LJUBLJANSKI
SKOFIJSKI LIST.
Vsebina: 40. Litterae apostolicac, quibus B. Antonio Mariae Zaccaria Sanctorum honores decernuntur. — 41. Decretum 8. R. C., quo festum S. An-tonii Mariae Zaccaria pro universa ecclesia praescribitur. — 42. Decretum S. C. Concilii de Clericorum excardinatione et ordinatione. — 43. 44. et 45. Tria decreta, quibus statuitur, facultates a 8. Sede Ordinariis concessas ad suc-cessores transire. — 46. Poziv prem. g. knezoskofa na duhovsöino. — 47. Ce-sarjeva vladarska petdesetletnica. — 48. Perijodicna poroiila za leto 1898.
— 49. Razpis Schlackerjeve ustanove. — 50. Birma in kanoniöno obiskanje.
— 51. Konkurzni razpis. — 52. Skofijska kronika.
St. VI.
40.
Litterae Apostolicae Leonis PP. XIII.,
quibus B. Antonio Mariae Zaccaria Clericorum Regul. S. Pauli et Virginum Angeli-carum Fundatori Sanctorum honores decernuntur.
Leo Episcopus Servus Servorum D ei ad perpetuam rei memoria m.
Di
'ilectus Domini Nostri Iesu Christi Discipulus, cum divino mentis excessu vidit Hierusalem novam descendentem de Caelo, sicut sponsam ornatam viro suo, audivit vocem magnam de Throno di-centem — Ego sum A et U, initium et flnis. Ego sitienti dabo de fonte aquae vivae gratis. Qui vicerit, possidebit haec, et ero illi, Deus, et ille erit mihi ßlius.') Qui vicerunt bibentes de fonte aquae vivae gratis, sunt Sancti, habentes claritatem Dei et lumen simile lapidi pretioso tanquam lapidi ias-pidis, sicut crystallumi): fons aquae vivae est Christus, qui salvandos salvat gratis, et Sanctorum suorum ministerio uti solet, ut praedestinatos quot sunt, ad novam Hierusalem perducat, nempe ad Taber-naculum Dei cum hominibus, ubi absterget omnem lacrymam ab oculis eorum, et nova faciet omnia.
Exultate igitur, filii dilectissimi, et novensilium Sanctorum, quos vobis proponit, et quorum patrocinio vos commendat Ecclesia, exempla suspicite, et alacriter imitari nitimini: Exultate, vos Itali praesertim, et Anto-nium Mariam Zaccaria, civem vestrum intuemini, qui amantissime vos, familias vestras, et Italiam universam e Caelo prospicit, ut cuncti sustollamini in spiritu in montem magnum et altum.
') Apoc. cap. XXI, 2, 6, 7.
') Ibid. II.
Antonius Maria Cremonae natus est, nobili genere, anno exeunte MDII, patre Lazaro, matre Antonia Pesca-roli, eximiae probitatis femina. Haec, paulo post natum Antonium viro orbata, filioli dilectissimi Institution! totam se dedidit, ut talis ille evaderet, qualem a Deo precatus erat. Nec maternae expectationi defuit Antonius, qui ab ineunte aetate futurae sanctitatis, quae s ient esse indicia, cuncta, prae se tulit; et praesertim rcrum ter-renarum despectum, Christianae pietatis cultum. et singulärem in proximos caritatem. Quamobrem ferunt illum non raro, vix adolcscentulum, ut pauperibus succurreret, suis se exuisse vestibus, ac cibis sibi paratis abstinuisse. Tanto autem Christianae paupertatis amore incensus est, ut vestes sericas, quas eius aetatis nobiliores ostentabant, nunquam induerit, et quae sibi e paterna haereditate obvenerant, matri libentissime donaverit, ut in pauperes illa largior esse posset. Ipse autem, ut novissimus e pauperibus, quae sibi necessaria erant, a genitrice demisse exorabat, magnopere cavens, ne quid peteret, aut sibi daretur, quod non solum non redundans, sed omnino non necessarium etiam severioribus videri posset.
Humanioribus litteris domi imbutus, primum Ti-cinum, deinde Patavium missus est, ut Philosophos et Medicos audiret; quod postquam maxima cum ingenii ac profectus laude praestitisset, in facultate medica Laurea insignitus, Cremonam re versus est, ut medicinam exerceret. Verum satis erat Antonium intueri, ut ad
sublimiora vocatum illum cuncti iudicarent, qui iara tum Crcmonae tum Patavii Sancti nomen adeptus erat. Et rcvera nihil magis Antonius quam ecclesiasticam militiam optabat: sed, ut erat humillimus, ministerii gravitate atque altitudine terrcbatur. Cunctationem ab-rupit frater ex Ordine Praedicatorum, doctrina et pietate insignis, Marcellus nomine, seque ipsum in Theologicis disciplinis magistrum fore pollicitatus est Antonio, qui Sacra in Studia vehementer incubuit, et tanto profectu, ut magistro ipsi admirationi fuerit. Divinam autem Scripturam in primis coluit, et Pauli Epistolis adeo delectatus est, ut illum tum doctrina tum vitae exemplis referre sibi proposuerit, et apud Dominum Nostrum Iesum Christum sibi intercessorem magnum exoraverit.
Nec Paulus clienti suo defuit. Nondum enim Antonius saeculares vestes exuerat, cum iam Cremonsen-sibus in Sacri Apostolatus munere tantus apparuit, ut vehementer cuperent illum Sacerdotii ordine insigniri; tum ut eius beneficia latius manarent, tum ut Sacer-dotalem dignitatem, gliscente vitio, fere despectam, iterum suspicerent homines, ac pro merito vererentur. Nec opinionem fefellit eventus; imo ipse eam Deus prodigio confirmare veile visus est. Etenim, cum primum litavit Antonius, mirabile quid accidit, quo Deus osten-dere dignatus est, quantum hoc Propitiatore gauderet. Nam in Sanctissimae Hostiae elevatione, multo ille splendore circumfusus apparuit, et Angelorum cohors illum venerabunda circumcingere visa est, donec Sacras species assumpsit. Quo prodigio non tarn confirmata est apud homines Antonii existimatio, quam eius humi-litas, ac flagrans illud desiderium se pro cunctorum salute Christo omnium Redemptori vovendi.
Quod quanto caritatis ardore sit executus tum in spiritualibus, tum in temporalibus Cremonensium neces-sitatibus, nihil est opus singillatim persequi. Nam cele-berrimi Cremonae historici unanimiter affirmant, domum Beati Antonii factam esse miseriarum perfugium, quemadmodum pectus eius erat miserationis diver-sorium. Hinc illum Cremonenses Angelum suutn nun-cupare consueverunt, et ita appellabant, quoties Anto-nium vel ad conciones audiendas, vel ad conscientiam ex-piandam, vel consilii aut subsidii causa adibant Quo factum est, ut etiam Pater patriae sit appellatus, utpote qui Religionis, bonorum morum, publicae et privatae concordiae vindex statorque communi suffragio censeretur et esset.
Tune ei in mentem venit tanta beneficia, quibus patriam ditaverat, in Italiam, imo in mundum universum propagare; quod cum fieri non posset, nisi alios ad-scisceret, de religiosa Sodalitate cogitare coepit, quae? auspica Ecclesia, in cleri populique reformationem totis viribus niteretur. Rem tantam, praesertim in illa tem-porum malignitate, exequi ac perficere difficillimum erat: at Paulus ob oculos Antonii versabatur; Paulum,
patronum suum, in corde ille gerebat: Pauli nomine Christum Crucifixum precibus ac lacrimis urgebat, ut votis suis propitius adesset. Nec multum moratus est Redemptor hominum amantissimus. Nam cum Medio-lanum venisset Antonius et electissimum illum virorum pietate ac scientia illustrium conventum adiisset, qui a Divina Sapientia nuncupabatur, a cunctis ita re-ceptus est, quasi is esset, qui tandem statuere posset, quid facto opus esset, ut gravissimis malis occurreretur, quibus undique Ecclesia et Christiana Societas preme-bantur; cumque Antonius ipse de exeogitata a se Sodalitate verba fecisset, plausere omnes, alacriterque statim se socios Antonio praebuerunt duo nobiles cives Medio-lanenses, Bartholomaeus Ferrari et Iacobus Morigia, alter Sacerdotio iam auctus, alter dignissimus eo et cupidissimus.
