Nr. 3512.	VH.	1870.
tirdjlidjes Veràungs-Glatt
für die
Lavanter Diözese.
Juhalt: I. Constitutiones dogmaticae Sacrosancti Oecumenici Concilii Vaticani. II. Decretum, quo Summus Pontifex Pius IX. Sanctum Iosephum Catholicae Ecclesiae Patronum declaravit.
An die hochwmdige Geistlichkeit der Lavanter Diözese.
Die mittlerweile wegen der höchst betrübenden Ereignisse in Rom erfolgte Vertagung des Vatikanischen Concils durch den Hl. Vater veranlaßt mich, mit der Promulgirung der auf demselben beschlossenen dogmatischen Dekrete nicht länger zu zögern. Sonst würde diese Verkündigung, wie es gewöhnlich der Fall war, nach dem Schlüsse des Concils erfolgt sein. Indem ich nächstens das nach Besprechung mit dem Hochwürdigsten Herrn Metropoliten und den übrigen Hochwürdigsten Herren Mit-Suffraganen der Salzburger Kirchenprovinz verfaßte Hirtenschreiben Euch behufs Verlesung von der Kanzel am nächsten Sonntage nach dessen Erhalte mittheilen werde, meine ich einer weiteren Zergliederung und Ausführung der dogmatischen, vom heil. Concil erlassenen Constitutionen enthoben zu sein, da sie mir für Priester an und für sich deutlich genug zu sein scheinen. UeberdieS ist es ja gewiß Keinem aus Euch unbekannt, oder zweifelhaft, welchen Gehorsam jeder Katholik den Aussprüchen eines öcumenischen Concils schulde.
Eines glaube ich aber doch noch betonen zu sollen; nämlich, daß die Zrrthumslosigkeit der Kirche Zesu Christi, auf welche Weise schon immer sie laut der Erklärung des Vatikanischen Concils zum Ausdrucke kommt, — sei es im magisterium Romani Pontificis ex cathedra loquentis, fei es durch ein ökumenisches Concil — nur Eine fei, wie ja auch jenes selbst klar genug sagt, und daß sie das Leitseil sei und bleiben werde, an welchem jeder Katholik im Leben und im Sterben fest halten muß. Dieser Gedanke ist darum auch in dem Hirtenschreiben an die Gläubigen hervorgehoben, damit ja Niemanden der geringste Zweifel daran beschleiche, daß kein Pünktlein an dem Satze geändert sei, noch je geändert werden könne: „Ich glaube an die Eine, heilige, katholische, apostolische Kirche an die unfehlbare Kirche — weil sie ist eine Säule und Grundseste der Wahrheit." (I. Tim. III, 15.)
Marburg, am Feste des hl. Stephanus 1870.
Jacob Maximilian,
Fürstbischof.
CONSTITUTIO DOGMATICA
DB
Finn CATHOLICA
Edita in Sessione tertia Sacrosancti Occumcnici Concilii Vaticani.
PIUS EPISCOPUS
SERVUS SERVORUM DEI SACRO APPRODANTE CONCILIO AD PERPETUAM REI MEMORIAM.
Dei Filius et generis humani Redemptor Dominus Noster Jesus Christus, ad Patrem coelestem rediturus, cum Ecclesia sua in terris militante, omnibus diebus usque ad consummationem sacculi futurum se esse promisit. Quare dilectae sponsae praesto esse, adsistero docenti, operanti benedicere, periclitanti opem ferro nullo unquam tempore destitit. Ilaec vero salutaris cius providentia, cum ex aliis beneficiis innumeris continenter apparuit, tum iis manifestissime comperta est fructibus, qui orbi christiano o Conciliis occumenicis ac nominatim c Tridentino, iniquis licet temporibus celebrato, amplissimi provenerunt. Hinc enim sanctissima religionis dogmata pressius definita uberiusque exposita, errores damnati atque cohibiti ; hinc ecclesiastica disciplina restituta firmiusque sancita, promotum in Clero scientiae et pietatis studium, parata adolescentibus ad sacram militiam educandis col'cgia, christiani denique populi mores et accuratiore fidelium eruditione et frequentiore sacramentorum usu instaurati. Hinc praeterea arctior membrorum cum visibili Capite communio, universoque corpori Christi mystico additus vigor ; hinc religiosae multiplicatae familiae, aliaquc Christianae pietatis instituta ; hinc ille etiam assiduus et usque ad sanguinis effusionem, constans ardor in Christi regno late per orbem propagando.
Verumtamcn haec aliaquc insignia emolumenta, quae per ultimam maxime oecumenicam Synodum divina clementia Ecclesiae largita est, dum grato, quo par est, animo recolimus; acerbum compescere haud possumus dolorem ob mala gravissima, inde potissimum orta, quod eiusdem sacrosanctae Synodi apud permultos vel auctoritas contempta, vel sapientissima neglecta fuere decreta.
Nemo enim ignorat, hacrcscs, quas Tridentini Patres proscripserunt, dum, rciccto divino Ecclesiae magisterio, res ad religionem spectantes privati cuiusvis iudicio permitterentur, in sectas paullatim dissolutas esse multiplices, quibus inter se dissentientibus et concertantibus, omnis tandem in Christum fides apud non paucos labefactata est. Itaque ipsa sacra Biblia, quae antea christianae doctrinae unicus fons et index asserebantur, iam non pro divinis haberi, imo mythicis commentis accensori coeperunt.
Tum nata est et late nimis per orbem vacata illa rationalismi seu naturalismi doctrina, quae religioni christianae utpotc supernaturali instituto per omnia adversans, summo studio molitur, ut Christo, qui solus Dominus et Salvator noster est, a mentibus humanis, a vita et moribus populorum excluso, merae quod vocant rationis vel naturae regnum stabiliatur. Relicta autem proicctaque christiana religione, negato vero Deo et Christo eius, prolapsa tandem est multorum mens in pantheismi, materialismi, atheismi barathrum, ut iam ipsam rationalem naturam, omnemque iusti rectique normam negantes, ima humanae societatis fundamenta diruere connitantur.
