1916. Nr. 2134. VI. Folium officiale Dioecesis Lavantinae. Cerkveni zaukaznik za Lavantinsko škofijo. Kirchliches Verordimugsblatt für dic Lavanter Diözese. Inhalt. 47. Sacrao Congregationis (le disciplina sacramen-^>rum decretum circa clandestinitatis impedimentum. — 48. Wieder Verehelichung von verwitweten Personen. — 49. Weihe grüner Ölzweige von der Jsonzofront. — 50. Kebührcnbehandlung pforr- nnd gcmcindc-äinilicher Bestätigungen über Brrwandtschastsvcrhältnisse. — Guststahl glvcke» — 52. Škofijska kronika. — 53. Diözesan -Nachrichten. 47. Sacrae Congregationis de disciplina Sacramentorum decretum circa clandestinitatis impedimentum. Quum in nonnullis regionibus Parochi a civili lege graviter prohibeantur, quominus matrimonio assistant, nisi praemisso civili connubio, quod non semper praemitti potest et tamen ad mala praecavenda et pro bono animarum matrimonium celebrari expediat ; quidam horum locorum Antistites a Sacra Congregatione de disciplina Sacramentorum efflagitarunt : „An et quomodo his in ad-iunctis providendum sit“. Eadem Sacra Congregatio, in plenario Conventu habito die 28. curr. Iannarii, re mature perpensa, respondendum censuit : „Recurratur in singulis casibus, excepto casu periculi mortis, in quo quilibet sacerdos dispensare valeat etiam ab impedimento clandestinitatis, permittendo, ut in relatis adiunctis matrimonium cum solis testibus valide et licite contrahatur“. Expositam vero Eminentissimorum Patrum declarationem Sanctissimus Dominus noster Benedictus Papa XV. in audientia, concessa die 30. eiusdem mensis infrascripto huius Sacrae Congregationis Secretario, ratam habere et confirmare dignatus est ac publici iuris fieri mandavit. Datum Romae, ex aedibus eiusdem Sacrae Congregationis, die 31. Ianuarii 191 (i. L. «P 8. Philippus Card. Giustini, Praefectus, t Aloisius Capotosti, Ep. Thermen., Secretarius. 48. Wiederverehelichung von verwitweten Personen. Ä2Tad) katholischer Glaubenslehre kau» eine vollzogene Ehe nur durch den'Tod des eine» Ehegatten aufgelöst werden. Die Tatsache des Todes eines Gatte» wird, wen» der andere Teil sich wieder verehelichen will, nie bloß vermutet, sondern muß, wenn sie nicht zweifellos gewiß ist z. B. dem eigenen Pfarrer des Verstorbenen, bewiesen werden. Das kirchliche Verfahren für den Beweis des Todes ist geregelt durch folgende Instruktion des Sacrum Officium.1 Instructio supremae Sacrae Congregationis ad probandum obitum alicuius coniugis, an. 1868. Matrimonii vinculo duos tantummodo „Christo ita docente, copulari et coniungi posse, alterutro vero con- . 1 Acta Apostoliche Sedis An. II. voi. 11. Romae, dio 31. Martii 1910. Num. 6. pagg. 199 — 203. iuge vita functo, secundas imo et ulteriores nuptias licitas esse, dogmatica Ecclesiae catholicae doctrina est“. Verum ad secundas et ulteriores nuptias quod attinet, cum de re agatur, quae difficultatibus ac fraudibus haud raro est obnoxia, hinc Sancta Sedes sedulo curavit modo Coristitutionibus generalibus, saepius autem responsis in casibus particularibus datis, ut libertas novas nuptias ineundi ita cuique salva esset, ut praedicta matrimonii unitas in discrimen non adduceretur. Inde constituta sacrorum Canonum, quibus, ut quis possit licite ad alia vota transire, exigitur, quod de morte coniugis certo constet, uti cap. Dominus, de secundis nuptiis, vel quod de ipsa morte recipiatur certum nuncium uti cap. In praesentia, De sponsalibus et matrimoniis. Inde etiam ea, quae explanatius traduntur in Instructione Cum ■alias 21. Augusti 1670 a Clemente X. sancita et in Ballano Romano inserta super examine testium pro matrimoniis contrahendis in Curia Emi. Vicarii Urbis et coete-rorum Ordinariorum. Maxime vero, quae propius ad rem facientia ibi habentur NN. 12 et 13. Et haec quidem abunde sufficerent, si in eiusmodi causis peragendis omnimoda et absoluta certitudo de alterius coniugis obitu haberi semper posset ; sed cum id non sinant casuum propemodum infinitae vices (quod sapienter animadversum est in laudata Instructione his verbis : Si tamen huiusmodi testimonia haberi non possunt, Sacra Congregatio non intendit excludere alias probationes, guae de iure communi possunt admitti, dummodo legitimae sint et sufficientes) sequitur, quod stantibus licet principiis generalibus praestitutis haud raro casus eveniunt, in quibus Ecclesiasticorum Praesidum indicia haerere solent in vera instaque probatione dignoscenda ac statuenda, imo pro summa illa facilitate, quae aetate nostra facta est, remotissimas quasque regiones adeundi, ita ut in omnes fere orbis partes homines divagentur, eiusmodi casuum multitudo adeo