His cum sociis Antonius a s. m. Clemente VII. humillimis precibus veniam postulavit novam consti-tuendi religiosam familiam, quacum, spectatum finem, quem diximus, sub tutela S. Pauli et constanti eius imitatione consequeretur. Preces libentissime excepit Clemens, et litteris in forma Brevis datis die XVIII Fe-bruarii anno MDXXXIII, petitam gratiam, largitus est. Anno autem MDXXXV Paulus III Clementis Successor amplificatam iam Societatem iteratis Apostolicis litteris confirmavit, laudavit, multisque privilegiis auxit. Haec gloriosa illius Societatis initia sunt, quam 8. Carolus Borromaeus et S. Franciscus Salesius admirati sunt, et Je ea gratulati; quaeque prius in Insubriam et apud Allobrogos, deinde in Italiam aliasque nationes propa-gata, de Ecclesia optime merita est, et meretur, civilique etiam Societati maxime prodest christiana ac litteraria iuventutis institutione; multos denique viros extulit atque effert scientiarum laude insignes, praesertim natu-ralium quarum quanta sit, praesertim hac nostra aetate, necessitas, nedum utilitas, nemo non videt.
Haud multo post Antonius, ut Christianae puel-larum educationi consuleret, hospitium illud, quod Medi-olani instituerat piissima illa Guastallae Comitissa Lu-dovica Torelli, in Monasterium convertere sategit, idque generosae Matronae adeo suasit, ut illa statim ab Apo-stolica Sede eius rei facultatem impetrandam curaverit. Summus Pontifex, Paulus III, datis litteris in forma Brevis, anno MDXXXV. preces excepit, atque ita orta sunt illa Sacrarum Virginum Monasteria, quibus Ange-licarum nomen est. Nam cum Sacris illis Virginibus S. Antonius facultatem fecisset nomen eligendi, quo compellari vellent, quaedam ex iunioribuö divino veluti instinctu exclamavit Angelicarum nomen illarum coetui Virginum convenire, quod cum universae magnopere probassent, cognomentum illud sumptum est lubentissime, pollicitatione addita vitam se nomini dignam praestituras.
Angelicarum Virginum recessus, eos sapientissimis legibus S. Antonio moderante, in tantam existimationem brevi venerunt, ut inde aliarum Sacrarum Virginum
reformationis sumpta sint initia. Angelicas Sorores tanti faciebat S. Carolus Borromaeus, ut eas appellari con-sueverit „il piu presioso gioiello della sua mitra“; praecepta autem, quibus regebantur Angelicae, totaque earum institutionis ratio multo usui fuerunt 8. Francisco Salesio in mirabili illa fundatione Sororum, quibus a SS. Virginis Visitatione nomen est, Angelicarum Mona-steria quidem, cum adhuc aetati nostrae profutura cen-seamus, ad Officium Nostrum pertinere visum est com-mendare. Quamobrem Laudensem Episcopum, illas ut in Dioecesi sua restitueret, vehementer hortati sumus.
Praeclarissimis hisce Institutionibus de Ecclesia optime meritus est Antonius, qui ut eas regeret, atque ab obtrectatoribus defenderet, qui non pauci iique potentes fuerunt, curas assiduas atque ingentes debuit impendere. Nihilominus, quasi vacaret, eodem tempore Cleri populique Mediolanensis reformationi ita consu-luit, ut iure hac in re S. Caroli Borromaei Praecursor sit appellatus. Mediolani etiam, perinde ac Cremonae fecerat, non modo animabus, sed etiam corporibus con-suluit, nec ullum excogitari potest aerumnae miseriaeque genus, quod arcere ille, aut saltem levare non cogita-verit. Nec solum Cremona et Mediolanum summa An-tonii beneficia senserunt, sed etiam tota Dioecesis Vi-centina, ad quam recreandam et reformandam a Cardinali Ridolfl vocatus fuerat.
Tot tantaequc rerum gestarum laudes ab heroicis incliti viri virtutibus sunt repetendae, quas ex assidua Iesu Christi contemplatione ille hausit aluitque. Ut enim ait Scriptor eius vitae gravissimus, „ex Passione Domini IVostri collectum sibi veluti myrrhae fasci-culum inter animae übera cum perpetuo deferret, submissum e caelo virtutum omnium perfectis-simum exemplar inspiciebat, solum in eam rem obversus, ut fortia agendo et patiendo eiusmodi imagini conformis evaderet.“
Hinc assidua in B. Antonio rerum caelestium meditatio, hinc mirus ille, quo Sacrum celebrabat, fervor, immensumque Christi regni dilatandi Studium, ex quo primus et divinae Hostiae adorationem in triduum so-lemnem, prout hactenus haud invalidis documentis, invexisse perhibetur; hinc tenerrima erga Virginem pietas, per quam se Crucifixus amari voluit: hinc poeni-tentia fere incredibilis cum innocentia angelica con-iuncta: hinc summa humilitas, qua se infra peccatorum miserrimos abiiciebat. Tan tarn virtutem etiam in terris Christus miris donis et Charismatibus omare atque extollere dignatus est.
At iam immortale praemium, florentem adhuc aetate manebat Antonium; qui, cum Guastallam vocatus esset, gravissimis discordiis vexatam, ut pacis auctor esset, gravi morbo corripitur. Mediolanum et suos cogitat, sed proxime moriturus maluit Cremonam, vici-niorem urbem, deferri. Ibi in sapientissimae genitricis
complexu, quam propediem Caelum subituram praedixit, futuros Congregationis suae eventus aperiens inter effusas sodalium lacrimas, Sancti Pauli visu et adloquio, ut a gravissimis auctoribus traditum est, recreatus, cunctis Ecclesiae Sacramentis ferventissime atque humillime su-sceptis, placidissime, et quasi caelestes delicias prae-libans, mortuus est die V. Iulii anno MDXXXIX, aetatis suae sexto post trigesimum.
Defunctum Antonium populus universus, summo Cleri consensu, inter Beatos Caelites statim veneratus est. Hinc reliquiarum eius cultus eximius; hinc imagines eius radiis aureolisque nitentes, super aras expositae; hinc constans Beati appellatio Antonio tributa, nec solum in Insubria et in Italia, sed etiam in nobilioribus Europae regionibus. At nonaginta quinque annos post eius obitum, quum promulgata essent celeberrima Urbani Decreta, Clericorum S. Pauli Congregatio ab eo cultu abstinendum censuit, etsi illum, non uno ex capite, Urbaniana Decreta videri possent non respicere. Vicit tarnen summa 8. Sedis Apostolicae observantia. Quod eo magis Barna-bitarum laudi verti debet, quod aegre admodum Causa nobilissima, per viam, ut aiunt, non cultus expediri poterat. Verum cum inclitae memoriae Praedecessor Noster Benedictus XIV salubriter statuisset, in Causis antiquis subsidiarias quoque probationes excipi posse; studia Omnia sua Barnabitae contulerunt, ut magna istiusmodi probationum copia, Causam sui Ordinis prin-cipem instruerent. Sed temporum iniuria usque ad annum MDCCCVIII Ordinaria Inquisitio absolvi non potuit, qua perfecta tandem s. m. Pius VII, anno in-sequente, Causae Commissionem signavit. Tum feliciter cunctis expletis, quae iure peragenda erant, de virtutibus quaesitum est, quas tandem heroicas declaravit s. m. Praedecessor Noster Pius IX, Caietae perduel-lium scelere cum exularet, die secunda Februarii anno MDCCCXLIX.