Hac porro impietate circumquaque grassante, infeliciter contigit, ut plurcs etiam e catholicae Ecclesiae filiis a via verae pietatis aberrarent, in iisque, diminutis paullatim
veritatibus, sensus catholicus attenuaretur. Variis enim ac peregrinis doctrinis abducti, naturam et gratiam, scientiam humanam et fidem divinam perperam commiscentes, genuinum sensum dogmatum, quem tenet ac docet Sancta Mater Ecclesia, depravare, integritatemque et sinceritatem fidei in periculum adducere comperiuntur.
Quibus omnibus perspectis, fieri qui potest, ut non commoveantur intima Ecclesiae viscera ? Quemadmodum enim Deus vult omnes homines salvos fieri, et ad agnitionem veritatis venire; quemadmodum Christus venit, ut salvum faceret, quod perierat, et filios Dei, qui erant dispersi, congregaret in unum: ita Ecclesia, a Deo populorum mater et magistra constituta, omnibus debitricem se novit, ac lapsos erigere, labantes sustinere, revertentes amplecti, confirmare bonos et ad meliora provehere parata semper et intenta est. Quapropter nullo tempore a Dei veritate, quae sanat omnia, testanda et praedicanda quiescere potest, sibi dictum esse non ignorans : Spiritus meus, qui est in te, et verba mea, quae posui in ore tuo, non recedent de ore tuo amodo et usque in sempiternum 1).
Nos itaque, inhaerentes Praedecessorum Nostrorum vestigiis, pro supremo Nostro Apostolico munere veritatem catholicam docere ac tueri, perversasque doctrinas reprobare nunquam intermissimus. Nunc autem sedentibus Nobiscum et iudicantibus universi orbis Episcopis, in hanc oecumenicam Synodum auctoritate Nostra in Spiritu Sancto congregatis, innixi Dei verbo scripto et tradito, prout ab Ecclesia catholica sancte custoditum et genuine expositum accepimus, ex hac Petri Cathedra in conspectu omnium salutarem Christi doctrinam profiteri et declarare constituimus, adversis erroribus potestate nobis a Deo tradita proscriptis atque damnatis.
CAPUT I.
De Deo rerum omnium Creatore.
Sancta Catholica Apostolica Komana Ecclesia credit et confitetur, unum esse Deum verum et vivum, Creatorem ac Dominum coeli et terrae, omnipotentem, aeternum, immensum, incomprehensibilem, intellectu ac voluntate omnique perfectione infinitum ; qui cum sit una singularis, simplex omnino et incommutabilis substantia spiritualis, praedicandus est re et essentia a mundo distinctus, in se et ex se beatissimus, et super omnia, quae praeter ipsum sunt et concipi possunt, ineffabiliter excelsus.
Ilie solus verus Deus bonitate sua et omnipotenti virtute non ad augendam suam beatitudinenx ncc ad acquirendam sed ad manifestandam perfectionem suam per bona, quae creaturis impertitur, liberrimo consilio simul ab initio temporis utramque de nihilo condidit creaturam, spiritualem et corporalem, angelicam videlicet et mundanam, ac deinde humanam quasi communem ex spiritu et corpore, constitutam 2).
Universa voro, quae condidit, Deus providentia sua tuetur atque gubernat, attingens a fine usque ad finem fortiter, et disponens omnia suaviter ■*). Omnia enim nuda et aperta sunt oculis eius 4), ea etiam quae libera creaturarum actione futura sunt.
CAPUT II.
De Revelatione.
Eadem Sancta Mater Ecclesia tenet et docet, Deum rerum omnium principium et finem, naturali humanae rationis lumine e rebus creatis certo cognosci posse ; invisi-
1)	Is. LIX. 21.
’) Cone. Later. IV. c. 1. Firmiter.
i)	Sap. VIII. 1.
«) Cf. Hebr. IV. 13.
bilia enim ipsius, a creatura mundi, per ea quae facta sunt, intellecta, conspiciuntur : ’) attamen placuisse eius sapientiae et bonitati, alia, caque supernaturali via se ipsum ac aeterna voluntatis suae decreta humano generi revelare, diccnte Apostolo : Multifariam, multisque modis olim Deus loquens patribus in Prophetis : novissime, diebus istis locutus est nobis in Filio 2).
Iluic divinae revelationi tribuendum quidem est, ut ea, quae in rebus divinis humanae rationi per se impervia non sunt, in praesenti quoque generis humani conditione ab omnibus expedite, firma certitudine et nullo admixto errore cognosci possint. Non hac tamen de causa revelatio absolute necessaria dicenda est, sed quia Deus ex infinita bonitate sua ordinavit hominem ad finem supernaturalem, ad participanda scilicet bona divina, quae humanae mentis intelligcntiam omnino superant ; siquidem oculus non vidit, nec auris audivit, nec in cor hominis ascendit, quae praeparavit Deus iis, qui diligunt illum 3).
Haec porro supernaturalis revelatio, secundum universalis Ecclesiae fidem a sancta Tridentina Synodo declaratam, continetur in libris scriptis et sine scripto traditionibus, quae ipsius Christi ore ab Apostolis acceptae, aut ab ipsis Apostolis Spiritu Sancto dictanto quasi per manus traditae, ad nos usque pervenerunt 4). Qui quidem veteris et novi Testamenti libri integri cum omnibus suis partibus, prout in eiusdem Concilii decreto recensentur, et in veteri vulgata latina editione habentur, pro sacris et canonicis suscipiendi sunt. Eos vero Ecclesia pro sacris et canonicis habet, non ideo quod sola humana industria concinnati, sua deinde auctoritate sint approbati ; nec ideo dumtaxat, quod revelationem sine errore contineant : sed propterca, quod Spiritu Sancto inspirante conscripti Deum habent auctorem, atque ut tales ipsi Ecclesiae traditi sunt.
