LJUBLJANSKI SKOFIJSKI LIST. St. II. Vsebina: 20. Epistola Encyclica Leonis PP. XIII. ad Americanos. — 21. Litanije presvetega Srca Jezusovega. — 22. Vspored za posvetovanje s öö. gg. dekani. — 23. Vprasanje za pastoralne konferencije v letu 1899. — 24. KanoniCna vizitacija in SV. birma. — 25. Zahvala ii. gg. duhovnikom in ljudstvu. — 26. Orationes imperatae. — 27. C. kr. konservatorji za kronovino Kranjsko. — 28. Vposiljanje ex offo mrtvaskih listov vojaskih oseb. — 29. Missae diebus festis suppressis et in casu binationis. — 30. Konkurzni razpis. — 31. Skofijska kronika. 20. DILECTO FILIO NOSTRO IACOBO TIT. SANCTAE MARIAE TRANS TIBERIM S. R. E. PRESBYTERO CARDINALI GIBBONS ARCHIEPISCOPO BALTIMORENSI LEO PP. XIII. DILECTE FILI NOSTER SALVTEM ET APOSTOLICAM BENEDICTIONEM. Testern bene volenti ae Nostrae hanc ad te epistolam mittimus, eius nempe benevolentiae, quam, diuturno Pontificatus Nostri cuvsu, tibi et Episcopis collegis tuis ac populo Americae universo profiteri nunquam desti-timus, occasionem omnem libenter nacti sive ex felicibus Ecclesiae vestrae incrementis, sive ex utiliter a vobis recteque gestis ad catholicorum rationes tutandas et evehendas. Quin imo saepe etiam accidit egregiam in gente vestra indolem suspicere et admirari ad praeclara quaeque experrectam, atque ad ea prosequenda, quae humanitatem omnem iuvant splendoremque civitatis. — Quamvis autem non eo nunc spectet epistola ut alias saepe tributas laudes confirmet, sed ut nonnulla potius cavenda et corrigenda significet; quia tarnen eädem apostolica caritate conscripta est, qua vos et prosequuti semper et alloquuti saepe fuimus, iure expectamus, ut hanc pariter amoris Nostri argumentum censeatis; idque eo magis futurum confidimus quod apta nataque ea sit ad contentiones quasdam extinguendas, quae, exortae nuper in vobis, etsi non omnium, at multorum certe animos, haud mediocri pacis detrimento, perturbant. Compertum tibi est, dilecte Fili Noster, librum de vita Isaaci-Thomae Hecker, eorum praesertim opera, qui aliena lingua edendum vel interpretandum susce- perunt, controversias excitasse non modicas ob invectas quasdam de ratione Christiane vivendi opiniones. Nos igitur, ut Integrität! fidei, pro supremo Apostolatus mu-nere, prospiciamus et fidelium securitati caveamus, vo-lumus de re universa fusiori sermone ad te scribere. Novarum igitur, quas diximus, opinionum id fere constituitur fundamentum: quo facilius qui dissident ad catholicam sapientiam traducantur, debere Ecclesiam ad adulti saeculi humanitatem aliquanto propius accedere, ac, veteri relaxata severitate, recens invectis populorum placitis ac rationibus indulgere. Id autem non de vivendi solum disciplina, sed de doctrinis etiam, quibus fidei depositum continetur, intelligendum esse multi arbi-trantur. Opportunum enim esse contendunt, ad volun-tates discordium alliciendas, si quaedam doctrinae capita, quasi levioris momenti, praetermittantur, aut molliantur ita, ut non eumdem retineant sensum quem constanter tenuit Ecclesia. — Id porro, dilecte Fili Noster, quam improbando sit consilio excogitatum, haud longo sermone indiget; si modo doctrinae ratio atque origo repe-tatur, quam tradit Ecclesia. Ad rem Vaticana Synodus: „Neque enim fidei doctrina, quam Deus revelavit, velut „philosophicum inventum proposita est humanis ingeniis „perficienda, sed tamquam divinum depositum Christi „Sponsae tradita fideliter custodienda et infallibiliter de-„claranda... Is sensus sacrorum dogmatum perpetuo „est retinendus, quem semel declaravit Sancta Mater „Ecclesia, nec unquam ab eo sensu altioris intelligentiae „specie et nomine recedendum.“1) Neque omnino vacare culpa censendum est Silentium illud, quo catholicae doctrinae principia quaedam consulto praetereuntur ac veluti oblivione obscurantur. — Veritatum namque omnium, quotquot christiana dis-ciplina complectitur, unus atque idem auctor est et magister Unigenitus Filius qui est in sinu Patris.'1) Easdem vero ad aetates quaslibet ac gentes accommo-datas esse, perspicue ex verbis colligitur, quibus ipse Christus apostolos est alloquutus: Euntes docete omnes gentes . . . docentes eos servare omnia quaecumque mandavi vobis; et ecce ego vobiscum sum omnibus diebus, usque ad consummationem saeculi.3) Qua-propter idem Vaticanum Concilium: „Eide divina, inquit? et catholica ea omnia credenda sunt, quae in verbo Dei scripto vel tradito continentur, et ab Ecclesia, sive so-lemni iudicio sive ordinario et universali magisterio, tamquam divinitus revelata credenda proponuntur.“4) — Absit igitur ut de tradita divinitus doctrina quidpiam quis detrahat vel consilio quovis praetereat; id enim qui faxit, potius catholicos seiungere ab Ecclesia, quam qui dissident ad Ecclesiam transferre volet. Redeant; nil enim Nobis optatius, redeant universi, quicumque ab ovili Christi vagantur longius; non alio tarnen itinere, quam quod Christus ipse monstravit. Disciplina autem vivendi, quae catholicis hominibus datur, non eiusmodi est, quae, pro temporum et locorum varietate, temperationem omnem reiiciat. — Habet pro-fecto Ecclesia, inditum ab Auctore suo, clemens ingenium et misericors; quam ob caussam, inde a sui exordio, id praestitit libens, quod Paulus Apostolus de se profi-tebatur: Omnibus omnia factus sum, ut omnes fa-cerem salzros.5) — Aetatum vero praeteritarum omnium historia testis est, Ledern hanc Apostolicam, cui, non magisterium modo, sed supremum etiam regimen totius Ecclesiae tributum est, constanter quidem in eodem dogmate, eodem sensu eademque