Interim, dum amantissimi B. Antonii filii proxime futuram super miraculis disceptationem instruebant, edita sunt quaedam 8. Congregationis Decreta, quibus redintegrabatur cultus Beati Marinoni e Clericis Thea-tinis, necnon e Societ. Iesu Beatorum Martyrum Aze-vedo eiusque Sodalium, nuperrime vero illorum Heroum, qui Ecclesiam Christi in Anglia fuso sanguine illu-strarunt: hinc Clericis Regularibus 8. Pauli ad se pertinere visum est, ut eadem ratione Fundatoris sui gloriae prospicerent. Hinc, summa cum animi laetitia consecuti sunt, ut de eius cultus redintegratione apud 8. Rituum Congregationem ageretur. 8. Congregatio favit, Nosque eius scitum libentissime probavimus Decreto MDCCCXC die III Ianuarii, interque Beatos coli Antonium Mariam decrevimus. Anno secuto, Clerici S. Pauli Causam pro Canonizatione resumere aggressi sunt; rogantes insuper ut miracula pro eius Beatificatione proponenda valere possent ad Canonizationis effectum. Utrumque a s. Con-
15®
gregatione probatum cum esset, Nos die XIII Maii anno MDCCCXCI Commissionem reasumptionis Causae B. Antonii Mariae Zaccaria propria manu signavimus, simulque indulsimus, ut miracula eiusdem Beati inter-cessione a Deo obtenta post annum MDCCCXLIX pro-poni possent pro ipsius Canonizatione.
Tria autem ad hunc effectum proposita sunt miracula. Primum ordine propositionis accidit in Archi-dioecesi Bononiensi anno MDCCCLXXVI, cuidam Vin-centio Zanotti, agricolac. Hic, vigesimo aetatis anno varicibus laborare cocpit in crure sinistro. Varicibus successis ulcus, aestivo praesertim tempore atrox, tam-que dolens, ut nulli labori operam dare posset Vin-centius. Post aliquot annos hic Medico crus videndum exhibuit, ut medicinam, quae morbum vinceret, pararet. Medicinam, quae morbum vinceret, nullam parari posse asseveravit Medicus (ulcus enim ex mala diathesi pen-debat); quamobrem quaedam tantum praescripsit ad illud vel continendum, vel mitigandum idonea. Reipsa, inter alternas vices, morbus fere semper recruduit, donec, cum iam ad senectutem pervenisset aegrotus, deterrimus factus est, et gangraena imminere videbatur. Tunc ad Beati intercessionem confugit Vincentius, eum-que ut demereat, preces novendiales init, quibus peractis melius se habere sensit, ulcusque ad cicatricem vergere perspexit. Triduanas preces addit, quibus expletis vires redeunt et alacriter ad gravissimos agriculturae labores, suis et amicis gratulantibus, redit. Ulcus sanatum esse solida testabatur inducta cicatrix.
Alterum accidit Cremonae anno MDCCCLXXIII. Paula Aloni nihil de valetudine sua queri debuit usque ad decimum quintum aetatis annum; quo tempore morbo satis gravi difficilisque diagnosis aegrotare coepit, quem Medici reuma nervosum dixerunt. Symptomata praecipua, nervorum contractiones, acerbi per totum corpus dolores, et aliquoties febris. Deinceps tumor pessimae indolis, primum in gutture, postea sub axillis erupit; quo chirurgica arte sanato, prior morbus atrocior factus est, et Paula gradiendi impos decumbere coacta est. Febris ardentissima, dolor in cunctis artubus, in capite autem, in nuca in renibus intolerabilis; vomitiones, deliquia, deliramenta, suffocationes. Spinitem dixere Medici, non modo insanabilem, sed leniri nesciam. Septennium solidum eo in statu transegerat miserrima foemina, summa macie confecta, ut pelle et ossibus constare videretur, cum R. D. Carolus Crotti, eius Con-fessarius, auditis miraculis Ven. Antonii Zaccaria, eius imaginem et quasdam reliquias Paulae dedit, eamque ad bonam spcm ita induxit, ut mulier fiduciae plena novendiales preces inceperit. Cum exaudita non esset, nihil fiduciae amisit, et Antonium tandem exauditurum certa iugiter orabat. Iam extrema unctione munita fuerat, et Ecclesiae bcnedictionibus roborata proxime obitura videbatur, cum nescio quo impetu correpta, e lecto
surgere, conata est. Conatus felix! nam viribus statim receptis, non modo illico ambulare, sed multo fortique cibo vesci potuit; quae valetudo, qua numquam ante morbum usa erat, plurimos annos duravit.
Tertium miraculum Francisco Aloni, fratri Paulae accidit. Hic, ineunte aetate herpete laboraverat, puer cerebri inflammationibus, quae mentis aciem retuderunt, aliisque morbis pravum omnino corporis habitum signifi-cantibus. Quadraginta quinque annos natus, cum in crus dexterum incidisset, illud fractum est. Diuturna cura convaluit, at in eodem crure supervenit tumor, qui primum plaga, deinde ulcus factum est teterrimum. In nosocomium Cremonense receptus, ut chronicus et in-sanabilis bis dimissus est. Accessit osteoperiostites. Tum, a cunctis derelictus, a sorore Paula opem imploravit. Haec, Ven. Antonii recordata, qui sibi iam moriturae adfuerat bono animo fratrem esse iubet, et Ven. Antonio per novendium cum fiducia supplicare. Paret Franciscus, cuius cruri Paula iam Reliquias Venerabilis admoverat, et novendialibus precibus expletis, omnino convaluit.
Quae miracula, nempe instantanea perfectaque sanatio Vincentii Zanotti ab inventerato et insana-bili ulcere in laevo crure; Paulae Aloni a chronico etincurabili affectione nervei centri spinalis; denique Francisci Aloni Cremonensis ex chronico inve-teratoque ulcere in dextero crure, cum de more ter expensa essent, primo in Congregatione antepraepara-toria habita die XVII Decembris anno MDCCCXCV deinceps in Congregatione praeparatoria die 1. Septembris anno MDCCCXCVI, denique in Congregatione generali Coram Nobis coacta die XIV Ianuarii hoc vertente anno: Nos, auditis sententiis Venerabilium Fratrum Nostrorum 8. R. E. Cardinalium nec non Consultorum, post exoratum in spiritu humilitatis divinum lumen, die XIV Februarii, Dominica in Septuagesima solemniter ediximus de tribus supra dictis miraculis Constare.
Reliquum erat, ut in generalibus S. R. Congrega-tionis Domitiis dubium proponeretur: An tuto procedi possit ad solemnem Beati Antonii Mariae Zaccaria Canonisationem. Obstabat tarnen Decretum diei XXIII Aprilis MDCCXLI, quo cautum est in causis, in quibus virtutes directis probationibus non nituntur, quatuor esse discutienda miracula. Nos autem, attenta Causae nobilitate, atque dignitate qua pollet Beatus, utpote incliti ac de Ecclesia optime meriti Ordinis conditor, a quarto miraculo proponendo Postulatores exemimus. Hinc die XXIII Februarii vertente anno, ex-ceptis libentissime tum Venerabilium Fratrum nostrorum 8. R. E. Cardinalium, tum Consultorum Sententiis, iterum divino auxilio invocato, Dominica prima in Quadragesima solemniter decrevimus: tuto procedi posse ad Beati Antonii Mariae Canonizationem.