Quoniam vero, quae sancta Tridentina Synodus de interpretatione divinae Scripturae ad coercenda petulantia ingenia salubriter decrevit, a quibusdam hominibus prave exponuntur, Nos, idem decretum renovantes, hanc illius mentem esse declaramus, ut in rebus fidei et morum, ad aedificationem doctrinae Christianae pertinentium, is pro vero sensu sacrae Scripturae habendus sit, quem tenuit ac tenet Sancta Mater Ecclesia, cuius est indicare de vero sensu et interpretatione Scripturarum sanctarum ; atque ideo nemini licere contra hunc sensum, aut etiam contra unanimem consensum Patrum ipsam Scripturam sacram interpretari.
CAPUT III.
I)e Fide.
Quum homo a Deo tanquam Creatore et Domino suo totus dependeat, et ratio creata increatac Veritati penitus subiccta sit, plenum revelanti Deo intellectus et voluntatis obsequium fide praestare tenemur. Hanc vero fidem, quae humanae salutis initium est, Ecclesia catholica profitetur, virtutem esse supernaturalem, qua, Dei aspirante et ad i u vanto gratia, ab eo revelata vera esse credimus, non propter intrinsccam rerum veritatem naturali rationis lumine perspectam, sed propter auctoritatem ipsius Dei revelantis, qui nec falli nec fallere potest. Est enim fides, testante Apostolo, sperandarum substantia rerum, argumentum non apparentium 5).
- Ut nihilominus fidei nostrae obsequium rationi consentaneum esset, voluit Deus cum internis Spiritus Sancti auxiliis externa iungi revelationis suae argumenta, facta
') Rnm. I, 20.
=) Hebr. I, 1—2.
-, I. Cor. II. 9.
*) Cone. Trid. sess. IV. Decr. de Can. Script.
°) Hebr. XI. 1.
scilicet divina, atque imprimis miracula et prophetias, quae cum Dei omnipotentiam et infinitam scientiam luculenter commonstrent, divinae revelationis signa sunt certissima et omnium intelligcntiae accommodata. Quare tum Moyses et Prophetae, tum ipse maxime Christus Dominus multa et manifestissima miracula et prophetias ediderunt; et de Apostolis legimus : Illi autem profecti praedicaverunt ubique, Domino cooperante, et sermonem confirmante, sequentibus signis *). Et rursum scriptum est: Ilabcmus firmiorem propheticum sermonem, cui bene facitis attendentes quasi lucernae lucente in caliginoso loco 2).
Dicet autem fidei assensus nequaquam sit motus animi caecus; nemo tamen evangclicac praedicationi consentire potest, sicut oportet ad salutem consequendam, absque illuminatione et inspiratione Spiritus Sancti, qui dat omnibus suavitatem in consentiendo et credendo veritati 3). Quare fides ipsa in se, etiamsi per charitatcm non operetur, donum Dei est, et actus cius est opus ad salutem pertinens, quo homo liberam praestat ipsi Deo obedientiam, gratiae cius, cui resistere possct, consentiendo et cooperando.
Porro fide divina et catholica ea omnia credenda sunt, quae in verbo Dei scripto vel tradito continentur, et ab Ecclesia sive solemni indicio sive ordinario et universali magisterio tamquam divinitus revelata credenda proponuntur.
Quoniam vero sine fide impossibile est placere Deo, et ad filiorum eius consortium pervenire; ideo nemini unquam sine illa contigit iustificatio, ncc ullus, nisi in ea perseveraverit usque in finem, vitam aeternam assequetur. Ut autem officio veram fidem amplectendi, in caquc constanter perseverandi satisfacere possemus, -Deus per Filium suum unigenitum Ecclesiam instituit, suaequae institutionis manifestis notis instruxit, ut ea tamquam custos et magistra verbi revelati ab omnibus possct agnosci. Ad solam enim catholicam Ecclesiam ea pertinent omnia, quae ad evidentem fidei cliri-stianac credibilitatcm tam multa et tam mira divinitus sunt disposita. Quin etiam Ecclesia per se ipsa, ob suam nempe admirabilem propagationem, eximiam sanctitatem et inexhaustam in omnibus bonis foccunditatem, ob catholicam unitatem, invictamque stabilitatem, magnum quoddam et perpetuum est motivum crcdibilitatis et divinae suae legationis testimonium irrefragabile.
Quo fit, ut ipsa voluti signum levatum in nationes 4), et ad se invitet, qui nondum crediderunt, et filios suos certiores faciat firmissimo niti fundamento fidem, quam profitentur. Cui quidem testimonio efficax subsidium accedit ex superna virtute. Etenim benignissimus Dominus et errantes gratia sua excitat atque adiuvat, ut ad agnitionem veritatis venire possint: et cos, quos de tenebris transtulit in admirabile lumen suum, in hoc eodem lumine ut perserverent, gratia sua confirmat, non deserens, nisi deseratur. Quocirca minime par est conditio eorum, qui per coeleste fidei donum catholicae veritati adhaeserunt, atque eorum, qui ducti opinionibus humanis, falsam religionem sectantur: illi enim, qui fidem sub Ecclesiae magisterio susceperunt, nullam unquam habere possunt iustam causam mutandi, aut in dubium fidem camdcm revocandi. Quae cum ita sint, gratias agentes Deo Patri, qui dignos nos fecit in partem sortis sanctorum in lumine, tantam ne negligamus salutem, sed aspicientes in auctorem fidei et cosummatorcm lesum, teneamus spei nostrae confessionem indeclinabilem.
>) Marc. XVI. 20.
-) 2. Petr. 1. >!>.
3)	8yn. Araus. II. can. 7.
«) Is. XI. 12.
CAPUT IV.
Be Fide et Ratione.
Hoc quoque perpetuus Ecclesiae catholicae consensus tenuit et tenet, duplicem esse ordinem cognitionis, non solum principio, sed obiccto etiam distinctum; principio quidem, quia in altero naturali ratione, in altero fide divina cognoscimus: obiecto autem, quia praeter ea, ad quae naturalis ratio pertingere potest, credenda nobis proponuntur mysteria in Deo obscondita, quae, nisi revelata divinitus, innotescere non possunt. Quocirca Apostolus, qui a gentibus Deum per ea, quae facta sunt, cognitum esse testatur, disserens tamen de gratia et veritate, quae per Icsum Christum facta est 1), pronuntiat: Loquimur Dei sapientiam in mysterio, quae abscondita est, qiftrn praedestinavit Deus ante saecula in gloriam nostram, quam nemo principimi huius sacculi cognovit : — nobis autem revelavit Deus per Spiritum suum: Spiritus enim omnia scrutatur, etiam profunda Dei 2). Et ipse Unigenitus confitetur Patri, quia abscondit haec a sapientibus, et prudentibus, et revelavit ea parvulis :i).
