intentionem plene conformem praescriptis illius evan-gelicae caritatis, quae nec distantiam loci novit nec differentiam gentium. Supplicemur uno corde omnes Domino, velit respicere misericors sanguinolentum bellum, quod a mensibus bellatur in africana terra, nolitque permittere, ut illud progrediatur ulterius. Omnes sunt filii sui et fratres nostri qui ibidem certant in duro agone anxietatum bellicorumquc periculorum, et iam nimiae sunt hinc et illinc victimae. Velit Deus benedictus paterno
1
oculo eos respicere, extinguere iras, et conducere corda ad reciproci moderaminis propositum et ad concordiam, ita ut possint redire quam primum ad amicitiam sinceram, firmam, consecratam in mutuo osculo pacis et iustitiac.
Tamquam pignus coelestium favorum et testimonium nostri amoris impertimus e toto corde Sacro Collegio, episcopis, praelatis ct omnibus nobis adstantihus benedictionem apostolicam.
89.
Indictio Indulgentiae plenariae a Sanctissimo Patre Leone Papa XIII.
occasione celebrationis secundae Synodi dioecesanae Lavantinae gratiosissime concessae, nec non apo stolicae Benedictionis, quam augustus Pontifex praesuli, clero ac fideli populo impertiri dignatus est.
I.
Litterae supplices,
Summo Pontifici Leoni divina providentia Papae XIII., mediante Reverendissimo Domino Archiepiscopo Emygdio Taliani, Nuntio apostolico Vindobonae, missae pro obtinenda facultate, plenariam concedendi indulgentiam, uti moris est in celebranda Synodo diocccsana.
Excellentissime ac Reverendissime Domine Archiepiscope !
Petitionem, quam semel atque iterum in audientia, die 18. mensis Martii currentis anni habita, ore protuli, nunc scripto renovo instanter, ut nempe Amplitudo Vestra Reverendissima adnexas meas litteras supplices velit Sanctae Sedi Apostolicae substernere, apposita commendatione gravi.
Pro qua gratia grates intimas semper rependam Excellentiae Vestrae Illustrissimae.
Excipiat quaeso Excellentia Vestra Colendissima singularis venerationis ct peculiaris observantiae sensa, quibus persisto
Reverendissimi Domini Nuntii Apostolici addictissimus ac devotissimus servus t Michael,
Episcopus Lavantinus.
Marburgi, dic 11. mensis Aprilis 1900.
II.
Beatissime Pater !
Iuxta sacrorum canonum praescripta anno Domini 1896 primam Deo bene lavante celebravi Synodum dioc-cesanam, cuius gesta ct statuta typis excusa in audientia, auspicato die 13. mensis Maii anni 1897 benigne mihi concessa, Sanctitati Vestrae obedienter ac reverenter obtuli.
In praesenti denuo milii in votis est et cum clero tum populo curae meae pastorali commisso perutile ac necessarium esse puto, a vesperis diei tertiae usque ad septimam diem mensis Septembris huius anni sacri seu iubilaei secundam Synodum, suae divinae maiestati, Domino nostro
Icsu Christo, verbo incarnato, magistro soli ac pastori ct animarum episcopo consecrandam, in ecclesia maioris clericorum seminarii sancto Aloysio dedicata quo sollemniori modo celebrare in commune bonum cleri pupulique La-vantini.
Ut vero opus tam grave quam pium uberiori cum animarum fructu fiat, enixe exoro, ut Sanctitas Vestra mihi gratiose impertiri dignetur facultatem, plenariam omnium peccatorum indulgentiam, uti moris est in celebranda Synodo diocccsana, concedendi, nisi forte tali modo, ut postulata indulgentia animalius christifidelium, quae Deo in charitate coniunctae ab hac luce migraverint, per modum suffragii applicari possit.
Tibi, beatissime Pater, meae Synodi opus, uti par est, maxima animi devinctione subiicio Tibique in omnibus et singulis filialem obedientiam recenter promitto, spondeo ac i uro, fore, ut cuncta in Synodo statuenda et decernenda deprompturus siro c fontibus sanctae matris Ecclesiae, imprimis e constitutionibus summorum Pontificum et vel maxime c Tuis praeclaris litteris apostolicis, quibus omnem aevi nostri conditionem, omne periculum, necessitatem omnem e sublimi specula Tua perspexisti, «loctor infallibilis explanasti, medicus peritus sananda curavisti.
Adeo ergo ego cum fiducia ad thronum Tuum, ut misericordiam consequar ct gratiam inveniam in auxilio opportuno. Ad pedes Sanctitatis Tuae provolutus pro me ct meo clero et populo fideli benedictionem apostolicam ardenter imploro
Sanctitatis Tuae humillimus, devotissimus ct obsequen-tissiinus famulus ct filius
f Michael,
Episcopus Lavantinus.
