Excellentissimus ac Reverendissimus Dominus Dominus mo Reverendissimus ac Illustrissimus Dominus Dominus Episeopus titularis Sinniensis die 11. Febpuapii 18Q8 ab eadem eaes. pscf. et /^-postoliea /Vlajestato Princeps-Episeopus Labacensis nominatus est. Uterque, die 24. Martii 1898 a Sua Sanctitate LEONE XIII. confirmatus, die 22. Maii — Dominica VI. post Pascha — Sedis Archi- resp. Episcopalis solemnem possessionem adibit. Deo propitio ad plurimos annos! ikaS 1 i LJUBLJANSKI SK0FIJSK] LIST. Laibacher Dioecesanblall. Vsebina: 15. Inthronizatio Reverendissimi ac Illustrissimi Domini Dr. An-toniijegliö, Episcopi tit. Sinniensis, in Sedem Episc. Labacensem.— 16. Litterae gratulatoriae Antistitum austriacorum ad Summum Pontificem recurrente Ejus jubilaeo sacerdotali et Responsum Ssmi. ad Antistites. — 17. Constitutio apo-stolica Leonis P. P. XIII. de unitate ordinis fratrum Minorum instauranda. — 18. Dccretum 8. R. C., quo festum 8. Antonii Mariae Zaccaria Conf. in universa ecclesia celebrandum praescribitur. — 19. Finanz Ministerial-Ellass vom 30 De-ccmbcr 1897, 8.64 549, gerichtet an die k k. Fiuaiiz-Landesdirectionen. — 20. Verordnung des Ministeriums des Innern und für Cnltns und Unterricht vom 20. Jänner 1898. — 21. Eheschließungen ungarischer Staatsangehöriger in Oesterreich in Füllen einer Todesgefahr. 15. Litterae gratulatoriae Antistitum austriacorum ad Summ um Pontificem recurrente Ejus jubilaeo sacerdotali. Beatissime Pater! Festivissima causa laetitiae incidit nobis, Sanctissime Pater, cogitantibus de sexagesimo anniversario Ordinationis Tuae dcque Sacro, quod primo litasti. Tibi enim concessit be-nignissimus Deus, quod sane perrarum est, ut in Sacerdotio annos sexaginta expleres; nos autem gratanter recolimus diem initia-tionis Tuae sacerdotalis, qui Tibi quidem opti-mis auspiciis arrisit, toti vero Ecclesiae felix faustusque fuit. Quando enim impletae sunt manus Tuae unctaeque oleo sancto, factumque est Tibi testamentum aeternum fungi sacerdotio, öfter re sacrificium, incensum et bonum odorem '), quid ea omnia portenderent, igno-rabatur, at gradus et via erant, quibus Te Deus arcano, adorabili consilio ad sumni Pon-tificatus apicem praeparabat. ignorabant ho-mines, — quis enim occultos divinae sapien-tiae thesauros intueri possit? — sed elegerat Te Deus ex omni carne, ut fores in Sede Petri veluti alter Moyses dilectus Deo et ho-minibus, quem similem faceret in gloria Sanc-torum et magnificaret in timore inimicorum, et in verbis Tuis monstra placaret, glorifica-retque Te in conspectu regum et daret coram praecepta et legem vitae et disciplinae2). Et re quidem vera isti praestantissimo officio divinitus collato nusquam dees, dum mira sedulitate totius orbis Ecclesiis prospicis, praecepta vitae et desciplinae confers, peri-cula pro re nata praecaves. Nulla est vel remo-tissima pars mundi, quae Tuam sollicitudinem tarn vigilem non experiatur, ac si ea sola Tibi corde esset; ipsi vero ita Tibi in conspectu sumus tantäque diligentia a Te foveri senti-mus, ac si omnem curam in nos unice im-penderes. Inter nuperrima signa paternae providen-tiae Tuae grato libentique animo recepimus salutaria hortamenta, quae continentur in Lit-teris datis Kalendas Augusti hujus anni3). Ibi scilicet de institutione christianae iuventutis praeclare disserens, de qua b. Petrus Canisius meritissimus fuit, auream sententiam profers, ') Eccl. XLV. 18—20. — *) Ib. XLV. l. et sequ. — ») „Mi-litantis Ecclesiae “ experientiä heu nimis comprobatam, Deo su-blato nihil posse adolescentes in officio con-tinere aut a recta virtutis semita devios et in vitia praecipites revocare. Religionem itaque ab adolescentium educatione amandare, nefas est: et apud nos quidem religio a scholis non exulat; sed alte menti insidet, quod merito subiungis, necesse esse non modo certis horis religionem doceri, sed reliquam institutionem omnem christianae pietatis sensus redolere, maximeque cavendum, ne, illud quod caput est, iustitiae cultus ac pietatis secundas partes obtineat. In hanc Tuam sententiam, Beatissime Pater, omnino concedimus, Tibique plane consentimus; nihil namque dici poterat verius, utilius rebusque praesentibus accomodatius. Etenim ista sapientissima regula a moderna institutione ferme extorris est; religionem ni-mirum ut aliam quam vis disciplinam tradi, penes nos nihil vetat; ast eam principem locum tenere seu disciplinis ceteris praelucere easque medullitus pervadere, id nolunt. Qua quidem in re operam nostram conferre identidem con-nisi sumus, ut scilicet et ampliori christianae Institution! et pietati, ubi opus erat, locus fieret; nunc vero, Tuo consilio et auctoritate freti, impensiores pro viribus curas adhibe-bimus. Sed et alia res est, in qua Tua sive exempla sive documenta iucunda et perutilia sectari pro-positum est. Pro singulari nimirum