His peractis, morem libentissime gerentes tum Maiorum institutis, tum Praedecessorum Nostrorum exem-
plis, atque etiam ad augcndam tanti eventus solemnitatem, in Consistorio secreto habito die XIX Aprilis verteilte anno, universosSanctae Romanae Ecclesiae Cardinales convoca-vimus, eorumque sententiam rogavimus. Qui, postquam Di-lectus Filius Noster Cardinalis Caietanus Aloisius Masella, S. Rituum Congregationis praefectus, brevi quidem sed accurata oratione de gestis, virtutibus ac miraculis Beati Antonii, nec non de serie auctorum disseruisset, sibi mirifice placere responderunt, Sanctorum honores tanto Viro deferri. Tum, eadem die, convocato publico Consistorio dilectus Filius Balthassar Capogrossi-Guama Nostrae Consistorialis Aulae advocatus pro eiusdem Beati Canonizatione eleganter peroravit, Nosque, ut ad eam deveniremus, humiliter supplicavit. Nos vero rei gravitatem, ac magnitudinem prae oculis habentes ora-tionibus et ieiunio adhuc instandum esse censuimus, quo benignissimus Deus luccm suae claritatis super mentem nostram effundere, et in voluntate sua dirigere dignaretur. Curavimus deinde litteris a Sacra Concilii Congregatione datis, ut non modo viciniores Yen. Fratres Episcopi, sed remotissimi quoque, servatis servandis, hac de re certiores fierent, seque ad Urbem conferrent, ut, Divino Spiritu invocato, et ipsi sententiam suam aperirent, super Canonizatione Beati Antonii Mariae, et Beati Petri Fourier, quem illi sociavimus. Qui cum ex uni verso terrarum orbe plurimi convenissent, Causa plene cognita, tum ex iis quae gesta fuerant coram Nobis, tum ex documentis S. R. C., quorum exempla singulis tradi voluimus, in semipublicum Consistorium coram Nobis coactum die XX Maii, convenerunt. Non modo Ven. Fratres Nostri S. R. E. Cardinales, sed Patriarchae, Primates, Archiepiscopi, Episcopi unanimi sententia ad hanc Canonizationem absolvendam Nos cohortati sunt. Cuius rei instrumenta a dilectis Filiis Sedis Apostolicae Notariis publice confecta, in Tabularium 8. R. C. relata sunt.
Pro solemni vero huius Canonizationis celebra-tione diem statuimus XXVII mensis Maii, qua recolitur Iesus, Salutis humanae Sator, voluptas cordium, Orbis redempti Conditor, Victor triumpho nobili ad dexteram Patris sedens. Indictis interea ieiunio, statutisque Ecclesiis ad Sacras Indulgentias lucrandas, hortati sumus omnes Christifideles, ut, animis recte comparatis, ad tan tarn solemnitatem accedentes, lar-giorem caelestium beneficiorum copiam acciperent.
Illud etiam visum est tum ut Fidelium quam plurimorum desideriis satisfaceremus, tum etiam ad Maiestatem Ritus augendam, illum in maximo totius orbis templo celebrari, iuxta antiquissimum morem, quem temporum tristitia, et luctuosissima Christi Vicarii capti-vitas compulerunt intermittere. Cum enim imperscrutabili Dei iudicio haec duret captivitas, non inopportunum iudicavimus, Fideles coram ipso Sanctorum Aposto-lorum Sepulcro ferventiores ingeminare preces, ut Deus
tandem vel convertere Sanctae Ecclesiae inimicos, vel humiliare dignetur.
Statuta itaque faustissima dies cum advenit, omnes tum Saecularis tum Regularis Cleri Ordines, singuli Romanae Curiae praesules, et Officiales, cuncti Venera-biles Fratres Nostri S. R. E. Cardinales, Patriarchae, Primates, Archiepiscopi, Episcopi ad numerum circiter tercentorum convenerunt, quibus praeeuntibus solemni Supplicatione Nos ingressi sumus Vaticanam Basilicam magnificentissime ornatam. Tune dilectus Filius Noster Cardinalis Caietanus Aloisi-Masella S. R. C. Praefectus, Canonizationi procurandae praepositus, perorante dilecto Filio Balthassare Capogrossi - Guarna Nostrae consistorialis Aulae Advocato, vota Nobis precesque detulit Sacrorum Antistitum, nec non universi Barnabitarum Ordinis et Sororum Angelicarum, ut Beatum Antonium Mariam Sanctorum honore decoraremus; cumque iterum, et tertio iisdem ferventer institissent et votis et precibus, Nos divini Spiritus lumine humiliter invocato, ad honorem Sanctae et Individuae Trinitatis, ad Catholicae Fidei incremen tum et decus, Auctoritate Domini nostri Jesu Christi, Sanctorum Apostolorum Petri et Pauli, et Nostra matura deliberatione et voto Venerabilium Fratrum Nostrorum S. R. E. Cardinalium, Patriarcharum, Primatum, Archi-episcoporum, Episcoporum consilio,praedictum Antonium Mariam Presbyterum, Clericorum regularium S. Pauli, atque Virginum Angelicarum Fundatorem, Sanctum Confessorem esse declaravimus.
Cui eodem Decreto sociavimus Petrum Fourier de Mataincouria, Sacerdotem Lotharingum Generalem et Reformatoren! Congregationis Salvatoris Nostri nun-cupatae, Ordinis Canonicorum regularium S. Augustini, et Institutorem Monialium Congregationis tituloDominae Nostrae et regula eiusdem S. Augustini, et ipsum vir-tutum et miraculorum gloria insignem.
Memoriam Sancti Antonii Mariae Zaccaria quot-annis die V Julii in Martyrologio referri mandavimus, et cunctis fidelibus, qui Eius dicta die exuvias venerati fuerint, Indulgentiam septem annorum totidemque quadra-genarum perpetuo largiti sumus. Gratiis deinde Deo Optimo Maximo humiliter actis, coram Nobis sacrum solemne operante Venerabili Fratre Nostro Cardinal! Aloisio Oreglia, Episcopo Ostiensi et Veliterno, Sacri Collegii Decano; Nos, post Evangelii lectionem, Clerum populumque universum allocuti sumus, hortantes vehementer, ut Sanctorum Apostolorum Petri et Pauli inter-cessionem, et illam novensilium Sanctorum pleni fiducia implorarent, in iis praesertim Ecclesiae necessitatibus. Denique plenaria Indulgentia cunctis adstantibus effu-sissimo cordis affectu impertita, Apostolicas hasce Litteras, manu nostra et S. R. E. Cardinalium signatas, sub Plumbo expediri mandavimus.
Audivistis, filii dilectissimi, ab Apostolo dilecto, quae quantaque sint gaudia novae Hierusalem, victo-
ribus a Christo pracparata; iis scilicet, qui Christum ipsum induentes, de mundo, de carne, de tenebrarum potestatibus triumpharunt, exhibentes corpora sua hostiam viventem, sanctam. Deo placentem, quique saeculo conformari noluerunt, et probaverunt, quae sit voluntas Dei bona et beneplacens et perfecta.') Nam timidis et incredulis et execratis, et homicidis et fornicatoribus, et veneficis, et idololatris, et Omnibus mendacibus, pars Worum erit in stagno ardenti, igne et sulp hure!1)
Animadvcrtite autem filii dilcctissimi, stagnum ardens igne et sulphure partem esse non solum incre-dulorum, execratorum, homicidarum, fornicatorum, men-dacium, sed etiam timidorum. Ut ergo victoria nos ad adeptionem montis magni et alti perducat, non vanis cogitationibus et sterilibus desideriis, sed tota mente, toto corde, totis viribus contra saeculum certemus oportet; nihil dissimulantes, nihil formidantes, mortemque ipsam magni et suavis praemii loco ducentes, quando illam pro vera animae nostrae libertate et dignitate, pro Christo, pro Ecclesiae iuribus et legibus oppetere contingat.
Ubique contra sanctissima haec et augustissima nomina et res bellum geritur atrocissimum: in Italia autem illud et tetrius est et indignius; in Italia, inquam, ubi Christus Regni sui Sedem posuit principem, quam minuisse sacri-legi homines ita gloriantur, ut nefandum facinus solemni civili ritu, ceu maximos patriae, imo humani generis
l) Rom. cap. XII 1, 2. - ') Apoc. cap. XXI, 8.
fastus, celebrare, et immani elato, prope eversam Crucem, monumento perennare non vereantur. Adsit Deus Optimus Maximus; et, intercedente Sancto Antonio Maria, Causae Nostrae faveat: coeptis vestris, nobilissimi Italorum, qui pro Christo et Ecclesia strenuissime certatis, nec in-sipientium errore traducti, excidistis a propria firmitate.')
