ZDTTHZO'VIsr O ZT^THivJElSr vT E ÄSSbiÄ* 205 HA WBPA ÜSMOTOAIL LET0 La Cruz simboliza el sacrificio de los egoismos individuales y colectivos. En ella se basa la profunda sabiduria del Padrcnuestro que ha de unir todos los pueblos en una sola familia. No hay olro modo mäs seguro y mas conducente hacia la verdadera paz entre todos los pueblos de' la tierra que trabajar para que el Padrenuestro reine en los corazones y en la vida privada y piiblica de todos los pueblos. Simbolizando el programa universal del Padrenuestro apa-rece en esta ilustracičn en 24 idiomas. ■imm m ; -wbhbhkh M - " 7 J? i 1 • i -:.a m K| 1 tflfe» ,77 - |||| . v. : Ji Oče(oche)(l) naš(2), kateri (3) si(4) v(5) nebčsih(G), po- svečeno (posvecheno) (7) bodi(8) tvöje(tv6ie)(9) imč(10), pridi(ll) k nam(12) tv6je(tvoie)(13) kra-ljčstvo(kraliestvo)(14), zgodi se (15) tv6ja(tvčia)(17) v61ja(v61ia) (18) kakor(19) v(20) nebesih (nebesij)(21) tako(22) na(23) zdmlji(zčmlli)(24). Daj(ddi)(25) nam(26) danes(27) naš(28) vsak-dänji(vsakdani) (29) kruh(krüj) (30) in(31) odpüsti(32) nam(33) naše(34) dolge(dolgue)(35) kä-kor(36) tudi(37) mi(38) odpii-ščamo(odpiischamo)(39) svojim (sv6im)(40) dolžnikom(41) in(42) ne(43) vpelji(upelli)(44) nas(45) v skušnjavo(skusnavo)(46) tem-več(t6mvech)(47) rčši(48) nas (49) hüdega(jüdega)(50). Amen. Padre(l) nuestro(2) que(3) est<4s(4) en(5) los cielos(G), santificado (7) sea(8) el tu(9) nombre(lO), venga(ll) a nos (12 el tu(13) reino(14), haga-se(18) tuf 17) voluntad(18). asi (19) en(20) la tierra(24) como (22) en(23) el cielo(21). El pan(30) nuestro(28) de čada dia(29) da(25nos(26)le hoy(27) y(31) perdöna(32)nos(33) nues-tras(34) deudas(35) asi(3G) co-mo(37) nosotros(38) perdona-mosf39) a nuestros(40) deudo-res(41) y(42) no(43) nos(45) dejes caer(44) en la tenta-ci6n(4G) mas(47) libra(48) nos (49) del mal(50). Amen. SE AUSENTARA DE BUENOS AIRES El P. Juan Hladnik entre el 5 y 23 de iebrero, para visitar la Colectivi-dad en Rosario, Santa Fe, Parana y Cordoba. EN ROSARIO dira la mi-sa en la capilla de las Hermanas yugoslavas, Cordoba 1646 el 6, 10 y 11 de Iebrero. EN CORDOBA oliciara la misa en la iglesia de San Francisco en los dias 13, 17 y 18 de Iebrero. EXCURSION A LA ESTANCIA SAN JUAN. La Colectividad tiene organizada una hermosa jornada para el 4 de Iebrero. Kse dia se realizard la excursiön a la estancia San Juan (Camino La Plata) de Pereyra-Iraola, en coches pulman. Salida de: La Paternal (Avalos 250) a las 7h — Villa Devoto (Fr. Beirč 5388) a las 7 h — Centro (Pasco 431) a las 7.30 h. — Puente Barracas 7.45 h. Precio: Mayores $ 2.80; Menores 2.— $. — Pidanse boletos en Pasco 431. Se venderän alli bebidas heladas y para comer chorizos y Sandwiches. DUHOVITO IIYL/INJI je mesečnik. Uredništvo: Paseo 431 Urednik: Hladnik Janez. Telefon 48-3361 (48- 0095) Kliči od 11—13 ure in po 8 uri zvečer. Ob sredah in petkih ni doma. Uprava: Paz Soldän 4924 Telefon 59 - 6413 Reg. Prop. Intel. 155424 CERKVENI VESTNIK 28. JAN.: Maša na Avellanedi. Pri sv. Rozi ob 12 uri za Karlo Jurada. Molitve na Paternalu. 4. FEBR.: Maša v Estanciji San Juan za f Fon. Maša v Est. S. Juan za f Kragelj. Molitve v Estanciji San Juan. 11. FEBR.: Maša v Rosariju. 18. FEBR.: Maša v Cördobi. 25. FEBR.: Na Paternalu obletna maša za f Ireno Jekše. Pri sv. Rozi za f Kralj in -j- Rozalija Lestan. Molitve in križ. pot na Avellanedi. KRŠČEN ie bil pri sv. Rozi NESTOR ŠERUGA iz Montevideja. POROČENI: MARICA LAKNER se je v cerkvi sv. Neže poročila s HUMBERTOM Siorillo. Med sv. mašo je zapel mladinski zbor. TATJANA GODINA je sklenila zakon z VILJEMOM MEYER v cerkvi v Villa Čerini. JOŽEFA ŠATEJ iz Kamnja se je poročila z LOJZETOM VALENČIČ v Tabladi. ROJAKOM V ROSARIJU, SANTA FE, PARANA IN CORDOBI Na potovanje bom odšel 5. februarja. 6. febr. bo ob 8 uri sv. maša pri sestrah v Rosariju (Cdrdoba 1646). 7., 8. in 9. febr. bom v Santa Fe in Parana; 10. in 11. febr. spet v Rosariju. Prosim rojake, da se med seboj dogovorite za uro in kraj sv. maše. V CORDOBO pridem 13. febr. in se bom ogalsil tiste dneve pri rojakih. Prosim da bi se med seboj kaj pogovorili za uro in kraj sv. maše 18. jan. Če ne bo nobenega drugega predloga, bo seveda sveta maša ob 9 uri pri Frančiškanih. V Alti Graciji bom najbrže v petek 16. febr. Nato bom pohitel na Pampo de Acha-la. . V Buenos Aires pridem 23. febr. zvečer. Janez Hladnik. OBLETNICA ZA f IRENO JEKŠE bo ravno za dan njene smrti 25 febr., zato bo ta dan sv. maša na Paternalu. Rojaki na Avellanedi boste gotovo vsi rade volje sprejeli to izjemo reda božje službe in boste prihiteli tudi na Pater-nal ta dan. Saj ste rajno Ireno vsi dobro poznali in spoštovali. PUST IN POST Pustni torek je 13. febr. 14. febr. je pepelnica in zato strogi post in začetek 40 dnevnega posta. Strogi post je tudi 16. in 23. febr. ter 2. marca in vse petke v postu. Samo post je pa v postnih sredah, to je 21. in 28. febr. Te dneve se meso sme uživati a si je treba v jedi pri trgati, če kdo ni opravičen od posta radi težkega dela, bolezni, starosti ali revščine. YUGOSLAVIA HOY Hace tres meses que celebramos la liberaeiön de Belgrado con grandes es-peranzas del proximo fin de la guerra Poco ha progresado lo que esperäbamos. Actualmente estä libertada la mitad ape-nas de la Servia antigua mientras no hay todavia ningunos datos exactos de la situaeiön en Croacia y Eslovenia. donde siempre siguen las escaramuzas locales entre los patriotas y los inva-sores. Las actividades mäs notables de los patriotas se registran en Dalmacia, Bos-nia. Istria y regiön de Trieste. Los su-cesos de este litoral yugoslavo, que in-justamente reci am an los italianos, ha re-sucitado otra vez discusiones inütiles en las cuales defienden derechos italianos gente que jamäs conocieron la verda-dera Situation de estas regiones que con toda razän pertenecen a Yugoslavia Y con ninguna a Italia. La vida en Belgrado no se ha norma-lizado todavia y la vida politica yugo-eslava todavia no se estabilizö, pues hay todavia desentendimiento entre la Corona y el primer ministra Subasich y Tito acerca de algunos puntos importantes. Repercute tambien en Yugoslavia lo que va pasando en Grecia y lo que presagia una encrucijada dolorosa antes de que llegue el pais a recobrar su tranquilidad. LAS NOTICIAS DE ALLI no llegan muchas, pero alguna carta por la Cruz Roja nos hace entrever como estän en los paises ocupados. De varias partes de Eslovenia llega-ron ultimamente tales cartas que en 25 palabras reglamentarias traen algu-nas notici as. De una carta supimos, que en Liublia-na, la Capital eslovena, hay vida normal funcionan los colegios primarios y secundarios y la gente vive. . . serä po-bre la vida pero por fin: dice la carta: todos estamos bien... El P. Juan Hladnik tambien recibič una carta de su časa, que le comprueba la muerte de su mamä y de su herma-no .pero que los demäs estän todos con vida y de que estän en časa, menos el hermano menor (univrsitario) que fue movilizado. En su pueblo natal estä en su lugar el pärroco de antes. De varias partes del pais llegan tales cartas. demostrando que ha sobre-vivido un gran nümero de gente e ins-pirändonos confianza en esperar noticias con mäs optimismo. EL P. MISIONERO FEDERICO RIJAVEC partio el 16 de enero hacia Bahia Blanca y visitarä las regiones del sur, para hacer la colecta para su misiön. Para la Pascua pasarä otra vez por Buenos Aires continuando luego su via-je de regresa hacia Rosario, Cördoba y Chile. LA HERMANA ILUMINATA Superiora de las Franciscanas Educa-cionistas en Paz Soldän (Paternal) fue traslada al Uruguay, Hogar Agrario, Dep. Canelones, Camino Las Brujas. Todos los que tuvimos contacto con la buena hermanita supimos con mucha pena este traslado, que resultö espe-cialmente dolorosa para los chicos del Colegio y para el coro de cantores que ella formö y dirigia con tanto carino e inteligencia. Ella atendiö 8 anos la administraeiön de nuestra Revista, que tambiän notarä con pena su inesperado alejamiento. LA VIDA ISPIBlTUAi Revista mensual Direcciön: Paseo 431, U. T. 48-3361 y 0095 Director: P. Juan Hladnik Administraeiön: Paz Soldän 4924 U. T. 59-6413 Suscripciön anual $ 2.