sapientia et pietate, imo certe divino instinctu censuisti, omnem curam a Te in id ponendam esse, ut spiritum orationis in Ecclesia universa exci-tares, foveres, amplificares. Enimvero Eccle-siam nascentem et e coenaculo prodeuntem affiavit uberrime et aluit Spiritus Domini, re-plevitque exiguum discipulorum numerum per-severantem unanimiter in oratione cum Maria Matre Jesu'); ast quando unquam tantopere ac hodie largissimo afflatu Spiritus sancti indi-guit mundus ? Languescit quippe totus; pars autem major abripitur „spiritibus erroris et doctrinis daemoniorum et cauteriatam haben-tium suam conscientiam“ 2); quibus malis ille unus mederi potest, qui in coenaculo disci-pulis allapsus adimplevit, quod olim per pro- ') Act. I. 14. — *) I. Tim. IV. 1. 2. phetas spoponderat: „Dabo legem meam in visceribus eorum, et in mentibus eorum super-scribam eam“ ]). Hane ob rem supplicationes et cultum ampliorem in Spiritum sanctum indixisti2): nunc vero utinam Pater Optimus emittat Spiritum suum, et renovet faciem terrae fatiscentis! In hac porro quam suspiramus affiuenati Spiritus sancti impetranda, indubium est, plu-rimum posse Beatissimam Virginem, Spiritus sancti sponsam; ideoque in cohortationibus ad cultum et venerationem Deiparae edendis totus fuisti. Ut alias saepe, id paulo antea a Te factum est, addita commendatione Soda-litatum a Rosario Mariali neenon perpetuae ingeminationis precum earundem. Ut enim sol in orbem devehitur, pulcherrimum fore cogno-visti, si in terris, quae primo renidente luce illustrantur, quasque radii solis occidui labente die salutant, laudes Marianae iugi successione personent; nec irritas esse posse dixisti laudes et preces, „quae ex ingenti multitudinis ore ac pectore expressae, nunquam conticescant“s). Et ista quidem oracula, Beatissime Pater, a Te sapientissime et pientissime prolata, multo cum gaudio suscipimus, iisque nos et res nostras conformare studiose cupimus; atque ut id fiat, Tuae Benedictionis praesidium postulamus. Non possumus autem quin Tibi, mox redeunte anno sexagesimo, affatim e corde penitissimo gratulemur, quod tarn longam ae-tatem in sacerdotio gerendo feliciter protu-leris, Tuo non minus quam Ecclesiae totius beneficio; qua de re gratias Deo reddimus plurimas, quum autem ipse dies novabitur, reddemus, cummulatissimas. Simul vero, quod nostra et Ecclesiae universae admodum inter-est, Deum benignissimum precamur, ut Te quam diutissime servet sospitemque faciat; imo — istud quoque a Rege saeculorum im-mortali petere et expectare fas est — vehementer efflagitamus, ut in saeculum proxime instans non alio quam Te duce, magistro christianiquc gregis supremo rectore ingredi liceat. Viennae in Austria, 15. Novembris 1897. Responsum Ssmi. ad Antistites. Dilecto Filio Nostro Francisco de Paula Tit. SS. Joannis et Pauli S. R. E. Presb. Card. Schönborn, Archiepiscopo Prägens! — Pragam. LEO PP. XIII. Dilecte Fili Noster, salutem et Apostolicam benedictionem. Ecclesiae catholicae decus et ornamen-tum est, quo intuentium animus admiratione ac iucunditate percellitur, quod Episcopi, per-que eos universus fidelium coetus, Sedi Apo-stolicae tarn arcte iunguntur, ut, quidquid capiti usuvenit, id membra omnia sibi veluti proprium hebeant ac persentiant. — Quam coniunctionem pro parte vestra luculenter admodum probastis, qui sexagesimum Natalem sacerdotii Nostri minime migrandum duxistis, quin laetitiam Nostram gratumque in Deum animum communicaretis. Litteras, quas idcirco tu, Dilecte Fili Noster, ceterique Archiepi -scopi et Episcopi in Imperio Austriaco de-distis, dileximus cum maxime. Quas quidem eo gratiores longe habuimus, quod ita vos informatos exhiberent, ut, quae Nos doeui- l) Jerem. XXXI.31. — Hehr. X. 16. — -) Litt, apost. „Divinum iliud“9. Maji 1897. — *) Epist. ency. „Augustissimae Virgi- nis“, 12. Sept. 1897. mus et commendavimus, ea exsequi strenue contendatis. Nimium sane refert, ut precandi Studium in plebe christiana excitetur in dies acrius et foveatur. Nec minoris momenti est, et religiosae puerorum institutioni strenue intendatur, secundum litteras „Müitantis Ecclesiae“, quas Kalendis Augusti superioris anni ad vos conscripsimus. Proposita igitur vestra laudamus libentes simulque de delato officio gratias habemus. Quo autem benevolentiam Nostram testemur, Apostolicam benedictionem, auspicem divinorum munerum, tibi cete-risque in Austriaco Imperio Antistitibus nec non fidelibus cuique vestrum creditis aman-tissime in Domino impertimus. Datum Romae apud S. Petrum die XII Januarii MDCCCXCVIII, Pontificatus Nostri anno vicesimo. Leo ff. XIII. m. p. 17. Constitutio apostolica Leonis P. P. XIII. de unitate ordinis fratrum Minorum instauranda. LEO EPISCOPUS servus servorum Dei ad perpetuam rei memoriam. Felicitate quadam nec sane fortuito factum putamus, ut Nobis olim, in episcopatu gerendo, ex