Omnibus itaque, quae inspicienda erant, bene per-pensis, certa ex scientia et Auctoritatis Nostrae pleni-tudine, omnia et singula praedicta confirmamus, robo-ramus, atque iterum statuimus, universaeque Ecclesiae Catholicae denuntiamus: mandantes, ut earundem prae-sentium transumptis sive exemplis etiam impressis, manu alieuius Notarii subscriptis, et sigillo Viri in ecclesia-stica Dignitate constituti munitis, eadem prorsus fides habeatur, quae hisce Nostris Litteris praesentibus habe-retur, si exhibitae atque ostensae forent.
Si quis vero paginam hanc Nostrae definitionis, decreti, mandati, relaxationis et voluntatis infringere, vel temerario ausu contraire, aut attentare praesumpserit, indignationem Omnipotentis Dei, et Sanctorum Petri et Pauli Apostolorum eius, se noverit incursurum.
Datum Romae apud Sanctum Petrum, Anno Incar-nationis Dominicae Millesimo Octingentesimo Nona-gesimo Septimo, VI Kalend. Iunias, Pontificatus Nostri Anno XX.
jEgo LEO Catholicae Ecclesiae Episcopus.
') Pct. Epist. 2, cap. III, 17.
41.
Decretum S. R. C.,
quo festum S. Antonii Mariae Zaccaria Conf in universa ecclesia celebrandum praescribitur.
Urbis et Orbis.
Ad humillimas preces Rmi. P. Aloisii Cacciari, Procuratoris Generalis et Postulatoris Congregationis Clericorum Regularium S. Pauli Barnabitarum, ab infra-scripto Cardinal! S. R. Congregationi Praefecto relatas, SSmus. Dnus. Nostcr Leo PP. XIII., ex ipsius S. Congregationis consulto, concedere dignatus est, ut, translato in diem 7. Julii, vel hac impedita, in primam diem subsequentem liberam iuxta rubricas, festo assignato Ss. Cyrilli et Methodii PP. CC., alterum festum nata-litium S. Antonii Mariae Zaccaria Confes-soris cum Officio de Commun. Conf. non Pont, et lectionibus I. Nocturni de Script, occ., et II. et III. Nocturni, Oratione ac Missa
propriis, iam approbatis et concessis praedictae reli-giosae Congregationi, die 5. Julii ab universa Ecclesia sub ritu duplici minori post annum 1898 singulis annis recolatur. Insuper idem Ssmus. Dnus. Noster supradictum Officium cum Missa de S. Antonio Maria Zaccaria sub praedicto ritu in Calendario Universali et in novis editionibus Breviarii et Missalis Romani deinceps inscribi mandavit. Contra-riis non obstantibus quibuscumque.
Die 11. Decembris 1897.
Camillus Card. Mazzella, S. R. C. Praef.
Diomedes Panizi, S. R. C. Secretarius.
42.
Decretum S. Congregationis Concilii
de Clericorum excardinatione et ordinatione.
A primis Ecclesiae saeculis plura Sacra Concilia decreverunt, quod recentius confirmavit Tridentinum cap. 8, sess. 23 de reform., neminem nisi a proprio Episcopo posse ordinari.
Proprius autem alicuius Episcopus, iuxta ea quae praefinivit in primis Bonifacius VIII in Sexto Beeret. cap. Cum nullus, De tempore Ordin. »intelligitur in .hoc casu Episcopus de cuius dioecesi est is, qui ad »ordines promoveri desiderat, oriundus, seu in cuius »dioecesi beneficium obtinet ecclesiasticum, seu habet »(licet alibi natus fuerit) domicilium in eadem.< Deinde cum consuetudo invaluerit, ut Episcopi familiäres suos, etsi alienae dioecesis, sacris initiarent, et sancta Tridentina synodus cap. 9, sess. 23 de reform. id certis sub conditionibus probaverit, obtinuit, ut tri-bus prioribus titulis, originis, domicilii et beneficii, quibus ius fiebat Episcopis aliquem ad ordines promo-vendi, quartus quoque accenseretur, scilicet familiari-tatis. Cum autem de huiusmodi titulis disceptaretur, In-nocentius XII app. litt, incipientibus > Speculatores* datis die 4a nov. 1694, determinavit ac constituit quo sensu et extensione iidem essent accipiendi ad eum ef-fectum, ut quis proprius fieret alicuius Episcopi subdi-tus, quo legitime ordinari valeret. Quae constitutio ut suprema lex deinde habita est, eaque duce omnes quac-
stiones diremptae.
Verum nostris temporibus novae contentioni fre-quens se praebuit occasio. Pluribus enim in locis usu receptum est ut clerici, qui e sua dioecesi digredi et in alia sibi sedem constituere desiderarent, excardina-tionem, quam vocant, id est plenam et perpetuam di-missionem a suo Ordinario peterent; eaque innixi in alia dioecesi incardinationem seu adscriptionem implo-rarent: qua obtenta, eo ipsc ut proprii novi Episcopi subditi ad ulteriores ordines suscipiendos admitterentur. Quae agendi ratio, ubi caute prudenterque adhibita fuit, absque querelis processit, sed nonnullis in locis, ubi necessaria cautio defuit, controversiis et abusibus viam saepenumero patefecit.
Quapropter Emmi S. C. Concilii Patres, rebus om-nibus mature perpensis, praesenti generali decreto haec statuenda censuerunt:
1° excardinationem fieri non licere nisi iustis de causis, nec effectum undequaque sortiri, nisi incardina-tione in alia dioecesi executioni demandata.
2° incardinationem faciendam esse ab Episcopo non oretenus, sed in scriptis, absolute et in perpetuum,
id est nullis sive expressis sive tacitis limitationibus obnoxiam; ita ut clericus novae dioecesi prorsus manci-petur, praestito ad hoc iuramento ad instar illius quod Constitutio »Speculatores* pro domicilio acquirendo praescribit.
3° ad hanc incardinationem deveniri non posse, nisi prius ex legitimo documento constiterit alienum clericum a sua dioecesi fuisse in perpetuum dimissum, et obtenta insuper fuerint ab Episcopo dimittente, sub secreto, si opus sit, de eius natalibus, vita, moribus ac studiis opportuna testimonia.
4° hac ratione adscriptos posse quidem ad ordines promoveri. Cum tarnen nemini sint cito manus impo-nendae, officii sui noverint esse Episcopi, in singulis casibus perpendere, an, omnibus attentis, clericus ad-scriptus talis sit, qui tuto possit absque ulteriori expe-rimento ordinari, an potius oporteat eum diutius pro-bari. Et meminerint quod sicut »nullus debet ordinari »qui iudicio sui Episcopi non sit utilis aut necessarius »suis Ecclesiis* ut in cap. 16, sess. 23 de reform. Tridentinum statuit; ita pariter nullum esse adscriben-dum novum clericum, nisi pro necessitate aut commo-ditate dioecesis.
5" quo vero ad clericos diversae linguae et nati-onis, oportere ut Episcopi in iis admittendis cautius et severius procedant, ac numquam eos recipiant, nisi re-quisiverint prius a rcspectivo eorum Ordinario, et obti-nuerint, secretam ac favorabilem de ipsorum vita et moribus informationem, onerata super hoc graviter Epi-scoporum conscientia.
6° denique quoad laicos, aut etiam quoad clericos, qui excardinationis bcneficio uti nequeunt vel nolunt, standum esse dispositionibus const. * Speculatores* quae, nihil obstante praesenti decreto, ratae ac firmae semper manere debent.
