Nr. 2359. YI. 1896. Kirchliches Uerordnungs-Klatt für die Lavanter Diöcefe. Inhalt: I. Epistola encyclica Leonis IT. XIII. de unitate ecclesiae. — II. Oraculum 8. Congregrationis Inquis, de reiteratione Baptismi. 111. Dubia quoad absolutionem*complicis in peccato turpi. — IV. Decretum 8. C. Concilii quoad laxas fori cccl. in rebus non contentiosis. — V. Decretum 8. Congregationis episc. et regul. circa moderationem ministerii colligendi eleemosynas per mulieres in piis Instit. Deo se devoventes. — VI. Minist. Verordnung, betreffend ben Austausch von Matrikenauszngtn zwischen den im Rcichsrathe vertretenen Königreichen und Ländern einer- und den Ländern der Ungar. Krone — mit Ausnahme von Kroatien und Slavonien — anderseits. — VII. Weisung, betreffend die Verbreitung glanbensfeindlichcr Bücher. - VIII. Diöcesan-Nachrichten. — IX. Corrigenda. ,----------------------------------------------------------------------------------'— 1. Sanctissimi Domini Nostri Leonis divina providentia Papae XIII. Epistola encyclica de unitate Ecclesiae. VENERABILIBVS FRATRI BVH PATRIARCHIS PRIMATIBVS ARCI 11 EPISCOPIS EPISCOPIS AL11SQVE LOCORVM ORDINARIIS PACEM ET COMMVNIONEM CVM APOSTOLICA SEDE HABENTIBVS LEO PP. XIII. VENERABILES FRATRES SAL VTEM ET APOSTOLICAM BENEDICTIONEM Sutis cognitum vobis est, cogitationum ct curarum Nostrarum partem non exiguam illuc esse conversam, ut ad ovile in potestate positum summi pastoris animarum lesu Christi revocaro devios conemur. Intento hac in re animo, non parum conducere salutari consilio propositoque arbitrati sumus, Ecclesiae effigiem ac vclut lineamenta describi : in quibus praecipua consideratione dignissima unitus est, quam in ea, vclut insigne veritatis invictaequc virtutis, divinus auctor ad perpetuitatem impressit. Multum in intuendum animis nativa Ecclesiae pulchritudo spcciesque posse debet: ncque abest a veri similitudine, tolli cius contemplatione posse inscientiam ; sanari opiniones falsas praeiudicatasque, maxime apud eos qui non sua ipsorum culpa in errore versentur : quin imo excitari etiam in hominibus posse Ecclesiae amorem utique similem caritati, qua lesus Christus eam sibi sponsam, divino cruore redemptam, optavit : Christus dilexit Ecclesiam, et se ipsum tradidit pro ea b Reversuris ad amantissimam parentem, aut non probe cognitam adhuc, aut iniurifi desertam, si reditum stare oporteat non sanguino quidem, quo tamen pretio est Icsu Christo quaesita, sed laboro aliquo molestiaque multo ad perpetiendum 1 Ephes. V, 25. leviore, saltem perspicuum erit non voluntate humana id onus homini, sed iussn nutuque divino impositum, oh eamqup rem, opitulanto gratia caelesti, facile veritatem experiendo intelligent divinae cius sententiae : Ligum enim meum suar« est, et onus meum lem *. Quamobrem spe maxima in Putre luminum reposita, unde omne datum optimum et omne donum perfectum descendit2, ah eo scilicet, qui incrementum dat:| unus, enixo petimus, ut Nobis vim persuadendi impertire benigne velit. Etsi I)eus, “quaecumque a naturis creatis efficiuntur, omnia ipse efficere sua solius virtute potest, nihilominus tamen ad iuvandos homines ipsis uti hominibus, ex benigno providentiae consilfo, .maluit: et quemadmodum in rerum genere naturalium perfectionem debitam, ita in iis, quae modum naturae transiliunt, sanctitatem homini ac salutem 11011 nisi hominum opera ministerioque impertire consuevit. Sed perspicuum est, nihil inter homines communicari, nisi per externas res quae sensibus percipiantur, posse. Ilac de caussa humanam naturam assumpsit Dei Filius, qui eum in forma Dei esset... semetipsum exinanivit, formam serri arripiens, in similitudinem hominum factus 4: atipie ita, in terris agens, doctrinam suam suarumque praecepta legum hominibus, colloquendo, tradidit. Cum divinum munus eius perenne ac perpetuum esse oporteret, idcirco nonnullos ille sibi adiunxit alumnos disciplinae suae, fecitque potestatis suae participes: cumque Spiritum 'veritatis in cos dcvocasset c caelo, praecepit, peragrarent orbem terrarum, quodque ipse docuerat quodque bisserai, id omne fideliter universitati gentium praedicarent: hoc quidem proposito, ut eius et professione doctrinae et obtemperatione legibus posset hominum genus sanctitatem in terris, felicitatem adipisci in caelo sempiternam. — llac ratione atque hoc principio Ecclesia genita : quae quidem, si extremum illud quod vult, caussaequc proximae sanctitatem efficientes spectentur, profecto est spiritualis: si vero cos consideres* quibus cohaeret, resipie ipsas quae ad spiritualia dona perducunt, extorna est necessarioque conspicua. Docendi munus accepere Apostoli per cognoscenda visu auilituque signa : idque illi munus 11011 aliter Gxecuti quam dictis factisque, quae utique sensus permoverent. I{a quidem illorum vox extrinsecus illapsa per aures, fidem ingeneravit in animis : Fides ex auditu, auditus autem per verbum'Christi Ac fides ipsa, scilicet assensio primae supremaeque veritati, mente quidem per se comprehenditur, sed tamen eminere foras evidenti professione debet : Corde enim creditur ad iustitiam : ore autem confessio Jit ail salutem R. Simili modo nihil est. homini gratia caelesti, quae gignit sanctitudinem, interius : sed externa sunt ordinaria ac praecipua participandae instrumenta gratiae : sacramenta dicinms, quae ab hominibus ad id nominatine lectis, certorum ope rituum, administrantur. I ussit Iesus Christus Apostolis perpetuisque Apostolorum successoribus, gentes" ut edocerent ac regerent: i ussit gentibus, ut illorum et doctrinam acciperent et potestati obedienter subessent. Verum isthacc in christiana republica iurinm atque officiorum vicissitudo 11011 modo permanere, sed ne incollar! quidem potuisset nisi per interpretes ac nuntios rerum sensus. — Quibus de caussis Ecclesiam cum corpus, tum etiam corpus Christi tam crebro sacrae litterae nominant : Vos autem estis corpus Christi’’. Propter eam rem quod corpus est, oculis cernitur Ecclesia : propterea quod est Christi, vivum corpus est actuosum et vegetum, quia eam tuetur ac sustentat, immissa virtute sua, lesus Christus, in cum fero modum quo cohaerentes sibi palmites alit ac fructuosos facit vitis. Quemadmodum autem in animantibus principium vitae in occulto est ac penitus abditum, indicatur tamen atque ostenditur motu aetuquc membrorum, sic in Ecclesia super-naturalis principium vitae perspicue ex iis, quae ab ipsa aguntur, apparet. Ex quo consequitur, in magno codemque pernicioso errore versari, qui ad arbitrium suum fingunt Ecclesiam atque informant quasi latentem minimeque conspicuam : item qui perinde habent atque institutum quoddam humanum cum temperatione quadam disciplinae ritibusqtfc externis, at sine perenni 1 Matth. XI, lio. * Ep. lac. I, 17. 3 1. Corintio III, (i. * Philippeus. II, li-7. 5 Koman. X, 17. 0 II). 10. 1 1. Corintio XII, 27. communicatione munerum gratiae divinae; sine rebus iis, quae haustam a Deo vitam quotidiana atque aperta significatione testentur. Nimirum alterutram esse posse lesu divisti Ecclesiam tam repugnat, quam solo corpore, vel anima sola constare hominem. Complexio copulatioquo carum duarum vel ut partium prorsus est ad veram Ecclesiam necessaria, sic fere ut ad naturam humanam intima animae corporisque conjunctio. Non est Ecclesia intermortuum quiddam, sed corpus Christi vita supernaturali praeditum. Sicut Christus, caput et exemplar, non omnis est, si in eo vel humana dumtaxat spectetur natura visibilis, quod Phptiniani ac Ncstoriani faciunt; vel divina tantummodo natura invisibilis, quod solent Monophysitac: sed unus est ex utraque et in utraque natura cum visibili tum invisibili: sic corpus eius mysticum non vera Ecclesia est nisi propter eam rem, quod eius partes conspicuae vim vitamque ducunt ex donis supernaturalibus rebusqne ceteris, unde propria ipsarum ratio ac natura efflorescit. Cum autem Ecclesia sit. eiusmodi voluntate et constitutione divina, permanere sine ulla intermissione debet eiusmodi in aeternitate temporum : nt permaneret, profecto nec esset condita ad perennitatem, et finis ipse, quo illa contendit, locorum esset temporumque certo spatio definitus : quod cum veritate utrumque pugnat. Istam igitur et visibilium et invisibilium coni unctionem rerum, quia naturalis atque insita in Ecclesia nuto divino inest, tamdiu permanere necesse est, quamdiu ipsa permansura Ecclesia. Quare Cliry-sostomus: Ab Ecclesia ne abstinens: 'nihil enim fortius Ecclesia. Spes tun Ecclesia, salus tua Ecclesia, refugium tuum Ecclesia. Caelo excelsior et terra latior est illa. Nunquam senescit, sed semper riyet. Quantobrem eius firmitatem stabilit atemque demonstrans, Scriptura mindern illam rorat1. Augustinus vero: Putant (gentiles) religionem nominis christiani ad certum tctnpm in hoc saeculo »icturam, et postea non futuram. Permanebit ergo cum sole, quamdiu sol oritur et occidit; hoc est quamdiu tempora ista volvuntur, non deerit Ecclesia Dei, id est Christi corpus in terris*. Idemque alibi : Nutabit Ecclesia, si nutaverit fundamentum : sed unde nutabit Christus ?__________ Non natante Christo, non inclinabitur in saeculum sae- culi. Ubi sunt qui dicunt, peri isse de mundo Ecclesiam, quando nec inclinari potest? 3 Ilis velut, fundamentis utendum veritatem quaerenti. Scilicet Ecclesiam instituit forma vi tque Christus Dominus : propterea natura illius eum quaeritur cuiusmodi sit, caput est nossc quid Christus voluerit quidque reapse etfeceiit. Ad hanc regulam exigenda maxime Ecclesiae unitas est, de qua visum est, communis utilitatis caussa, nonnihil his litteris attingere. Profecto unam esse Iesu Christi germanam Ecclesiam, ex luculento ac multiplici sacrarum litterarum testimonio, sic constat inter omnes, ut contradicere christianus nemo ausit. Verum in diiudi-canda statuendaque natura unitatis, multos varius error de via deflectit Ecclesiae quidem non solum ortus sed tota constitutio ad rerum voluntate libera effectarum pertinet genus : quocirca ad id quod revera gestum est, indicatio est omnis revocanda, exquirendumque non sane quo pacto una esse Ecclesia queat, sed quo unam esse is voluit, qui condidit. lamvero, si ad id respicitur quod gestum est, Ecclesiam lesus Christus non talem finxit for-mavitque, quae communitates plures complecteretur genere similes, sed distinctas, ncque iis vinculis alligatas, quae Ecclesiam individuam atque unicam efficerent, eo plane modo, quo Credo unam.... Ecclesiam in symbolo fidei profitemur. In unius naturae sortem cooptatur Ecclesig. quae est una, quam conantur haereses in multas discindere. Et essentia ergo et opinione, et principio et excellentia unicam esse dicimus antiquam et catholicam Ecclesiam... Ceterum Ecclesiae quoque eminadia, sicut principium constructionis, est ex undate, omnia alia superans, et nihil habens sibi simile vel aequale'1. Sane lesus Christus de aedificio oiusmodi mystico cum loqueretur, Ecclesiam non commemorat nisi unam, quam appellat suam: aedificabo Ecclesiam meam. Quaecumque, praeter hanc, cogitetur alia, cum non sit per Iesum Christum condita, Ecclesia Christi vera esse non potest. Quod eminet etiam magis, si divini auctoris propositum consideretur. Quid enim in condita condendavc Ecclesia petiit, quid voluit Christus Dominus ? lloc scilicet; munus idem, idemque mandatum in eam continuandum transmittere, quod ipse 1 Hom. De capto Eutropio, n. (i. a In Psal. LXXI, ». 8. 3 Enarratio in Psal. CI1I, scrino II, ». 