Ac ratio quidem, fide illustrata, cum sedulo, pie et sobrie quaerit, aliquam Deo dante, mysteriorum intelligentem eainquc fructuosissimam assequitur, tum ex eorum, quae naturaliter cognoscit, analogia, tum e mysteriorum ipsorum nexu inter se et cum fine hominis ultimo ; nunquam tarnen idonea redditur ad ea perspicienda instar veritatum, quae proprium ipsius obiectum constituunt. Divina enim mysteria suapte natura intellectum creatum sic excedunt, ut etiam revelatione tradita et fide suscepta, ipsius tamen fidei velamine contecta et quadam quasi caligine obvulata maneant, quamdiu in hac mortali vita peregrinamur a Domino : per fidem enim ambulamus, et non per speciem 4) :
Verum etsi fides sit supra rationem, nulla tamen unquam inter fidem et rationem vera dissensio esse potest: cum idem Deus, qui mysteria revelat et fidem infundit, animo humano rationis lumen indiderit; Deus autem negare seipsum non possit, ncc verum vero unquam contradicere. Inanis autem huius contradictionis species inde potissimum oritur, quod vel fidei dogmata ad mentem Ecclesiae intellecta et exposita non fuerint, vel opinionum commenta pro rationis effatis habeantur. Omnem igitur assertionem veritati illuminatae fidei contrariam omnino falsam esse definimus 5). Porro Ecclesia, quae una cum apostolico munere docendi mandatum accepit, fidei depositum custodiendi, ius etiam et officium divinitus habet falsi nominis scientiam proscribendi, ne quis decipiatur per philosophiam, et inanem fallaciam "). Quapropter omnes Christiani fideles huiusmodi opiniones, quae fidei doctrinae contrariae esse cognoscuntur, maxime, si ab Ecclesia reprobatae fuerint, non solum prohibentur tamquam legitimas scientiae conclusiones defendere, sed pro erroribus potius, qui fallacem veritatis speciem prae se ferant, habere tenentur omnino.
Ncque solum fides et oratio inter se dissidere nunquam possunt, sed opem quoque sibi mutuam ferunt, cum recta ratio fidei fundamenta demonstret, eiusque lumine illustrata rerum divinarum scientiam excolat; fides vero rationem ab erroribus liberet ac tueatur, eamque multiplici cognitione instruat. Quapropter tantum abest, ut Ecclesia humanarum artium et disciplinarum culturae obsistat, ut hanc multis modis iuvet atque promoveat. Non enim commoda ah iis ad hominum vitam dimanantia aut ignorat aut despicit; fatetur imo, eas, quemadmodum a Deo, scientiarum Domino, profectae sunt,
*) Joann. I. 17.
-) 1. Cor. II. 7—9.
5) Mattii. XI. 25.
') 2. Cor. V. 7.
a) Cono. Lat. V. Bulla Apostolici Regiminis.
«) Coloss. II. 8.
ita si rite pertractentur, ad Deum iuvante eius gratia perducere. Nec sane ipsa vetat, ne huiusmodi disciplinae in suo quaeque 'ambitu propriis utantur principiis et propria methodo ; sed iustam hanc libertatem agnoscens, id sedulo cavet, ne divinae doctrinae repugnando errores in se suscipiant, aut fines proprios transgressae, ea, quae sunt fidei, occupent et perturbent.
Ncque enim fidei doctrina, quam Deus revelavit, velut philosophicum inventum proposita est humanis ingeniis perficienda, sed tamquam divinum depositum Christi Sponsae tradita, fideliter custodienda et infallibilitcr declaranda. Hinc sacrorum quoque dogmatum is sensus perpetuo est retinendus, quem semel declaravit Sancta Mater Ecclesia, nec unquam ab eo sensu, altioris intelligcntiac specie et nomine, recedendum. Crescat igitur et multum vchcmentcrquc proficiat, tam singulorum, quam omnium, tam unius hominis, quam totius Ecclesiae, aetatum ac saeculorum gradibus, intclligcntia, scientia sapientia : sed in suo dumtaxat genere in eodem scilicet dogmate, eodem sensu, cademque sententia. *)
CANONES. i.
De Deo rerum omnium Creatore.
1) Si quis unum verum Deum visibilium ct invisibilium Crcätorcm et Dominütti negaverit ; anathema sit.
2) Si quis praeter materiam nihil esse affirmare non ferubuerit; anathema sit.
3) Si quis dixerit, unam candcmque esse Dei et rerum omnium substantiam tèi essentiam ; anathema sit.
4) Si quis dixerit, res finitas, tum Corpòfcaà tum spirituales, aut saltem spirituales, e divina substantia emanasse;
aut divinam essentiam sui manifestatione vel evolutione fieri omnia ;
aut denique Deum esse ens universale seu indefinitum, quod sesc determinando constituat rerum universitatem in genera, species ct individua distinctam ; anathema sit.
5) Si quis non confiteatur, mundum, resque omnes, quae in eo continentur, ct spirituales ct materiales, secundum totam suam substantiam a Deo ex nihilo esse productas;
aut Deum dixerit non voluntate ab omni necessitate libera, sed tam necessario creasse, quam necessario amat seipsum ;
aut mundum ad Dei gloriam conditum esse negaverit; anathema sit;
II.
De Revelatione.
1. Si quis dixerit, Deum unum et vfcrum, Creatorem ct Dominum nostrum, per da, quae facta sunt, naturali rationis humanae lumine certo cognosei non posse ; anathema sit,
2)	Si quis dixerit, fieri non posse, aut non expedire; ut per revelationem divinam homo de Deo, cultuquc ci exhibendo edoceatur ; anathema sit.