Facta autem de bis omnibus relatione SSmo Domino Nostro per infrascriptum Cardinalem S. C. Concilii Praefectum, Sanctitas Sua resolutionem Em. Patrum benigne approbare et confirmare dignata est, contrariis quibuscumqe minime obstantibus.
Datum Romae ex aedibus S. C. Concilii die 20. Iulii 1898.
A. Card. Di Pietro S. C. Concilii Praefectus. f Beniatninus Arch. Nazianzenus, Pro Secret.
43.
Decretum
quo statuitur facultates habitualiter concessas non perire morte Ordinctriorum, quibus concessae fuerunt.
Feria IV, die 2 4. Novembris 1 8 97.
In Congregatione Gen. 8. Rom. Univ. Inquis. ha-bita ab Emmis ac Ris DD. Card, in rebus fidei et morum Gen. Inquisitoribus, iidem Emi Patres, rerum temporumque adiunctis mature perpensis, decernendum censuerunt: Supplicandum SSmo, ut declarare seu sta-tuere dignetur, facultates omnes speciales, habitualiter a S. Sede Episcopis aliorumque locorum Ordinariis concessas, non suspendi vel desinere ob eorum mortem vel a munere cessationem, sed ad successores Ordina-rios transire ad formam et in terminis decreti a Sup.
hac Gong, editi die 20. Februarii 1888 quoad dispen-sationes matrimoniales.
Insequenti vero feria VI, die 26. Novembris 1897, in solita audientia R. P. D. Assessori S. 0. impertita, facta de bis Omnibus SSmo D. N. D. Leoni Div. Prov. PP. XIII. relatione, Sanctitas Sua Emorum Patrum re-solutionem approbavit, atque ita perpetuis futuris tem-poribus servandum mandavit, contrariis non obstan-tibus quibuscumque.
I.	Can. Mancini S. R. et U. Inq. Notarius.
44.
Facultates omnes speciales habitualiter
a S. Sede Episcopis concedi solitae in posterum committuntur Ordinariis locorum.
Feria IV, die 2 0. Aprilis 1898.
Postquam per Decretum huius Supremae Sacrae Congregationis in Fer. IV. die 24. Nov. 1897 decla-ratum fuit facultates omnes speciales habitualiter a 8. Sede Episcopis aliisque locorum Ordinariis concessas non suspendi eorum morte vel cessatione a munere, sed ad successores Ordinarios extendi, ad formam Decreti 8. Officii Fer. IV diei 20. Februarii 1888 pro dispensationibus matrimonialibus; propositum fuit eidem huic S. Congregationi dubium, utrum expediat in posterum eliminare facultates durante munere, quae ut plurimum Vicariis Gapitularibus conceduntur.
Porro in congregatione Generali 8. R. et U. In-quisitionis habita ab EE.mis et RR.mis DD. Cardinalibus in rebus fidei et morum Inquisitoribus Generalibus, praefato dubio diligenter expenso, praehabitoque RR. DD. Gonsultorum voto, iidem EE.mi ac RR.mi Patres rescribendum mandarunt:
Clausulam >durante munere« esse suppri-mendam et in ceteris standum formae decreti iam
lati die 20. Februarii 1888 num. l.° et Z°, at iuxta modum, idest:
„1.0 Facultates omnes habituales in posterum committendas esse Ordinariis Locorum.
2." Appellatione Ordinariorum venire Episcopos, Administratores seu Vicarios Apostolicos, Praelatos seu Praefectos habentes jurisdictionem cum territorio se-parato, eorumque Officiales seu Vicarios in spiritualibus generales, et sede vacante Vicarium Capitularem vel legitimum Administratoren!."
Subsequenti vero Feria VI, die 22 eiusdem mensis Aprilis 1898, in solita audientia R. P. D. Adsessori impertita, facta de his omnibns SS.mo D. N. Leoni Div. Prov. Pp. XIII relatione, SS.mus resolutionem EE.morum Patrum adprobavit, contrariis non obstan-tibus quibuscumque.
I. Can. Mancini S. R. et U. Inquis. Not.
45.
Etiam Facultates habituales
a S. Sede Episcopo concessae ante diem 24. Nov. 1897 exerceri possunt ab Ordinario.
Fer. IV, die 22. Iunii 1898.
Suprema haec Congregatio in Fer. IV die 24. No- Episcopis ab Apostolica Sede intelligi debeant in vembris 1897 decrevit etc. (ut supra sub num. 44 h. p.) sensu praefati Decreti.
Hinc propositum fuit eidem huic 8. Congregationi du-	Porro	in	Congregatione	Generali S. R. et U. In-
dium: Utrum concessiones iam factae antecedenter quisitionis habita ab EE.mis DD. Cardinalibus in rebus
fidei et morum Inquisitoribus Generalibus, praefato dubio diligenter expenso, praehabitoque RR. DD. Con-sultorum voto, iidem EE.mi ac RR.mi Patres rescri-bcndum mandarunt:
Declarationem S. Officii, factam circa facul-tates coucedendas vi Decreti Fer. IV diei 24. No-vembris 1897, extendendam esse ad facultates iam antecedenter concessas, facto verbo cum Sanc-tissimo.	-------
46
Poziv castiti
Ljubljanski dogodki zadnjih dnij so nam pokazali veliko nevarnost, katera preti milemu nasemu slovcnskemu narodu. Velika vecina visokosolcev se je izrekla proti temu, da na krscanski podlagi osnujejo svoje javno delo-vanje. Starejsi in zrclejsi mozje jih niso zavr-nili, marvec so njihove izjave vsaj deloma odobravali in nazdravljali svobodno mislecim dijakom, da, se celo pisalo se je, da ne za-sluzi biti akademik in ni vreden akademicne svobode, kdor si da pri iskanju resnice delati ovire, ki resnice ne isce, ampak si jo da di-ktirati in ki si da ukazovati, po kakih principih bo uravnaval vse svoje delovanje in nehanje. Pol eg tega se je sklenilo, naj se dijastvo orga-nizira, ter o pocitnicah napravlja razne shode za ljudstvo, da zaseje svoje ideje med narod.
Vsi ti pojavi so mi segli globoko v duso. Tolazi me samo to, da nasi visokosolci ne vidijo povsem tocno, kaj pomenijo te njihove izjave, da namrec z njimi odklanjajo od sebe ne samo delo odresenja, ampak sploh vsako ob last Bozjo nad clovekom. Dosledno bi se s tem tajila zgodovinska resnica, da je Gospod Jezus Kristus resnicno pravi Bog in pa na-ravna resnica, da je Bog. Mislim, da visoko-solcem, vsaj vecini, ni jasno, kako globoko segajo njihove izjave.
Ali od kod tako kriva in za mili nas slo-venski narod tako pogubna, ker neresnicna, nacela? Teh nacel nasi dijaki niso vsrkali doma v hisi svojih vernih starisev, ampak v soli, v gimnaziji in na vseuciliscu. Biti mora torej v nasih avstrijskih srednjih in visokih solah mnogo pravi vzgoji, pravi znanosti, po-
Subsequenti vero Sabato die 25. eiusdem mensis Iunii 1898, in solita audientia R. P. D. Adsessori im-pertita, facta de bis omnibus SS.mo D.no N.ro Leoni Div. Prov. Pp. XIII relatione, SS.mus resolutionem EE.morum Patrum adprobavit, contrariis non obstan-tibus quibuscumque.
I.	Can. Mancini S. R. et U. Inguis. Not.
duhovScini.
gubnega, mnogo krscanstvu sovraznega. Na to moramo obrniti svojo pozornost in pozor-nost milega nam naroda, ako mu hocemo ko-ristiti in sinove njegove, katere daje solat z zasluzkom krvavih svojih zuljev, obvarovati casnega in vecnega pogina.
