LJUBLJANSKI ŠKOFIJSKI LIST. St. III. Vsebina: 19. Epistola encyclica Leonis PP. XIII. de re sociali. — 20. Pouk, po katerem naj sestavljajo duhovniki svoje napovedi za odmerjenje osebne dohodnine. — 21. S. Rituum Congregationis decretum, quo festum S. Bedae Venerabilis Conf. et Ecclesiae Doctoris ad universam Ecclesiam extenditur. — 22. Vpisavanje mrtvorojencev v matice. 19. Epistola encyclica de re sociali. VENERABILIBVS FRATRIBVS PATRIARCHIS PRIMATIBVS ARCHIEPISCOPIS EPISCOPIS ALIISQVE LOCORVM ORDINARIIS PACEM ET COMMVNIONEM CVM APOSTOLICA SEDE HABENTIBVS LEO PP. XIII VENERABILES FRATRES SALVTEM ET APOSTOLICAM BENEDICTIONEM. Graves de communi re oeconomica disceptationes, quae non una in gente iam dudum animorum labefactant concordiam, crebrescunt in dies calentque adeo, ut consilia ipsa hominum prudentiorum suspensa merito habeant et sollicita. Eas opinionum fallaciae, in genere philosophandi agendique late diftusae, invexere primum. Tum nova, quae tulit aetas, artibus adiumenta, commeatuum celeritas et adseita minuendae operae lucrisque augendis omne genus organa, contentionem acuerunt. Denique, locupletes inter ac proletarios, malis turbulentorum hominum studiis, concitato dissidio, eo res iam est deducta, ut civitates saepius agitatae motibus, magnis etiam videantur calamitatibus funestandae. Nos quidem, pontificatu vix inito, probe animadvertimus quid civilis societas ex eo capite periclitaretur; officiique esse duximus catholicos monere palam, quantus in socialismi placitis lateret error, quantaque immineret inde pernicies, non externis vitae bonis tantummodo, sed morum etiam probitati religiosaeque rei. Huc spectarunt litterae en cyclicae Quod Apostolici muneris, quas dedimus die XXVIII decembris annoMDCCCLXXVIII. — Verum, periculis iis ingravescentibus maiore quotidie cum damno privatim publice, iterum Nos eoque enixius ad providendum contendimus. Datisque similiter litteris Rerum novarum, die XV maii anno MDCCCXCI, de iuri- bus et officiis fuse diximus, quibus geminas civium classes, eorum qui rem et eorum qui operam conferunt, congruere inter se oporteret; simulque remedia ex evange-licis praescriptis monstravimus, quae ad tuendam iusti-tiae et religionis causam, et ad dimicationem omnem inter civitatis ordines dirimendam visa sunt in primis utilia. Nec vero Nostra, Deo dante, irrita cessit fiducia. Siquidem vel ipsi qui a catholicis dissident, veritatis vi commoti, hoc tribuendum Ecclesiae professi sunt, quod ad omnes civitatis gradus se porrigat providentem, atque ad illos praecipue qui misera in fortuna versantur. Sa-tisque uberes ex documentis Nostris catholici percepere fructus. Nam inde non incitamenta solum viresque hauserunt ad coepta optima persequenda; sed lucem etiam mutuati sunt optatam, cuius beneficio huiusmodi disciplinae studia tutius ii quidem ac felicius insisterent. Hinc factum ut opinionum inter eos dissensiones, partim submotae sint, partim mollitae interquieverint. In actione vero, id consecutum est ut ad curandas proletariorum rationes, quibus praesertim locis magis erant afflictae, non pauca sint constanti proposito vel nove inducta vel aucta utiliter; cuiusmodi sunt: ea ignaris oblata auxilia, quae vocant secretariatus populi; mensae ad ruricolarum mutuationes; consociationes, aliae ad suppetias mutuo ferendas, aliae ad necessitates ob infortunia levandas; opificum sodalitia; alia id genus et societatum et operum adiumenta. Sic igitur, Ecclesiae auspiciis, quaedam inter catholicos tum coniunctio actionis tum institutorum providentia inita est in praesidium plebis, tam saepe non minus insidiis et periculis quam inopia et laboribus circumventae. Quae popularis beneficentiae ratio nulla quidem propria appellatione initio distingui consuevit: socia-lismi christiani nomen a nonnullis invectum et derivata ab eo haud immerito obsoleverunt. Eam deinde pluribus iure nominare placuit actionem christianam popularem. Est etiam ubi, qui tali rei dant operam, sociales christiani vocantur: alibi vero ipsa vocatur democratia Christiana, ac democratici christiani qui eidem dediti; contra eam quam socialistae contendunt democratiam socialem. — Iamvero e binis rei significandae modis postremo loco allatis, si non adeo primus, sociales christiani, alter certe, democratia Christiana, apud bonos plures offensionem habet, quippe cui ambiguum quiddam et periculosum adhaerescere existiment. Ab hac enim appellatione metuunt, plus una de causa: videlicet, ne quo obtecto studio popularis civitas foveatur, vel ceteris politicis formis praeoptetur; ne ad plebis commoda, ceteris tamquam semotis rei publicae ordinibus, Christianae religionis virtus coangustari videatur: ne denique sub fucato nomine quoddam lateat propositum