5. * Clemens Alexandrinus, Stromatum lih. VII, cap. 17. acceperat a Patre. Id plane statuerat faciendum, idque re effecit. Sicut minit me Vater, et ego mito von '. Sicut tu me misisti in mundum, et eyo mini eon in mundum*, larnvero Christi muneris est vindicare ab interitu ad salutem quod perierat, hoc est non aliquot gentes aut civitates, sed omnino hominum, nullo locorum temporumve discrimine, universum genus : venit Filius hominis..: ut miretur mundus per ipsum Nec enim aliud nomen est sub caelo '■ ratti. Espi. Unitate, n. 6. r' F.plics. IV, 4. * loan. XVI1, 20-21-23. % 7 II). 21. 8 Kphes. IV, r>. ” I. Korinth. I, 10. dissidia, contentiones, qualia incumbere in Ecclesiam ipsa vidit proxima originibus aetas. De haereticis illud scribit Irenaeus: Scripturas qpidem conf lentur, interpretationes vero convertunt\ Atipie Augustinus : Ncque enim notae eunt Interese» et quaedam dogmata perversitatis illaqueantia animas et in profundam praecipitantia, nisi dum script unte bonae intelliguntur non bene-. Ad coniugandas igitur mentes, ad efficiendam tuendamque concordiam sententiarum, ut ut extarent divinae litterae, omnino erat alio quodam principio opus. Id exigit divina sapientia : ncque enim Deus unam esse fidem velle potuit, nisi conservandae unitatis rationem quamdam idoneam providisset : quod et sacrae litterae perspicuo, ut mox dicturi sumus, significant. Certe infinita Dei potentia nulli est vincta vel adstrieta rei, omniaque sibi habet obnoxie, velut instrumenta, parentia. De isto igitur principio externo, dispiciendum, quodnam ex omnibus, quae essent in potestate sua, Christus optarit. Quam oh rem oportet christiani nominis revocare cogitatione primordia. Divinis testata litteris, eademque vulgo cognita commemoramus. Iesus Christus divinitatem divinamque legationem suam miraculorum virtute comprobat ; erudire verbo multitudinem ad caelestia insistit, onminoquc iubet ut sibi fides docenti adiuugatur, hinc praemiis illine poenis propositis sempiternis : Si non facio opera I‘atris mei, nolite credere mihi*. Si opera non fecissem in eis, quae nemo (dius fecit, peccatum non haberent4. Si autem facio (opera), et si mihi non ruitis credere, operibus credite'’. Quaecumque praecipit, eadem omnia auctoritate praecipit : in exigendo mentis assensu nihil excipit, nihil secernit. Eorum igitur qui Iesum audissent, si adipisci salutem vellent, officium fuit non modo doctrinam eius accipere universe, sed tota mente assentir! singulis rebus, quas ipse tradidisset : illud enim repugnat, fidem vel una in re non adhiberi Deo. Maturo in caelum reditu, qua ipse potestate missus a Patre fuerat, eadem mittit Apostolos, quos spargere ae disseminare iubet doctrinam suam : Data est mihi omnis potestas in caelo et in terra. Nun/es ergo docete omnes gentes . . . Docentes eos serrare omnia, quaecumque mandari vobis*. Sal /os fore, qui Apostolis paruissent, qui non paruissent, interituros : Qui crediderit et baptizatus fuerit, salvus erit: qui vero non crediderit, condemnabitur'1. Cumque illud sit providentiae Dei maxime congruens, ut muneri praesertim magno atipie excellenti praeficiat neminem, quin pariter suppeditet unde liceat rite defungi, idcirco Iesus Christus missurum se ad discipulos suos Spiritum veritatis pollicitus est, cumque in ipsis perpetuo mansurum : Si autem abiero, mittam eum (Paraelitlim) ad ros . . . Cum autem venerit ille Spiritus veritatis, docebit ros (»unem veritatem8, Et ego rogabo Patrem, et alium Paraclitum dabit vobis, ut maneat vohiscum in aeternam, Spiritum veritatis...9 Ille testimonium perhibebit de me: et ros testimonium perhibebitis.10 Hinc doctrinam Apostolorum religiose accipi sanctequc servari perinde imperat ac suam : Qui vos audit, me audit: qui ros spernit, me spernit11. Quamobrcm legati Apostoli a lesti Christo sunt non secus ac ipse legatus a Patre : Sicut misit me Pater, et ego 'mitto vos12: propterva quemadmodum dicto audientes Christo esse Apostolos ac discipulos oportuit, ita pariter fidem adhibere Apostolis debuerant, quoscumque ipsi ex mandato divino docuissent. Ergo Apostolorum vel unum re- pudiare doctrinae praeceptum plane non plus licuit, quam de ipsius Christi doctrina reiccisse quicquam. — Sane Apostolorum vox, illapso in cos Spiritu sancto, quam latissime insonuit. Quacumque vestigium posuissent, perhibent se ab ipso lesu legatos. Per quem (Iesum Christum) accepimus gratiam, et apo- 1 Lih. III cap. 12, n. J2. z In Eoimy. Ioan. tract. XVIII, cap. 5, n. 1. :l Ioan. X, 37. I Ioan. XV, 24. h ioan. X, 38. " Natii,. XXVIII, 18-19-20. 7 Marc. XVI, in. s Ioan. XVI, 7-13. * " Ioan. XIV, 10-17. "> Ioan. XV, 20-27. II Lue. X, 10. * 11 Ioan. XX, 21. stolatum ad obed icadum fidei in omnibus gentibus pro nomine eius 1 : (liviii;tiii<|iio covimi legationem passim Deus per prodigia in aperto ponit : Uli autem proferii praedicaverunt ubique, Domino cooperante, et sermonem eoa firma ide, sequentibus signis'1. Quem vero sermonem V cum utique, qui id omne comprehenderet. quod ipsi ex magistro didicissent : palam enim aperteque testantur, nihil se eorum posse, quae viderant quaeque audierant, non loqui. Sed, quod alio loco diximus, non erat eiusmodi munus apostolieum, ut aut cum 'personis Apostolorum interire possct, aut cum tempore labi, quippe quod et publicum esset et saluti generis humani institutum. Apostolis enim mandavit lesus Christus ut praedicarent evangcliurn omni erraturae, et portarent nomen ipsius eorum gentibus et regibus, et ut sibi testes essent usque ad ultimum terrae. Atipie in tanti perfunctione muneris ad fore se pollicitus eis est, idque non ad aliquot vel annos vel aetates, sed in omne tempus, usque ad consummationem saeculi. Quam ad rem Hieronymus: Qui usque ad consummationem saeculi eum discipulis se futurum esse promittit, et illos ostendit seinper esse victuros et se nuniquam a credentibus recessurum 3. Quae quidem omnia in solis Apostolis, supremae necessitati ex humana conditione obnoxiis, qui vera esse potuissent? Erat igitur provisum divinitus ut magisterium a lesu Christo institutum non iisdem finibus, quibus vita Apostolorum, terminaretur, sed esset perpetuo mansurum. Propagatum revera ac vclut in manus de manu traditum videmus. Nam consecravere episcopos Apostoli, quique sibi proxime succederent in ministerio verbi, siugillatim designavere. — Ncque hoc tantum : illud quoque sanxere in successoribus suis, ut et ipsi viros idoneos ad legerent, quos, eadem auctoritate auctos, eidem praeficerent docendi officio et muneri : Tu ergo, fili mi, confortare in gratia,, quae est in < 'hristo /esu: et quae audisti a me per multos testes," haec commenda fidelibus hominibus, qui idonei erunt et alios docere*. Qua de caussa sicut Christus a Deo, et Apostoli a Christo, sic episcopi ct quotquot Apostolis successere, missi ah Apostolis sunt : Apostoli nobis Eeangelii praedicatores facti sunt a Domino /esu ('hristo, lesus Christus missas est a Deo. Christus igitur a Deo, et -1 postoli a Christo, et factum est utrumque ordinatila ex voluntati' Det . . . Der regiones igitur et urbes verbum praedicantes, primitias earum spiritu cum proluissent, constituerunt episcopos et diaconos eorum qui credituri erant... Consti!nerunt praedictos, et deinceps ordinationem dederunt, ut quum i/h decessissent, ministerium eorum alii viri probati exciperent5. Permanere igitur liecessc est ex una parte constans atipie immutabile munus docendi omnia, quae Christus docuerat: ex altera constans atque immutabile officium accipiendi profitendique omnem illorum doctrinam. Quod praeclare Cyprianus iis verbis illustrat : Ncque enim Dominus noster lesus Christus, cum in Evangelio suo testaretur inimicos suos esse eos, qui sucum non essent, aliquam speciem haereseos designavit : sed omnes omnino qui serum non essent et sucum non colligentes, gregem suum spargerent, adversarios .esse ostendit, dicens: Qui non est /necum adversus me est; et qui non meritili colligit, spargiti'. Ilis Ecclesia praeceptis instituta, sui memor officii, nihil egit studio et contentione maiore, quam ut integritatem fidei omni ex parte tueretur, llinc perduellium habere loco ct procul amandare a se, qui de quolibet doctrinae suae capite non secum una sentirent. Ariani, Montanistae, Novatiani, Quartadecumani, Eutychiani certe doctrinam catholicam non penitus omnem, sed partem aliquam deseruerant : haereticos tamen declaratos, eicctosque ex Ecclesiae sinu quis ignorat fuisse ? tiimilique indicio damnati? quotquot pravorum dogmatum auctores variis temporibus postea consecuti sunt. Nihil periculosius his haereticis esse potest, qui cum integre per omnia decurrant, uno tamen verbo, ac si veneni gutta, meram illam ac simplicem fidem Dominicae et exinde apostoli eae traditionis inficiunt.'1. Idem semper Ecclesiae mos, idque sanctorum Patrum consentiente indicio : qui scilicet communionis catholicae expertem 1 1 foni. 1, 5. 1 Marc. XVI, 20. :l In Mattii. liti. IV. cap. 28, v. 20. 4 II. Tim. II, 1-2. 6 S. Clemens Kom. Epist. I ad Corintli. capp. 42, 44. 6 JOpist. LXIX. ad Magnum, n. 1. 7 Auctór Tractatu* de b'idc Orthodoxa contra Arianos. et ab Ecclesia extorrem habere consueverunt, quicumque a doctrina, authentico magisterio proposita, vel minimum discessisset. Epiphanius, Augustinus, Thcodoretus hacreseon sui quisque temporis magnum recensuere numerum. Alia Augustinus animadvertit posse genera invalescere, quorum vel uni si quis assentiatur, hoc ipso ab unitate catholica seiungitur : Non omnis, qui ista (numeratas videlicet haereses) non credit,, consequenter debet se christianum catholicum iam /nitore rei dicere. Possunt enim et hacreses aliae, quae in hoc opere nostro commemoratae non sunt, re/ esse rei Jieri, quarum aliquam quisquis tenuerit, christiahus catholicus non erit1. , Istam tutandae unitati, de qua dicimus, institutam divinitus rationem urget beatus Paulus in epistola ad Ephesios; ubi primum monet, animorum concordiam magno studio conservandam : solliciti, serrare unitatem spiritus in rinculo pacis2: cumque concordes animi caritate esse omni ex parte non possint, nisi mentes de lido consentiant, unam apud omnes vult esse fidem : Unus Dominus, una fides : ac tam perfecte quidem unam, ut errandi discrimen omne prohibeat: Ut iam non simus parvuli Jluctu-antes, et circumferamur omni, cento doctrinae in nequitia hominum, in astutia ad circumventionem erroris. Idquc non ad tempus servari docet oportere, sed donec occurramus omnes in unitatem fidei. . . in mensuram aetatis plenitudinis ('liristi. Sed eiusmodi unitatis ubinam Icsus Christus posuit principium inchoandae, praesidium custodiendae? In eo videlicet, quod, Ipse dedit quosdam quidem Apostolos . . . alios autem pastores, et doctores, ad con,summationem sanctorum in opus ministerii, in aedificationem corporis ('liristi. Quare vel inde ah ultima vetustate hanc ipsam regulam doctores Patrcsque et sequi consueverunt et uno ore defendere. Origenes : Quoties autem (haeretici) canonicas proferunt, scripturas, in qnilins omnis christianus consentit et credit, ridentur dicere: ecce in domibus rcrlium est veritatis. Sed nos illis credere non debemus, uec exire a prima et ecclesiastica traditione, nec (diter credere, nisi quemadmodum per successionem Ecclesiae Dei tradiderunt nobis f Irenaeus : Agnitio vera est Apostolorum doctrina . . . secundum successiones episcoporum . . . quae pervenit usque ad nos custoditione sine fictione scripturarum tractatio plenissima1 *. Tertullianus vero : Constat proinde, omnem doctrinam, quae eum, illis Ecclesiis apostolieis matricibus et originalibus fidei, conspiret, veritati deputandam, sine dubio tenentem, (pani Ecclesiae ab Apostolis, Apostoli a Christo, Christus a Deo accepit... Communicamus cum Ecclesiis apostolicis, quod nulli doctrina, diversa : hoc est, testimonium veritatiss. Atquc Hilarius : Significat (Christus e navi docens) eos, qui extra Ecclesiam posili, sunt, nullam divini sermonis capere piasse i idei,ligent iam. Navis enim Ecclesiae tgpum praefert, intra quam verbum vitae positum et praedicatum hi, qui extra sunt et arenae modo steriles atque inutiles adi,acent, intelUgere non possunt6. Rutinus Gregoriani Nazianzenum laudat et Rasilium, quod solis divinae scripturae, voluminibus operam dabànt, earumque intet'ligent,iam non ex propria praesumptione, sed ex maiorum scriptis et auctoritati: sequebantur, quos et ipsos ex apostolica successione inteltigendi regulam suscepisse constabat7. Quamobrem, id quod ex iis, quae dicta sunt, apparet, instituit Icsus Christus in Ecclesia vivum, authenticum, idemque perenne magisterium, quod suapte potestate auxit, spiritu veritatis instruxit, miraculis confirmavit : ei usque praecepta doctrinae aeque accipi ac sua voluit gravissimeque imperavit. — Quoties igitur huius verbo magisterii edicitur, traditae divinitus doctrinae complexu hoc contineri vel illud, id quisque debet certo credere, verum esse: si falsum esse ullo modo posset, illud consequatur, quod aperte repugnat, erroris in homine ipsum esse auctorem Deum : Domine, si error dSt, a, te decepti sumus6. Ita omni amota dubitandi caussa, ullamne cx iis veritatibus potest cuiquam fas esse respuere, quin se det hoc ipso praecipitem in apertam haoresim ? quin, sei unctus ah Ecclesia, doctrinam chri- 1 l)e Haeresibus, n. 88. 