•	3) Si quis dixerit, hominem ad cognitionem ct perfectionem, quae liätutolctti
superet, divinitus evehi non posse, sed ex scipso ad omnis tandem véri ct boni possessionem iugi profectu pertingere posse ct debere; anathema sit.
4)	Si quis sacrae Scripturae libros integros cum omnibus suis partibus, prout illos sancta Tridentina Synodus recensuit, pro sacris et canonicis non susceperit, aut cos divinitus inspiratos esse negaverit; anathema sit.
>) Vinc. Lir. Common, n. 28.
De Fide.
1) Si quis dixerit, rationem humanam ita independentem esse, ut fides ei a Deo imperari non possit ; anathema sit.
2) Si	quis dixerit, fidem divinam	a naturali	de Deo et rebus moralibus scientia
non distingui,	ac propterea ad fidem divinam non	requiri, ut revelata	veritas propter
auctoritatem Dei revelantis credatur; anathema sit.
3) Si	quis dixerit, revelationem divinam	externis signis	credibilem	fieri non
posse,	ideoque sola interna cuiusque experientia	aut	inspiratione	privata homines ad
fidem	moveri	debere ; anathema sit.
4) Si	quis dixerit, miracula nulla fieri posse,	proindeque	omnes de	iis narra-
tiones, etiam in sacra Scriptura contentas, inter fabulas vel mythos ablegandas esse; aut miracula certo cognosci nunquam posse, nec iis divinam religionis christianac originem rite probari ; anathema sit.
5) Si	quis dixerit, assensum fidei	christianac non esse liberum,	sed argumentis
humanae rationis necessario produci : aut	ad solam	fidem vivam, quae	per charitatcm
operatur, gratiam Dei necessariam esse; anathema sit;
6) Si quis dixerit, parem esse conditionem fidelium atque eorum, qui ad fidem unice veram nondum pervenerunt, ita ut catholici iustam causam habere possint, fidem, quam sub Ecclesiae magisterio iam susceperunt, assensu suspenso in dubium vocandi, donec demonstrationem scientifica!» credibilitatis et veritatis fidei suae absolverint; anathema sit.
IV.
De Fide et Ratione.
1) Si quis dixerit, in revelatione divina nulla vera et proprie dicta mysteria contineri, sed universa fidei dogmata posse per rationem rite excultam e naturalibus principiis intelligi et demonstrari ; anathema sit.
2) Si quis dixerit, disciplinas humanas ea cum libertate tractandas esse, ut earum assertiones, etsi doctrinae revelatae adversentur, tanquam verae retineri, ncque ab Ecclesia proscribi possint; anathema sit.
3) Si quis dixerit, fieri posse, ut dogmatibus ab Ecclesia propositis, aliquando secundum progressum scientiae sensus tribuendus sit alius ab eo, quem intellexit et in-telligit Ecclesia; anathema sit.
Itaque supremi pastoralis Nostri officii debitum exequentes, omnes Christi fideles, maxime vero cos, qui praesunt vel docendi munere funguntur, per viscera Icsu Christi obtestamur, nec non eiusdem Dei et Salvatoris nostri auctoritate iubemus, ut ad hos errores a Sancta Ecclesia arcendos et eliminandos, atque purissimae fidei lucem pandendam studium et operam conferant.
Quoniam vero satis non est, haereticam pravitatem devitare, nisi ii quoque errores diligenter fugiantur, qui ad illam plus minusve accedunt ; omnes officii monemus, servandi etiam Constitutiones et Decreta, quibus pravae eiusmodi opiniones, quae isthic diserte non enumerantur, ab hac Sancta Sede proscriptae et prohibitae sunt.
Datum Romae in publica Sessione in Vaticana Basilica solemniter celebrata anno Incarnationis Dominicae millesimo octingentesimo septuagesimo, dic vigesima quarta Aprilis.
Pontificatus	Nostri	Anno	Vigesimoquarto.
Ita est
Josephus
Episcopus 8. Hippolyti, Secretarins Concilii Vaticani.
CONSTITUTIO DOGMATICA PRIMA
de
ECCLESIA CHRISTI
Edita in Sessione quarta Sacrosancti Oecumenici Concilii Vaticani.
PIUS EPISCOPUS
SERVUS SERVORUM DEI
SACRO APPROBANTE CONCILIO AD PERPETUAM REI MEMORIAM.
Pastor aeternus et episcopus animarum nostrarum ut salutiferum redemptionis opus perenne redderet, sanctam aedificare Ecclesiam decrevit, in qua voluti in domo Dei viventis fideles omnes unius fidei et charitatis vinculo continerentur. Quapropter, priusquam clarificaretur, rogavit Patrem non pro Apostolis tantum, sed et pro eis, qui credituri erant per verbum eorum in ipsum, ut omnes unum essent, sicut ipse Filius et Pater unum sunt. Quemadmodum igitur Apostolos, quos sibi de mundo elegerat, misit, sicut ipse missus erat a Patre: ita in Ecclesia sua Pastores et Doctores usque ad consummationem saeculi esse voluit. Ut vero episcopatus ipse unus et indivisus esset et per cohaerentes sibi invicem sacerdotes credentium multitudo universa in fidei et communionis unitate conservaretur, beatum Petrum caeteris Apostolis praeponens in ipso instituit perpetuum utriusqne unitatis principium ac visibile fundamentum, super cujus fortitudinem aeternum exstrueretur templum, et Ecclesiae coelo inferenda sublimitas in huius fidei firmitate consurgeret '). Et quoniam portae inferi ad evertendam, si fieri posset, Ecclesiam contra eius fundamentum divinitus positum maiori in dies odio undique insurgunt ; Nos ad catholici gregis custodiam, incolumitatem, augmentum, necessarium esse indicamus, sacro approbanto Concilio, doctrinam de institutione, perpetuitate, ac natura sacri Apostolici primatus, in quo totius Ecclesiae vis ac soliditas consistit, cunctis fidelibus credendam et tenendam secundam antiquam atque constantem universalis Ecclesiae fidem, proponere, atque contrarios, dominico gregi adeo perniciosos errores proscribere et condemnare.
CAPUT I.
De apostolici Primatus in Reato Petro institutione.