Marburgi, in festo s. Leonis I. Papae Conf. ct Eccl. Doct., tertio Idus Apriles 1900.
111. Responsum.
Relate ad prostantes litteras supplices responsum rogatori redditum est die 18. mensis Maii 1900, quo -erat scriptum :
Nunziatura Apostolica	No.	4580
Viennae, die 17. Maii 1000.
Oggetto.
Celsissime ac Reverendissime Domine !
Supplicem libellum Beatissimo Patri datum, mihi a Celsitudine Vostra Reverendissima una cum litteris diei
11.	elapsi mensis Aprilis missum, ad thronum Sanctitatis Suae transponere suo tempore curavi.
Gratum modo mihi est Celsitudini Vestrae significare Beatissimum Patrem libenter delatam sibi supplicationem admisisse expetitamque gratiam Indulgentiae plenariae, occasione celebrationis secundae Synodi dioccesanae, iuxta preces concessisse.
Benedictionem insuper Apostolicam augustus Pontifex toto ex corde Celsitudini Vestrae, clero ac fideli populo istius Dioecesis impertiri dignatus est.
Quae pro meo munere Celsitudini Vestrae communicans, occasione hac libenter utor, ut observantiae meae sensus profitear
Celsitudinis Vestrae Reverendissimae Addictissimus famulus t E. Archiepiscopus Sebastenus
Nuntius Apostolicus.
Celsissimo ae Reverendissimo Domino Michaeli Napotnik Episcopo Lavantino Marburgum.
40.
Urbis et Orbis.
Decretum de regulis seu normis atl dignoscendas veras Indulgentias ab apocryphis.
Inter cetera quae huic 8. Congregationi Indulgentiis Saerisqne Reliquiis praepositae munera sunt tributa, illud supereminet secernendi nimirum veras Indulgentias ab apocryphis casque proscribendi. Cui quidem muneri satis ipsa fecit plurimis editis ad baec usque tempora decretis do apocryphis Indulgentiis in authentica Decretorum collectione contentis. Verum etsi haec 8. Congregatio vigilans ab ipso suae institutionis exordio semper exstiterit quoad Indulgentiarum publicationem, ne falsae in Christianum populum irreperent, nihilominus, quum hac etiam nostra aetate non desint, qui, vel mala voluntate, aut etiam irrationabili zelo perculsi, falsas, vel ut minimum valde suspectas, Indulgentias sive orationibus, sive piis exercitiis ad nexas propalaro inter fideles non vereantur, hinc lactum est, ut > dures Antistites hanc 8. Congregationem adiverint, ut de aliquibus Indulgentiis suum indicium ederet. Id potissimum praestiterunt ea causa permoti ut non solum verae a falsis Indulgentiis discernerentur, sed praesertim ut Ecclesiae hostibus via praecluderetur eam calumniandi, et aspernendi coelestem Indulgentiarum thesaurum.
Porro 8. Congregatio ut huic malo, quoad fieri posse t, praesens remedium adhiberet, regulas seu normas quasdam statuere excogitavit, quibus prae oculis habitis nedum locorum Ordinariis, sed et ipsis Christifidelibus facilis aperiretur via ad dignoscendum quodnam sit ferendum judicium de aliquibus Indulgentiis, quae passim in vulgus eduntur, dubiamque praeseferunt authenticitatis notam.
Hoc vero 8. Congregationis propositum Sanctissimo Domino Nostro Leoni XIII. delatum, eadem Sanctitas Sua dlud approbavit iussitque quam primum exeeutioni mandari.
Quare 8. Congregatio, adhibito studio Reverendissimorum Consultorum, Indicem praedictarum regularum elucubrandum curavit ; quem deinde in generali Congregatione ad Vaticanum coadunata dic 5. Maii 1898 examini Etni-nentissimorum PP. Cardinalium subiecit. Hi vero postquam praefatum Indicem mature perpenderint, eumdem in aliquibus immutatum, in altera Congregatione denuo expendendum sibi reservarunt.
Quod quidem actum est in generalibus Comitiis ad Vaticanum habitis die 3. Augusti 1899, in quibus Eminentissimi ct Reverendissimi Patres Indicem uti infra proponendum consuerunt :
Regula I.
Authenticae sunt omnes indulgentiae, quae in novissima Collectione a S. Indulgentiarum Congregatione edita continentur.
Regula II.
Indulgentiae generales, quae in supradicta Collectione non exhibentur, vel quae concessae feruntur post editam Collectionem, tunc solummodo habendae erunt ut authenticae, cum earumdem concessionis autographum monumentum recognitum Juerit a S. Indulgentiarum Congregatione, cui, sub nullitatis poena, exhibendum erit antequam publicentur.