legitimi cuiusvis imperii, civilis, sacri, detrectandi. — Qua de re quum vulgo iam nimis et non-nunquam acriter disceptetur, monet conscientia officii ut controversiae modum imponamus, definientes quidnam sit a catholicis in hac re sentiendum: praeterea quaedam praescribere consilium est, quo amplior fiat ipsorum actio, multoque salubrior civitati eveniat. Quid democratia socialis velit, quid velle christianam oporteat, incertum plane esse nequit. Altera enim, plus minusve intemperanter eam libeat profiteri, usque eo pravitatis a multis compellitur, nihil ut quidquam supra humana reputet; corporis bona atque externa consectetur, in eisque captandis fruendis hominis beatitatem constituat. Hinc imperium penes plebem in civitate velint esse, ut, sublatis ordinum gradibus aequa-tisque civibus, ad bonorum etiam inter eos aequalitatem sit gressus: hinc ius dominii delendum; et quidquid fortunarum est singulis, ipsaque instrumenta vitae, communia habenda. At vero democratia Christiana, eo nimirum quod Christiana dicitur, suo veluti fundamento, positis a divina fide principiis niti debet, infimorum sic prospiciens utilitatibus, ut animos ad sempiterna factos convenienter perficiat. Proinde nihil sit illi iustitiä sanctius ; ius potiundi possidendi iubeat esse integrum; dispares tueatur ordines, sane proprios bene constitutae civitatis; eam demum humano convictui velit for- mam atque indolem esse, qualem Deus auctor indidit. Liquet igitur democratiae socialis et Christiane communionem esse nullam: eae nempe inter se differunt tantum, quantum socialismi secta et professio Christianae legis. Nefas autem sit Christianae democratiae appellationem ad politica detorqueri. Quamquam enim democratia, ex ipsa notatione nominis usuque philosophorum, regimen indicat populare; attamen in re praesenti sic usurpanda est, ut, omni politica notione detracta, aliud nihil significatum praeferat, nisi hanc ipsam beneficam in populum actionem christianam. Nam naturae et evan-gelii praecepta quia suopte iure humanos casus excedunt, ea necesse est ex nullo civilis regiminis modo pendere; sed convenire cum quovis posse, modo ne honestati et iustitiae repugnet. Sunt ipsa igitur manent-que a partium studiis variisque eventibus plane aliena: ut in qualibet demum rei publicae constitutione, possint cives ac debeant iisdem stare praeceptis, quibus iubentur Deum super omnia, proximos sicut se diligere. Haec perpetua Ecclesiae disciplina fuit; hac usi romani Pontifices cum civitatibus egere semper, quocumque illae administrationis genere tenerentur. Quae quum sint ita, catholicorum mens atque actio, quae bono proletariorum promovendo studet, eo profecto spectare nequaquam potest, ut aliud prae alio regimen civitatis adamet atque invehat. Non dissimili modo a democratia Christiana removendum est alterum illud offensionis caput: quod nimirum in commodis inferiorum ordinum curas sic collocet, ut superiores praeterire videatur; quorum tamen non minor est usus ad conservationem perfectionemque civitatis. Praecavet id Christiana, quam nuper diximus, caritatis lex. Haec ad omnes omnino cuiusvis gradus homines patet complectendos, utpote unius eiusdemque familiae, eodem benignissimo editos Patre et redemptos Servatore, eamdemque in hereditatem vocatos aeternam. Scilicet, quae est doctrina et admonitio Apostoli: Unum corpus, et unus spiritus, sicut vocati estis in una spe vocationis vestrae. Unus Dominus, una fides, unum baptisma. Unus Deus et Pater omnium, qui est super omnes, et per omnia, et in omnibus nobis'. Quare propter nativam plebis cum ordinibus ceteris coniunctionem, eamque arctiorem ex Christiana fraternitate, in eosdem certe influit quantacumque plebi adiutandae diligentia impenditur; eo vel magis quia ad exitum rei secundum plane decet ac necesse est ipsos in partem operae advocari, quod infra aperiemus. Longe pariter absit, ut appellatione democratiae Christianae propositum subdatur omnis abiiciendae obe-dientiae eosque aversandi qui legitime praesunt. Revereri 1 Ephes. IV, 4—6. eos qui pro suo quisque gradu in civitate praesunt, eisdemque iuste iubentibus obtemperare, lex aeque naturalis et Christiana praecipit. Quod quidem ut homine eodemque Christiano sit dignum, ex animo et officio praestari oportet, scilicet propter conscientiam, quemadmodum ipse monuit Apostolus, quum illud edixit: Omnis anima potestatibus sublimioribus subdita sit Abhorret autem a professione Christianae vitae, ut quis nolit iis subesse et parere, qui cum potestate in Ecclesia antecedunt: Episcopis in primis, quos, integra Pontificis romani in universos auctoritate, Spiritus Sanctus posuit regere Ecclesiam Dei, quam acquisivit sanguine suo1. Iam qui secus sentiat aut faciat, is enim-vero