sententia“) haesisse; at vivendi disciplinam ita semper moderari consuevisse ut, divino incolumi iure, diversarum adeo gentium, quas amplectitur, mores et rationes nunquam neglexerit. Id si postulet animorum salus, nunc etiam facturam quis dubitet ? — Non hoc tarnen privatorum hominum arbitrio definiendum, qui fere specie recti decipiuntur; sed Ecclesiae iudicium esse oportet: in eoque acquiescere omnes necesse est, quicumque Pii VI decessoris Nostri reprehensionem cavere malunt. Qui quidem propositionem LXXVIII synodi Pistoriensis „Ecclesiae ac Spiritui Dei ‘) Const. de Fid. cath. c. IV. — a) Ioann. I, 18. — *) Matth. XXVIII, 19 s. — 4) Const. de Fid. cath. c. III. — 5) I Cor. IX, 22. — *) Conc. Vatic. Ibid. c. IV. quo ipsa regitur iniuriosam edixit, quatenus examini subiiciat disciplinam ab Ecclesia constitutam et probatam, quasi Ecclesia disciplinam constituere possit inutilem et onerosiorem quam libertas christiana patiatur.“ In causa tarnen de qua loquimur, dilecte Fili No-ster, plus affert periculi estque magis catholicae doctrinae disciplinaeque infestum Consilium illud, quo rerum novarum sectatores arbitrantur libertatem quandam in Ecclesiam esse inducendam, ut, constricta quodammodo potestatis vi ac vigilantia, liceat fidelibus suo cuiusque ingenio actuosaeque virtuti largius aliquanto indulgere. Hoc nimirum requiri affirmant ad libertatis eius exem-plum, quae, recentius invecta, civilis fere communitatis ius modo ac fundamentum est. — De qua nos fuse ad-modum loquuti sumus in iis Litteris, quas de civitatum constitutione ad Episcopos dedimus universos; ubi etiam ostendimus, quid inter Ecclesiam, quae iure divino est, intersit ceterasque consociationes omnes, quae libera hominum voluntate vigent. — Praestat igitur quandam potius notare opinionem, quae quasi argumentum affertur ad hanc catholicis libertatem suadendam. Aiunt enim, de Romani Pontificis infallibili magisterio, post solemne iudicium de ipso latum in Vaticana Synodo, nihil iam oportere esse sollicitos; quam ob rem, eo iam in tnto collocato, posse nunc ampliorem cuivis ad cogitandum atque agenduin patere campum. — Praeposterum sane arguendi genus: si quid enim ex magisterio Ecclesiae infallibili suadet ratio, hoc certe est, ut ab eo ne quis velit discedere, imo omnes eidcm se penitus imbuendos ac moderandos dent, quo facilius a privato quovis errore serventur immunes. Accedit, ut ii, qui sic arguunt, a providentis Dei sapientia discedant admodum; quae, quum Sedis Apostolicae auctoritatem et magisterium affirmata solemniore iudicio voluit, idcirco voluit maxime ut pencula praesentium temporum animis catholicorum efficacius caveret. Licentia quae passim cum iibertate con-funditur; quid vis loquendi obloquendique libido; facultas denique quidlibet sentiendi litterarumque formis expri-mendi, tenebras tarn alte mentibus obfuderunt, ut maior nunc quam ante sit magisterii usus et necessitas, ne a conscientia quis officioque abstrahatur. — Abest pro-fecto a Nobis ut quaecumque horum temporum ingenium pari!, omnia repudiemus; quin potius quidquid indagando veri aut enitendo boni attingitur, ad patrimonium doctrinae augendum publicaeque prosperitatis fines pro-ferendos, libentibus sane Nobis, accedit. Id tarnen omne, ne solidae utilitatis sit expers, esse ac vigere nequam-quam debet, Ecclesiae auctoritate sapientiaque posthabita. Sequitur ut ad ea veniamus quae ex his, quas attigimus, opinionibus consectaria veluti proferuntur; in quibus si mens, ut credimus, non mala, at certe res carere suspicione minime videbuntur. — Principio enim externum magisterium omne ab iis, qui christianae perfectioni adipiscendae studere velint, tamquam super- fluum, immo etiam minus utile, rciicitur: ampliora, aiunt, atque uberiora nunc quam elapsis temporibus, in ani-mos fidelium Spiritus Sanctus influit charismata, eos-que, medio nemine, docet arcano quodarn instinctu atque agit. — Non levis profecto temeritatis est veile modum metiri, quo Deus cum hominibus communicet; id enim unice ex eins voluntate pendet, estque ipse munerum suorum liberrimus dispensator. Spiritus ubi vult spi-rat.1) Unicuique autem nostrum data est gratia secundum mensuram donationis Christi.1) — Ecquis autem repetens Apostolorum historiam, exordientis Ecclesiae fidem, fortissimorum martyrum certamina et caedes, veteres denique plerasque aetates sanctissimo-rum hominum foecundissimas, audeat priora tempora praesentibus componere eaque affirmare minore Spiritus Sancti effusione donata? Sed, bis omissis, Spiritum Sanctum secreto illapsu in animis iustorum agerc eos-quc admonitionibus et impulsionibus excitare, nullus est qui ambigat; id ni forct, externum quodvis praesi-dium et magisterium inane esset. „Si quis . .. salutari, id est evangelicae praedicationi consentire posse con-firmat, absque illuminatione Spiritus Sancti, qui dat omnibus suavitatem in consentiendo veritati, haeretico fallitur spiritu.“3) Verum, quod etiam experiendo novi-mus, hac Sancti Spiritus admonitiones et impulsiones plerumque, non sine quodarn extern! magisterii adiu-mento ac veluti comparatione, persentiuntur. „Ipse, ad rem Augustinus, in bonis arboribus cooperatur fructum, qui et forinsecus rigat atque exeolit per quemlibet mi-nistrum, et per se dat intrinsecus incrementum.“*) Sci-licet ad communem legem id pertinet, qua Deus pro-videntissimus, uti homines plerumque fere per homines salvandos decrevit, ita illos, quos ad praestantiorem sanctimoniae gradum advocat, per homines eo perdu-cendos constituit, „ut nimirum, quemadmodum Chryso-stomus ait, per homines a Deo discamus.