Nr. 2673.	~yr%	189».
Kirchliches Verordnungs-Blatt
für die
Lavanter T)iöcc’fi\
3«lfitlt: I. Epistola Encvclica Leonis PP. XII1. de Rosario Mariali. — II. Solutio dubiorum super Litteris Apostolicis commendato cultu 8. Familiae propositorum. — III. Decretum Leonis PP. XIII. super postulationibus pro potiori Beato Joseph exhibendo cultu liturgico. — IV. Epistola, qua commendatur Lugduni exstans Consociatio a Fidei Propagatione nuncupata. — V. Gesetzesbestimmungen über dic Befreiung geistlicher Amtsfahrten von den ärarischen Brücken-, Straßen- und Ueberfahrtsmauthen. — VI. Diöcesan Nachrichten.
I.
Epistola Enciclica Leonis PP. XIII. de Rosario Mariali.
VENERABILlßVS FRATRIßVS PATRIARCHIS PRIMATIBVS ARC1IIERISCOP1S ET EPISCOPIS ALIISQVE LOCORVM ORDINARIIS PACEM ET COMMVN IONEM CVM APOSTOLICA SEDE HABENTIBVS
LEO PP. XIII.
VENER AMI DES FRATRES SAL VTEM ET APOSTOLICA M BENEDICTIONEM.
Magnae Dei Matris amorem et. cultum quoties ex occasione liceat excitare in cliristiano populo et augere, toties Nos mirifica voluptate et laetitia perfundimur, tamquam de ea re quae non solum per se ipsa prestantissima est multisque modis frugifera, sed etiam cum intimo animi Nostri sensu suavissime concinit. Sancta nimirum erga Mariam pietas, semel ut paene eum lacte suximus, crescente aetate, succrevit alacris valuitque in animo firmius : eo namque illustrius menti apparebat quanto illa esset et amore et honore digna, quam Deus ipse amavit et dilexit primus, atque ita dilexit, ut unam ex universitate rerum sublimius evectam amplissimisque ornatam muneribus sibi adiuuxerit matrem. Eius autem bonitatis in Nos bcncficentiaeque complura et splendida testimonia, quae summa cum gratia nec sine lacrimis recordamur, camdem in Nobis pietatem et foverunt amplius et vehementius incendunt. Per multa enim et varia et formidolosa quae inciderunt tempora, semper ad eam confugimus semper ad eam intentis oculis cupidisque suspeximus ; omnique spe et metu, laetitiis et acerbitatibus, in sinu eius depositis, haec fuit assidua cura, orandi ab ea, Nobis vellet benigna in modum matris per omne tempus adesse et illud impetrare eximium, posse Nos ei vicissim deditissimam filii voluntatem probare. — Ubi deinde arcano providentis Dei consilio est factum, ut ad hanc Beati Petri Cathedram, ad ipsam videlicet Christi personam in eius Ecclesia gerendam, assumeremur, tum vero ingenti muneris gravitate commoti, nec ulla sustentati fiducia virtutis Nostrae, subsidia divinae opis, in materna Virginis beatissimae fide, impensiore studio flagitare contendimus. Spes autem Nostra, gestit animus profiteri, quum in omni vita, tum maxime in supremo Apostolatu fungendo, eventu rerum numquam non habuit fructum vel levamentum. Ex quo spes eadem Nobis multo nunc surgit erectior ad plura maioraque,
1
auspice illa et conciliatrice, expetenda, quae paritev saluti Christiani gregis atque Ecclesiae gloriae felicibus incrementis proficiant. — Est igitur recte opportuneque, Venerabiles Fratres, quod incitamenta quaedam universis filiis Nostris, renovata per vos hortatione, adhibeamus, ut octobrem proximum, Dominae nostrae et Reginae augustae a Rosario sacrum, vividiore pietatis sollertia, quam necessitates ingravescentes exposcunt, studeant celebrare.
Quam multis et quibus corruptelarum modis nequitia saeculi eo fallaciter connitatur ut Christianam fidem et, quae ipsam nutrit movetque in fructus, observantiam divinae legis, debilitet 'ac prorsus evellat ex animis, iam patet nimium : iamque passim dominicus ager, teterrima vellit afflatus lue. ignoratione fidei, erroribus, vitiis propemodum silvescit. Quod vero ad cogitandum acerbius est, improbitati tam arroganti et noxiae tantum abest ut frena iniecta aut iustae sint poenae impositae ab iis qui possunt maximeque debent, ut imrno saepius ex ipsorum vel socordia vel patrocinio augeri spiritus videantur. Inde est cum causa dolendum dc publicis doctrinarum et artium palaestris sic dedita opera constitutis, in quibus nomen conticescat aut vituperetur Dei ; dolendum de inipudentiore in dies licentia quidlibet in vulgus edendi, quidlibet declamandi Christo Deo et Ecclesiae probrosum ; ncque ea minus dolenda consecuta in multis remissio et desidia catholicae professionis, quae si non aperta est a fide defectio, eo certe evasura procliviter est, cum fide nihil iam vitae habitu congruente. Quam qui perpendat maximarum rerum confusionem et labem, non ei profecto fuerit mirum, si late gentes divinae animadversionis pondere ingemiscant afflictae, metuque graviorum calamitatum anxiae trepidae teneantur.