gravissimum eiusdem Apostoli praeceptum oblitus convincitur: Obedite praepositis vestris, et subiacete eis. Ipsi enim pervigilant, quasi rationem pro ani-mabus vestris reddituri3. Quae dicta permagni inter-est ut fideles universi alte sibi defigant in animis atque in omni vitae consuetudine perficere studeant: eadem-que sacrorum ministri diligentissime reputantes, non hortatione solum, sed maxime exemplo, ceteris persuadere ne intermittant. His igitur revocatis capitibus rerum, quas antehac per occasionem data opera illustravimus, speramus fore ut quaevis de Christianae democratiae nomine dissensio, omnisque de re, eo nomine significata, suspicio periculi iam deponatur. Et iure quidem speramus. Etenim, iis missis quorumdam sententiis de huiusmodi democratiae Christianae vi ac virtute, quae immoderatione aliqua vel errore non careant; certe nemo unus studium illud reprehenderit, quod, secundum naturalem divinamque legem, eo unice pertineat, ut qui vitam manu et arte sustentant, tolerabiliorem in statum adducantur, habe-antque sensim quo sibi ipsi prospiciant; domi atque palam officia virtutum et religionis libere expleant; sentiant se non animantia sed homines, non ethnicos sed christianos esse; atque adeo ad unum illud necessarium, ad ultimum bonum, cui nati sumus, et facilius et studiosius nitantur. Iamvero hic finis, hoc opus eorum qui plebem Christiano animo velint et opportune relevatam et a peste incolumen socialismi. De officiis virtutum et religionis modo Nos mentionem consulto iniecimus. Quorumdam enim opinio est, quae in vulgus manat, quaestionem socialem, quam aiunt, oeconomicam esse tantummodo: quum contra verissimum sit, eam moralem in primis et religiosam esse, ob eamdemque rem ex lege morum potissime et religionis iudicio dirimendam. Esto namque ut operam locantibus geminetur merces; esto ut contrahatur operi tempus; etiam annonae sit vilitas: atqui, si mercena- rius eas audiat doctrinas, ut assolet, eisque utatur exemplis, quae ad exuendam Numinis reverentiam alliciant depravandosque mores, eius etiam labores ac rem ne-cesse est dilabi. Periclitatione atque usu perspectum est, opifices plerosque anguste misereque vivere, qui, quamvis operam habeant breviorem spatio et uberiorem mer-cede, corruptis tamen moribus nulläque religionis disciplina vivunt. Deme animis sensus, quos inserit et colit christiana sapientia; deme providentiam, modestiam, parsimoniam, patientiam ceterosque rectos naturae habitus: prosperitatem, etsi multum contendas, frustra persequare. Id plane est causae, cur catholicos homines inire coetus ad meliora plebi paranda, aliaque similiter instituta invehere Nos nunquam hortati sumus, quin pariter moneremus, ut haec religione auspice fierent eäque adiutrice et comite. Videtur autem propensae huic catholicorum in proletarios voluntati eo maior tribuenda laus, quod in eodem campo explicatur, in quo constanter feliciterque, benigno afflatu Ecclesiae, actuosa caritatis certavit industria, accommodate ad tempora. Cuius quidem mutuae caritatis lege, legem iustitiae quasi perficiente, non sua solum iubemur cuique tribuere ac iure suo agentes non prohibere; verum etiam gratificari invicem, non verbo, neque lingua, sed opere et veritatememores quae Christus peramanter ad suos habuit: Mandatum novum do vobis: ut diligatis invicem, sicut dilexi vos, ut et vos diligatis invicem. In hoc cognoscent omnes quia discipuli mei estis, si dilectionem habueritis ad invicem*. Tale gratificandi studium, quamquam esse primum oportet de animorum bono non caduco sollicitum, praetermittere tamen haudquaquam debet quae usui sunt et adiumento vitae. Qua in re illud est memoratu dignum, Christum, sciscitantibus Baptistae discipulis: Tu es qui venturus es, an alium expecta-mus? demandati sibi inter homines muneris arguisse causam ex hoc caritatis capite, Isaiae excitata sententia: Caeci vident, claudi ambulant, leprosi mundantur, surdi audiunt, mortui resurgunt, pauperes evangelisantur'. Idemque de supremo iudicio ac de praemiis poenisque decernendis eloquens, professus est se singulari quadam respecturum ratione, qualem homines caritatem alter alteri adhibuissent. In quo Christi sermone id quidem admiratione non vacat, quemadmodum ille, partibus misericordiae solantis animos tacite omissis, externae tantum commemorarit officia, atque ea tamquam sibimetipsi impensa: Esurivi, et dedistis mihi manducare; sitivi, et dedistis mihi bibere; hospes eram, et collegistis me; nudus, et co- 1 Rom. XIII, l, 5. ’ Act. XX, 28. 1 Hebr. XIII, 17. 1 I Ioann. III, 18. 