Regula III.
Authenticae habeantur Indulgentiae concessae Ordinibus d Congregationibus religiosis, Archiconfratcrnitatibus, Confraternitatibus, ArchisodalMis, Sodalitiis, piis Unioni-
1*
bus, piis Societatibus, nonnullis Ecclesiis celebrioribus, Locis piis et Obiectis devotionis, quae continentur in Summariis recognitis et approbatis a S. Congregatione Indulgentiarum, eiusque auctoritate vel venia typis editis.
Regula IV.
Non habeantur ut authenticae Indulgentiae sive generales, sive particulares, quae continentur in libris, in libellis, in summariis, in foliis, in chartulis, sive etiam in imaginibus, impressis sine approbatione auctoritatis competentis; approbatio concedenda erit post diligentem recognitionem et distincte exprimenda.
Regula V.
Apocryphae, vel nunc prorsus revocatae, sunt omnes Indulgentiae mille vel plurium millium annorum quocumque tempore concessae dicantur.
Regula VI.
Suspectae habeantur Indulgentiae plenariae, quae asseruntur concessae recitantibus pauca dumtaxat verba: exceptis Indulgentiis in articulo mortis.
Regula VII.
Relidendae sunt ut apocryphae Indulgentiae, quae circumferuntur in libellis, foliis seu chartulis impressis vel manuscriptis, in quibus ex levibus aut etiam superstitiosis
causis et incertis revelationibus, vel sub illusoriis conditionibus promittuntur Indulgentiae et gratiae usum et modum excedentes.
Regula VIII.
Uti commentitia reiicienda sunt folia, et libelli, in quibus promittitur fidelibus unam alteramve precem recitantibus liberatio unius vel plurium animarum a Purgatorio : et Indulgentiae, quae dictae promissioni adiici solent ut apocryphae habendae sunt.
Regula IX.
Apocryphae, vel saltem ut graviter suspectae, habeantur Indulgentiae recentioris assertae concessionis, si ad inusitatum numerum annorum vel dierum producuntur.
Quas quidem regulas per me infrascriptum Cardinalem eiusdem 8. Congregationis Praefectum Sanctissimo Domino Nostro Leoni PP. XIII. relatas in Audientia dici 10. Augusti 18911 eadem Sanctitas Sua approbavit, man-davitque per generale Decretum publicari.
Datum Romae ex Secretaria eiusdem S. Congregationis die 10. Augusti 1899.
Fr. Hieronymus M., Card. Gotti, Praefectus, f A. Sabatucci, Archiep. Antinoen., Secr.
L. * S.
Commentarii in supradictas regulas, approbanto S. Congregatione Indulgentiis Sacrisque
Reliquiis praeposita ad
Ad Regulam I.
Ilaec regula respicit collectionem vulgo : Raccolta di Orazioni e pie Opere per le quali sono state concesse dai Sommi Pontefici le SS. Indulgenze. — Roma, Tipografia della S. C. di Propaganda Vide, 1898. — Regulae vero fundamentum ex ipso fine, quem sibi S. Congregatio in edendo illo libro praestituit, manifeste patet, lam enim anno 1877, quando prima editio Collectionis, de qua agimus, ex officio ab ipsa liac Sacra Congregatione publicanda praeparabatur, in Decreto praevio baec legebatur declaratio : „Summus Pontifex benigniter annuit, ut authentica omnium et singularum precum piorumque operum, quae usque ad praesentem diem indulgentiis ditata vel aucta fuere, sylloge seu Collectio per Sccrctariam eiusdem S. Congregationis, quam diligentissime conficeretur.“ Ideo illa prima, et postea anno 1886 pariter secunda editio ab eadem S. Congregatione declarata est authentica; nunc vero in Decreto tertiae editioni anni 1898 praefixo ita legitur : „Uniusmodi Collectionem typis S. Congregationis de Propagami a Fide cusam idem SS. I). N. Leo Pp. XIII. sua apostolica auctoritate approbavit: caquc proinde uti genuina et authentica Sylloge Indulgentiarum hactenus pro
opportunitatem adiecti.
universis Christi fidelibus et pro quibusdam eorum coetibus ibidem designatis concessarum ab omnibus est retinenda.“
Ad Regulam II.