Iam vero ad violatum Dei numen placandum, ad eamque afferendam quae misere laborantibus opus est sanationem, nihil sane valuerit melius quam pie perseveranterque precandi officium, modo sit cum studio et actione Christianae vitae coni unctum : quod utraque in parte ducimus per inaridir Rosariam potissime assequendum. — Ab ipsa rei satis cognita origine, quam praeclara monumenta illustrant et commemoravimus Ipsi non semel, praepotens vis cius laudatur. Quo enim tempore Albigen-sium secta, integritatis fidei morumque specie quidem fautrix, re vera perturbatrix pessima et corruptrix, magno multis gentibus erat exitio, in eam conscclcratasque factiones pugnavit Ecclesia, non copiis ncque armis, sed interposita praecipue sacratissimi Rosarii virtute, cuius ritum ipsa Dominico patri Deipara tradidit propagandum ; atque ita de omnibus magnifice victrix, suorum saluti, tum per eam, tum per similes deinceps procellas, exitu sein per glorioso consuluit. Quamobrem in hoc rerum et hominum cursu quem conquerimur, luctuosum religioni, perniciosissimum rei publicae, pari omnes pietate sanctam Dei Genitricem communiter implorare exorare oportet, ut eamdem eius Rosarii virtutem secundum vota lactemur experti. — Enimvero quum precando confugimus ad Mariam, ad Matrem Misericordiae confugimus, ita in nos affectam, ut qualicumque necessitate, ad immortalis praesertim vitae adeptionem, premamur, illico nobis et ultro, ne vocata quidem, praesto sit semper, atque de thesauro largiatur illius gratiae qua inde ab initio donata est plenit copia a Deo, digna ut eius mater existeret. Hac scilicet gratiae copia, quae in multis Virginis laudibus est praeclarissima, longe ipsa cunctis hominum et angelorum ordinibus antecellit, Christo una omnium proxima : Maynum enim est in quolibet samio, quando habet tantum de gratia quod sufficit ad salutem multorum : sed quando haberet tantum, quod sufficeret, ad salutem omnium hominum de mundo, hoc esset maximum; et hoc est in Christo et in Beata Virgine'). Ei nos igitur, quum gratia plenam angelico praeconio salutamus, eamdemque iteratam laudem in coronas rite connectimus, dici vix potest quam gratum optatumque fecerimus: toties enim a nobis memoria quasi excitatur tum dignitatis eius excelsae, tum initao a Deo per ipsam humani generis redemptionis ; unde etiam commemorata pendet divina et perpetua necessitudo, qua ipsa cum Christi gaudiis et doloribus, opprobriis et triumphis tenetur in regendis hominibus iuvandisque ad aeterna. Quod si Christo benignissime placuit tantam nostri praeseferre similitudinem, seque hominis filium atque adeo fratrem nostrum dicere et praebere, quo testatior sua in nos misericordia patesceret, Debuit per omnia fratribus similari, ut misericors fieret3) ; Mariae non aliter, ex eo quod Christi Domini eiusdemque fratris nostri electa est
mater, hoc supra matres omnes singulare inditum est, ut misericordiam nobis proderet effunderet suam. Id praeterea si debemus Christo quod nobiscum ius sibi proprium quodammodo communicarit, Deum vocandi et habendi patrem, eidem similiter debemus communicatum amantissime ius, Mariam vocandi et habendi matrem. Quando autem natura ipsa nomen matris fecit dulcissimum, in eaque exemplar quasi statuit amoris teneri et providentis, lingua quidem liaud satis eloqui potest, at probe sentiunt piorum animi, quanta in Maria insideat benevolentis actuosacquc caritatis flamma, in ea nimirum, quae nobis, non humanitus, sed a Christo est mater. Atipie multo illa magis nostra omnia habet cognita et perspecta ; quibus ad vitam indigeamus praesidiis, quae impendeant publice privatim pericula, quibus in angustiis in malis versemur, quam in primis sit acris cum acerrimis hostibus de salute animae dimicatio : in his autem aliisve asperitatibus vitae, multo ipsa potest largius, et vehementius exoptat, solatium, robur, auxilia omne genus carissimis filiis afferre. Itaque ad Mariam non timide non remisse adeamus, per illa obsecrantes materna vincula, quibus cum lesu itemque nobiscum coniunctissima est; praesentem eius opem quo precationis modo significavit ipsa et peracceptum habet, religiosissime invocemus : tum erit merito in tutela optimae matris securis lactisquc animis conquiescendum.