3 Ioann. XIII, 34-35. • Matth. XI, 5. operuistis me; infirmus, et visitastis me; in car-cere eram, et venistis ad me \ Ad haec documenta caritatis uträque ex parte, et animae et corporis bono, probandae, addidit Christus de se exempla, ut nemo ignorat, quam maxime insignia. In re praesenti sane suavissima est ad recolendum vox ea paterno corde emissa: Misereor super turbam et par voluntas ope vel mirifica subveniendi: cuius miserationis praeconium extat: Pertransiit benefaciendo et sanando omnes oppressos a diabolo\ — Traditam ab eo caritatis disciplinam Apostoli primum sancte naviterque coluerunt; post illos qui Christianam fidem amplexi sunt, auctores fuerunt inveniendae variae institutorum copiae ad miserias hominum, quaecumque urgeant, allevandas. Quae instituta, continuis incrementis provecta, Christiani nominis partaeque inde humanitatis propria ac praeclara sunt ornamenta: ut ea integri iu-dicii homines satis admirari non queant, maxime quod tam sit proclive ut in sua quisque feratur commoda, aliena posthabeat. Neque de eo numero bene factorum excipienda est erogatio stipis, eleemosynae causa; ad quam illud pertinet Christi: Quod superest, date eleemosynam*. Hanc scilicet socialistae carpunt atque e medio sublatam volunt, utpote ingenitae homini nobilitati iniuriosam. At enim si ad evangelii praescripta5, et Christiano ritu fiat, illa quidem neque erogantium superbiam alit, neque affert accipientibus verecundiam. Tantum vero abest ut homini sit indecora, ut potius foveat societatem con-iunctionis humanae, officiorum inter homines fovendo necessitudinem. Nemo quippe hominum est adeo locuples, qui nullius indigeat; nemo est egenus adeo, ut non alteri possit qua re prodesse: est id innatum, ut opem inter se homines et fidenter poscant et ferant benevole. — Sic nempe iustitia et caritas inter se devinctae, aequo Christi mitique iure, humanae societatis compagem mire continent, ac membra singula ad proprium et commune bonum providenter adducunt. Quod autem laboranti plebi non temporariis tantum subsidiis, sed constanti quadam institutorum ratione subveniatur, caritati pariter laudi vertendum est; certius enim firmiusque egentibus stabit. Eo amplius est in laude ponendum, velle eorum animos, qui exercent artes vel operas locant, sic ad parsimoniam providentiamque formari, ut ipsi sibi, decursu aetatis, saltem ex parte consulant. Tale propositum, non modo locupletum in proletarios officium elevat, sed ipsos honestat proletarios; quos quidem dum excitat ad clementiorem sibi 1 Ib. XXV, 35-36. 1 Marc. VIII, 2. * Act. X, 38. 4 Luc. XI, 41. ‘ Matth. VI, 2-4. fortunam parandam, idem a periculis arcet et ab intemperantia coercet cupiditatum, idemque ad virtutis cultum invitat. Tantae igitur quum sit utilitatis ac tam congruentis temporibus, dignum certe est in quo caritas bonorum alacris et prudens contendat. Maneat igitur, studium istud catholicorum solandae erigendaeque plebis plane congruere cum Ecclesiae ingenio et perpetuis eiusdem exemplis optime respondere. Ea vero quae ad id conducant, utrum actionis Christianae popularis nomine appellentur, an demo-cratiae Christianae, parvi admodum refert; si quidem impertita a Nobis documenta, quo par est obsequio, integra custodiantur. At refert magnopere ut, in tanti momenti re, una eademque sit catholicorum hominum mens, una eademque voluntas atque actio. Nec refert minus ut actio ipsa, multiplicatis hominum rerumque praesidiis, augeatur, amplificetur. — Eorum praesertim advocanda est benigna opera, quibus et locus et census et ingenii animique cultura plus quiddam auctoritatis in civitate conciliant. Ista si desit opera, vix quidquam confici potest quod vere valeat ad quaesitas popularis vitae utilitates. Sane ad id eo certius breviusque patebit iter, quo impensius multiplex praestantiorum civium efficientia conspiret. Ipsi autem considerent velimus non esse sibi in integro, infimorum curare sortem an ne-gligere; sed officio prorsus teneri. Nec enim suis quisque commodis tantum in civitate vivit, verum etiam communibus: ut, quod alii in summam communis boni conferre pro parte nequeant, largius conferant alii qui possint. Cuius quidem officii quantum sit pondus ipsa edocet acceptorum bonorum praestantia, quam consequatur necesse est restrictior ratio, summo reddenda largitori Deo. Id etiam monet malorum lues, quae, remedio non tempestive adhibito, in omnium ordinum perniciem est aliquando eruptura: ut nimirum qui calamitosae plebis negligat causam, ipse sibi et civitati faciat improvide. — Quod si actio ista Christiano more socialis late obtineat vigeatque sincera, nequaquam profecto fiet, ut cetera instituta, quae ex maiorum pietate ac providentia iam pridem extant et florent, vel exarescant vel novis institutis quasi absorpta deficiant. Haec enim atque illa, utpote quae eodem consilio religionis et caritatis impulsa, neque re ipsa quidquam inter se pugnantia, commode