Approbantibus Benedicto Pp. XIV., et Pio Pp. IX., a S. Congregatione Indulgentiarum diebus 28. Ianuarii 1756 et 14. Aprilis 1856 Decretum est promulgatum huius tenoris (Dee. Auth. S. C. Indulg. n. 205 et 371) : „Cum experientia quotidie comperiatur, complures indulgentiarum concessiones generales expediri inscia S. Congregatione, ex quo multi promanant abusus ac confusiones, re mature perpensa, praesenti Decreto declaravit, impetrantes posthac lmiusmodi generales concessiones teneri sub nullitatis poena gratiae obtentae exemplar carumdem concessionum ad Secretariam eiusdem 8. Congregationis deferre. “ Id tamen valet tantum quoad indulgentias omnino et sub omni respectu generales: qua scilicet concessae sunt omnibus fidelibus pro quibusdam precibus vel piis operibus, et quidem in perpetuum ; non valet de iis, quae requirunt insuper adseriptionem in piam Unionem etc., vel visitationem determinatae ecclesiae, vel quae obligationem imponunt
deferendi certum scapillare vel numisma etc., vel quae ad tempus quoddam determinatum conceduntur : istae omnes indulgentiae potius particulares censendae sunt, ad quas Decretum Benedicti XIV. et Pii IX. non sese extendit.
Constare autem poterit de recognitione indulgentiarum novarum generalium a 8. Congregatione peracta, si indulgentiae istae exhibentur a libris vel auctoribus omni fide dignis qui ab ipsa 8. Congregatione eiusmodi concessiones accipiunt, vel saltem, eadem permittente. eas lectoribus suis communicant.
Ad Regulam III.
Agitur bic de indulgentiis non omnino generalibus, de quibus in regula praecedenti, sed aliquo modo particularibus, ut patet ex ipso tenore buius regulae. Iamvero quaedam ex Summariis hic nominatis, uti statini in regula sequenti dicetur, a solis Episcopis recognosci et approbari possunt; alia vero 8. Congregationi Indulgentiarum necessario sunt proponenda pro recognitione et approbatione. Patet autem huiusmodi Summaria omnia, si certo ab ipsa 8. Congregatione recognita et approbata fuerint, ab omnibus ut certo authentica habenda esse ncque alia recognitione et approbatione Episcoporum indigere, etiamsi forte recognitio et approbatio Episcopalis per se sola sufficiens fuisset.
Ad Regulam IV.
In nova Constitutione de Prohibitione et Censura Librorum Decretum XVII ita habet :	„Indulgentiarum
libri omnes, summaria, libelli, folia etc., in quibus carum concessiones continentur, non publicentur absque competentis auctoritatis licentia.“ Et in Decreto XV. legitur : „Imagines quomodocumque impressae D. N. I. C., B. M. V. etc., sive preces habeant annexas, sive absque illis edantur, sine ecclesiasticae auctoritatis licentia non publicentur!‘ Hinc patet, de authenticitate indulgentiarum generalium sive particularium, quomodocumque impressarum non constare, nisi adsit approbatio auctoritatis competentis ; deficit enim elementum necessarium et praescriptum ad authenti-citatem cognoscendam et stabiliendam.
Dicitur autem probatio distincte exprimenda, id est cum nomine approbantis, cum loco et tempore approbationis datae.
Auctoritas competens in genere est ipsa 8. Congregatio Indulgentiarum, exceptis tamen casibus sequentibus, in quibus etiam approbatio Ordinarii loci sufficit (Decr. auth. n. 383) :
1. Si agatur de edenda concessione alicuius indulgentiae particularis, vel de edendo Summario indulgentiarum, quod ex uno tantum Brevi Apostolico vel Rescripto desumendum est ;
2. Si agatur de Summario ex auctoritate 8. Congregationis iam vulgato, excepto tamen elencho indulgentia-
rum, ut aiunt, Apostolica rum (pro coronis, numismatibus etc.), qui ubicumque et quovis idiomate edatur, approbationem 8. Congregationis requirit ; excepta etiam quavis versione integrae Collectionis Indulgentiarum „Raccolta“ dictae ; singulae tamen indulgentiae in cadam contentae auctoritate Episcopi, ut patet, publicari possunt ;
3.	Si agatur de Summariis illarum Confraternitatum, quae ex concessione 8. Sedis ab Institutis Religiosis eriguntur vel ab Archiconfratcrnitatibus aggregantur ; tunc enim sufficit recognitio et approbatio Episcopi illius loci, ubi eiusmodi Instituta religiosa vel Archiconfraternitatcs sedem principalem habent (Decr. Auth. n. 388).
In omnibus aliis casibus recognitio et approbatio ipsius 8. Congregationis requiritur, praesertim si agatur de Summario indulgentiarum vel antea collecto, sed num-quam approbato, vel nunc primum ex diversis concessionibus colligendo.