Docemus itaque et declaramus, iuxta Evangeli! testimonia primatum iurisdictionis in universam Dei Ecclesiam immediate et directe beato Petro Apostolo promissum atque collatum a Christo Domino fuisse. Unum enim Simonem, cui iam pridem dixerat : Tu vocaberis Ccphas 2), postquam ille suam edidit confessionem inquiens: Tu es Christus. Filius Dei vivi, soleinnibus his verbis allocutus est Dominus: Beatus es Simon Bar— Jona: quia caro et sanguis non revelavit tibi, sed Pater meus, qui in coelis est: et ego dico tibi, quia tu es Petrus,	et super hanc	petram	aedificabo Ecclesiam meam, et
portae inferi non praevalebunt adversus eam:	et tibi	dabo	claves	regni coelorum ; et
quodeumque ligaveris super	terram, erit ligatum	et in	coelis	: et quodeumque
solveris super terram, erit	solutum et in	coelis	3).	Atque	uni Simoni Petro
') 8. Leo M. serm. IV: (al. III. cap. 2) in diem Natalis sui.
2)	Joann. I, 42.
-') Matth. XVI, 16—19.
contulit Iesus post suam resurrectionem summi pastoris et rectoris iurisdictionem in totum suum ovile, dicens : Pasce agnos meos: Pasce oves meas '). Huic tam manifestae sacrarum Scripturarum doctrinae, ut ab Ecclesia catholica semper intellecta est, aperte oppununtur pravae eorum sententiae, qui constitutam a Christo Domino in sua Ecclesia regiminis formam pervertentes negant, solum Petrum prae caeteris Apostolis, sive seorsum singulis sive omnibus simul, vero proprioque iurisdictionis primatu fuisse a Christo instructum ; aut qui affirmant, eundem primatum non immediate, directeque ipsi beato Petro, sed Ecclesiae, et per hanc illi ut ipsius Ecclesiae ministro delatum fuisse.
Si quis igitur dixerit, beatum Petrum Apostolum non esse a Christo Domino constitutum Apostolorum omnium principem, et totius Ecclesiae militantis visibile caput ; vel eundem honoris tantum, non autem verae propriaeque iurisdictionis primatum ab eodem Domino nostro Iesu Christo directe et immediate accepisse ; anathema sit.
CAPUT n.
De perpetuitate Primatus Beati Petri in Romanis Pontificibus.
Quod autem in beato Apostolo Petro princeps pastorum et pastor magnus ovium Dominus Christus Iesus in perpetuam salutem ac perenne bonum Ecclesiae instituit, id eodem auctore in Ecclesia, quae fundata super petram ad finem sacculorum usque firma stabit, iugiter durare necesse est. Nulli sane dubium, imo saeculis omnibus notum est, quod sanctus beatissimusque Petrus, Apostolorum princeps et caput, fideique columna et Ecclesiae catholicae fundamentum, a Domino nostro Iesu Christo, Salvatore humani generis ac Redemptore, claves regni accepit: qui ad hoc usque tempus et semper in suis successoribus, episcopis sanctae Romanae Sedis, ab ipso fundatae, eiusque consecratae sanguine, vivit et praesidet et indicium exercet. 2) Unde quicumque in hac Cathedra Petro succedit, is secundum Christi ipsius institutionem primatum Petri in universam Ecclesiam obtinet. Manet ergo dispositio veritatis, et beatus Petrus in accepta fortitudine petrae perserverans suscepta Ecclesiae gubernacula non reliquit 3). Hac de causa ad Romanam Ecclesiam propter potentiorcm principalitatem necesse semper fuit omnem convenire Ecclesiam, hoc est, eos, qui sunt undique fideles, ut in ea Sede, e qua venerandae communionis iura in omnes dimanant, tamquam membra in capite consociata, in unam corporis compagem coalescerent. 4)
Si quis ergo dixerit, non esse ex ipsius Christi Domini institutione seu iure divino, ut beatus Petrus in primatu super universam Ecclesiam habeat perpetuos successores : aut Romanum Pontificem non esse beati Petri in eodem primatu successorem ; anathema sit.
CAPUT in.
De vi et ratione primatus Romani Pontificis.
Quapropter apertis innixi sacrarum litterarum testimoniis et inhaerentes tum Praedecessorum Nostrorum Romanorum Pontificum, tum Conciliorum generalum disertis, perspicuisque decretis, innovamus oecumenici Concilii Florentini definitionem, qua credendum ab omnibus Christi fidelibus est, sanctam Apostolicam Sedem, et Romanum
•) Joann. XXI. 15—17.
2) Cf. Ephesini Concilii Act. III.
3) 8. Leo M. Serm. III. (al. II.) cap. 3.
*) S. Iren. Adv. haer. I. III. c. 3. et Conc. Aquilei. a 381. inter epp. 8. Ambros, ep. IX.
Pontificem in universum orbem tenere primatum, et ipsum Pontificem Romanum successorem esse beati Petri principis Apostolorum et verum Christi Vicarium, totiusque Ecclesiae caput, et omnium Christianorum patrem ac doctorein existere : et ipsi in beato Petro pascendi, regendi ac gubernandi universalem Ecclesiam a Domino nostro Iesu Christo plenam potestatem traditam esse; quemadmodum etiam in gestis oecumenicorum Conciliorum et in sacris canonibus continetur.
Docemus proinde et declaramus, Ecclesiam Romanam disponente Domino super omnes alias ordinariae potestatis obtinere principatum, et hanc Romani Pontificis jurisdictionis potestatem, quae vere episcopalis est, immediatam esse: erga quam cuiuscunque ritus et dignitatis pastores atque fideles, tam seorsum singuli quam simul omnes, officio hierarchicac subordinationis, veraeque obedientiae obstringuntur, non solum in rebus, quae ad fidem et mores, sed etiam in iis, quae ad disciplinam et regimen Ecclesiae per totum orbem diffusae pertinent; ita ut custodita cum Romano Pontifice tam communionis, quam eiusdem fidei professionis unitate, Ecclesia Christi sit unus grex sub uno summo pastore. Ilacc est catholicae veritatis doctrina, a qua deviare salva fide atque salute nemo potest.