—. IZ UPRAVE Za tiskovni sklad so prispevali: Terbi-žan 3.—. Turk 1.—, Colja 1.—, Kranjc 1.—. Bedek 3.—, Furlan 5.—, Kirn 1,—, Greslebin 3.—, Rutar 3.—, Premzel 3___ Polli 7-—- Orlovsky 3.—, Jakin 3.—, Makovec 3.—, Jazbec 5.—, Mozetič 1__ Fer- nändez 1.—, Gomišček 1.—, Merkuža 3. , Jug 4.—, Suban 10.—, Vladislavič 3.—. Lazar 1.—, Neimenovani 10. . Manjši zneski skupno 4.— $. Vsi rojaki uvidite, da je izdaja revije zelo poceni. Zato pa računamo z dobro voljo rojakov, kateri velikodušno priložite kaj k naročnini, ki znaša samo 2.— $ zato. da tudi najubožnejši toliko zmore. Računamo s tem, da boste drugi kaj prispevali v sklad za pokritje primank-ljaja. POSLOVILA SE JE Č. s. ILUMINATA REVEN. prednica šolskih sester na Paternalu je 27. dec. odpotovala na svoje novo mesto v Uruguay, kjer imajo naše sestre gospodinjsko šolo, da tam nadomesti č. s. Marjano. 8 let je preživela dobra sestra med nami v Buenos Airesu in 8 let je vodila tudi upravo Duhovnega Življenja. Po redovnih pravilih je treba premestitve opraviti kar najbolj neopazno, zato je tudi s. Iluminata kar zginila, tako da smo komaj par ur pred njenim odhodom zvedeli tisti, kateri imamo največ stika s sestrami. Za ves slovenski Paternal je bila boleča novica njenega odhoda, posebno živo pa je zadela mladinski zbor, katerega je ona na noge spravila in za drugo paternalsko mladino, katero je ona tako ljubeče in razumno skozi osem let vzgajala. Tudi v upravi D. Ž. bo treba nekaj časa, da se njena spretna roka popolnoma nadomesti. Tukaj ji hranimo hvaležen spomin za njeno neutrudno delo in upamo, da bo tudi ona ohranila Buenos Aires v najlepšem spominu. Na njenem novem delu jj pa želimo mnogo božjega blagoslova. Č. G. KOLOMAN KISILAK naš rojak iz Prekmurja, ki je bil 4 leta v Claypole in je pogosto prihitel tudi na Avellanedo med rojake, je bil premeščen v Montevideo. Odpotoval je od tu 29. dec. in je sedaj njegov naslov: Huidobro 1650, Colegio San Carlos, Montevideo. Zelo ga bomo pogrešali tukaj, posebno za večje praznike, ko je vedno prevzel skrb za prekmurske rojake in bil pravi misijonar med nami. Še bolj pa ga bodo pogrešili nesrečni starčki, starke in bolniki v hiralnici v Claypole, ker jih je s tako toplo ljubeznijo vedno obiskoval kot resnične brate in sestre. Kdor je č. g. Kisilaka videl med najbednejši-mi izvržki človeštva, v hiralnici, je mogel prav oceniti plemenito srce tega gorečega duhovnika in apostola. Želimo mu veliko apostolsko žetev tudi na novem mestu in pa to, da naj kmalu spet pride nazaj sem, kjer ga rabimo. Mod tem pa spominjamo naše rojake v Montevideju, da naj ga poiščejo in naj se okrog njega tudi pridno zbirajo. OČE NAŠ, KATERI Sl V NEBESIH... Saj ga vsi znate in gorje mu, kdor ga je pozabil, kajti nihče se ne bo mogel izmakniti neizprosni dolžnosti, da stopi nekoč pred Njega in prejme nagrado ali kazen, kakor je pač z življenjem zaslužil. Če dela z Bogom kot z neznancem, bo to njegova obsodba, ker Bog nikomur ni neznanec, zakaj vsak ima prilike dovolj, da ga spozna. Če dela z njim kot s hlapcem, katerega pokliče samo tedaj, kadar se mu zdi da ga potrebuje v kaki stiski, si pač more umisliti, kako mu bo tedaj, kadar bo stal pred Njim kot svojim večnim Gospodom. Če ga taji ali celo proti njegovi časti dela, naj ve, da bo božjega usmiljenja konec tedaj, ko bo udarila zadnja ura. Tedaj se bo božja pravica začela in bo zastonj iskal, kam naj pobegne tisto uro. . Samo tisti, kateri zna in moli Očenaš, kateri se njegove modrosti drži, tisti bo za tisto uro brez skrbi. Videli so apostoli Gospoda Jezusa pogosto zatopljenega v molitev, zato so ga prosili, naj nauči tudi nje tako lepo moliti in uslišal je Go-; spod njihovo prošnjo in tedaj je podaril svetu največjo, kratko in vendar najbolj globoko molitev: "Očenaš". V tej molitvi najdemo ne le način, kako se postaviti pred Boga in z zaupanjem od Njega izprositi kar resnično potrebujemo, temveč nam podaja tudi najglobljo življensko modrost in najbolj popolen socijalni program. Očenaš je najlepša molitev. Saj se postavimo v njej pred svojega vsemogočnega Boga, kot pred blagega očeta. Kot otrok z zaupanjem prosi očeta, tako tudi mi, če smo vredni in dobri otroci nebečkega Očeta smemo s polnim zaupanjem dvigniti roke v molitvi in bomo doživeli uresničenje: Prosite in boste prejeli. . . Sam Jezus nam zagotavlja takole: "Kdo izmed vas bo prosil očeta kruha, pa mu bo kamen dal? Ali ribo in mu bo dal kačo?. . . Če torej vi, ki ste hudobni dajete dobre dari njim ki vas prosijo, koliko bolj Vaš nebeški Oče..." (Luk 11). Seveda velja to za tiste, kateri se z Bogom res obnašajo kot z Očetom, to se pravi, da nasproti njemu izpolnimo naše otroške dolžno-, sti. Ničesar ni dolžan nebeški Oče tistemu, kateri si nadene samo tedaj masko otroka, kadar se to njemu prav zdi, drugače pa mu ni Očetove volje nič mar. Zatorej moramo biti najprej z drugimi soljudmi kot z dobrimi brati. Samo tako imenujemo Boga z iskrenostjo: "naš Oče". Kdor ne vzame za res bratske ljubezni do vseh ljudi in tudi naročilo, da ljubimo sovražnike, laže, kadar kliče: “Oče naš, kateri si v nebesih"... Kakor moramo biti iskreni v bratski ljubezni, tako moramo biti tudi v obnašanju nasproti Bogu, nebeškemu Očetu. Če ga resnično ljubimo, nam mora biti res mar: “posvečeno bodi Tvoje ime, pridi k nam Tvoje kraljestvo, zgodi se Tvoja volja...". Kdor se potrudi po najboljši volji za to. da je z vsemi ljudmi tako kot moramo biti z lastnimi telesnimi brati, in komur je resnično mar tega, da bi Boga vsi spoznali, častili in ljubili kot mu gre, naj bo prepričan, da bo tudi drugi del očenaševe molitve njemu izpolnjen: "Daj nam danes naš vsakdanji kruh Premnogo je kristjanov, ki so "Očenaš" stisnili samo na tole prošnjo Molijo sicer celo molitev, a njihova prošnja gre samo za tem, kar rabijo za lastne telesne potrebe. . To se pravi, da živijo kakor otroci tega sveta, katerim ni za nebesa nič mar in seveda jim ni mar nebeškega Očeta. Take prošnje seveda ne sežejo do nebes, ker se plazijo samo po tleh, ker iščejo samo stvari za telo, ker jim za dušo in za Boga ni nič mar. Nič ne pomislijo na "odpusti nam naše dolge"... Nasprotno: trdijo da grehov sploh nimajo, ker niso nikogar ubili, nikomur nič ukradli Nič ne pomislijo, da imajo velik dolg z Bogom samim, ker jim ni nič mar volje božje in ne božje časti in božjega kraljestva. . Pa tudi tisto: “kakor mi odpuščamo" izzveni pogosto samo v be-r sedah in smatrajo, da je dolžnost drugih da njim odpustijo in prizanesejo, da nje blagohotno sodijo, da drugi svojo krivdo priznajo, _ toda oni sami so pa tako "bolj dobri kot treba" . . Kadar imajo s kom kaj navzkriž, so vselej drugi krivi. Tako lažnjivo pravijo "oče naš kateri si v nebesih", kajti niti Boga ne ljubijo in častijo kot očeta, niti z bližnjim ne ravnajo kot z bratom. Daleč so od tega, da bi razumeli resničnost tega, da smo vsi ljudje otroci skupnega nebeškega Očeta in da nam je skupno veselje in sreča pripravljena v večnih nebesih. IZLET V SAN JUAN Rojaki, bodite točni. Za vozne listke vprašajte v Pasco 431 Tel. 48-3361: 48-0095). Za lačne in žejne bo poskrbljeno s klobasami, kruhom in šunko ter hladno pijačo. SOCIJALNI PROGRAM OČENAŠA naš, je takoj konec na svetu bede, sovraštva in vojskče. Danes si izmišljajo lažimodrijani in sociologi ^ razne programe, kako ustvariti pravičen socijalni red, ki bi vse ljudi osrečil. Tisoče in tisoče novih zakonov sestavljajo, proti istim pa človek takoj tisoč novih zvijač iznajde, s katerimi zakon izigra v svoj prid in v škodo drugega . . Samo tega nočejo sprejeti, kar nam narekuje Očenaš. ki je popolen socijalni program. Neverni se temu rogajo. Brez skupnega^ nebeškega Očeta in brez upanja v večno srečo hočejo uresničiti zemeljski raj. Slepci nočejo vzeti v roke zgodovine, ki tako jasno priča, da je šele Očenaš svetu prinesel resnični kulturni, socijalni m gospodarski napredek. Domišljavi učenjaki trdijo, da so ljudje na svetu že pol miljona let. To seveda trdijo ljudje, kateri hočejo osmešiti nauk vere. ki trdi, da smo vsi ljudje potomci Adama in Eve in vse drugo kar vera uči. Ko bi tisti ljudje bili dosledni bi pač morali odpreti oči vpričo tele trditve: pol miljona let že hodijo po zemlji ljudje! Pa jih vprašamo: kedaj se je začela resnična civilizacija? Govorili bodo se-veda o stari kitajski, babilonski, egiptski. mkajski kulturi, a treba je iti še dalje: Vsaka tistih kultur je ostala pokopana pod lastnimi razvalinami. Nobena ni postala last celega človeštva. Če preiskujejo nadaljne okolnosti tistih kultur, bodo dognali tudi to. da kar je kaka doba ustvarila vrednega, nosi na sebi verski pečat in v isti meri. kot je v kakem narodu vera propadala, je narod hitel v svojo propast in njegova kultura pod razvaline. Šele tedaj, ko je Jezus Kristus svetu oznaml Očenaš. ko je ta molitev in njegov socijalni program strnil vse narode v eno človeško občestvo, so mogli učenjaki m državniki smoterno strniti svoje telesne m umske sile v splošni človeški napredek in šele tedaj se je začela visoka kultura, katera dosega v naši dob, svoj višek, višek, kateri neizprod- Očenašamejl m°drosti in svetosti 498.000 let človeške zgodovine pred Kristusom dokler ni svet dobil socijalne. ga m modroslovnega programa v Oče-našu. je bil neprestan bratomorni boj. ki nif dVPjl,8tl Dltl raxmnoži‘ve človeštva nit, kulturnega napredka, šele v 2000 letih zgodovine, ki stoji na Očenašu. je svet dosegel čudovit napredek. In sedaj se pa kar meni nič tebi nič dvigajo razbrzdanci, katerim ni mar ne-beškega Očeta in kot nevredni sinovi kradejo « skupnega zaklada vesoljnega človeštva ,n prisvajajo sebi to, kar je božja modrost celemu svetu dala kot dar skupnega nebeškega Očeta. Naj le izmišljajo nove socijalne pro- VENCA A NOS EL TU REINO A todos iba dirigida la orden de Jesus: “Id por todo el mundo y ensenad a todos los pueblos”. Todos los que hemos recibido la luz del Evangelio y con el al “Padrenuestro” ne' cesariamente imploramos y debemos de trabajar para que se realice en la forma mäxima posible el “Venga a nos el tu reino”. Cumpliendo pues con esta m isiön tambien el pueblo esloveno contribula siempre no solo con su öbolo, que siem-pre fue proporcionalmente muy elevado, sino tambien con mandar a sus hijos e hijas para anunciar el evangelio en paises paganos. Hoy dia trabajan los misioneros eslovenos en India, China, Siam, Java, Madagascar, Africa Central y Sur y en America del Sur (Brasil, Ecuador, Colombia, Patagonia). Al estallar la guerra hubo unos 50 sacerdotes misioneros (Lazaristas, Salesianos, Jesuitas, Franciscanos), y una venite-na de herrrianos legos, como tambien un centenar de her-manas religiosas, desparramadas en varias ördenes religio-sas (Ursulinas, Franciscanas, Salesianas, Sodalicio de S. Pedro Claver). En la fila de los grandes misioneros cuenta nuestro pueblo especialmente con tres grandes hijos suyos, cono-cidos en el mundo como “austriacos”, que queremos presen-tar con breves datos biograficos. Estos tres han aleanzado tal renombre con su labor apostdlica que se estä trabajando para elevarlos al honor de los altares. Estos son el P. Jcsuita Juan Mesar, esforzado märtir de la fe en el Tonquin (Indochina), el P. Ignacio Knoblehar, apostol del Sudan y el obispo Federico Baraga, misionero entre los chipevas (USA y Canadä). Juan Bautista Mesar, naciö en Goricia en 1673. Entro a la Compania de Jesus "y partio a China a los 35 anos de edad. En China trabajč con exito envidiable durante 10 anos, pa-sando despuös al Tonquin a pesar de los peligros que ofrecia aquella misiön debido a la constante persecuciön. A los siete anos de estar en aquel pais iuč apresado y sometido a varios tormentos. Finalmente lo encerraron en una jaula hecha con canas. Desde | alli siguiö predicando, hasta que la muerte lo libro de tan prolongado martirio. Expirö el 15 de junio de 1723. Ignacio Knoblehar (Abuna Soliman), naciö en 1819 en Skocian cerca de Novo mesto en Eslovema. Hizo sus estudios en Roma, gandndose la vida con personales industrias. Se hizo notar por sus conocimientos lingiiisticos, principalmente de idiomas eslavos y orientales. Por algtin tiempo ensenö estos idiomas en el Colegio de Propaganda. En 1846 erigiö la Iglesia el Vicariato Apostölico del Africa Central, sin haberse siquiera deseubierta ni explorada aquella regiön. (Enrique Stanley penetrö en la regiön de los Grandes Lagos africanos en 1871.) Ninguna Comunidad religiosa pudo encargarse de tan dificil misiön. Un grupo de ‘ sacerdotes austriacos, apoyados por distinguidos catölicos de Viena, partieron hacia el Sudän. Habiöndose enfermado Monsenor Casolani, quedö la misiön a cargo del erudito P. Knoblehar. Es indes-criptible cuanto tuvieron que sufrir en aquel pais inhospitala-rio. Mörito exclusive del gran misionero era que no se oban-donase aquella misiön. El P. Knoblehar estableciö residencias a lo largo del Nilo Superior. En 1850 llegö hasta la regiön de los Grandes Lagos africanos es decir se adelantö al celebre Stanley de 21 anos! Escribiö obras interesaniisimas sobre los shiluks, los dinkas, y los baris, mereciendo aplausos de notables geögrafos ingleses y alemanes. Agotado de fuerzas muriö en Näpoles el 13 de abril de 1858. A la ciencia supö unir una virtud realmente heroica. Monsenor Federico Baraga, naciö en 1797 en Trebnje, de familia noble. En Viena, donde cursaba sus estudios, conociö d San Clemente Maria Hofbauer, a quien tomö por modelo de su vida. Deseoso de predicar la fe a los infieles, partiö a los Estados Unidos, entregändose por completo al apostolado de los indigenas, muy numerosos todavia en aquel tiempo. Los lagos Superior y Michigan han sido testigos de su celo incan-sable, de su piedad ardiente, de su vida mortificadisima. Amö apasionadamente a su humilde grey y la defendiö con sama fortaleza contra los inconcebibles abusos de los blancos. Escribiö los primeros libros en los idiomas chipewa y Ottawa y en iin, se preocupö constantemente por inejorar las condi-ciones morales y materiales de aqueilas trious. Como obispo no quiso cambiar en lo mäs minimo el rigido programa de