Iván Reymóndez-Femández 
Universidad de Ljubljana 
O PROCESO DE NORMATIVIZACIÓN DA LINGUA GALEGA 
A historia da lingua galega ven determinada en tódolos seus aspectos polos seguin-
tes factores: 
o seu pasado común co portugués 
o seu tratamento como dialecto, ben do portugués, ben do castelán 
os factores sociopolíticos e de política lingüística derivados da súa integración 
no Estado Español 
a situación diglósica 
a falta dunha norma escrita aceptada por todos e o suficientemente difundida 
É evidente que estes elementos se interrelacionan entre si e conforman un cadro xe-
ral bastante problemático, polo menos se o comparamos coa situación da maioría das lin-
guas do seu entorno xeográfico. Sen dúbida houbo avances de xigante no que atinxe ó es-
tatus político, social e literario do galego, pero existen aínda aspectos que o sitúan nun 
nivel de desenvolvemento e madurez inferior ó doutras linguas. Isto pode explicar, por 
exemplo, o escaso coñecemento que hai da súa mera existencia en Europa, mesmo no 
ámbito de estudios de lingüística e filoloxía, que moitas veces non o recollen nin tan se-
quera nos mapas das linguas europeas, dos que nunca faltan nin o catalán nin o basco. 
· Tamén é certo que non toda a culpa é dos lingüístas de fóra; tamén desde dentro, algúns 
non ven con malos ollos que o galego apareza recollido como variante do portugués. 
A escrita, tanto a producción como a norma, é un dos aspectos máis problemáticos 
pero tamén no que máis se progresou. E, de non estar tan contaminada por factores de tipo 
ideolóxico, seguramente se acadarían máis metas e se solucionarían conflictos que resul-
tan alleos á maior parte das linguas. 
Previamente é preciso presentar e aclarar dous conceptos: o de normalización e o de 
normativización. Santamarina (en Monteagudo 1995: 125) explica a diferencia entre ám-
bolos dous conceptos ó defini-lo primeiro como "extensión social da lingua" e o segun-
do como a "escolla e formulación da norma", ou, o que é o mesmo, entendemos como 
normalización o proceso conducente ó emprego dunha lingua en tódolos ámbitos da vida 
e actividades dun pobo. Normativización é a elaboración dun modelo de regras grama-
ticais e ortográficas e dun corpus léxico estable recollido en gramáticas e diccionarios 
respectivamente, que serve de referencia ós falantes dunha lingua especialmente no mo-
mento en que a desexan plasmar por escrito. Aínda que podemos dicir que o estado dun 
e doutro proceso é independente, pois pódese pensar en linguas que teñan unha norma es-
table e non teñan un uso normalizado, e, se ben máis difícil, viceversa, a precariedade do 
proceso de normalización da lingua galega ten o seu reflexo na inestabilidade e o coñece-
mento insuficiente da norma oficial. Veremos que esta situación ten a súa explicación ou 
parte da súa explicación na loita de enfoques lingüísticos determinados por posturas 
ideolóxicas varias. 
79 
A existencia dunha producción literaria en lingua galega medieval non se coñeceu 
ata o século XIX. Ata ese momento, a xente que comenzou a escribir en galego fíxoo des-
de unha postura bastante difícil e con certa idea de inferioridade. Os escritores do cha-
mado Rexurdimento querían, desde unha postura reivindicativa, facer fronte ó xigante 
lingüístico do castelán, que tiña como unha das mostras do seu "poder" a riquísima tra-
dición literaria, da que o galego, por aquel entón e por descoñecemento, carecía. Era pois 
o labor <lestes primeiros escritores en lingua galega dobre: por unha banda, a elaboración 
dun código escrito para a lingua e, pola outra, a creación dunha tradición literaria que 
outorgase á lingua un estatus máis elevado, o de lingua de producción literaria. É coñeci-
do que a reivindicación en favor dos dereitos dos galegofalantes xa comenzara na época 
da Ilustración nas figuras de X. Comide e Saavedra e dos padres Sobreira, Feixoo ou 
Martiño Sarmiento. Este último xa recoñecera os problemas que planteaba a ortografía á 
hora de recoller por escrito unha serie de coplas galegas. Pero non será ata a época do Re-
xurdimento que se manifesten con moita claridade unha serie de obstáculos e problemas 
principalmente no campo do léxico e a ortografía que serán constantes ó longo da historia 
ata os nosos días, e, por ser máis precisos, ata a reforma ortográfica da que estamos a falar. 