Ad hanc Rosarii commendationem ex precatione ipsa profectam, accedit ut in eodem insit facilis quidam usus ad summa fidei Christianae capita suadenda animis et inculcanda : quae quidem alia est nobilissima commendatio. — Est enim maxime ex fide quod homo recto ccrtcque gradus facit ad Deum, eiusque unius maiestatem immensam, imperium in omnia, summam potentiam, sapientiam, providentiam discit mente et animo revereri : Credere enim oportet decedentem ad Deum quia cd, et inquirentibus se remunerator sit.') Quoniam porro aeternus Dei Filius humanitatem suscepit, praeluxitquc nobis et adest velut via, veritas, vita, idcirco fides nostra praeterea complectatur necessc est Trinitatis divinarum personarum augustae et Unigenae Patris hominis facti alta mysteria :	Haec est, vita aeterna,
ut cmj noscunt te, solum Deum verum, et quem misisti Iesum Christum.'1) Permagno quidem beneficio donavit nos Deus, quum fide hac sancta donavit : cuius munere non solum supra humana erigimur, tamquam speculatores effecti et consortes divinae naturae, sed habemus hoc amplius causam praestantis meriti ad praemia caelestia; proptereaque spes nostra alitur et confirmatur, fore aliquando ut Deum, non iam per adumbratas rerum imagines, sed aperto in lumine contingat intueri ipsum ipsoque frui ultimo bono perpetuum. At vero Christianus homo tam variis distinetur vitae curis tamque evagatur facile ad levia, ut, nisi crebra admonitio succurrat, quae maxima et pernecessaria sunt oblivione lenta dediscat, ob eamque causam cius oblanguescat atque etiam intercidat fides. Quae nimis magna ignorantiae pericula ut a tiliis suis Ecclesia prohibeat, nulla sane vigilantiae fliligcntiacque praetermittit consilia. ncque ultimum est fidei adiumentum quod ex maria!i Rosario petere consuevit. Quippe in eo, cum pulcherrima fructuosaque prece certo ordine continuata, recolenda succedunt et contemplanda praecipua religionis nostrae mysteria : illa primum quibus Verbum caro factum est, et Maria, virgo integra et mater, materna illi officia sancto cum gaudio praestitit ; tum Christi dolentis aegritudines, cruciatus, supplicium, quorum pretio salus generis nostri peracta ; tum eiusdem plena gloriae mysteria, et de morte triumphus, et ascensus in caelum, et demissus inde divinus Spiritus, atque Mariae sideribus receptae splendida claritudo, denique cum gloria Matris et Filii consociata caelitum omnium gloria sempiterna. — Haec rerum plane admirabilium contexta series in fidelium mentes frequenter assidueque revocatur, et fere in conspectu explicata proponitur : id quod Rosarium sancte colentibus aspergit animos nova scraper quadam pietatis dulcedine, perinde afficiens et movens quasi vocem ipsam exciperent indulgentissimae Matris, eadem aperientis mysteria multaque salutariter alloquentis. — Quare non id nimis affirmatum videbitur, quibus et locis et familiis et gentibus honorem pristinum marialis Rosarii consuetudo retineat, nullam ibi jacturam fidei ab ignorantia pestiferisque erroribus metuendam.
Sed alia non minus praestat, quam Ecclesia filiis suis magnopere a Rosario quaerit, utilitas ; ea est, ut ad fidei sanctae normam et praescripta vitam moresquo suos diligentius componant. Si enim,
‘) Hebr. XI, 0. a) Joan. XVII, 3.
ut omnes tenent divinum effatum : Fides sine operibus mortuu est,x) eo quia fides vitam ducit a caritate, caritas autem in ubertatem exit sanctarum actionum ; nihil profecto emolumenti ad aeterna christianus homo percepturus erit ex fide sua, nisi rationem vitae secundum eam dixerit : Quid proderit, fratres mei, si fidem quis dicat se habere, opera autem non habeat ? numquid poterit fides salvare eum? 2) Istud innuo hominum genus reprehensionem Christi indicis multo graviorem incurret, quam qui christignae fidei disciplinaeque sint misere ignari : qui non, ut illi perperam, aliter credunt aliter vivunt, verum quia carent Evangclii lumine, habent ideo quamdam excusationem aut minore sunt certe in noxa. — Quo igitur fides quam profitemur consentanea fructuum laetitia melius florescat, simul ex mysteriis ipsis quae mens considerando persequitur, ad virtutum proposita mire animus inflammatur. Opus nempe salutiferum Christi Domini, qualo nobis eminet ac nitet in omnes partes exemplum ! Magnus omnipotens Deus, urgente in nos nimia caritate, ad infimi hominis conditionem sesc extenuat ; nobiscum velut unus de multis versatur, amice colloquitur, singulos et turbam ad omnem erudit docetque justitiam, excellens sermone magister, auctoritate Deus. Omnibus omnino se dat beneficum ; e morbis corporum relevat languentes, morbisque animorum gravioribus paterna medetur miseratione: quos vel aerumna exercet vel sollicitudinum moles fatigat, eos in primis blandissime compellat ct vocat : Venite ad me omnes qui laboratis et onerati estis, et e<jo reficiam vos.3) Tum ipse interquiescentibus nobis in complexu suo, de illo spirat mystico igne quem ad homines detulit, deque sui mansuetudine animi ac submissione benigne insinuat, quarum usu virtutum nos optat verae solidaequo pacis, cuius est auctor, participes: Discite a me quia mitis sum et humilis corde; et invenietis requiem animulus vestris.*) Sed. ipse tamen, pro fea sapientiae caelestis luce et insigni beneficiorum copia quibus homines demereri debuerat, hominum subit odia iniuriasque atrocissimas, atque sanguinem et spiritum cruci suffixus profundit, nihil spectans enixius quam ut illis pariat sua morte vitam. — Talia peramantis Redemptoris nostri monumenta carissima nequaquam fieri potest ut quispiam attenta secum. cogitatione reputet ct commentetur, ncque grata adversus eum voluntate exardescat. At verius probatae vis fidei tantum efficiet ut, illuminata hominis mente ct animo vehementer impulso, totum prope rapiat ad ipsius Christi vestigia per omne discrimen sectanda, ad eam usque Paulo dignam obtestationem:	Quis	ergo nos separabit a curitate Christi? tribulatio, au