omnibus Italiae provinciis una Francisci Assisiensis parens atque altrix Umbria contin-geret. Assuevimus enim acrius et attentius de patre seraphico locorum admonitu cogitare: cumque indicia eius permulta, ac velut im-pressa vestigia passim intueremur, quae non memoriam eius solum Nobis afferebant, sed ipsum videbantur in conspectu Nostro ponere: cum Alverniae iuga semel atque iterum ascensu superavimus: cum ob oculos ea Io ca versa-rentur, ubi editus ac susceptus in lucem, ubi corporis exolutus vinculis, unde ipso auctore tanta vis bonorum, tanta salus in omnes orientis atque obeuntis solis partes influxit, licuit profecto plenius ac melius cognoscere quanto viro quantum manus assignatum a Deo. Mire cepit Nos franciscana species atque forma: quoniamque intimam franciscalium institutorum virtutem magnopere ad christianam vitae ra-tionem videbamus conduxisse, neque eam esse huiusmodi ut consenescere vetustate possit, propterea in ipso episcopatu Perusino, ad christianam pietatem augendam tuendosque in multitudine mores probos Ordinem Tertium, quem Nosmetipsi viginti quinque iam annos profitemur, dedita opera restituere ac propa-gare studuimus. Eumdem animum in hoc apo-stolici muneris fastigium eamdemque volun-tatem ex eo tempore susceptam attulimus. Ob eamque causam cum non circumscripte, sed ubique gentium eum ipsum Ordinem florere in spem beneficiorum veterum cuperemus, praescripta legum quibus regeretur, quatenus opus esse visum est, temperavimus, ut quem-vis e populo christiano invitaret atque alliceret effecta mollior et accomodatior temporibus disciplina. Exspectationem desiderii ac spei Nostrae sat implevit exitus. Verumtamen Noster erga magnum Fran-ciscum et erga res ab eo institutas singularis amor omnino quiddam adhuc postulabat: id-que efficere Deo aspirante decrevimus. Animum videlicet studiumque Nostrum nunc convertit ad sese franciscanus Ordo princeps: nec sane facile reperiatur in quo evigilare enixius atque amantius curas cogitationesque Nostras opor-teat. Insignis est enim et benevolentia studio-que Sedis Apostolicae dignissima ea, quae Fratrum Minorum familia nominatur, beati Francisci frequens ac mansura soboles. Ei quidem parens suus, quas leges, quae praecepta vivendi ipse dedisset, ea omnia imperavit ut religiosissime custodiret in perpetuitate con-sequentium temporum; nec frustra imperavit. Vix enim societas dominum est ulla, quae tot virtuti rigidos custodes eduxerit, vel tot nomini christiano praecones, Christo martyres, coelo cives ediderit: aut in qua tantus virorum proventus, qui iis artibus, quibus qui excellunt praestare ceteris iudicantur rem christianam remque ipsam civilem illustrarint, adiuverint. Horum quidem bonorum non est dubi-tandum maiorem et constantiorem futuram ubertatem fuisse, si arctissimum coniunctionis concordiaeque vinculum, quäle in prima Ordinis aetate viguit, perpetuo mansisset; quia virtus quanto est magis unita, tanto est fortior, et per separationem minuitur.') Quod optime viderat et caverat mens provida Francisci, quippe qui suorum societatem prae-clare finxit fundavitque ut corpus unum non solubili compage aptum et connexum. Quid revera voluit, quid egit aliud cum unicam pro-posuit vivendi regulam, quam omnes sine ulla nec temporum nec locorum exceptione ser-varent, vel cum unius rectoris maximi pote-stati subesse atque obtemperare iussit uni-versos? Eiusmodi tuendae concordiae praeci-puum et constans in eo Studium fuisse, per-spicue discipulus eius confirmat Thomas a Celano, qui assiduum, inquit, votum mgilque Studium in eo fuit custodire inter fratres vinculum pacis, ut quos idem spiritus tra-xerat, idemque genuerat pater, unius ma-tris gremio pacifice foverentur.2) ') 8. Thom. 2, 2"e, quaest. XXXVII a. 2 ad 3m. —- *) Vita secunda, P. III, c. CXXI. Verum satis in comperto sunt posteriores casus. Nimirum sive quod flexibiles hominum sunt voluntates et varia solent esse ingenia in congregatione plurimorum, sive quod com-munium temporum cursus sensim ac pede-tentim alio flexisset, hoc certe usu venit fran-ciscanis ut de instituenda vita communi aliud placeret aliis. Concordissimam illam commu-nionem quam Franciscus spectarat et secutus erat, quamque sanctam esse apud suos vo-luerat, duae res potissimum continebant: Studium voluntariae paupertatis atque ipsius imi-tatio exemplorum in reliquarum exercitatione virtutum. Haec franciscani instituti insignia, haec eius fundamenta incolumitatis. At vero summam rerum inopiam, quam vir sanctis-simus in omni vita adamavit unice, ex alumnis eius optavere nonnulli simillimam: nonnulli, quibus ea visa gravior, modice temperatam maluerunt. Quare aliorum ab aliis secessione facta, hinc Observantes orti, illinc Conven-tuales. Similiter rigidam innocentiam, altas magnificasque virtutes, quibus ille ad miracu-lum eluxerat, alii