Patet denique, huismodi Summaria omnia, si certo iam ab ipsa 8. Congregatione recognita et approbata fuerint, ab omnibus ut certo authentica habenda esse, ncque alia recognitione et approbatione Episcoporum indigere, etiamsi folte ex dictis recognitio et approbatio episcopalis per se sola sufficiens fuisset.
Ad Regulam V.
Indulgentiae huius generis a gravissimis auctoribus semper indicatae sunt alienae ah usu Sedis Apostolica«?. Revera si concessae referantur ante saeculum XIV., stare non possunt cum antiquiori Ecclesiae disciplina (ita Theodor. a Spiritu Sancto de Indulgentiis II, 247) : manifesto enim constat sacculo XIII. et etiam XIV. adhuc indulgentias fuisse valde exiguas (v. g. 10, 20, 40 dierum, unius anni, raro 5 annorum vel 7, rarissime 20 annorum). Quod si posterioribus saeculis attribuantur, multa quidem extant authentica Decreta, quibus eiusmodi indulgentiae reprobantur ut apocryphae, sed ne unum quidem adhuc afferri potuit documentum talis concessionis, quod sit certo authenticum. Si vero aliquod dubium de quadam huius generis indulgentia extare possct, nuper Decreto huius 8. Congregationis d. <1. 26. Mai i 1808 omnes indulgentiae mille vel plurium millium annorum sunt revocatae: ita ut hodie ne una quidem admitti possit.
Ad Regulam VI.
Christifidelibus in articulo mortis constitutis Summi Pontifices magna liberalità indulgentiam plenariam concedere consueverunt, ea sub conditione, ut saltem contriti corde (si Sanctissima Sacramenta Poenitentiae et Communionis recipere non potuerint) nomen lesu ore, vel saltem cordo, devote invocaverint, et mortem ut stipendium peccati de manu Domini aequo animo susceperint. Sed praeter articulum mortis indulgentiam plenariam fidelibus
pauca dumtaxat verba recitantibus concedere nunquam mos luit Sanctae Sedis. Revera in tota Collectione authentica precum piorumque operum, quae „Raccolta“ dicitur, ne unum quidem exemplum huius generis invenitur; si forte excipias orationem illam notissimam „En ego, o bone et dulcissime Iesu“, ante imaginem Crucitixi recitandam. Sed in primis ea oratio non adeo paucis verbis constat et in ea supponitur aliqua meditatio dolorum ac vulnerum lesu Christi Crucifixi, ac praeterea ad plenariam indulgentiam lucrandam confessio et communio et etiam preces ad mentem Summi Pontificis requiruntur. Quare hic repeti potest, quod in praecedenti regula explicanda dicebatur, nullum scilicet extare documentum certo authenticum, quo Christi fideli b as pauca solum verba recitantibus concessa fuerit unquam a Summis Pontificibus indulgentia plenaria ; multa vero Decreta certa tales indulgentias ut apocryphas vel suspectas repudiant.
Ad Regulam VII.
Haec regula explicatione vix indiget. Cum enim indulgentiae ex piis solummodo et rationabilibus causis concedi debeant, S. Sedes nunquam ciusmodi naenias vel ridicula vel impossibilia promisit in elargiendis indulgentiis: itnmo ne fallaci spe et noxia praesumptione fidelium mentes deciperentur, plura Concilia opportune cos monuerunt, ne libellis vel scriptis lmiusmodi temere fidem haberent (Cfr. Theodor, a Spir. Sancto II, pag. 327). Sane catalogi indulgentiarum a Summis Pontificibus proscriptarum id manifeste evincunt. Sufficiat ex multis citare orationem quamdam, quae inventa fuisse dicebatur in sepulcro D. N. I. C. et revelata olim Sanctis Elisabethac, Reginae Hungariae, Mechtildi et Birgittac, quae quidem cum omnibus suis promissionibus extravagantibus iam anno 1678., ct nunc iterum Decreto 26. Mai i 1898 ab hac S. Congregatione ut apocrypha reprobata est.
Ad Regulam VIII.
Etsi Summi Pontifices praeteritis saeculis ea etiam formula in indulgentiis concedendis usi sint, ut Christi-fidclibus certas orationes (non pauca tantum verba, uti supra in regula sexta) recitantibus, vel pia quaedem opera
peragentibus liberationem unius animae ex purgatorio promitterent, id tamen communiter alio sensu intelligi non debet, quam ut indulgentia quaevis plenaria fidelibus viventibus a Summis Pontificibus oblata, etiam animae cui cumque in purgatorio detentae applicabitis declarata fuerit, uti fert stylus Curiae hodie usitatus. Certo autem ex authenticis documentis probari nequit, quemquam illorum liberationem plurima simul animarum a purgatorio unquam promisisse, multoque minus pro recitatione unius alteriusvo precis tantum.