angustia, an fames, an nuditas, an periculum, an persecutio, an gladius?*)... Vivo autem iatn non ego; vivit vero in me Christus.6)
Ne vero ad exempla quae Christus, homo idevnque Deus, de se exhibet sane quam maxima, nativae nos imbecillitatis conscientia absterriti deficiamus, una cum mysteriis eius mysteria Matris sanctissimae habemus oculis mentis afl contemplandum oblata. E regia Davidis stirpe est ca quidem progenita, cui tamen nihil i ani est reliquum de maiorum voi opibus vel amplitudine; quae vitam in obscuro agit, humili in oppido, humiliore in tecto, recessu ipso et rei familiaris tenuitate eo contenta magis quod liberiore potest animo se tollere ad Deum cidcmque summo desideratissimo bono penitus adhaerere. At qui est cum ipsa	Dominus, quam	complet et beat gratia sua ;	ipsaquo, allato caelesti nuntio, designatur,
ex qua, virtute	agente Spiritus	Sancti, expectatus ille Servator	gentium nostra in humanitate sit
proditurus. Celsissimum dignitatis gradum quanto plus ea miratur ct muneri tribuit potenti rni-sericordique Deo, tanto se, nullius sibi conscia virtutis, deprimit humilius, seque Dei ancillam, cius dum iit mater, prompto animo edicit ct devovet. Quod autem pollicita sancte est, id alacris sancte praestat, i ani tum perpetua cum Iesu filio, ad gaudia ad lacrimas, communione vitae instituta. Sic tale fastigium gloriae, ut nemo	alius nec homo	nec angelus, obtinebit, quia	cum	ipsa nemo erit virtutum promeritis
conferendus; sic	eam superi ct mundani regni manet corona,	quod	invicta futura sit regina martyrum ;
sic in caelesti Dei civitate per aeternitatem omnem coronata assidebit ad Filium, quod constanter per
') lac. II, 20.
a) II). 14.
') Matth. XI, 28.
*) Ih. 20.
') Rom. Vili, 85.
") Gal. II, 20.
omnem vitam, constantissime in Calvaria, redundantem tristitia calicem sit cum illo exhaustura. — Ecce autem in Maria virtutis omnis exemplar vere bonus et providens Deus constituit nobis aptissimum : eamque oculis et cogitatione intuentes, non animos, (piasi divini numinis fulgore perstricti, despondemus, sed ex ipsa allecti communis propinquitate naturae, fidentius ad imitationem enitimur. Cuil studio si nos, ea maxime adiuvante, totos dediderimus, licebit profecto virtutis tantae sanctitatisquo lineamenta saltem exprimere, et quam admirabiliter tenuit ad omnia Dei consilia aequabilitatem vitae, referentes, ipsam licebit subsequi ad caelum. — lam nos peregrinationem eo susceptam, quamvis aspera multisque sit difficultatibus impedita, animose forti teri pie insistamus; neve molestiam inter et laborem cessemus tendere ad Mariam suppliciter manus in eas Ecclesiae voces : Ad te suspiramus gementes et flentes in huc lacrimarum ralle . . . illos tuas misericordes oculos ad aos converte ; ditum praesta puram, iter para tutum, ut videntes Iesum, semper collaetemurd) At illa, quae, tametsi nullam in se passa, debilitatem naturae nostrae vitiositatcmque pernoscit, quaeque matrum omnium est optima et studiosissima, quam nobis opportune prolixeque subveniet, quanta et caritate reficiet et virtute firmabit ! Per iter euntibus, divino Christi sanguine et Mariae lacrimis consecratum, certus erit nobis nec difficilis exitus ad societatem quoque beatissimae eorum gloriae fruendam.
Ergo Rosarium Mariae Virginis, in quo apte utiliterquc habentur coniuncta et eximia precationis formula et idoneum fidei conservandae instrumentum et insigne specimen perfectae virtutis, dignum plane est quod veri nominis christianis sit frequenter in manibus piaque recitatione et meditatione colatur. — Haec autem commendata singulariter volumus ei Consociationi, quam nuper etiam laudavimus logitimeque probavimus, a Sacra Familia appellatam. Si quidem illud Christi Domini mysterium, quod vitam intra parietes Nazarethannc domus tacitam abditamque diu transegerit, eidem Consociationi dat causam, ita ut ad exemplar Familiae sanctissimae divinitus constitutae sese christianae familiae curent sedulo conformare, i am eius perspicua est cum Rosario singularis quaedam coniunetio ; qua praesertim attinet ad mysteria gaudiorum, in eo ipso conclusa quum lesus, post declaratam in templo sapientiam suam, cum Maria et Iosepho venit Nazareth et erat subditus illis, cetera quasi instruens mysteria, quàe hominum doctrinam et redemptionem propius efficerent. Quare videant Consociati omnes quam sit suum, cultores Rosarii atipie etiam propagatores sese diligentes praebere.