su vida. Las regiones donde ha trabajado entre täntos peligros, han sufrido una transformaeiön vertiginosa, mas östa no ha podido borrar la memoria del bondadoso obispo. Monsenor Baraga muriö en Marquette (E.E.U.U.) el 19 de enero de 1868. Un gran numero de catölicos norteamericanos y toda la naeiön yugoeslava esperan ver a Monsenor Baraga sobre los altares. (Compare: "Santity in America" por Mons. Cayetano Cicogna-ni, Delegado apostölico en los EE. UU.) Apenas se fundö, despues de la guerra, el Reino de Yugoeslavia, los Eslovenos y los Croatas se han lanzado al trabajo misional con todo el ardor de sus almas catölicas. Fucron los Padres Lazaristas quienes comenzaron, entre circunstancias particularmente dificiles. una intensa propaganda misional: En 1920 fundaron en Domžale (Lubliana) el primer Instituto Misionero de Yugoeslavia. AM mismo principih a funcionar una magnifica tipografia con fines exclusivamente misionales. Una tras otra saiieron obntas pre-ciosas que despertaron entre el pueblo y entre los intelec-tuales un interes vivisimo por el gran problema misional. En 1923 se tundo la Revista “Katoliški misijoni“ que alcanzo en hrevisimo tiempo el tiraje de 22.000 ejemplares (Notese que los Eslovenos en Yugoeslavia fucron noco mäs de un millhn). Los obispos y el Clero secundaron a los padres lazaristas quienes se hicieron cargo de todo el movimiento misional en general. Apareeiö despues el Sodalicio de San Pedro Claver con dos revistas muy simpäticas: “Eco de Africa’ y “El Negrito“. De grande importancia fue para el ideal misionero en Yugoeslavia que se hicieran paladincs del mismo varios profesores de las Universidades de Liublia-na y Zagreb seguidos por numerosos universitarios catölicos, sc iniciaron asi estudios misionales discretos que mcrecieron el aplauso de la Universidad de Lovaina. Tambien entre los Croatas aparecieron varias revistas y se organizaron solidamente las Ohras Pontificias y la Union Misional del Gero. Hacia las misiones partieron mäs de eien misioneros, sin contar los 300 sacerdotes que trabajan en territorios perte-necientes a la Propaganda Fide en el sur de Yugoeslavia misma (Serbia, Montenegro, Macedonia etc.) La provincia yugoeslava de la Compania de Jesus torno a su cargo una misiön en Bengala (India) que estaba a punto de ser elevada a Vicariato Apostölico y lo serä probablemcnte al terminar la actual conflagraciön. P. Federico Rijavec, misionero salesiano. sti, kateri vse svoje brate — požre Kdor hoče biti iskren, nikakor ne more tajiti, da je samo na osnovi Očenaša mogoče dvignili človeštvo do resničnega blagostanja in prave sreče. Najprej dati Bogu, kar je božjega nato pa, kakor io zapisal Gregorčič: Za vse je svet dovolj bogat in srečni vsi bi bili. če kruh delil bi z bratom brat s prav srčnimi čutili. grame in delajo nove postave! Zastonj je vse tisto, če ne bodo šli nazaj na "Očenaš". Saj prav zato, ker so se od Očenača oddaljili, ker so razdrobili človeštvo na sovražne narode, ker so poedinci zatajili bratstvo in se odrekli božjemu kraljestvu, so prišla v medsebojno, vojno zemeljska kraljestva in pije kri brat bratu. Nočejo Očenaša, zato je beda in obup na eni strani, zato se vničujejo bogastva na drugi. Mesto da bi človeštvo gradilo veličastno zgradbo kulture v splošen blagor, je napreglo vse iznajdbe le v bratomoren boj. Ljudje nimajo časa za molitev Očenaša in ne za razmišljanje njegove modrosti; niti nimajo volje, da uresničijo kraljestvo božje na zemlji na Očenaševi osnovi, nočejo skupnega bratstva, zato pa se vničujejo kakor bramorji v skupnem gnezdu, med katerimi se ohrani ti- V postnih nedeljah se moli Križev pot pri popoldanski molitvi. Prihitite rojaki v obilnem številu! PO ARGENTINI SEM IN TJA Posadas je mesto, ki je v mnogočem slično Para-nčt glavnemu mestu prov. Entre Rios ter mestu Co-rrientes. le da je bolj novo. Ustanovljeno je bilo 1. 1865, ko se je pričela vojna s Paragvajem. Tedaj so namreč Paragvajci hoteli vzeti Argentini Misiones, Corrientes in Formoso. Ker je bilo mesto že grajeno po izdelanem načrtu, zato ima jako široke ulice in mnoge tudi prav lepo tlakane ter krasne trge. Prebivalcev ima sedaj že kakih 40.000 in je menda eno tistih argentinskih mest, ki ima zelo veliko bodočnost. Med tem, ko sem tisti dan (5. nov.) opravil sv. mašo, se je zvedrilo, toda še vedno so grozili težki oblaki s slabim vremenom. Da ne bi padel v še kako večjo zadrego, kajti pota po Misiones so taka, da v deževnem času sploh odpovedo, a bilo bi pa spet nekaj nesmiselnega, da bi ne izpeljal mojega načrta za obisk rojakov po Misiones, da bi si zavarval hrbet za vsak slučaj, sem si hotel zagotoviti letalo, katero naj bi me poneslo 7 dni kasneje v Asunciön, če bi zamudil vlak v soboto zjutraj. Zato je bila moja prva pot na agencijo linije, katera vozi iz Bs. Airesa skozi Posadas. čez Cataratas de Iguazü v Asunciön vsak torek. Z nekaterimi težavami se je ta zadeva uredila. Šele cez 4 dni sem imel zanesljiv odgovor v rokah. V Posadas naših ljudi ni kaj. Imel sem le dva naslova, dva brata Kokoravec. Vedel sem, da oba živita nekje izven mesta, a naslov je nek čejški hotel, kjer sem ju seveda zaman iskal. .. Tam nekje živita. .. tako so mi pokazali, ne d<^ bi kdo vedel kaj natančnega. Drugega mi ni kazalo kot napisati jima, d sem tukaj in, kdaj naj me poiščeta. Po dolgem pozvedovanju sem srečno doznal, kje leži Cerro Azul, kjer živi naša rojakinja iz Idrije, Lia Čibej, poročena Breitegger. Ob 13 uri me pelje tja kolektiva... Še več. Našel sem tudi telfonsko štvilko in ne vem če ni gospej padel kak krožnik iz rok. ko je nenadno zaslišala na telefonu moj slovenski pozdrav. . . ”nu" (po idrijsko). Kar hitro smo bili dogo4 vorjeni, da bom jaz ob 16 uri ze v Cerro Azul. Ker sem uvidel, da je moj načrt, da se vrnem za 19. nov. v Buenos Aires neizpeljiv radi prometnih ne-prilik, sem kar takoj sporočil domov, da se bom moral zadržati kak dan dalje. Le na ta način bo mogoče obiskati rojake v Eldoradu in slapove Iguazü . Saj bi bilo prav zares nekaj nesmiselnega, iti tako daleč, pa ne videti tega, kar je pač največ pomembno, toles", “Leandro Alem", “Puerto Rico". “Naranjito", Un recuerdo de la excursiön a la Eatancia San Juan realiiada el ano pasado. Spomin iz entancije San Juan lani 30. januarja. Ob 13 uri je vse gomazelo na izhodišču kolektivov, ki nosijo vsakršna imena: “Candelaria , Ap6s-“Santo Pipo". . . tamle je pa tudi eden, ki ima “Cerro Azul". Kar hitro naprej, da ne bo zamujeno. Na srečo sem našel še precej ugodno mesto. Ko sem se ogledal po sopotnikih, sem opazil seveda vsakršne obraze. BABA S CIGARO Kar mi je najprej zbudilo pozornost je bil “guten-tag". . Kaj smo med samimi Nemci tukaj?... To sem pravzaprav že v naprej vedel, zato me ni mnogo motilo. Saj je menda v Misiones nekaj krajev, kjer se sploh ne govori drugače kot nemško. Drugod pa go-* vore samo po poljsko ali po češko. Prostora je za vse dovolj. Med tem mi je vdaril v nos oster dim po cigari. Za menoj je sedela starka, ki ji najbrže nič ne manjka do 100 let in glej ga spaka: žulila je debelo cigaro in vsipala gost dim, kot kak volkan. Da imajo moderne dame svoje veselje s cigaretami, to je že znana stvar, a stoletna starka s cigaro v ustih je bil zame nov prizor, katerega sem opazoval nato kar tri ure, kajti tri ure je bila dolga tista cigara in še toliko več, kolikor je je ostalo v ženinih ustih, ko je izstopila. . Zame je