Tantum autem abest, ut haec Summi Pontificis potestas officiat ordinariae ac immediatae illi episcopalis iurisdictionis potestati, qua Episcopi, qui positi a Spiritu Sancto in Apostolorum locum successerunt, tamquam veri pastores assignatos sibi greges, singuli singulos, pascunt et regunt, ut eadem a supremo et universali Pastore asseratur, roboretur ac vindicetur, secundum illud sancti Grcgorii Magni : Meus honor est honor universalis	Ecclesiae. Meus	honor est	fratrum meorum solidus vigor.	Tum ego	vere
honoratus	sum, cum singulis	quibusque	honor debitus non negatur ').
Porro ex suprema illa Romani Pontificis potestate gubernandi universam Ecclesiam ius eidem	esse consequitur,	in huius	sui muneris exercitio libere communicandi	cum
pastoribus	et gregibus totius	Ecclesiae,	ut iidem ab ipso in via salutis	doceri ac	regi
possint. Quare damnamus ac reprobamus illorum sententias, qui hanc supremi capitis cum pastoribus et gregibus communicationem licite impediri posse dicunt, aut eandem reddunt saeculari potestati obnoxiam, ita ut contendant, quae ab Apostolica Sede vel eius auctoritate ad regimen Ecclesiae constituuntur, vim ac valorein non habere, nisi potestatis saecularis placito confirmentur.
Et quoniam divino Apostolici primatus iure Romanus Pontifex universae Ecclesiae praecst, docemus etiam et declaramus, eum esse iudicem supremum fidelium -) et in omnibus causis ad examen ecclesiasticum spectantibus ad ipsius posse indicium recurri 3). Sedis vero Apostolicae, cuius auctoritate maior non est, indicium a nemine fore retractandum, ncque cuiquam de eius licere indicare indicio 4). Quare a recto veritatis tramite aberrant, qui affirmant, licere ab indiciis Romanorum Pontificum ad oecumcnicum Concilium tamquam ad auctoritatem Romano Pontifice superiorem appellare.
Si quis itaque dixerit, Romanum Pontificem habere tantummodo officium inspectionis vel directionis, non autem plenam et supremam potestatem iurisdictionis in universam Ecclesiam, non solum in rebus, quae ad fidem et mores, sed etiam in iis, quae ad disciplinam et regimen Ecclesiae per totum orbem diffusae pertinent; aut eum habere tantum potiores partes, non vero totam plenitudinem huius supremae potestatis ; aut hanc eius potestatem non esse ordinariam et immediatam sive in omnes ac singulas ecclesias, sive in omnes et singulos pastores et fideles ; anathema sit.
’) Ep. ad Eu log. Alexandria. I. VIII ep. XXX.
4)	Pii PP. VI. Breve, Super soliditate d. 28. Nov. 1786.
3) Cone. Oecum. Lugdun. II.
4) Ep. Nicolai I. ad Michaelem Imperatorem.
CAPUT IV.
De Romani Pontificis infallibili magisterio.
Ipso autcm Apostolico primatu, quem Romanus Pontifex tamquam Petri principis Apostolorum successor in universam Ecclesiam obtinet, supremam quoque magisterii potestam comprehendi, haec Sancta Sedes semper tenuit, perpetuus Ecclesiae usus comprobat, ipsaque oecumenica Concilia, ea imprimis, in quibus Oriens cum Occidente in fidei charitatisque unionem conveniebat, declaraverunt. Patres enim Concilii Constan-tinopolitani quarti, maiorum vestigiis inhaerentes, hanc solemnein ediderunt professionem : Prima salus est, rectae fidei regulam custodire. Et quia non potest Domini nostri lesu Christi praetermitti sententia dicentis: Tu es Petrus, et super hanc petram aedificabo Ecclesiam meam, haec quae dicta sunt, rerum probantur effectibus, quia in Sede Apostolica immaculata est semper catholica reservata religio, et sancta celebrata doctrina. Ab huius ergo fide et doctrina separari minime cupientes, speramus, ut in una communione, quam Sedes Apostolica praedicat, esse mereamur, in qua est integra et vera Christianae religionis soliditas '). Approbanto vero Lugdunensi Concilio seeundo, Graeci professi sunt: Sanctam Romanam Ecclesiam summum et plenum primatum et principatum super universam Ecclesiam catholicam obtinere, quem se ab ipso Domino in beato Petro Apostolorum principe sive vertice, cujus Romanus Pontifex est successor, cum potestatis plenitudine recepisse veraciter et humiliter recognoscit; et sicut prae cactcris tenetur fidei veritatem defendere, sic et, si quae de fide subortac fuerint quaestiones, suo debent indicio definiri. Florentinum denique Concilium definivit: Pontificem Romanum, verum Christi Vicarium, totiusque Ecclesiae caput et omnium Christianorum patrem et doctorem existere; et ipsi in beato Petro pascendi, regendi, ac gubernandi universalem Ecclesiam a Domino nostro Iesu Christo plenam potestatem traditam esse.
Huic pastorali muneri ut satisfacerent, Praedecessores Nostri indefessam semper operam dederunt, ut salutaris Christi doctrina apud omnes terrae populos propagaretur, pari que cura vigilarunt, ut, ubi recepta esset, sincera et pura conservaretur. Quocirca totius orbis Antistites nunc singuli, nunc in Synodis congregati, longam ecclesiarum consuetudinem et antiquae regulae formam sequentes, ea praesertim pericula, quae in negotiis fidei emergebant, ad hanc Sedem Apostolicam retulerunt, ut ibi potissimum resarcirentur damna fidei, ubi fides non potest sentire defectum 2), Romani autem Pontifices, prout temporum et rerum conditio suadebat, nunc convocatis oecumenicis Conciliis aut explorata Ecclesiae per orbem dispersae sententia, nunc per Synodos particulares, nunc aliis, quae divina suppeditabat providentia, adhibitis auxiliis, ea tenenda definiverunt, quae sacris Scripturis et apostolicis Traditionibus consentanea Deo adiutore cognoverant. Ncque enim Petri successoribus Spiritus Sanctus promissus est, ut eo revelante novam doctrinam patefacerent, sed ut eo assistente traditam per Apostolos revelationem seu fidei depositum sancte custodirent ed fideliter exponerent. Quorum quidem apostolicam doctrinam omnes venerabiles Patres amplexi et sancti Doctores orthodoxi venerati atque secuti sunt; plenissime scientes, hanc sancti Petri Sedem ab omni semper errore illibatam permanere, secundum Domini Salvatoris nostri divinam pollicitationem discipulorum suorum principi factam: Ego rogavi pro te, ut non deficiat fides tua, et tu aliquando conversus, confirma fratres tuos.
l) Ex formula 8. Hormisdae Papae, prout al> Hadriano II. Patribus Concilii Occumonici VIII, Constan-tinopolitani IV., proposita et ab iisdem subscripta est.