Quantum est ex Nobis, rata tirmaque habemus sacrae indulgentiae munera, superioribus annis concessa, eorum gratia qui octobrem mensem rite ad ea ipsa praescripta egerint : vestrae autem, Venerabiles Fratres, auctoritati et sollertiae valde tribuimus, ut par atque antea in catholicis gentibus caleat religio et contentio sancta ad Virginem, Christianorum Adiutricem, Rosati prece colendam. At vero, unde exorsa est cohortatio Nostra, inde placet ad exitum pergat, iterum apertiusque testando quem fovemus erga magnam Dei Genitricem animum et memorem beneficiorum ct spei plenum laetissimae. Suffragia ehristiani populi ad eius aras pientissime supplicantis aeque rogamus Ecclesiae causa, tam adversis turbnlentisque iactatac temporibus, aeque rogamus causa Nostra, qui devexa aetate, defessi laboribus, difficillimis rerum constricti angustiis, nullis hominum fulti subsidiis, ipsius gubernacula Ecclesiae tractamus. Nempe in Maria, potente et benigna matre, spes Nostra exploratior quotidie augescit. iueundius arridet. Cuius deprecationi si plurima caquc praeclara beneficia a Deo accepta referimus, id quoque effusiore gratia referimus quod iamiain detur quinquagesimum diem anniversarium attingere cx quo sumus episcopali ordine consecrati. Magnum sane hoc est respicientibus tam diuturnum pastoralis muneris spatium, quantum praecipue, quotidiana sollicitudine agitatum, adhuc impendimus Christiano gregi universo regendo. Quo Nobis in spatio, ut est hominum vita, ut sunt Christi et Matris mysteria, nec defuerunt gaudiorum causae, et plures acerbaeque admixtae sunt causae dolorum, gloriandi in Christo praemiis quoque delatis : ea que Nos omnia, demissa Deo aequaliter mente gratoque animo, convertere ad Ecclesiae bonum et ornamentum studuimus. Nunc iam, nec enim dissimiliter reliqua vita decurret, si vel nova affulgeant gaudia vel impendeant dolores, si qua gloriae accessura sint decora, eadem Nos mente eodemque animo constantes, et gloriam unice appetentes a Deo caelestem, davidica
illa iuvabunt: Sit nomen Domini benedictum: Non nobis, Domine, non nobis, sed nomini tuo da gloriam.1) Equidem a filiis Nostris, quorum in Nos videmus studia tam pie et benevole incensa, potius quam gratulationes et laudes, summas Deo optimo grates precesque et vota magnopere expectanms ; maxime laetati si hoc Nobis impetrent, ut quantum virium et vitae supersit, quantum resideat auctoritatis et gratiae, tantum Ecclesiae omnino accidat salutare, in primis ad infensos et devios, quos iamdudum vox Nostra invitat, reducendos reconciliandos. Omnibus autem dilectissimis tiliis, ex proxima, Deo donante, faustitate et laetitia Nostra, iustitiae, pacis, prosperitatis, sanctimoniae, bonorum omnium affluant munera : hoc paterna caritate a Deo ad precamur, hoc eloquiis eius commonemus : Obaudite me ... et quasi rosa plantata super rivos aquarum fructificate: quasi Libanus odorem suavitatis habete. Florete fi ores quasi lilium, et date odorem et frondete in gratiam, et collaudate canticum et benedicite Dominum in operibus suis. Dede nomini eius magnificentiam, et confitemini illi in voce labiorum vestrorum et in canticis et citharis . . ., in omni corde et ore collaudate et benedicite nomen Domini.'2)
Quibus consiliis et optatis si forte illuserint nefarii homines, qui quaecumque ignorant, blasphemant, parcat illis clementer Deus ; ut ipso autem propitius, exorante sacratissimi Rosarii Regina, obsecundet, habete auspicium, Venerabiles Fratres, idemque pignus benevolentiae Nostrae, Apostolicam benedictionem, quam singulis vobis et clero populoque vestro peramanter in Domino impertimus.
Datum Romae apud S. Petrum dic VIII Septembris anno MDCCCXC1I, Pontificatus Nostri quintodecimo.
LEO PP. XIII.
II.
Decretum S. Rituum Congregationis,
quo solvuntur dubia super Litteris Apostolicis dto. 20. Novembris 1890 commendato cultu
S. Familiae proposita.
.	DECRETUM.
DUBIA.
Postquam litterae a Sacra Rituum Congregatione, die 10 Decembris 1890, de cultu Sacrae Familiae singularum Dioecesium Ordinariis transmissae fuerunt, eidem Sacrae Congregationi sequentia Dubia proposita sunt, nimirum :
I. An Seminaria, Collegia, Congregationes et Religiosae Familiae possint per formulam novissime a Sanctissimo Domino Nostro Leone Papa XIII. approbatam semet Sacrae Familiae consecrare, item-que Paroeciae, Dioceses ac Regiones?
II. Preces ab eodem Sanctissimo Domino Nostro itidem approbatae atipie indulgentiis ditatae a singulis Familiis coram imagine Sacrae Familiae recitandae, possuntne in Ecclesiis publicis usurpari ?