bila ta stvar nova, toda ni pa nova za tiste kraje, kjer tobak raste kakor kopriva za plotom. Nič drugega kot semena je treba, pa že je tobak zagotovljen. Tiste cigare delajo ljudje sami doma in so včasih tako debele kot grabljišče . Naslednje dni po Misione in še bolj pozneje po Paragvaju je bilo vedno videti kako ženšče z nažgano cigaro. Kmalu se je sprožil naš voz. Prijetni jutranji dež je potlačil prah, tako da je kadila le tista prešmentana cigara, ko smo jo ubrali proti Candelariji. Natrpal se je naš voz kot da smo slaniki. Sreča, da ni bilo ne vročine ne prahu. Saj je še vedno nekoliko naletaval dež. ČEZ DRN IN STRN Misiones ni ravnina. Ves svet je valovit in vspeti-ne rastejo vse bolj, tako da je videti na obzorju že prave gore. Do Candelarije ni kakih večjih klancev, toda onstran se pa že začne vratolomna vožnja, ki nas je peljala po cesti gari in doli, pa spet po ovinkih in ob bistrem potočku ter skozi koščat gozd . Tamle je zbudil mojo pozornost neznan prizor: nekaki grmi, ki se vrste v dolgih redih: to so žerbali, nasadi za “yerba mate". Ravno smo rinili v strm breg, ko nenadno naš voz obstane. Ali smo pretežki? . . . Hm! Je zmajal z glavo šofer. Najbrže ni nafte več! Lopovi so mi jo pokradli! In res je bilo tako. Nič drugače kot na tla! Samo da se ne bi sedaj vlilo, kakor je ves čas obetalo!... Ljudje si očividno niso delali težav. Menda so takih stvari vajeni. Lepo mirno so se posedli okrog po kamenju. ki je nudilo udobne sedeže. Ona žena je nadaljevala s svojo “salomonsko cigaro" in pravila, da je nevihta tisto noč veliko tobaka polomila, preje pa ad mu je suša veliko škodila . Jaz sem stopil malo notri v gozdno goščavo, v kateri se pa kar nič nisem spoznal. Vse rastlinstvo je različno od nam poznanega. Vsakovrstno ščavje z gostim in velikim listjem zakriva tla; drevje je vse zamotano v vsakršne z ovijalke; pa zastonj iščeš hrast ali bukev ali gaber, ali smreko, ali trepetliko, lipo, dren, brinj ali bršljan . Vse je drugačno drevje in grmovje kateremu niti imena ne vem. Med tem je prihropel za nami kamijon. Uslužno je ustavil, da nam ponudi svojo pomoč, katero nam je dal iz svojega tanka Toda zadeva ni bila tako enostavr ka:*; nihče n' mel potrebr- gumijaste ce- vi. S kratkim končkom so si hoteli pomagati. Učinek je bil pač ta, da je dobronamerni šofer pač lahko polnil z nafto svoj trebuh, toda z vsem prizadevanjem ni mogel doseži da bi nafta pritekla v steklenico. Slednjič se je vendar nekdo domislil, da ima kamijonov tank tudi nižje en vijak iz katerega bo pritekla nafta, če je je dovolj notri. Tako smo dobili dva litra pogonske sile, s katero smo se pognali nato do 1 km oddaljene vasi Cerro Cord, kjer je naložil potrebno nafto za na-daljno pot, ki je od tam naprej postala vse bolj strma. Za hip smo bili na višini, od koder se nam je odprl krasen pogled naprej in nazaj. Tja v bregove je bilo videti med prostranimi gozdovi široke jase z obdelanim poljem, z nasajenim drevjem, med katerimi se skriva preprosta hišica ali pa tudi gosposki dvorec. Že smo spet drveli nizdol in zavijali na vse mogočne vijuge, zdrknili mimo studenčka iz katerega je curljala voda po lesenem žlebu v nastavljeno korito, nad potjo in pod njo se je pasla živina, so bežale prestrašene kokoši tja proti skupini drevja, kjer je sameval dom, od koder je bilo slišati pasji lajež, kjer je bilo videti belo perilo, ki se je sušilo na vrvici, napeti od drevesa na drevo Spet se je polje primaknilo bliže cesti in sem videl drobne sadike soje, mandioke, ri-cina, tunga, krompirja in celo trta se nam je nasmehnila. . . Vse je bilo v začetni rasti, vse polno bohotnosti po obilnem dežju, ki je izdatno zalil deželo, ki je že dalje časa trpela sušo. Nasproti nam je prišla volovska uprega. Z mogočnimi ogrskimi rogovi oborožena plovca sta brezbrižno vlekla tovor hlodov. Očividno ju ni zanimalo niti kateri dan je niti katera ura, niti koga srečata na cesti. . Pač volovska modrost, katera vtegne biti včasi kakemu preveč rogovilastemu človeku tudi koristna. . Saj bo jutri tudi še en dan! taka je tista modrost, ki človeku včasih zelo prav pride! Spet smo bili na višini. Menda na naj višji točki cele poti. Daleč nazaj in naprej in na vse strani so se odprle pred nami prijazne dolinice, deloma z obdelanimi njivami, deloma še zaraščene. Vsepovsod je bilo videti razmetane domove, speljane vijugaste poti in potočne struge. Zdrsnili smo mimo prostrane lesene cerkve, ki je samevala prav tako kot kmečki domovi. Četrt ure dalje leži vas Andrade. Vaščani, tako mi je pravil orožniški mojster, ki se je z nami vozil, vedno nagovarjajo župnika, da naj bi postavili cerkev v vasi, toda mož — nek star nemški čudak — noče ničesar slišati in pravi ljudem, da naj si nebesa pošteno zaslužijo in da bodo vsaj to v božjo čast napravili, če bodo šli malo bolj daleč k maši. Saj drugo tako vse narede le zase, za božjo čast pa nič. Strmo je padala cesta v globoko dolino, na katere dnu leži precej velika vas Andrade, ki se ponaša z mlinom in z žago. Spet je bilo treba v hrib po ostro vijugasti poti. V vozu pa je bilo sedaj že več prostora, kajti največ ljudi je izstopilo v tej vasi. tako da smo dosti lahko rinili navzgor, zavili še enkrat po širši planjavi, kjer nas je zopet pozdravila samotna cerkvica, ki pristoji k vasi Cerro Azul, katera leži še streljaj dalje v zložni dolini. , V CERRO AZUL Voznik je ustavil in me opozoril: tukajle je hiša Breitegger. Zares. Saj mi je že tudi gospa Lija ponudila roko v pozdrav. Med tem, ko je njena prijateljica sprejemala od voznika neke zavoje, je mene gospa Lija spremila proti hiši, vsa vesela, da more po dol-! gern času spet slovensko besedo spregovoriti in sprejeti prvega slovenskega rojaka pod svojo streho. Njen mož je dunajčan, ki sicer zna nekoliko slovensko, toda ker je tamkaj največ ljudi češkega govorenja, sta se Los ninos de la Colectividad hicieron su Primera Comunidn el 17 de Diciembre. Naši mali na dan Prvega sv. Obhajila tudi onadva prilagodila Čehom in tako je tudi gospa Lija govorila z jako močnim češkim naglasom. Kmalu je bila pred menoj polna miza vsakršnih dobrot. Nekatere so priromale iz Posadas z istim vozom kot jaz, tako sem videl po zavojih, katere je dobila iz voza prijateljica gospe Lije, nekatere pa je gospa Lija sama doma pripravila. Škoda da ni bilo moža doma. Poleg velike sušilnice za mate se ukvarja tudi s cestnimi deli. Prevzel je graditev velike ceste, ki je nadaljevanje rute 14. Ta vodi skozi srdino dežele Misiones skozi kraje Alem, Oberer, Florentino, Fracran, San Pedro do B. de Iri-goyen. kjer zavije nato cesta na sever proti slapovom Iguazu. Njegovi posli so ga nujno poklicali par dni preje na tisto delo, ki je 200 km daleč od doma. Vpričo sedanjih težav za nafto je bilo seveda nemogoče, da bi tisti dan prišel domov. Dan je bil tako hladen, da mi je topel čaj prav za potrebo prišel. Sedli smo na prijetni verandi, od koder je bilo videti celo vas, ki se je naselila na obeh straneh potočka. Vsaka hiša sama zase, sredi drevj, med vrtički in trtami, po katerih so se pasle kokoši in se preganjali kričavi otroci. V SUŠILNICI ŽERBE Glavni, to se pravi najbolj donosni pridelek v Misiones je yerba mate. V tej deželi je mate doma. tamkaj so ga našli v gozdovih. Divjaki so že od nekdaj poznali moč te rastline. Mate je bolj grm, kakor drevo. Morda bi tudi drevo postalo, toda obdelovanje njegovo zahteva tako obliko, da da čim več