Quemadmodum igitur assertiones eiusmodi uti male fundatae haberi debent, ita etiam indulgentiae promissionibus talibus adicctae, ut apocryphae nulliusquc valoris reficiendae sunt : eo vel magis quod eiusmodi indulgentiae plerumque iis inusitatis modumque excedentibus sunt ac-censeudae, de quibus in regula praecedenti dictum est.
Ad Regulam IX.
Ecclesia ex multo iam tempore indulgentias partiales, ut notum est, certis quibusdam formulis stabilibus concedere solet, uti v. g. 50, 100, 200 vel 300 diorum, vel unius anni, vel 3, 5, 7 annorum et totidem quadragenarum ; sed a praxi Sedis Apostolicac omnino alienae sunt indulgentiae v. g. 1080 dierum, quemadmodum legebantur indicatae in quibusdam numismatibus B. M. V., quae ante quadraginta fere annos Laureti vendebantur : quae ideo ab hac S. Congregatione die 23. Februarii 1856 declaratae sunt apocryphae (Decr. auth. n. 270). Nostris hisce diebus saepe in foliis ideo indulgentiae maximi dierum numeri indicantur, quia auctores seu editores numeros annorum et quadragenarum proprio suo arbitrio in cor-respondentes numeros dierum converterunt; ita ut calculo lmiusmodi facto statim mille vel plura millia dierum indulgentiae prodierint. Quod quidem ex aemulatione quadam non laudabili provenire indubium est: ita enim demonstrare ad oculos volunt, indulgentias v. g. unius confrater-nitatis vel pii operis esse maiores illis, quae aliis similibus fuerunt concessae. Desiderandum valde est ut Ordinarii locorum eiusmodi schedas vel libellos minime approbent, etiamsi calculus veritati undcqnaquo respondere videretur.
41.
Einladung ;ur fljeiliinljme ait ber Feier ber Heiligsprechung des seligen Joannes Bapt.
de la Salle und der seligen Rita a Cassia.
Im Jahre 1897 ist anlässlich ber Heiligsprechung des seligen Peter Fourier und des seligen Anton Maria Zaccaria, die am hohen Christihimmelfahrtsfeste den 27. Mai des genannten Jahres int St. Petersdoine zu Rain in feierlidjer Weise vor sich gieng, an den hochwnrdigsten Ordinarius die gleiche Einladung erfolgt, von meldjcr a neh Gebrand) gemacht morden
ist. Der gegenwärtigen erfreulichen Einladung zur Theilnahme an der erhebenden kirchlichen Feier dieser Heiligsprechung für das hohe Christihiniinelfahrtsfest den 24. Mai 1900 konnte leider wegen der sid) dringenden oberhirtliche» Amtspflichten itidjt »achgekommen werden.
Perillustris ac Reverendi
Laeto tibi animo affero, Sanctissimam I). N. Leonem PP. XIII. in consistorio hac dic habito consilium inivisse, ut die 24. proximi mensis Maii, Ascensioni D. N. Iesu Christi sacra, in Sanctorum album accenseat beatum Ioan-nem Baptistam de la Salle, Congregationis fratrum Scholarum Christianarum fundatorem, ac beatam Bitam a Cassia, monialem professam Ordinis S. Augustini ; et Decessorum suorum vestigiis inhaerendo constituisse, duo semipublica consistoria ante eam diem haberi, ut in tanti momenti re sententiam Episcoporum roget.
Quapropter omnibus et singulis Romanae provinciae Praesulibus per praesentes 8. C. Concilii litteras indicit, ut decem dies ante Ascensionem Domini, nisi graviter aliquid obstet, in Urbe esse curent, hisce semipublicis consistoriis et tantae solemniiati interfaturi; ceteros vero Italiae ac proximarum regionum Antistites, ut romanum iter ad
Mon
Reverendissimi Domini Episcopi, qui secundum ad-iunctam 8. C. Concilii invitationis tesseram Romae sacris Canonizationis sol em ni bus intererunt, oportet ut quamprimum infrascriptoApostolicarum Caeremoniarum Praefecto (Romae, via Vignacela, 120) per epistolam significent, quo circitor dic venturi sint, et ubi constituturi sibi sint domicilium, ut Praesulum numerus opportune cognoscatur, et schedulas, intimationes, ncenon a 8. Rituum Congregatione Canonizandorum acta pro Consistoriis tempestive accipere quisque possit.
lidcm Sacrorum Antistites secutu deferent vestes praelatitias laneas violaceas, cum Mantelletto pariter laneo violacei coloris, Birctum, Rocchettim, Pluviale simplex ex lana argentea, sin minus ex serico damasceno albo, Ami-
siine Domine uti frater!
eutndem finem aggrediantur, peramanter invitat; et remotioribus Episcopis faustum iucundumque eventum saltem nuntiari constituit.