2 IV, 3 et seqq. 1 Velim Interpretatio Commentariorum in Mallh, n. 415. 4 Contra Haereses, lib. IV, cap. 33, n. 8. 6 De Praescrip. cap. XXI. 6 Coniment. in Matth. XIII, n. 1. 7 His/. Eccl. lib. II, cap. 9. , „ 8 Richardils de S. Victore, De Triu. lib. 1, cap. 2. stianam una complexione repudiet universam ? Ea quippe est natura fidei, ut nihil tam repugnet quam ista credere, illa reiicere. Fidem enim Ecclesia profitetur esse virtutem supernaturplem, qua, Dei allineante et aspirante gratia, ah ea irrelata vera eme credimur, nun propter intrinsecam rerum veritatem naturali rationis lumine -perspectam, sed propter auctoritatem ipsius Dei revelantis, qui ner falli nec fallere potest \ Si quid igitur traditum a Deo liqueat fuisse, nec tamen creditur, nihil omnino fide divina creditur. Quod enim Iacobus Apostolus de delicto indicat in genere morum, idem de opinionis errore in genere fidei indicandum : Quicumque ... offendat... in uno, fartus es t omnium reus2 : imo de opinionis errore, multo magis. Omnis enim violata lex minus proprie de eo dicitur qui unum peccavit, propterea quod majestatem Dei legum latoris sprevisse, non nisi interpretanda voluntate, videri potest. Contra is, qui veritatibus divinitus acceptis vel uno in capite dissentiat, verissime fidem exuit funditus, quippe qui Deum, quatenus summa veritas est et proprium moti nun fidei, recusat vereri : In multis merum, in paucis non meram: sed in his paucis, in quibus non mecum, non eis prosunt multa, in quibus mecutns. Ac sane merito : qui enim sumunt de doctrina christiana, quod malunt, ii indicio suo nituntur, 11011 fide : iidemque minime in' captivitatem redigentes omnem intellectum in obsequium Christi4, sibimetipsis verius obtemperant, quam Deo: Qui in Evangelio (puni vultis, creditis; quod vultis non creditis, robis potius quam Evangelio creditis5. Quocirca nihil Patres in Concilio Vaticano condidere novi, sed institutum divinum, veterem atque constantem Ecclesiae doctrinam, ipsamque fidei naturam sequuti sunt, eum illud decrevere : Fide divina et catholica ea omnia credenda sunt, quae in verbo Dei scripto vel tradito continentur, et ab Ecclesia sive solami iudicio, sire ordinario et universali magisterio tamquam divinitus revelata proponuntur“. Itaque cum appareat, omnino in Ecclesia sua velle Deum unitatem fidei, compertumque sit euiusmodi cani esse, et quo principio tuendam ipse i usserit, liceat Nobis, quotquot sunt qui non animum induxerint aures veritati claudere, iis Augustini verbis affari : Cum igitur tantum auxilium Dei, tantum profectum fructumque videamus, dubitabimus nos cius Ecclesiae condere gremio, (piae usque ad confessionem generis humani ab apostolica Sede per successiones episcoporum, frustra harret icis circumlatrantibus, et partim plebis ipsius iudicio, partim Conciliorum gravitate, -partim etiam miraculorum maiestate damnatis, culmen auctoritatis obtinnitr* Cui nolle primas dare, vel summae profecto impietatis est, vel praecipitis arrogantiae. . . Et si unaquaeque disciplina, quamquam vilis et facilis, ut percipi possit, doctorem aut magistrum requirit ; quid temerariae superbiae plenius, quam divinorum sacramentorum libros et ah interpretibus suis nolle cognoscere, et incognitos. velle damnare7 ? Hoc igitur sine ulla dubitatione est officium Ecclesiae, christianam doctrinam tuori camque propagare integram atque incorruptam. Sed nequaquam in isto sunt omnia : imo ne tinis quidem, cuius caussa est Ecclesia instituta, officio isto concluditur. Quandoquidem, ut Iesus Christus pro salute humani generis se ipse devovit, atque huc, quae docuisset (piacque praecepisset, omnia retulit, sic iussit Ecclesiam quaerere in veritate doctrinae, quo homines cum sanctos efficeret, tum salvos. — Verum tanti magnitudinem atque excellentiam propositi consequi sola fides nullo modo potest : adhiberi necessc est cum Dei cultum iustutn ac pium, qui maxime sacrificio divino et sacramentorum communicatione continetur, tum etiam sanctitatem legum ac disciplinae. — Ista igitur omnia inesse in Ecclesia oportet, quippe quae Servatoris munia in aevum persequitur : religionem, quam in ea velut incorporari ille voluit, mortalium generi omni ex parte absolutam sola praestat : itemquo ea, quae ex ordinario providentiae consilio sunt instrumenta salutis, sola suppeditat. 1 (fone. Vat. sess. III, cap. 8. ' II, 10. a 8. Augustinus, in Pml. LIV, n. 19. 4 II. ('orinili. X, 5, 6 8. Augustinus, Iit). XVII. Contra Faustum Manichaeum, cap. 3. " Sess. III, cap. 3. 7 De Utilitate Credendi, cap. XVII, n. 35. Àt vero quo modo doctrina caelestis nunquam fuit privatorum arbitrio ingcniovc permissa, sed principio a Icsu tradita, deinceps ei separatilo, de quo dictum est, commendata magisterio : sie etiam non singulis e populo .christiano, verum delectis quibusdam data divinitus facultas est perficiendi atque administrandi divina mysteria, una cum regendi gubernandiquo potestate. Ncque enim nisi ad Apostolos legitimosque eorum successores ea pertinent a Icsu Christo dicta: Euntes in mundum universum, praedicate Evangelium... baptizantes eos... lfoc. facite in meam. commemorationem ... Quorum remiseritis peccata, remittuntur eis. Similique ratione non nisi Apostolis, quique eis iure successissent, mandavit ut pascerent, hoc est cum potestate regerent universitatem Christianorum, quos hoc ipso cis subesse debere atipie obtemperare est consequens. Quae quidem officia apostolici muneris omnia generatila Pauli sententia complectitur : Sic nos existimet homo ut ministros Christi et dispensatores mysteriorum Bei1. Quapropter mortales Iesus Christus, quotquot essent, et quotquot essent futuri, universos advocavit, ut ducem se emndemque servatorem sequerentur, non tantum seorsum singuli, sed etiam consociati atque invicem re animisque iuncti, ut ex multitudine populus existeret iure sociatus ; fidei, finis, rerum ad finem idonearum communione unus, uni eidemque subicctus potestati. Quo ipse facto principia naturae, quae in hominibus societatem sponte gignunt, perfectionem naturae consentaneam adepturis, omnia in Ecclesia posuit, nimirum ut in ea, quotquot filii Dei esse adoptione volunt, perfectionem dignitati suae congruentem assequi et retinere ad salutem possent. Ecclesia igitur, id quod alias attigimus, dux hominibus est ad caelestia, eidemque hoc est munus assignatum a Deo ut de iis, quae religionem attingunt, videat ipsa et statuat, et rem christianam libero expediteque indicio suo administret. Quocirca Ecclesiam aut non recte norunt aut inique criminantur qui eam insimulant, velle se in civitatum rationes inferre, aut in iura potentatus invadere. Imo Deus perfecit, ut Ecclesia esset omnium societatum longe prestantissima : nam quod petit ipsa tamquam finem, tanto nobilius est quam quod ceterae petunt societates, quanto natura gratia divina, rcbusque caducis immortalia sunt praestabiliora bona. — Ergo Ecclesia societas est ortu divina: fine, rcbusque fini proxime admoventibus, super-naturalis: quod vero coalescit hominibus, humana communitas est. Ideoquc in sacris litteris passim videmus vocabulis societatis perfectae nuncupatam. Nominatur enim non modo Domus Dei, Civitas supra montem posita, quo convenire gentes omnes neeessc est: sed etiam Ovile, cui praesit pastor unus, et quo recipere se oves Christi omnes debent : imo Regnum quod suscitavit Deus, quodque stabit in aeternum: denique Corpus Christi, mysticum illud quidem, sed tamen vivum apteque compositum, multisquc conflatum membris ; quae membra non cumdem actum habent : copulata vero inter se, gubernanto ac moderante capite, continentur. Iamvero nulla hominum cogitari potest vera ac perfecta societas, quin potestate aliqua summa regatur. Debet igitur Iesus Christus magistratum Ecclesiae maximum praefecisse, cui obediens ac subiecta omnis esset Christianorum multitudo. Qua de caussa sicut ad unitatem Ecclesiae, quatenus est coetus fidelium, necessario unitas fidei requiritur, ita ad ipsius unitatem, quatenus est divinitus constituta societas, requiritur iure divino unitas regiminis, quae unitatem communionis efficit et complectitur : Ecclesiae autem unitas in duobus attenditur: scilicet iti connexione membrorum Ecclesiae ad intricem seu communicatione, et iterum in ordine omnium membrorum Ecclesiae ad unum caputz. — Ex quo intclligi licet, excidere homines ab Ecclesiae unitate non minus schismate, quam haeresi : Inter hae,resini et schisma hoc esse arbitrantur, quod haeresis perversum dogma habeat : sch isma propter episcopalem dissensionem ab Ecclesia separeturs. Quibuseum illa Ioannis Chrysostomi in eamdem rem sententia concordat : Dico et protestor, Ecclesiam scindere non minus esse malum, quam incidere in haeresim1. Quamobrem si nulla potest esse honesta haeresis, pari ratione schisma nullum est, quod possit iure * 1 Corinth. IV, I. 3 S. Thomas, 2» 2“°, q. XXXIX, a. 1. 3 S. Hieronymus, Commentar, in Episl. ad Titum, cap. III, v. 10-11. 