Disto falaremos con detalle máis adiante. 
Ternos que ser conscientes de que a lingua galega, carente de producción escrita e 
emprego nos ámbitos oficiais desde finais da ldade Media, reducida a unha especie de fala 
bárbara e inculta, se atopaba no século XIX nun estado de gran fragmentación dialectal. 
Se pensamos en fenómenos dialectais en linguas que teñen un carácter oficial e tradición 
escrita que funciona como factor de unidade, poderemos facernos unha idea de cal era a 
situación en Galicia despois dos Séculos Escuros. Por iso, os escritores do Rexurdimento 
botaron man nun primeiro momento do galego que eles coñecían, que non era outro que 
o galego que se falaba no seu ámbito xeográfico, moi contaminado por elementos do 
castelán e tamén por distorsións vulgarizantes. A división habitual que tódolos autores 
mencionan remóntase a Carballo Calero, que deu a esta etapa o nome de dialectalismo. 
A representante máis coñecida é, por suposto, Rosalía de Castro. O seguinte paso foi o 
interdialectalismo, durante o cal os autores entran en contacto entre sí e asumen na súa 
producción algunha das formas dos dialectos empregados polos outros autores. A última 
época desta división sería o supradialectalismo, que supón o avance cara a unha norma 
por encima das diferentes variedades dialectais e aceptada por todos. 
Fernández Salgado e Monteagudo (Monteagudo, 1995: 134), sen embargo, conside-
ran que esta división tradicional non se axusta á realidade ó presentar un proceso de eta-
pas sucesivas claramente diferenciadas e sen volta atrás. Na súa opinión atópanse rasgos 
de dialectalismo en épocas posteriores ós intentos de tipo inter- e supradialectal. Eles, pola 
súa banda, propoñen a seguinte división, que remite ás teorías de Kloss e Muljacié: 
Galego popularizante (ata fins do século XIX, caracterizado polo interdialecta-
lismo, vulgarismo, castelanismo) 
Galego enxebrizante (ata 1936, caracterizado pola selección vocabular -portu-
gués, galego antigo, outras linguas-, hiperenxebrismos, castelanismos disfrazados, neo-
loxismos, ampliacións semánticas) 
Galego protoestándar (ata os 70) 
80 
Galego estándar (ata a actualidade, marcado polo enfrontamento dos reintegra-
cionistas e isolacionistas). 
Tanto unha coma outra división deben ser tidas en conta á hora de facer un repaso 
da evolución do galego escrito e a elaboración dunha norma. 
Os primeiros escritores "reais" en lingua galega despois dos séculos escuros apare-
cen agrupados, pois, no movemento que se deu en chamar "Rexurdimento", e que se en-
marca na revolución que supuxo o Romanticismo na emancipación dos pobos, a idea de 
liberdade e de recuperación das linguas e tradicions propias de cada rexión. Tres son os 
grandes nomes do Rexurdimento: Rosalía de Castro, Curros Enríquez e Eduardo Pondal. 
Rosalía de Castro publica en 1863 Cantares Galegas. Na súa obra acode, como xa dixe-
mos, ó dialecto da zona de Santiago e, roáis tarde, adopta elementos doutros dialectos do 
galego, ó entrar en contacto con outros escritores. A poesía é desde o primeiro momento 
o xénero literario hexemónico, pero pronto tamén se cultiva teatro e narrativa en galego. 
Por un lado ternos os escritores que aceptan as formas procedentes do castelán, como 
Rosalía de Castro, mentres que outros, como Pintos, rexeitan as formas coincidentes co 
castelán, mesmo as etimolóxicamente lexítimas do galego, e cultivan unha vía diferen-
cialista que se caracteriza polos hipergaleguismos e neoloxismos segundo formas de 
xeralización e transferencia dalguns resultados fonéticos e morfolóxicos dunhas pala-
bras a palabras que nunca evolucionaron dese xeito (por exemplo: *zoa no lugar de zona 
por analoxía con persoa - persona). 
Á parte da producción literaria, que funciona como primeiro intento de fixación por 
escrito da lingua e, por tanto, de xeito roáis ou menos consciente, dunha norma, e que dá 
ó galego o estatus de lingua literaria, van aparecendo obras de tipo lingüístico, ben des-
criptivo, ben normativo sobre a lingua galega. Alguns exemplos son: Compendio de 
gramática gallego-castellana (1864) de Francisco Mirás, Diccionario gallego-castellano 
( 1865) de Francisco Xabier Rodríguez, Gramática Gallega ( 1868) de Xoán Antonio Saco 
e Arce, El habla gallega. Obsavaciones y datos sobre su origen y vicisitudes (1868) e 
Diccionario Gallego (1868) de Xoán Cuveiro Piñol, Diccionario gallego-castellano 
(1884) de Marcial Valladares, Elementos de gramática gallega (1882) de Marcial Valla-
dares. 