Indulsi! autem Sanctitas Sua, ut qui sacris hisce solemniis intererit obligationi satisfaciat Visitationis 88. Liminum, qua unusquisque Episcopus prima proxima vico tenetur.
Quae dum de mandato Sanctissimi nota tibi facio, obsequenti animi studio me profiteor Amplitudinis Tuae
Romae ex 8. Congr. Concilii die 19 aprilis 1900.
uti fratrem Angelus Card. Di Pietro Praefectus. Perillustri ac Reverendissimo Domino Episcopo Lavantino.
f Beniaminus Archiep. Nazianzenus Secretarius.
tum.
ctum, Mitram lineam ex tela alba, et Cappam laneam violaceam pro Consistoriis pellibus armellineis ornatam.
Antistites autem Cardinalitia dignitate praefulgentes, praeter vestes et Cappas Cardinalitias tam rubei quam violacei coloris, cum pellibus armellineis, pro die solemnis Canonizationis habebunt calceos rubeos, Amictum, Planctam albam opere phrygio aureo distinctam, mitram serico damascenam eum Vimpa, et Superpellicco pro Capeilano Caudatario, qui induet vestem sericam violaceam, cum Crocea lanea violacei pariter coloris.
De Mandato Sanctissimi D. N. Papae Romae, 19. Aprilis 1900.
Franciscus Riggi Proton. Ap. Caerem. Praefectus.
42.
Dic Grdination und die Grdinanden.
Wnfer Hinweisung auf die h. a. Ordinariats-Erlässe Vont 5. Juli 1854, Z. 1022/3 und vom 31. Mai 1855, Z. 1043/4 und in Gemäßheit der Anordnung des Concils von Trient sess. 23. de ref. c. 5 wird hiemit knndgemacht, dass die höhere» Hl. Weihen Heuer im Monate Juli, u. zw. das Subdiaconat am 16., das Diaconat am 18. und das Presbytcrat am 20. in der hiesigen Domkirche werden erfheilt werden, zu welchen Weihen die iiachbeiiannfen F. B. Lavanfer Alumnen befördert werden sollen:
Ans dem IV. Jahrgänge die Herren: Adlasnik Franz ans Laibach und Planine Franz von .Höröcrg.^Vh ^ /
Ans dem III. Jahrgange die Herren:
Bosina Johann ans Dobova, Florjančič ans Stndeniz, Goričan Johann von St. Lorenze» am Dranfelde, Jager Augustin von St. Jakob in W. B., Kociper Johann von Großsoniitag, Kosi Jakob von hl. Kreuz bei Lnttenbcrg, Mathias Slavič von hl. Kreuz bei Luttenberg und Franz Špindler von Kleinsonntag.
Dieses ist am sechsten Sonntage nach Pfingsten dem gläubigen Volke von der Kanzel mit der Aufforderung bekannt zu geben, Gott um gute, bernfstreue Priester zu bitten und falls Jemand gegen die vorgenannten Ordinanden m i t G r u n d etwas vorzubringen hätte, es nicht zu verhehlen.
41$.
Weisungen zur Ablchliekung non Verträgen.
Mber Erlass ber hochlöblichen k. f. Statthalterei vom 18. Februar 1900, Z. 8014 und im Sinne des Reseriptes der wohllöblichen k. k. steiermärkischen Finanz-Proenratur vom 27. April 1900, Z. 5083 sieht sich das fürstbischöfliche Ordinariat veranlasst, in Betreff der Abschließung von die kirchlichen Institutionen berührenden Verträgen Nachstehendes zu verordnen.
Es ereignet sich nicht selten der Fall, dass eine Pfründen- oder Kircheuvorstehnng in die Lage kommt, einen Vertrag, der des Interesse der Pfründe oder der Kirche wesentlich tangiert, verabreden und abschließen zu müssen. Hiebei kommt es nicht bloß ans die Vertragsbedingungen, sondern auch auf den Wortlaut des Vertrages an, damit das Interesse der Pfründe oder der Kirche gewahrt und der Gefahr einer Über-vortheilnng der Pfründe, beziehungsweise der Kirche oder jener eines Proeesses im vorhinein begegnet wird.