4 Hom. XI. in Epist. ad Ephes,, n. 5. factum videri : Non est quicquam gravius' sacrilegio schismatis.. .. praecidendae unitatis nulla est insta necessitas ’. Quae vero ct cuiusmodi summa ista potestas sit, cui christianos parere oportet universos, non aliter nisi comperta cognitaque voluntate Christi statuendum. Certe in aeternum rex Christus est, itemque moderari in aeternum tuerique regnum suum e caelo non visus perseverat: sed quia conspicuum illud esse voluit, designaro debuit qui gereret in terris vices suas, postea quam ipsa ad caelestia rediisset : Si quis autem dicat quod unum caput et, unus pastor est < 'hristus, qui est unus unius Ecclesiae sponsus, non sufficienter respondet. Manifestum est, enim, quod ecclesiastica sacramenta ipse ('hristus perficit: ipse enim est qui baptizat, ipse est, qui peccata remittit, ipse est verus sacerdos, qui se obtulit in ara crucis, et cuius virtute corpus eius in altari quotidie consecratur ; et tamen quia corporaliter non cum omnibus fidelibus praesentia/iter erat futurus, elegit ministros, per quos praedicta fidelibus dispensaret, ut supra (cap. 71) dictum est,. Eadem igitur ratione, quia praesentiam corporalem erat, Ecclesiae, subtracturus, oportuit ut alicui committeret qui loco sui universalis Ecclesiae gereret curam. Hinc est quod Petro dicit, ante ascensionem: Pasce, oves meas2, lesus Christus igitur summum rectorem Ecclesiae Petrum dedit, idemque sanxit ut ciusmodi magistratus saluti communi ad perennitatem institutus, ad successores hereditate transferretur, in quibus Petrus ipse esset auctoritate perpetua superstes. Sane insigne illud,promissum beato Petro fecit, praeterea nemini : Tu es Petrus, et, super hanc petram aedificabo Ecclesiam meant2. — Ad Petrum locutus est Dominus: ad unum, ideo ut unitatem fundaret ex u>toi. — Nulla siquidem oratione praemissa . . . tam patrem eius, quam ipsum nomine appellat (beatus es Simon Har lona), et Simonem eum non iam vocari patitur, eum sibi pro sua potestate iam tum ut suum vindicans, sed congrua simi,litui/ine Petrum a petra vocari placuit, puta super quem fundaturus erat, suam Ecclesiam2. Quo ex oraculo liquet, Dei voluntate iussuquc Ecclesiam in beato Petro, vel ut aedes in fundamento consistere. Atqui fundamenti propria natura et vis est, ut cohaerentes efficiat aedes variorum coagmentatione membrorum, itemque ut operi sit necessarium vinculum incolumitatis ac firmitudinis : quo sublato, omnis aedificatio collabitur. Igitur Petri est sustinere Ecclesiam tuerique non solubili compage conncxam ac firmam. Tantum vero explere munus qui possit sine potestate iubendi, vetandi, indicandi, quae vere proprieque iurisdictio dicitur? Profecto non nisi potestate jurisdictionis stant civitates resque publicae. Principatus honoris ac pertenuis illa consulendi monendique facultas, quam directionem vocant, nulli hominum societati admodum prodesse ncque ad unitatem ncque ad firmitudinem queunt. Atquc hanc, de qua loquimur, potestatem illa declarant et confirmant : Et portae inferi non praevalebunt adversus eam. — Quam autem eam? an enim petram supra quam Christus aedificat Ecclesiam? an Ecclesiam? Ambigua quippe locutio est: an quasi unam eamdemque rem, petram et Ecclesiam ? lloc ego verum esse existimo, Hec enim 1adversus petram, super quam Christus Ecclesiam aedificat, nec adversus Ecclesiam portae inferi praevalebunt*. Cuius divinae sententiae ea vis est : quamcumque visi invisique hostes vim, quascumque artes adhibuerint, numquam fore ut fulta Petro Ecclesia succumbat, aut quoquo modo deficiat : Ecclesia vero tamquam Christi aedificium, qui sapienter aedificavit „domum suam supra petram“, portarum inferi capqx non est, praevalentium quidem adversus quemcumque hominem, qui, extra petram et Ecclesiam fuerit, sed invalidarum adversus illam'7. Ergo Ecclesiam suam Deus idcirco commendavit Petro, ut perpetuo incolumem tutor invictus conservaret. Eum igitur auxit potestate debita : quia socio-tati hominum re et cum effectu tuendae, ius imperii in eo qui tuetur est necessarium. Illud praeterea lesus adnexuit : Et tibi, dabo claves regni caelorum. Plane loqui de Ecclesia pergit, quam panilo ante nuncuparat suam, quamque ipsam velle se in Petro dixit, tamquam in fundamento, statuere. Expressam 1 8. Augustinus, Contra Epistolam Parmeniani, lib. II, cap. 11, ». 25. z 8. Thomas, Contra Gentiles lib. IV, cap. 76. 8 Matth. XVI, 18. 4 8. Pacianus, ad Sempronium, epist III, ». 11. 6 8. Cyrillus Alexandrinus, in Evang. Ioan. lib. II, in cap. I, v. 12. 8 Urigenes, Commenl. in Mattii., toni. XII, ». 11. 7 Ib. - 2* non modo aedificii, sed etiam regni imaginem gerit Ecclesia : ccteroqui insigne usitatum imperii claves esse, nemo'nescit. Quapropter claves regni infiorimi cum lesus dare Petro pollicetur, potestatem et ius in Ecclesiam pollicetur daturum : Filius vero et I‘utris et sui i/itHus cognitionem /icr totum orbem illi (Petro) disseminare commisit, ac mortali homini omnem in cado potestatem dedit, dum clares illi tradidit, qui, Ecclesiam per totum orbem terrarum extendit, et caelis firmiorem monstravit'1. Concinunt cetera: Quodcumqe ligaveris super terram, erit ligatum et in caelis, et quodeumque solveris super terram, erit solutum et in caelis. Ligandi solvendique translata locutio ius ferendarum legum, item indicandi vindi-candique designat potestatem. Quae quidem potestas tantae amplitudinis virtutisque dicitur fore, ut quaelibet decreta cius rata sit habiturus Deus. Itaque summa est plaucque sui iuris, quippe quae nullam habet in terris superiorem gradu, Ecclesiamque totam et quae sunt Ecclesia commissa, universa complectitur. — Promissum exsolvitur, quo tempore Christus Dominus, post anastasipi suam, cum ter a Petro, num se diligeret plus quam ceteri, quaesisset, praecipientis in modum ei, Pasce, ait, agnos meos . . . pasce ores meas'1.. Nimirum quotquot essent in ovili suo futuri, omnes illi vel ut pastori committit : Dominus non dubitat, qui interrogat, non ut disceret, sed ut doceret, quem elevandus in caelum amoris sui gobis vel ut vicarium relinquebat . . . Et- ideo quia solus profitetur ex omnibus, omnibus antefertur . . . perfectiores ut perfectior q uber naret3. Illa vero sunt pastoris officia et partes, gregi se praebere ducem, cumdemque sospitare salubritate pabulorum, prohibendo pericula, cavendo insidias, tutando a vi: brevi, regendo gubernando. Cum igitur Petrus est gregi Christianorum pastor impositus, potestatem accepit gubernandi omnes homines, quorum saluti lesus Christus profuso sanguino prospexerat : Cur sanguinem effudit? Ut has emeret oves, quas Petro et successoribus eius tradidit'1. Quoniamque immutabilis communione fidei christianos omnes oportet osse invicem coninuctos, idcirco suarum virtute precum Christus Dominus impetravit Petro, ut in gerenda potestate numquam fide laboretur: Ego autem rogavi pro te, ut non deficiat fides tua5. Eidem praeterea mandavit ut, quoties tempora postularent, ipse impertiret fratribus suis lumen animi et robur : ('onfirma fratres tuos5. Quem igitur fundamentum Ecclesiae designami, euindcm esse vult columen fidei : Uni propria auctoritate regnum dabat, huius fidem firmare non poterat, querneum petram, dicit, firmamentum Ecclesiae indicavit7 ? Hinc ipse lesus certa quaedam nomina, magnarum indicia rerum, quae sibi potest ah1 sunt propria, votuit esse Petro serum participatione communia8, nimirum ut ex communione titulorum appareret communio potestatis. Ita ipse, qui lapis est angularis, in quo omnis aedificatio constructa crescit in templum sanctum in Domino'1, Petrum vellit lapidem statuit, quo fulta esse Ecclesia deberet. Cum audisse/ „petra es“ praeconio nobilitatus est. Quamquam indem petra est, non id Christus petra, sed ud Petrus petra. Christus enim essentialiter petra inconcussa; Petrus vero per petram. Nam lesus dignitates stuis largitur, uec exhauritur . . . Sacerdos est, facit sacerdotes . . . petra est, petram Jacit'0, Rex idem Ecclesiae, qui habet elavem David: qui aperit et nemo claudit: claudit et nemo aperit", traditis Petro clavibus, principem Christianae rei publicae declaravit. Pariter pastor maximus, qui se ipse pastorem bonum nuncupat12, agnis atipie ovibus suis pastorem Petrum praeposuit : Pasce agnos, pasce oves. Quare Chrysostomus : Eximius erat inter Apostolos et os discipulorum et coetus illius caput . . . Simul ostendens ei, oportere deinceps I S. Ioannes Chrysostomus, llom. LIV, in Matth., n. 2. ‘‘ Ioan, XXI, 1(1-17. 8 8. Ambrosius, Exponit, in Euang. secundum Lucum, lib. X, nn. 175-170. 4 S. loarines Chrysostomus, De Sacerdotio, lih. II. 6 Luc. XXII, 32." 6 Ib. ' S. Ambrosius, De Fide, lih. IV, n. 56. 8 S. Lot) M. sermo IV, cap. 2. ° Ephes. II, 21. . 10 I lom. de Poenitentia, ». i in appendice opp. S. liasilii. II Apoc. HI, 7. 12 Ioan. X, 11. fidere, guasi abolita pegatione, fratrum ei praefecturam committit... Vicit autem : Si amas me, fratribus praeesto1. Demum qui confirmat in omni opere et sermone Itono2, mandavit Petro ut confirmaret' fratres suos. Iure igitur Leo magnus : I)e. toto mundo unus Petrus eligitur, qui et universarum, gentium vocationi et omnibus Apostolis, cunctisque Ecclesiae patribus praeponatur: ut quamvis in populo Hei multi sacerdotes sint, multique pastores, omnes tamen proprie regat Petrus, quos principaliter regit et. Christus3. Itemquo Gregorius magnus ad Imperatorem Mauritium Augustum : Cunctis evangelium scientibus liquet, quod voce dominica, sanerò et omnium Apostolorum Petro principi apostolo totius Ecclesiae cura, commissa est . . . Eece elaves regni caelestis accepit, potestas ei liga nili ac. solvendi tribuitur, et cura ei totius Ecclesiae, et principatus committitur 4. Eiusmodi autem principatum, quoniam constitutione ipsa temperationeque Ecclesiae, vclut pars praecipua, continetur, videlicet ut principium unitatis ac fundamentum incolumitatis perpetuae, nequaquam cum beato Petro interire, sed recidere in cius successores ex alio in alium oportuit : Manet ergo dispositio veritatis, et beatus Petrus in accepta fortitudine petrae perseverans, suscepta Ecclesiae gubernacula non reliquit r\ Quare Pontifices, qui Petro in episcopatu romano succedunt, supremam Ecclesiae potestatem obtinent iure divino. Definimus, sanctam Apostolicam Sedem et Romanum Pontificem in universum orbem tenere primatum, et ipsum Pontificem Romanum successorem esse beati Petri, principis Apostolorum, et verum ('liristi vicarium totiusque Ecclesiae caput, et omnium christianorum patrem ac doctorem existere, et ipsi, in beato Petro pascendi, regendi ac gubernandi universalem Ecclesiam a Domino nostro lesu Christo plenam potestatem traditam esse; quemadmodum etiam in gestis oecumenicornm conciliorum et in sacris canonibus contineturfi. Similiter Concilium Lateranense IV : Romana Ecclesia... disponente Domino, super omnes alias ordinariae potestatis obtinet principatum, nipote, mater universorum Christ fidelium et magistra. Antecesserat consensus antiquitatis, quae episcopos romano» sine ulla dubitatione sie sem per observavit et coluit ut beati Petri legitimos successores. Quem vero lateat quot in eamdem rem extent et quam luculenta sanctorum patrum testimonia ? Illud valde praeclarum frenaci qui cum de Ecclesia romana dissereret, ad hanc enim, inquit, Ecclesiam propter putiorem principalitatem neeesse est omnem convenire Ecclesiam7. Ac Cyprianus itidem de Ecclesia romana affirmat, eam esse Ecclesiae catholicae radicem, et matricem2,, Petri Cathedram atque Ecclesiam principalem, unde unitas sacerdotalis exorta, est,9. Cathedram Petri appellat quippe quam insidet Petri successor : Ecclesiam princi fndem ob principatum Petro ipsi et legitimis successoribus collatum : unde unitas exorta, quia in Christiana republica caussa efficiens unitatis est Ecclesia romana. Quare Hieronymus iis verbis Damasum affatur : Cum successore piscatoris et, discipulo erucis loquor... Beatitudini tuae, id est, Cathedrae Petri communione consocior. Super illam petram aedificatam Ecclesiam scio10. Sollemne illi est, catholicum hominem ex conjunctione cum romana Petri sede internoscere : Si quis Cathedrae Petri, i,ungi,tur, meus est,". Ncque absimili ratione Augustinus, palam testatus, in romana Ecclesia sepiper Apostolieae.cathedrae viguisse principatum 12, negat esse catholicum, quicumquc a fide romana dissentiat : Non crederis veram fidem tenere catholicam, qui fidem non doces esse servandam roma,nam'2. Item Cyprianus : Communicare 1 Hom. I.XXXVI11. in Ioan. ». 