quidem componi possunt et cohaerere tam apte, ut necessitatibus plebis periculisque quotidie gravioribus eo opportunius liceat, collatis bene-merendi studiis, consulere. — Res nempe clamat, vehementer clamat, audentibus animis opus esse viribusque coniunctis; quum sane nimis ampla aerumnarum seges obversetur oculis, et perturbationum exitialium impendeant, maxime ab invalescente socialistarum vi, formidolosa discrimina. Callide illi in sinum invadunt civitatis: in occultorum conventuum tenebris ac palam in luce, qua voce qua scriptis, multitudinem seditione concitant; disciplina religionis abiecta, officia negligunt, nil nisi iura extollunt; ac turbas egentium quotidie frequen-tiores sollicitant, quae ob rerum angustias facilius deceptioni patent et ad errorem rapiuntur. — Aeque de civitate ac de religione agitur res; utramque in suo tueri honore sanctum esse bonis omnibus debet. Quae voluntantum consensio ut optato consistat, ab omnibus praeterea abstinendum est contentionis causis quae offendant animos et disiungant. Proinde in ephemeridum scriptis et concionibus popularibus sileant quaedam subtiliores neque ullius fere utilitatis quaestiones, quae quum ad expediendum non faciles sunt, tum etiam ad intelligendum vim aptam ingenii et non vulgare studium exposcunt. Sane humanum est, haerere in multis dubios et diversos diversa sentire: eos tamen qui verum ex animo persequantur addecet, in disputatione adhuc ancipiti, aequanimitatem servare ac modestiam mutuamque observantiam; ne scilicet, dissidentibus opinionibus, voluntates item dissideant. Quidquid vero, in causis quae dubitationem non respuant, opinari quis malit, animum sic semper gerat, ut Sedi Apostolicae dicto audiens esse velit religiosissime. Atque ista catholicorum actio, qualiscumque est, ampliore quidem cum efficacitate procedet, si consociationes eorum omnes, salvo suo cuiusque iure, una eademque primaria vi dirigente et movente processerint. Quas ipsis partes in Italia volumus praestet institutum illud, a Congressibus coetibusque catholicis, saepe-numero a Nobis laudatum: cui et Decessor Noster et Nosmetipsi curam hanc demandavimus communis catholicorum actionis, auspicio et ductu sacrorum Antistitum, temperandae. Item porro fiat apud nationes ceteras, si quis usquam eiusmodi est praecipuus coetus, cui id negotii legitimo iure sit datum. Iamvero in toto hoc rerum genere, quod cum Ecclesiae et plebis Christianae rationibus omnino copulatur, apparet quid non elaborare debeant qui sacro munere fungantur, et quam variä doctrinae, prudentiae, caritatis industria id possint. Prodire in populum in eoque salutariter versari opportunum esse, prout res sunt ac tempora, non semel Nobis, homines e clero allocutis, visum est affirmare. Saepius autem per litteras ad Episcopos aliosve sacri ordinis viros, etiam proximis annis’, datas, hanc ipsam amantem populi providentiam collaudavimus, propriamque esse diximus utriusque ordinis clericorum. Qui tamen in eius officiis explendis caute admodum prudenterque faciant, ad similitudinem hominum sanctorum. Franciscus ille pauper et humilis, ille calamitosorum pater Vincentius a Paulo, alii in omni Ecclesiae memoria complures, assiduas curas in ‘ Ad Ministrum Generalem Ordinis Fratrum Minorum, die XXV nov. an. MDCCCLXXXXVIII. populum sic temperare consueverunt, ut non plus aequo distenti neque immemores sui, contentione pari suum ipsi animum ad perfectionem virtutis omnis excolerent. — Unum hic libet paulo expressius subiicere, in quo non modo sacrorum administri, sed etiam quotquot sunt popularis causae studiosi, optime de ipsa, nec difficili opera, mereantur. Nempe, si pariter studeant per opportunitatem haec praecipue in plebis anima fraterno alloquio inculcare. Quae sunt: a seditione, a seditiosis usquequaque caveant; aliena cuiusvis iura habeant inviolata; iustam dominis observantiam atque operam volentes exhibeant; domesticae vitae ne fastidiant consuetudinem multis modis frugiferam; religionem in primis colant, ab eaque in asperitatibus vitae certum petant solatium. Quibus perficiendis propositis sane quanto sit adiumento vel Sanctae Familiae Nazarethanae praestan-tissimum revocare specimen et commendare praesidium, vel eorum proponere exempla quos ad virtutis fastigium tenuitas ipsa sortis eduxit, vel etiam spem alere praemii in potiore vita mansuri. Postremo id rursus graviusque commonemus, ut quidquid consilii in eadem causa vel singuli vel consociati homines efficiendum suscipiant, meminerint Episcoporum auctoritati esse penitus obsequendum. Decipi se ne sinant vehementiore quodam caritatis studio; quod quidem, si quam iacturam debitae obtemperationis suadeat, sincerum non est, neque solidae utilitatis efficiens, neque