Tanto os escritores como os gramáticos enfróntanse a unha serie de problemas deri-
vados da falta de tradición e de se teren educado nun sistema castelanfalante. De aí que 
sexa a gramática do castelán a que serve de primeira referencia para a maioría, por non 
decir todos, deles. Os principais problemas son: 
acentuación 
uso ou non de apóstrofos para marcar elisión: a muller qu'está aló ... 
uso ou non de guións para marcar elisión, rotacismo e lateralización: Tra-los 
montes (>tras os montes) 
representación gráfica da apertura das vocais (oso / óso) 
representación de fonemas como !JI ou /Jlf 
emprego do v/b (avogado, fronte o castelán abogado) e do h (harmonía) 
representación ou non do fenómeno da gheada e o seseo 
polimorfismo (concurrencia de <lúas ou roáis formas para unha mesma palabra, 
81 
incluso no mesmo escritor ou, o que é máis curioso, na mesma obra) 
contraccións, esp. do artigo indefinido coa preposición a 
No percorrido ata os nosos días irei comentando a postura respecto a algún <lestes 
aspectos. 
González Seoane (1994) fala da existencia de dúas correntes no Rexurdimento, a po-
pularista e a cultista. Os da primeira corrente, representada por Saco e Arce, avogaban 
por unha gramática foneticista que reflectise a lingua máis popular e rústica, que se vía 
como garante da pureza da lingua fronte a contaminación castelá dos falantes cultos. Os 
partidarios da segunda corrente, como Valladares, abominan dos vulgarismos da fala 
máis rústica e teñen unha vocación máis prescriptiva. 
É durante este tempo cando se descobren as cantigas medievais en galego-portugués, 
que aportan un referente máis no proceso de elaboración dunha norma. Pero parecía evi-
dente que xa non podía ofrecer solucións para moitos fenómenos xurdidos tras uns sete 
séculos de evolución e de influencia do castelán. 
En 1905 fúndase a Real Academia Galega baixo a dirección de Manuel Murguía, coa 
función de elaborar unha gramática e un diccionario. Neste marco é no que xorden as dis-
cusions en tomo a aspectos concretos como a representación da contracción de preposi-
ción a co artigo indefinido. Así ternos aoístas (que propoñen a forma lusa ao) e oístas 
(máis foneticistas, que propoñen a forma ó). Outro punto de discordia e a representación 
do fonema !JI. Os etimoloxistas optan pola representación mediante as grafías j, g e x, 
moi próximo ó xeito portugués, dacordo co étimo latino correspondente, así: juvenil 
(> lat. iuvenis), gente(> lat. gens) e dixen (> lat. dixi). Mentres que os non etimoloxis-
tas, que coinciden prácticamente coa corrente foneticista, propoñen o emprego de x en 
tódolos casos nos que se teña que representa-lo fonema !JI. 
Nos primeiros anos do século XX aparecen, sempre neste contexto dunha maior con-
cienciación e proceso reivindicativo do galego, as Irmandades da Pala. Fíxanse como me-
ta a defensa de Galicia e do seu idioma propio. Ás Irmandades pertencen personalidades 
tan importantes como Cabanillas e Vilar Ponte. Dentro <leste grupo atópanse os que están 
máis centrados na loita política a carón dos que dan máis importancia ó labor cultural. 
Son estes os que asumen moitas das tarefas que, de por sí, lle corresponderían á Real Aca-
demia Galega: a elaboración de gramáticas e diccionarios. Son froito obras como Com-
pendio de gramática galega (1919) de Leandro Carré Alvarellos ou Gramática do Idioma 
Galega (1922) de Manuel Lugrís Freire. Pero un dos méritos máis importantes das 
Irmandades é a edición da revista A Nasa Terra, que se converte nun referente indiscutible 
para tódolos intelectuais embarcados na normalización e normativización do galego. Este 
órgano asumirá, por exemplo, as normas recollidas en Algunhas normas para a unifica-
ción do idioma galega (1933), do Seminario de Estudios Galegos - fundado pola súa 
banda en 1923. 