listja, ki je žerba, špecijaliteta južne Amerike. Na potu do Cerro Azul sem videl mnogo mateje-vih nasadov. Nekateri so bili prav bohotni, drugi pa tudi bolj žalostni. Zvedel sem, da je mnogo žerbalov to leto vničila slana. Nekateri so namreč porezali mladike ravno tisti čas, ko je nato sledila slana in je zato ožgala nasad. Breiteggerjevi imajo v Cerro Azul sušilnico za mate, katero sem si hotel ogledati. Sušilnice so lahko prav moderne z mnogimi umetnimi napravami, lahko „80 kolj preproste. Glavno je spretna roka, ki žerbo prav pripravi. Žerbo režejo v mladikah skozi šest mesecev v letu; med tem delajo vse sušilnice s polno paro. Vsa dežela je polna vonja po žgani žerbi. Mladike povežejo v snope in oddajo v sušenje. "Junta reguladora", ki je natančno uredila pridelavo žerbe, je točno odredila, koliko žerbe more vsak posestnik oddati. Odločujejo to po površini žerbalov, katere kdo ima. No- Agradecimiento Jamäs olvidarč los dias que he pasado en Buenos Aires. He ido de sorpresa en sorpresa por la bondad y el afecto con que he sido recibido en todas partes. Impo-sible seria dar un recuento de las personas que me han atendido y ayudado con tanta espontaneidad y carino. Quisiera hacer llegar mi voz de agradecimiento a cada una de estas persona pero esto es imposible. A la vez que agradezco la ayuda material me sien-to conmovido por la nobleza de > los sentimientos con que esa ayuda se preslaba. |Oh, cuäntas escenas conmovedoras! I Cuäntas expresiones de admiraciön. de carino, de bondad! |No lo olvidare iamäs! No puedo a menos sino agradecer en manera muy especial al H. P. Juan Hladnik quien se interesö por mi en forma realmente Superior a toda expectativa. El ha sacrificado a mi beneficio dias enteros de asiduo tra-bajo, y con 61 hemos visitado un centenar de familias eslovenas y argentinas, donde hemos pasado horas tan felices, que me par'ecia de haber vuelto a mi patria. Agradezco la labor silenciosa pero eficaz de las R.R. H.H. Franciscanas de la Paternal. Dios, que todo lo sabe, se lo premiarä. Agradezco a las entusiastas cantoras de Santa Rosa y del corito esloveno, por su noble actua-ciön en la velada del 7 de enero. Agradezco a la Sra. Cotič y Srtas. Vida y Darinka, que se sometieron a la ingrata labor de colectar plata y de vender mi opüsculo sobre mi misiön. Todo lo han hecho con verdadero espiritu de, le. No puedo olvidar a los queridos paisanos de Avellaneda, principalmente los organizadores de aquel agradable t6 del fin del ano. A todos, y a cada uno: |Dios lo pague! AVm permanecere algunos meses en Argentina. Es-pero estar en Bs. Aires para las fiestas de Pascua, y entonces, esperamos nos volveremos a ver! Vuestro affmo. P. Misionero PRISRČNA HVALA. Po 15 letih bivanja v tujini, kjer sem le kdaj kdaj srečal kakega rojaka, da sem z njim pokramljal dve tri besede, — ko se mi je zgodilo, da po cela leta nisem slišal naše besede, — sem srečno prišel v Bunos Aires, v to južnoameriško Slovenijo. Dolgo že sem želel trenutka, ko se bom srečal z dobrimi rojaki, a kaj takega si niti želeti nisem upal, da bi praznoval tako lep Božič med rojaki, kakor sem ga praznoval letos med dragimi mojimi Slovenci. Pri polnočnici mi je srce tako utripalo, ko sem slišal krasni paternalski zbor in na sveti božični dan so me solze zmagovale in na novega leta dan zopet na Avellanedi. Izkazali ste se, dragi rojaki, velikodušne z Vašimi darovi, za katere Vam bom vedno hvaležen in se bom bratov Slovencev vedno hvaležno v molitvi spominjal, a še več kot denar, ki ste ga prispevali za moj misijon v Macasu. sem hvaležen za neštete dokaze ljubezni, katero ste mi kot ljubljenemu bratu tako lepo izkazovali na vseh mojih stopinjah. Posebno zahvalo sem dolžan nekdanjim znancem, katere sem nepričakovano tukaj našel, tako posebno g. Fonu, ki me je spomnil na toliko davnih spominov iz naše lepe hišice gol# na koncu Bovca, kjer je bil moj rojstni dom. V mojem zapisku je cela vrsta imen velikodušnih darovalcev, kateri so dokazali svoje velikodušno srce s svojim skritim darom, ki ga bo poplačal Gospod Jezus, kateremu skušam pridobiti zvestih vernikov med mojimi divjaki Hivarci. V premnogih hišah sem doživel gostoljuben sprejem, za katerega se ne morem dosti zahvaliti in v neverjetnem začudenju sem našel moje brate in sestre na fotografijah v krogu častitega g. Terčelja, vsem goriškim rojakom znanega goriškega narodnega buditelja, ki je moj birmanski boter in je živel tri leta v naši hiši v Gorici na Via Orzoni. . . Tako sem se spomnil one dni goriškega narodnega boja, ko sem tudi jaz kot mladec tekal z Bratužem, Terčeljem, Bitežnikom. Doktoričem, Bednaržikom in drugimi možmi po vsej Goriški budit slovenski narodni ponos. Skoro sem že pozabil slovensko besedo po toliko letih, a sedaj v Buenos Airesu sem spet našel v sebi pravega Slovenca. Naj še posebno zahvalo izrečem gospodu Janezu, kateremu sem največ zahvale dolžan, da sem v Argentino prišel in da sem tukaj toliko rojakov spoznal. Posebno zahvalo tudi avežanedskim gospodinjam za prijazno popoldne na Silvestrovo, v mestu pa vsem tistim, kateri so organizirali praznik 7. jan. Posebno deklama-torjem, malim pevcem, gospem in gospodičnam, ki so imele v rokah vse priprave in ki so darovale tako lepe darove za srečelov. Sedaj sem odhitel na argentinski Jug, da tudi tamkaj potrkam na blaga srca. Čaka me tudi še obisk v Uruguay, nato bom pohitel tudi v Rosario in Cärdobo. vse ob svojem času. Upam pa, da bom za Veliko noč spet v Buenos Airesu in prosim rojake, da mi spet priredite tako lepo Veliko noč kot sem imel lep Božič. Tisti rojaki, kateri imate namenjeno, da kaj prispevate za moj misjon lahko izročite gospodu Janezu, Pasco 431. Pri njem tudi vprašajte za moj vsakokratni naslov, kadar treba. Naj končam s toplo zahvalo vsem. Bog plačaj! Mirko Rijavec, misijonar. vega žerbala ne sme nihče zasaditi. Koncesionirani sušilci morajo voditi točno kontrolo žerbe, katero sprejmo. Za sušneje zažgo velik ogenj in skozi plamen vsipljejo vejice žerbe. Zeleno listje crči v vročem ognju in. pocej anekako olje, katero j trba požgati, da žrba ni prveč grenka. Nato gre skozi sušilne peči, kjer s.e posuši do krhkega, nato pa zdrobe in stisnejo v vreče. Nadaljni proces se vrši v mlinih za mate, kjer izdelujejo razne vrste žerbe, katera nosi nato različna imena kot: Salus, Cruz Malta, Flor de Lys vsaka tovarna dela po svoje in vsaka pravi da dela najboljše . Breiteggerjevi imajo tako sušilnico, v kateri po-suše letno kakih 300.000 ton žerbe. Med tem je ugasnil dan. Veter je razgnal megle, skozi katere so posvetile srebrne zvezde, med katerimi sem iskal veliki in mali voz. Prav nizko na obzorju sem ju našel. V tisti višini, ki je mnogo bolj na severu, se Los jibaros en la lecciän de Catecis-mo. Tu vidimo skupino Hivarcev med katerimi misijonari č. g. Mirko Rijavec sicer zvezda severnica še ne pokaže, toda kolesa malega in velikega voza pa ne more skriti. Skozi prijetni večerni hlad je odmevalo pasje lajanje in regljanje žab, prava idila slovenske vasi v večerni uri. Med tem je bila pa gotova večerja. Bilo je vsekaj dobrega, kar se je naučila gospa Lija v svojih nekdanjih letih, ko je tekla njena mladost v Idriji in pozneje v Ljubljani, kjer je bil auradnica Slovenske banke (tist >j ^ !•/.