gratum Deo. Eorum Deus delectatur animo qui, sententia sua postposita, Ecclesiae praesides sic plane ut ipsum audiunt iubentes; iis volens adest vel arduas molientibus res, coeptaque ad exitus optatos solet benignus perducere. — Ad haec accedant consentanea virtutis exempla, maxime quae Christianum hominem probant osorem ignaviae et voluptatum, de rerum copia in alienas utilitates amice impertientem, ad aerumnas constantem, invictum. Ista quippe exempla vim habent magnam ad salutares spiritus in populo excitandos; vim-que habent maiorem, quum praestandorum civium vitam exornant. Haec vos, Venerabiles Fratres, opportune ad hominum locorumque necessitates, pro prudentia et navitate vestra curetis hortamur; de iisdemque rebus consilia inter vos, de more congressi, communicetis. In eo autem vestrae evigilent curae atque auctoritas valeat, moderando, cohibendo, obsistendo, ut ne, ulla cuiusvis specie boni fovendi, sacrae disciplinae laxetur vigor, neu perturbetur ordinis ratio quem Christus Ecclesiae suae praefinivit. — Recta igitur et concordi et progrediente catholicorum omnium opera, eo pateat illustrius, tranquillitatem ordinis veramque prosperitatem in populis praecipue florere, moderatrice et fautrice Ecclesia; cuius est sanctissimum munus, sui quemque officii ex christianis praeceptis admonere, locupletes ac tenues fraterna caritate coniungere, erigere et roborare animos in cursu humanarum rerum adverso. Praescripta et optata Nostra confirmet ea beati Pauli ad Romanos, plena apostolicae caritatis, hortatio: Obsecro vos— Reformamini in novitate sensus vestri Qui tribuit, in simplicitate; qui praeest, in sollicitudine: qui miseretur, in hilaritate. Dilectio sine simulatione. Odientes malum, adhaerentes bono: Caritate fraternitatis invicem diligentes; honore invicem praevenientes: Sollicitudine non pigri: Spe gaudentes; in tribulatione patientes; orationi instantes: Necessitatibus sanctorum communicantes; hospitalitatem sectantes. Gaudere cum gaudentibus, flere cum flentibus: Idipsum invicem sentientes: Nulli malum pro malo reddentes: Providentes bona non tantum coram Deo, sed etiam coram omnibus hominibus'. Quorum auspex bonorum accedat Apostolica benedictio, quam vobis, Venerabiles Fratres, Clero ac populo vestro amantissime in Domino impertimus. Datum Romae apud Sanctum Petrum die XVIII ianuarii anno MDCGGCI, Pontificatus Nostri vicesimo tertio. __________________________________________ LEO PP. XIII * XII, 1-17. 20. Pouk, napovedi za odmerjenje osebne dohodnine. po katerem naj sestavljajo duhovniki svoje C. kr. deželna vlada za Kranjsko je poslala vsled razglasa c. kr. finančnega ministerstva z dne 14. janu-varja 1901, štv. 2103, z dopisom z dne 8. marca 1901, štv. 3916, semkaj nastopni pouk, po katerem naj sestavljajo duhovniki svoje napovedi za odmerjenje osebne dohodnine. Pouk slove: über bic cdte brr perlonnl-(Einkommen,ftencrbcmelTitmj. Seitens ber tjHnaujIcmbcžbcljbrbcn fiub bereits bic öffentlichen Kuubmadptngen über bic Einbringung ber Vcfcttufi ttiffe jur ^erfoualeiufommeuftcucr pro 1901 crlaffcn tuorben uitb es tritt nuttmel)r au bie Steucrpflidjtigeu unb fomit and) ait bic ©ciftlid)cn bie SInfgabe fjeran, redjtjcitig ber int ©c* fc^c ftatuirten ^3flid)t jur Einbringung ber Vcfeuutuiffc ©c* niige ju Iciftcu. Oie in beit früheren fahren hittfifarrangel)örigcu mit 9Iiicffid)t auf ihre beruflidje Stellung jufliefjeuben ©abcu. 3« heu Ic^tcrcit fiub insbefonbere audj biejenigen ©aben ju jähfett, tveldjc, oljne ju beu Stolgcbüreu ju gehören, als auf bem H61'!0111" men beruheub, anläfslid) geiftlidjer Functionen (Saufe, Segnungen u. a. nt.) geleiftet loerbett ober fonft fid) mehr ober toeitiger regelmäßig, insbefonbere and) ju beftimmten gciteit (Ofteru, Quatember, Erntejeit unb bgl.) ju toiebcrholen pflegen. 3. Oie cöcutuelle Eoitgrua-Ergänjung. 4. Stiles jenes Ginfontmen, metdjeS beu ©eiftticpen nid)t mit 9tücfficpt auf ipre firdjlidje Stellung, fonbern auf ©ritiib pribatredptlidjer 93erpältniffe 3uf(ie§t. gür bie sub 1, 3 unb 4 aufgcjäfyltcn Giuuapnten, fo» mie filv bie 93ered)ituitg bcr 9(nSgaben unb Stt^üge finbcn bie allgemeinen gefeplicpen 93orfd)rifteu and) für bie <55cift= lidjen 9lnmcubuitg, fo bafs es in biefer 93e3iepung mopt näherer Erläuterungen nid)t bebarf; hingegen bebiirfen einige ber ben ®eiftlid)cu mit 9titcffid)t auf ipre 93crufsftcltung 311* fommenben Giitnapmen einer befonbercu Erörterung. gn biefer 93e3icpung ift namenttid) pcDor3upebeu, bafS und) bcr SBcrt bcr Söopuuug im ^Pfarrgebäube gentäfs ber ausbrürfiidjeit 93cftimntung ber §§ 159 unb 167, 3- 1, bes ^PerfoualfteuergcfepcS besm. beS Slrt. 23, $. 4, ber 93olt» 3itgSDorfd)rift 311m 4. .