1. 2 II. Thessalo». II, Ili. 8 Sermo IV, oap. 2. 4 Epistolarum, lib. V, epist. XX. 6 8. Leo M. sermo III, eap. 3. 8 Concilium Florentinum. 7 Contra Haereses, lib. III, cap. 8, ». 2. 8 Epist. XLVIIf, ad Cornelium, ». 3. ” Epist. LIX, ad eumd., ». 14. 18 Epist. XV, ad Damasum, ». 2. 11 Epist. XVI, ad Damasum, ». 2. 12 Epist. XI,111, ». 7. 13 Sermo CXX, ». 13. curii Cornelio, hoc ed cum catholica Ecclesia communicareSimiliter Maximus Abbas hanc verae Iulei veraeque communionis notam esse docet, subesse Pontifici romano : Itaque si, vult haereticus non esse ncque audire, non isti aut illi satisfaciat . . . Festinet pro omnibus sedi romauae satisfacere. Hac enim satisfacta, communiter ubique omnes pium, hunc et orthodoxum praedicabunt. Nam frustra solumodo loquitur, qui mihi similes suadendos putat, et non satisfacit et implorat sanctissimae romanorum Ecclesiae beatissimum Papam, id est Apostolicam Sedem. Cuius rei caussam rationemque in eo affirmat residere, quod ab ipso incarnato Dei Verbo, sed et omnibus sanctis synodis, secundum sacros canones et terminos, universarum quae in toto terrarum, orbe sunt sanctarum Hei Ecclesiarum in omnibus et, per omnia percepit et habet imperium, auctoritatem et potestatem ligandi et solvendi. Cum hoc enim ligat et solvit,, etiam in caelo Verbum, quod, caelestibus virtutibus principatur2. Quod igitur erat in fide Christiana, quod non una gens, aut una actas, sed aetates omnes, et Oriens pariter atque Occidens agnoscere atqup observare consueverat, id meminit, nullo contraddente, ad Ephesinam Synodum Philippus presbyter, a Pontifice legatus : Nulli dubium est, imo saeculis omnibus notum, quoti sanctus beatissimusque Petrus, Apostolorum, Princeps et caput, fideique columna et Ecclesiae catholicae fundamentum, a Domino nostro lesu Christo, salvatore humani generis ac redemptore, claves regni accepit, .solvendi,que aedi,gaudi peccata potestas ipsi data est, qui ad hoc usque, tempus et semper in suis successoribus vivit et, indicium exercet3. Eademquc de re in omnium cognitione versatur Concilii Chalcedonensis sententia : Petrus per Leonem ... loquutns est4 : cui vox Concilii Consfantinopolitani 111 resonat, tamquam imago : Summus nobkcum concertabat, Apostolorum princeps: illius enim imitatorem et, Sedis successorem habuimus fautorem... charta et atramentum videbatur, et per Agathonem Petrus loquebatur5. In formula catholicae professionis ah Ilormisda conceptis verbis, ineunte sacculo sexto, proposita, cui tum Justinianus Imperator, tum Epiphanias, loannes, et Menna Patriarchae subscripserunt, illud est magna vi sententiarum declaratum : Quia, non potest Domini nostri Tesu Christi praetermitti sententia dicentis: Tu es Petrus, et super hanc petram aedificabo Ecclesiam meam . . . haec, quae dicta sunt, ' rerum probantur effectibus, quia in Sede Apostolica citra maculam semper est catholica servata religio8. Nolumus quidem persequi singula : libet tamen formulam fidei meminisse, quam Michael Palaeologus in Concilio Lugdunensi II professus est: Ipsa quoque sancta romana Ecclesia summum et plenum primatum et principatum super universam Ecclesiam catholicam obtinet, quem se ab ipso Domino in beato Petro, Apostolorum principe sive vertice, cuius romanus Pontifex est successor, eum potestatis plenitudine recepisse veraciter et humiliter recognoscit,. Et sicut prae ceteris tenetur fidei veritatem defendere, sic et si quae de fide subortae fuerint quaestiones, suo debent iudicio definiri''. Si Petri eiusque successorum plena ac summa potestas est, ea tamen esse ne putetur sola. Nam qui Petrum Ecclesiae fundamentum posuit, idem elegit duodecim . . . quos et apostolos nominavit8. Quo modo Petri auctoritatem in romano Pontifice perpetuam permanere ncccsse est, sic Episcopi, quod succedunt Apostolis, horum potestatem ordinariam hereditate capiunt ; ita ut intimam Ecclesiae constitutionem ordo episcoporum necessario attingat. Quamquam vero ncque plenam ncque universalem ii, ncque summam obtinent auctoritatem, non tamen vicarii romanorum pontificum putandi, quia potestatem gerunt sibi propriam, verissimeque populorum, quos regunt, antistites ordinarii dicuntur. Verum quia successor Petri unus est, Apostolorum permulti, consentaneum est perspicere quae sint istorum cum illo, divina constitutione, necessitudines. — Ac primo quidem coniunctionis episcoporum cum eo qui Petro succedit, non obscura est ncque dubia necessitas : hoc enim soluto nexu, sol- * Epist. LV, n. 1. 8 Defloratio ex Epistola ad Petrum illustrem. * Actio III. 4 Actio II. 1 Actio XVIII. 6 Post Epistolam XXVI, ad omnes Episc. llispan., n. 4. 7 Actio IV. * Luc. VI, 13. vitur at; diffluit multitudo ipsa Christianorum, ita plane ut nullo pacto queat unum corpus conflare unumquo gregem : Ecclesiae salus in summi sacerdotis dignitate pendet, cui si non exsors quaedam et ab omnibus eminens detur potestas, tot in Ecclesia efficientur schismata, quot sacerdotes \ Idcirco ad id praestat advertere animum : nihil esse Apostolis seorsum a Petro collatum; plura seorsum ah Apostolis ac separatiti! Petro. Ioanncs Chrysostomus in Christi edisserenda sententia (Ioan. XXI, 15) cum percontatus esset, Cur, aliis praetermissis, de his Christus Petrum alloquitur ? omnino respondet : Eximius erat inter Apostolos, et os discipulorum, et coctus illius caput '1. Ilie enim unus designatus a Christo est fundamentum Ecclesiae : ipsi ligandi copia sohendique permissa, eidemque pascendi data potestas uni. Contra quidquid auctoritatis ac muneris accepere Apostoli, coniuncte eum Petro accepere : Divina dignatio si quid cum eo commune ceteris coluit esse principibus, nunquam nisi per ipstm dedit, quidquid aliis non negavit8. Ut cum multa solus acceperit, nihil, in quemquam sine ipsius participatione transierit4. Ex quo plane intelligitur, excidere episcopos iurc ac potestate regendi, si a Petro ciusve successoribus scientes secesserint. Nam a fundamento, quo totum debet aedificium niti, secessione divelluntur; itaque exclusi aedificio ipso sunt : oh eamdemque caussam ab ovili seiuncti, cui dux est pastor maximus, regnoque extorres, cuius uni Petro datae divinitus claves. Quibus rebus rursus noscimus in constituenda Christiana republica caelestem descriptionem mentemque divinam. Videlicet cum Ecclesiam divinus auctor fide ct regimine et communione unam esse decrevisset, Petrum ciusque succcsorcs delegit in quibus principium foret ac vclut centrum unitatis. Quare Cyprianus : Probatio est ad fidem facilis compendio veritatis. Loquitur Dominus ad Petrum: Ego tibi dico, inquit, Quia tu es Petrus . . . Super unum aedificat Ecclesiam. Et quamvis Apostolis omnibus post resurrectionem suam parem potestatem tribuat, et dicat: sicut misit me. Pater..., tamen ut unitatem manifestaret, unitatis eiusdem originem ah uno incipientem sua auctoritate disposuits. Atipie Optatus Milevitanus : Negare, non potes, scire te, in urbe Poma Petro primo Cathedram episcopalem esse collutam, in qua sederit omnium Apostolorum caput Petrus, unde et Cephas appellatus est,: in qua una Cathedra incilas ab omnibus servaretur: ne ceteri Apostoli singulas sibi quisque defenderent, ut iam schismaticus d peccator esset, qui contra singularem Cathedram alteram collocaretl!. IJndc est illa ipsius Cypriani sententia, cum haeresim tum schisma ex eo ortum habere gigniquo, quod debita supremae potestati obedientia abjicitur: Ncque enim aliunde haereses obortae sunt aut, nata sunt, schismata, quam inde quod sacerdoti Dei non obtemperatur, nec unus in Ecclesia ad, tempus sacerdos et ad tempus iudex vice Christi cogitatur'1. Nemo igitur, nisi cum Petro cohaereat, participare auctoritatem potest, cura absurdum sit opinari, qui extra Ecclesiam est, cum in Ecclesia piacesse. Quare Optatus Milevitanus reprehendebat hoc nomino Donatistas : Contra quas portas (inferi) claves salutares accepisse legimus Petrum, principem scilicet nostrum, cui a Christo dictum est: tibi dabo claves regni caelorum, et portae inferi non vincent eas. Unde est ergo, quod claves regni caelorum robis usurpare contenditis, qui 'contra cathedram Petri... militatis8 ? Sed Episcoporum ordo tunc rite, ut Christus iussit, colligatus cum Petro putandus, si Petro subsit cique pareat: secus in multitudinem confusam ac perturbatam necessario dolabitur. Fidei ct communionis unitati rite conservandae, non gerere honoris caussa priores paries, non curam agere satis est ; sed omnino auctoritate est opus vera cadcmquc summa, cui obtemperet tota communitas. Quid enim Dei Filius spectavit, cum claves regni caelorum uni pollicitus est Petro? Summum fastigium potestatis nomine clavium eo loco designari, usus biblicus et Patrum consentientes sententiae dubitari non sinunt. ' 8. Hieronymus, Dialog. Contra Luc.iferianos, n. 9. * llom. LXXXVHI, in Ioan. n. 1. 8 S. Leo M. sermo IV, cap. 2. 4 Ib. 6 Ve Unit. Ved., n. 4. 8 Ve Schisili, Vonat., lih. II. 7 Kpist. XII, ad Cornelium, n. 5. “ Lib. II, n. 4, 5. Ncque secus interpretari fas est, quae vel Petro separatim tributa sunt, vel Apostolis coniunctim cum Petro. Si ligandi, solvendi, pascendiquc facultas hoc parit in episcopis, successoribus Apostolortfm, ut populum quisque suum vera cum potestate regat, certe idem parere eadem facultas in eo debet, cui pascendi agnos et oves assignatum est, Deo auctore, munus : Non solam jtastorem (Petnim), sed pastorum pastorem (Christus) constituit: pascit igitur Petrus agnos, pascit et oves, pascit Jilios, pascit et matres: repit subditos, repit et praelatos quia praeter agnos et. oves in Ecclesia nihil est '. IIine illae de beato Petro singulares veterum locutiones, quae in summo dignitatis potostatisque gradu locatum luculente praedicant. Appellant passim principem coetus discipulorum: sanctorum Apostolorum principem: chori illius chorgphaeum: os Apostolorum omnium: caput, illius familiae, : orbis totius praepositum : inter Apostolos primum: Ecclesiae columen. Quae omnia concludere Ilcrnardus iis verbis videtur ad Eugenium Papam: Quis es? Sacerdos magnus, summus pontifex. Tu princeps episcoporum, tu heres Apostolorum ... Tu es, cui claves traditae, cui oves creditae sunt. Sunt quidem et alii caeli ianitores et gregum pastores ; sed fu tanto gloriosius quanto et. differentius utrumque prae ceteris nomen ! ber editasti. Habent illi sibi assignatos greges, singuli singulos, tibi universi crediti, uni unus, nec modo ovium, sed et. pastorum, tu unus omnium pastor. Unde id probem quaeris. Ex verbo Domini. Cui enim, non. dico episcoporum, sed etiam Apostolorum, sic absolute et indiscrete totae commissae sunt oves? Si me amas, Petre pasce ores meas. Quas ? illius vel illius populos civitatis aut. regionis, aut certi regni ? Oves meas, inquit : cui non planum, non designasse aliquas, sed. assignasse omnes? Nihil excipitur, ubi. distinguitur nihil1. Illud vero abhorret a veritate, et aperte repugnat constitutioni divinae, jurisdictioni romanorum Pontificum episcopos subesse singulos, itis esse; universos, ius non esse. Haec enim omnis est caussa ratioque fundamenti, ut unitatem stabilitatemque toti potius aedificio, quam partibus cius singulis tueatur. Quod est in caussa, de qua loquimur, multo verius, quia Christus Dominus fundamenti virtute confieri voluit, nt portae inferi non praevaleant adversus Ecclesiam. Quod promissum divinum constat inter omnes de Ecclesia universa intelligi oportere, non de singulis eius partibus, quippe quae utique vinci inferorum impetu possunt, nonnulisquo earum, ut vincerentur, singillatim evenit. Rursus, qui gregi praepositus est universo, eum non modo in oves dispersas, sed prorsus in multitudinem insimul congregatarum habere imperium neccsse est. Num regat agatque pastorem suum universitas ovium? Num successores Apostolorum, simul coniuncti, fundamentum sint, quo Petri successor, adipiscendi firmamenti caussa, innitatur ? Profecto cuius in potestate sunt claves regni, ei ius atque auctoritas est non tantum in provincias singulares, sed in universas simul : et quo modo episcopi in regione quisque sua non solum privato cuique, sed etiam communitati vera cum potestate praesunt, ita Pontifices romani, quorum po- testas christianam rcmpublicam totam complectitur, omnes eius partes, etiam una, collectas, subiectas atipie obedi entes habent potestati suae. Christus Dominus, quod iam dictum satis, Petro ei usque successoribus tribuit ut essent vicarii sui, atque eamdem in Ecclesia perpetuo gererent potestatem, quam ipsemet gesserat in vita mortali. Num Apostolorum collegium magistro suo praestitisse auctoritate dicatur ? 