“s) Praecla-rum eius rei exemplum, ipso Ecclesiae exordio, posi-tum habemus: quamvis enim Saulus, Spirans minarum et caedis,6) Christi ipsius vocem audivisset ab eoque quaesivisset: Domine, quid me vis facere; Damas-cum tarnen ad Ananiam missus est: Ingredere civita-tem, et ibi dicetur tibi quid te oporteat facere. — Accedit praeterea, quod qui perfectiora sectantur, hoc ipso quod ineunt intentatam plerisque viam, sunt magis errori obnoxii, ideoque magis quam ceteri doctore ac duce indigent. — Atque haec agendi ratio iugiter in Ecclesia obtinuit; hanc ad unum omnes doctrinam pro-fessi sunt, quotquot, decursu saeculorum, sapientia ac sancti täte floruerunt; quam qui respuant, temere profecto ac periculose respuent. *) Ioann. III, 8. — ") Eph. IV, 7. — 3) Conc. Arausic. II, can. VII. — 4) De Grat. Christi c. XIX. — 6) Hom. I, in Inscr. altar. - •; Act. Ap. c. IX. Rem tarnen bene penitus consideranti, sublato etiam externo quovis moderatore, vix apparet in no-vatorum sententia quorsum pertinere debeat uberior ille Spiritus Sancti influxus, quem adeo extollunt. — Profecto maxime in excolendis virtutibus Spiritus Sancti prae-sidio opus est omnino: verum qui nova sectari adamant, naturales virtutes praeter modum efferunt, quasi hae praesentis aetatis moribus ac necessitatibus respondeant aptius, iisque exornari praestet, quod hominem parati-orem ad agendum ac strenuiorem faciant. — Difficile quidem intellectu est, cos, qui christiana sapientia imbu-antur, posse naturales virtutes supernaturalibus antc-ferre, maioremque illis efficacitatem ac foecunditatem tribuere. Ergone natura, accedente gratia, infirmior erit, quam si suis ipsa viribus permittatur ? Num vero homines sanctissimi, quos Ecclesia observat palamque colit, imbecillos se atque ineptos in naturae ordine probavere quod christianis virtutibus excelluerunt? Atqui, etsi naturalium virtutum praeclaros quandoque actus mirari licet, quotus tarnen quisque est inter homines qui naturalium virtutum habitu reapse polleat? Quis enim est, qui animi pertubationibus, iisque vehementibus non incitetur ? Quibus constanter superandis, sicut etiam universae legi in ipso naturae ordine servandae, divino quodarn subsidio iuvari hominem necesse est. Singuläres vero actus, quos supra innuimus, saepe, si intimius perspiciantur, speciem potius virtutis quam veritatem prac se ferunt. — Sed demus tarnen esse: si currere in vaeuum quis nolit aeternamque oblivisci beatitatem, cui nos benigne destinat Deus, ecquid naturales virtutes habent utilitatis, nisi divinae gratiae munus ac robur accedat? Apte quidem Augustinus: „Magnae vires et cursus celerrimus, sed praeter viam“.1) Sicut enim praesidio gratiae natura hominum, quae, ob communem noxam, in vitium ac dedecus prolapsa erat, erigitur novaque nobilitate evehitur ac roboratur; ita etiam virtutes, quae non solis naturae viribus, sed eiusdem ope gratiae exercentur, et foecundae fiunt beatitatis per-petuo mansurae et solidiores ac firmiores existunt. Cum hac de naturalibus virtutibus sententia, alia cohaeret admodum, qua christianae virtutes universae in duo quasi genera dispertiuntur, in passivas, ut aiunt, atque activas; adduntque, illas in elapsis aeta-tibus convenisse melius, has cum praesenti magis con-gruere. — De qua quidem divisione virtutum quid sen-tiendum sit, res est in medio posita; virtus enim, quae vere passiva sit, nec est nec esse potest. „Virtus, sic sanctus Thomas, nominat quandam potentiae perfecti-onem; finis autem potentiae actus est; et nihil est aliud actus virtutis, quam bonus usus liberi arbitrii;“2) adiu-vante utique Dei gratia, si virtutis actus supernaturalis sit. — Christianas autem virtutes, alias temporibus aliis ') In Ps. XXXI, 4. - ’) I. II. a. 1. accommodatas esse, is solum velit, qui Apostoli verba non memincrit: Quos praescivit, hos et praedestinavit conformes fieri imaginis Filii sui.') Magister et exemplar sanctitatis omnis Christus est; ad cuius re-gulam aptari omnes necesse est, quotquot avent bea-torum sedibus inseri. Iamvero, haud mutatur Christus progredientibus saeculis; sed idem heri et hodie et in saecula.2) Ad omnium igitur aetatum homines per-tinet illud: Discite a me quia mitis sum et humilis corde;s) nulloque non tempore Christus se nobis exhibet factum obedientem usque ad mortem;*) valetque quavis aetate Apostoli sententia: Qui sunt Christi carnem suam crucifixerunt cum ziitiis et concu-piscentiis suis. ') — Quas utinam virtutes multo nunc plures sic colerent, ut homines sanctissimi praeteritorum temporum! Qui demissione animi, obedientia, abstinentia, potentes fuerunt opere et sermone, emolumento ma-ximo nedum religiosae rei sed publicae ac civilis. Ex quo virtutum evangelicarum veluti contemptu, quae perperam passivae appellantur, pronum erat sequi, ut religiosae etiam vitae despectus sensim per animos pervaderet. Atque id novarum opinionum fautoribus commune esse, coniicimus ex eorum sententiis quibusdam circa vota quae Ordines religiös! nuncupant. Aiunt enim, illa ab ingenio aetatis nostrae dissidere plurimum, utpote quae humanae libertatis fines coerceant; esseque ad infirmos animos magis quam ad fortes apta; nec ad-modum valere ad christianam perfectionem humanaeque consociationis bonum, quin potius utrique rei obstare atque officere. — Verum haec quam falso dicantur, ex usu doctrinaque Ecclesiae facile patet, cui religiosum vivendi genus maxime semper probatum est. Nec sane immerito: nam qui, a Deo vocati, illud sponte sua amplectantur, non contenti communibus praeceptorum officiis, in evangelica euntes consilia, Christo se milites strenuos paratosque ostendunt. Hocne debilium esse animorum putabimus ? aut ad perfectiorem vitae modum inutile aut noxium? Qui ita se votorum religione ob-stringunt, adeo sunt a libertatis iactura remoti, ut multo pleniore ac nobiliorc fruantur, ca nempe qua Christus nos liberavit.