III. Licet ne familiis, quae iam speciali ratione Sancto Ioseph se consecrarunt, semet Sacrae Familiae dedicare ?
IV. Quum permultae orationes, litaniae, formulae consecrationis Sacrae Familiae et alia huiusmodi in pluribus locis circumferantur, quomodo providendum ?
') l’s. CXII, 2, CXIII, 1. s) Eecli. XXXIX, 17—20, 41.
Et Sacra eadem Congregatio in Ordinario Coetu ad Vaticanum subsignata dic coadunata, referente me infrascripto Cardinali Praefecto, omnibus rite perpensis, sic rescribere rata est :
Ad I. Quoad Seminaria, Collegia et singulas Domos Congregationum ac Familiarum Religiosarum, Affirmative; quoad Paroecias, provisum per consecrationem familiarum in singulis Paroeciis; quoad cetera Non expedire:
Ad II, Affirmative, sed coram Imagine Sacrae Familiae:
Ad III. Affirmative:
Ad IV. Quoad litanias, comprehendi sub universali vetito Litaniarum, quae explicite approbatae non fuerint a Sede Apostolica; quoad orationes, formulas consecrationis aliasque preces sub quovis titulo ad Sacram Familiam honorandam adhibitas, mittendas esse ah Ordinariis locorum, nec non a Superioribus Religiosarum Congregationum, ut debito examini subiiciantur; secus in posterum licite usurpari nequeant. Dic 18 Februarii 1*92.
De his autem facta Sanctissimo Domino Nostro Leoni Papae XIII. per me i 11 fra scriptum Cardinalem Praefectum relatione, Sanctitas Sua resolutiones Sacrae eiusdem Congregationis ratas habuit, et confirmavit. Dic 18. iisdem mense et anno.
CAIETANUS CARD. ALOISI-MASELLA
S. Ii. C. Praefertur.
L. + S.	VINCENTI	US NUSSI, 8. lt. C. Secretarius.
Wird mitgctheilt unter Hinweisung auf das im Lavanter kirchlichen Verordnungs-Blatte Nr. 1. des Jahres 1891 veröffentlichte Schreiben vom 20. November 1890.
III.
Decretum Leonis PP. XIII. super postulationibus pro potior! Beato Joseph exhibendo cultu liturgico.
DECRETUM URBIS ET ORBIS.
Ex quo Summus Pontifex Pius IX beatum Ioseph purissimum Deiparae immaculatae Virginis sponsum atipie Christi Domini Salvatoris nostri putativum patrem universae Catholicae Ecclesiae Patronum constituit, antiqua Christifidelimn pietas erga ipsum inclytum Patriarcham mirifice aucta est. Haec porro pietas, nova voluti addita flamma, ferventius exarsit postquam Sanctissimus Dominus Noster LEO PAPA XIII per suas encyclicas litteras sub die XV Augusti anno MDCCCLXXXIX .datas gloriosi eiusdem Patriarchae dignitatis praestantiam et validissimum apud Deum patrocinium celebravit, atque erga caelestem Patronum devotionem cohortationibus favoribusque inter fideles fovere subinde non destitit. Hinc factum est ut ad Apostolicam Sedem undique transmissae sint postulationes, quo amplioris in sacra liturgia cultus honores beato Ioseph tribuerentur.
Iamvero Sanctitas Sua, etsi de his supplicibus votis sibi delatis summo afficeretur gaudio, utpote quae populorum in dies succrescentem devotionem referrent; nihilominus eumdem Sanctum Patriarcham potiori liturgico cultu, qui ordinem immutaret iamdiu in Ecclesia sapientissime praestitutum, ditare minime consuit.
Verumtamen quum saepe saepius illius Festum XIV Kalendas Aprilis affixum, ob occursum Dominicae Passionis, vel Hebdomadae Maioris ea die recoli nequeat, ac proinde cius celebratio iuxta rubricas aliquando nimium protrahenda sit, ne id in detrimentum vertat singularis illius obsequii, quod suo caelesti Patrono universus Catholicus Orbis una simul exhibet; Sanctitas Sua, ex Sacrorum Rituum
Congregationis consulto, statuit ut iis annis, quibus praefatum Festum occurrerit in Dominica Passionis, transferatur in Feriam secundam immediate sequentem, et quoties inciderit in Maiorem Hebdomadam, reponatur in Feria quarta post Dominicam in Albis, tamquam in sede propria : servato rubricarum praescripto quoad translationem festorum iisdem diebus occurrentium.
IIoc autem decretum promulgari atque in rubricis Breviarii ac Missalis Romani adiici praecepit.
Die XV Augusti MDCCCXC1I.
C. CARD. ALOISI-MASELLA, S. R. C. Praefectus.
Pro R. P. D. VINCENTIO NUSSI, 8. R. C. Secretario.
L. «p 8.	IOANNES	PONZI,	Substitutus.
IV.
Epistola, qua commendatur Lugduni exstans Consociatio a Fidei Propagatione nuncupata.
ILLUSTRISSIME ET REVERENDISSIME DOMINE!