1 lane vero, de qua dicimus, in ipsum episcoporum collegium potestatem, quam sacrae litterae tam aperte enuntiant, agnoscere ac testari nullo tempore Ecclesia destitit. Illa sunt in hoc genere effata Conciliorum : llomanum pontificem de omnium Ecclesiarum praesulibus indicasse legimus: de eo vero quemquam Judicasse, non. legimus*. Cuius rei ea ratio redditur, quod auctoritate Sedis Apostolicae maior non est, A Quare de Conciliorum decretis Gelasius : Sicut id quod prima Sedes non probaverat, constare non potuit, sic quod ilia censuit indicandum, Ecclesia tota suscepits. Sane Conciliorum consulta et decreta, rata habere vel infirmare semper romanorum Pontificum fuit. Couciliabuli Ephesini acta rescidit Leo magnus : Ariminensis, reiecit Damasus : Constantinopolitani, Hadrianus I; cauoncm vero XXV111 ' 8. Brunonis Episcopi Siciliensis Comment.' in Ioan. part. 111, cap. 21, n. 65. 2 De Consideratione, lib. II, cap. 8. 3 Hadrianus II, m Allocutione Ul ad Synodum Romanam an. 8(S!I. Cf. Actionem VII Concilii Constantinopolitani IV. 4 Nicolaus in epist. LXXXV1, Ad Michael. Imperat. — Patet profecto Sedis Apostolicae, cuius auctoritate maior non est, indicium a nemine fore retractandum, ncque cuiquam de eius liceat indicare iudicio. 6 Epist. XXVI ad Episcopos Dardaniae, n. 5. Concilii Chalcedonensis, quod assensu et auctoritate caruit Sedis Apostolicae, vclut incassum quiddam constat iacuisse. Recte igitur in Concilio Lateranensi V Leo X statuit : Solum ro manum Pontificem, pro tempore existentem, tamquam auctoritatem saper omnia concilia habentem, tam Conciliorum indicendorum, transferendorum,'ac dissolrendorum plenum ins ac potestatem habere, nedum ex sacrae Scripturae testimonio dictisque Patrum ac (diorum romanorum Pontifičum, sacrorumque canonum decretis, sed propria etiam eorumdem Conciliorum confessione manifeste constat. Sane claves regni caelorum uni creditas Vetro, item ligandi solvendique' potestatem Apftstolis una cum Petro collatum, sacrae litterae testantur : at vero summam potestatem sine Petro et contra Petrum unde Apostoli acceperint, nusquam est testatum. Profecto a lesu Christo nullo pacto accepere. — Quibus de caussis, Concilii Vaticani decreto, quod est de vi et ratione primatus Romani Pontificis, non opinio est invecta nova, sed vetus et constans omnium saeculorum asserta tides '. Ncque vero potestati geminae eosdem subesse, confusionem habet adminištrationis. Tale quicquam suspicari, primum sapientia Dei prohibemur, cuius consilio est temperatio isthaec regiminis constituta. Illud praeterea animadvertendum, tum rerum ordinem mutuasque necessitudines perturbari, si bini magistratus in populo sint eodem gradu, neutro alteri obnoxio. Sed romani pontificis potestas summa est, universalis, planeque sui imis ; episcoporum vero certis circumscripta finibus, nec plane sui i uris : Inconveniens est, quod duo aequaliter super eutndem yregem constituantur. Sed quod duo, (piorum unus alio principalior est, super eamdem plebem constituantur, non est inconveniens ; et secundum hoc super canalem plebem immediate sunt et Sacerdos parochia/is et 'Episcopus et Papa’1. Romani autem Pontifices, officii sui memores, maxime omnium conservari volunt quidquid est in Ecclesia divinitus constitutum : propterea quemadmodum potestatem suam ea qua par est cura vigilantiàquc tuentur, ita et dedere et dabunt constanter operam ut sua Episcopis auctoritas salva sit. Imo quidquid Episcopis tribuitur honoris, quidquid obsequii, id omne sibimetipsis tributum deputant. Meus liouor est honor universalis Ecclesiae. Meus honor est fratrum meorum solidus vigor. Tune ego vete honoratus sum, eum singulis quibusque honor debitus non negatur. Ilis quae dicta sunt, Ecclesiae quidem imaginem atipie formam ex divina constitutione fideliter expressimus. Plura persecuti de unitate sumus; cuiusmodi hanc esse, et (pio conservandam principio divinus auctor voluerit, satis explicavimus. Quotquot divino muncfo bcneficioque contigit, ut in sinu Ecclesiae catholicae tamquam ex ea nati vivant, eos vocem Nostram apostoli*“,ani audituros, non est cur dubitemus : Oves meae vocem meam audiunt K Atquc hinc facile sumpserint quo et erudiantur plenius, et voluntate propensiore cum pastoribus quisque suis et per eos cum pastore summo cohaereant, ut tutius queant intra ovile unicum permanere, fructuumquo ex eo salutarium maiorem ubertatem capere. Verum aspicientibus Nobis in auctorem fidei et consummatorem Iesums, cuius vicaria potestate, tametsi impares dignitati et muneri, fungimur, caritate eius inflammatur animus ; illudque (le se a Christo dictum de Nobismctipsis non sine caussa usurpamus : Alius oves Itabeo, quae non sunt ex hoc ovili: et illas oportet me adducere, et vocem meam audient ®. Nos igitur audire et caritati Nostrae paternae obsequi ne recusent, quotquot sunt, qui impietatem tam late fusam oderunt, et Iesum Christum Filium Dei eum-demque servatorem generis humani agnoscunt et fatentur, sed tamen vagantur ab eius Sponsa longius. Qui Christum sumunt, totum sumant necesse est : 'Potus Christus caput et corpus est: caput unigenitus Filius Dei, corpus eius Ecclesia: sponsus ct sponsa, duo in carne una. Quicumque de ■ipso capite a Scripturis sanetis dissentiunt, etiamsi in omnibus locis inveniantur in quibus Ecclesia designata est, non sunt in Ecclesia. Et rursus, quicumque de ipso capite Scripturis sanctis consentiunt, et unitati Ecclesiae 1 8ess. IV, cap. 3. 2 8. Thomas in IV. Serit, (list. XVII, a. 4, ail q. 4, ad 3, 3 8. Gregorina M. Epistolarum- Ijl>. VIII, epist. XXX, ad Eulogium. 4 Ioan. X, 27. . • 6 Ideili-. XII, 2. 6 Ioan. X, 16. non communicant, non sunt in, Ecclesia Ac pari studio ad cos provolat animus Noster, quos impietatis non funditus corrupit pestilens afflatus, quique hoc saltem expetunt, sibi patris esse loco Deum verum, terrae caclique opificem. Ili quidem apud se reputent ac plane intelligant, numerari se in liliis Dei nequaquam posse, nisi fratrem sibi lesimi Christum simulque Ecclesiam matrem adseiverint. Omnes igitur peramanter, sumpta ex Augustino ipso sententia, compellamus i AnmnuK Dominimi Daun nostrum, uniemus Ecclesiam eius: illimi sicut yinfreni, istam sicut matrem. Nemo dicat: ad idola quidem cado, arreptitios et sortilegos consido, sed tamen lhd Ecclesiam non relinquo: catholicus sum. Tenens matrem, offendisti patrem. Alius item dicit: absit a me, non consulo sortilegum, non quaero arreptitium, non quaero divinationes sacrilegas, non eo ad adoranda daemonia, non servio lapidibus : sed tamen in parte Donati sum. Quid tibi prodest non offensus pater, qui offensam vindicat matrem ? Quid prodest si Dominum confiteris, Deum honoras, ipsum praedicas, Eilrum eius agnoscis, sedentem ad Patris dexteram con fiteris, et blasphemas Ecclesiam cius ? . . . Si haberes aliquem patronum, cui quotidie obsequereris ; si unum crimen de cius coniuge diceres, num quid domum cius intrares? Tenete ergo, carissimi, tenete omnes unanimiter Deum patrem et matrem Ecclesiam Plurimum misericordi Deo confisi, qui maxime potest animos hominum permovere, et unde vult, et quo vult, impellere, benignitati cius universos, quos in oratione spectavimus, vehementer commendamus. Caelestium vero donorum auspicem et benevolentiae Nostrae testem vobis, Venerabiles Fratres, Clero populoque vestro Apostolicam benedictionem peramanter in Domino impertimus. Datum Romae apud Sanctum Petrum dic XXIX Iunii An. MDCCÜLXXXXVI, Pontificatus Nostri decimo nono. LEO PP. XIII. Ii. Oraculum S. Congregationis Inquisitionis de reiteratione Baptismi. S. Congregatio Inquisitionis tulit sub ddto. 10. Aprilis 18% de reiteratione baptismi oraculum sequens : Ulme ae lime Domine ! Die 16. Februarii anni elapsi rescribens litteris huius supremae Congregat, die 3 dicti signatis retulit Amplitudo Tua super praxi in ista dioecesi vigente quod ad reiterationem Imptismi pueris ab obstetricibus vel a laicis baptizatis atipie haereticis qui ad fidem catholicam convertuntur ac latarum ab ista Curia hac super re instructionum exemplum misit. Re ad examen vocata, in Congregat, generali habita feria IV. die 18. Martii p. p. sequentia dubia proposita sunt: I. An eqjlato baptismo necessitatis ab obstetrice vel laico, iterari possit generatila baptisma absque praevio diligenti examine de eius valore ? II. Utrum conferri debeat baptismus sub conditione haereticis, qui ad catholicam fidem convertuntur, e quocumque loco proveniant et ad quamcumquc sectam pertineant ? Quibus Emi Domini Cardinales una meciirn Inquisitatores Generales respondendum decreverunt : Ad I. Negative et ad mentem. Mens est, quod ad probationem faciendam sufficit, attestatio etiam unius personae fide dignae etiam extraiudicialis. Ad II. Detur decretum feria IV. 20. Novembris 1878, quod ita se habet : Negative, sed in conversione haereticorum a quocumque loco et a quacumque secta venerint, inquirendum est, de validitate baptismi in haeresi suscepti. Instituto igitur in singulis casibus examine, si compertum fuerit aut nullum aut.nulliter collatum fuisse, baptizandi erunt absolute : si autem pro temporum et locorum ratione, investigatione peracta nihil sive pro validitate, sive pro in validi tate detegatur, aut adhuc pro- 1 S. Augustinus, Contra Donatistas Epistola, sive De llnil. Eccl. cap. 1V, n. 7. 2 Enarratio in l’sal. LXXXV11I, scrino II, n. 14. 1 »abile dubium de validitate baptismi supersit ; hunc sub conditione secreto baptizentur. Demum si conti terit validum fuisse, recipiendi erunt tantummodo ad abiurationem scu professionem fidei. Quod" dum Tibi pro Tui notitia ac norma significo fausta quaeque ac felicia Amplitudini Tuae precor a Deo. Addictissimus uti frater L. M. Cardinal. Parochi. 111. Dubia quoad absolutionem complicis in peccato turpi. Eme Domine. Iam quaesitum fuit a. s. Poenitentiaria „An incurrat censuras, in Absolventes complicem, in peccato turpi latas, qui complicem quidem absolvat, sed complicem qui eomplicitatis peccatum in confessione non declaravit.