£>auptftücfc eiu3ubcfcnuen unb bcr 93efteuerung 31t unter3ief)en ift. Der püiiftg gelteub gcmadjtc Giuloanb, bafS gentäjj § 164 al. 3 beS s}3crfonalfteuergefepcS ber SSJert ber eben ermäputen Sßlopnnng in bas bcr 93cfteuerug untcrliegeube Gintommen uitpt ein3itred)nen fei, ift gefeptid) nid)t begriinbet. ©teidjmie nämlid) Staatsbeamte, metdje in bcti bcr öffent» Iid)cu 93ermaltung gemibrneten ©cbäubcu mopuen, beu SBert ber Stmtsmopuuug getnäfj § 159, ip. St. ©., 31a- iperfoual» einfommeufteuer fatireu müffen, föuueu and) bie ©ciftlid)cn aus bem Untftanbe, bafS fie in einem mit 9tiidfid)t auf feine Umccfbcftimiuung Don ber ©cbäubcftcuer befreiten ©ebänbe mopuen, bie ^reUaffuug bcS SL'crteS iprer 9öopnung Don ber SPerfonalciufommcnftcucr für fid) uidjt im Stnfprucp nehmen. 93ei Ermittlung bes ©clbmerteS bcr SBopitung merbeu bloS bie tf)atfäd)tid) 311 9PopuuugS3mccfcn beS gatenteu unb feines DienftpcrfonaleS beniipteu 9iäumtid)fcitem, nid)t aber and) amttid)eit gmcdeit mittelbar ober unmittelbar bieuenbe 9täume mie ^farrtaujtcien, Strdjibe, 3itr ^Beherbergung aitläfslidj eano» uifdjer 93ifitationcu unb äl)ulid)en gmeefeu auSfd)lief3lid) be» ftimmte gimnter, in 93etrad)t 311 siepeu fein. Eine fpeciettc unb liuumepr tpeitmeife abgednbertc 93c» ftimmung in Stbfidjt auf bie 93cred)itung bcS EiufommcnS bcr ©eiftlidjeu ftatuirt baS ‘’perfonatfteuergefep ferner im § 202, Stbf. 5, l)infid)tlid) jener ©ciftlid)cu, loeld)e im ©enuffe einer Goitgrua»Gvgänsung ftepeit. 9tad) biefer 93eftimmuttg patten fokpc ©ciftlidje bie Stotgebürcu unb jene DJtefSftipenbien, meld)c im Sinne bes § 3 beS ©efepeS Dom 19. Slprit 1885, 9t. ®. 93t. 9tr. 47, bei 93emeffung ber GoHgrna»Grgän3ungeit 3ttr Stitredjnung gelangen, lebigtid) mit bemjenigeu 93ctrage eiu3ubefeuncn, mit mcfd)ern fie in bem testen Don bcr potitijdjcu SanbcSftettc geprüften unb ebcutuett beridjtigten Eiubefcuntuiffc 3110 Gon» gruaergän3ung in Stnredjiuuig gebrad)t mürben. Diefe 93eftimmnng bcS $erfonatfteucrgefepeS f)at nun» mefyr mit 9tiidfid)t auf bie burd) baS ©efep toon 19. Sep» tember 1898, 9t. ®. 93t. 9tr. 176, über bie Dotation bcr fatpotifepen Scctforgegeiftlicpfeit gefdjaffene geänberte Sacp» tage eine sDtobificatiou erfahren. Da jtämlicf) biefes ©efep bei 93emeffung ber Gongrua» Ergän3ung nur mepr bie Stotgebüren in 93etrad^t 3iept, fo tann artet) nur riidfid)ttid) biefer bie eben erörterte 93cftim» muug bes § 202, 9tbf. 5 ip. St. ©., in 9(nmeitbung fommen. Die Stolgebüreit finb bemnad) and) fernerhin im Sinne beS § 202, 9(bf. 5 ip. St. ©., lebigtid) mit bemjenigen betrage cinsubefenucn, mit meldjent fie in bem tepteu (im Sinne bei ©efepeS Dom 19. September 1898, 9t. ®. 931. 9tr. 176 Derfajjten) 0011 ber politifd)eu SanbeSftelte geprüften unb eDcntuett rid)tiggeftettten Ginbofenntniffe 3itr Gongrua» Ergänsung in 9(ured)uuitg gebrad)t mürben. Die ÜJtefSftipenbien piugegen, metd)e nad) bem ©efepe Dom 19. September 1898, 9t. ©. 93t. 9tr. 176, bei ber 93e» meffung ber Gongrua»®rgän3iing uidjt mepr in 93etracpt ge» Sogen merbeu, finb uitnmepr auSnapmStoS nad) iprem tpat» fäd)tid) ei’3ietteu 93etrage in bas ^erfonateinfommenftener» befenntuis aufsunepmen, besiepungsmeife ber 93cran(agung 311 ©ruube 31t legen. 9tur für baS in bie DurcpfdjnittSberedjnung pro 1901 fattenbe gapr 1898, in mclcpem bas ©efep Dom 19. 9tpril 1885, 9t. ©. 93t. 9tr. 47, nod) in 99irffamfeit ftanb, merbeu and) bie 9)tcfSftipcubieu nur in jenem 93ctragc ein3ubefenneu feilt, in mekpent fie bei ber 93cmeffung bcr Eougrna»Ergäu» 31111g nad) bem ©efepe Dom 19. 9(pril 1885, 9t. ®. 93t. 9tr. 47, in 9tnred)uiing gebrad)t morben finb. ö't 93e3itg auf bie Strt bcS 93erantaguitgStoerfaprenS Derfiigt bcr Stbf. 3 bcS § 206, St. ©., bafs, foferue es fid) um bie Einfd)äpuug bcr Eiittiinftc ®eifttid)cr aus Dienft» besiigcit panbctt, lebigtid) baS ©utadjteu ber potitifd)en SanbeS» bepörbe im GinDcruepmen mit ber Dorgefepten fird)ticpeu 93cpörbc, uid)t aber and) bas ©utad)teu fonftiger StuSfnnftS» ^Perfoneu in Stitfprud) 31t liepmeit ift. Diefc 93eftimmimg bes ^PcrfonatftcucrgefepeS, metdje and) für bie SOtcfSftipenbieii nad) mie Dor in öcltung bleibt, beftimmt tebigtid) bie gönn bcr Grpebuugeit über bie Ein» fünfte bcr ©eiftlid)cu aus Dienftbc3iigeu, täfst aber bie bcr ScpäpuitgScommiffiou atfgeiitein ciugcräumte ScpäpnitgSbc» fuguis and) piufiepttid) beS geuanutcit EinfoutmenS3meigcS, fomie bes fouftigeu EiiifommenS bcr ©eifttid)cn uuberüprt. Es Dcrftcpt fid) Don felbft, bafs Don biefer Sd)äpungS» befugniSnur bann ©ebraud) 311 macpeit ift, menn bieSd)äpungS» contmiffion uaep einbriugtieper Ermägung attcr ipr be» fannteit 93erpättuiffe 311 bcr lleberscugung getaugt, bafs bie 93efeiintiiiSaiigabcn beu tpatfäd)tid)eu 93erpä(tnif)ett niept eut» fprcd)cn. ge gemiffenpafter baper biefe Eingaben gemad)t unb je genauer piebei bie gefeptid)cit 93orfd)riften 1111b bie Dor» ftepenb gegebenen Erläuterungen befolgt merbeu, befto fei» teuer mirb fid) bie im allfcitigeit gntcreffc unb gait3 befon» bers im gutereffe bcr Stellung bcr ©eiftlid)feit fetbft burd)» aus uitermünfcpte 9totpmcubigfcit ergeben, 311 einer Don bent 93efenntniffe abmeid)cubeu Einfcpäpttug 31t fd)reitcn. Ta pouk naj služi torej čc. gg. duhovnikom kot ravnilo pri sestavljanju napovedij za osebno dohodnino. 