quidem imitari animose ac severe, alii lenius ac remissius veile. Ex pri-oribus iis fratrum Capulatorum familia co-alita, divisio tripartita consecuta est. Non id-circo tarnen exaruit Ordo: nemo est enim quin sciat, sodales singularum, quas memoravimus, disciplinarum praeclaris in Ecclesiam meritis praestitisse et fama virtutum. De ordine Conventualium, item de Capulatorum nihil omnino decernimus novi. Legi-timum disciplinae suae ius uti possident, ita possideant utrique in posterum. Eos tantum-modo hae litterae Nostrae spectant, qui con-cessu Sedis Apostolicae antecedunt loco et honore ceteros, quique Fratrum Minorum merum nomen, a Leone X acceptum1) retinent. Horum quoque in aliqua parte non est omnium vita consentiens. Quandoquidem communium iussa legum universi observare studuerunt, sed aliis alii severius. Quae res quatuor genera, ut cognitum est, effecit: Observantes, Refor-matos, Excalciatos seu Alcantarinos, Recol-lectos: et tarnen non sustulit funditus socie-tatem. Quam vis enim privilegiis, statutis, va-rioque more altera familia ab altera differret, et cum provincias, tum domos tironum una-quaeque proprias obtineret, constanter tarnen omnes, ne principium prioris coagmentationis interiret, obtemperationem uni atque eidem antistiti retinuerunt quem Ministrum generalem totius Ordinis Minorum, uti ius est, vocant.1) Utcumque sit, quadripartita isthaec distributio, si maiorum spem bonorum, quam perfecta communitas attuiisset, intercepit, non fregit vitae disciplinam. Quin etiam cum sin-gulae auctores adiutoresque habuerint studio-sos alienae salutis et praestanti virtute sapi-entiaque viros, dignae sunt habitae, quas roma-norum Pontificum benevolentia complecteretur et gratia. Hoc ex capite vi et fecunditate hausta, ad fructus efferendos salutares et ad prisca franciscalium exempla renovanda valu-erunt. Sed ullumne ex humanis institutis est, cui non obrepat aliquando senectus? Certe quidem usus docet, Studium vir-tutis perfectae, quod in ortu adolescentiaque Ordinum religiosorum tarn solet esse severum, paulatim relaxari, atque animi ardorem pri-stinum plerumque succumbere vetustati. Ad hanc senescendi collabendique causam, quam afferre consuevit aetas, quaeque omnibus est coetibus hominum natura insita, altera nunc ab inimica vi accessit extrinsecus. Scilicet atrox procella temporum, quae centum amplius annis rem catholicam exagitat, in ipsas Eccle-siae auxiliares copias, Ordines virorum religiosorum dicimus, naturali itinere redundavit. Despoliatos, pulsos, extorres, hostiliter habitos quae regio, quae ora Europae non vidit ? Per-magnum ac divino tribuendum muneri, quod non excisos penitus vidimus. Iamvero duabus istis coniunctis causis plagam accepere nec sane levem: fieri enim non potuit quin dupli-cato fessa incommodo compago fatisceret, quin vis disciplinae vetus, tamquam in affecto corpore vita debilitaretur. Hinc instaurationis orta necessitas. Nec sane defuere in Ordinibus religiosis qui ea velut vulnera, quae diximus, sanare, et in pri-stinum statum restituere se sua sponte ac lau-dabili alacritate conati sint. Id Minores, etsi magnopere vellent, assequi tarnen aut aegre aut nullo modo possunt, quia desideratur in eis conspirantium virium cumulata possessio. Revera praefecturam Ordinis gerenti non est in omnes familias perfecta atque absoluta po-testas: certa quaedam eius acta et iussa repu-diari privatae nonnullarum leges sinunt: ex quo perspicuum est, perpetuo patere aditum repugnantium dimicationi voluntatum. Praeterea variae sodalitates, quamquam in unum Ordinem l) Const. Ite et vos IV. kal. Iun. 1517. ') Leon X Const. cit. Ite et vos. confiuunt et unum quiddam aliqua ratione effi-ciunt ex pluribus, tarnen quia propriis pro-vinciis differunt, domibusque ad tirocinia in-vicem distinguuntur, nimis est proclive factu, ut suis unaquaeque rebus moveatur, seque magis ipsa quam universitatem diligat, ita ut, singulis pro sc contendentibus, facile impe-diantur magnae utilitates communes. Dcnique vix attinet controversias concertationesque me-morare, quas sodalitiorum varietas, dissimili-tudo statutorum, disparia studia, tarn saepe genuerunt, quasque causac manentes eaedem renovare easdem in singulos propemodum dies queant. Quid autem perniciosius discordia? quae quidem ubi semel inveteravit, praecipuos vitae nervös clidit, ac res etiam florentissimas ad occasum impellit. Igitur confirmari et corroborari Ordinem Minorum necesse est, virium dissipatione sub-lata: eo vel magis quod populari ingenio po-pularibusque moribus volvitur aetas; propter-eaque expectationem sui non vulgarem soda-litium facit virorum religiosorum ortu, victu, institutis populäre. Qui populäres enim ha-bentur, multo commodius et aspirare et appli-care se ad multitudinem, agendo, navando pro salute communi, possunt. Hac sibi oblata bene merendi