Inter Consociationes, quae huic 8. Consilio Christiano Nomini Propagando adiutricem operam praestant, nobilem sane locum sibi vindicat ea quae Lugduni cxtat a Fidei Propagatione nuncupata, cuius ea est ratio ut piorum hominum precibus eleemosynisque coniuuctis, apostolicis viris in Evangeli! praedicatione laborantibus divinam humanamque opem conciliet.
Quantum momenti in ca sit ad catholicae tidei per orbem incrementum et uberrim' iam per eam parti fructus demonstrant et plurium Romanorum Pontificum gravissima testimonia, qui praeclarum Institutum sua benevolentia complexi, laudibus ornarunt, privilegiis atque incitamentis provexerunt. Id etiam, decessorum suorum vestigiis ingressus praestitit SSmus 1). N. Leo PP. XIII per Encyclicas Litteras datas die 3 Decembris anno 1880 quibus eius Pii Operis rationem finem commoda fuse prosequens, pari cum auctoritate studio commendavit.
Tanta auctoritate haec 8. C. freta, officii simul sui et pietatis tuae conscia, cum crescentes in dies plurimae gravissimaeque Missionum necessitates omnem curam adhibere ad subveniendum eisdem iubeant, Amplitudinem Tuam ipso 8111111110 Pontifice imperante, adit rogans ut Opus, quod supra memoravi, in tua Dioecesi promovere, pro tuo religionis summo studio, velis.
Quod quidem praestando, 11011 solum communi Sanctae Matris Ecclesiae bono prospexeris atipie egregium pietatis opus perfeceris, sed etiam fidelium Tibi commissorum spirituali commodo 11011 mediocriter consulueris. Et sane cum impii homines ad Christianam fidem in nostris Europae regionibus excludendam ausu et vi tanta moliantur, nihil fortasse melius divinam nobis gratiam ad praesentissimum periculum propulsandum impetrabit, quam si dederimus operam ad fidem aliis etiam populis inferendam, cum soleat divina bonitas ca praesertim beneficia hominibus cumulate rependere, quae ipsi in ceteros conferre studuerint.
Ceterum ego certa spe teneor operam tuam tuique cleri minime defuturam ad pios ac generosos istorum fidelium animos in favorem eius Operis erigendos, quod de universo christiano nomine tam praeclare meretur.
Interim vero omnia Tibi fausta a Deo ex animo precor.
Datum Romae ex Aed. 8. C. Prop. Fid. dic 3. Octobris 1892.
Amplitudinis Tuae	Addictissimus	Servus.
M. CARD. LEDOCHOWSKI Praef.
J. AUGUSTINUS ARCH. LARISSEN. Pro Secretarius.
V.
Befreiung geistlicher Ämtssichrten von den manschen Brücken-, Straßen- und Aederfahrtsmautsten.
Das Gesetz vom 26. August 1891 (R.-G.-Bl. Nr. 140), betreffend die ärarischeu Brücken-, Straßen-und Ueberfahrtsuiantheu, enthält unter anderen folgende die kirchlichen Personen betreffende Bestimumngen, als:
Im I. Abschnitte „Aufhebung der Brückenmauth" :
§ 1. Die besondere Mauth für die Benützung der vom Staate erhaltenen (ärarischen) Brücken wird aufgehoben.
Im III. Abschnitte „Befreiungen von der ärarischen Straßen manth", im § 17, Punkt 16 :
„Bei den Fahrten der Bischöfe und sonstigen kirchlichen Obern und der Stellvertreter derselben, sowie der Dechante und der ihnen gleichkommenden Organe anderer anerkannten Religionsgenossenschaften in Rücksicht der ihnen obliegenden Visitationsfahrten, dann bei den Fahrten der Seelsorger in ihren pflichtmäßigen Amtsverrichtnngen, als zur Abhaltung des Gottesdienstes, zum Besuche	der	Kranken, Beerdigung	der Leichen	rc.
in ihren	amtlichen Bezirken; mich bei jenen bei dem Schranken leer passierenden Fuhren, womit	Seelsorger	zu
geistlichen Functionen in ihren seelsorgeämtlichen Bezirken abgeholt werden, wenn durch ein Certificai des Gemeindevorstandes nachgewiesen wird, oder aus den Umständen zweifellos hervorgeht, daß es sich um eine Seelsorgerfahrt handelt, desgleichen mich bei den vom Wohnsitze des Seelsorgers leer znrückkehrenden Fahrgelegenheiten.
Alle diese Befreiungen gelten auch bei Verwendungen von Reitthieren."
1 Dieses Gesetz tritt mit 1. Jänner 1893 in Wirksamkeit.
Mit demselben Tage treten, laut § 1 desselben Gesetzes,	die	bisherigen Bestimmungen über	die
Weg- und Ucberfnhrsmanthen außer Kraft.
VI.
Diöcesatl-Nachrichten.