€' J * V> *' • San Luis 207.186 14 14.729 Viodma 210.350 8 26.293 Resistencia 383.202 9 42.574 Kakšna bo bodočnost? Bodimo opitmisti! Velik napredek v vzgoji mladine se je pokazal z obvezno uvedbo krščanskega nauka v šolah. V šestdesetih letih laicizacije se je pokazal polom šole brez Boga. Indiferentna šola je samo poučevala, ni pa vzgajala. Imeli smo dobro izučene ljudi; v verskem oziru je vladala med izobraženstvom sramotna nevednost. Tako ni moglo iti naprej. Mladina je rastla prav po živalsko, brez moralnih nagibov in načel. Pred enim letom se je končno napravil preobrat, ki bo moralno povzdignil celo deželo. Božja previdnost je dala priložnost tedanjemu ministru prosvete, slovečemu katoliškemu pisatelju, Hugo Wastu, da je skupno s tedanjo vlado popravil polstoletni pregrešek. Z dekretom se je povrnilo Bogu kar je božjega, namreč mladino. S tem se je spolnila dolga želja zavednih državljanov in dalo zadoščenje katoliškemu narodu. Lansko leto se je poučeval verouk v vseh liudskih šolah in v prvih dveh letnikih srednjih šol, kamor spadajo tako zvane nacionalne, trgovske, industrijske šole in normalka (učiteljišče). Prihodnje leto bo vpeljan ta predmet v tretii letnik srednjih šol in se tako dopolnjeval vsako leto naprej. Tavnost je sprejela ta dekret z zadoščenjem, ker se drugovercem zagotavlja verska strpnost. Statistika zabeležuje cel nlehiorit dijaštva za verski pouk. Ker ni dovolj duhovnikov je nriskočilo na pomoč mnogo odličnih lajikov, ki poučujejo verouk nod cerkvenim vodstvom. Samo v enem izmed največjih zavodov v Buenos Airesu, ki ima tri tisoč dijakov poučuje verouk 9.7 laiikov pod vodstvom enega duhovnika: tristo judov so nustili pri miru. Verska nreporoditev bo prinesla svojo žetev glede duhov-skih uoklicev. ki že polnijo semenišča. Veliko zaslugo pri tem ima Kat. akcija, ki vzbuja idealizem med mladino. Bog blagoslavlja vro deželo, ker se je pokazalo darežljiva pri obeh evharističnih kongresih leta 1934 in leta 1944. Dal Bog. da se kmalu uresniči čim bolj očitno očenaševa prošnja: "Pridi k na--, tvojo kraljestvo." Vladimir Zmet Zahtevo za čistost družinskega življenja prešuštvovanju in zakonolomstvu. Iz virov, ki so nam na razpolago, se čisto novo življenje, ki se je začelo za proti nečistovanju, SLOVENSKI UST je moral radi prevelike podražitve upeljati spremembo in bo izhajal odslej 2 krat na mesec na 8 straneh. Naročnina 5.— $ letno. Zavedajte se, da je častna dolžnost vseh rojakov, da vzdržimo naš list. VSA STAVBENA DELA Dovodne in odvodne inštalacije izvršuje Luis Daneu PERU 832 U. T. 34 - 3406 zdi, kakor da veje moravsko ljudstvo, kakor da jc za ta slovanski narod napočila nova pomlad. Cirilova legenda na svoj značilni, preprosti način pripoveduje, da so sc uresničile besede preroka Izaija (35, 5-8): In odprla so se ušesa gluhih, da so slišali besede svetega pisma, in razvezal sc je jezik nemih.’’ — “In Bog se je tega veselil, hudobni duh pa je bil osramočen.” Bojo el Sol Libre SEPTIMO CAPITULO . r: —- m fgs?y«W-, .,5T -Üj. • Los caballos yacian sobre el pasto, como si estuvieran sin vida. Los cubria una capa de polvo gris. Por los flancos se deslizaban aqui y alla gotas de sudor quc sc mezclaban con la tierra en sucio barro. Los animales, seleccionados, respiraban fatigosamente. Si no fueran de buena raza no habrian podido resistir la forzada carrera a la cual los ha-Han obligado los profugos Iztok y sus eslovenos. Caia un rocio crcpuscular. Hacia el occidente, el rio Tonzus susurraba en su vallc; hacia el norte, se agitaban las copas de los arboles en las laderas del Hema. “jEstamos salvados, gracias a Perun!” Asi dijo Iztok cuando se desbrochö el yelmo y lo dejo sobre la hierba. “Solo las alas de los halcones nos habrian alcanzado y solo el delfin habria llegado a nado hasta nosotros por sobre las olas del mar; como los Bizantinos no son ni halcones ni delfines, podemos descansar tranquilamentfc esta noche.” El viejo esloveno, el de la čara cortada, arrojö al suelo el pesado escudo y se acosto junto a el sobre la vcrdc ribera. Los jovenes soldados prepararon el fuego y se ocupaton de la cena. Epafrodit no habia olvidado que los fugitivos sentirian hambre. Las grandes bolsas de cuero, junto a las sillas, estaban llcnas de čarne y en las botas de cuero se movia el mejor vino. Radovan, arrastrando el escudo por la correa, se acer-co a Iztok, que se apoyaha sobre unas plantas de hclecho, junto al crepitante fuego. Iztok son rio al anciano. “jTe arrastras como un pato, padrecito!” Radovan sol to la correa y el escudo cayo ruidosamente tras el arbusto. Asi me pagas por habe rte salvado! jDesagradecido!” “Vamos, Radovan, no te enojes. j Agradecc a los dioscs por tu cabalgadura! ;Nunca cabalgaste un caballo mejor!” “A ti te agradezco esta cabalgata de pcrros. Las patas sc arrastran como si estuvieran borrachas. En cambio mi garganta estä seča y vacia como el camino por el cual ve-nimos.” “j No te enojes! Ya sabes que si el lobo esta en la aldea no descansan los perros.” “jEs claro! A tu lengua no le duelen lös pies.” “Acuestate aqui, descansa, es mejor que te mucstrcs de huen humor y nos cantes un poco.” “iCanta, canta! Ahora todavia te burlas de mi, des-pues de haberte roto las cadenas. j Es claro! jTe es facil cazar viboras con mi mano! No tienes en ti tanta sabiduria como para saber que si la gallina no come, tampoco canta.” Radovan tiraba furiosamente sus barbas y les sacudia el polvo, que mezclado con el sudor, se habia asentado en la larga madeja. “iVamos, jovenes, den dc cenar a Radovan!” Un soldado abrio una bolsa ante el anciano y saco de ella un trozo de čarne asada y fria. “iLa bota!”, murmuro Radovan. Cuando se la ofrecieron, la torno con las cansadas ma-nos y tosio. “iQue seča tengo la garganta! Y ahora correran estas nobles gotas de Epafrodit por un camino feo y desierto. ; Es una lastima!” Bebid de una vez mas de la mitad y descanso. “i Epafrodit, ojala vieras, como te quiero!” Volviö a beber y esta vez arrojö la bota vacia sobre la hierba. Iztok!”, eomenzo con una voz alegre. “Si yo no ca-minara con mi inteligencia por el mundo, j que habria sido e ti, cabrito desmedrado!” “Eso te lo debera agradecer toda la raza eslovena. “jPara las migaš de la gratitud se necesita una canasta terriblcmente pequena! Sin embargo, si tu agradecimiento cs tan grande en tu corazon. como en tu lengua, me sentiie contento. Espero que alguna vez arreglaras a esc calavcra Tunus, si antes no se lo envio yo mismo a Morana por agita- dor. Porque poco, bien poco falto la ultima vez Los fugitivos miraron una vez a Radovan, otra a Izto y luego. curiosos, escucharon al mušico. “Habia, padrecito!”, gritaron todos ji una. “Eso esta interesante /Tü habnas mucrto a Tunus? “jYo, si, yo, Radovan!” “iCuenta!”, insistiö Iztok. “Fue la ultima vez, cuando lleve a los tuyos tus salu- dos, desde Bizancio.” “De mi hogar, de mi hermana Liubiniza, de mi padre Svarun, no me contaste nada todavia. jNo estä bien!” “iOue no estä bien? Hijito, ;quc čada pastor vuelva sus ovejas al redil! ;Me preguntaste algo? /Por tu padre, por tu hermana? j Nada! La ultima gota de amor hacia los tuyos se la tragö esa hermosa cortesana, esa blanda comadreja. /De esa mujer nacerän para los eslovenos Svarunes, lobos y to-ros? ;Que? jSerän corderos, y hasta estos invälidos.” “j Radovän, no calumnies a Irene! ;Calla! ’ Iztok se estremeciö excitado. Sus ojos relampagueaban. Radovän no levantö la cabcza. Solo mirö de soslayo, pero viö bastante. Disimulö; tomö otra bota de vino, bebiö y pro-siguiö: “Cuando