facultate Minores quidem studiose atque utiliter usuros certo scimus, si validos, si ordine dispositos, si instructos, uti par est, tempus offenderit. Quae omnia cum apud nos multum agi-taremus animo deccssorum Nostrorum venie-bat in mentem, qui incolumitati prosperitatique communi alumnorum franciscalium succurrerc convenienter tempori, quoties oportuit, con-suevere. Idem Nos ut simili studio ac pari benevolentia vellemus, non solum conscientia officii, sed illae quoque causae, quas initio diximus impulere. Atqui omnino postulare tempus intelleximus, ut ad coniunctioncm com-munionemque vitae priscam Ordo revocetur. Ita. amotis dissidiorum et contentionum causis, voluntates omnes unius nutu ductuque invicem colligatae tenebuntur, et, quod consequens est, erit ipsa illa, quam parens legifer intuebatur, constitutionis forma restituta. Duas ad res cogiationem adiecimus, dignas illas quidem consideratione, quas tarnen non tanti esse vidimus ut consilii Nostri retardare cursum ulla ratione possent, nimirum privilegia singulorum coetuum aboleri, et omnes quoquot ubique essent Minores, de quibus agimus, unius disciplinae legibus aeque adstringi opörtere. Nam privilegia tune certe opportuna ac frugifera cum quaesita sunt, nunc commutatis temporibus, tantum abest ut quiequam prosint religiosae legum observantiae. ut obesse vide-antur. Simili modo leges imponere unas uni-versis incommodum atque intempestivum tam-diu futurum fuit, quoad varia Minorum soda-litia multum distarent interioris dissimilitudine disciplinae: contra nunc, cum non nisi pertenui discrimine invicem differant. Nihilominus instituti et moris deccssorum Nostrorum memores, quia res vertebatur gra-vioris momenti, lumen consilii et prudentiam iudicii ab iis maxime, qui eadem de re iudicare recte possent, exquisivimus. Primum quidem cum totius Ordinis Minorum legati anno MDCCCLXXXV. Assisium in consilium con-venissent, cui praeerat auctoritate Nostra b. m. Aegidius Mauri S. R. E. Cardinalis, Archiepi-scopus Ferrariensis, perrogari in consilio sen-tentias iussimus, de proposita familiarum om-nium coniunctione quid singuli censerent. Fa-ciendam frequentissimi censucrunt. Imo etiam lectis ab se ex ipso illo coetu viris hoc negotium dedere ut Constitutionum codicem per-scriberent, utique communem omnibus, si communionem Sedes Apostolica sanxisset, futurum. Praeterea S. R. E. Cardinales e sacro Consilio Episcoporum atque Ordinum religiosorum negotiis praeposito, qui pariter cum S. R. E. Cardinalibus e sacro Consilio chri-stiano nomini propagando Nobis de toto hoc negotio vehementer assenserant, acta Conventus Assisiensis et omnia rationum momenta pon-deranda diligentissime curaverunt, exploratisque et emendatis, sicubi visum est, Constitutionibus novissimis, testati sunt, petere se ut Ordo, sublato familiarum discrimine, unus rite con-stituatur. Id igitur omnino expedire atque utile esse, idemque cum proposito conditoris san-ctissimi cumque ipsa Numinis voluntate con-gruere sine ulla dubitatione perspeximus. Quae cum ita sint, auctoritate nostra apostolica, harum virtute litterarum, Ordinem Minorum, variis ad hanc diem sodalitiis distin-ctum, ad unitatem communitatemque vitae plene cumulateque perfectam, ita ut unum atque unicum corpus efficiat, familiarum distin-ctione omni deleta, revocamus, revocatumquc esse declaramus. I. Is, extinctis nominibus Observanthim, Reformatorum, Excalceatorum seu Al- cantarinorum, Recollectorum, Ordo Fra-trum Mino rum sine ullo apposito, ex in-stituto Francisci patris appelletur: ab uno re-gatur: eisdem legibus pareat: eadem admini-stratione utatur, ad normam Constitutionum novissimarum, quas summa fide constantiaque ab omnibus ubique servari iubemus. II. Statuta singularia, item privilegia iura-que singularia, quibus familiae singulae privatim utebantur, truebantur ac porsus omnia quae differentiam aut distinctionem quoquo modo sapiant, nulla sunto: exceptis iuribus ac privilegiis adversus tertias personas: quae privilegia, quaeque iura firma, ut iustitia et aequitas postulaverit, rataque sunto. III. Vestitum cultumque eadem omnes forma induunto. IV. In gubernatione Ordinis universi, quem-admodum unus Minister generalis, ita Procu-rator unus esto: item Scriba ab actis unus: bonorum coelestibus habendorum Curator unus. V. Quicumque ex hoc die minoriticas vestes rite sumpserint: quicumque maiore mi-noreve ritu vota nuncupaverint, eos omnes sub Constitutiones novas esse subiectos offi-ciisque universis, quae inde consequuntur, ad-stringi ius esto. Si qui Constitutionibus novis abnuat subesse, ei habitu religioso, nuncupa-tione votorum, professione interdictum esto. VI. Si qua provincia bis praeceptis legi-busque Nostris non paruerit, in ea nec tiro-cinia ponere quemquam nec profiteri rite Or-dinem liceat. VII. Altioris perfectionis vitaeque, ut