*) Quod autem addunt, religiosam vivendi rationem aut non omnino aut parum Ecclesiae iuvandae esse, praeterquamquod religiosis Ordinibus invidiosum est, nemo unus certe sentiet, qui Ecclesiae annales evolverit. Ipsae vestrae foederatae civitates num non ab alumnis religiosarum familiarum fidei pariter atque humanitatis initia habuerunt? quorum uni nuper, quod plane vobis laudi fuit, statuam publice ponendam decrevistis. — Nunc vero, hoc ipso tempore, quam alacrem, quam frugiferam catholicac rei religiosi coetus, ubicumque ii sunt, navant operam! Quam pergunt multi novas oras ') Rom. VIII, 29. - =) Hebr. XIII, 8. — ') Matth. XI, 29. - ') Philip. II, 8. — ') Galat. V, 24. - *) Galat. IV, 31. Evangelio imbuere et humanitatis fines propagare; idque per summam animi contentionem summaque pericula! Ex ipsis, haud minus quam e clero cetero, plebs chri-stiana verbi Dei praecones conscientiaeque moderatores, iuventus institutores habet, Ecclesia denique omnis sanctitatis exempla. — Nec discrimen est laudis inter eos qui actuosum vitae genus sequuntur, atque illos, qui, recessu delectati, orando afflictandoque corpori vacant. Quam hi etiam praeclare de hominum societate meru-erint, mercant, ii norunt profecto qui, quid ad placandum conciliandumque Nu men possit deprecatio iusti assi-dua,') minime ignorant, ea maxime quae cum afflicta-tione corporis coniuncta est. Si qui igitur hoc magis adamant, nullo votorum vinculo, in coetum unum coalescere, quod malint, faxint: nec novum id in Ecclesia nec improbabile institutum. Caveant tarnen ne illud prae religiosis Ordinibus extol-lant; quin potius, cum modo ad fruendum voluptatibus proclivius, quam ante, sit hominum genus, longe pluris ii sunt habendi, qui, relictis omnibus sequuti sunt Christum. Postremo, ne nimiis morcmur, via quoquc et ratio, qua catholici adhuc sunt usi ad dissidentes revocandos, deserenda edicitur aliaque in posterum adhibenda. — Qua in re hoc sufficit advertisse, non prudenter, dilecte Fili Noster, id negligi quod diu experiendo antiquitas comprobavit, apostolicis etiam documentis erudita. — Ex Dei verbo habemus,2) omnium officium esse proxi-morum saluti iuvandae operam dare, ordine graduque quem quisque obtinet. Eideies quidem hoc sibi a Deo assignatum munus utillime exequentur morum integri-tate, christianae caritatis operibus, instante ad Deum ipsum assiduaque prece. At qui e clero sunt idipsum praestent oportet sapienti Evangelii praedicatione, sacro-rum gravitate et splendore, precipue autem eam in se formam doctrinae exprimentes, quam Tito ac Timotheo Apostolus tradidit. — Quod si, e diversis rationibus verbi Dei eloquendi, ea quandoque praeferenda videatur, qua ad dissidentes non in templis dicant sed privato quovis honcsto loco, nec ut qui disputent sed ut qui amice colloquantur; res quidem reprehensione caret: modo tarnen ad id muneris auctoritate Episcoporum ii desti-nentur, qui scientiam integritatemque suam antea ipsis probaverint. — Nam plurimos apud vos arbitramur esse, qui ignoratione magis quam voluntate a catholicis dissident; quos ad unum Christi ovile facilius forte ad-ducet, qui veritatem illis proponat amico quodam fami-liarique sermone. Ex his igitur, quae huc usque disseruimus, patet, dilecte Fili Noster, non posse Nobis opiniones illas probari, qua rum summam Americanismi nomine non-nulli indicant. — Quo si quidem nomine peculiaria animi ornamenta, quae, sicut alia nationes alias, Ame- ’) Iac. V, 16. - ") Eccli. XVII, 4. ricae populos decorant, signifieare velint; item si statum vestrarum civitatum, si leges moresque quibus utimini, non est profecto cur ipsum reiiciendum censeamus. At si illud usurpandum ideo est, ut doetrinae superius allatae, non indicentur modo, immo vero etiam cohonestentur; quodnam est dubium, quin Venerabiles Fratres Nostri Episcopi Americae, ante ceteros, repudiaturi ac damna-turi sint utpote ipsis totique eorum genti quam maxime iniuriosum ? Suspicionem enim id iniicit esse apud vos, qui Ecclesiam in America aliam effingant et velint, quam quae in universis regionibus est. — Una, unitate doetrinae sicut unitate regiminis, eaque catholica est Ecclesia: cuius quoniam Deus in Cathedra Beati Petri centrum ac fundamentum esse statuit, iure Romana dicitur; ubi enim Petrus, ibi Ecclesia.') Quam ob rem quicumque catholico nomine censeri vult, is verba Hieronymi ad Damasum Pontificem usurpare ex veritatc debet: „Ego nullum prim um, nisi Christum, sequens, beatitudini tuac, idest Cathedrae Petri communione con-socior: super illam petram aedificatam Ecclesiam scio; quicumque tecum non colligit, spargit.