21. S. Rituum Congregationis decretum, quo festum S. Bedae Venerabilis Conf. et Ecclesiae Doctoris ad universam Ecclesiam extenditur. Urbis et Orbis. Quo Sancti Bedae Venerabilis, tot illustrium scriptorum et summorum Pontificum praeconiis condecorati, honor, et cultus augeatur, complures sacrorum Antistites praesertim ex Anglia, supplicibus ad Pium Papam IX fel. rec. litteris, et nuperrime iteratis precibus Sanctissimo Domino Nostro Leoni Papae XIII porrectis, enixe postularunt, ut dies festus huius sancti ac praeclari Confessoris in toto Catholico orbe agi valeat cum Officio et Missa propria Ecclesiae Doctoris, prouti aliquibus locis atque universis sodalibus Benedictinis et Cisterciensibus iamdiu concessum fuit. Illud etiam Ven. Card. Bellarmini eftatum ingenti cum animi gaudio atque spe commemorarunt: Beda Occidentem, Damascenus Orientem sapientia sua illustravit; insimul asserentes ea omnia quae iuxta Benedictum XIV in Opere de Canonizatione Sanctorum lib. IV, part. 2. cap. 11, n. 13. pro adiudicando titulo Ecclesiae Doctoris necessaria sunt, Sancto Bedae apprime convenisse. Placuit autem ipsi Sanctissimo Domino Nostro eiusmodi tam gravis negotii examen Sacrorum Rituum Congregationi committere. Quae, exquisito prius doctissimi viri suftVagio typis cuso, in Ordinariis Comitiis die 11 Julii hoc vertente anno ad Vaticanum habitis, infrascripto Cardinali Sacrae eidem Congregationi Praefecto et Relatore, sequens dubium discutiendum atque expendendum suscepit: ,An sit extendendum ad uni- versam ecclesiam festum S. Bedae Venerabilis cum Officio et Missa propria, addita Doctoris qualitate?“ Et Sacra eadem Congregatio, omnibus rite perpensis, audi-toque R. P. D. Joanne Baptista Lugari Sanctae Fidei Promotore, rescribendum censuit: „Supplicandum Sanctissimo pro extensione Officii et Missae S. Bedae Venerabilis ad Universam Eeclesiam, addita Doctoris quali-tate.‘‘ Quam resolutionem Sanctissimo Domino Nostro Leoni Papae XIII ab ipso infrascripto Cardinali relatam, Sanctitas Sua ratam habuit et confirmavit, atque insuper, ex ipsius Sacrae Congregationis consulto, concedere dignata est, ut Festum S. Bedae Venerabilis cum Officio et Missa propria Confessoris et Ecclesiae Doctoris, prouti haec approbata sunt, die 27 Maii, quae est natalitia, eaque impedita iuxta Rubricas, die prima inse-quente libera, ab universa Ecclesia sub ritu duplici minori inde ab anno 1901 in posterum recolatur. Tandem idem Sanctissimus Dominus Noster supradictum Officium cum Missa de S. Beda Venerabili, sub enunciato ritu in Kalendario Universali et in novis editionibus Breviarii et Missalis Romani deinceps inseri iussit. Contrariis non obstantibus quibuscunque. Die 13 Novembris 1899. C. Episc. Praenestin. Card. Mazella, S. R. C. Praefectus. I/. f S. D. Panici, S. R. C Secretarius. 22 Vpisavanje mrtvorojencev v matice. C. kr. deželna vlada za Kranjsko sporoča z dopisom z dne 20. februarija 1901, št 2430, ozir pravilnega vpisavanja mrtvorojenih otrok v župne matice in statistične izkaze doslovno nastopno: £>a8 f. t. SOtiniftcrimn bes ^micru l)at mit bent laffe üont 31. Jänner I. Q., 3- 30.550 ex 1900, iibev eine bieöfältige Anfrage, betreffeub bic üftatrifulicrung tobtgebo' rener ftinber, eröffnet, bafs bis jur Scbenöfäfjigfcit cutiui-cfelte Äinber, loeldje tobt jitr Seit gefommcit finb, fotoof)l in bie ©ebnrtS» als and) in bic @terbe-2Jlatrtf — in beibett mit bei- Söejeidjnnng tobtgeboven — eiujutrageit finb, luäfjveitb biefelben für bic ftatiftifdjcu Stn^iige ans beit ÜDfatrifcn- biidjetn gemäß § 21 ber Zuleitung für bie SDJatvifenämter mir in bic Siftc ber ©eborenen, Formulare B Aufnahme p fiitbcn fyaben. Abortierte SeibcSfrildjte, baž finb foldje ^riidjte, toeld)e in ifjreu ©iitioicflung bic SebcnSfäljigfeit nidjt crrcid)t fjaben, finb üou ber SOJatrifuIirung auSgefdjloffeit, loof)( aber im Sinuc bež ©iitad;ten$ bc3 Dbcrfteu @anität3rat()e$ über bic SSorfdjriften betreffeub bie £obtenbefd)cut (Ocfterrcid)ifd>eS ©anitätsioefen, Qaljrgcutg 1893, 9?r. 49) ber 93efd)au burd) beit Xobtenbcfdjaner 311 unterbieten. Po tem navodilu naj se voditelji matic v bodoče ravnajo. Knezoškofijski ordinarij at v Ljubljani, dne SO. marca 1901. Izdajatelj in odgovorni urednik Josip Šiška. Tiskala Katoliška Tiskarna.