en tu casa le di je a tu viejo padre que vives, que estäs perfectamente en Bizancio, el anciano reviviö como si hubiera bebido de este vino. Cuando llegue al castillo, yacia sobre la hierba, hecho un ovillo, y se quejaba en un dolor mortal.” “/Enfermo?”, pregunto räpidamente Iztok. No, enfermo no, triste; una tristeza mortal a causa de la guerra entre hermanos. A su lado, arrodillados, lo conso-laban Velegost y Bojan. En esos momentos habian vuelto con una mala nueva: los antos, especialmente los jefes Lobo y Villenes, no qucrian la paz.” Todos los soldados enarcaron las cejäs y escucharon al serio Radovän. “Lobo y Villenes. jCiegos!” “jEnceguecidos, deslumhrados por Tunus!” ‘VEstäs seguro?” “Me lo conto un anciano anto, quc se apartö del dcrra-mamiento de sangre de isus hermanos y se enterrö como un lobo en los montes, afligido. Y tambien me lo dijo Svarun, que Tunus iristigaba a la guerra Lobo y Villenes; Liubiniza, en cambio, me explicö que Tunus la cortejaba a clla, jem-bustero!” “/Cortejaba a Liubiniza? /El huno, Tunus? jMientes, Radovän!” “jOjalä mintiera, Iztok! Cuando llegue al castillo, encontre todavia sobre la mesa el jarro roto que Tunus arro-jara en su ira. Liubiniza todavia temblaba del terror que le habia infundido ese charlatän maloliente.” “;Si lo enconträramos! jNo sc me escaparä!” “Como lo encontre yo y como, desgraciadamente, sc me escapc.” “jSi no escapö Radovän a el!” murmurö el viejo esloveno; eso no lo oyö eiertamente el juglar, porque no qufcria. “Lo encontre cuando bajaba como el viento del castillo, donde Liubiniza ofreciö a su nariz un ascua encendida en vez quc un heso. Vi su manto rojo en la llanura cerca del častilk), yo me aparte. Espera, pense, ahora rccordaräs cuändo perseguiste a Radovän. Galopaba räpidamente, su cabeza colgaba sobre el cuello del caballo, toda triste y sonolienta. Tema los ojos cerrados, lo vi perfectamcnte. Promcti' sacri' ficios a los dioses, encurve la espalda y di' un salto fuera de mi escondite. Estaba tan cerca que lo habria podido tomar por el manto. Quise asir el cuchillu de mi cintura, — j por los demonios!, no habia cuchillo. Lo habia perdido. jY asi escapo de la muerte, cmbustero!'’ ‘jBebe, Radovan! jBien lo contaste!" "Todavia mejor lo habria hecho; pero, si no tenia cu-chillo, ,do iba a golpear con el arpa en la cabeza? Mas vale una cuerda que toda su calabaza. Pero todavia nos cncoiv traremos, todavia, y entonces. . El mušico agitč el puiio y volvio a torbar la bota. Los soldatos rompieron en una alegre risa. Radovan les dirigiö una mirada desafiante, sc alejo del fuego y se tirö al altu pasto. “jRianse, cabezas locas! jTodavi.i no me conocen!” Se acercö una bolsa vacia y se la coloco bajo la cabeza. “jA dormir!”, ordeno Iztok. “La guardia de los caballos que se cambie čada dos horas, para que al guardian no lo venza el sueno, porque estais cansados. jCuando comience a clarcar iremos del otro lado del Hema!” Los soldados desparramaron las aseuas para apagar el fuego. Unos ininutos despues todos dormian profundamente. Tambien Iztok deseaba dormir. Sentia en sus huesos un gran cansancio. Apenas ahora se daba cuenta de edmo lo habia abatido la celda. Cerro los ojos y cubrio su/ čara con la frazada del caballo. Mil pensamientos bullian en su ca-beza. Hubiera querido olvidarlo todo, para puder descansar antes de iniciar el largo camino. jlnütil! Respiraba el per' fume de nardos de la rica manta. Asi estaba perfumada su habitaeiön aquella noche en que se encontrara con Irene. Se apodero de el toda la nostalgia de esa noche, en que condujo a su amada desde el barco, al jardin de Epa-trodit. En las tinieblas, bajo la manta, viö sus oscuros ojos, sobre las mejiilas sintič la caricia de sus cabellos de seda. Su alma estaba sentada en la embarcacion en la que la acompanö hasta el palacio imperial. Sobre ellos el cielo, en los corazones un solo deseo, el silencio en los labios, pues so-braban las palabras en medio de tanta felicidad... En eso una lucha por ella, el asalto en el jardin, la terrible celda, ahora sin ella.... ^Dondc estas, Irene? Salvada”, le haba dicho Epafrodit. ^Salvada? ^De Azbad.' ^De Teodora? Tal vez salvada de el mismo y no para el. La vida sin ella le era muerte; el dia sin pensar en ella, noche vacia; todos los triunfos, juegos sin valor si no podia ofrecerle a ella sus laureles. “Irene, ^donde vives? čPalpita tu corazdn tras el mio?” i Por Cristo, la abrazaras!” Tambieii eso se lo habia dicho Epafrodit. “,;La abrazare? i uando? jDios la guarda! Vagamente, Iztok recordo lo quc Irene lehabia ensenado del Evangelio. Recordo al Cristo crucificado al cual ella rezaba. Le habia dicho: crce en la veidad y su amor te llenara el corazdn. Ltok sintio una leve esperanza; a lo lejos, en Oriente, comenzo a aclarar, los resplandores tocaron silenciosos las ciipas de loS firboles y llenaron su alma con las santas pala-ms. Todo lo quc pidrlis en mi nombrc se os concedera.” os laoios del harbard comenzaron a moverse, buscaban Palabras, bullia en su espiritu: “Dame a ella, a Irene, solo a clla,^ santa, pura, por Cristo, su Senor.” Como un dulce mareo, lo vencid el sueno; se cerraron , P*upa os, l,i luz nacid de la noche y de la luz surgio rene, con las manos extendidas hacia dl y lo llamd: “jVcn, 11 uueno, heroe de hdroes!” d,.:n LitS CStr?llas,8e aPagaron en la fresca manana. El guar-dh,,! CSpert0 ? los «’^ados. Inmediatamente ensillaron los cit ‘el ‘ pastizal dcscansaclos’ relinchaban alegremente y pacian <.No oyeron nada -durante la noche?”, inquirio Iztok. Iztok, ordeno ir hacia el vallc . . . “Nada, “magister peditum”, le comunico el esloveno mas anciano a quien le habia tocado la guardia del amanecer. L; No sc oyo galope de. caballos?” “jSusurraha el rio; el camino estaba desierto!” - “jContinucmos nuestro camino sin perdida de tiempo! Esta noche acamparemos al otro lado del Hema y alh' ya esta-remos libres de cüalquier persecucidn.” En medio de la angustia del peligro, los soldados se desayunaron a pic. Solo el escudo de Radovan estaba toda' via tras el arbusto donde lo habia dejado la noche anterior. Solo el, roncaba sobre la bolsa. “i Radovan!” Iztok le sacudio los hombros. El juglar gritd, levanto ambas manos y salio de debajo de la ropa de lana con la cual se habia envuelto hasta la cabeza. cabeza. Se sento en el suelo, se desperezd y miro temeroso a los soldados. j No esta ; demonio!” maldijo en bizantino. Los soldados se rieron. “iQuien no esta?” jTunus! jLo alcance, lo asi por el cuello, pero se esca' po, cmbustero! j Ni en suenos no descansa el hombre!” j Padrecito, nosotros nos vamos! j Preparate ripido y monta el caballo!” Radovan sc levanto sobre sus rodillas, se apoyo con los punos sobre la tierra y sc fue levantando poco a poco. “jPor Morana, no tengo pies!” .Iztok le ofrccid una bota lična. “iSi esto no me rcvivc, vuelvo a acostarme, ustedes continuen vuestro camino sin mi!” Apurd en ayunas, el fuertc vino griego, hasta acabar con la. bota. Se relamid los bigotes y dijo: “i Epafrodit, solo tu amor cs verdadero! Que los dio' ses_acompanen a i y a tu vino. ^Por quč te fuiste de Bizan-cio. Envejecere de pena, porque no te encontrare mas a ti ni a tv vino. ^Tienen todavia algo?” Diez grandes barriles, padrecito.” Entonces me irč con ustedes y les mostrare el viejo camino para atravesar el Hema. Si no me habria acostado y seguiria durmiendo.” “