“ Et. s. Poenitentiaria die 16. mai i 1877 respondendum censui t: Privationem iurisdictionis absolvendi complicem in peccato turpi, et adnexam excommunicationem quatenus con/marim illum absolverit, esse in •ordine ad ipsum peccatum turpe, in quo idem Oonfessariu» complex fuit. * Hanc vero responsionem quidam ita interpretantur, ut excommunicatio in absolventes complicem lata fere semper cludi possit. Siquidem ad hoc sufficeret poenitentem complicem a confessano praemoneri de peccato huiusmodi non declarando. Sic enim, iuxta eosdem, absolvens complicem, semper immunis a censura evaderet. Ad praecavendos in re tanti momenti abusus, postulans duas sequentes quaestiones sacrae Poenitentiariae proponit : I. An effugiat censuras, in absolventes complicem in re turpi latas, Confessarius, qui complicem, sed de peccato eomplicitatis in confessione tacentem, absolvit ; quamvis certus sit, complicem non adiisse alium sacerdotem, nec ideo fuisse absolutum a peccato eomplicitatis. Ratio dubitandi videtur esse, quia in tali casu, quamvis peccatum eomplicitatis non subjiciatur clavibus a poenitente, confessarius tamen non potest absolvere complicem ab aliis peccatis, quin, eo ipso, indirecte saltem, eum absolvat a peccato eomplicitatis, quod scit non adirne fuisse clavibus rite sublectum, ueque ideo remissum. II. An incurrat censuras in absolventes complicem in peccato turpi latas, confessarius qui, ad vitandas praefatas censuras, induxit directe vel indirecte poenitentem complicem ad non declarandum peccatum turpe, cum ipso commisura, et deinde complicem absolvit, sed peccatum eomplicitatis non declarantem. Ratio dubitandi est quia nemini fraus sua patrocinari debet; insuperque si, talia agendo, confessarius censuras praecaveret, iam prohibitio absolvendi complicem, sub poena excommunicationis, illusoria plerumque videretur. Directe autem confessarius inducit poenitentem quando positive et explieitc eum praemonet de tacendo peccato eomplicitatis, quia v. g. illud iam novit et declaratio illius esset inutilis. Indirecte vero inducit quando confessarius suadere conatur poenitentem, sive quod actio turpis cum ipso commissa non est peccatum, sive saltem non tam grave, ut de ipso inquietari debeat ; unde poenitens concludit ipsi licere non declarare tal le peccatum, et ab eo declarando revera abstinet. Sacra Poenitentiaria, nature consideratis expositis, et approbante SS.mo D.no Nostro Leone PP. XIII, declarat : excommunicationem reservatam in liulla, Sacramentum poenitentiae non effugere confessano» absolventes vel fingentes absolvere eum complicem, qui peccatum quidem eomplicitatis, a quo nondum est. absolutus, non conjitetur, sed ideo ita sc gerit, quia ad id Confessarius poenitentem induxit, sire directe, sire indirecte. Datum Romae in Sacra Poenitentiaria die 19. Februarii 1896. R. Card. Monaco P. M. A. Can. Martini S. P. Secrqtarius. 3* Decretum 8. C. Concilii quoad taxas fori ecclesiastici in rebus non pontentiosis. Ut norma haberetur uniformis in exactionibus pro variis actibus jurisdictionis ecclesiasticae non contentiosae, ac immodicarum taxarum onus, pluriumguc controversiarum occasio tolleretur, Innocentius PP. XI. legem tulit, quae, Innocentiana vulgo appellata, huiusmodi exactionum rationem apte moderabatur. Sed cum hacc lex italico idiomate cSsct exarata, et idcirco communiori Doctorum sententia eam nonnisi Italiae et adiacentium insularum dioeceses proprie allicere traderetur, ceteris autem congruentem dumtaxat agendi regulam praebere; haud universi!» videbatur consultum incommodis, quibus amovendis lex illa prodierat. ljraetcrca post tria ferme saecula a legis promulgatione, pecuniae valore et aestimatione mutatis, et in novis diversisque adiunctis societate versante, plena Innocentianae legis observantia in ipsis Italiae dioecesibus difficilis evasit, et, quandoque etiam incongrua: unde Ordinarii maiori in dies numero postulare coeperunt, ut novae pcculiarcsque exactiones ah Innocentiana diversae, probarentur aut tolerarentur. Ilis mature perpensk, et per officium S. 0. Concilii Archiepiscopis nedum Italiae sed et aliarum regionum dc sententia rogatis, Sanctissimus 1). N. Leo PP. XIII particularem Commissionem penes S. Concilii Congregationem constituit, eique in mandatis dedit, ut de hac re cognosceret suamque sententiam emitteret. Iamvcro in conventibus semel atque iterum ab ea habitis, tria quae sequuntur dubia, quibus universa quaestio comprehendi visa est, ad examen revocata sunt, nimirum : „I. An et quae taxae imponi possint iuxta prudentiae et iustitiae regulas in materia sacra-„mentali, ac speciatim in matrimoniali, itemque in materia beneficiaria. „11. An generalibus quibusdam editis normis, specifica praefinitio taxarum in singulis dioecesibus Ordinariorum arbitrio sit relinquenda; an potius praescribendum, ut hac de re agatur in „synodis provincialibus, et quatenus synodi haberi nequeant, in conventibus Episcoporum in singulis „provinciis, ct in Italia in singulis regionibus, ad hunc effectum peculiariter habendis, sub lege nempe „ut uniformis taxa in singulis provinciis sen regionibus quoad fieri possit statuatur, Sacrae Concilii Congregationi pro approbatione subjicienda. „111. An ct quaenam aliae provisiones hac de re sint adhibendae." Quibus Eminentissimi patres praevio Consultorum voto respondendum consuerunt : „Ad 1. Affirmative, ita tamen ut quoad actus qui directe respiciunt sacramentorum admini-„strationem servetur dispositio cap. 42 Deerat. De simonia, scilicet ut libere conferantur ecclesiastica „sacramenta et piae consuetudines observentur. „Quod vero ad reliquos actus, qui directe non respiciunt administrationem sacramentorum, uti sunt dispensatio „a denuntiationibus matrimonii, venia conferendi baptisma in privatis domibus, ct cetera huiusmodi, „1. servandas laudabiles consuetudines, et rationem prudenter habendam locorum, temporum „ac personarum : „2. vere pauperes eximendos a quibusvis expensis : „3. taxas 'non adeo graves esse debere, ut arceant fideles a receptione sacramentorum : „4. quoad matrimonium in specie, remittendas ipsas taxas esse in casibus in quibus adsit „periculum, ne fideles in concubinatum proruant. • „5. tandem quoad ' beneficia* ecclesiastica, taxas esse non debere proportionaliter inadequatas „reditibus beneficiorum. „Ad II. Negativo ad primam partem, affirmative ad secundam. „Ad III. Affirmative, ct. taxarum descriptionem seu notulam modo ct normis superius expolitis confectam, quamprimum transmittendam ad S. Concilii Congregationem pro approbatione; quae — Sl — „tantum čoncedcnda erit ad instar experimenti, pro dioecesibus Europae ad quinquennium, pro reliquis „vero ad decennium.“ Facta exinde de bis omnibus relatione Sanctissimo Domino Nostro per infrascriptum S. (J. Concilii Praefectum, Sanctitas Sua dignata est resolutionem Era. Patrum plene approbare et confirmare: simulque mandavit ut ab omnibus ad quos spectat sedulo at«pie integre servetur, contrariis quibuscumquo minime obstantibus. Datum Romae ex aedibus S. C. Concilii dic 10 lanii 1896. A. Card. Di Pietro S. C. Concilii Praefectus. Beniaminus Archiepiscopus Nazianzenus Pro-Secretar ius. V. Ex S. congregatione episc. et regni. Decretili» quo moderatur ministerium colligendi eleemosynas per mulieres in piis Institutis ut opera misericordiae exerceant, Deo se devoventes. Singulari quidem protectione et auxilio dignae semet exhibent mulieres illae, quae in piis religiosisque Institutis Deo se devovent, ut in proximorum bonum longe latequc opera misericordiae exerceant nedum directe, sed stipem etiam iisdem operibus sustentandis quaeritantes, atque egregiam eapropter humilitatis, patientiae, charitatis aliarumque virtutum laudem praeseferentes. Cum tamen hoc colligendarum eleemosynarum ministerium, prae muliebri quaeritantium indole, ac hodierna humanae societatis conditione, periculis haud vacet nisi opportunis cautelis communiatur, Sacra Congregatio Episcoporum et Regularium nonnullis Episcopis petentibus, re diligenter et mature perpensa, haec quae sequuntur statuit ac decrevit. I. In votorum simplicium Institutis opus quaeritandi eleemosynas alumnae non aggrediantur nisi in spiritu fidei, quod stipem non sibi quaerant, sed ipsi Christo lesu, memores verborum cius : Qunmdiu feristi,* uni ex his fratribus meis minimis, mihi fecistis. Praeterea Ordinarios locorum, etiamsi eorum territoria pertranseant, obsequio, reverentia et devotione prosequantur, tamquam parentes et.patronos, quos adeant cum fiducia pro consilio, auxilio ac praesidio in qualibet necessitate. II. Iisdem votorum simplicium Sororibus non liceat eleemosynas quaerere sive intra dioecesin» in qua ipsae resident, sive extra sine licentia Ordinarii loci rcspectivae residentiae. III. Stipem quaesiturae extra dioecesin» rcspectivae residentiae, licentiam obtinere insuper debent ab Ordinario loci in quo eleemosynarum quaeritare desiderant. IV. Nihil tamen impedit, quominus Supcriorissae, nulla petita licentia, ad sublevandam domuum vel piorum operum, quibus praesunt inopiam, possint eleemosynas undequaque oblatas accepto habere, vel etiam per literas impetrare ab honestis ae benevolis personis quibuscumque, usque«!»»» a legitimo superiore, rationabili ex causa, non prohibeantur. V. Ordinarius loci, in quo' extat domus Sororum quaeritare volentium, licentiam cis non concedili, 1. si do vera domus vel pii operis necessitate sibi non constet ; 2. si quaeritatio commode fieri possit per alios ab ipsomet Ordinario designandos. Si autem necessitati occurri valeat per quaeri -lationem in loco, in quo Sorores resident, vel infra propriam dioecesin», Ordinarius licentiam eisdem non impertiatur eleemosynas colligendi extra dioecesin». VI. Utraque licentia tradatur gratis et in scriptis, in qua quilibet Ordinarius leges et conditiones imponere poterit, quas pro locorum, temporum et personarum adiunctis magis opportunas in Domino indicaverit. Licentia vero Ordinarii piae Sororum domus contineat literas vel commissorias ad parochos aliasve prudentes personas, pro Sororibus quaeritantibus intra dioccesim, vel commendatitias ad Ordinarios aliarum dioecesium pro Sororibus extra propriam dioccesim quaeritantibus. In literis commissoriis mandetur parochis aliisve probis personis, ut conciliis et meliori qua possunt opera praesto sint Sororibus, earum agendi rationem invigilent, et si quid in eis minus rectum resciverint, statini ipsi Ordinario referant. In eommendatitiis exorentur Ordinarii locorum, ut in sua quisque dioecesi Sorores ad quaeritandum admissas protegat ac adiuvet ac si sibi subditas eas haberet. VII. Quisque loci Ordinarius sorores ex aliena dioecesi advenientes ad eleemosynas colligendas non admittat, nisi prius eamdem licentiam proprii Ordinarii sibi exhibuerint. Sororibus vero huiusmodi licentiam exhibentibus ipse suam, si lubeat, impertiatur licentiam quaeritandi in propria dioecesi. Ubi autem Sorores, » etiamsi utraque licentia praeditae, in eleemosynarum quaestu male se gerant, statini in propriam domum eas redire Ordinarius iubeat, opportunisque etiam mediis si opus fuerit compellat. VIII. Superiorissae, praesertim extra locum ubi domus habent, tmmquam ad eleemosynas quaerendas mittant Sorores, nisi binas, aetate et animo maturas, intra dioccesim non ultra mensem, extra dioccesim non ultra duos menses, et semper ea pecuniae summa instructas qua, inopinato quocumque casu cogente, possint statini domum redire. Sorores quaeritantes semper et ubique eà qua decet, modestia eniteant, virorum familiaritatem et sermones inutiles caveant; clamores, tabernas aliaqtie loca incongrua evitent; nec in domibus longiorem moram faciant, quam sit necessarium pro expcctandis eleemosynis. Singulae nunquam incedant, ncque ali invicem separentur, nisi necessitato impellente. Iter facientes, si commode fieri poterit, utantur via ferrea ; sed quantum possunt, de nocte, ncque ab uno