loqu-untur, contemplativae cupidioribus praesto esse in provinciis singulis domum unam vel alteram in id addictam, fas esto. Eiusmodi domus iure Constitutionum novarum regantur. VIII. Si qui e sodalibus solemni ritu pro-fessis addicere se constitutae per bas litteras disciplinae iustis de causis recusarint, eos in domos Ordinis sui certas secedere auctoritate nutuque Antistitum liceat. IX. Provinciarum cum mutare fines, tum minuere numerum, si necessitas coegerit, Mi-nistro generali coniuncte cum Definitoribus generalibus liceat, perrogata tarnen Detinitorum Provinciarum, de quibus agatur, sententia. X. Cum Minister generalis ceterique viri Ordini universo regundo ad hanc diem prae-positi magistratu se quisque suo abdicarint, Ministrum generalem dicere auctoritatis Nostrae in causa praesenti esse volumus. Definitores generales, ceterosque munera maiora gesturos, qui scilicet in conventu Ordinis maximo de-signari solent, designet in praesenti causa sacrum Consilium Episcoporum atque Ordinum religiosorum negotiis praepositum, exquisita prius ab iis ipsis sententia, qui potestatem Definitorum generalium hodie gerunt. Interea loci Minister generalis Detinitoresque generales in munere quisque versari suo pergant. Gestit animus, quod Nostram in beatum Franciscum pietatem religionemque veterem consecrare mansuro providentiae monumento licuit: agimusque benignitati divinae gratias singuläres, quod nobis in summa senectute id solatii percupientibus, reservavit. Quotquot autem ex Ordine Minor um sodales numerantur, pleni bonae spei hortamur obsecramusque, ut exemplorum magni parentis sui memores, ex bis rebus ipsis, quas ad commune eorum bonum decrevimus, sumant alacritatem animi atque incitamenta virtutum, ut digne ambulent vocatione, qria vocati sunt, cum omni hu-militate, et mcinsiietudine, cum patientia, supportantes invicem in caritate, solliciti servare unitatem spiritus in vinculo pacis.1) Praesentes vero litteras et quaecumque in ipsis babentur nullo unquam tempore de sub-reptionis aut obreptionis sive intentionis Nostrae vitio aliove quovis defectu notari vel impugnari posse; sed semper validas et in suo robore fore et esse, atque ab omnibus cuiusvis gradus et praeeminentiae inviolabiliter in iu-dicio et extra observari debere, decernimus: irritum quoque et inane si secus super bis a quoquam, quavis auctoritate vel praetextu, scienter vel ignoranter contingerit attentari de-clarantes: contrariis non obstantibus quibus-cumque, etiam speciali mentione dignis, quibus omnibus ex plenitudine potestatis, certa scientia et motu proprio quoad praemissa expresse derogamus, et derogatum esse declaramus. Volumus autem ut barum litterarum ex-emplis etiam impressis, manu tarnen Notarii subscriptis et per constitutum in ecclesiastica dignitate virum sigillo munitis, eadem habeatur fides, quae Nostrae voluntatis significationi, bis praesentibus ostensis, haberetur. Nulli ergo hominum liceat hanc paginam Nostrae constitutionis, ordinationis, unionis, ') Ephes. IV., 1—3. limitationis, derogationis, voluntatis infrin-gere, vel ei ausu temerario contraire. — Si quis autem hoc attentare praesumpserit, in-dignationem omnipotentis Dei et Beatorum Petri et Pauli apostolorum eius noverit in-cursurum. Datum Romae apud S. Petrum Quarto Nonas Octobris Anno Incarnationis Dominicae Millesimo octingentesimo nonagesimo septimo, Pontificatus Nostri anno Vicesimo. A. Card. Aloisi-Masella Pro-Datarius A. Card. Macchi Visa — De Curia I. De Aquila e Vice-comitibus Loco f Plumbi Reg. in Secret. Brevium. 1. Cugnonius. 18. Decretum S. R. C., quo festum S. Antonii Mariae Zaccaria Conf. in universa ecclesia celebrandum praescribitur. Urbis et Orbis. Ad humillimas preces Rmi. P. Aloisii Cac-ciari, Procuratoris Generalis et Postulatoris Congregationis Clericorum Regularium 8. Pauli Bamabitarum, ab infrascripto Cardinali S. R. Congregationi Praefecto relatas, SSmus. Dnus. Noster Leo PP. XIII., ex ipsius S. Congregationis consulto, concedere dignatus est, ut, translato in diem 7. Julii, vel hac impedita, in primam diem subsequentem liberam juxta ru-bricas, festo assignato Ss. Cyrilli et Methodii PP. CC. alterum festum natalitium S. Antonii Mariae Zaccaria Confes-soris cum Officio de Commun. Conf. non Pont, et lectionibus I. Nocturni de Script, occ., et II. et III. Nocturni, Oratione ac Missa propriis, jam appro-batis et concessis praedictae religiosae Congregationi, die 5. Julii ab universa Ecclesia sub ritu duplici minori post anniim 1898 singulis annis recolatur. Insuper idem Ssmus. Dnus. Noster supradictum Officium cum Missa de S. Antonio Maria Zaccaria sub praedicto ritu in Calendario Universal! et in novis editionibus Breviarii et Missalis Romani deinceps inscribi mandavit. Contrariis non obstantibus quibuscumque. Die 11. Decembris 1897. Camillus Card. Massselia, S. R. C. Praefectus. Diomedes Panici, S. R. C. Secretarius. 