-) Cf. S. Bern. Epist. CXC.
Hoc igitur veritatis et fidei nunquam deficientis charisma Petro eiusque in hac Cathedra successoribus divinitus collatum est, ut excelso suo munere in omnium salutem fungerentur, ut universus Christi grex per eos ab erroris venenosa esca aversus, coelestis doctrinae pabulo nutriretur, ut sublata schismatis occasione Ecclesia tota una conservaretur, atque suo fundamento innixa firma adversus inferi portas consisteret.
Atvero cum hac ipsa aetate, qua salutifera Apostolici muneris efficacia vel maxime requiritur, non pauci inveniantur, qui illius auctoritati obtrectant ; necessarium omnino esse censemus, praerogativam, quam unigenitus Dei Filius cum summo pastorali officio coniungere dignatus est, solemniter asserere.
Itaquae Nos traditioni a fidei Christianae exordio perceptae fideliter inhaerendo, ad Dei Salvatoris nostri gloriam, religionis Catholicae exaltationem et Christianorum populorum salutem, sacro approbanto Concilio, docemus et divinitus revelatum dogma esse definimus : Humanum Pontificem, cum ex Cathedra loquitur, id est, cum omnium Christianorum Pastoris et Doctoris munere fungens, pro suprema sua Apostolica auctoritate doctrinam de fide vel moribus ab universa Ecclesia tenendam definit, per assi-stentiam divinam, ipsi in beato Petro promissam, ea infallibilitate pollere, qua divinus Redemptor Ecclesiam suam in definienda doctrina de fide vel moribus instructam esse voluit ; ideoque eiusmodi Romani Pontificis definitiones ex sese, non autem ex consensu Ecclesiae irreformabiles esse.
Si quis autem huic Nostrae definitioni contradicere, quod Deus avertat, praesumpserit ; anathema sit.
Datum Romae in publica Sessione in Vaticana Basilica solemniter celebrata anno Incarnationis Dominicae millesimo octingentesimo septuagesimo, die decima octava Julii.
Pontificatus	Nostri	anno	vigesimoquinto
Ita est
Josepbus
Episcopus S. Hippolyti Secretarius Concilii Vaticani.
II.
DECRETUM
quo Summus Pontifex, Pius IX, Sanctum Ioseplium Catholicae Ecclesiae Patronum declaravit.
DECRETUM.
Urbis et Orbis.
Quemadmodum Deus Ioseplium illum a Iacob Patriarcha progenitum praepositum constituerat universae terrae Aegypti ut populo frumenta servaret, ita temporum plenitudine adventanto cum Filium suum Unigenitum mundi Salvatorem in terram missurus esset alium selegit Ioseplium, cuius ille primus typum gesserat, quemque fecit Dominum et Principem domus ac possessionis suae, principaliumque thesaurorum suorum custodem elegit. Siquidem desponsatam sibi habuit Immaculatam Virginem Mariam, ex qua de Spiritu Sancto natus est Dominus Noster lesus Christus, qui apud homines
putari dignatus est filius Ioseph, illique subditus fuit. Et quem tot reges ac prophetae videre exoptaverant, iste Ioseph non tantum vidit, sed cum eo conversatus, eumque paterno affectu complexus, deosculatusque est; nec non solertissime enutrivit quem populus fidelis uti panem de coelo descensum sumeret ad vitam aeternam consequendam. Ob sublimem hanc dignitatem, quam Deus fidelissimo huic servo suo contulit, semper Beatissimum Iosephum post Deiparam Virginem eius Sponsam Ecclesia summo honore ac laudibus prosequuta est, eiusdemque interventum in rebus anxiis imploravit. Verum cum tristissimis hisce temporibus Ecclesia ipsa ab hostibus undique insectata adeo gravioribus opprimatur calamitatibus, ut impii homines portas inferi adversus eam tandem praevalere autumarent, ideo Venerabiles universi Orbis Catholici Sacrornm Antistites suas ac Christifidelium eorum curae concreditorum preces Summo Pontifici porexerunt, quibus petebant, ut Sanctum Iosephum Catholicae Ecclesiae Patronum constituere dignaretur. Deinde cum in Sacra Oecumenica Synodo Vaticana easdem postulationes et vota enixius renovassent, Sanctissimus Dominus Noster PIUS Papa IX. nuperrima ac luctuosa rerum conditione commotus ut potentissimo Sancti Patriarchae Iosephi patrocinio Se ac Fideles omnes committeret Sacrorum Antistitum votis satisfacere voluit, eumque CATHOLICAE ECCLESIAE PATRONUM solemniter declaravit; illiusque festum die decima nona Martii occurrens, in posterum sub ritu duplici primae classis, attamen sine octava ratione Quadragesimae, celebrari mandavit. Disposuit insuper, ut hac die Deiparae Virgini Immaculatae ac castissimi Iosephi Sponsae sacra huiusmodi declaratio per praesens Sacrorum Rituum Congregationis Decretum publici iuris fieret. Contrariis non obstantibus quibuscumque.
Die VIII. Decembris MDCCCLXX.
C. Episcopus Ostien. et Velitemen. Card. Patrizi, 8. R. C. Pracf.
(Loco t Signi.)
D. Bartolini, S. R. C. Secretarius.
Vereins - Buchdruckerei in ®vaj.