O Seminario supón un paso adiante na dignificación do galego, xa lingua de pro-
ducción literaria e agora tamén de ciencia coa publicación de obras de tipo divulgativo 
en diversos campos. Paralelo ó Seminario actúa a Xeración Nós, que aparece englobada 
no movemento nacionalista. A Xeración Nós marca unha verdadeira época de ouro nas 
letras galegas con figuras como Risco ou Castelao, quen tamén exercerá unha importan-
82 
te actividade política no seo do Partido Galeguista. Unha das reivindicacións do naciona-
lismo é a cooficialidade do galega co castelán. 
Todo isto abriga a buscar non só o acordo máis amplio posible en cuestións orto-
gráficas, senón tamén no campo léxico para cubri-las necesidades dos novas ámbitos de 
uso, con vocabulario máis abstracto e científico. O castelán deixa de se-la fonte máis im-
portante para supli-las carencias do galega e agora o portugués adquire unha inusitada 
importancia, e, en menor medida, o galega medieval e outras linguas europeas como o 
francés ou o italiano. Non é casualidade que sexa nesta época o punto no que podemos 
situa-lo nacemento do movemento reintegracionista. Johan Vicente Viqueira escrebe o ar-
tigo "Pal-a reforma da ortografía" (1918) con propostas que aproximarían o galega ó por-
tugués na escrita. 
Desde o Rexurdimento ata o punto de inflexión e retroceso que é a Guerra Civil e os 
inicios da Dictadura de Franco, podemos dicir que a normativa do galega acada unha es-
tabilidade e aceptación considerable gracias á producción literaria e o traballo das Irman-
dades, o Seminario e a xente de "Nós", vinculados en maior ou menor xeito á revista A 
Nosa Terra, que fai de propagador das formas máis empregadas e, por dicilo dalgunha 
forma, de referente de norma non oficial. Neste proceso podemos diferenciar <lúas gran-
des correntes de proposta de normas: amáis foneticista e próxima á fala, e amáis eti-
molóxica e tendente á converxencia co portugués na escrita. 
Coa Dictadura e o exilio de moitos intelectuais, Buenos Aires convértese no novo 
centro do galeguismo, tanto político como cultural. Sen embargo, non debemos pensar 
que na Península se deteñen por completo os esforzos por normaliza-lo galega. Se ben é 
verdade que nun comenzo só se logran publica-las obras de tintes folclóricos como os po-
emas de Rosalía, xa en 1950 fúndase a Editorial Galaxia e isto marca o inicio dunha ac-
tividade non só de publicación senón tamén de creación que, sen estridencias, vai gañan-
do en importancia e calidade nos seguintes anos da Dictadura. Na década dos setenta o 
galega entra no ámbito universitario (creación da Cátedra de Lingua e Literatura Galega 
en 1972). En 1971 nace unha das institucións máis importantes da actualidade, o Institu-
to da Lingua Galega. Un ano antes a Real Academia Galega publicara as Normas orto-
gráficas do idioma galego. Así pois vemos unha actividade que, aínda que tímida, será 
primordial no proceso de normalización que se inicia coa chegada da democracia en 
1975-1977. 
Coa Constitución e o Estatuto de Autonomía, o galega acada o estatus de lingua ofi-
cial. En 1982 a Xunta de Galicia asume como normativa oficial as Normas Ortográficas 
e Moifolóxicas do Galego, elaboradas por unha comisión que recolle gran parte das pro-
postas da Real Academia Galega e o Instituto da Lingua Galega. Sería demasiado prolixo 
nomear tódalas obras que antes ou despois se publicaron en relación coa normativización 
da lingua, pero cabe destacar a Gramática Galega (1986) do Instituto da Lingua Galega, 
e o Diccionario da Lingua Galega (1990) do ILG e RAG. É preciso sinalar que o diccio-
nario "oficial" tivo unha difusión escasísima. O que realmente se acabou convertendo no 
diccionario de referencia para o sector oficialista foi o publicado pola editorial Xerais. 
Para moitos, esta normativa era unha traición á lingua galega por facer, na súa opinión, 
demasiadas concesións de tipo ortográfico, morfolóxico, sintáctico e léxico ós elementos 
83 
castelanizantes presentes na lingua galega. Non é alleo a esta postura que o gobemo da-
quel entón fose de signo conservador e os defensores do reintegracionismo pertenzan na 
súa maioría á correntes políticas de esquerda nacionalista, cando non ó independentismo. 