19. Allianz- Winisteriak-Krtafs vom 30. December 1897, 3. 64 549, gerichtet an die K. K. Finanz-Landesdirectionen. Aus Anlass mehrerer bei dem Finanzministerium gestellter Anfragen über die Behandlung der Mitglieder geistlicher regulärer Commnnitäten, sowie Geistlicher überhaupt bezüglich der Persoualeinkommen-fteuer wird dem Präsidium Folgendes eröffnet: 1. Jnwieserne die einzelnen Mitglieder regulärer Commuuitäten mit Rücksicht auf die Verfassung derselben in der Lage sind, ein selbständiges Bekenntnis abzugeben oder, inwiefern sich die Commnnitätsvor-stehnng als der gesetzliche Vertreter im Sinne des Kirchenrechtes darstellt, ist für die Steuerbehörde nicht immer leicht zu benrtheilen. Zur Vermeidung von Schwierigkeiten wird daher gestattet, dass in Fällen, in welchen die Communitäts- vorstehnng die Einbringung der Bekenntnisse oder auch eines cnmnlativen Bekenntnisses (Vollzugsvorschrift IV, Artikel 56 II, Z. 4) übernimmt, die Steuerbehörde sich damit begnüge, ohne die im § 264 vorgesehenen Vollmachten zu verlangen. 2. Die Bekenntnislegung durch die Commnnitäts-vorstehnng kaun sich auch auf solche Regularen beziehen, welche auf auswärtigen P f r ü n d e n exponirt sind. In einem solchen Falle hat die Steuerbehörde, beziehungsweise Commission, in deren Sprengel sich der Sitz der Commnnität befindet, die allenfalls nöthigen Erhebungen über das Bekenntnis durchzuführen, die Personaleinkommensteuer für jene Com- mnnitätsmitglieder, für welche sie zuständig ist, dnrch-zuführen und sodann den Steuerbehörden, beziehungsweise Commissionen, in deren Sprengel sich die exponirten Commnnitätsmitglieder befinden, zum Zwecke der Steuerveranlagung die entsprechenden Mittheilungen, beziehungsweise Auszüge aus dem Bekenntnisse der Commnnität mitzntheilen. 3. Hinsichtlich der Frage, ob einzelnen Mitgliedern einer regulären Commnnität aus deren Gesammteinkommen bestimmte Theile als eigenes Einkommen zugewiesen sind, oder nicht (§ 158, Absatz 2), wird gestattet, sich ohne nähere Erhebungen lediglich an die Mittheilung der Commnnität zu halten. Es kann daher auch eine Auftheiluug des Ge-sammteinkommens nicht bloß auf die im Kloster znsammenlebenden Conventnalen, sondern auch auf die exponirten Beneficiaten stattfinden, wenn nach Erklärung der Commnnitätsvorstehnng die Zuweisung eines bestimmten Theiles des Gesammteinkommens an dieselben nicht st a t t f i n d e t. 4. Insofern das Einkommen von Commnnitäts-mitgliederu durch die Commuuitätsvorstehung einbekannt wird, hat auch die Zustellung der Zahlungsaufträge im Wege der Commuuitätsvorstehung zu erfolgen. 5. Sollten Conventsmitglieder ein f e l b st ä n-d i g e s Nebeneinkommen haben, z. 23. non schriftstellerischer Thätigkeit, aus Dienstbezügen, Vitalitien oder von Capitalien, so ist dieses von den Einzelnen einzubekennen, wobei auf das von der Commnnität für die Betreffenden ausgewiesene Einkommen entsprechend Bedacht zn nehmen ist. In diesem Falle ist hinsichtlich des vom Steuerpflichtigen selbst einbekannten Einkommens ein b e -s o n d e r e r Zahlungsauftrag auszufertigeu, der auch dem Steuerpflichtigen unmittelbar znzn -stellen ist. In demselben ist von dem gestimmten Betrage der Personaleinkommensteuer derjenige Theil in Abzug zu bringen, der auf deu vou der Commnnität ausgewiesenen Einkommensantheil ohne Rücksicht auf das übrige Einkommen entfällt. Sollte dieser Antheil den steuerfreien Betrag nicht übersteigen und sohin ans denselben eine Personal-einkommenstener nicht entfallen, so ist die ganze vom Gesammteinkommen des Betreffenden entfallende Personaleinkommenstener in dem au den Steuerpflichtige» unmittelbar znznstellenden Zahlungsauftrag aufzunehmen. In sinngemäßer Weise ist vorkommendensalls in Absicht ans die Besoldungssteuer von höheren Dieustbezügeu vorzugehen. Die analoge Anwendung der im Pnnkt 5 enthaltenen Vorschriften auf jene Fälle, in denen das in Frage kommende Einkommen 1000 Gulden nicht überschreitet und daher die Verpflichtung zur Einbringung eines Bekenntnisses nicht besteht, unterliegt keinen Schwierigkeiten. 6. Die vorstehenden Bestimmungen finden auf die Säculargeistlichkeit und deren Commnnitäten, wie Capital und dergleichen, keine Anwendung. 