Investir! wurden: Herr Franz Ferenčak, Pfarrer in Hoheneck, auf die Stadtpfarre Rann, Herr Alois Kos, Pfarrer in Kirchstätten, ans die Pfarre St. Martin im Rosenthalc, Herr Johann tiohanec, Kaplan in Luttenberg, ans die Pfarre Allerheiligen, Herr Johann N. Kunej, Pfarrer in Dobje, auf die Pfarre St. Margarethen bei Römerbad, Herr Michael Schmid, Kaplan in Skalis, ans die Pfarre Sulzbach, Herr Vinzenz Čepin, Kaplan in Reischach, auf die Pfarre llazhor, Herr Markus Stuhcc, Kaplan in Laporje, auf die Pfarre Stranizen, Herr Franz Jug, Pfarrer in St. Barbara bei Ankcnstei», ans die Pfarre St. Marci», Herr Johann Lipoid, Doctor der Theologie, Pfarrer in St. Martin bei Schalleck, auf die Pfarre St. Peter bei Königsberg, Herr Augustin Ilecl, Pfarrer in Süßenheim, auf die Pfarre Mahrcnberg und Herr Andreas Zdolšek, Kaplan in St. Martin a. d. Pack, auf die Pfarre St. Stephan bei Süßenheil».
Bestellt wurden: Herr Franz Ferenčak, Stadtpsarrer in Rann, als Dechant in Rann, Herr Franz Jug, Pfarrer in St. Marcin, als Dechant zu St. Marein, Herr Josef Jurčič, Pfarrer in St. Leonhard in W.-B., als Dechant zu St. Leon hard in W.-B., Herr Augustin licci, Pfarrer in Mahrcnberg, zum Administrator des Dekanates Mahrcnberg, Herr Johann Vreže Chorvikar, zum Katecheten an den städtischen Knaben- Volks- und Bürgerschulen in Marburg, Herr Anton Medved,- Doktor der Theologie und Philosophie, zum Chorvikar an der Doinkirchc in Marburg, Herr Martin Gaben; als Provisor in Hoheneck, Herr Anton lineet als Provisor in Kirchstätten, Herr Rudolf Raktelj als Provisor in Dobje, Herr Jakob Marinič als Provisor in Hoheninauthen, Herr Franz Vidmajer als Provisor in Süßenheim, Herr Alois Vojsk als Provisor in St. Barbara bei Ankcnstein, Herr Alois Šoba als Provisor in St. Martin bei Schalleck und Herr Franz Vračun als Provisor in St. Lorenzen a. d. Kärntnerb.
Wirdcrangcstkllt wurden als Kapläne die Herren Provisoren: Joses Mešiček in Rann, Anton Aškerc in Praßberg, Johann Pajtler in Luttenberg, Franz Viänar in Sulzbach, Martin Stolz in Reischach, Josef Krajnc in St. Peter bei Königsberg, Barthelmä Stabuc in St. Marein und Franz lirglez scn. in St. Stephan bei Süßenheim.
Allgestellt wurde» als Kaplane die absolvirtcn Herren Theologen: Josef Kržišnik in Reichenburg, Alois Cizerl zu St. Anton in W.-B., Johann Doberšek in Xnucvi, Friedrich Golob (Repolusk) in Lentsch, Johann Horjak in St. Martin bei Windischgraz, Johann .lodi in St. Urban bei Pettau, Jakob Krajnc in Zibika, Anton Lajnäic in Kalobje, Franz Loia in St. Ruprecht ob Tüsscr, Johann Medvešek in Skalis, Josef Mihalič in Maria Schnee	in Wölling, Anton Podvinski	in Lichten
wald, Anton Šebat in Weitenstein, Mathias	Vaupotič in St. Peter bei Radkersburg,	Valentin Vogrinc in Drachenburg,	Joses
Weixl in Hl. Kreuz bei Luttenberg und Jakob Cornee aushilfsweise in Heilcnstein; ferner« die Herren Defizientpriester: Johann Zadravec in Galizien und Johan» Sušnik in Dobova.
Ncbcrsctzt wurden die Herren Kapläne: Georg Selili nach Tüffer, Martin Medved nach Sachsenfeld, Josef Kostanjevec nach St. Margarethen an der Pöstniz, Johann Pavlič nach Haidin, Karl Tribnik nach Neukirchen, Josef 1’otovšck und) Tüchern, Pankraz Gregore nach Trifail, Franz Kocpek nach St. Barbara bei Ankenstcin, Franz Hurt nach Altenmarkt, Franz Mandeliček und; Hörberg, Anton Pintarič nad) St. Lorcnzcn an der Kärntnerbahn und Bincenz Kolar nad) St. Martin an der Pack.
In den bauernde» Ruhestand	sind getreten: Herr Joses Probst, Pfarrer in Hohenmauthen und Titl.	Herr	Josef
Toporišič, F. B. geistl. Rath und Pfarrer in	St. Lorenzen an der Kärntnerbahn.
Gestorben sind: Herr Johann Alexander Simonič, Defizientpriester zu Kapellen bei Radkersburg mit 11. August im 7(i. und P. T. Herr Christoph Kanduth, F. B. Konsistorialrath, freiresignirter Dom und Stadtpfarrer von Marburg, am Ä>. Oktober im 03. Lebensjahre.
Unbesetzt sind geblieben die Kaplaneien zn Laporje, St. Martin bei Schalleck und St. Martin im Rosenthale.
I. A. Lavanter Grdinariat in Warliurq.
am 22. Oktober 1892.
Fürstbischof.
Druck ber St. (Lt>riNus-B»chbr»ckere> in Marburg.