“ Haec, dilecte Fili Noster, quae, singularibus lit-teris, officio muneris ad te damus, ccteris etiam foede-ratarum civitatum Episcopis communicanda curabimus; caritatem iterum testantes, qua gentem vestram uni-versam complectimur; quae sicut elapsis temporibus multa pro religione gessit, maiora etiam in posterum, Deo feliciter opitulante, praestituram portendit. — Tibi autem et fidelibus Americae omnibus Apostolicam bene-dictionem, divinorum subsidiorum auspicem, amantissime impertimus. Datum Romae apud S. Petrum die XXII mensis Ianuarii MDCCCXCIX, Pontificatus Nostri anno vicc-simo primo. Leo PP. XIII. 21. Litanije presvetega Srca Jezusovega. Mnogo raznovrstnih litanij se tiska v nasih molitvenih knjigah. Rim je pa dosedaj za vso cerkev potrdil samo litanije vseh svetnikov, lavretanske litanije in presladkega Imena Jezusovega. Samo te litanije so se do najnovejsega casa smele moliti javno v cerkvah in kapelah; vse druge so se prepovedale. Tudi litanij presvetega Srca Jezusovega do vlani Rim ni nika-korsnih odobril, pac pa je prav odlocno zabra-njeval moliti javno pri cerkvenih poboznostih one, ki so se v nasih knjigah navadno tiskale. Mnogim skofom je Rim odbijal prosnje, da bi se omenjene litanije cerkveno potrdile in pri javni sluzbi bozji dopustile. Po pravici je Rim v tem pogledu strog, ker se res vsakovrstne litanije sestavljajo, tiskajo in sirijo. Vlani je pa Ivan Robert, skof v Marselju naFrancoskem, sv. Ocetu predlozil neke litanije o presvetem Srcu Jezusovem, katere so verni-kom marseljskim prav posebno priljubljene, ker menijo, da so si po teh litanij ah 1. 1720. od milosti bozje izprosili pomoc zoper kugo, ki jih je neusmiljeno morila. ‘) S. Ambr. in Ps. XI, 57. Sv. Oce so kardinalskemu zboru za svete obrede nalozili, naj vse naslove teh litanij dobro pretrese in potem o njih izreöe svojo sodbo. Sv. zbor je to storil. litanijam dodal Se novih sest naslovov, da jih imajo 33 v Last 33 letnega javnegajezusovega zivljenja insporocil sv.Ocetu, da se sme skofiji Marseljski dopustiti, naj tako popravljene litanije presv. Srca Jezusovega v cerkvah in kapelah javno pri cerkvenih pobo2-nostih molijo ali pojö. Ko sem to cul, prosil sem vlani, ko sem bil v Rimu, naj se ravno tiste litanije dopuste tudi za mojo ljubljansko skofijo. Zelel sem vstreci sebi, duhovnikom in vsemu ljudstvu, da bi imeli od cerkve odobrene litanije presvetega Srca Jezusovega, da bi jih cesto molili in izprosili si, naj usmiljeni Bog resi kuge telesne, se bolj pa dusne vse nas, vso domo-vino in ves mili nas narod slovenski. In res, usliäan sem. V odloöbi z dne 23. novembra 1898. so sv. Oce dotiene litanije dopustili tudi za naso skotijo.^Tome je silno razveselilo, ker nameravam poboznost presvetega Srca Jezusovega v nasi Skofiji bolj vzgati in razsiriti. Odlocil sem se namrec vsc vernike povabiti, da se letos na praznik pre-svetega Srca Jezusovega ali pa v nedeljo po tem prazniku vsi skupno sebc, svoje rodbine in vso skofijo posvetimo presv. Srcu Jezuso-vemu. 0 tem bom porocal v posebnem pa-stirskem listu. Kako lepo in krasno in Bogu milo bi bilo, ko bi dotlej kateri od nasih skladateljev tem litanijam primeren napev zlo-zil! Morebiti nam to ljubav stori kateri od veäcih nasih oo. franciskanov. Dovoljene litanije sem dal prevesti v slo-venski jezik. Potrjujem prevod, katerega tukaj priobcujem ter zapovedujem, da se ne smejo nobene druge litanije presv. Srca Jezusovega razun tu natisnjenih in odobrenih, javno moliti ali peti. V mali obliki tiskane in pripravne, da se shranijo v molitvenik, se dobt£ v kato-liSki tiskarni in knjigarni v Ljubljani. Poskr-bel sem tudi nemski prevod za nemske vernike ljubljanske skotije in tudi edino ta prevod se sme rabiti v nemskih cerkvah nase skofije. Glasd se pa omenjene litanije v latinskem originalu, v slovenskem in nemskem prevodu tako-le: Litaniae de Sacro Corde Jesu. Kyrie eldison. Christe eleison. Kyrie elöison. Christe, audi nos. Christe, exaüdi nos. Pater de coelis Deus, Fili Redemptor mundi Deus, Spiritus Sancte Deus, Sancta Trinitas, unus Deus, 1. Cor Iesu, Filii Patris aeterni, 2. Cor Iesu, in sinu Vi'rginis Matris a Spiritu Sancto formätum, 3. Cor Iesu, Verbo Dei substantiäliter unitum, 4. Cor Iesu, Maiestätis intimtae, 5. Cor Iesu, Templum Dei Sanctum, 6. Cor Iesu, Tabernäculum Altfssimi, 7. Cor Iesu, Domus Dei et porta coeli, 8. Cor Iesu, fornax ardens caritätis, yi iS o c CO CS G a tß E cn P 15. Srce Jezusovo, v katerem biva vsa polnost bozanstva, 16. Srce Jezusovo, nad katerim ima Oöe svoje posebno dopadenje, 17. Srce Jezusovo, iz cigar polnosti smo vsi prejeli, 18. Srce Jezusovo, hrepenenje vecnih visav, 19. Srce Jezusovo, potrpezljivo in ne- skoncno usmdljeno, 20. Srce Jezusovo, bogato za vse, ki te na pomoc klicejo, 21. Srce Jezusovo, vir zivljenja in sve- tosti, 22. Srce Jezusovo, sprava za nase grehe, 23. Srce Jezusovo, z zasramovanjem na- siceno, 24. Srce Jezusovo, zavoljo nasih hudobij potrto, 25. Srce Jezusovo, do smrti pokorno, 26. Srce Jezusovo, s sulico prebodeno, 27. Srce Jezusovo, vir vse tolazbe, 28. Srce Jezusovo, zivljenje in vstajenje nase, 29. Srce Jezusovo, mir in sprava nasa, 30. Srce Jezusovo, krvava zrtev za gres- nike, 31. Srce Jezusovo, zvelicanje v tebe upa- jocih, 32. Srce Jezusovo. uipanje v tebi umi- rajocih,. 