Da überdies für jede Veränderung der Substanz des Pfründen- oder des Kirchenvermögens die kirchliche und landesfürstliche Bewilligung nach den bestehenden Gesetzen erforderlich ist, diese aber nicht erfolgen kann, wenn die in Frage flehenden Verträge nicht rechtsförmig verfasst sind, so liegt es ans der Hand, dass die Pfründen- und Kirchenvorstehnngen dieser sich im vorhinein versichern sollen, damit von den Behörden der Vertrag nicht für ungiltig erklärt oder erst durch Nachträge eorrigiert werden muss. In beiden Fällen erwachsen für die Pfründe, beziehungsweise für die Kirche überflüssiger» weise Auslagen, die nicht eintrete» würden, wenn der bezügliche Vertrag richtig verfasst wäre.
Um nun dieser Unznkömmlichkeit, sowie anderen Com-plieationen, die ans unrichtig oder mangelhaft verfassten Verträgen sich ergeben können, nach Möglichkeit znvorznkvm-men, ergeht hicmit an die wohlehrwürdigen Seelsvrgspriester die gemessene Weisung, jeden Vertrag, ob er nun die Erwerbung eines Objectes für die Pfründe oder die Kirche, oder die Veräußerung oder Verpachtung eines kirchlichen oder
pfründlicheii Stamm-Objectes betreffe, ausnahmslos vorerst im Entwürfe anher einznsendcn und das Ansuchen um kirchliche und landesfürstliche Bewilligung zur Abschließung des verabredeten Vertrages demselben beiznsügen. In Betreff dieses Entwurfes ist es gemäß dem Schreiben der wvhllöbliche» k. k. steierm.-Finanz-Procnratnr vom 22. Mai 1900 Zahl 5902 sehr zweckmäßig, solchen halbbrüchig zu schreiben, da dadurch ermöglicht wird, Einschaltungen oder Abänderungen, wenn sie nothweudig sein sollten, in demselben unmittelbar ersichtlich zu machen und so weitwendige Darlegungen in den Zuschriften zu vermeiden. Indem aber die Überprüfung des Vertragsentwurfes füglich ttur in dem Falle geschehen kan», wenn die nöthigen Prüfungsbehelfe dem Entwürfe beiliegen, so sind solche stets diesem schon beizngeben. Wenn sodann die Bewilligung zur beantragten Transactio» erfolgt und der überprüfte Vertragsentwurf an die Pfründen- oder Kirchenvor-flehung rückgelangt ist, so hat sic genau an die Weisungen, welche im Begleitschreiben angegeben werde», bei der Ausfertigung sich zu halten und neue, eigenmächtige Änderungen im Vertrage nicht vorzunehmen.
Hiebei wird bemerkt, dass Verträge, welche die Pf' ünde betreffen, nur der Pfarrer als legaler Vertreter der Pfründe zu fertigen hat, während Verträge, bei denen sich um das Vermögen der Pfarr- oder Filialkirche handelt, gemäß der Bestimmung des § 82 der fürstbischöflichen Lavanter Ordinariats-Cumnde vom 22. September 1859, Nr. 1599, die Kirchen-vorstehnng d. H. der Pfarrer und die beiden Kirchenpröpste zu unterfertigen haben. Nach § 3 des Gesetzes vom 4. Juni 1882, R.-G.-Bl. Nr. 67 ist eine Legalisierung der Unterschriften der Kirchenvorstandsmitglieder nicht erforderlich und hat demnach stets zu unterbleiben.
Wenn schließlich der Vertrag ordnungsgemäß ansge-fertigt ist, so ist er sammt allen Beilagen, die bereits den Behörden Vorlagen, — den Vertragsentwurf mitgerechnet — wieder anher zur Genehmigung in Vorlage zu bringen.
44.
Dioresan-Uachrichten.
Ernannt wurde der P. T. Herr Laurentius Herg, infulierter Domdechant des F.-B. Lavanter Dvmeapitels und F.-B. Consistorialrath, zum Direetor der F.-B. Ordinariatskanzlei in Marburg.
Bestellt wurden: Titl. Herr Simon Gaberc, F.-B. ©cisti. Rath und Pfarrer in Frauheim, als Administrator des Deeanates Drauseld; Herr Andreas Gliche, Priester des Deutsche» Ritter-Ordens und Pfarr
administrator in Großsonntag, als Stadtpfarr Administrator in Frieda» ; Herr Jakob Mcnbart, als Provisor in Großsonntag.
Wiederangestellt wurde Herr Franz Gartner, Stadtpfarrprovisor in Friedau, als Kaplan in Lak.
Übersetzt wurden die Herren Kaplane: Friedrich Ilorvat nach Pettau, Franz ICroäelj nach Tilffer und Johann Rožman nach Haidin.
F-B. Lavanter Ordinariat zu Marburg,
am 1. Juni 1900.
4* 15,
' <2
Fürstbischof.
Drixl der St. EyriNuS-Buchdruckerei in Marburg.