Bili so v Ljubljani tudi zupani iz vseh slovenskih pokrajin. Res kaj velicastno je bilo, da so se vsi poklonili Njegovemu Velicanstvu in se vnemali za obrambo pravic slovenskega naroda. Sklenilo se je, da se hocejo tudi zupani organizirati. Vse to je lepo, ker z zdru-zenimi mocmi se more mnogo doseci: ali strah me navdaja, ce pogledam na dijaski shod in na govore, ki smo jih pri tej priliki culi, ko vidim, da ravno tisti mozje stoje na celu organizacije nasih zupanov. Pozor torej, dragi moji sobratje, da za casa preprecimo nevarnosti, ki bi tudi od te strani mogle pre-titi krscanskemu narodu slovenskemu. Mirno in modro pazimo na vse to gibanje in podu-cujmo narod, posebno obcinske odbornike in krepke, pametne naSe zupane. Cuvajmo se strasti, nikar ne sumnicimo, nikar ne upotreb-ljavajmo zanicljivih imen: liberalec, brezverec, ker s tem bi mnoge zalili in nepotrebno od sebe odbijali, ampak mirno, prijazno jih podu-cujmo.
Ni pa dosti, da samo opozarjam na nevarnosti, na temne oblake, ki se kopicijo na obzorju mile nase slovenske domovine, ampak treba tudi delati in ärtvovati. Da bo pa delo nase enotno in da mu oznacena namera zago-tovi uspeh, prosim Vas vse, da na prihodnjih pastoralnih konferencijah razpravljate in skle-pate o teh le vprasanjih:
1. Ivako bi mogli priti do katoliske gim-nazijc? Od kod potrebna sredstva? Jaz mislim to-le: Vsaj polovica naroda naj zrtvuje po 1 kr. na mesec in prav kmalo morcmo s prvim razrcdom zaceti. Mislim, da je to mo-goce, ako se vi, dragi sobratje, za stvar za-vzamctc in jo ljudstvu razlozite. Ustanovila bi se potem bratovscina, v kateri bi clani vplacevali po 1 kr. mesecno, da se osnuje in vzdrzuje katoliska gimnazija, kakorsno imajo n. pr. v Briksenu, Lincu, Gradcu.
2. Ali bi mogli v lctih 1899 in 1900 imeti sveti misijon po vseh zupnijah nase skofije, ali pa vsaj v vsaki dekaniji v tolikih zupnijah, da bi se mogli udeleziti vsi verniki. Delali bi vsi nasi izvrstni in goreci redovniki, sodelovali pa mi svetni duhovniki po njihovem nacrtu; odbrali bi se najboljsi govorniki v dekaniji, ter bi sli od zupnije do zupnije, drugi bi pa spovedovali. Glavni namen temu misijonu bi bil, razjasnjevati vecne resnice, da je Bog, da je nasa dusa neumrjoca, da je Jezus Kristus Sin zivega Boga, da bo sodba in po sodbi srecna ali nesrecna vecnost, pa pomen katoliske cerkve glede vseh teh resnic. Mislim, da bi s tako prenovitvijo vsega naroda zaprli
pot vsem pogubnim nakanam. V Rimu zele, da se na ta nacin zakljuci devetnajsto stoletje, zato tudi jaz zelim in bom pridno sodeloval.
3.	Zelim za nase akademicno izobrazene moze dober zivljenjepis Gospoda nasega Je-zusa Kristusa, kakor ga je spisal n. pr. v francozkem jeziku P. Didon, Jesus Christ“ (2 zvezka), ali v nemskem Grimm, „Leben Jesu“ (8 zvezkov), Meschler „Betrachtungen“ (2 zvezka). Kdor prestavi, in sicer v lepem jeziku, delo Didonovo, dobil bo od mene za vsak zvezek po 100 krön; kdor pa mi ta zivljenjepis sestavi bolj samostalno po nacinu Grimma, samo bolj kratko (dva do tri zvezke) in vporabi divne nazore Meschlerjeve, dobil bo od mene 800 krön. Meni poslane rokopise bom dal pregledati in natisniti na svoje stroske.
Na delo torej! Vse na cast Bozjo in vse-stransko korist krscanskega nasega sloven-skega naroda. Predloge in misli dekanijskih konferenc o prvih dveh tockah zelim dobiti vsaj do konca oktobra; ponudbe o tretji tocki pa cim preje. — Z Bogom!
V Ljubljani, dne 30. avgusta 1898.
f Anton Bonaventura
knez in skof.
47.
Cesarjeva vladarska petdesetletnica.
(llude praznovanja petdesetletnice vladanja Nje-govega apostolskega Vclicanstva ccsarja Franca Josefa /. po ljubljanski skofiji se ukazuje naslednje: Za prasnovanje sc doloca 9. oktobcr t. to je nedelja po imendanu Nj. Vclicanstva, ki naj se pva-znuje tako-le:
1. V predvecer tega dne naj sc slovesno zvoni pol ure po vseh cerkvah cele skofije.
2. V nedeljo naj se opravi ob casu duhovnega famega opravila slovesna sv. masa s pridigo, pvimerno praznicnemu dnevu.	-----
3. Po slovesni sv. masi naj se zapoje Te Deum in zvonovi naj svecanostno zvone.
4. Popoludne naj se izpostavi Presv. Resnje Telo, da ljudstvo po celi skofiji skozi cno uro moli pred Najsvetejsim za njegovo Velicanstvo ter se zahvaljuje vsemogocnemu Bogu ob tej izredni slavnosti.
5. Od 1. scptembra do konca decembra t. 1. naj jcmljejo vsi duhovniki pri vsaki sv. masi ritu permittcnte raesto prve zapovedane oracije (st. 18 oziroma st. 4) oracijo pro Imperatore (st. 6).
48.
Perijodicna porocila in izkazi za leto 1898.
Velecastiti gospodje duhovni pastirji se vabijo. da vposljejo najpozncjc do 1. novembra tega leta potom dekanijskih uradov knezoäkofijski pisarni za leto 1898. obicajna perijodicna porocila in izkaze, in sicer:
1. o stevilu dus v posameznih duhovnijah,
2. o stevilu potrebnih dircktorijev in sematizmov za leto 1899,
3. o stevilu prebivalstva po veroizpovcdanju,
4. o premembah postnih postaj, h katerim pripadajo	6.	o	pogreskih,	ki	so	se morda urinili v letoänji
posamezne duhovnije, istotako o telcgraficnih postaj ah.	skofijski sematizem,	in o podatkih, ki bi spopolnili
5. o okrajnih in krajnih solskih nadzornikih, ce	krajevni imenik. so duhovniki,
49.
Razpis Iv. Nep. Schlackerjeve ustanove za uciteljske vdove.
Ustanova pokojncga vodje normalke, c. kr. sol-skega svetnika in castnega lcanonika Iv. Nep. Schla-ckerja v podpovo ene uciteljske vdove se bode zopet podelila za cas od 1. avgusta 1897 do 1. avgusta 1898.
Castiti zupni uradi naj obveste v tem razpisu tiste vdove, ki sicer ne vzivajo nikake ustanove, z opazko,
naj opremijo prosilke svoje prosnje z verjetnimi sve-docbami, da so v resnici ubozne, nesvarljivega zivljenja in da so njihovi mozje naj man j 10 let hvalevredno slu-zili v kronovini Kranjski kot ljudski ucitelji.
Prosnje naj se vloze do 30. septembra t. 1. pri tukajsnjem konzistoriju.
50.
Birma in kanonicno obiskanje.
Premilostni gospod knezoskof bodo delili prihodnje 28. na Trebelnem, 29. na Mirni, 30. na Catezu pri dni zakrament sv. birme po naslednjih zupnijah: dne Trebnjem, 1. oktobra v St. Lovrencu ob Temenici, 2. v 25. septembra v St. Jerneju, 26. na Raki, 27. v Leskovcu, Trebnjem, 3. na Raki.
51.
Konkurzni razpis.
Razpisujeta se zupniji: Grahovo v cerkniski	Kot zadnji rok za vlaganje prosenj se s tem do-
dekaniji in Trstenik v kranjski dekaniji.	loca 11. oktober 1898.