33. Srce Jezusovo, sladkost vseh svet- nikov, J Jagnje bo^je, ki odjemljes greha sveta, zanesi nam, o Gospod! Jagnje bozje, k'j odjemljes grehe sveta, uslisi nas, o Gospod! Jagnje bozje, ki odjemljes grehe sveta, usmili se nasf V. Jezus krotak in iz srca poniLen, O. Vpodobi po svojem na§e srce. M oli mo. Vsemogocni vecni Bog, ozri se na Srce svojega preljubega Sim„ in na ceäcenje in za-doscenje, katero ti daje; v imenu greänikov, ter tako potolazen odpusti njim, ki prosijo tvojega usmiljenja, v imenu istega svojega Sina, Jezusa Kristusa, ki s teboj zivi in kraljuje v edi-nosti svetega Duha, Bog, na vekov veke. Amen. Litanei vom heiligsten Herren Jesu. Herr, erbarme Dich unser. Christe, erbarme Dich unser. Herr, erbarme Dich unser. Christe, höre uns. Christe, erhöre uns. Gott Vater vom Himmel, Gott Sohn, Erlöser der Welt, Gott, heiliger Geist, Heilige Dreifaltigkeit, ein einiger Gott, 1. Herz Jesu, des Sohnes des ewigen Vaters, 2. Herz Jesu, im Schöße der jungfräulichen Mutter vom heiligen Geiste gebildet, 3. Herz Jesu, mit dem Worte Gottes wesen- haft vereiniget, 4. Herz Jesu, von unendlicher Majestät, 5. Herz Jesu, heiliger Tempel Gottes, 6. Herz Jesu, Buudeszelt des Allerhöchsten, 7. Herz Jesu, Haus Gottes und Pforte des Himmels, 8. Herz Jesu, brennender Feuerofen der Liebe, 9. Herz Jesu, Gefäß der Gerechtigkeit und Liebe, 10. Herz Jesu, voll von Güte und Liebe, 11. Herz Jesu, Abgrund aller Tugenden, 12. Herz Jesu, höchst würdig jeglichen Lobes, 13. Herz Jesu, König und Mittelpunkt aller Herzen, 14. Herz Jesu, in dem alle Schätze der Weis- heit und Wissenschaft sind, 15. Herz Jesu, in welchem die ganze Fülle der Gottheit wohnt, 16. Herz Jesu, au welchem der Vater sein innigstes Wohlgefallen hat, 17. Herz Jesu, aus dessen Fülle wir alle em- pfangen haben, 18. Herz Jesu, Sehnsucht der ewigen Hügel, 19. Herz Jesu, geduldig und von großer Er- barmung, Ck> \}e> tz r-> <3 r-» IS 1 r-» <3 vO $-> 20. Herz Jesu, reich für alle, welche Dich^an- rufen, 21. Herz Jesu, Quelle des Lebens und der Heiligkeit, 22. Herz Jesu, Sühnopfer für unsere Sünden, 23. Herz Jesu, mit Schmähungen gesättigt, 24. Herz Jesu, zerschlagen wegen unserer Misse- thaten, 25. Herz Jesu, bis zum Tode gehorsam ge- worden, 26. Herz Jesu, mit der Lanze durchbohrt, 27. Herz Jesu, Quelle alles Trostes, 28. Herz Jesu, unser Leben und unsere Auf- erstehung, 29. Herz Jesu, unser Friede und unsere Ver- söhnung, 30. Herz Jesu, Schlachtopfer für die Sünder, 31. Herz Jesu, Rettung derjenigen, die ans Dich hoffen, 32. Herz Jesu, Hoffnung derjenigen, die in Dir sterben, 33. Herz Jesu, Wonne aller Heiligeu, O Du Lamm Gottes, welches Du hinwegnimmst die Sünden der Welt, verschone uns, o Herr! O Du Lamm Gottes, welches Du hinwegnimmst die Sünden der Welt, erhöre uns, o Herr! O Du Lamm Gottes, welches Du hinwegnimmst die Sünden der Welt, erbarme Dich unser! f. Jesus, sanft und demüthig von Herzen, H. Bilde unser Herz nach Deinem Herzen. Lasset uns beten! Allmächtiger, ewiger Gott! schaue hin auf das Herz Deines vielgeliebten Sohnes und auf die Lobpreisungen und Genugthuungen, welche es Dir im Namen der Sünder darbringt, und durch dieselben versöhnt gewähre allen Verzeihung, welche Deine Barmherzigkeit anrufen, im Namen Deines nämlichen Sohnes Jesus Christus, der mit Dir lebt und regiert in Einigkeit des heiligen Geistes Gott von Ewigkeit zu Ewigkeit. Amen. V Ljubljani, na dan presv. Krvi Jezusove 1899. f Anton Bonaventura, knez in skof. 22. Precastitim gospodom dekanom! Poziv p. n. gosp. dekanom, objavljen v st. 1., str. 28. letosnjega Ijubljanskega skofij-skega lista spopolnjujem z nastopnimi doloc-bami: Predmet posvetovanju bo: 1. Nasi zavodi: nacrti in stroski; 2. dosedanji prispevki; 3. nacin prispevkov iz cerkvenega pre- mozenja; 4. praznovanje konca 19. stoletja in sicer a) romanje v Jeruzalem, za kar se bo predlozil tocen program; b) sodalitas sacerdotum in sploh ce-scenje bozjega Srca Jezusovega v presv. Resnjem Telesu; praznovanje 1. petka ali 1. nedelje vsakega meseca; c) posvecenje vse skofije bozjemu Srcu letos na praznik sam 9. junija ali v nedcljo po prazniku 11. junija; d) romanje na domace bozje poti; e) katoliski shod leta 1900.; f) sv. misijoni; 5. o danasnjem druzabnem gibanju v nasi skofiji, posebno o pomockih, kako vse stanove obvarovati, da se ne zvodijo s tal krscanske vere; 6. o kanonicni vizitaciji; 7. prosti predlogi, ako so se o pravem casu knezoskofijskemu ordinarijatu na-znanili. Zborovanje se bode vrsilo v veliki dvo-rani skofijske palace; zacelo se bode toöno ob pol desetih predpoldne. Pricakujem vse p. n. gg. dekane, odnosno njihove namestnike. V Ljubljani, 19. marca 1899. f Anton Bonaventura, knez in Skof. 23. Vprasanja za pastoralne konferencije v letu 1899. 1. Nevarnosti za duhovnike na§e skofije glede na razna druzabna gibanja. Kako se jim je mogoce izogniti? Kako naj duhovnik sploh postopa ozir kmetijskih zadrug, hranilnic in posojilnic, ter konsumnih drustev? 2. Kako naj bi se pridobili za pogost-neje prejemanje sv. zakramentov odrasli mla-denici in mozje? Kako posebno v zupnijah, v katerih je vecja mlacnost, da, morebiti ve-lika nevarnost za cvrsto versko prepricanje in krscansko zivljenje. 3. Kako naj zupnik postopa, ko prinesejo k sv. krstu otroka zakonske zene, ki morda ze vec let ne biva skupaj z mozem. Najboljse resitve se bodo priobcile v sko-fijskem listu. V Ljubljani, 4. nedelja v postu 1899. t Anton Bonaventura, knez in skof. 24. Kanonicna vizitacija in sv. birma. 4 Dodam pa samo to le: 1. Koj po prihodu in blagoslovu v cerkvi naj se Ves red sv. birme pri prihodnji vizitaciji, birmo- zbere po moznosti vsa solska mladina v soli, kamor vanju in odhodu ostane, kakor je bil do sedaj v smislu bom iz cerkve pohitel, da cujem, kako je poducena v cerkvenih dolocil za skofe odlocen in v navadi. krscanskem nauku. 2. Rano od petih do osmih (ali 8’/*) bom povsod spovedoval. Ljudstvu naj se oznani, da dobi popolni odpustek vsakdo, kdor se skesano spove, prejme vredno sv. obhajilo in moli za edinost vladarjev, za zatrtje krivo-verstva, za spreobrnjenje gresnikov in za povisanje matere sv. cerkve. Bilo bi dobro, da tudi drugi duhovni gospodje spovedujejo. 