É o momento da radicalización dun cisma no proceso de normativización entre isolacio-
nistas-oficialistas (que defenden a maior ou menor autosuficiencia do galego fronte o cas-
telán e o portugués) e os lusistas e/ou reintegracionistas (que defenden unha aproxima-
ción ó portugués, para compensar a separación de ámbalas dúas linguas por motivos 
políticos que, segundo eles, nunca tivo que suceder). Representando a esta última corrente 
atopamos aAssocia¡;om Galega da Língua (AGAL) que publica en 1983 e anos sucesivos 
o Estuilo crítico das Normas Ortográficas e Moifolóxicas do Idioma Galega, Acordo da 
Ortografia simplificada (a través dunha Commissao para a integra{:ao da língua da Ca-
liza). A medio camiño entre ámbalas <lúas posturas está a Asociación Socio-Pedagóxica 
Galega, que elabora en 1980 as Orientacións para a escrita do naso idioma, que preten-
den ser unha ponte entre normativa oficial e lusista. 
A normativa oficial do ano 82, reformada nalgún aspecto no ano 95, presentaba, por 
dicilo dun xeito gráfico, unha victoria dos chamados isolacionistas fronte ós lusistas. Ne-
sta normativa, que, por razóns obvias, non podemos recoller aquí completamente, con-
sagrábanse os seguintes aspectos nos puntos máis conflictivos arriba sinalados: 
acentuación: salvo algunhas excepcións e aqueles casos sen correspondencia como 
as contraccións, aproximábanse moito ás normas de acentuación do castelán. 
uso de apóstrofos para marcar elisión: non se recolle na escrita. 
uso de guións: Fíxanse as normas para os alófonos do artigo (con e sen guión) 
tras algunhas formas verbais (rematadas en -s, -r e diptongo), algúns determi-
nantes, adverbios e certas preposicións: vou merca-lo libro, buscache-lo rapaz, 
pala mañá, tódolos días, u-lo nena ... 
representación gráfica da apertura das vocais en caso de homografías: o til marca 
a apertura ( óso/oso) 
representación de fonemas como !JI ou /JI/: o grafema x para representa-lo son 
!JI en tódolos contextos e o ñ para o IJ!I, fronte a outras opcións como o nh do 
portugués ou o ny do catalán. 
emprego do v/b e do h: tratase de seguir un criterio etimolóxico non coincidente 
sempre coas solucións do castelán: avogado. 
representación ou non do fenómeno da gheada e o seseo: non se recolle. 
Polimorfismo: Trátase de evitar, aínda que persiste en algunhas formas como nos 
demostrativos neutros: esto/isto. 
Contraccións: Aconsellábase, pero admitíanse as dúas opcións, pola solución ó 
para a contracción de preposición a co artigo. 
A reforma aprobada en xullo deste ano pola RAG e o ILG non é tan radical como os 
reintegracionistas puidesen desexar pero supón, na miña opinión, unha concesión a al-
gunhas das súas propostas, esp. no campo do léxico e de moitas terminacións (-bel a 
carón de -ble: posibel/posible; -aría/-ería ... ). Neste punto é preciso aludir á bifurcación 
que se produciu dentro da tendencia lusista, entre reintegracionismo de "máximos" e 
84 
reintegracionismo de "mínimos", que reflicte a maior ou menor proximidade á lingua 
portuguesa. Isto, na práctica, levou a tres opcións pero, curiosamente, a maior proximi-
dade dábase entre o reintegracionismo de mínimos e o isolacionismo, e non entre as <lúas 
ramas do reintegracionismo. Ó mesmo tempo, as dúas opcións próximas (mínimos e ofi-
cial) son as seguidas pola inmensa maioría dos usuarios, tendo o reintegracionismo de 
máximos unha presencia residual. Neste contexto é onde se produce o acordo. 
Nos apartados arriba sinalados como puntos de conflicto ó longo da historia da nor-
mativización habería que sinalar (neste punto basámonos no resume que se recolle na 
páxina web): 
acentuación: apenas cambios. Non se marca o hiato cando existe h entre as 
vocais (prohibo). 
uso de apóstrofos para marcar elisión: Admítense para reflecti-la lingua falada. 
uso de guións: Recoméndase o non emprego dos alófonos do artigo con guión, 
así no lugar de vou merca-lo libro, parece preferirse a forma: vou mercar o libro, 
aínda que na lingua falada se emprega a forma alófona. 
Polimorfismo: Elimínanse as formas neutras con e: esto. 
Contraccións: lntrodúcese a solución dos aoístas como a preferible a carón da 
solución oísta para a contracción da preposición a co artigo, se ben na lingua 
falada a práctica maioría pronuncia /o/. 