Prosilci naj naslove svoje prosnje na veleslavno	Z okroznico sta bili razpisani zupniji Bohinjska
c. kr. dezelno vlado v Ljubljani.	Bistrica in Visnja Gora do 12. septembra 1898.
52.
Skofijska kronika.
Baron Codellij ev kanonikat pri tukajsnji stolnici je podeljen c. g. dr. Ivanu Korenu, kapelanu v Dobu.
Kanonicno vmescena sta bila cast. gospoda: dr. Ferdinand Cekal na zupnijo Preserje 13. avgusta; J er ne j Primozic na zupnijo Gorice 20. avg.
Janez Pristov, kapelan pri Sv. Krizu pri Litiji, vstopi pri jezuitih.
Zupnija St. Jo St pri Vrhniki je podeljena c. g. Francisku Laltmayerju, zupniku v Grahovem.
Prem eäceni so bili cc. gg.: Janez Medved iz Krizevega pri Kostanjevici kot kapelan v Dobrnice; Evgen Lampe iz Grada kot pristav v bogoslovno semenisce v Ljubljano; Janez Pelc iz Semica v Hre-novice; Valentin Marcic iz Polhovega Gradca v Semic kot I. kapelan, Anton Hribar iz Smlednika v
16ö
Polhov Gradec; Anton Plesic iz St.Jurija pod Ku-mom v Smlednik; Viljem Mlejnik iz Semica v Knezak; Janez Volk iz Dolcnje vasi v Velesovo; Francisek Zuzelt iz Preddvora v Dolenjo Vas; Anton Golf iz Cerknice v Preddvor; Viljem Paulus z Dol v Smarije; Janez Lever iz Crnomlja v Cemsenik; Simon Azman z Bohinjske Bistrice kot zupni upravitelj na Studenec; Jozef Dostal, kapelan v Visnji Gori kot zupni upravitelj ravno tarn; Karol Dornig, kapelan v Podbrezji v Dob; Janez Gnjezda, valetudinarij, za kapelana v Cerklje pri Krskem; Anton Mezeg, kapelan v Selcih, kot zupni upravitelj v Pod-kraj; Jernej Bernard iz Postojne kSv. Krizupri Litiji.
V zacasni pokoj sta stopila cc. gg.: Matej Kljun, zupnik v Visnji Gori, in Jozef Pristov, zupnik na Prezganjem.
Na novo so namesceni cc. gg.: dr. M i h a e 1 Opeka, gojenec rimskega zavoda „Collegium Ger-manicum et Hungaricum“, kot kapelan v Moravcah; Jakob Lovretic kot II. kapelan v Kamniku; Francisek Kozelj v Krizevem pri Kostanjevici; Janez Zore v Gradu; Engelbert Berlan v St.Juriju pod Kumom; Andrej Lavric kot II. kapelan v Semicu; Janez Knificv Cerknici; Francisek Cemazar v Selcih; Janez Jane na Dolih; Francisek Zu-p a n c i c v Crnomlj u; Adolf K n o 1 kot II. kapelan na Raki; A vg ustSchauer v Koprivniku (Nesselthal) na Kocevskem; Andrej Azman na Bohinjski Bi-strici; Jozef Lavric v Visnji Gori.
Umrla sta cc. gg.: Viljem Vesel, vpokojeni zupnik-vikar nemskega viteskega reda v Crnomlj u, dne 12. avgusta v Crnomlju; Janez Dolzan, zupnik na Trsteniku, dnä 16. avgusta.
Priporocata se v molitev castiti duhovscini.
Vknezoskofijsko duhovno semenisce so sprejeti naslednji gospodje: Janez Berce iz Drazgos, Karol Cuk iz Crnega vrha pri Idriji, Her-man Ferjancic iz Goc pri Vipavi kot eksternist, Francisek Grivec iz Ajdovca, Karol Gross iz Zagorja ob Savi, Rudolf Jakhel iz Novega mesta, Francisek Jereb iz Vodic, Francisek Kimovec iz Cerkelj pri Kranju, Ivan Klemenc iz Slavine, Jernej Ivovic od Sv. Helene pri Dolu, Lavrencij Lah iz Körnende, Andrej Magajna iz Vrem, Alojzij Merhar z Jezice, Anton Penic od Sv. Kriza pri Kostanjevici kot eksternist, Pavel Perko
iz Poljan, Jozef Podlipnik iz Bostanja, Ivan Prijatelj iz Dobrepolja, Francisek Rakovec iz Naklega, Valentin Sitar z Jezice kot eksternist, Rihard Smolej iz Ljub-Ijane kot eksternist, Josip Sajn iz Lasic, Francisek Skulj iz Lasic kot eksternist, Anton Tomelj iz Mengsa, Alojzij Vehovec z Rake, Jakob Voljc z Vrhnike, Ma-tija Volk iz Ovsis, Francisek Vrhovec z Brezovice, Mihael Zevnik iz Cerkelj pri Krskem.
V knez oskofijs ko desko semenisce, Alojzije visce, so za leto 1898/9 sprejeti naslednji stari gojenci: Ahacic Matej iz Trzica, Logar Jozef iz Metlike, Pecaric Martin iz Metlike, Pirc Jozef iz Velesovega, Stular Martin iz Metlike, Vovko Francisek iz Skocijana pri Dobravi, Jeglic Ivan iz Pod-brezja, Klopcic Luka iz Radoljice, Kostelec Martin iz Metlike, Perko Ivan iz Poljan, Podbevsek Jernej z Vranje peci, Pogacnik Lovro iz Kamne gorice, Susnik Anton iz Mekin, Sarabon Vincencij iz Trzica, Znidarsic Anton iz Dobrepolja, Bukovnik Janez iz Ljubljane, Do-linar Jozef iz Cerkelj pri Kranju, Konda Jakob iz Semica, Kralj Alojzij iz Visnje gore, Kurent Alojzij iz Visnje gore, Peterlin Viktor iz Ribnice, Prijatelj Vladimir iz Novega mesta, Princ Mihael iz Kamne gorice, Strubelj Janez s Police, Azman Ciril iz St. Jurija pod Kumom, C'iber Jakob z Iga, Dolenec Matej iz Postojne, Drol Ivan iz Sorice, Gole Anton iz Dobrnica, Jere Francisek z Lipoglavega, Kogovsek Ivan iz St. Vida nad Ljub-ljano, Urbas Janez z Blolc, Volk Jozef iz Trnovega, Zorko Francisek z Vac, Bajuk Marko iz Metlike, Bre-celjnik Alojzij iz St. Vida nad Ljubljano, Burgar Anton iz Ribnice, Govekar Francisek iz Smlednika, Ivepec Ivan iz Cerkelj pri Kranju, Lah Ivan iz Trnovega, Lovsin Ivan iz Ribnice, Pirc Ignacij iz Ajdovca, Skrbec Anton iz Starega trga pri Lozu, Ursic Francisek iz St. Vida pri Vipavi.
Na novo so sprejeti: Drnovsek Ivan iz Zagorja, Bester Lovro iz Ovsis, Kadunc Franci§ek iz Smarja, Zupancic Valentin iz Most pri Ljubljani, Ad-lesic Jurij iz Adlesicev, Bukovic Anton iz Vipave, Debevec Ivan iz Begunj pri Cirknici, Dobravec Francisek iz Radoljice, Gorjanec Martin iz Postojne, Jerman Jakob iz Crnomlja, Kovac Janez iz Postojne, Miklavcic Francisek iz Poljan nad Loko, Pecaric Francisek iz Metlike, Pohar Jozef iz Begunj, Prebil Andrej iz Hor-jula, Primär Janez iz M. D. v Polju, Trdan Francisek iz Ribnice, Vodopivec Ivan iz Cerkelj pri Krskem.
Knezoskoiijski ordinarijat ljubljanski, dne 30. avgusta 1898.
Izdajatelj in odgovorni uredmk Josip §iska. — Tiskala Katoliäka Tiskarna.