3. Cerkveno premozenje bo v pricujocnosti g. zup-nika pregledal doticni g. dekan; pri g. dekanu pa oni g. zupnik, katerega bom za to pooblastil. Meni naj se pa v sobi pripravi promemoria, cerkvene matice in spominske knjige, ako jih zupnija ima. Prosim prav resno, naj bo obed kratek, se krajsa pa vecerja! B. Red visitacije in sv. birme v aprilu. V Postojni bo sv. birma 3. nedeljo po veliki noci, 23. aprila. Prisel bom v soboto popoldne ob treh z vlakom; odhod iz Postojne bo v ponedeljek 24. aprila zjutraj ob osmih. Na potu bom ogledal cerkev, zupnisce in solo v Matenji Vasi. Potem obiäcem se pred poldnem solo v Slavini. Popoldne obiscem ekspoziture v St. Petru in Tmju. V torek, 25. aprila, je v Slavini sv. birma. Popoldne 25. aprila se odpeljem v Hrenovice, na potu obiscem ekspozituro Orehek. V Hrenovicah je sv. birma 26. aprila. Iz Hrenovic se odpeljem hitro po kosilu skozi Razdrto in Ubeljsko v Senozece. V Senozecah bo sv. birma v cetrtek 27. aprila. Popoldne odpotujem v Vreme, ltjer bo sv. birma v petek 28. aprila. Se tistega dne pridem na Suhorijo, kjer bo sv. birma v soboto 29. aprila. S Suhorije bom sei v Kosano, kjer bo sv. birma v nedeljo 30. aprila. Popoldne v nedeljo se popeljem v Nadanje Selo, da podelim sv. birmo v ponedeljek 1. maja. Od tod bom priäel popoldne 1. maja na Prem, kjer bo sv. birma v torek 2. maja. Popoldne pridem v Tmovo, kjer bo sv. birma v sredo 3. maja; popoldne bom obiskal Harije in Postenje, v cetrtek 4. maja bom se obiskal solo castnih solskih sesträ in pri njih opravil kanonicno vizitacijo. V Knezak pridem v cetrtek 4. maja popoldne, pa bom birmo delil v petek 5. maja. Popoldne se popeljem v Zagorje, kjer bom birmoval v soboto 6. maja. Popoldne pa se vmem nazaj v Ljubljano. C. Kanoniöna visitacija in sv. birma v maju. Zacne se v soboto 13. maja v Sostrem, kamor pridem v petek 12. maja ob ätirih. V nedeljo 14. maja bo sv. birma pri Devici Mariji v Polju, v ponedeljek 15. maja na Jezici, v torek 16. maja v Smartnem pod Smarno Goro, v sredo 17. maja v Preski, v cetrtek 18. maja na Sori. Binkostne praznike bo sv. birma kakor po navadi v Ljubljani v stolni cerkvi. Vizitacijo vseh ljubljanskih zupnih cerkvä si pridrzim za jesenski cas. Po binkostnih praznikih bo sv. birma v preostalih zupnijah ljubljanske dekanije in sicer: Pri sv. Katarini, kamor pridem v torek popoldne, bo sv. birma v sredo 24. maja, na Brezovici v cetrtek 25. maja, v Rudniku v petek 26. maja, v Zelimljah v soboto 27. maja. V vse naätete zupnije bom skuäal priti popoldne okoli stirih, da bom se imel dovolj dneva za obisk sole in solskih otrok. V Ljubljani, na praznik sv.Jozefa 1899. t Anton Bonaventura, knez in äkof. 25. Velecastitim gg. duhovnikom! Srce me zene, da se p. n. gg. duhovnikom koj zahvalim za pozrtvovalnost, s katero so mi premnogi doposlali lepih darov, pa tudi po posameznih dekanijah obljubili izdat-nih vsakoletnih prispevkov za nase zavode. Prav posebno me pa tolazijo sporocila, da ljudstvo povsod rado in veselo prispeva, kar more. Prosim vse p. n. zupnike, da se jim z priLniee v mojem imenu prav lepo zahvalijo. Rad bi vsaki zupniji in vsacemu darovatelju osebno pisal, ali ni mogoce. Zato tem potom zaklicem vsem: Bog naj Vam povrne darove tisockrat!1) V L j ublj ani, na praznik sv. Jozefa 1899. f Anton Bonaventura, knez in äkof. ') Gospodje, ki prispevkov prvega kvartala se niso poslali, naj pohit6, ker morajo racuni do shoda gg. dekanov biti v redu. 26. Orationes imperatae. Loco orationis imperatae pro summo Pontifice, quae nunc a die 1. Novembris usque ad 1. Maii quotf-die dicenda est, et loco orationum inter diversas num. 16., 17. et 18., quarum una vel altera, prout necessitas exigit, a 1. Maii usque ad 1. Novembris addenda est, per totum anni tempus, quando rubricae id permittunt, singulis feriis V. sumatur oratio pro Imperatore, sin-gulis sabbatis vero oratio pro Episcopo dioecesano. Ordinariatus episcopalis Labaci. die 14. Mar-tii 1899. t Anton Bona Ventura, episcopus. 27. C. kr. konservatorji za kronovino Kranjsko. Na zeljo c. kr. centralne komisije za umetniske in zgodovinske spomenike na Dunaju objavljamo pismo te komisije z dnö 13. januarija 1899, stev. 75, ki slove: „Im Hinblicke auf das seinerzeit an Euere fürstbischöfliche Gnaden ergangene Schreiben des hohen k. k. Ministeriums für Cultus und Unterricht vom 8. März 1897, Z. 3343, womit das Einvernehmen der kirchlichen Organe mit den Konservatoren bei jedweder Veränderung von künstlerisch oder historisch werthvollen kirchlichen Denkmalen angebahnt wurde, beehre ich mich Euerer fürstbischöflichen Gnaden in der Anlage ein Verzeichnis der mit Beginn des Jahres 1899 activen Conservatoren desjenigen Kronlandes, in welchem das Gebiet der Euer fürstbischöflichen Gnaden weiser Leitung unterstehenden Diöcese liegt, mit dem Ersuchen zu übermitteln, die Veröffentlichung desselben im wohldortigen Diöcesanblatte gütigst anordnen zu wollen, und danke Euer fürstbischöflichen Gnaden im Vorhinein verbindlichst für die Erfüllung dieser meiner Bitte. Hiebei kann ich nicht unerwähnt lassen, dass den Conservatoren I. Section die Obsorge für Objecte der prähistorischen Zeit und der antiken Kunst (Monumente, Münzen, Geräthe etc.), jenen der II. Section die Obsorge für Objecte der Architektur kirchlicher und profaner Richtung, der Plastik und Malerei, der zeichnenden Künste des Mittelalters und der neueren Zeit bis zum Schlüsse des 18. Jahrhunderts, dann für mittelalterliche Münzen und Siegel bis zu derselben Zeitgrenze, endlich jenen der III. Section für historische Denkmale ver- schiedener Art, namentlich Archivalien, von der ältesten Zeit bis zum Schlüsse des 18. Jahrhunderts obliegt.