Neste punto é preciso comentar o que entendo como unha reforma contradictoria, xa 
que, mentres algunhas solucións como a eliminación dos grupos cultos et e ce na maioría 
dos casos ( conflito) ou a aceptación de formas como anque e máis formas rematadas en 
-za e -zo (diferenza) supoñen un acercamento ás teses foneticistas, outras reformas como 
o retomo á solución ao ou a preferencia do non emprego do alófono do artigo na escrita, 
son un claro afastamento da fala e desa postura máis foneticista dos primeiros casos co-
mentados. 
Neste artigo intentei mostrar a grandes rasgos o que foi e é o proceso de normativi-
zación da lingua galega, marcado polos dous colosos lingüísticos que a rodean ou mes-
mo a cobren e a situación sociopolítica actual e ó longo da súa historia. Reflectíndose nas 
diferentes solucións dadas durante este tempo obsérvase a presencia de dúas correntes, a 
isolacionista-oficialista e a reintegracionista-lusista. A última reforma non é, en parte, 
outra cousa máis que o resultado desta escisión e o desexo de superala dun xeito acepta-
ble para ámbalas dúas partes. Eu opino que reformas <leste tipo nunha lingua con tantos 
problemas no campo da normalización de uso non traen senón confusión e non axudan no 
seu proceso cara ó que podemos considerar o estado natural dunha lingua, que é o do seu 
emprego en tódolos campos de uso cunha norma coñecida e recoñecida como tal por 
tódolos falantes. Por outro lado, a necesidade de crear unha norma escrita ten a avantaxe 
de permitimos elaborala o máis próxima posible a lingua falada. Algunas das propostas 
aprobadas son un paso atrás nesta dirección, e, ademais, un paso en contradicción con 
outros e que resultan paradóxicos e contradictorios. 
Pero é evidente que a miña pode ser unha postura cómoda e propia de mentes con-
servadoras pechadas a calquera tipo de cambio, como ocurriu en moitos casos cos críti-
85 
cos fatalistas que se opuxeron á última reforma ortográfica da lingua alemana e que, pe-
se ás dificultades, está a se abrir paso e a se asentar sen problemas. Esperemos que o mes-
mo ocurra coa reforma da ortografía galega <leste ano. 
Bibliografía 
Dosil López, Benxamín / Riveiro Costa, Xesús (1996): Diccionario de Ortografía da Lingua 
Galega. A Coruña: Fontel. 
García de Diego, V. (1984): Elementos de Gramática Histórica Gallega (Fonética-Morfología) 
1909. Santiago de Compostela: Verba 23. 
Mariño Paz, Ramón (1998): Historia da Lingua Galega. Santiago de Compostela: Sotelo Blanco. 
Monteagudo, Henrique (Ed.) (1995): Estudios de sociolingüística galega sobre a norma do 
galega culto. Vigo: Galaxia. 
Real Academia Galega/ Instituto da Lingua Galega (1995): Normas Ortográficas e Morfolóxicas 
do Idioma Galego. Vigo. 
PROCES NORMIRANJA GALICIJSKEGA JEZIKA 
Zgodovinski razvoj galicijscine dolocajo nekateri dejavniki, kot so njena skupna 
preteklost s portugalScino, zakoreninjeno mnenje, da je dialekt portugalScine ali celo 
spanscine, sociopoliticni dejavniki, ki izhajajo iz sedanjega polofaja Galicije V spanski 
drfavi ter pomanjkanje dovolj razsirjene in splo8no sprejete norme za knjifoi jezik. 
Galicijscina ni poznala knjifoega jezika niti uradne rabe od konca srednjega veka do 
19. stoletja, ko je nastopil tako imenovani preporod v galicijski knji:levnosti (Rexurdimen-
to) s pesnico Rosalío de Castro na celu in njenimi Cantares Galegos z leta 1863. Zastoj v 
razvoju knjiznega jezika je nastopil v obdobju frankizma. Takrat se je vecina galicijskih 
intelektualcev izselila, Buenos Aires paje postal novo sredisce galicijske kulture. Ko na-
stopi demokracija, se tudi za galicijscino zaenejo novi easi, saj s statutom o avtonomiji 
Galicije postane uradni jezik pokrajine. Avtor v svojem clanku opisuje danasnji polofaj 
jezika, glavne znacilnosti procesa njegovega norrniranja in najnovejSü reformo pravopisa. 
86