succrevit, ut frequentissimi hac de re ad Supremam hanc Congregationem habeantur recursus, non sine porro partium incommodo, quibus inter informationes atque instructiones, quas pro re nata, ut aiunt, peti rait-tique necesse est, plurimum defluit temporis, quin possint ad optata vota convolare. Quapropter Sacra eadem Congregatio huiusmodi necessitatibus occurere percupiens, simulque perpendens in dissitis praesertim Missionum locis, ecclesiasticos Praesides opportunis destitui subsidiis, quibus ex gravibus difficultatibus extricare se valeant, e re esse censuit, uberiorem edere Instructionem, in qua, iis, quae iam tradita sunt, nullo pacto abrogatis, regulae indigitentur, quas in eiusmodi casibus haec ipsa 8. Congregatio sequi solet, ut illarum ope, vel absque necessitate recursus ad Sanctam Sedem possint indicia ferri, vel certe, si recurrendum sit, status quaestionis ita dilucide exponatur, ut impediri longiori mora sententia non debeat. Itaque: 1. Cum de coniugis morte quaestio instituitur, notandum primo loco, quod argumentum a sola ipsius absentia quantacumque (licet a legibus civilibus fere ubique admittatur) a sacris Canonibus minime sufficiens ad i ustam probationem habetur. Unde sa. me. Pius VI. ad Archi-episcopum Pragensem die 11. Iulii 1789 rescripsit, solam coniugis absentiam atque omnimodum eiusdem silentium satis argumentum non esse ad mortem comprobandam, ne tum quidem cum edicto regio coniux absens evocatus (idemque porro dicendum est, si per publicas ephemerides id factum sit) nullum suimet indicium dederit. Quod enim non comparuerit, idem ait Pontifex, non magis mors in causa esse potuit, quam eius contumacia. 2. Hinc ad praescriptum eorumdem sacrorum Cano- num documentum authenticum obitus diligenti studio exquiri omnino debet ; exaratum scilicet ex regestis paroeciae vel xenodochii vel militiae vel etiam, si haberi nequeat ab auctoritate ecclesiastica, a gubernio civili loci in quo, ut supponitur, persona obierit. 3. Porro quandoque hoc documentum haberi nequit ; quo casu testium depositionibus supplendum erit. Testes vero duo saltem esse debent, iurati, fide digni et qui de facto proprio deponant, defunctam cognoverint ac sint inter se concordes quoad locum et causam obitus alias-que substantiales circumstantias. Qui insuper, si defuncti propinqui sint aut socii itineris, industriae vel etiam n% litiae, eo magis plurimi faciendum erit illorum testimonium. 4. Interdum unus tantum testis examinandus repe-ritur, et licet ab omni iure testimonium unius ad plene probandum non admittatur, attamen ne coniux alias nuptias inire peroptans, vitam coelibem agere cogatur, etiam unius testimonium absolute non respuit Suprema Congregatio in dirimendis huiusmodi casibus, dummodo ille testis recensitis conditionibus sit praeditus, nulli exceptioni obnoxius, ac preterea eius depositio aliis gravibusque adminiculis fulciatur; sique alia extrinscca adminicula colligi omnino nequeant, hoc tamen certum sit, nihil in eius testimonio reperir!, quod non sit congruum atque omnino verisimile. 5. Contigit etiam, ut testes omnimoda fide digni testificentur se tempore non suspecto mortem coniugis ex aliorum attestatione audivisse, isti autem vel quia absentes vel quia obierint vel aliam ob quamcumque rationabilem causam examinari nequeunt; tunc dicta ex alieno ore, quatenus ' omnibus aliis in casu concurrentibus circumstantiis aut saltem urgentioribus respondeant, satis esse censentur pro secutae mortis prudenti iudicio. ti. Verum, haud semel experientia compertum habetur, quod nec unus quidem reperiatur testis qualis supra adstruitur. Hoc in casu probatio obitus ex coniecturis, praesumptionibus, indiciis et adiunctis quibuscumque, sedula certe et admodum cauta investigatione curanda erit, ita nimirum, ut pluribus hinc inde collectis eorumque natura perpensa, prout scilicet argentiera vel leviora sunt, seu propriore vel remotiore nexu cum veritate mortis coniunguntur, inde prudentis viri indicium ad eamdem mortem affirmandam probabilitate maxima seu morali certitudine promoveri possit. Quapropter quandonam in singulis casibus habeatur ex huiusmodi coniecturis simul coni unctis insta probatio, id prudenti relinquendum est iudicis arbitrio; lieic tamen non abs re erit plures indicare fontes ex quibus illae sive urgentiores, sive etiam leviores colligi et haberi possint. 7. Itaque in primis illae praesumptiones investigandae erunt quae personam ipsius asserti defuncti respiciunt quaeque profecto facile haberi poterunt a con- innetis, amicis, vicinis et quoquo modo notis utriusque coniagis. In quorum examine requiratur ex.