“ V predstojecem pismu omenjeni zapisnik c. kr. kon-servatorjev za kranjsko kronovino se glasi: trnologar Konrad, Volksschullehrer in St. Marein bei Laibach (II. für die Bezirkshauptmannschaften Laibach-Umgebung u. Littai); ernannt mit M. E. vom 27. September 1897, Z. 23.430. Franke Johann, lcaiserl. Rath, Professor an der kais. königl. Staats-Ober-Realschule in Laibach (II. für die Bezirkshauptmannschaften Krainburg, Radmannsdorf und Stein); seit 1882; wiederbestätigt mit M. E. vom 30 October 1897, Z. 26.624. Koblar Anton, Zwangsarbeitshaus-Curat und Archivar des Krainischen Landesmuseums „Rudolfinum“ in Laibach (III. für das Herzogthum); ernannt mit M. E. vom 29. November 1894, Z. 24.906. Rutar Simon, Gymnasial-Professor in Laibach (I. für das Herzogthum); seit 1889; wiederbestätigt mit M. E. vom 7. März 1894, Z. 3376. Stcbic Johann, Director der k. k. Fachschule in Laibach (II. für die Bezirkshauptmannschaften Adelsberg, Loitsch und die Stadt Laibach); ernannt mit M. E. vom 5. Juli 1897, Z. 19.539. Vrhovec Johann, k. k. Gymn.-Professor in Rudolphswerth (II. für die Bezirkshauptmannschaften Gottschee, Gurkfeld, Rudolphswerth und Tschernembl); ernannt mit M. E. vom 14. Februar, 1895, Z. 2015. 28. Pismo c. in kr. vojaskega poveljnistva stev. 3 glede vposiljanja exoffo mrtvaskih listov vojakov v pokoju ali v razmerju izvan sluzhe. C. in kr. 3. komo poveljnistvo v Gradcu pise v würdigstes fürstbischöfliches Ordinariat wolle die unter- dopisu z dne 19. februvarija 1899, st. 815, doslovno: stehenden Pfarr-, beziehungsweise Matrikelämter gefäl- „Das k. u. k. 3. Corps-Commando beehrt sich hie- ligst anweisen, dass dieselben bei vorkommenden Sterbe- mit das diensthöfliche Ansuchen zu stellen, ein hoch- fällen von Militär-Personen des Ruhestandes oder des 6- Verhältnisses ausser Dienst, sogleich einen ex offo Todtenschein an die betreffende k. k. Bezirkshauptmannschaft oder an das Ergänzungsbezirks-, beziehungsweise Platz-Commando einsenden, da es öfter vorgekommen ist, dass dies unterlassen und dadurch die genaue Evi- denzführung der Militär-Personen oberwähnter Cate-gorie sehr erschwert, wenn nicht unmöglich gemacht wurde.“ Kar se daje cc. zupnim uradom na znanje z na-rocilom, naj se natancno po tem ravnajo. 29. Missae diebus festis suppressis et in casu binationis. Anno elapso in folio hoc („Lj. Skofijski list“ 1898 I. 7. pag. 14) communicata est facultas, obtenta a Sede Apostolica die 18. Maii 1896, cuius vigore omnes saeer-dotes ad applicandum pro populo obligati solvuntur ab hac obligatione in diebus festis suppressis, ea tarnen sub conditione. ut mittant Stipendium hoc modo acceptum Ordinario pro indigentiis dioecesis. Relate ad hoc mandatum omnes sacerdotes, qui vigore memorati indulti non tenentur applicare missam pro populo diebus festis suppressis, enixe ro-gantur, ut reapse utantur hac facultate et illis diebus accipiant Stipendium, istudque mittant Ordinario ad finem praedictum. Idem valeat de stipendio percipiendo pro secunda missa ab iis sacerdotibus, qui binandi facultate fruuntur. Ne autem ulli excusationi detur locus, omnes, qui missarum stipendiis carent. adeant Ordinarialum episco-palem, qui illis necessaria procurabit. 30. Konkurzni razpis. Ker je bil zadnji razpis Wol 1 wiz-Flachen-feldovega kanonikata pri stolni cerkvi sv. Nikolaja v Ljubljani (glej ljubljanski skofijski list z leta 1897., st. III., str. 39 in 40) brezvspesen — ni se nam-rec zglasil zanj noben plemenit prosilec, kar Flachen-feldovo ustanovno pismo naravnost zahteva — razpisuje se ta zdruzeni kanonikat z novega in sicer sedaj po dolocilih Wollwizevega ustanovnega pisma, ki pa ne-plemenitih prosilcev ne izkljucujejo. Po dolocilih ustanovnega pisma Lavrencija pl. Wallwiza imajo namrec pravico do njegovega kanonikata v prvi vrsti ustano-viteljevi potomci in sorodniki, ako bi takih ne bilo, pa duhovniki sploh. Prosilci za ta kanonikat naj naslove svoje prosnje na veleslavni dezelni odbor vojvodine Kranjske ter naj je vloze najpozneje do 15. aprila 1899 pri kn. sk. ordi-narijatu v Ljubljani. Razpisuje se tudi zupnija Leskovec pri Kr-skera v dekaniji istega imena, stojeca pod patronstvom cesarjevim, in pa zupnija Bela Cerkev v novomeski dekaniji, stojeca pod patronstvom verskega zaklada. Prosilci za te dve zupniji naj naslove svoje prosnje na veleslavno c. kr. dezelno vlado v Ljubljani. Kot zadnji rok za vlaganje prosenj se s tem doloöi 30. april 1899. Zeleti je, da bi dobila bozjepotna cerkev sv. Josta nad Kran j e m svojega ekspozita vsaj za poletni cas.. Ako bi kateri izmed cc. gospodov zelel iti k sv. Jo§tu. naj naznani to svojo zeljo pismeno knezoskofijstvu do-15. aprila 1899. 31. Skofijska kronika. Kn. sk. duhovnim svetnikom je bil imeno-van c. g. Martin Poe, zupnik v Komendi. Zupnija Hrenovice je bila podeljena casti-temu g. Antonu Zgurju, zupniku v Beli Cerkvi; na novo ustanovljena zupnija Vrhpolje pri Vipavi pa dosedanjemu tamosnjemu kuratu c. g. Henri ku De-j a k u. Umrl je c. g. dr. Jurij Ster bene, nadzupnik v Leskovcu pri Krskem, dne 14. marca 1899. — Pri-poroca se v molitev cc. gospodom duhovnim sobratom. Knezoäkofijski ordinarijat ljubljanski, dnd ig. marca 1899. Zu pirhe se rnzposilja te dni knjizica, katero so obljubili premilostni gospod knez in skof v svojem boiienem pastirskem listu kot spotuiu na potovanje v Lurd. Ce. gg. zupniki naj jo blagovolijo razdeliti v primeri s stevilom prejetih izvodov kolikor mogoce euakomerno med svoje zupljane tako, da dobi vsaka vas nekaj iztisov. IzdajateJj in odgovorni urednik Josip Siäska. — Tiskala KatoliSka Tiskarna.