loco discedant, ncque ad alium perveniant. De suo adventu futuro praemoneant illum, cui datae sunt Episcopi litcrae ; eique cum pervenerint se sistant preces«pie adhibeant, ut intercedat pro invenienda hospitalitate apud aliquod pium feminarum Institutum, vel saltem apud aliquam honestam mulierem, nunquam vero in domo ubi possint in aliquod periculum offendere. Matutinas ac vespertinas preces non omittant : quotidie de mane aliquam ex vicinioribus ecclesiis petant, ibique Sacra assistant: singulis hebdomadis Poenitentiae et Eucharistiae sacramentis reficiantur. Ante solis ortum et post occasum eleemosynas per loca non quaeritent. Elapso tempore ad quaeritandum eis praefixo, sine ulla mora ad propriam Superiorissam recto tramite remigrent. Eleemosynas »»inquam arroganter vel tamquam debitas postulent, sed breviter et humiliter sua ct piorum operum exposita inopia, si quid sponte offertur accipiant, secus patienter divinae Providentiae confidant, Alias normas opportunas, quae a propria Superiorissa dari poterunt, adamussim observent. Datum Romae ex Secretaria memoratae S. Congregationis Episcoporum et Regularium die 27. Martii 1890. I. Card. Verga, Praefectus. A. Can. Boccafogli, Sub-Secr. VI. tlevurbmmrt ber Ministerien bes Innern itttb für fultus uiib Unterricht vom 6. August 1896, betreffend den Anstnnsch von Ittntvihnininmigni »milchen den im Neich«rnt>>r vertretenen Hönivreichrn und Ländern einer- und den Ländern der ungarischen Krvne — mit Ansnaipnr von Croatien und Hinvonirn — anderseits. Hehufs Durchführung des zwischen den 'betheiligten beiderseitigen Ministerien vereinbarten regelmäßigen Austausches von Matrikenanszügen, betreffend die in den im Reichsrathe vertretenen Königreichen und Ländern, beziehungsweise in den Ländern der ungarischen Krone — mit Ausnahme von Croatien und ©Involtini -— verkommenden Geburten, Trauungen und Todesfälle ungarischer, beziehungsweise österreichischer Staatsbürger wird verordnet, wie folgt: Die mit der Matrike» führ» »g betrauten Organe werden angewiesen, in vierteljährigen Zeitabschnitten, und zwar in der ersten Hälfte der Monate Jänner, April, Juli und October, hinsichtlich der in dem abgelanfenen Quartale vvrgekommenen Geburten, Trauungen und Todesfälle ungarischer, in Ungarn (einschließlich der Stadt und des Bezirkes von Fiume) die Geineindezuständigkeit besitzender Staatsbürger vorschriftsmäßige, mit der Unterschrift und dem Amtssiegel des Matrikenfnhrers versehene Matrikenauszüge im Wege der politischen Behörde erster Instanz an die politischen Landesbehörden einzusenden. Auf Geburten, Trauungen und Sterbefülle ungarischer, in Kroatien oder Slavonien die Gemeinde» Zuständigkeit besitzender Staatsbürger findet die gegenwärtige Verordnung keine Anwendung. 8 2. Die Matrikenauszüge sind in jener Sprache anszufertige», in welcher die Matrike» geführt werden; eine Beglaubigung der Unterschrift des Matrike»führers hat nicht zu erfolgen. 8 3. Die Matrikenauszüge haben alle wesentlichen Daten der Matrike» genau zu enthalten; außerdem ist, insoweit die Matrikenführer auf Grund der Angaben der Parteien oder der vvrgelegten Dokumente diesen Umstand in Erfahrung bringen können, in den Matrikenauszügen anmerkungsweise anzugeben, in welcher ungarischen Gemeinde der ungarische Staatsbürger die Geineindezuständigkeit besitzt. Diese letztere Bestimmung hat jedoch nur hinsichtlich jener Matrikenauszüge Geltung, bei welchen es sich um Matrikeneintragnnge» handelt, welche nach dem Beginne der Wirksamkeit dieser Verordnung vorgenomine» wurden. 8 4. Bezüglich der Eheschließungen, bei welchen beide Theile ungarische Staatsbürger sind, hat die Ausfertigung und Einsendung der Matrikenauszüge in duplo zu erfolgen. 8 5- Die erste im Monate Oktober 189»! erfolgende Vorlage der im Sinne dieser Verordnung seitens der Matrikenführer auszufertigenden und einzusendenden Matrikenauszüge hat nicht nur die in dem eben abgelanfenen Quartale, sondern mich die vorher in der Zeit vom 1. October 1895 bis Ende Juni 1899 vorgekommenen Geburten, Trauungen und Todesfälle ungarischer Staatsbürger zu umfassen. 8 6. Die von den mit der Matrikenführnng betrauten Organen einlangenden Matrikenauszüge sind von den politischen Landesbehörden zu sammeln und im Laufe der zweiten Hälfte der im § I benannten Monate an das k. k. Ministerium des Innern vvrzulegen. 8 7. Wegen Ausfertigung der Matrikenauszüge, hinsichtlich der im Gebiete der Länder der ungarischen Krone — mit Ausnahme von Kroatien und Slavonien — verkommenden Geburten, Trauungen und Todesfälle österreichischer Staatsbürger hat das königlich ungarische Ministerium des Innern mit der Verordnung vom 30. März 1896, Z. 26740, die erforderliche Weisung erlassen, und werden die bezüglichen Ausfertigungen seitens des genannten königlich ungarischen Ministeriums — und zwar gleichfalls vierteljährig — an das k. k. Ministerium des Innern geleitet werden. § 8. Durch die Ausfertigung, beziehungsweise Eutgegenuahine der in Rede stehenden 9Jintrifemiiiš-züge kann weder der Entscheidung über die Staatsbürgerschaft und Zuständigkeit, mich über jene Fragen vor-gegriffen werden, luelchc in Bezug auf die Giltigkeit einer Ehe sich ergeben können. r? Diese Verordnung tritt am 1. September 1896 in Wirksamkeit. Kadcui w. p. Gautsch m. p. VII. llcrlmt, betreffend die Verbreitung glnnbenüfeindlicher Kücher. Smtt eingelangter pfarrämtlichcr Berichte greift in der Lavanter Diärese hie und da die Verbreitung ungläubiger, irrgläubiger und ans den sorialen Umsturz hinzielender Druckwerke i» Bedenken erregender Weise um sich. Um dem drohenden Verderben Einhalt zu thun, wird hiemit den hochwürdige» Seelsorgern die strengste Aufmerksamkeit ans diese Gefahr in Erinnerung gebracht. Das f.-b. Ordinariat hat sich veranlasst gesehen, an zwei hochwürdige f.-b. Decanalämter nachstehende Weisung zu erlassen: „Božje kraljestvo je podobno človeku, ki je sejal dobro seme na svojo njivo. Ko so pa ljudje spali' prišel je njegov sovražnik in je posejal ljubke sredi pšenice in je odšel.“ Sterni besedami, ki jih beremo v evangolju sv. Matevža (13, 24—25), je napovedal Jezus Kristus, da si bode budi duh prizadeval s krivimi nauki in s pohujšanjem kvariti seme božjo, naj bi na božji njivi, ki je sveta cerkev, rastia strupena zelišča namesto zlate pšenice. Knezoškofijskemu ordinarijatu je došlo žalostno poročilo, da se je tudi (v Bazborški župniji, Jurjevem kloštru, Grižah) kaj takega poskusilo. Sirijo sc namreč med našim vernim katoliškim ljudstvom časniki in knjižice, ki so praznoverske, krivoverske in pa take, ki ščuvajo rokodelec, hlapce in najemnike proti gospodarjem in posestnikom, češ, odirajo vas in pa vncbovpijočo krivico vam delajo. Zato Vas pa, ljubi moji, Jaz, ki sem Vam od Boga za višega pastirja in škofa postavljen, svarim in opominjani z besedami Jezusovimi: „Varujte se krivih prerokov, ki se Vam bližajo v ovčji obleki, znotraj so pa zgrabljivi volki“. (Mat. 7, 15). Trdijo namreč, da ne sovražijo Jezusa Kristusa in da njegoVe svete cerkve nočejo preganjati, :fmpak da Vas hočejo sc le bolj na drobilo in korenito podučiti o nauku Jezusovem in pa o Vaših pravicah. Ljubi moji ! Koga je pa poslal Jezus in koga je pooblastil, naj njegov nauk oznanjuje? Katoliške škofe in njihove mešnike, ki so nasledniki svetih apostolov, katerim je Jezus govoril: „Dana mi je vsa oblast v nebesih in na zemlji. Pojdite torej in učite vse narode, krstite jih v imenu Očeta in Sina in Svetega Duha, učite jih hraniti vse, kar sem vam naročil; Jaz sem z vami vse dni do konca sveta“. (Mat. 28, 20). Gotovo, s katoliškimi, od svetili apostolov posvečenimi Škoti in z dušnimi pastirji od njih postavljenimi je Gospod, ki zato tudi uči : „Kdor vas posluša, mene posluša; kdor vas zaničuje, mene zaničuje“. (Luk. 10, 16). Če torej sovražniki trdijo, da Vam hočejo čisto vero oznanjevati in Vas sleparij rešiti in Vam svetlo luč prižgati, jim nikar ne verujte! Tako je tudi zapeljiva kača Evi lagala. Radi bi dušne pastirje ob spoštovanje spravili, radi bi ljudi nad svoje duhovske voditelje nadražili, da bi jih ob veljavo spravili. Kedar pa pri čredi pastirjev več ni, sc tudi čreda pogubi. Dopolnijo sc besede Jezusove : „Udariti hočem pastirja, in ovce sc bodo razškropilc“. (Mat. 26, 31). Zato se pa po cerkvenih postavah, danih v petem Lateranskem zboru v deseti seji, in pa v Tridentinskem zboru v četrti seji, poslužim svoje višepastirske oblasti, in oznanjani vsem, da sc o sveti veri govoreči spisi ne smejo tiskati brez škofovega dovoljenja, ampak da mora pisatelj s V oj spis kn.-šk. ordinarijatu v poterjenjc predložiti, in da ne sme ni kdo nepoterjenih verskih knjig med kuto- * liškimi kristijani širiti ali prodajati, pa tudi ne shranjevati, dasiravno jili ne bere, in da sveta cerkev tistim, ki predrzno njeno sveto zapoved prestopajo, preti z izobčenjem iz cerkve, in da bi se tako izobčenim ne mogli več sveti zakramenti deliti, in bi bili torej sami krivi svojega pogubljenja. Ostro se vsled tega prepove branje in razširjanje sledečih dveh pogubljivih knjižic : „Grešnikov prijatelj. Natisnila tiskarna Pajeviča v Novem Sadu“, in pa: „Kristus in socijalna demokracija. Ponatis iz Delavca. Spisal R Naiver. Za slovensko ljudstvo priredil Rok Drofenik. Tiskal Friderik Martinek na Dunaju.“ Kdor bi katero teh dveh nevarnih knjižic imel, je pod grehom zavezan, jo sam uničiti ali pa svojemu dušnemu pastirju izročiti. „Kdor nevarnost ljubi, sc bo v njej pogubil“. (Sirah. 3, 27). Predstoječe svarilo sc naj od dotičnih dušnih pastirjev po pridigi zbranemu ljudstvu v cerkvi oznani. Das Verzeichnis ber verbotenen Schriften wirb, wenn sich bus Orbinomi hiezu veranlasst sehen sollte, ergänzt werden. Vili. Wàn-Nachrichten. Verleihung. Se. Majestät der Kaiser hat dein hochw. Herrn Anton I lajäek, f. b. Eonsistorialrath, Ehrendomherr, Dechant und Stadtpsareer in Windischfeistritz, das goldene Berdienstkrcuz mit der Krone verliehen. Er neu innig. Herr Johann Lenart, Pfarrer in Pöltschach, wurde zum s. b. Geistlichen Rathe ernannt. Bestellt wurden als Provisoren die Herren Kapläne: Valentin Mikuä in St. Georgen an der Südbahn und Jakob Cinglak in Lak. Überseht wurden die Herren Kapläne: Alois Cizcrl nach St. Jakob in W. B. ; Alois, Čižek nach Rann; Alois Kokelj nach St. Georgen unterm Tabor; Anton Kolar nach St. Peter bei Königsberg; Joses Kržišnik nach Tüchern; Franz Muršič nach Drachenburg; Anton Postružnik nach Greis; Anton ltavšl nach Altenmarkt; Martin Roškar nach Kätsch; Mathias Stoklas nach St. Martin bei Windischgraz; Josef Trafeuik nach hl. Kreuz bei Sanerbrnnn. Angcstcllt als Kapläne wurden die absolvierten Herren Theologen: Jgnaz Hauptmann in Mahrenberg; Anton Korošec in Süßenberg; Johann Kurnik in Heilenstein; Johann Rožman in Lak; Anton Drofenik in St. Martin bei Windisch graz und Johann Sanda in St. Peter im Bärenthale. In den dauernden Ruhestand ist getreten Herr Michael Korošec, Pfarrer in tini. Gestorben ist Titl. Herr Lorenz Vošnak, s.-b. geistl. Rath und Pfarrer in St. Georgen an der Südbahn, am l. Jnli im liü. Lebensjahre, Unbesetzt ist geblieben ein Kaplansposten in St. Georgen an der Südbahn. IX. Corrigenda. Die etwaigen Fehler, welche sich in bas Edictum indictionis secundae Synodi Lavantinae vom 25. Jnli 189(5 (Verordnungs-Matt Nr. V.) eingeschlichen haben, werden anlässlich der Drucklegung der Syno-baiateteli und Statuten berichtigt werben. F. B. L a v a n ter Ordinariat in Marburg, am 1. September 189(5. t MiHaek, Fürstbischof. St. Cyrillus-Buchdruokerei, Marburg.