7. Der Religionsfondsbeitrag ist im Sinne des § 160, Z. 5 des P St. G., als A b z n g s p o st vom Einkommen anzusehen. Ebenso sind bei den regulären Commnnitäten überhaupt und dnrchgehends der nothwendige Aufwand für die Abhaltung des Gottesdienstes in der Stifts- oder K l o st e r k i r ch e, auch wenn dieselbe nicht Pfarrkirche ist; ferner bei denjenigen regulären Commn-nitäten, deren statutenmäßig oder sonst bestimmter Zweck in der Pflege von armen Kranken besteht oder welche öffentliche Unterrichtsan-statten oder sonstige allgemein Humanitären Bedürfnissen dienliche Institute erhalten, die diesbezüglichen Auslagen, und zwar alle vorerwähnten Auslagen mit jenem Betrage als Abzugspost zu behandeln, mit welchem sie bei F e st stell u n g der C o m p e t e n z für die Bemessung des Religious-foudsbeitrages nach Maßgabe der Ministerialver-ordnnng vom 21. August 1881, R. G. Bl Nr. 111, §§ 19 bis 23, als anrechenbarer Aufwand in Betracht kommen. Die bezüglichen Aufschlüsse sind erforderlichenfalls bei deu L a n d e s st e l l e it eiuznholen. Die letzteren Abzugsposten gründen sich nicht so sehr auf die Analogie des § 160, Z. 6, als auf die Erwägung, dass nach § 158 überhaupt nicht die Communitäten als solche, sondern deren Mitglieder als physische Personen der Personaleinkommensteuer unterliegen. 8. Hinsichtlich des Werth es der Wohnung ist auch bei Geistliche» nach den allgemeinen Bestimmungen vorzugehen; hiernach wird im Sinne des § 164 P. St. G. in dem Falle, als in dem Kloster ganz nnbenützte oder ausschließlich zu Repräsentationszwecken dienende Räume, Versammlungssäle it. dgl. vorhanden sind, ein Nntzwerth für dieselben entweder überhaupt nicht oder mit Rücksicht ans die Seltenheit der Benützung in Rechnung zu stellen sein. 9. Jnfoferne von Geistlichen, welche eine Land-iind Forstwirtschaft betreiben, Gesinde gehalten wird, welches theils zur Wirtschaftszwecken, theils zur persönlichen Bedienung verwendet wird, ist ein im Verhältnisse zur Größe des laud- und forstwirtschaft- lichen Betriebes angemessener Theil der Erhaltungs- Auf die Tauer der Wirksamkeit des eitirten kosten derselben als W i r t s ch a s t s a n s g a b e Gesetzes sind daher Bezüge dieser Art, welche für anzusehen. die Congrnaergänzung nicht in Anrechnung kommen, 10. Aus § 206, Absatz 3 des P. St. G., auch bei der Feststellung des steuerpflichtigen Einergibt sich, dass die Einnahmen aus Meßstipeu- kommeus außer Betracht zu lassen, dien und Stolgebühren mit demselben Be- Von den vorstehenden Bestimmungen sind stimmt- trage für die Eiukornrneuberechnnng anzusetzen sind, liche Steuerbehörden und Schätzmigscommissionen in mit welchem sie im Siuue des § 3 des Gesetzes Kenntnis zu setzen. vom 19. April 1885, R. G Bl Nr. 47 zur Wien, am 30. Deeember 1897. Congrnaergänzung m Anrechnung gebracht werden. Der k. k. Finanzminister: B ö h m. 20. Werordnung des Ministeriums des Innern und für Gultus und Unterricht vom 20. Jänner 1898, betreffend den Austausch von Matriken-^nsziigen Mischen den im Neichsrathe vertretenen Königreichen und Ländern einer- und den Ländern der ungarischen Krone — mit Ausnahme von Lroatien und Alavonien — anderseits. Auf Grund gepflogenen Einvernehmens mit dem werden, sind seitens der mit der Matrikensührung be- königlich-nngarischeu Ministerium des Innern, wird trauten Organe Trannngsregister-Anszüge in den vorin Abänderung der Ministerial- Verordnung vom geschriebenen Zeitabschnitten nur iu jenen Fällen vor- 6. August 1896, 9t. G. Bl. Nr. 150, betreffend den zu legen, in welchen der Bräutigam ungarischer, in vereinbarten Matrikenanstansch zwischen den im Reichs- Ungarn l einschließlich der Stadt und des Bezirkes rathe vertretenen Königreichen und Ländern einer- von Fiume) die Gemeindezuständigkeit besitzender und den Ländern der ungarischen Krone — mit Aus- Staatsbürger ist. nähme von Croatien und Slavonien — anderseits, Ad §. 4: Die Bestimmung dieses Paragraphes verordnet, wie folgt: wird aufgehoben. °°„ ÄÄÄÄ3 V«- Ordnung «ritt „f-rt in Kraft, rathe vertretenen Königreichen und Ländern geschlossen Gautsch m. p. Latour m. p. 21. Eheschließungen ungarischer Staatsangehöriger in Hesterreich in Jütten einer Todesgefahr. Die k. k. Landesregierung in Laibach hat unter digung in Ungarn, beziehungsweise ohne Nachweis Bezugnahme auf ihre Note vom 6. August 1897, der Dispens von dieser Verkündigung vorgenommen 9h. 10.994, (Diöcesanblatt de 1897, VII., 43) werden dars, zulässig, hinsichtlich des ungarischen wörtlich Nachstehendes anher mitgetheilt: Nupturieuteu auch von der Forderung des „Laut Erlasses des hohen k. k. Ministeriums Ehefähigkeitszeugnisses abzusehen. In derlei des Innern vom 3. 9Jtärz 1898, Z. 5999, erscheint Fällen darf die Trauung, auch ohne dass der nnga- es in Fällen von Eheschließungen ungarischer Staats- rische Nnptnrient ein solches Zeugnis vorlegt, unter Angehöriger iu Oesterreich, iu welchen im Sinne des den Vorsichten des § 86 a. b. G. B., vorgenommen Ministerial-Erlasses vom i5. Juli 1897, Z. 14.906 werden." wegen einer mit nahem Tode drohenden Krankheit Hievon wird der hochw. Cnratclerns zur Be-eiues der beiden — auch des nichtnngarischen — nehrnnngswissenschast hiemit in Kenntnis gesetzt. 9iupturiettten die Trauung ohne vorgängige Verkün- Knezoskofijski ordinarijat Ljubljanski, dnö 16. maja 1898. Izdajatelj in odgovorni uredmk Martin Pogaöar. — Tiskala KatoliSka Tiskarna.